Прејди на содржината

Орион (соѕвездие)

Проверена
Од Википедија — слободната енциклопедија
(Пренасочено од Рало (соѕвездие))

За други значења на поимот, видете Орион (појаснување)

Орион
лат. Orion
КратенкаOri
ГенитивноOrionis
Ректасцензија5 ч.
Деклинација+5°
Површина594 (°)² (26то)
Главни ѕвезди7
Бајерови/Флемстидови
ѕвезди		81
Ѕвезди со планети2
Ѕвезди посјајни од 3,00m8
Ѕвезди во полупречник од 10,00 пс (32,62 сг)2
Најсјајна ѕвездаРигел (β Orionis) (0,12m)
Најблиска ѕвездаπ3 Ori
( сг,  пс)
Месјеови објекти3
Метеорски дождовиориониди
хи-ориониди
Соседни
соѕвездија		Близнаци
Бик
Еридан
Зајак
Еднорог
Видливо на ширина од +85° до −75°.
Најдобро се гледа во 21:00 ч. во текот на месец јануари.

Орион (хебрејски כְּסִיל), често се преведува како „Ловецот“, (македонско народно име: Рало[1][2]) – истакната група на ѕвезди видливи во зимскиот период на северната небесна полутопка. Тоа е едно од 88-те современи соѕвездија а било и помеѓу 48-те соѕвездија наведени од астрономот од II век Птоломеј. Името го добило по ловецот Орион во грчката митологија.

Орион е најистакнат за време на зимските вечери на северната полутопка, како и пет други соѕвездија кои имаат ѕвезди во астеризмот на зимскиот шестоаголник. Двете најсјајни ѕвезди на Орион, Ригел (β) и Бетелгез (α), и двете се меѓу најсветлите ѕвезди на ноќното небо; и двете ѕвезди се суперџинови и малку променливи. Постојат уште шест ѕвезди посјајни од светлинска величина од 3,0, вклучувајќи три што ја прават кратката права линија на астеризмот на Орионовиот Појас. Орион, исто така, е домаќин на зрачењето на годишните Ориониди, најсилниот метеорски дожд поврзан со Халеевата Комета и маглината Орион, една од најсјајните маглини на небото.

Карактеристики

[уреди | уреди извор]
Соѕвездието Орион, како што може да се види со голо око. Нацртани се линии.

Орион се граничи со соѕвездието Бик на северозапад, Еридан на југозапад, Зајак на југ, Еднорог на исток и Близнаци на североисток. Покривајќи 594 квадратни степени, Орион е рангирано на дваесет и шестото место од 88-те соѕвездија по големина. Границите на соѕвездието, поставени од белгискиот астроном Ежен Делпорт во 1930 година, се дефинирани со многуаголник од 26 страни. Во екваторијалниот координатен систем, координатите на десното искачување на овие граници се наоѓаат помеѓу 04ч 43.3м и 06ч 25.5м, додека координатите на деклинација се помеѓу 22.87° и −10.97°. [3] Кратенката од три букви на соѕвездието, усвоена од Меѓународниот астрономски сојуз во 1922 година, е „Ori“.

Орион е највидливо соѕвездие на вечерното небо од јануари до април, [4] зима на северната полутопка и лето на јужната полутопка. Во тропските предели (помалку од околу 8° од екваторот), соѕвездието преминува во зенитот.

Во периодот мај-јули (лето на северната полутопка, зима на јужната полутопка), Орион е на дневното небо и затоа е невидлив на повеќето географски широчини. Сепак, за поголемиот дел од Антарктикот во зимските месеци на јужната полутопка, Сонцето е под хоризонтот дури и напладне. Ѕвездите (а со тоа и Орион, но само најсјајните ѕвезди) потоа се видливи на самрак неколку часа околу месното пладне, токму на најсветлиот дел од небото ниско на север, каде што Сонцето е веднаш под хоризонтот. Во исто време од денот на самиот Јужен Пол (станицата Амундсен-Скот), Ригел е само 8° над хоризонтот, а појасот се движи веднаш по него. Во летните месеци на јужната полутопка, кога Орион е нормално видлив на ноќното небо, соѕвездието всушност не е видливо на Антарктикот бидејќи Сонцето не заоѓа во тој период од годината јужно од Антарктичкиот Круг. [5] [6]

Во земјите блиску до екваторот (на пример, Кенија, Индонезија, Колумбија, Еквадор), Орион се појавува над главата во декември околу полноќ и на вечерното небо во февруари.

Навигациско помагало

[уреди | уреди извор]
Користење на Орион за наоѓање ѕвезди во соседните соѕвездија

Орион е многу корисно соѕвездие за пронаоѓање на други ѕвезди. Со продолжување на линијата на Појасот кон југоисток, може да се пронајде Сириус (α CMa); северозападно, Алдебаран (α Тау). Линијата на исток преку двете рамења ја означува насоката на Прокион (α CMi). Линија од Ригел преку Бетелгез укажува на Кастор и Полукс (α Gem и β Gem). Дополнително, Ригел е дел од астеризмот на зимскиот круг. Сириус и Прокион, кои може да се наоѓаат од Орион со следење на имагинарни линии, исто така се точки и во Зимскиот Триаголник и во Кругот. [7]

Особености

[уреди | уреди извор]
Орион како што е прикажан во Огледалото на Уранија, збир на карти со ѕвезди објавени во Лондон ок. 1825

Седумте најсјајни ѕвезди на Орион формираат карактеристичен астеризам во облик на песочен часовник, или модел на ноќното небо. Четири ѕвезди - Ригел, Бетелгез, Белатрикс и Сајф - формираат голема, приближно правоаголна форма, во чија средина се наоѓаат трите ѕвезди од Орионовиот Појас - Алнитак, Алнилам и Минтака. Неговата глава е обележана со дополнителна 8-ма ѕвезда наречена Меиса, која е прилично сјајна за набљудувачот. Од „појасот“ се спушта помала линија од три ѕвезди, Орионовиот Меч (чија средина всушност не е ѕвезда туку е Орионовата Маглина), позната и како „Мечот на ловецот“.

Голем број од ѕвездите се сјајни жешко сини суперџинови, при што ѕвездите од појасот и мечот го формираат здружението Орион ОВ1. Истакнувајќи се по својата црвена нијанса, Бетелгез сепак можеби е чуден член на истата група.

Ѕвездите од соѕвездието по растојание (црвено-зелен 3D приказ) и сјајноста на секоја ѕвезда (големина на ѕвездата)

Светли ѕвезди

[уреди | уреди извор]
  • Бетелгез, исто така означена како Алфа Орион, е масивна ѕвезда од М-тип на црвен суперџин, која се приближува до крајот на својот живот. Таа е втората најсветла ѕвезда во Орион и е полуправилна променлива ѕвезда. [8] Служи како „десно рамо“ на Ловецот (под претпоставка дека е свртена кон набљудувачот). Таа е генерално единаесеттата најсветла ѕвезда на ноќното небо, но таа варира помеѓу десеттата најсветла до 23-та најсветла ѕвезда до крајот на 2019 година. [9] [10] Крајот на нејзиниот живот се очекува да резултира со експлозија на супернова која ќе биде многу видлива од Земјата, можеби ќе ја надмине земјината Месечина и ќе биде видлива во текот на денот. Најверојатно тоа ќе се случи во следните 100.000 години. [11]
  • Ригел, позната и како Бета Орион, е син суперџин од В-тип, која е седма најсветла ѕвезда на ноќното небо. Слично на Бетелгез, Ригел соединува тешки елементи во нејзиното јадро и наскоро ќе ја помине својата суперџиновска фаза (на астрономска временска скала), или колабирајќи во случај на супернова или фрлајќи ги нејзините надворешни слоеви и претворајќи се во бело џуџе. Таа служи како лева нога на Ловецот. [12]
  • Белатрикс е означена како Гама Орион од Јохан Бајер. Таа е дваесет и седмата најсветла ѕвезда на ноќното небо. Белатрикс се смета за син џин од В-тип, иако е премногу мала за да експлодира во супернова. Осветленоста на Белатрикс е изведена од нејзината висока температура наместо од голем полупречник. [13] Белатрикс го означува левото рамо на Орион и тоа значи „жена воин“, а понекогаш е позната во разговорот како „ Амазонска ѕвезда“. [14] Таа е најблиската голема ѕвезда во Орион на само 244,6 светлосни години од Сончевиот Систем.
  • Минтака е означена како Делта Орион, и е најслабата од трите ѕвезди во Орионовиот Појас. Нејзиното име значи „појас“. Тоа е повеќекратен ѕвезден систем, составен од голем син џин од В-тип и помасивна ѕвезда од главната низа од О-тип. Системот Минтака сочинува двојна променлива ѕвезда која затемнува, каде што затемнувањето на едната ѕвезда над другата создава пад на светлината. Минтака е најзападната од трите ѕвезди на Орионовиот Појас, како и најсеверната. [7]
  • Алнилам е означена како Ипсилон Орион и е именувана поради арапската фраза што значи „низа од бисери“. [7] Таа е средната и најсветлата од трите ѕвезди на Орионовиот Појас. Алнилам е син суперџин од В-тип и покрај тоа што е речиси двојно подалеку од Сонцето од другите две ѕвезди на појасот, нејзината сјајност ја прави речиси еднаква по големина. Алнилам брзо ја губи масата, последица на нејзината големина. Таа е најоддалечената голема ѕвезда во Орион со 1.344 светлосни години.
  • Алнитак, што значи „појас“, е означена како Зета Орион и е најисточната ѕвезда во Орионовиот Појас. Тоа е троен ѕвезден систем, при што основната ѕвезда е топол син суперџин и најсветлата ѕвезда од класа О на ноќното небо.
  • Сајф е означена како Капа Орион од Бајер и служи како десно стапало на Орион. Има слично растојание и големина како Ригел, но изгледа многу побледа. Во превод нејзиното име значи „мечот на џинот“
  • Меиса е означена како Ламбда Орион, и таа ја формира главата на Орион и е повеќекратна ѕвезда со комбинирана привидна светлинска величина од 3,33. Нејзиното име значи „оној што свети“.
8 најсветли ѕвезди на Орион
Правилно
име 		Бајерова ознака Светлосни години Големина
Бетелгез α Orionis 548 0,50
Ригел β Orionis 863 0,13
Белатрикс γ Orionis 250 1.64
Минтака δ Orionis 1.200 2.23
Алнилам ε Orionis 1.344 1.69
Алнитак ζ Orionis 1.260 1,77
Сајф κ Orionis 650 2.09
Меиса λ Orionis 1.320 3.33

Појас

[уреди | уреди извор]

Орионовиот Појас е астеризам во соѕвездието. Се состои од три светли ѕвезди Зета (Алнитак), Ипсилон (Алнилам) и Делта (Минтака). Алнитак е оддалечена околу 800 светлосни години од Земјата и е 100.000 пати посјајна од Сонцето и сјае со светлинска величина 1,8; голем дел од нејзиното зрачење е во опсегот на ултравиолетовите зраци, што човечкото око не може да го види. [15] Алнилам е оддалечена приближно 2.000 светлосни години од Земјата, сјае со светлинска величина 1,70, а со ултравиолетова светлина е 375.000 пати посветла од Сонцето. [16] Минтака е оддалечена 915 светлосни години и сјае со светлинска величина 2,21. Таа е 90.000 пати посветла од Сонцето и е двојна ѕвезда: двете орбитираат една околу друга на секои 5,73 дена. [17] На северната полутопка, Орионовиот Појас е најдобро видлив на ноќното небо во текот на месец јануари околу 21:00 часот, кога е приближно околу месниот меридијан. [18]

Веднаш југозападно од Алнитак се наоѓа Сигма Орион, повеќекратен ѕвезден систем составен од пет ѕвезди кои имаат комбинирана привидна светлинска величина од 3,7 и се наоѓаат на оддалеченост од 1150 светлосни години. Југозападно од Минтака се наоѓа четирикратната ѕвезда Ета Орион.

Меч

[уреди | уреди извор]

Мечот на Орион ги содржи маглината Орион, маглината Месје 43, маглината „Тркач“ и ѕвездите Тета Орион, Јота Орион и 42 Орион.

Глава

[уреди | уреди извор]

Три ѕвезди сочинуваат мал триаголник што ја означуваат главата на соѕвездието. Врвот е означен со Меиса (Ламбда Орион), жежок син џин од спектрален тип О8 III и привидна светлинска величина 3,54, кој се наоѓа на околу 1100 светлосни години оддалеченост. Phi-1 и Phi-2 Орион ја сочинуваат основата. Во близина е и многу младата ѕвезда FU Орион.

Здружение

[уреди | уреди извор]

Северно од Бетелгез се наоѓаат ѕвездите кои го сочинуваат Орионовото здружение. Ми Орион го означува лактот, Ни и Кси ја означуваат рачката, а Хи1 и Хи2 го означуваат крајот на клубот. Веднаш источно од Хи 1 е променливиот црвен џин U Орион од типот Мира.

Штит

[уреди | уреди извор]

Западно од Белатрикс се наоѓаат шест ѕвезди, сите означени како Пи Орион (π 1 Ори, π 2 Ори, π 3 Ори, π 4 Ори, π 5Ори и π 5 Ори) кои го сочинуваат штитот на Орион.

Метеорски дождови

[уреди | уреди извор]

Околу 20 октомври секоја година метеорскиот дожд Ориониди го достигнува својот врв. Доаѓајќи од границата со соѕвездието Близнаци може да се забележат дури 20 метеори на час. Родното тело на дождот е Халеевата комета.

Длабоконебесни тела

[уреди | уреди извор]
Овој поглед покажува многу побледи карактеристики, како што е Барнардовата јамка.

Од Орионовиот Појас виси неговиот меч, кој се состои од повеќекратните ѕвезди θ1 и θ2 Орион, наречени Трапез и маглина Орион (М42). Ова е спектакуларен објект кој може јасно да се идентификува со голо око како нешто друго освен ѕвезда. Со помош на двоглед, може да се набљудуваат неговите облаци од ѕвезди во зародиш, прозрачен гас и прашина. Јатото Трапез има многу новородени ѕвезди, вклучувајќи неколку кафеави џуџиња, од кои сите се на приближно растојание од 1.500 светлосни години. Именувано е по четирите светли ѕвезди кои формираат трапез, и во голема мера е осветлено од најсветлите ѕвезди, стари само неколку стотици илјади години. Набљудувањата од опсерваторијата за рендгенски зраци „Чандра“ ги покажуваат и екстремните температури на главните ѕвезди - до 60.000 келвини - и подрачјата за формирање на ѕвезди кои сè уште постојат во околната маглина. [19]

M78 (NGC 2068) е маглина во Орион. Со вкупна величина од 8,0, таа е значително потемнета од Големата Маглина Орион која лежи на нејзиниот југ; сепак, таа е на приближно исто растојание, на 1600 светлосни години од Земјата. Лесно може да се помеша со комета во окуларот на телескопот. M78 е поврзана со променливата ѕвезда V351 Орион, чии промени во величина се видливи за многу кратки временски периоди. [20] Друга прилично светла маглина во Орион е NGC 1999, исто така блиску до Големата маглина Орион. Има интегрирана светлинска величина од 10,5 и е оддалечена 1500 светлосни години од Земјата. Променливата ѕвезда V380 Орион е вградена во NGC 1999. [20]

Друга позната маглина со IC 434, маглината „Коњска Глава“, во близина на ζ Орион. Содржи темен облак од прашина чија форма и го дава името на маглината.

NGC 2174 е оддавна маглина која се наоѓа на 6400 светлосни години од Земјата.

Покрај овие маглини, истражувањето на Орион со мал телескоп ќе открие богатство од интересни длабоконебесни тела, вклучувајќи ги М43, М78, како и повеќе ѕвезди, вклучувајќи ги Јота Орион и Сигма Орион. Поголем телескоп може да открие објекти како што е маглината „Пламен“ (NGC 2024), како и послаби и позатегнати повеќе ѕвезди и маглини. Бернардовата Јамка може да се види во многу темни ноќи или со фотографирање со долга експозиција.

Сите овие маглини се дел од поголемиот комплекс на молекуларниот облак Орион, кој се наоѓа на приближно 1.500 светлосни години од Земјата и е со ширина од стотици светлосни години. Тоа е еден од најинтензивните региони на формирање на ѕвезди видливи во Млечниот Пат.

Историја и митологија

[уреди | уреди извор]

Карактеристичниот модел на Орион бил препознаен во бројни култури ширум светот, а многу митови се поврзани со ова соѕвездие. Орион се користи како симбол во современиот свет.

Антички Блиски Исток

[уреди | уреди извор]
Орион (соѕвездие)

Вавилонските ѕвездени каталози од доцното бронзено време го именуваат Орион како MULSIPA.ZI.AN.NA „Небесниот Овчар“ или „вистинскиот овчар на Ану“ - Ану е главен бог на небесните царства. [21] Вавилонското соѕвездие е свето за Папсукал и Ниншубур, и двата помали богови ја исполнуваат улогата на „гласник на боговите“. Папсукал е тесно поврзан со фигурата на птица што оди на вавилонските гранични камења, а на ѕвездената карта фигурата на Петелот се наоѓа под и зад фигурата на Вистинскиот Овчар - двете соѕвездија го претставуваат гласникот на боговите, во неговата птица и човечките форми соодветно. [22]

Во Стар Египет, ѕвездите на Орион се сметале за божество, наречено Сах. Бидејќи Орион изгрева пред Сириус, ѕвездата чиешто спирално издигнување била основа за сончевиот египетски календар, Сах бил тесно поврзан со Сопдет, божицата што го олицетворувала Сириус. Се вели дека богот Сопду е син на Сах и Сопдет. Сах е синкретизиран со Озирис, додека Сопдет е синкретизиран со митолошката сопруга на Озирис, Изида. Во „Текстовите за пирамидата“, од 24-от и 23-от век п.н.е., Сах е еден од многуте богови чиј облик мртвиот фараон се вели дека го добива во задгробниот живот. [23]

Ерменците го поистоветувале својот легендарен патријарх и основач Хајк со Орион. Хајк е исто така името на соѕвездието Орион во ерменскиот превод на Библијата . [24]

Библијата го спомнува Орион три пати, нарекувајќи го „Кесил“ (כסיל, буквално – будала). Иако, ова име можеби е етимолошки поврзано со „Кислев“, името за деветтиот месец од хебрејскиот календар (т.е. ноември-декември), кој, пак, може да потекнува од хебрејскиот корен K-S-L како во зборовите „kesel, kisla „ (כֵּסֶל, כִּסְלָה, надеж, позитивност), односно „надеж за зимски дождови“: Јов 9:9 („Тој е создавач на Мечката и Орион“), Јов 38:31 („31Можеш ли да ја врзеш Плејадата со вериги и да ги разврзеш врските на Орион?“) и Амос 5:8 („Оној што ги направи Плејадите и Орион“).

Во древниот Арам, соѕвездието било познато како N e phîlā', за Исполините се вели дека се потомци на Орион. [25]

Грчко-римска антика

[уреди | уреди извор]

Во грчката митологија, Орион бил џиновски, натприродно силен ловец, [26] роден од Горгона и Посејдон (Нептун), богот на морето. Еден мит го раскажува бесот на Гаја на Орион, кој се осмелил да каже дека ќе го убие секое животно на Земјата. Гневната божица се обидела да го испрати Орион со Скорпија. Ова е дадено како причина што соѕвездијата Скорпија и Орион никогаш не се на небото во исто време. Меѓутоа, Змијоносец, го оживеал Орион со противотров. Се вели дека ова е причината што соѕвездието Змијоносец стои на половина пат помеѓу Скорпијата и Ловецот на Небото. [7]

Соѕвездието се споменува во Одите на Хорациј (3.27.18), Одисеја на Хомер (Книга 5, ред 283) и Илијада и Вергилиевата Енеида (Книга 1, ред 535)

Блиски Исток

[уреди | уреди извор]
Како што е прикажано во персискиот астрономски текст Книга на неподвижни ѕвезди од 962 н.е. Во оваа претстава Орион е прикажан како на глобус, па изгледа обратно во споредба со неговиот изглед на небото.

Во средновековната муслиманска астрономија, Орион бил познат како ел-џабар, „џин“. [27] Шестата најсветла ѕвезда на Орион, Сајф, е именувана од арапски, саиф ел-џабар, што значи „меч на џинот“. [28]

Кина

[уреди | уреди извор]

Во Кина, Орион било едно од 28-те месечински куќи Сиеу (Ксиу) (宿). Познато е како Шен (宿), што буквално значи „три“, за ѕвездите на Орионовиот Појас.

Кинескиот знак 參 првично го означувал соѕвездието Орион; неговата верзија на династијата Шанг, стара повеќе од три милениуми, содржи на врвот претстава на трите ѕвезди од Орионовиот Појас на главата на мажот (долниот дел што го претставува звукот на зборот бил додаден подоцна). [29]

Индија

[уреди | уреди извор]

Ригведа го идентификува соѕвездието Орион како Мрига (Еленот). [30]

Натараја, „космичката танчерка“, често се толкува како претстава на Орион. Рудра, ригведската форма на Шива, е божество кое претседава со Ардра накшатра (Бетелгез) во индиската астрологија. [31]

Симболот на Џајн издлабен во пештерите Удајагири и Хандагири, Индија во 1 век п.н.е. [32] има неверојатна сличност со Орион.

Морнарите на Бугис ги идентификувале трите ѕвезди во ОрионовиотПојас како tanra telué, што значи „три“. [33]

Европски фолклор

[уреди | уреди извор]

Во старата унгарска традиција, Орион е познат како „Стрелец“ (Íjász) или „Жетвар“ (Kaszás). Во неодамна повторно откриените митови, тој се нарекува Нимрод (унгарски: Nimród), најголемиот ловец, татко на близнаците Хунор и Магор. Ѕвездите π и o (горе десно) го формираат заедно рефлексниот лак или подигнатата коса. Во другите унгарски традиции, Орионовиот Појас е познат како „Стапот на Правдата“ (Bírópálca). [34]

Во скандинавската традиција, Орионовиот Појас бил познат како „Фриговата фурка“ ( friggerock) или „ Фрејова фурка“. [35]

Финците го нарекуваат Орионовиот Појас и ѕвездите под него како „Веинемојненова коса “ ( Väinämöisen viikate). [36] Друго име за астеризмот на Алнилам, Алнитак и Минтака е „Појасот на Веинемојнен“ (Väinämöisen vyö) и ѕвездите што „висат“ од појасот како „мечот на Калева“ (Kalevanmiekka).

Во Сибир, народот Чукчи го идентификувал Орион како ловец; стрелата што ја застрелал е претставена со Алдебаран (Алфа Бик), со иста фигура како и другите западни прикази. [7]

Постојат тврдења во популарните медиуми дека Адорантот од пештерата Гејсенклостерле, резба во слонова коска која се проценува дека е стара 35.000 до 40.000 години, е првиот познат приказ на соѕвездието. Научниците ги отфрлаат таквите толкувања, велејќи дека согледаните детали како појас и меч потекнуваат од претходно постоечките карактеристики во структурата на слонова коска. [37] [38] [39]

Америка

[уреди | уреди извор]

НАродот Сери од северозападно Мексико ги нарекуваат трите ѕвезди во Орионовиот Појас Хапџ (име кое означува ловец) кој се состои од три ѕвезди: Хап (елен), Хаамоја (пронгхорн) и Мохет (муфлон). Хап е во средината и е застрелан од ловецот; неговата крв капела на островот Тибурон. [40]

Истите три ѕвезди се познати во Шпанија и поголемиот дел од Латинска Америка како „Las tres Marías“ (на шпански „Трите Марии“). Во Порторико, трите ѕвезди се познати како „Los Tres Reyes Magos“ (на шпански за Тројцата мудреци). [41]

Домородните Американци Оџибва (Чипева) го нарекуваат ова соѕвездие Кабибона'кан или „создавач на зимата“, бидејќи неговото присуство на ноќното небо ја најавува зимата.

За домородните Американци Лакота, Тајамничанху (Орионовиот Појас) е 'рбетот на бизон. Големиот правоаголник на Орион се ребрата на бизоните; ѕвезденото јато Плејади во блискиот Бик е главата на бизонот; и Сириус во Големо Куче, познат како Тајамнисинте, е неговата опашка. Друг мит за Лакотите споменува дека долната половина на Орион, Соѕвездието на раката, ја претставувала раката на поглаварот што бил откорнат од народот на громот како казна од боговите за неговата себичност. Неговата ќерка се понудила да се омажи за личноста која може да му ја извади раката од небото, па младата воинка Падна ѕвезда (чиј татко бил ѕвезда, а чија мајка била човек) му ја вратила раката и се омажила за неговата ќерка, симболизирајќи ја хармонијата меѓу боговите и човештвото со помош на помладата генерација. Показалецот е претставен со Ригел; Орионовата Маглина е палецот; Орионовиот Појас е зглобот; а ѕвездата Бета Еридан е розовиот прст. [42]

Австронезија

[уреди | уреди извор]

Седумте основни ѕвезди на Орион го сочинуваат полинезиското соѕвездие „Хејхејонакеики“ кое претставува детска фигура. [43] Неколку претколонијални Филипинци го нарекуваат регионот на појасот особено како „балатик“ бидејќи наликува на истоимената стапица која сама од себе испалува стрели и обично се користи за фаќање свињи од грмушката. [44] [45] [46] [47] Шпанската колонизација подоцна довела до тоа некои етнички групи да го наведат појасот како „Трес Маријас“ или „Татлонг Марија“. [48]

Во традицијата на Маорите, ѕвездата Ригел (позната како Пуанга или Пуака) е тесно поврзана со прославата на Матарики. Изгревањето на Матарики (Плејадите) и Ригел пред изгрејсонце во средината на зимата го означува почетокот на годината на Маорите. [49]

Во јаванската култура, соѕвездието често се нарекува Линтанг Валуку или Бинтанг Бајак, што се однесува на обликот на плуг кој се користи на полињата. [50]

Современа симболика

[уреди | уреди извор]

Сликите на појасот и мечот се нашле во популарната западна култура, на пример во форма на ознаки на рамото на 27-та пешадиска дивизија на Армијата на Соединетите Американски Држави за време на двете светски војни, веројатно поради игра на зборови за името на првиот командант на дивизијата, генерал-мајор Џон Ф. О'Рајан. [51] [52]

Компанијата за распространување на филмови Orion Pictures го користела соѕвездието како свое лого. [53]

Прикази

[уреди | уреди извор]
Орион во Лајден Аратеа во 9 век

Во уметничките прикази, околните соѕвездија понекогаш се поврзани со Орион: тој е прикажан како стои покрај реката Еридан со неговите две ловечки кучиња Големо и Мало Куче, кои се борат со Бик. Понекогаш е прикажан како го лови Зајак. Тој понекогаш е прикажан да има лавовска кожа во раката.

Постојат алтернативни начини за прикажување на Орион. Од јужната полутопка, Орион е ориентиран југ-нагоре, а појасот и мечот понекогаш се нарекуваат тенџере во Австралија и Нов Зеланд. Орионовиот Појас се нарекува Drie Konings (Три кралеви) или Drie Susters (Три сестри) од африканските говорници во Јужна Африка [54] и се нарекуваат les Trois Rois (Трите кралеви) во Писма од мојот млин (1866) на Доде. Називот Driekoningen (Трите кралеви) исто така често се среќава во холандските ѕвезди од 17 и 18 век и во морнарски водичи. Истите три ѕвезди се познати во Шпанија, Латинска Америка и Филипините како „Las Tres Marías“ (Трите Марии) и како „Los Tres Reyes Magos“ (Тројцата мудреци) во Порторико.

Дури и традиционалните прикази на Орион се многу различни. Цицерон го нацртал Орион на сличен начин како современиот приказ. Ловецот држи неидентификувана животинска кожа нагоре во десната рака; неговата рака е претставена со Омикрон 2 Орион, а кожата е претставена со 5 ѕвезди означени Пи Орион. Капа и Бета Орион ги претставуваат неговото лево и десно колено, додека Ета и Ламбда се левата и десната нога, соодветно. Како и во современиот приказ, Делта, Ипсилон и Зета го претставуваат неговиот појас. Неговото лево рамо го претставува Алфа Орион, а Ми Орион ја сочинува левата рака. Ламбда Орион е неговата глава а Гама е неговото десно рамо. Приказот на Хигин бил сличен на оној на Цицерон, иако двете се разликувале во неколку важни области. Животинската кожа на Цицерон станала штит на Хигин (Омикрон и Пи Орион), а наместо раката што ја означува Ми Орион, тој држи палка (Хи Орион). Неговата десна нога е претставена со Тета Орион, а левата е претставена со Ламбда, Ми и Ипсилон Зајак. Понатамошни западноевропски и арапски претстави ги следеле овие два модели. [7]

Иднина

[уреди | уреди извор]
Анимација што го прикажува правилното движење на Орион од 50000 п.н.е. до 50000 г. Pi3 Орион се движи најбрзо.

Орион се наоѓа на небесниот екватор, но нема секогаш да биде така во својата местоположба, поради ефектите од прецесија на оската на Земјата. Орион се наоѓа јужно од еклиптиката, и се случува да лежи само на небесниот екватор бидејќи точката на еклиптиката што одговара на јунската краткоденица е блиску до границата на Близнаци и Бик, на север од Орион. Прецесијата на крајот ќе го однесе Орион понатаму на југ, а до 14000 година од нашата ера, Орион ќе биде доволно далеку јужно што повеќе нема да биде видлив од географската широчина на Велика Британија. [55]

Понатаму во иднина, ѕвездите на Орион постепено ќе се оддалечуваат од соѕвездието поради сопственото движење. Сепак, најсветлите ѕвезди на Орион се наоѓаат на големо растојание од Земјата во астрономска скала - многу подалеку од Сириус, на пример. Орион сè уште ќе биде препознатлив долго откако повеќето други соѕвездија - составени од релативно блиски ѕвезди - се искривуваат во нови конфигурации, со исклучок на неколку од неговите ѕвезди кои на крајот експлодираат како супернови, на пример Бетелгез, за кој се предвидува дека ќе експлодира некаде во следните милион години. [56]

Орион како мотив во уметноста и во популарната култура

[уреди | уреди извор]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ „Рало“ — Дигитален речник на македонскиот јазик
  2. ↑ „Рало“ — Официјален дигитален речник на македонскиот јазик
  3. ↑ „Orion, Constellation Boundary“. The Constellations. International Astronomical Union. Посетено на 22 March 2013.
  4. ↑ Ellyard, David; Tirion, Wil (2008) [1993]. The Southern Sky Guide (3rd. изд.). Port Melbourne, Victoria: Cambridge University Press. стр. 4. ISBN 978-0-521-71405-1.
  5. ↑ „A Beginner's Guide to the Heavens in the Southern Hemisphere“. dibonsmith.com.
  6. ↑ „The Evening Sky Map Southern Hemisphere Edition“. skymaps.com.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Staal 1988.
  8. ↑ „Variable Star of the Month, Alpha Ori“. Variable Star of the Season. American Association of Variable Star Observers. 2000. Архивирано од изворникот на January 22, 2009. Посетено на 2009-02-26.
  9. ↑ „Waiting for Betelgeuse: What's Up with the Tempestuous Star?“. December 26, 2019.
  10. ↑ Dolan, Chris. „Betelgeuse“. Архивирано од изворникот на 2011-11-24. Посетено на 2023-08-06.
  11. ↑ Prior, Ryan (26 December 2019). „A giant red star is acting weird and scientists think it may be about to explode“. CNN.
  12. ↑ „Rigel“. Jim Kaler's Stars. University of Illinois at Urbana–Champaign. 2009. Архивирано од изворникот на February 22, 2009. Посетено на 2009-02-26.
  13. ↑ „Bellatrix“. Jim Kaler's Stars. University of Illinois at Urbana–Champaign. 2009. Архивирано од изворникот на February 22, 2009. Посетено на 2009-02-26.
  14. ↑ Dolan, Chris. „Bellatrix“. Архивирано од изворникот на 2011-11-30. Посетено на 2023-08-06.
  15. ↑ „Alnitak“. Stars.astro.illinois.edu. Посетено на 2012-05-16.
  16. ↑ „Alnilam“. Jim Kaler's Stars. University of Illinois at Urbana–Champaign. 2009. Архивирано од изворникот на 2011-11-24. Посетено на 2011-11-28.
  17. ↑ „Mintaka“. Jim Kaler's Stars. University of Illinois at Urbana–Champaign. 2009. Архивирано од изворникот на 2011-11-24. Посетено на 2011-11-28.
  18. ↑ Dolan, Chris. „Orion“. Архивирано од изворникот на 2011-12-07. Посетено на 2011-11-28.
  19. ↑ Wilkins, Jamie; Dunn, Robert (2006). 300 Astronomical Objects: A Visual Reference to the Universe (1st. изд.). Buffalo, New York: Firefly Books. ISBN 978-1-55407-175-3.
  20. ↑ 20,0 20,1 Levy 2005.
  21. ↑ Rogers, John H. (1998). „Origins of the ancient constellations: I. The Mesopotamian traditions“. Journal of the British Astronomical Association. 108: 9–28. Bibcode:1998JBAA..108....9R.
  22. ↑ Babylonian Star-lore by Gavin White, Solaria Pubs, 2008, page 218ff & 170
  23. ↑ Wilkinson, Richard H. (2003). The Complete Gods and Goddesses of Ancient Egypt. Thames & Hudson. pp. 127, 211
  24. ↑ Kurkjian, Vahan (1968). „History of Armenia“. uchicago.edu. Michigan. 8.
  25. ↑ Peake's commentary on the Bible, 1962, page 260 section 221f.
  26. ↑ „Star Tales – Orion“. www.ianridpath.com.
  27. ↑ Metlitzki, Dorothee (1977). The Matter of Araby in Medieval England. United States: Yale University Press. стр. 79. ISBN 0-300-11410-9.
  28. ↑ Kaler, James B., „SAIPH (Kappa Orionis)“, Stars, University of Illinois, Посетено на 2012-01-27
  29. ↑ 漢語大字典 Hànyǔ Dàzìdiǎn (in Chinese), 1992 (p.163). 湖北辭書出版社和四川辭書出版社 Húbĕi Cishu Chūbǎnshè and Sìchuān Cishu Chūbǎnshè, re-published in traditional character form by 建宏出版社 Jiànhóng Publ. in Taipei, Taiwan; ISBN 957-813-478-9
  30. ↑ Holay, P. V. (1998). „Vedic astronomers“. Bulletin of the Astronomical Society of India. 26: 91–106. Bibcode:1998BASI...26...91H. doi:10.1080/1468936042000282726821.
  31. ↑ Srinivasan, Sharada (1998). „Vedic astronomers“. World Archaeology. 36: 432–50. Bibcode:1998BASI...26...91H. doi:10.1080/1468936042000282726821.
  32. ↑ „"Must See" Indian Heritage“. asimustsee.nic.in. Посетено на 2020-04-17.
  33. ↑ Kelley, David H.; Milone, Eugene F.; Aveni, A.F. (2011). Exploring Ancient Skies: A Survey of Ancient and Cultural Astronomy. New York, New York: Springer. стр. 344. ISBN 978-1-4419-7623-9.
  34. ↑ Toroczkai-Wigand Ede : Öreg csillagok ("Old stars"), Hungary (1915) reedited with Műszaki Könyvkiadó METRUM (1988).
  35. ↑ Schön, Ebbe. (2004). Asa-Tors hammare, Gudar och jättar i tro och tradition. Fält & Hässler, Värnamo. p. 228.
  36. ↑ Elo, Ismo. „Tähdet ja tähdistöt“. Ursa.fi. Посетено на October 16, 2013.
  37. ↑ The Oxford Handbook of Prehistoric Figurines, ed. Timothy Insoll, 2017, Oxford University Press, ISBN 0199675619, 9780199675616, google books
  38. ↑ „The Decorated Plate of the Geißenklösterle, Germany“. UNESCO: Portal to the Heritage of Astronomy. Архивирано од изворникот на 2022-02-13. Посетено на 26 February 2014.
  39. ↑ Whitehouse, David (January 21, 2003). „'Oldest star chart' found“. BBC. Посетено на 26 February 2014.
  40. ↑ Moser, Mary B.; Marlett, Stephen A. (2005). Comcáac quih yaza quih hant ihíip hac: Diccionario seri-español-inglés (PDF) (шпански и англиски). Hermosillo, Sonora and Mexico City: Universidad de Sonora and Plaza y Valdés Editores.
  41. ↑ „Home – El Nuevo Día“. Elnuevodia.com. Архивирано од изворникот на October 24, 2013. Посетено на October 16, 2013.
  42. ↑ „Windows to the Universe“. Windows2universe.org. Посетено на January 13, 2017.
  43. ↑ „Hawaiian Star Lines“.
  44. ↑ Scott, William Henry (1994). Barangay: Sixteenth-Century Philippine Culture and Society. Quezon City, Manila, Philippines: Ateneo de Manila University Press. стр. 124. ISBN 9789715501354.
  45. ↑ Encarnación, Juan Félix (1885). Diccionario bisaya español [Texto impreso] (шпански и себуански). стр. 30.
  46. ↑ „BALATIK: Katutubong Bituin ng mga Pilipino | Philippine Social Sciences Review“.
  47. ↑ „Pinoy ethnoastronomy: How the stars guided our ancestors - FlipScience“. 18 December 2020.
  48. ↑ „Balátik“.
  49. ↑ „Puanga: The star that heralds Matariki“. Tertiary Education Union/Te Hautū Kahurangi. Архивирано од изворникот на 2022-01-27. Посетено на 10 May 2022.
  50. ↑ „Mengenal lintang waluku, rasi bintang fenomenal yang menjadi pranata mangsa“. DetikJogja. Посетено на 16 July 2024.
  51. ↑ Hart, Albert Bushnell (1920). Harper's Pictorial Library of the World War, Volume 5. New York: Harper & Brothers. стр. 358.
  52. ↑ Moss, James Alfred; Howland, Harry Samuel (1920). America in Battle: With Guide to the American Battlefields in France and Belgium. Menasha, Wisconsin: Geo. Banta Publishing Co. стр. 555.
  53. ↑ Празен навод (help)
  54. ↑ „The Three Kings and the Cape Clouds: Two astronomical puzzles“. psychohistorian.org. Архивирано од изворникот на 2010-01-29. Посетено на 2009-06-27.
  55. ↑ „Precession“. Myweb.tiscali.co.uk. Архивирано од изворникот на 2018-07-23. Посетено на 2012-05-16.
  56. ↑ Wilkins, Alasdair (20 January 2011). „Earth may soon have a second sun“. io9. Space Porn. Архивирано од изворникот на 2015-11-14. Посетено на 2024-09-16.
  57. ↑ Discogs, Metallica ‎– Master Of Puppets (пристапено на 17.1.2021)

Библиографија

[уреди | уреди извор]

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Современи соѕвездија
Тела во соѕвездието Орион
Бајер
Флемстид
Променливи
HR
HD
Глизе
Други
Нормативна контрола
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Орион_(соѕвездие)&oldid=5279310“