По првпат во историјата на трката,[4] минатогодишен победник успеал да ја одбрани својата титула, како што успеал возачот на Мичелтон-Скот, Дарил Импи од Јужна Африка, кој ја освоил трката последниот ден. Импи доцнел зад Новозеланѓанецот Патрик Бевин (ССС Тим) седум секунди на етапата, но Бевин изгубил скоро шест минути поради здобиените повреди од падот претходниот ден.[5] Иако Импи завршил трет на етапата зад Австралиецот Ричи Порт од Трек-Сегафредо – кој ја освоил етапата на Вилунга шеста година по ред[6] – и возачот на Тим Скај, Ваут Пулс од Холандија, Импи го освоил генералниот пласман и водечката маичка со тринаесет секунди од Порт,[7] додека Пулс доцнел уште четири секунди (поради бонус секунди на целта) за трето место.
И покрај тоа што не ја освоил трката, Бевин ја освоил сината маичка за спринтерскиот пласман.[8] Во другите пласмани на трката, возачот на УниСА-Австралија, Џејсон Леа го предводел планинскиот пласман од почетокот до крајот,[9] додека Крис Хамилтон, исто така од Австралија, ја освоил белата маичка во пласманот за млад возач за Тим Санвеб,[10] завршувајќи на шестото место на крајот, откако маичката го менувала предводникот секој ден на трката. Екипниот пласман го освоиле ОАЕ Тим Емирати, кои воделе во пласманот од почетокот, остварувајќи една етапна победа – победа на Јаспер Филипсен, кој го имал својот прв настап со екипата.[11]
Бидејќи Тур Даун Андер е настан од Светската турнеја, сите осумнаесет UCI World Tour екипи биле автоматски поканети и се обврзани да учествуваат на трката.[12] Екипата на Универзитетот на Јужна Австралија добила специјална покана за учество на трката и со тоа била заокружена главната група од 19 екипи.[13] Секоја екипа имала право на седум возачи, со што имало вкупно 133 учесници.[14]
Покрај Мајер и Импи, во Мичелтон-Скот бил Метју Хејман, кој објавил во септември 2018 година дека ќе се повлече од професионалните трки по Тур Даун Андер 2019.[16]
Рутата за Тур Даун Андер 2019 била објавена на почетокот на август 2018 година и била сконцентрирана околу градот Аделаида во Јужна Австралија. Имало шест друмски етапи, без хронометри,[17] а трката ќе заврши со искачување на Вилунга по првпат.[17] Два дена пред почетокот на трката, имало критериум, Пиплс Чојс Класик, кој се одржал во паркот Римил и бил наменет за спринтерите.[18] Бил освоен од Кејлеб Јуан (Лото-Судал) во спринтерска завршница.[19][20]
По Пиплс Чојс Класик било објавено дека втората етапа ќе биде скратена поради најавените високи температури.[21] Првично најавена за 149 километри,[22] етапата била скратена на 122,1 километар; дел од рутата помеѓу Маунт Плисант и Спрингтон преку Вилијамстаун била пренасочена.[23] Следното утро била направена за завршницата на воведната етапа во Порт Аделаида, откако завршниот круг од 3,4 километри бил отстранет поради најавениот силен ветар.[24]
На Тур Даун Андер 2019 се доделувале четири различни маички. За генералниот пласман, пресметуван преку додавање на завршните времиња на секој велосипедист по секоја етапа и временски бонуси за првите тројца на средните спринтови и на завршницата на етапите, предводникот ќе ја добие охра маичката.[26] Овој пласман се сметал за најважен на Тур Даун Андер 2019 и победникот на овој пласман се смета за победник на трката.
Дополнително, постоел и спринтерски пласман, кој се наградувал со сина маичка,[26] промена од зелена боја во 2018 година. Во спринтерскиот пласман, велосипедистите добивале бодови доколку завршат на некое од првите 15 места на некоја етапа. За победа на етапа, возачот заработувал 15 бода, кои се намалуваат за еден бод сè до еден бод за 15. место. Бодови за пласманот исто така можеле да се добијат и на средните спринтови на секоја етапа; овие средни спринтови исто така нудат бонус секунди за генералниот пласман. Исто така, постоел и планински пласман, каде се доделувала точкастата маичка.[26] Во планинскиот пласман, бодови се добивале доколку велосипедистите се искачат на некое искачување пред другите велосипедисти, така што повеќе бодови има на повисоките категоризирани искачувања.
Четвртата маичка ја претставува пласманот за млад возач, обележан со белата маичка.[26] Овој пласман се пресметувал на ист начин како генералниот пласман, но само возачите кои се родени на и по 1 јануари 1993 година можеле да учествуваат во пласманот. Постоел и пласман за екипите, каде времињата на тројцата најдобри велосипедисти по екипа на секоја екипа се додаваат заедно; водечка екипа на крајот на трката е екипата со најниско вкупно време. Дополнително, постоела награда за борбеност која се доделувала по етапата на возачот кој од страна на жири се сметал за „најборбен“. Победникот на наградата наредната етапа го носел црвениот број.[26]
Австралија
Дарил Импи[1] (Мичелтон-Скот) 
Ваут Пулс (Тим Скај) 
Патрик Бевин (ССС) 
ОАЕ Емирати _pictogram.svg){kind=small}
Елија Вивијани 
Петер Саган 
.svg){kind=small}
Јаспер Филипсен 
