Фудбалска репрезентација на Аргентина

Од Википедија — слободната енциклопедија
 Аргентина
Грб на фудбалскиот сојуз
Прекари(и)La Albiceleste (Бело и небесно сино)
СојузАФА
КонфедерацијаКОНМЕБОЛ
СелекторАргентина Хорхе Сампаоли
КапитенЛионел Меси
Најмногу настапиХавиер Занети (145)[1]
Најдобар стрелецЛионел Меси (56)[2]
Домашен стадионЕл Монументал
Домашни бои
Гостински бои
Пласман на рангирањето на ФИФА
Моментално1 (октомври 2016)
Највисок1 (март 2007)
Најнизок24 (август 1996)
Прв меѓународен натпревар
Уругвај Уругвај 0 - 6 Аргентина Аргентина
(Монтевидео, Уругвај; 20 јули 1902)
Најголема победа
Аргентина Аргентина 12 - 0 Еквадор Еквадор
(Монтевидео, Уругвај; 22 јануари 1942)
Најлош пораз
Чехословачка 6 - 1 Аргентина Аргентина
(Хелсингборг, Шведска; 15 јуни 1958)
Уругвај Уругвај 5 - 0 Аргентина Аргентина
(Гвајакил, Еквадор; 16 декември 1959)
Аргентина Аргентина 0 - 5 Колумбија Колумбија
(Буенос Аирес, Аргентина; 5 септември 1993)
Светско првенство
Учества14 (првпат во 1930)
Најдобар резултат1 место, 1978 и 1986
Копа Америка
Учества37
Најдобар резултат1 место, 1921, 1925, 1927, 1929, 1937, 1941, 1945, 1946, 1947, 1955, 1957, 1959, 1991, 1993

Фудбалска репрезентација на Аргентина — државна фудбалска репрезентација на Аргентина под раководство на Аргентинскиот фудбалски сојуз (АФА). Аргентина има освоено најмногу меѓународни титули од било кој друга репрезентација (19), рекорд кој го дели само со Уругвај.[3]

Аргентина е една од најуспешните фудбалски репрезентации во светот, а моментално е на првото место на Светската ранг-список на ФИФА.[4] Репрезентацијата двапати го има освоено Светското првенство во фудбал во 1978 и во 1986. Аргентина го освоила Јужноамериканското првенство 14 пати, рекорд кој го споделува со Уругвај, и го освоила Купот на конфедерации во 1992 година и Олимпискиот фудбалски турнир во 2004 и 2008 година.

Аргентина, Бразил и Франција се единствените три репрезентации кои ги освоиле трите најважни машки титули признати од ФИФА: Светското првенство, Купот на конфедерации и Олимписките игри. Трите репрезентации исто така го освоиле и соодветното континентално првенство (Копа Америка за Аргентина и Бразил и Европското првенство за Франција).[5][6]

Историја[уреди | уреди извор]

Рана историја (1902-1947)[уреди | уреди извор]

Составот на Аргентина пред почетокот на нивниот прв официјален натпревар во историјата на репрезентацијата, против Уругвај, на 27 јули 1902. Ова е исто така првата снимена фотографија на репрезентацијата.

Репрезентацијата на Аргентина својот прв натпревар во историјата го одиграла во 1901 година против Уругвај завршен со победа на Аргентина со 2-3.[7] На 20 јули година дена подоцна, репрезентацијата го одиграла и својот прв официјален натпревар исто така против Уругвај во Монтевидео и победиле со 6-0.[8][9] Составот на Аргентина во тој натпревар бил: Хосе Бурука Лафорија (Баракас), Вилијам Лесли (Килмес), Валтер Бученан (Алумни), Едуардо Патрисио Дуган (Белграно), Карлос Х. Бученан (Алумни), Ернесто Браун (Алумни), Едвард О. Морган (Килмес), Хуан Хосе Мур (кап.) (Алумни), Хуан О. Андерсон (Ломас), Карлос Едгар Дикинсон (Белграно), Хорхе Браун (Алумни); головите ги постигнале Дикинсон, Аримало, Морган, Карве Уриосте, Андерсон и Х. Браун.[10] Тој натпревар против Уругвај бил првиот официјален меѓународен натпревар одигран надвор од границите на Британија. Треба да се напомене дека Аргентина и Уругвај исто така го држат рекордот по бројот на одиграни натпревари имеѓу две држави. Во својата богата историја овие две репрезентации се сретнале повеќе од 180 пати[11].

Екипата го освоила Јужноамериканското првенство во 1921 година.

Во 1912 година Аргентина станала членка на ФИФА, а од 1916 година е членка на КОНМЕБОЛ. Првиот успех Аргентина го остварила во 1916 година на домашен терен, освојувајќи го сребрениот медал на првиот јужноамериканско континентално првенство. Со една победа (6-1 против Чиле) и две ремија (против Бразил и Уругвај) биле доволни само за втората позиција и сребро додека златото го освоил Уругвај.[12]. Првиот златен медал Аргентина го освоила на првенството во 1921 година како домаќин. После три сребра и една бронза, Аргентина убедливо завршила на првото место, со три победи од три натпревари, без примен гол[13]. Следниот златен медал го освоиле после четири години, повторно како организатори на турнирот[14]. Следната година освоиле сребро[15] а своето прво злато надвор од својте граници го освоиле во Перу[16].

Екипата која освоила сребрен медал на Олимписките игри 1928.

Својот прв настап на Олимписките игри Аргентина го имала во Амстердам во 1928 година. После три убедливи победи (САД 11-2, Белгија 6-3, Египет 6-0) се пласирале во финалето. Првиот натпревар бил завршен без победник 1-1, па во преигрувањето на 13 јуни 1928, Уругвај победил со 1-2 и го освоил златниот медал[17][18].

Следната година, репрезентацијата ја одбранила титулата освоена пред две години во Перу и на тој начин ја потврдува својата доминација на континенталните првенства на Јужна Америка[19].

Аргентина пред почетокот на натпреварот против Мексико на Светското првенство 1930.

Својот прв натпревар на Светските првенства Аргентина го одиграла на 15 јули 1930 година против Франција. Единствениот гол на тој натпревар, а и прв историски на светските првенства за Ла Абиселесте го дал Луис Монти во 81-вата минута од натпреварот со кој аргентинците победиле со 1-0. После таа победа, следувале и победи над Мексико, Чиле, и во полуфиналето со убедливи 6-1 победена е репрезентацијата на САД. Во финалето на Светското првенство 1930 ги чекал двобој со домаќинот на првенството Уругвај. Тоа финале се одиграло на 30 јули 1930 во Монтевидео во кое иако Аргентина имала предност на полувремето од 1-2 на крајот загубила со 4-2, и морала да се задоволи само со второто место.[20]. На следното светско првенство 1934 одиграно во Италија, Аргентина била елиминирана уште во првиот круг на натпреварување иако двапати водела во натпреварот против Шведска на крајот загубила со резултат 2-3.[21].

Шампионската генерација на Јужноамериканското првенство 1945.

Следната година, Аргентина го загубила престолот и на јужноамериканскиот континент откако на првенството на Јужна Америка го освоила второто место на табелата препуштајќи му го златото одново на Уругвај[22]. Меѓутоа само две години подоцна во 1937 година Аргентина одново станала континентален првак, по освојувањето на првото место на првенството во кое влегла како организатор, стигајќи вкупно до петтата шампионска титула, односно четврта која била освоена пред својте навивачи на домашен терен. До титулата аргентинците дошле после победата со 2-0 над Бразил во плејоф натпревар, кој бил одигран дополнително бидејќи двете репрезентации првично имале ист број на бодови.[23]. Следната година Аргентина не настапила на Светското првенство како ни на јужноамериканското првенство 1939. Затоа пак, на следните пет првенства на Јужна Америка, освоиле четири златни (1941, 1945, 1946 и 1947) и еден сребрен медал (1942) сите под водство на селекторот Гуљелмо Стабиле.[24].

Период на транзиција (1947-1974)[уреди | уреди извор]

Долгото отсуство од турнирите (1947-1955)[уреди | уреди извор]

Шампионска генерација 1957

После серијата одлични настапи на првенствата на Јужна Америка уследиле неколку неславни години на фудбалската репрезентација на Аргентина во периодот од (1947-1955 година). Најпрво се повлекле од Светското првенство 1950 кое се одржало во Бразил поради конфликт со Фудбалскиот сојуз на Бразил додека на Светското првенство 1954 кое се играло во Швајцарија воопшто не учествувале. Истиот случај бил и со Јужноамериканските првенства, на кои Аргентина не учествувала во 1949 и 1953 година. Во меѓувреме земјата била организатор на Панамериканските игри, турнир за кој од организацијата се повлекол Бразил.[25].

"Los Carasucias" и Катастрофата во Шведска (1955-1967)[уреди | уреди извор]

После две отсуства од јужноамериканските првенства Аргентина се вратила на турнирот во 1955 година во Чиле каде станале шампиони[26]. Следната година Аргентина го освоила третото место[27] за во 1957 повторно да се вратат на врвот и во 1959 да ја одбранат титулата освоена прд две години.[28][29].

Составот на Аргентина на Светското првенство 1958 во Шведска

На Јужноамериканското првенство 1957 фудбалерите на Аргентина добиле прекар Los Carasucias (превод на мак. валкани лица) во споредба со децата кој валкано играат фудбал на улица, чиј стил на играње со дриблинг станал како знак на идентитетот на аргентинскиот фудбал. Во меѓувреме, Аргентина после три пропуштени Светски првенства учествувала на Светското првенство во фудбал 1958 играно во Шведска. Со една победа (над Северна Ирска) и два порази (од Западна Германија и Чехословачка) сосема неочекувано аргентинците завршиле на дното на табелата[30]. Токму на ова првенство репрезентацијата го забележала и еден од двата најубедливи порази во својата историја, кога на 15 јуни 1958 биле поразени во Хелсингборг од Чехословачка со 6-1. Сиромашниот настап во аргентинската јавност бил наречен El desastre de Suecia (превод на мак. Катастрофата во Шведска) и предизвикал бес кај навивачите, кој околу 10 000 ги дочекале при враќањето во татковината на аеродромот Ezeiza за да ги исмејуваат и навредуваат.[31]. За лошиот настап на Светското првенство во Шведска, Аргентина се искупила следната година на јужноамериканското првенство каде биле и организатори на турнирот. Треба да се напомене дека во 1959 година, е единствениот случај кога јужноамериканското првенство бил одржан двапати во една иста година, 7 март - 4 април во Аргентина и 5-27 декември во Еквадор. Во декемвриското првенство Аргентина го завршила својот настап на второто место забележувајќи го вториот најубедлив пораз во својата историја со 5-0 од Уругвај, кои подоцна и ја освоиле титулата.[32].

Составот на Аргентина на Светското првенство 1966 во Англија

На Олимписките игри 1960 одржани во Рим, Аргентина го завршила натпреварувањето на во групната фаза. Пресуден бил поразот од Данска во првото коло со 2-3[33]. На Светското првенство 1962 во Чиле забележала скромен учинок, по една победа,(против Бугарија), еден пораз (против Англија) и еден нерешен резултат (против Унгарија) но не доволно за пласман во четвртфиналето[34]. Настапот на јужномамериканското првенство во 1963 година во Боливија на Аргентина и донел бронзен медал.[35]. Во 1964 година Аргентина по третпат се квалификувала на Олимписките игри. Во Токио забележале едно реми (против Гана) и пораз (против Јапонија) па така го завршиле своето натпреварување уште во првата фаза.[36]. На следното Светско првенство во 1966 година во Англија, гаучосите стигнале до четвртфиналето, каде биле поразени од домаќинот, кој подоцна се испоставил како шампион на тој турнир.[37]. Година дена подоцна во Уругвај на последното Јужноамериканско првенство одиграно под ова име Аргентина го освоила второто место, со пораз во поледното коло на натпреварувањето од домаќинот.[38].

Период на стагнација (1967-1974)[уреди | уреди извор]

Во 1969 година, Аргентина ги започнала квалификациите за Светското првенство 1970 под водство на селекторот Адолфо Педернера. Аргентина се нашла во квалификациска група со Боливија и Перу, и ги загубила првите два натпревари одиграни на гости. Иако Аргентина победила во следниот натпревар против Боливија со 1-0, ремито 2-2 против Перу во последното квалификациско коло (натпревар игран на Ла Бомбонера) му донело пласман на Светското првенство како еден од претставниците на Јужна Америка на перуанскиот состав, елиминирајќи ја Аргентина.[39] До денес, тоа е единственото Светско првенство во историјата за кое Аргентина не успеала да се квалификува.[40]

Момент од натпреварот Аргентина-Италија на Светското првенство 1974 во Западна Германија.

По фрустрација во 1969 година, сојузот за селектор на репрезентацијата го назначила Хуан Хосе Пицути, кој го освоил Интерконтиненталниот куп со Расинг Клуб три години пред тоа. Пицути бил селектор во текот на три години, во кои Аргентина одиграла неколку пријателски натпревари против јужноамериканските екипи, во кој е вклучена и титулата на Рока купот во 1971 година (поделена со Бразил). Во 1972 година, Пицути бил заменет на селекторската клупа со Омар Сивори. Сивори успеал да ја квалификува Аргентина на Светското првенство 1974 во Западна Германија, откако во квалификациската група Аргентина била подобра од Парагвај и Боливија, но откако обезбедил пласман на мундијалот Сивори ја напуштил селекторската функција и бил заменет со Владислао Кап.[41] На Светското првенство Аргентина стигнала до втората фаза по групи. Претходно успешно ја минале првата групна фаза со една победа (против Хаити 4-1), реми (Италија 1-1) и пораз (Полска 2-3) и подобра гол-разлика од Италија. Втората групна фаза во која се нашла Аргентина била прејака, и веќе после првиот натпревар во кој загубиле со 0-4 од Холандија се видело дека нема да можат многу да сторат. Вториот пораз од Бразил и математички потврдил дека Аргентина нема да мине понатаму.[42]

Почетокот на славните години и првата титула Светски првак (1974-1982)[уреди | уреди извор]

По колапсот на екипата на Светското првенство го принудила фудбалскиот сојуз да направат промени во аргентинскиот фудбал. Давид Бракуто бил назначен за претседател на фудбалската асоцијација во 1974 година. Тој му понудил на Сесар Луис Меноти да биде нов селектор на Аргентина. Меноти прифатил но под негови услови, а еден од нив бил дека домашните играчи под 25 години не треба да бидат продадени на странски клубови.[43] Меноти дебитирал на клупата на Аргентина на 12 октомври 1974, во пријателски натпревар против Шпанија. За следното Светско првенство, Аргентина не играла квалификации бидејќи и била доделена организацијата на првенството, односно да биде домаќин на првенството.

Составот на Аргентина на Светското првенство 1978 на кое биле домаќини

После осум години неиграње на јужноамериканското првенство, натпреварувањето повторно било воспоставено и воедно преименувано во Копа Америка. На првото првенство на Копа Америка, Аргентина го завршила својот настап во групниот дел на натпреварување со половичен учинок. Доживеале два порази и забележиле две победи.[44]

Светски првак 1978[уреди | уреди извор]

Аргентинската репрезентација својата прва титула светски првак ја освоила на домашен терен на Светското првенство 1978. Тоа била генерацијата во која играле Марио Кемпес, Леополдо Луке, Даниел Бертони, Рене Хаусман, Даниел Пасарела, Алберто Тарантини, Освалдо Ардилес итн.

Капитенот на аргентинската репрезентација на Светско првенство 1978, Даниел Пасарела со победничкиот пехар
Почетната постава на Аргентина во финалниот натопревар на Светското првенство 1978

После долгите подготовки за првенството, Аргентина го отворила првенството на 2 јуни 1978 година со победата од 2-1 над Унгарија, иако унгарците први повеле со головите на Луке и Бертони аргентинците успеаледа направат пресврт. Во второто коло од групната фаза Аргентина се сретнала Франција, запишувајќи уште една победа и повторно со истиот резултат како и во првото коло 2-1. Со таа победа Аргентина веќе се пласирала понатаму, како и Италија која после победата над Франција (во првото коло) ја победила и Унгарија, па во последното коло натпреварот Аргентина-Италија директно одлучувал за првото место во групата, но на Аргентина и било потребна победа бидејќи во случај на нерешен резултат Италија би била прва поради подобрата гол-разлика. Натпреварот се одиграл на 10 јуни 1978 и завршил со победа на Италија до 1-0, што значи дека Италија го освоила првото место во групата а Аргентина второто, но и двете репрезентации поминале понатаму во втората групна фаза во која ќе бидат во различни групи. Во втората групна фаза Аргентина се нашла во група со репрезентациите на Полска, Бразил и Перу. Во првиот натпревар од втората фаза Аргентина забележала победа со 2-0 над Полска со головите на Марио Кемпес. Вториот натпревар против Бразил завршил без голови 0-0, па околу тоа кој ќе биде финалист одлучувале натпреварите од последното коло во групата; неколку часа пред Аргентина да го одигра својот последен натпревар од групата Бразил ја победил Полска со 3-1 и на тој начин на Аргентина за прво место во групата и пласман во финалето и била потребна победа над Перу со најмалку 4 гола разлика. После првото полувреме Аргентина водела со 2-0, а на крајот победила со 6-0 и на тој начин се пласирала во финалето; по два гола во овој натпревар постигнале Кемпес и Луке а по еден Тарантини и Хаусман. Во финалето на 11-тото Светско првенство играле Аргентина и Холандија. Финалето се одиграло на 25 јуни 1978 на Стадионот Монументал во Буенос Аирес каде преку 70.000 гледачи се собрале во исчекување и надеж дека нивната репрезентација конечно ќе стане Светски шампион. Аргентина повела со голот на Кемпес во 37-мата минута и долго водела сè до осум минути пред крајот кога холанѓаните изедначиле со голот на Дик Нанинга. По 90 минути игра резултатот останал непроменет што значи дека се играле продолженија. Кон крајот на првото продолжение со вториот гол на Кемпес Аргентина повторно дошла до водство, а во 115-тата минута гол постигнал и Бертони и на тој начин ја заверил победата на Аргентина во овој натпревар и репрезентацијата за првпат во својата историја станала Светски првак.[45][46]

Следната година Аргентина не била толку супериорна на Копа Америка; во 4 натпревари доживела 2 порази и во одлучувачкиот натпревар против Бразил одиграла нерешено 2-2.[47]

Времето на Марадона и втората титула светски првак (1982-1994)[уреди | уреди извор]

По неуспехот на Копа Америка, Аргентина како бранител на титулата обезбедила учество на следното Светско првенство 1982 во Шпанија. Иако настапот на репрезентацијата во Шпанија бил под знак прашање бидејќи земјата се борела во Фокландската војна, сепак се одлучиле Аргентина да учествува на Светското првенство.

Играчите на Аргентина го напуштаат теренот откако биле елиминирани од Бразил на Светското првенство во 1982.

Составот главно бил заснован на играчите од претходното Светско првенство во 1978 година со додавање на Диего Марадона (кој го освоил домашното првенство и бил во одлична форма) и Рамон Дијаз. Репрезентацијата пристигнала во Шпанија како голем фаворит за освојување на првенството, меѓутоа изненадувачки Аргентина го отвори првенството со пораз од Белгија со 0-1 на Камп Ноу во Барселона. После поразот имало внатрешни тензии во соблекувалната на селекцијата помеѓу постарите и помладите играчи, што предизвикало проблеми. Сепак, екипата набргу се вратила на победничките патеки и со двете победи над Унгарија (4-1) и Ел Салвадор (2-0) се квалификувале за следната фаза како второпласирана екипа од групата 3. Во вториот круг, Аргентина се нашла во група со Италија и Бразил, и била поразен од страна и на двете репрезентации (3-1 и 2-1) по што биле елиминирани и го препуштиле престолот на Италија. Ниту Марадона не можел да ги покаже своите вистински квалитети за време на турнирот, бидејќи страдал од грубата игра на противниците над него (особено на Клаудио Џентиле на натпреварот против Италија); во последниот натпревар на турнирот тој бил исклучен поради удирање во препоните на бразилскиот играч Жоао Батиста.[48][49]

Почетната постава на Аргентина во финалниот натопревар на Светското првенство 1986

Неуспехот на Светското првенство го натерал Меноти да ја напушти функцијата. И покрај слабите перформанси, репрезентацијата освоила две светски титули (сениорски и младински) во текот на 9 години со Меноти како селектор.[50][51] На местото на Меноти, фудбалскиот сојуз одлучил да го назначи Карлос Билардо, тренер кој истата сезона го освоил Метрополитано пренството со Естудијантес. Дебито на големите турнири Билардо го имал на Копа Америка 1983, но без успех бидејќи Аргентина не успеала да ја мине групната фаза. Иако во првото коло го победиле Бразил, во следните три натпревари одиграле нерешено (еднаш против Бразил и двапати против Еквадор) што не било доволно за пласман понатаму.[52] Сепак, Билардо потоа успеал да ја квалификува Аргентина за Светското првенство во 1986 во Мексико, освојувајќи го првото место во групата со Колумбија, Венецуела и Перу.

Диего Марадона со пехарот по освојувањето на Светското првенство 1986

Светски првак (1986)[уреди | уреди извор]

На Светското првенство 1986 играно во Мексико 1986 Аргентина по вторпат во својата историја станал светски шампион. Во групната фаза на натпреварување репрезентацијата остварила две победи: против Јужна Кореја (3-1) и Бугарија (2-0) и реми против Италија (1-1). По освоеното прво место во групата во осминафиналето противник им била репрезентацијата на Уругвај. Единствениот гол на натпреварот уште во првото полувреме го постигнал Педро Пашули и така на Аргентина и обезбедил пласман во четвртфиналето. Таму Аргентина се соочила со Англија, предводена од легендарниот Гари Линекер, и изгледала супериорно победувајќи со 2-1 со два гола на Марадона (од кој едниот со рака, кој подоцна самиот го нарекол Божја рака). Во полуфиналето Аргентина играла против Белгија и како и во претходниот натпревар победила (2-0) со два гола на Марадона за пласман во финале. Во финалето играно на 29 јуни 1986, играно на стадионот Ацтека, Аргентина ја победила Западна Германија со 3-2. Иако Аргентина имала убедливо водство од 2-0 на 15-тина минути пред крајот со головите на Хосе Луис Браун и Хорхе Валдано, Западна Германија успеала да изедначи на 5 минути пред крајот со головите на Румениге и Руди Фелер, но сепак три минути подоцна Хорхе Буручага го поставил конечниот резултат и Аргентина по вторпат станала светски првак.[53][54]

Следната година Аргентина како домаќин учествувала на Копа Америка 1987, и го освоила дури 4-тото место.[55], а две години подоцна, на Копа Америка 1989 во Бразил, стигнала до бронзен медал.[56]

Финале на СП 1990 и златните години на Копа Америка (1990-1994)[уреди | уреди извор]

На Светското првенство 1990 играно во Италија, Аргентина влегла како бранител на титулата и на почетокот била во група со Советскиот Сојуз, Романија и Камерун. Во првиот натпревар неочекувано Аргентина доживеала пораз од Камерун на Роже Мила, и на тој начин им се повторило истото сценарио како и во Шпанија на Светското првенство 1982 кога исто така како актуелни светски шампиони загубиле на отворањето на првенството со истиот резултат 0-1 но тогаш од Белгија. Во второто коло забележале победа со 2-0 над Советскиот Сојуз, а во третото коло Аргентина и Романија ги поделиле бодовите играјќи 1-1, баш онака како што им одговарало и на двете репрезентации за пласман во осминафиналето. Во осминафиналето Аргентина играла против Бразил и победила со 1-0, а единствениот погодок вреден четвртфинале за својата репрезентација го постигнал Клаудио Каниџа на 10 минути пред крајот. Во четвртфиналето противник на Abiceleste била репрезентацијата на Југославија. После регуларниот дел од натпреварот и продолженијата од двапати по 15 минути неамо голови па се пристапило кон изведување на пенали. Во пенал-рулетот Аргентина била подобра и победила со 3-2, а како одлучувачка се покажала последната петта серија во која Густаво Децоти погодил за Аргентина додека на другата страна за Југославија промашил Фарук Хаџибегиќ. Во полуфиналето Аргентина за противник го имала домаќинот на првенството, репрезентацијата на Италија и после уште едно реми по 120 минути игра (овојпат 1-1) одново пласманот понатаму аргентинците го обезбедиле по изведувањето на пенали, овој пат било 4-3; откако по првите три серии репрезентациите биле без промашен пенал први попуштиле италијаните а непрецизни биле Донадони и Серена. Во финалето на Светското првенство противник на Аргентина и била Западна Германија, која победила во финалето со 1-0 со голот на Андреас Бреме од пенал на 5 минути пред крајот.[57][58]

Следната година во Чиле Аргентина супериорно триумфирала на Копа Америка.[59] Година дена подоцна учествувале на новиот турнир под покровителство на ФИФА познат по тогашното име Турнир на Кралот Фахд, а 4 години подоцна името му било променето во ФИФА Куп на конфедерации. На турнирот учествувале 4 екипи, тогашните актуелни шампиони од четирите континенти: Јужна Америка - Аргентина, Африка - Брегот на Слоновата Коска, Северна Америка - САД и актуелниот шампион на Азија и воедно организатор на турнирот Саудиска Арабија. Првиот натпревар на тој турнир Аргентина го одиграла против Брегот на Слоновата Коска и со два рани гола на Габриел Батистута веќе го скршила отпорот на противникот и до крајот забележале убедлива победа со 4-0 и пласман во финалето. Во финалето играле Аргентина и домаќинот, Саудиска Арабија. Аргентина победила со 3-1 и така станалапрвата репрезентација која го освоила Турнирот на Кралот Фад, подоцна познат под името Куп на конфедерации.[60] На Копа Америка 1993 во Еквадор Аргентина повторно го освоила златниот медал и ја одбранила титулата освоена пред две години во Чиле.[61]

Годините кон крајот на векот и почетокот на следниот (1995-2004)[уреди | уреди извор]

Ерата на Пасарела[уреди | уреди извор]

Во август 1994 година, улогата на селектор на Аргентина му била доделена на Даниел Пасарела, капитен на златната генерација на abiceleste која во 1978 година станала светски шампион. Во јануари 1995 година, Аргентина загубила во финалето на Купот на Кралот Фахд, освоен три години порано. Поразот дошол од европскиот шампион Данска со 2-0. Потоа, репрезентацијата без проблеми се квалификувала за Светското првенство 1998, со освојување на Јужноамериканската квалификациска група, кој била без Бразил, кој како светски шампион од претходното првенство стекнал право директно да учествува во Франција '98. Со една квалитетна генерација на фудбалери во која играле: Роберто Ајала, Хосе Антонио Шамот, Матијас Алмеида, Клаудио Лопес, Диего Пабло Симеоне, Габриел Батистута, Ариел Ортега, Хуан Себастијан Верон, Хавиер Санети, Абел Балбо, Ернан Креспо, Марсело Галјардо итн. Аргентина била еден од фаворитите за освојување на турнирот. Тие започнале супериорно на француското тло со три победи во низа во групната фаза, против Јапонија (1-0), Јамајка (5-0) и Хрватска (1-0). Во осминафиналето Аргентина ја елиминирала Англија по изведување на пенали со 4-3 (резултатот бил 2-2 по продолженијата). Во четвртфиналето против Холандија, екипата на Пасарела многу брзо се нашла во негатива, но успеала да изедначи со гол на Клаудио Лопес. Сепак, на една минута до крајот на регуларното време Денис Бергкамп постигнал гол со кој ја одвел својата селекција во полуфиналето и ја елиминирал Аргентина.

После елиминацијата, Пасарела бил обвинет од страна на јавноста и медиумите за премногу дефанзивниот стил на игра во натпреварот против Холандија. Во септември 1998 година, тој ја напушти клупата на Selección и бил заменет со Марсело Биелса.

Ерата на Биелса[уреди | уреди извор]

Новиот селектор донел конкретен стил на игра. Аргентина, не учествувала на Копа Америка 2001 во Колумбија (на 10 јули, во пресрет на првиот натпревар, дале известување за својата одлука и се пожалиле на смртни закани добиени од нејзините играчи), се квалификувала освојувајќи го првото место во јужноамериканската квалификациска група за Светското првенство 2002, со 13 тринаесет бодови пред вториот Еквадор, со најдобар напад и најдобра одбрана, и доживеала само еден пораз во осумнаесет натпревари.

Меѓутоа во Јапонија и Јужна Кореја дошло големо разочарување. По тесната победа против Нигерија, Аргентина загубила од Англија. Во последниот натпревар, против Шведска, одиграле само 1-1 и сензационално биле елиминирани уште во првиот круг.

И покрај неуспехот на Светското првенство, Билеса останал селектор. Под негово водство аргентинската репрезентација стигнал до финалето на Копа Америка 2004, каде загубиле од Бразил на пенали откако по регуларното време и продолженијата резултатот бил изедначен 2-2. Во август Биелса ја водел екипата на albiceleste до освојување на златниот медал на Олимписките игри во Атина во 2004 година.

Времето на Меси и трите изгубени финалиња (2004-)[уреди | уреди извор]

Ерата на Пекерман, Басиле, Марадона и Батиста[уреди | уреди извор]

По Биелса на клупата на Аргентина дошол Хосе Пекерман, со кој репрезентацијата лесно се квалификувала за Светското првенство во фудбал 2006 во Германија, завршувајќи на второ место во јужноамериканската квалификациска група зад Бразил, но со ист број на бодови како и жолто-зелените. Во Купот на конфедерации 2005 Аргентина стигнала до финалето каде одново биле поразени од Бразил со високи 4-1.

Во пресрет на Светското првенство во 2006 година Пекерман спровел исклучувања: во составот не се нашле Санети, Мартин Демикелис и Верон, најверојатно поради расправија со капитенот Хуан Пабло Сорин. Во нападот повторно се нашол Креспо, со Хулио Круз, Карлос Тевес, Хавиер Савиола и младиот Лионел Меси, подоцна петкратен добитник на златната топка за најдобар фудбалер на годината. Аргентина го започнала турнирот како еден од големите фаворити за конечна победа. По освојувањето на една од најтешките групи во која биле уште и Холандија, Брегот на слоновата коска и Србија и Црна Гора, во вториот круг ја елиминирале репрезентацијата на Мексико со 2-1 по продолженија, пред да го завршат своето учество во четвртфиналето во кое биле поразени од домаќинот Германија на пенали со 4-2 (1-1 бил резултатот по 120 минути).

После првенството Пекерман поднесол ставка и во септември 2006 година бил заменет од Алфио Басиле, кој се вратил на чело на репрезентацијата после 12 години и Светското првенство во 1994 година. Тој ја одвел Аргентина до финалето на Копа Америка 2007 во Венецуела, каде како и пред три години Аргентина одново загубила од Бразил, овојпат со 3-0. Базиле поднесол оставка после поразот во натпреварот против Чиле на 16 октомври 2008 година.

Во октомври 2008 година, АФА ја номинирала аргентинската и светска фудбалска легенда, Диего Марадона како наследник на Басиле на клупата на Аргентина. Тој дебитирал со победата над Венецуела во квалификациите за Светското првенство 2010. Во следните четири натпревари, сепак, тој доживеал исто толку порази (од Боливија, Еквадор, Бразил и Парагвај), примајќи дванаесет гола. Квалификацијата на мундијалот сепак била остварена без играње на плејофот. Одлучувачки биле победите во последните две кола против Перу и Уругвај, кој Аргентина ги добила без некоја посебно добра игра. Интересно, за време на мандатот на поранешниот играч на Барселона и Наполи, Аргентина има четири победи во пријателски натпревари со европски селекции (Шкотска, Франција, Русија и Германија).

Екипата на Марадона за Светското првенство вклучува враќање на Хавиер Санети и Хуан Себастијан Верон во репрезентацијата и доделување на капитенската лента на Лионел Меси добитникот на Златната топка на Фифа за 2009 и 2010 година. Авантурата во Јужна Африка започнала добро, откако Аргентина со три победи во фазата по групи се пласирала понатаму. Меѓу нив се издвојува онаа со 4-1 над Јужна Кореја, во која напаѓачот Гонсало Игуаин постигнал хет-трик. Во нокаут фазата Аргентина сосема случајно се нашла во двобој со истите противници од пред четири години. Во осминафиналето го елиминирала Мексико (повторно со 2-1 и повторно по продоленија), а потоа, како и во 2006 година, била елиминирана од Германија овојпат со убедливи 4-0. Марадона бил отпуштен набргу потоа.

Местото на Марадона го преземал Серхио Батиста, човекот кој ја одвел аргентинската олимписка селекција до златен медал на Олимписките игри во Пекинг. Меѓутоа, Батиста набргу ја напуштил клупата на репрезентацијата по неуспехот на Копа Америка 2011, каде Аргентина била елиминирана во четвртфиналето од Уругвај по изведувањето на пенали.

Ерата на Сабелја; Финалето на Светското првенство 2014[уреди | уреди извор]

Фудбалерите на Аргентина се поздравуваат со својте германски протовници пред почетокот на финалето на Светското првенство 2014

На 2 август 2011 година Фудбалскиот сојуз на Аргентина го назначил Алехандро Сабелја за заменик на селекторската функција на Батиста.

Под негово водство Аргентина, и покрај нестабилниот почеток, изборила пласман на Светското првенство 2014 како победник во квалификациската група на Јужна Америка со 32 освоени бода и 35 постигнати голови во 16 натпревари.

Лионел Меси бил прогласен за најдобар играч на Светското првенство 2014

Во 2014 година на завршницата на Светското првенство во Бразил, Аргентина се вратила во финалето на мундијалите за првпат по 24 години. Екипата на Сабелја стигнал до завршниот чин на настанот поразувајќи ги минимално противниците: дебитантот Босна и Херцеговина (2-1), потоа Иран (1-0) и Нигерија (3-2) во групата, Швајцарија после продолженија во осминафиналето (1-0, гол на Ди Марија), и Белгија во четврт-финалето (1-0, со гол на Игуаин). Во полуфиналето albiceleste ја елиминирале Холандија после изведување на пенали 4-2 откако по продолженијата натпреварот завршил 0-0. Во двобоите од белата точка одлучувачки за Аргентина бил голманот Серхио Ромеро, кој ги неутрализирал обидите на Рон Влар и Весли Снајдер. Во финалето на мундијалот играно на Маракана во Рио де Жанеиро против Германија аргентинците по третпат се нашле во финален натпревар против истиот противник, после победата во 1986 и поразот во 1990. На крајот Германија излегла како победник на првенството, а одлучувачки бил единствениот гол на натпреварот кој го постигнал Марио Геце на седум минути од крајот на продолженијата.

Ерата на Мартино; Двете загубени финалиња на Копа Америка[уреди | уреди извор]

Ерата на Бауса[уреди | уреди извор]

На 1 август 2016 година, сојузот го назначува Едгардо Бауса на клупата на репрезентацијата.

Резултати на репрезентацијата[уреди | уреди извор]

Број на медали
Натпреварување Златен медал Сребрен медал Бронзен медал Вкупно
Светско првенство 2 3 0 5
Куп на конфедерации 1 2 0 3
Копа Америка 2 3 1 6
Првенство на Јужна Америка 12 10 3 25
Олимписки игри 0 1 0 1
Панамерикански игри 6 2 3 11
Вкупно 23 21 7 51

Настапи на Светските првенства[уреди | уреди извор]

Светско првенство Квалификации за Светско првенство
Домаќин/Година Рунда Поз. ОН П Н И ДГ ПГ ОН П Н И ДГ ПГ
Уругвај 1930 Финале 2. 5 4 0 1 18 9
Италија 1934 Прва рунда 9. 1 0 0 1 2 3
Франција 1938 Се повлекле Се повлекле
Бразил 1950
Швајцарија 1954 Не учествувале Не учествувале
Шведска 1958 Групна фаза 13. 3 1 0 2 5 10 4 3 1 0 10 2
Чиле 1962 Групна фаза 10. 3 1 1 1 2 3 2 2 0 0 11 3
Англија 1966 Четвртфинале 5. 4 2 1 1 4 2 4 3 1 0 9 2
Мексико 1970 Не се квалификувале 4 1 1 2 4 6
Германија 1974 Втора рунда 8. 6 1 2 3 9 12 4 3 1 0 9 2
Аргентина 1978 Шампиони 1. 7 5 1 1 15 4 Се квалификувале како домаќини
Шпанија 1982 Втора рунда 11. 5 2 0 3 8 7 Се квалификувале како шампиони
Мексико 1986 Шампиони 1. 7 6 1 0 14 5 6 4 1 1 12 6
Италија 1990 Финале 2. 7 2 3 2 5 4 Се квалификувале како шампиони
САД 1994 Осминафинале 10. 4 2 0 2 8 6 8 4 2 2 9 10
Франција 1998 Четвртфинале 6. 5 3 1 1 10 4 16 8 6 2 23 13
Јужна Кореја Јапонија 2002 Групна фаза 18. 3 1 1 1 2 2 18 13 4 1 42 15
Германија 2006 Четвртфинале 6. 5 3 2 0 11 3 18 10 4 4 29 17
ЈАР 2010 Четвртфинале 5. 5 4 0 1 10 6 18 8 4 6 23 20
Бразил 2014 Финале 2. 7 5 1 1 8 4 16 9 5 2 35 15
Русија 2018 Учествуваат во квалификациите Квалификациите во тек
Катар 2022 Ќе учествуваат во квалификациите Ќе учествуваат во квалификациите
Вкупно 2 Титули 16/20 77 42 14 21 131 84 118 68 29 21 216 111

Настапи на континенталните првенства на Јужна Америка[уреди | уреди извор]

Јужноамериканско првенство
Домаќин/Година Рунда Поз. ОН П Н И ДГ ПГ ГР Ref.
Аргентина 1916 Вицешампиони 2. 3 1 2 0 7 2 +5 [62]
Уругвај 1917 Вицешампиони 2. 3 2 0 1 5 3 +2 [63]
Бразил 1919 Трето место 3. 3 1 0 2 7 7 0 [64]
Чиле 1920 Вицешампиони 2. 3 1 2 0 4 2 +2 [65]
Аргентина 1921 Шампиони 1. 3 3 0 0 5 0 +5 [66]
Бразил 1922 Четврто место 4. 4 2 0 2 6 3 +3 [67]
Уругвај 1923 Вицешампиони 2. 3 2 0 1 6 6 0 [68]
Уругвај 1924 Вицешампиони 2. 3 1 2 0 2 0 +2 [69]
Аргентина 1925 Шампиони 1. 4 3 1 0 11 4 +7 [70]
Чиле 1926 Вицешампиони 2. 4 2 1 1 14 3 +11 [71]
Перу 1927 Шампиони 1. 3 3 0 0 15 4 +11 [72]
Аргентина 1929 Шампиони 1. 3 3 0 0 9 1 +8 [73]
Перу 1935 Вицешампиони 2. 3 2 0 1 8 5 +3 [74]
Аргентина 1937 Шампиони 1. 6 5 0 1 14 5 +9 [75]
Перу 1939 Не учествувале [76]
Чиле 1941 Шампиони 1. 4 4 0 0 10 2 +8 [77]
Уругвај 1942 Вицешампиони 2. 6 4 1 1 21 6 +15 [78]
Чиле 1945 Шампиони 1. 6 5 1 0 22 5 +17 [79]
Аргентина 1946 Шампиони 1. 5 5 0 0 17 3 +14 [80]
Еквадор 1947 Шампиони 1. 7 6 1 0 28 4 +24 [81]
Бразил 1949 Не учествувале [82]
Перу 1953 Не учествувале [83]
Чиле 1955 Шампиони 1. 5 4 1 0 18 6 +12 [84]
Уругвај 1956 3. 5 3 0 2 5 3 +2 [85]
Перу 1957 Шампиони 1. 6 5 0 1 25 6 +19 [86]
Аргентина 1959 Шампиони 1. 6 5 1 0 19 5 +14 [87]
Еквадор 1959 Вицешампиони 2. 4 2 1 1 9 9 0 [88]
Боливија 1963 Трето место 3. 6 3 1 2 15 10 +5 [89]
Уругвај 1967 Вицешампиони 2. 5 4 0 1 12 3 +9 [90]
26/29 113 81 15 17 314 107 +207
Копа Америка
1975 Групна фаза 5. 4 2 0 2 17 4 +13 [91]
1979 Групна фаза 8. 4 1 1 2 7 6 +1 [92]
1983 Групна фаза 6. 4 1 3 0 5 4 +1 [93]
Аргентина 1987 Полуфинале 4. 4 1 1 2 5 4 +1 [94]
Бразил 1989 Трето место 3. 7 2 3 2 2 4 -2 [95]
Чиле 1991 Шампиони 1. 7 6 1 0 16 6 +10 [96]
Еквадор 1993 Шампиони 1. 6 2 4 0 6 4 +2 [97]
Уругвај 1995 Четвртфинале 5. 4 2 1 1 8 6 +2 [98]
Боливија 1997 Четвртфинале 6. 4 1 2 1 4 3 +1 [99]
Парагвај 1999 Четвртфинале 8. 4 2 0 2 6 6 0 [100]
Колумбија 2001 Не учествувале [101]
Перу 2004 Финале 2. 6 4 1 1 16 6 +10 [102]
Венецуела 2007 Финале 2. 6 5 0 1 16 6 +10 [103]
Аргентина 2011 Четвртфинале 7. 4 1 3 0 5 2 +3 [104]
Чиле 2015 Финале 2. 6 3 3 0 10 3 +7 [105]
САД 2016 Финале 2. 6 5 1 0 18 2 +16 [106]
Бразил 2019 Дополнително ќе биде одлучено
Еквадор 2023 Дополнително ќе биде одлучено
13/14 70 33 23 14 123 64 +59
Вкупно 39/43 183 114 38 31 437 171 +266

Настапи на Купот на Конфедерации[уреди | уреди извор]

Куп на Конфедерации
Година Рунда Позиција ОН П Н* П ДГ ПГ
Саудиска Арабија 1992 Шампиони 1. 2 2 0 0 7 1
Саудиска Арабија 1995 Финале 2. 3 1 1 1 5 3
Саудиска Арабија 1997 Не се квалификувале
Мексико 1999
Јужна Кореја Јапонија 2001
Франција 2003
Германија 2005 Финале 2. 5 2 2 1 10 10
ЈАР 2009 Не се квалификувале
Бразил 2013
Русија 2017 Дополнително ќе биде одлучено
Катар 2021
Вкупно 1 Титула 3/9 10 5 3 2 22 14

Настапи на Олимписките игри[уреди | уреди извор]

Летни олимписки игри
Година Рунда Позиција ОН П Н* И ДГ ПГ
Грција 1896 Немало фудбалски турнир
Франција 1900 Не учествувале
САД 1904
Обединето Кралство 1908
Шведска 1912
Белгија 1920
Франција 1924
Холандија 1928 Сребрен медал 2. 5 3 1 1 25 7
САД 1932 Немало фудбалски турнир
Трет Рајх 1936 Не учествувале
Обединето Кралство 1948
Финска 1952
Австралија 1956
Италија 1960 Четвртфинале 7. 3 2 0 1 6 4
Јапонија 1964 Групна фаза 10. 2 0 1 1 3 4
Мексико 1968 Не се квалификувале
Западна Германија 1972
Канада 1976
СССР 1980 Се квалификувале и се повлекле
САД 1984 Не се квалификувале
Јужна Кореја 1988 Четвртфинале 8. 4 1 1 2 4 5
Шпанија 1992 Не се квалификувале
САД 1996 Сребрен медал 2. 6 3 2 1 13 6
Австралија 2000 Не се квалификувале
Грција 2004 Златен медал 1. 6 6 0 0 17 0
Кина 2008 Златен медал 1. 6 6 0 0 11 2
Обединето Кралство 2012 Не се квалификувале
Бразил 2016 Групна фаза 11. 3 1 1 1 3 4
Јапонија 2020 TBD
Вкупно 2 Златни медали
2 Сребрени медали		 8/19 35 22 6 7 81 32

Настапи на Панамериканските игри[уреди | уреди извор]

Панамерикански игри
Година Рунда Позиција ОН П Н* И ДГ ПГ
Аргентина 1951 Шампиони 1. 4 4 0 0 16 2
Мексико 1955 Шамшпиони 1. 6 5 1 0 23 7
САД 1959 Шампиони 1. 6 5 1 0 20 4
Бразил 1963 Финале 2. 7 3 1 0 18 3
Канада 1967 Прва рунда 5. 3 1 1 1 7 3
Колумбија 1971 Шампиони 1. 5 4 1 0 7 2
Мексико 1975 Трето место 3. 3 2 1 0 9 1
Порторико 1979 Трето место 3. 4 2 2 0 3 0
Венецуела 1983 Прва рунда 5. 2 0 0 2 0 4
САД 1987 Трето место 3. 4 3 0 1 11 3
Куба 1991 Не се квалификувале
Аргентина 1995 Шампиони 1. 6 5 1 0 10 4
Канада 1999 Не се квалификувале
Доминиканска Република 2003 Шампиони 1. 5 5 0 0 10 5
Бразил 2007 Прва рунда 9. 3 0 2 1 1 3
Мексико 2011 Финале 2. 5 3 1 1 6 2
Канада 2015 Не учествувале
Перу 2019 TBD
Вкупно 6 Титули 14/16 60 46 10 6 134 43

Титули[уреди | уреди извор]

Играчи[уреди | уреди извор]

Моментален состав[уреди | уреди извор]

Состав на Копа Америка 2019.

Бр. Поз. Играч Год. Настапи Голови Клуб
1 ГМ Франко Армани (1986-10-16)16 октомври 1986 (воз. 32) 5 0 Аргентина Ривер Плејт
2 ОД Хуан Фојт (1998-01-12)12 јануари 1998 (воз. 21) 3 0 Англија Тотенхем
3 ОД Николас Талјафико (1992-08-31)31 август 1992 (воз. 26) 14 0 Холандија Ајакс
4 ОД Ренцо Саравија (1993-06-16)16 јуни 1993 (воз. 25) 4 0 Аргентина Расинг
5 СР Леандро Паредес (1994-06-29)29 јуни 1994 (воз. 24) 12 1 Франција Париз Сен Жермен
6 ОД Херман Пецелја (1991-06-27)27 јуни 1991 (воз. 27) 7 1 Италија Фјорентина
7 СР Роберто Переира (1991-01-07)7 јануари 1991 (воз. 28) 16 2 Англија Вотфорд
8 СР Маркос Акуња (1991-10-28)28 октомври 1991 (воз. 27) 18 0 Португалија Спортинг Лисабон
9 НП Серхио Агуеро (1988-06-02)2 јуни 1988 (воз. 31) 90 39 Англија Манчестер Сити
10 НП Лионел Меси (1987-06-24)24 јуни 1987 (воз. 31) 130 67 Шпанија Барселона
11 СР Анхел Ди Марија (1988-02-14)14 февруари 1988 (воз. 31) 97 20 Франција Париз Сен Жермен
12 ГМ Агустин Марчесин (1988-03-16)16 март 1988 (воз. 31) 4 0 Мексико Америка
13 ОД Рамиро Фунес Мори (1991-03-05)5 март 1991 (воз. 28) 25 2 Шпанија Вилјареал
14 ОД Милтон Каско (1988-04-11)11 април 1988 (воз. 31) 2 0 Аргентина Ривер Плејт
15 СР Гвидо Писаро (1990-02-26)26 февруари 1990 (воз. 29) 2 0 Мексико Тигрес
16 СР Родриго Де Паул (1994-05-24)24 мај 1994 (воз. 25) 5 0 Италија Удинезе
17 ОД Николас Отаменди (1988-02-12)12 февруари 1988 (воз. 31) 60 4 Англија Манчестер Сити
18 СР Гвидо Родригес (1994-04-12)12 април 1994 (воз. 25) 3 0 Мексико Америка
19 НП Матијас Суарес (1988-05-09)9 мај 1988 (воз. 31) 3 0 Аргентина Ривер Плејт
20 СР Џовани Ло Селсо (1996-04-09)9 април 1996 (воз. 23) 13 1 Шпанија Бетис
21 НП Пауло Дибала (1993-11-15)15 ноември 1993 (воз. 25) 20 1 Италија Јувентус
22 НП Лаутаро Мартинес (1997-08-22)22 август 1997 (воз. 21) 7 4 Италија Интер
23 ГМ Хуан Мусо (1994-05-06)6 мај 1994 (воз. 25) 1 0 Италија Удинезе

Статистика на играчите[уреди | уреди извор]

Последна промена 12 ноември 2016.

  Активни репрезентативци

Список на играчи со најмногу настапи[уреди | уреди извор]

# Играч Бр. настапи Бр. голови Кариера Прв настап
1.
Хавиер Санети[1]
143 5 1994-2011 16 ноември 1994
2.
Хавиер Маскерано[107]
134 3 2003- 16 јули 2003
3.
Лионел Меси[2]
116 56 2005- 17 август 2005
4.
Роберто Ајала[108]
115 7 1994-2007 16 ноември 1994
5.
Диего Симеоне[109]
106 11 1988-2002 14 јули 1988
6.
Оскар Руџери[110]
97 7 1983-1994 12 мај 1983
7.
Диего Марадона[111]
91 34 1977-1994 27 февруари 1977
8.
Ариел Ортега[112]
87 17 1993-2010 15 декември 1993
9.
Серхио Ромеро
84 0 2009- 9 септември 2009
10.
Анхел Ди Марија
81 17 2008- 6 септември 2008

Список на играчи со најмногу постигнати голови[уреди | уреди извор]

# Играч Бр. голови Бр. настапи Кариера Просек
1.
Лионел Меси[2]
56 115 2005- 0.491
2.
Габриел Батистута[113]
54 77 1991-2002 0.701
3.
Ернан Креспо[114]
35 64 1995-2007 0.555
4.
Диего Марадона[111]
34 91 1977–1994 0.374
5.
Серхио Агуеро[115]
33 79 2006– 0.423
6.
Гонсало Игуаин[115]
31 65 2009- 0.484
7.
Луис Артиме[116]
24 25 1961–1967 0.960
8.
Даниел Пасарела[115]
23 70 1976–1986 0.328
9.
Леополдо Луке[117]
22 45 1975–1981 0.488
Хосе Санфилипо[115]
29 1956–1962 0.759

Селектори[уреди | уреди извор]

Од 19241[118]:

Период Селектори
1924-1925 Аргентина Анхел Васкес
1926-1927 Аргентина Хорхе Валдерама
1927-1928 Шпанија Хосе Лаго Милан
1928-1929 Аргентина Франсиско Оласар
1929-1930 Аргентина Франсиско Оласар &
Аргентина Хуан Хосе Трамутола
1934 Италија Фелипе Пашучи
1934-1937 Аргентина Мауел Сеоане
1937-39 Аргентина Анхел Фернандес Рока
1939-1960 Аргентина Гилермо Стабиле
1960-1961 Аргентина Викторио Спинето
1962-1963 Аргентина Хуан Карлос Лоренцо
Период Селектор
1963 Аргентина Алехандро Галан
1963-1964 Аргентина Хорасио Торес
1964-1968 Аргентина Хосе Марија Минела
1968 Италија Ренато Чезарини
1968-1969 Аргентина Умберто Маскио
1969 Аргентина Адолфо Педернера
1969-1972 Аргентина Хуан Хосе Пицути
1972-1974 Аргентина Омар Сивори
1974 Аргентина Владислао Кап
1974-1983 Аргентина Сесар Луис Меноти
1983-1990 Аргентина Карлос Билардо
1990-1994 Аргентина Алфио Басиле
Период Селектор
1994-1998 Аргентина Даниел Пасарела
1998-2004 Аргентина Марсело Биелса
2004-2006 Аргентина Хосе Пекерман
2006-2008 Аргентина Алфио Басиле
2008-2010 Аргентина Диего Марадона
2010-2011 Аргентина Серхио Батиста
2011–2014 Аргентина Алехандро Сабелја
2014-2016 Аргентина Херардо Мартино
2016- Аргентина Едгардо Бауса

Напомена:

  • 1 Моментално не се внесени информации околу тоа кој бил селектор во периодот 1901-1924 и 1930-1935 (освен Пашучи, кој бил селектор од 27 мај 1934).[118]

Дресови низ историјата[уреди | уреди извор]

Домашни[уреди | уреди извор]

1901–1910
1911–1974
1975
1978
1986
1990
1994
1998
1999
фinco
2002
фinco
2006
2008
2010
2011
2014
2015

Гостински[уреди | уреди извор]

1919
1958
1978
1982
1986
1994
1998
фinco
2002
2004
2006
2008
2010
2011
2014

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 Javier Adelmar Zanetti – Century of International Appearances, rsssf.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Lionel Andrés Messi - Goals in International Matches, rsssf.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  3. ↑ Asociación del Fútbol Argentino
  4. ↑ „FIFA.com – The FIFA/Coca-Cola World Ranking“. Архивирано од изворникот на 2013-12-12. Посетено на 2010-06-29.
  5. ↑ „FIFA.com – Argentina on FIFA.com“. Архивирано од изворникот на 2007-06-03. Посетено на 2010-06-29.
  6. ↑ „FIFA.com – Tournaments>“. Архивирано од изворникот на 2014-08-06. Посетено на 2010-06-29.
  7. ↑ Deportes - Futbol Uruguayo I, eluruguayo.com; пристапено: 2. 2. 2014.
  8. ↑ Argentina - Uruguay Matches 1902-2009, rsssf.com; пристапено: 2. 2. 2014.
  9. ↑ Argentina national football team - ARCHIVE, rsssf.com; пристапено: 2. 2. 2014.
  10. ↑ "Uruguay 0-6 Argentina" on Fútbol Nostalgia
  11. ↑ Argentina - Uruguay headtohead records, fifa.com Архивирано на 22 октомври 2013 г.; пристапено: 2. 2. 2014.
  12. ↑ Southamerican Championship 1916, rsssf.com; пристапено: 2. 2. 2014.
  13. ↑ Southamerican Championship 1921, rsssf.com; пристапено: 2. 2. 2014.
  14. ↑ Southamerican Championship 1925, rsssf.com; пристапено: 2. 2. 2014.
  15. ↑ Southamerican Championship 1926, rsssf.com; пристапено: 2. februar 2014.
  16. ↑ Southamerican Championship 1927, rsssf.com; пристапено: 2 февруари 2014.
  17. ↑ FOOTBALL TOURNAMENT AT THE GAMEs OF THE iXtH OLYMPIAD, AMsTERDAM 1928, BY TONY BijKERK Архивирано на 7 јули 2014 г.; pristupljeno: 2. 2. 2014.
  18. ↑ Games of the IX. Olympiad Football Tournament (Amsterdam, Netherlands, May 27 - June 13, 1928), rsssf.com; пристапено: 2. 2. 2014.
  19. ↑ Southamerican Championship 1929, rsssf.com; pristupljeno: 2. 2. 2014.
  20. ↑ Hosts Uruguay beat arch-rivals to first world crown, fifa.com Архивирано на 26 декември 2013 г.; пристапено: 2. 2. 2014.
  21. ↑ Delight for the Azzurri as home advantage tells, fifa.com Архивирано на 30 декември 2014 г.; пристапено: 2. 2. 2014.
  22. ↑ Southamerican Championship 1935, rsssf.com; пристапено : 2. 2. 2014.
  23. ↑ Southamerican Championship 1937, rsssf.com; пристапено: 2. 2. 2014.
  24. ↑ The Copa América Archive - Trivia, rsssf.com; пристапено: 2. 2. 2014.
  25. ↑ Panamerican Games 1951 (Buenos Aires), rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  26. ↑ Southamerican Championship 1955, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  27. ↑ Southamerican Championship 1956, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  28. ↑ Southamerican Championship 1957, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  29. ↑ Southamerican Championship 1959 (1st Tournament), rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  30. ↑ World Cup 1958, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  31. ↑ Argentina sufría la peor derrota en un Mundial: "El desastre de Suecia 1958", infobae.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  32. ↑ Southamerican Championship 1959 (2st Tournament), rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  33. ↑ Games of the XVII. Olympiad Football Tournament (Roma, Italy, 26th August - 10th September 1960), rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  34. ↑ World Cup 1962, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  35. ↑ Southamerican Championship 1963, rsssf.com; pristupljeno: 3. 2. 2014.
  36. ↑ Games of the XVIII. Olympiad Football Tournament (Tokyo, Japan, October 11 - 23, 1964), rsssf.com; пристапено: 3. februar 2014.
  37. ↑ World Cup 1966, rsssf.com; пристапено : 3. 2. 2014.
  38. ↑ Southamerican Championship 1967, rsssf.com; притапено: 3 февруари 2014.
  39. ↑ „"El día que Perú enmudeció a La Bombonera", FIFA official site“. Архивирано од изворникот на 2011-12-17. Посетено на 2016-11-16.
  40. ↑ "A 35 años de un fatídico empate contra los peruanos", Página/12, August 31, 2004
  41. ↑ World Cup 1974 Qualifying, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  42. ↑ World Cup 1974 finals, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  43. ↑ "Selección, prioridad número uno", AFA website
  44. ↑ Copa América 1975, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  45. ↑ Kempes key as Argentina are crowned with confetti, fifa.com Архивирано на 22 ноември 2014 г.; пристапено: 2. 2. 2014.
  46. ↑ World Cup 1978 finals, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  47. ↑ Copa América 1979, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  48. ↑ "Una alegría y un golpe inesperado (1979/1982)", AFA official website
  49. ↑ "Maradona fue mundialista por primera vez en España" by Javier Estepa, Marca
  50. ↑ „"Grandes técnicos argentinos: César Menotti" - LaRedó.net“. Архивирано од изворникот на 2012-10-20. Посетено на 2016-11-18.
  51. ↑ "Historias, curiosidades y estadísticas de la Selección, tras sus primeros 900 partidos", El Gráfico, June 2012
  52. ↑ Copa América 1983, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  53. ↑ World Cup 1986, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  54. ↑ Maradona lights up the world – with a helping hand, fifa.com Архивирано на 29 декември 2014 г.; пристапено: 3. 2. 2014.
  55. ↑ Copa América 1987, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  56. ↑ Copa América 1989, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  57. ↑ World Cup 1990, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  58. ↑ Germany hit winning note as Italian chorus fades, fifa.com Архивирано на 22 ноември 2014 г.; пристапено: 3. 2. 2014.
  59. ↑ Copa América 1991, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  60. ↑ Saudi Arabia 1992: Argentina get the ball rolling, fifa.com Архивирано на 5 септември 2015 г.; пристапено: 6 февруари 2014.
  61. ↑ Copa América 1993, rsssf.com; пристапено: 3. 2. 2014.
  62. ↑ Southamerican Championship 1916, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  63. ↑ Southamerican Championship 1917, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  64. ↑ Southamerican Championship 1919, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  65. ↑ Southamerican Championship 1920, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  66. ↑ Southamerican Championship 1921, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  67. ↑ Southamerican Championship 1922, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  68. ↑ Southamerican Championship 1923, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  69. ↑ Southamerican Championship 1924, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  70. ↑ Southamerican Championship 1925, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  71. ↑ Southamerican Championship 1926, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  72. ↑ Southamerican Championship 1927, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  73. ↑ Southamerican Championship 1929, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  74. ↑ Southamerican Championship 1935, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  75. ↑ Southamerican Championship 1937, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  76. ↑ Southamerican Championship 1939, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  77. ↑ Southamerican Championship 1941, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  78. ↑ Southamerican Championship 1942, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  79. ↑ Southamerican Championship 1945, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  80. ↑ Southamerican Championship 1946, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  81. ↑ Southamerican Championship 1947, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  82. ↑ Southamerican Championship 1949, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  83. ↑ Southamerican Championship 1953, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  84. ↑ Southamerican Championship 1955, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  85. ↑ Southamerican Championship 1956, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  86. ↑ Southamerican Championship 1957, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  87. ↑ Southamerican Championship 1959 (1st Tournament), rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  88. ↑ Southamerican Championship 1959 (2nd Tournament), rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  89. ↑ Southamerican Championship 1963, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  90. ↑ Southamerican Championship 1967, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  91. ↑ Copa América 1975, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  92. ↑ Copa América 1979, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  93. ↑ Copa América 1983, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  94. ↑ Copa América 1987, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  95. ↑ Copa América 1989, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  96. ↑ Copa América 1991, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  97. ↑ Copa América 1993, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  98. ↑ Copa América 1995, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  99. ↑ Copa América 1997, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  100. ↑ Copa América 1999, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  101. ↑ Copa América 2001, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  102. ↑ Copa América 2004, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  103. ↑ Copa América 2007, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  104. ↑ Copa América 2011, rsssf.com; пристапено: 20. 5. 2015.
  105. ↑ Copa América 2015, rsssf.com; пристапено: 5. 7. 2015.
  106. ↑ Copa América (Centenario) 2016, rsssf.com; пристапено: 27. 7. 2016.
  107. ↑ Javier Mascherano, national-football-teams.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  108. ↑ Roberto Fabián Ayala – Century of International Appearances, rsssf.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  109. ↑ Diego Pablo Simeone - Century of International Appearances, rsssf.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  110. ↑ Oscar Alfredo Ruggeri - International Appearances, rsssf.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  111. ↑ 111,0 111,1 Diego Armando Maradona - International Appearances, rsssf.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  112. ↑ Ariel Ortega, national-football-teams.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  113. ↑ Gabriel Omar Batistuta - Goals in International Matches, rsssf.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  114. ↑ Hernán Jorge Crespo - Goals in International Matches, rsssf.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  115. ↑ 115,0 115,1 115,2 115,3 Goalscoring for Argentina National Team, rsssf.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  116. ↑ Luis Artime - Goals in International Matches, rsssf.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  117. ↑ Leopoldo Jacinto Luque, national-football-teams.com; пристапено: 12. 11. 2016.
  118. ↑ 118,0 118,1 ARGENTINA NATIONAL TEAM ARCHIVE, rsssf.com; пристапено: 5. 2. 2014.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Ова е избрана статија. Стиснете тука за повеќе информации.
Статијата „Фудбалска репрезентација на Аргентина“ е избрана статија. Ве повикуваме и Вас да напишете и предложите избрана статија (останати избрани статии).
Фудбалски репрезентации во Јужна Америка - КОНМЕБОЛ
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Фудбалска_репрезентација_на_Аргентина&oldid=5089674“