Сол Кембел

Од Википедија — слободната енциклопедија
Сол Кембел
Лични податоци
Роден на 18 септември 1974(1974-09-18) (49 г.)
Роден во Плејстоу, Лондон, Англија
Држава Англија Англија
Висина &100000000000001880000001,88 м
Играчки податоци
Позиција одбрана
Повлекување 2011 (36 г.)
Младинска кариера
Вест Хем Јунајтед Вест Хем Јунајтед
Тотенхем Тотенхем
Кариера*
Години Клуб Наст.† (Гол.)†
1992-2011 Тотенхем Тотенхем 255 (10)
2001-2006 Арсенал Арсенал 135 (8)
2006-2009 Портсмут Портсмут 95 (2)
2009 Нотс Каунти Нотс Каунти 1 (0)
2009 Арсенал Арсенал 11 (0)
2010-2011 Њукасл Јунајтед Њукасл Јунајтед 7 (0)
Репрезентација ‡
1994-1996 Англија Англија 21 11 (2)
1996-2007 Англија Англија 73 (1)
Раководител на екипите
2017–2018 Тринидад и Тобаго Тринидад и Тобаго (асистент)
2018–2019 Маклесфилд Таун Маклесфилд Таун
2019–2020 Саутенд Јунајтед Саутенд Јунајтед
  • Сениорските учества и голови се сметаат само за домашни натпревари
податоците се од 6 јануари 2011.

† Учества (Голови).

‡ Учествата и головите за репрезентација се според податок од 17 ноември 2010

Салзир Џеремаја Кембел (роден на 18 септември 1974 година, во Плејстоу), e англиски фудбалски тренер и поранешен играч од одбраната.

Животопис[уреди | уреди извор]

Сол Кембел е роден во Плејстоу, дел од лондонскиот кварт Њуам,[1] на 18 септември 1974 година, како дете на Сивел, железнички работник,[2] и Вилхелмина Кембел, вработена во локална фабрика на Форд,[2] и двајцата по потекло од Јамајка.[2] Тој бил најмладиот од дванаесетте деца на неговите родители, од кои девет биле момчиња.[2] И покрај тоа што го поминал своето детство во сиромашна населба со семејство со големи финансиски тешкотии,[2][3] Кембел успеал да се држи настрана од криминалот кој владеел во предградијата, исто така благодарение на строгото образование што му го наметнале неговите родители.[2][3]

„Станав осаменик во мојата сопствена куќа. Станав изолиран затоа што дома немаше простор да се расте или да се развива, сè беше тесно и немаше простор ниту за дишење. Луѓето не сфаќаат како тоа влијае на вас како дете. Не ми дозволуваа да зборувам, па затоа мојот израз беше фудбалот.[3][4]”

— Кембел за своето детство.

Кембел учел во основното училиште Портвеј во Плејстоу,[5] а средно училиште завршил во училиштето во Листер Комјунити.[6] Тој бил необичен талент и бил делумно образован во Школата за извонредност на ФА во Лилешал, каде се запознал со пинг-понг играчот, а подоцна фудбалски агент Скај Ендрју.[7] Кембел имал краток престој во Вест Хем Јунајтед, започнувајќи ја својата кариера како напаѓач.[3] Ја напуштил програмата за млади на Аптон Парк откако тренерот се пошегувал дека Кембел ќе биде задоволен кога ќе слушне дека Западна Индија ја победила Англија во крикет; Кембел сметал дека ова е навредливо.[8]

Технички одлики[уреди | уреди извор]

Кембел бил комплетен играч,[9] обдарен со голема физичка сила и одличен стопер,[9] иако одбранбен играч честопати се наоѓал во улога на стрелец на гол и бил одличен во изнесувањето на топката. Не бил особено брз или технички надарен играч, но најголемите предности на неговиот репертоар биле отпорноста,[9] одлуката кога да стартува на топка[9] и играта со глава, поради што секогаш се сметал за опасен при прекини.[9]

Кариера[уреди | уреди извор]

Тотенхем Хотспар[уреди | уреди извор]

Почетоците и пристигнувањето во младинската академија на Тотенхем (1989-1992)[уреди | уреди извор]

По неговото искуство во Вест Хем Јунајтед, Кембел не сакал да се приклучи на младинската програма на друг професионален клуб, но по два месеци упорноста на главниот скаут на Тотенхем Хотспар, Лен Чисрајт, се исплатела и тој на крајот се приклучил на академијата на Спарс.[10] Менаџерот на младинскиот тим Кит Волдон подоцна потсетил дека неговата физичка, а не техничка способност го истакнала како добра перспектива за иднината.[11] На 14-годишна возраст, тој бил еден од 16-те млади фудбалери кои биле прифатени на тренинг програмата во Лилешал Хол.[12] Валдон му понудил да го постави капитен на младинскиот тим, но Кембел ја одбил понудата бидејќи сакал да се концентрира на сопствената игра.[13]

Деби во Премиер лигата, афирмација и капитен (1992-2001)[уреди | уреди извор]

Кембел дебитирал за првиот тим на Тотенхем на 5 декември 1992 година, под водството на менаџерот Тери Венеблс против Челси на Вајт Харт Лејн, постигнувајќи гол во поразот со 1-2 по влегувањето во игра како замена на местото на Ник Бармби.[14] И покрај овој добар почеток на неговата кариера, тој не бил избран од менаџерот Венеблс повторно во текот на остатокот од сезоната 1992–1993. На почетокот од сезоната 1993-1994 под водството на новиот менаџер Освалдо Ардилес, Кембел играл како лев бек на местото на повредениот Џастин Единбург, пред да биде префрлен на позицијата десен бек на местото на Дин Остин.[15] По завршувањето на сезоната, тој потпишал нов четиригодишен договор со лондонскиот клуб.[16]

Следната сезона, водени од клупата од новиот менаџер Гари Франсис Спарс имале цел да освојат трофеј и стигнале далеку во ФА купот 1994-1995;[17] сепак, Кембел поради повреда не бил во можност да му помогне на својот клуб во полуфиналето против Евертон одиграно во Лидс во кое тие биле елиминирани со 4-1.[17] Потоа следувале серија разочарувачки резултати, во кои клубот не успеал да стигне до значајни пласмани во Премиер лигата,[18] во кои Сол Кембел нуди одлични настапи во прилично просечен контекст, заобиколувајќи ја хиерархијата и редовно носејќи ја капитенската лента на Тотенхем.[19] Во следната сезона, како резултат на неговиот контроверзен став тој имал неколку вербални пресметки со неговите менаџери, особено со Кристијан Грос и Џорџ Греам за време на сезоната 1997-1998. На 21 март 1999 година, со победата со 1-0 против Лестер Сити во финалето на Лига купот одиграно во Лондон, тој станал првиот црномурест капитен кој го подигнал трофејот на Вембли.[20] Триумфот во Лига купот автоматски му донел на Тотенхем пласман во Купот на УЕФА, каде тие биле елиминирани во второто коло од Кајзерслаутерн. Во 2000 година, тој бил обвинет за скршеница на раката на стјуард по натпреварот против Дарби Каунти, одбивајќи го советот на неговиот адвокат да го направи случајот врзан (тој немало да биде осуден, под услов да изјави дека го сторил делото),[21] но случајот подоцна бил отфрлен.[22] Недостатокот на заштита од страна на Тотенхем, лошиот однос со менаџерите и неуспесите постигнати во лигата го навеле Кембел да се дистанцира сè повеќе и повеќе од клубот.[21]

Тој бил надвор од терените три месеци во текот на сезоната 2000-2001, поради дислоцираното рамо за време на натпреварот од Лига купот со Брентфорд на Грифин Парк (0-0).[23] Последниот настап во дресот на Спарс го имал на 8 април 2002 година, во полуфиналето на ФА Купот 2000-2001, кое тие го загубиле со 2-1 од Арсенал на Олд Трафорд. Менаџерот Глен Ходл признал дека е ризик Кембел да игра, бидејќи дефанзивецот не бил подготвен 100%, и тој го повреди глуждот при еден двобој со Реј Парлор пред да биде заменет од Ледли Кинг. Сепак, пред да биде извршена замената, Патрик Виера погодил со глава за Арсенал додека Кембел бил надвор од теренот и му се укажувала лекарска помош.[24]

Арсенал[уреди | уреди извор]

Трансферот во Арсенал (2001)[уреди | уреди извор]

Во летото 2001 година, договорот на Кембел со Тотенхем истекол. Свесни за Босмановото правило и тоа што се случило со Стив МекМанаман (првиот британски фудбалер кој претходно преминал со слободен трансфер од Ливерпул во Реал Мадрид), од Тотенхем му понудиле нов договор кој ќе го направи Кембел најскапо платениот играч на клубот,[25] но по повеќемесечни преговори и неколку јавни уверувања дека ќе остане во Спарс, Кембел изјавил дека има потреба да го напушти клубот за да игра во Лигата на шампионите, за што го советувал и и селекторот на Англија, Свен-Јоран Ериксон.[26] Неколку врвни континентални клубови како Барселона и Милан изразиле интерес да го потпишат, но тој одлучил да му се приклучи на Арсенал - најголемите соперници на Тотенхем - со слободен трансфер. Одлуката на Кембел, предизвикала голема врева откако претходно самиот тој изјави во интервју за списанието Spurs Monthly дека никогаш нема да игра за топџиите.[27] Интересно било тоа што за време на прес-конференцијата на клубот во јули 2001 година, британските медиуми биле убедени дека требало да се одржи презентацијата на новиот голман на Арсенал, Ричард Рајт, но место него се појавил Кембел.[28]

Успесите со „топџиите“, освојување на двојната круна и финалето во Лигата на шампионите (2001-2006)[уреди | уреди извор]

Сол Кембел и Рикардо Фулер за време на првенствениот натпревар Арсенал-Стоук Сити (3-0).

Трансферот на Кембел во Арсенал бил еден од најдискутираните и најспорните трансфери во историјата на фудбалот.[29][30] Неговите поранешни навивачи веднаш го етикетирале како Јуда,[27][31] имало бројни вандалски акти против него, демонстрации, па дури и смртни закани.[32] Во јануари 2009 година, на четири навивачи на Тотенхем им било забрането да присуствуваат на спортски натпревари во Велика Британија бидејќи биле прогласени за виновни за пеење и скандирање навредлива расистичка содржина на адреса на Кембел.[33][34] Играчот изјавил дека решил да потпише за топџиите поради недостаток на заштита од неговиот поранешен клуб во правни работи во кои бил вклучен во минатото.

Менаџерот на Арсенал, Арсен Венгер бил задоволен со доведувањето на Кембел, објаснувајќи како неговата динамичност била таква што неговите напаѓачи не можеле да го минат како што можеле другите играчи.[35] Дебитирал за топџиите на 18 август, во првото коло од Премиер лигата за сезоната 2001-2002, во победата со 4-0 над Мидлсбро на Риверсајд.[36] Во текот на сезоната, Кембел бил партнер на стоперските позиции на Тони Адамс (кој ќе се повлече на крајот на сезоната) или Мартин Кион.[37] На 17 ноември 2001, тој го направил своето враќање на Вајт Харт Лејн (1-1), и иако одиграл добар натпревар, тој останал шокиран кога го видел неговиот постар брат Тони во публиката како ги поддржува Спарс, додека навивачите извикувале навреди и расистички скандирања кон него.[38] На 26 декември, Кембел го постигнал својот прв гол во дресот на Арсенал, во победата со 2-1 на домашен терен над Челси во лонодонското дерби. Веќе во својата прва сезона на Хајбери, Кембел му донел успех на Арсенал, помагајќи му на клубот да освои двојна круна по успесите во Премиер лигата и ФА купот.

За време на сезоната 2002-2003, Арсенал имал разочарувачка кампања во Лигата на шампионите завршувајќи ги настапите во групната фаза, но останале во игра за одбрана на титулите во Премиер лигата и ФА купот, стигајќи до финалето во второто натпреварување. Сепак, Кембел не можел да му помогне на својот тим во завршниот марш од сезоната поради суспензија, откако судијата Марк Халси му покажал директен црвен картон за удирање со лакт на Оле Гунар Солшер од Манчестер Јунајтед за време на натпреварот со црвените ѓаволи.[39] Клубот вложил жалба на суспензијата, но одлуката не била променета.[40] Tој бил принуден да ги пропушти сите натпревари од првенството до крајот на сезоната каде топџиите на крајот завршиле на второто место неуспевајќи да ја одбранат титулата, како и финалето на ФА купот, каде Арсенал го совладал Саутхемптон со 1-0 и го задржал трофејот. Неговите настапи му донеле место во ПФА Тимот на годината, заедно со соиграчите Лоран, Ешли Кол, Патрик Виера, Робер Пирес и Тјери Анри.[41] Следната сезона тој бил столб на одбраната на таканаречените The Invincibles (непобедливите), прекар кој играчите на Арсенал го добиле откако ја освоиле титулата во Премиер лигата без ниту еден пораз.[42] Титулата математички била осигурана на поранешниот домашен стадион на Кембел, Вајт Харт Лејн, по ремито 2-2 против Тотенхем на 25 април 2004.[42] Исто така, за втора година по ред тој бил избран во ПФА Тимот на годината.[41] Во текот на оваа сезона заедно со Коло Туре, формирале едно од најцврстите одбранбени партнерства во историјата, што било основа за рекордот за непобедливост на топџиите кој траел 49 последователни натпревари, сè до поразот со 2-0 од Манчестер Јунајтед на Олд Трафорд во октомври 2004. На 19 декември 2004, Кембел го постигнал еден од најнезаборавните голови во својата кариера во победата со 1-0 на гостувањето кај Портсмут, по одлична соло-акција во која тргнал од средината на теренот стигајќи до дваесеттина метри од противничкиот гол каде со силен удар по земја ја затресол мрежата на домаќините.[43]

Кембел со Арсенал во 2010, заедно со Карлос Тевес од Манчестер Сити.

Кон крајот на сезоната 2004-2005, Венгер го оставил Кембел на клупата давајќи им предност на Филип Сендерос и Паскал Сиган да играат до Коло Туре во центарот на одбрната.[44] Како резултат на ова, тој останал неискористена замена и во финалето на ФА Купот, во кое Арсенал го победил Манчестер Јунајтед по изведување пенали.[45] Кембел останал надвор од терените и на почетокот од сезоната 2005-2006, како резултат на слабата форма во комбинција со повреди.[46][47] Сепак, набргу по враќањето во игра тој придонел за победата со 2-0 над Евертон постигнувајќи ги двата гола за лондонскиот клуб. Сепак, во поразот на Арсенал на домашен терен од Вест Хем Јунајтед (2-3) на 1 февруари, Кембел бил директен виновник за првите два гола на чеканите пред да биде заменет на полувремето на свое барање.[48] Невообичаено, тој потоа го напуштил стадионот, не останувајќи да го гледа второто полувреме. Неговиот соиграч Робер Пирес искоментирал дека Кембел се соочува со „голема грижа“ во врска со неговиот приватен живот,[49] а Кембел не остварил никаков контакт со клубот неколку дена. Тој ја напуштил дури и земјата и поминал една недела со пријател во Брисел за да го среди својот живот.[50]

На 6 февруари 2006, тој се вратил на тренинзите со екипата, додека на 25 април играл како стартер во реванш полуфиналето од Лигата на шампионите против Виљареал, во натпревар што завршил 0-0 помагајќи англискиот клуб да ја сочува предноста од првиот натпревар и да се пласира во финалето.[51] На 17 мај 2006 година, на Стад де Франс во Париз, Арсенал се појавиле во финалето на најсилното европско клупско натпреварување за прв пат во нивната историја,[37] каде што на другата страна ги чекала Барселона на Франк Рајкард.[37] Во 37-мата минута од првото полувреме, Кембел им донел водството на топџиите со удар со глава по нафрлената топка од слободен удар на Анри.[52] Сепак, Арсенал со играч помалку неиздржале и на крајот загубиле со 2-1, иако Кембел бил избран за Најдобар дефанзивец на турнирот откако ја предводел одбраната на Арсенал до најдобрата дефанзивна серија на било кој тим во историјата на ова натпреварување, без примен гол на десет последователни натпревари или вкупно 995 минути (од голот на Маркус Розенберг за Ајакс во групната фаза до голот на Самуел Ето во финалето).[53] Покрај тоа, тој стана шестиот англиски фудбалер во историјата, по Теди Шерингам, Стив МекМанаман, Стивен Џерард, Френк Лампард и Вејн Руни, кој успеал да постигне гол во финалето на Лигата на шампионите.

Портсмут[уреди | уреди извор]

Последниот трофеј во кариерата (2006-2009)[уреди | уреди извор]

Кембел пред почетокот на натпревар со Портсмут во 2008.

Во летото 2006, Кембел се додворувал на италијанскиот клуб Јувентус, но нивниот тренер Дидје Дешам ги затворил преговорите. Кембел потоа ја одбил понудата на турскиот гигант Фенербахче,[54] пред да одлучи да остане во Англија и да му се приклучи на друг клуб од Премиер лигата, Портсмут, со кој потпишал двегодишен договор во август 2006 година.[55] Неговиот период со Помпеј започнал добро, откако тој формирал успешно партнерство во центарот на одбраната со Линвој Прајмус и му помогнал на клубот да сочува пет последователни суви мрежи. Тој го постигнал својот прв гол во дресот на Портсмут во победата со 3-1 над Шефилд Јунајтед на 23 декември 2006.[56] Својата прва сезона на Фратон Парк, ја завршил со 34 настапи (32 во лигата и 2 во ФА купот) и 1 гол.

Пред почетокот на сезоната 2007-2008, Кембел бил назначен за капитен на Портсмут од страна на менаџерот Хари Реднап. На 29 септември 2007, Кембел ги одиграл сите 90 минути во победата со 7-4 над Рединг - што до денес е натпреварот со најмногу постигнати голови во историјата на Премиер лигата; во истиот натпревар Кембел постигнал автогол во четвртата минута од продолжението. На 17 мај 2008, Кембел го освоил ФА купот со Портсмут, после победата со 1-0 над Кардиф Сити на Вембли. Како капитен на клубот, тој ја имал честта да го подигне трофејот.

Клубот паднал во сериозни финансиски тешкотии, а менаџерот Реднап поднел оставка, но Кембел останал и му помогна на Портсмут да избегне испаѓање во сезоната 2008-2009.[57]

„Уживав во мојот престој во Портсмут; тоа беше како да се враќам во друго време. Сите беа против тоа, подбивајќи се.”

— Кембел за своето време во Портсмут.[58]

Нотс Каунти и враќање во Арсенал (2009-2010)[уреди | уреди извор]

Во август 2009, Кембел потпишал петгодишен договор со екипата од четвртата англиската дивизија позната како Лига Два, Нотс Каунти.[59] Тој признал дека неодамнешното назначување на поранешниот селектор на Англија, Свен-Јоран Ериксон на позицијата спортски директор на Нотс Каунти одиграла „голема улога“ во неговата одлука да му се приклучи на клубот. Тој дебитирал за Каунти во поразот со 2-1 од Морекамб на Кристи Парк на 19 септември.[60] Сепак, само три дена подоцна тој го напуштил клубот, а на 24 септември договорот му бил раскинат со взаемна согласнот.[61]

Кон средината на октомври 2009 година, Кембел започнал да тренира со екипата на Арсенал во обид да ја задржи својата кондиција пред јануарскиот преоден рок.[62] На 15 јануари, тој повторно потпишал со клубот за кој играл од 2001 до 2006 година,[63] земајќи го дресот со број 31.[64] Девет дена подоцна, тој го направи своето второ деби за топџиите во поразот од Стоук Сити во ФА купот. На 18 февруари, тој го постигнал својот прв гол во својот втор престој во Арсенал со удар со глава против Порто во првиот натпревар од осминафиналето на Лигата на шампионите.[65] Поради повредите на белгиецот Томас Вермален и французинот Вилијам Галас, тој бил многу често користен од менаџерот Арсен Венгер во последните два месеци од сезоната.

Њукасл Јунајтед[уреди | уреди извор]

Последната сезона и завршување на кариерата (2010-2011)[уреди | уреди извор]

Камбел во дресот на Њукасл Јунајтед против Челси во 2010.

Откако договорот со Арсенал не му бил продолжен, на возраст од 35 години Кембел одново станал слободен играч и решил да му се приклучи на Њукасл Јунајтед со кој потпишал едногодишен договор, откако претходно ја одбил понудата на шкотскиот Селтик. Со своето деби за стрчките, на 3 октомври во натпреварот против Манчестер Сити, Кембел станал вториот играч по Рајан Гигс, кој играл во секоја од првите 19 сезони во Премиер лигата.[66] Во текот на сезоната 2010-2011, тој не бил прв избор во одбраната на Њукасл и настапите му биле многу ограничени, забележувајќи само 8 настапи - 7 во лигата и 1 во Лига купот.

Во мај 2011 година, договорот со Њукасл Јунајтед не му бил продолжен.[67] Набргу потоа Кембел објавил дека ја завршува својата играчка кариера.[68]

Репрезентативна кариера[уреди | уреди извор]

Млади репрезентации[уреди | уреди извор]

Сол Кембел го носел дресот на различни англиски младински репрезентации, освојувајќи го својот прв континентален трофеј со репрезентацијата за играчи под 19 години, станувајќи европски шампион со победата над Турција со 1-0 во финалето на Европското првенство во 1993 година.[9]

Сениорска репрезентација[уреди | уреди извор]

Деби и Европско првенство 1996[уреди | уреди извор]

Дебитирал за сениорска репрезентација на 18 мај 1996 година, во победата со 3-0 против Унгарија во пријателски натпревар.[69] Подоцна Тери Венебалс го повикал и на Европско првенство 1996, иако претходно дотогаш тој имал само еден настап за сениорската репрезентација.[70]

Светското првенството 1998 и Европското првенство 2000[уреди | уреди извор]

Со доаѓањето на Глен Ходл тој бил користен многу почесто во одбраната, заедно со Гарет Саутгејт и Тони Адамс. Играјќи во повеќето натпревари во квалификациите, Кембел придонел за пласманот на англичаните на Светското првенство 1998. На 29 мај 1998 година, на возраст од 23 години и 248 дена, Кембел стана вториот најмлад капитен на Англија по Боби Мур[71] во ремито 0-0 против Белгија.

Откако бил повикан за Мундијалот во Франција, Кембел ги одиграл сите четири натпревари на Гордиот Албион на турнирот во кое биле елиминирани од Аргентина во осминафиналето.[72] Во натпреварот против јужноамериканците (завршил 2-2), тој постигнал гол (погодувајќи со глава по корнер) за 3-2 што судијата Ким Милтон Нилсен го поништил поради фаул на Алан Ширер над противничкиот голман, па по изведувањето на пеналите Англија била елиминирана.[73]

Кембел бил прв избор на стоперската позиција во англиската репрезентација во текот на успешната квалификациска кампања за Европското првенство 2000 под водство на новиот шеф Кевин Киган, и играл на сите три натпревари од групната фаза.

Светското првенството 2002 и Европското првенство 2004[уреди | уреди извор]

По пензионирањето на Тони Адамс, Кембел бил партнер на Рио Фердинанд во успешната англиска квалификациска кампања за Светското првенство 2002, што се одржало во Јапонија и Јужна Кореја. Тој го постигнал неговиот единствен сениорски погодок за Англија токму на овој турнир, стрелајќи со удар со глава по корнерот на Дејвид Бекам во воведниот натпревар од групата против Шведска.[74] Партнерството на Кембел со Фердинанд било составен дел од силниот перформанс на одбраната во текот на целиот турнир, и тој бил единствениот играч на Англија кој беше избран во Ол-стар тимот на првенството. Англија се пласирала во четвртфиналето, каде загубиле од подоцнежниот шампион Бразил и покрај тоа што ги одиграле последните нешто повеќе од 30 минути со играч повеќе.[75]

Кембел го задржал своето место во центарот на одбраната, помагајќи Англија да се пласира на Европското првенство 2004, а потоа бил повикан од Свен-Јоран Ериксон за завршниот турнир одигран во Португалија што за него било третото европско првенство на кое учествувал. Англичаните стигнале до четвртфиналето во кое се сретнале со домаќинот на турнирот кога при нерешен резултат 1-1, Кембел постигнал гол со глава кој требало да ги одведе островјаните во следната фаза.[76] Сепак, судијата Урс Мејер го поништил голот, досудувајќи прекршок на Џон Тери над португалскиот голман Рикардо.[76] Натпреварот отишол во продолженија каде пак завршил нерешено 2-2, а потоа Англија била елиминирана по изведување на пенали.[76]

Светското првенството 2006 и повлекување од репрезентацијата[уреди | уреди извор]

Иако бројот на настапи за репрезентацијата по Европското првенство во Португалија дрестично му се намалил, сепак во 2006 тој бил повикан да игра на своето трето Светско првенство во кариерата. На Светското првенство 2006 во Германија, Кембел бил трет избор на стоперската позиција, зад тандемот Тери-Фердинанд. Сепак, по повредата на Фердинанд, Кембел влегол како замена во натпреварот од групната фаза против Шведска, што го направило првиот играч што ја претставувал Англија играјќи на шест последователни меѓународни турнири.[77] По заминувањето на Ериксон од функцијата, новиот селектор Стив Мекларен многу ретко го користел Кембел; тој одиграл само 4 натпревари под водството на Мекларен, меѓу кои и неговиот последен во дресот на Гордиот Албион - на 21 ноември 2007 во поразот со 2-3 од Хрватска на Вембли, кој ги чинел неуспех да се квалификуваат на Евро 2008.

Вкупно за англиската репрезентација одиграл 71 натпревар и постигнал 1 гол.

Хронологија на репрезентативните настапи[уреди | уреди извор]

Хронологија на настапи и постигнати голови за националната селекција ― Англија
Дата Град Домашни Резултат Гости Натпреварување Голови Инфо Детали
18-5-1996 Лондон Англија Англија 3 – 0 Унгарија Унгарија Пријателска - влегол во игра 75'
15-6-1996 Лондон Шкотска Шкотска 0 – 2 Англија Англија Евро 1996 - Прва фаза - влегол во игра 85'
9-11-1996 Тбилиси Грузија Грузија 0 – 2 Англија Англија Квал. за СП 1998 -
12-2-1997 Лондон Англија Англија 0 – 1 Италија Италија Квал. за СП 1998 -
30-4-1997 Лондон Англија Англија 2 – 0 Грузија Грузија Квал. за СП 1998 -
24-5-1997 Манчестер Англија Англија 2 – 1 Јужна Африка Јужна Африка Пријателска - влегол во игра 89'
31-5-1997 Краков Полска Полска 0 – 2 Англија Англија Квал. за СП 1998 -
7-6-1997 Париз Франција Франција 0 – 1 Англија Англија Пријателска -
10-6-1997 Бордо Бразил Бразил 1 – 0 Англија Англија Пријателска - добил жолт картон во 65-тата минута 65'
10-9-1997 Лондон Англија Англија 4 – 0 Молдавија Молдавија Квал. за СП 1998 - добил жолт картон во 89-тата минута 89'
11-10-1997 Рим Италија Италија 0 – 0 Англија Англија Квал. за СП 1998 - добил жолт картон во 17-тата минута 17'
15-11-1997 Лондон Англија Англија 2 – 0 Камерун Камерун Пријателска -
11-2-1998 Лондон Англија Англија 0 – 2 Чиле Чиле Пријателска -
22-4-1998 Лондон Англија Англија 3 – 0 Португалија Португалија Пријателска -
27-5-1998 Рабат Мароко Мароко 0 – 1 Англија Англија Пријателска -
29-5-1998 Брисел Белгија Белгија 0 – 0 Англија Англија Пријателска - , заменет 76'
15-6-1998 Марсеј Англија Англија 2 – 0 Тунис Тунис СП 1998 - Прва фаза - добил жолт картон во 88-мата минута 88'
22-6-1998 Тулуз Романија Романија 2 – 1 Англија Англија СП 1998 - Прва фаза -
26-6-1998 Ланс Колумбија Колумбија 0 – 2 Англија Англија СП 1998 - Прва фаза -
30-6-1998 Сент-Етјен Аргентина Аргентина 2 – 2 прод.
(6 – 5 пен.)		 Англија Англија СП 1998 - Осминафинале -
5-9-1998 Солна Шведска Шведска 2 – 1 Англија Англија Квал. за Евро 2000 - заменет 75'
10-10-1998 Лондон Англија Англија 0 – 0 Бугарија Бугарија Квал. за Евро 2000 -
14-10-1998 Луксембург Луксембург Луксембург 0 – 3 Англија Англија Квал. за Евро 2000 -
18-11-1998 Лондон Англија Англија 2 – 0 Чешка Чешка Пријателска -
27-3-1999 Манчестер Англија Англија 3 – 1 Полска Полска Квал. за Евро 2000 -
5-6-1999 Лондон Англија Англија 0 – 0 Шведска Шведска Квал. за Евро 2000 -
9-6-1999 Софија Бугарија Бугарија 1 – 1 Англија Англија Квал. за Евро 2000 - добил жолт картон во 52-рата минута 52'
13-11-1999 Глазгов Шкотска Шкотска 0 – 2 Англија Англија Пријателска -
17-11-1999 Лондон Англија Англија 0 – 1 Гана Гана Пријателска -
23-2-2000 Лондон Англија Англија 0 – 0 Аргентина Аргентина Пријателска -
27-5-2000 Манчестер Англија Англија 1 – 1 Бразил Бразил Пријателска -
31-5-2000 Лондон Англија Англија 2 – 0 Украина Украина Пријателска -
3-6-2000 Та Кали Малта Малта 1 – 2 Англија Англија Пријателска -
12-6-2000 Ајндховен Португалија Португалија 3 – 2 Англија Англија Евро 2000 - Прва фаза -
17-6-2000 Шарлроа Англија Англија 1 – 0 Германија Германија Евро 2000 - Прва фаза -
20-6-2000 Шарлроа Англија Англија 2 – 3 Романија Романија Евро 2000 - Прва фаза -
2-9-2000 Марсеј Франција Франција 1 – 1 Англија Англија Пријателска -
28-2-2001 Бирмингем Англија Англија 3 – 0 Шпанија Шпанија Пријателска -
24-3-2001 Лондон Англија Англија 2 – 1 Финска Финска Квал. за СП 2002 -
28-3-2001 Тирана Албанија Албанија 0 – 1 Англија Англија Квал. за СП 2002 - заменет 60'
1-9-2001 Минхен Германија Германија 1 – 5 Англија Англија Квал. за СП 2002 -
5-9-2001 Лондон Англија Англија 2 – 0 Албанија Албанија Квал. за СП 2002 -
13-2-2002 Амстердам Холандија Холандија 1 – 1 Англија Англија Пријателска - заменет 45'
27-3-2002 Лидс Англија Англија 1 – 2 Италија Италија Пријателска - заменет 45'
21-5-2002 Сеул Јужна Кореја Јужна Кореја 1 – 1 Англија Англија Пријателска - заменет 45'
26-5-2002 Јаунде Камерун Камерун 2 – 2 Англија Англија Пријателска - влегол во игра 45'
2-6-2002 Саитама Англија Англија 1 – 1 Шведска Шведска СП 2002 - Прва фаза 1 добил жолт картон во 12-тата минута 12'
7-6-2002 Сапоро Аргентина Аргентина 0 – 1 Англија Англија СП 2002 - Прва фаза -
12-6-2002 Осака Нигерија Нигерија 0 – 0 Англија Англија СП 2002 - Прва фаза -
15-6-2002 Нигата Англија Англија 3 – 0 Данска Данска СП 2002 - Осминафинале -
21-6-2002 Фукурои Англија Англија 1 – 2 Бразил Бразил СП 2002 - Четвртфинале -
16-10-2002 Лондон Англија Англија 2 – 2 Македонија Македонија Квал. за Евро 2004 -
12-2-2003 Лондон Англија Англија 1 – 3 Австралија Австралија Пријателска - влегол во игра 45'
2-4-2003 Лондон Англија Англија 2 – 0 Турција Турција Квал. за Евро 2004 -
6-9-2003 Скопје Македонија Македонија 1 – 2 Англија Англија Квал. за Евро 2004 - добил жолт картон во 24-тата минута 24'
11-10-2003 Истанбул Турција Турција 0 – 0 Англија Англија Квал. за Евро 2004 -
1-6-2004 Манчестер Англија Англија 1 – 1 Јапонија Јапонија Пријателска -
5-6-2004 Лондон Англија Англија 6 – 1 Исланд Исланд Пријателска - заменет 45'
13-6-2004 Лисабон Франција Франција 2 – 1 Англија Англија Евро 2004 - Прва фаза -
17-6-2004 Коимбра Англија Англија 3 – 0 Швајцарија Швајцарија Евро 2004 - Прва фаза -
21-6-2004 Лисабон Хрватска Хрватска 2 – 4 Англија Англија Евро 2004 - Прва фаза -
24-6-2004 Лисабон Португалија Португалија 2 – 2 прод.
(6 – 5 пен.)		 Англија Англија Евро 2004 - Четвртфинале -
9-10-2004 Манчестер Англија Англија 2 – 0 Велс Велс Квал. за СП 2006 -
13-10-2004 Баку Азербејџан Азербејџан 0 – 1 Англија Англија Квал. за СП 2006 -
28-5-2005 Чикаго САД САД 1 – 2 Англија Англија Пријателска -
8-10-2005 Лондон Англија Англија 1 – 0 Австрија Австрија Квал. за СП 2006 - заменет 65'
30-5-2006 Лондон Англија Англија 3 – 1 Унгарија Унгарија Пријателска - добил жолт картон во 77-мата минута 77' заменет 77'
3-6-2006 Ливерпул Англија Англија 6 – 0 Јамајка Јамајка Пријателска - влегол во игра 58'
20-6-2006 Келн Шведска Шведска 2 – 2 Англија Англија СП 2006 - Прва фаза - заменет 67'
13-10-2007 Лондон Англија Англија 3 – 0 Естонија Естонија Квал. за Евро 2008 -
17-10-2007 Москва Русија Русија 2 – 1 Англија Англија Квал. за Евро 2008 -
16-11-2007 Виена Австрија Австрија 0 – 1 Англија Англија Пријателска - заменет 45'
21-11-2007 Лондон Англија Англија 2 – 3 Хрватска Хрватска Квал. за Евро 2008 -
Вкупно Настапи 73 Голови 1

Тренерска кариера[уреди | уреди извор]

На 30 јануари 2017, Кембел бил назначен за асистент на селекторот на Тринидад и Тобаго, Денис Лоренс.[78]'

Кембел бил назначен за менаџер на Маклсфилд Таун на 27 ноември 2018 година, кој се борел за опстанок во англиската Лига Два.[79] Откако не успеал да го спаси клубот од испаѓање, Кембел ја напуштил функцијата во август следната година.[80]

На 22 октомври 2019, Кембел седнал на клупата на Саутенд Јунајтед, клуб од англиската Лига Еден.[81] Клубот бил длабоко западнат во финансиска криза и не можеле да му обезбедат на новиот менаџер играчи во јануарскиот преоден рок, поради што и резултатите на клубот биле слаби. Поради пандемијата на КОВИД-19, сезоната била прерано завршена и било одлучено да не се доигра до крај, поради што Саутенд како втор клуб одзади на табелата испаднал во Лига Два. Кембел го напуштил клубот на 30 јуни 2020 година.[82]

Статистика[уреди | уреди извор]

Клупска статистика[уреди | уреди извор]

Сезона Клуб Првенство Национален куп Континентален куп Останати купови Вкупно
Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Наст Гол
1992-1993 Англија Тотенхем ПЛ 1 1 ФА Куп+ЛК - - - - - - - - 1 1
1993-1994 ПЛ 34 0 ФАКуп+ЛК 3+5 0+1 - - - - - - 42 1
1994-1995 ПЛ 30 0 ФАКуп+ЛК 3+3 0 - - - - - - 36 0
1995-1996 ПЛ 31 1 ФАКуп+ЛК 6+2 0 - - - - - - 39 1
1996-1997 ПЛ 38 0 ФАКуп+ЛК 1+4 0+1 - - - - - - 43 1
1997-1998 ПЛ 34 0 ФАКуп+ЛК 3+3 1+0 - - - - - - 40 1
1998-1999 ПЛ 37 6 ФАКуп+ЛК 7+8 0+2 - - - - - - 52 8
1999-2000 ПЛ 29 0 ФАКуп+ЛК 2+2 0 КУ 2 0 - - - 35 0
2000-2001 ПЛ 21 2 ФАКуп+ЛК 5+1 0 - - - - - - 27 2
Вкупно Тотенхем 255 10 58 5 2 0 - - 315 15
2001-2002 Англија Арсенал ПЛ 31 2 ФАКуп+ЛК 7+0 1+0 ЛШ 10 0 - - - 48 3
2002-2003 ПЛ 33 2 ФАКуп+ЛК 5+0 1+0 ЛШ 10 0 КШ 1 0 49 3
2003-2004 ПЛ 35 1 ФАКуп+ЛК 5+0 0 ЛШ 9 0 КШ 1 0 50 1
2004-2005 ПЛ 16 1 ФАКуп+ЛК 1+0 0 ЛШ 4 0 КШ - - 21 1
2005-2006 ПЛ 20 2 ФАКуп+ЛК 1+2 0 ЛШ 6 1 КШ - - 29 3
2006-2007 Англија Портсмут ПЛ 32 1 ФАКуп+ЛК 2+0 0 - - - - - - 34 1
2007-2008 ПЛ 31 1 ФАКуп+ЛК 5+1 0 - - - - - - 37 1
2008-2009 ПЛ 32 0 ФАКуп+ЛК 3+0 0 КУ 4 0 КШ 1 0 40 0
Вкупно Портсмут 95 2 11 0 4 0 1 0 111 2
авг.- сеп. 2009 Англија Нотс Каунти ФЛ2 1 0 ФАКуп+ЛК - - - - - ТФЛ - - 1 0
јан.-јун. 2010 Англија Арсенал ПЛ 11 0 ФАКуп+ЛК 1+0 0 ЛШ 2 1 - - - 14 1
Вкупно Арсенал 146 8 22 2 41 2 2 0 211 12
2010-2011 Англија Њукасл Јунајтед ПЛ 7 0 ФАКуп+ЛК 0+1 0 - - - - - - 8 0
Вкупно во кариерата 504 20 92 7 47 2 3 0 646 29

Репрезентативна статистика[уреди | уреди извор]

Извор:[83]
Англија
Год. Настапи Голови
1996 3 0
1997 9 0
1998 12 0
1999 5 0
2000 8 0
2001 5 0
2002 10 1
2003 4 0
2004 8 0
2005 2 0
2006 3 0
2007 4 0
Вкупно 73 1

Титули[уреди | уреди извор]

Клупски[уреди | уреди извор]

Англија Тотенхем[уреди | уреди извор]

1998-1999

Англија Арсенал[уреди | уреди извор]

2001–2002, 2003–2004
2001–2002, 2004–2005

Англија Портсмут[уреди | уреди извор]

2007-2008

Репрезентативни[уреди | уреди извор]

Англија Англија под 19 години[уреди | уреди извор]

1993

Поединечни[уреди | уреди извор]

2002
2004

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Astaire 2014, стр. 5
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Astaire 2014, стр. 2
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Burt (9 август 2006). „Inside the mind of Sol Campbell“. The Independent. Посетено на 19 април 2010. Занемарен непознатиот параметар |name= (help); Занемарен непознатиот параметар |city= (help)
  4. ↑ Astaire 2014, стр. 9
  5. ↑ Smith (1 јули 2001). Sunday Mirror (уред.). http://www.thefreelibrary.com/Football%3A+SOL+REACHED+FOR+SKY+AND+STRUCK+GOLD%3B+Former+table+tennis...-a076096883. Посетено на 4 октомври 2014. Занемарен непознатиот параметар |name= (help); Занемарен непознатиот параметар |titolo= (се препорачува |title=) (help); Отсутно или празно |title= (help)
  6. ↑ Hytner, David (3 March 2009). „Campbell wants points deducted for fans' abuse“. The Guardian. London. Посетено на 3 March 2009.
  7. ↑ Smith, Paul (1 July 2001). „Football: SOL REACHED FOR SKY AND STRUCK GOLD; Former table tennis“. Sunday Mirror. Посетено на 4 October 2014.
  8. ↑ Astaire 2014, стр. 23
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 Astaire 2014, стр. 59
  10. ↑ Astaire 2014, стр. 27
  11. ↑ Astaire 2014, стр. 29
  12. ↑ Astaire 2014, стр. 31
  13. ↑ Astaire 2014, стр. 55
  14. ↑ Astaire 2014, стр. 47
  15. ↑ Astaire 2014, стр. 61
  16. ↑ Astaire 2014, стр. 63
  17. ↑ 17,0 17,1 Astaire 2014, стр. 67
  18. ↑ Astaire 2014, стр. 68
  19. ↑ Astaire 2014, стр. 69
  20. ↑ Astaire 2014, стр. 76
  21. ↑ 21,0 21,1 Astaire 2014, стр. 82
  22. ↑ Astaire 2014, стр. 83
  23. ↑ Astaire 2014, стр. 84
  24. ↑ „Arsenal sink rivals Spurs“. BBC Sport. 8 April 2001. Посетено на 11 November 2014.
  25. ↑ Burt, Jason (24 September 2009). „Sol Campbell: tortured soul free for new vanity project“. The Daily Telegraph. London. Архивирано од изворникот на 2009-09-28. Посетено на 26 September 2009.
  26. ↑ Snowdon, Graham (28 May 2001). „Campbell's demands 'ridiculous' say Spurs“. The Independent. London. Посетено на 19 April 2010.[мртва врска]
  27. ↑ 27,0 27,1 Brennan, Dan (September 2001). „25 Transfers That Rocked The World“. FourFourTwo (169). стр. 93.
  28. ↑ Astaire 2014, стр. 119
  29. ↑ http://www.foxsports.it/amp/2016/10/26/sei-piu-grandi-traditori-della-storia-del-calcio/
  30. ↑ Горан Упале (15 мај 2016). „ФОТО: Погледнете го тимот на соништата составен од најголемите „предавници"“. gol.mk. Занемарен непознатиот параметар |acces-date= (help)
  31. ↑ „spiked-life | Offside, 23 November“. Spiked-online.com. Архивирано од изворникот на 30 October 2007. Посетено на 26 September 2009.
  32. ↑ Justin Madubuko (9 avgust 2001). „Campbell's Arsenal move prompts online death threat“. zdnet. Посетено на 13 февруари 2021. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  33. ↑ https://amp.theguardian.com/uk/2009/may/15/sol-campbell-chant-guilty-portsmouth
  34. ↑ https://www.dailymail.co.uk/sport/football/article-1123823/Four-Tottenham-fans-banned-indecent-Campbell-chants.html
  35. ↑ Astaire 2014, стр. 106
  36. ↑ Astaire 2014, стр. 123
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 Astaire 2014, стр. 291
  38. ↑ Astaire 2014, стр. 130
  39. ↑ Astaire 2014, стр. 135
  40. ↑ „FA calls for video of Campbell's elbow“. The Guardian. Посетено на 14 февруари 2021.
  41. ↑ 41,0 41,1 Hugman, Barry J., уред. (2004). The PFA Footballers' Who's Who 2004/2005. Queen Anne Press. стр. 480. ISBN 1-85291-660-5.
  42. ↑ 42,0 42,1 Astaire 2014, стр. 142
  43. ↑ „Portsmouth 0-1 Arsenal“. BBC. Посетено на 14 февруари 2021.
  44. ↑ Astaire 2014, стр. 150
  45. ↑ Astaire 2014, стр. 151
  46. ↑ McCarra, Kevin (3 February 2006). „The strange case of Sol Campbell, still missing in action“. The Guardian. London. Посетено на 13 November 2006.
  47. ↑ „Hansen voices fears over Campbell“. BBC Sport. 2 February 2006. Посетено на 13 November 2006.
  48. ↑ Burt, Jason (9 August 2006). „Inside the mind of Sol Campbell“. The Independent. London.
  49. ↑ „Arsenal offer support to Campbell“. BBC Sport. 4 April 2006. Посетено на 13 November 2006.
  50. ↑ „Campbell attends Arsenal training“. BBC Sport. 6 February 2006. Посетено на 13 November 2006.
  51. ↑ Astaire 2014, стр. 172
  52. ↑ Astaire 2014, стр. 177
  53. ↑ „Trivia: 50 things about the UCL“. Espnstar.Com. Архивирано од изворникот на 22 January 2013. Посетено на 19 April 2010.
  54. ↑ Astaire 2014, стр. 225
  55. ↑ „Pompey complete Campbell signing“. BBC Sport. 6 August 2006. Посетено на 24 August 2009.
  56. ↑ „Portsmouth 3–1 Sheff Utd“. BBC Sport. 23 December 2006. Посетено на 21 May 2007.
  57. ↑ Astaire 2014, стр. 250
  58. ↑ Astaire 2014, стр. 251
  59. ↑ „Sol Campbell Signs for Notts County FC“ (англиски). Notts County Official website. Архивирано од изворникот на 27 август 2009.
  60. ↑ „Morecambe Notts County“. BBC Sport. 19 September 2009. Посетено на 20 September 2009.
  61. ↑ Astaire 2014, стр. 261
  62. ↑ „Sol Campbell training with Arsenal squad“. Arsenal F.C. 16 October 2009. Архивирано од изворникот на 19 October 2009. Посетено на 14 January 2010.
  63. ↑ „Sol Campbell completes shock return to Arsenal“. BBC Sport. 15 January 2010. Посетено на 15 January 2010.
  64. ↑ „Sol Campbell rejoins Arsenal Football Club“. Arsenal F.C. 16 January 2010. Архивирано од изворникот на 19 January 2010. Посетено на 19 April 2010.
  65. ↑ Fifield, Donimic (17 February 2010). „Lukasz Fabianski horror show leaves Arsenal furious and frustrated“. The Guardian. London.
  66. ↑ Bandini, Paolo (3 October 2010). „Manchester City v Newcastle United – as it happened“. The Guardian. London.
  67. ↑ „Campbell and Kuqi released“. Sky Sports. 25 May 2011. Посетено на 25 May 2011.
  68. ↑ „Sol Campbell: Former England defender confirms retirement“. BBC Sport. 2 May 2012. Посетено на 2 May 2012.
  69. ↑ Ian Ridley (19 мај 1996). „Anderton's double-quick return“ (англиски). The Independent.
  70. ↑ Nick Duxbury (12 јуни 1996). „Venables troubled by "treason" and Howey“ (англиски). The Independent.
  71. ↑ „England Records“. EnglandFanzine.co.uk. Архивирано од изворникот на 16 October 2014.
  72. ↑ „Tutto dagli undici metri l'Argentina passa ai quarti“. 30 јуни 1998.
  73. ↑ Astaire 2014, стр. 193
  74. ↑ Astaire 2014, стр. 202
  75. ↑ Astaire 2014, стр. 208
  76. ↑ 76,0 76,1 76,2 Astaire 2014, стр. 210
  77. ↑ Burt, Jason (9 August 2006). „Inside the mind of Sol Campbell“. The Independent. London. Архивирано од изворникот на 6 October 2008. Посетено на 23 May 2010.
  78. ↑ „Lawrence named Soca Warriors boss“. FIFA. Архивирано од изворникот на 2017-08-26. Посетено на 31 јануари 2017. Занемарен непознатиот параметар |data= (се препорачува |date=) (help)
  79. ↑ „Sol Campbell: Macclesfield Town name ex-England defender as manager“. BBC Sport. 27 November 2018. Посетено на 12 December 2018.
  80. ↑ „Sol Campbell: Macclesfield Town manager leaves by mutual agreement“. BBC News. 15 August 2019. Посетено на 16 August 2019.
  81. ↑ „Sol Campbell: Southend United name ex-England defender as new manager“. BBC News. 22 October 2019. Посетено на 22 October 2019.
  82. ↑ „Sol Campbell: Southend United manager leaves by mutual consent“. 30 June 2020 – преку www.bbc.co.uk.
  83. ↑ „Campbell, Sol“. Посетено на 17 февруари 2021.
  84. ↑ 84,0 84,1 84,2 „Free Agent – Sol Campbell“. Sky Sports. 26 July 2011. Посетено на 8 January 2015.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Портал „Биографија“
Портал „Фудбал“
Портал „Англија“
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Сол_Кембел&oldid=5091406“