Џиро д’Италија 2021 (позната и како Трка околу Италија 2021) — 104. издание на велосипедскатаголема тркаЏиро д’Италија, која се одржала помеѓу 8 и 30 мај 2021 година. На 26 мај 2019 година, организаторите на трката RCS Sport првично објавиле дека почетокот на Џиро 2021 ќе биде на Сицилија, Италија.[1][2][3] Меѓутоа, на 4 февруари 2021 година, RCS Sport објавиле дека трката наместо тоа ќе започне во Торино, додека остатокот на трката била објавена на 24 февруари 2021.[4][5]
Трката била освоена од Еган Бернал од Инеос Гренадиерс, кој го освоил првото Џиро и негова втора победа на голема трка. Станал втор Колумбиец кој освоил Џиро откако Наиро Кинтана го направил истото во 2014 година. Првпат ја презел розовата маичка кога ја освоил завршницата на чакал на Кампо Феличе на деветтата етапа. Продолжил да го зголемува своето водство во втората седмица, кулминирајќи со победа на скратената кралска етапа до Кортина д’Ампецо. И покрај потешкотиите во последната седмица, тој имал доволна предност за да ја потврди победата во Милано. Победил со разлика 1' 29" пред Дамијано Карузо од Тим Бахреин Викториус. Кога настапил на трката, Карузо првично требало да биде помошник на неговиот првобитен предводник на екипата, Микел Ланда. Откако Ланда паднал на петтата етапа, Карузо ја презел честа да биде предводник на екипата. Карузо продолжил да има високи пласмани на планинските етапи пред да ја освои последната планинска етапа до Алпе Мота. Последното место на подиумот го заокружил Сајмон Јејтс од Тим БајкЕксчејнџ, 4' 15" пред Бернал. Откако постојано губел време во првите две седмици, Јејтс имал добра форма во третата седмица, што довело да освои етапа на завршницата до Алпе ди Мера.
Во другите пласмани на трката, Петер Саган од Бора-Хансгрое го освоил бодовниот пласман. Првпат ја облекол маичката по победата во спринтот на десеттата етапа. Жофри Бушар од АГ2Р Ситроен Тим го освоил планинскиот пласман, откако освоил максимални бодови на првите искачувања на етапите. Како последица на освојувањето на розовата маичка, Бернал исто така го освоил и пласманот за млад возач, како најдобро пласиран возач под 25 години. Дрис де Бонт од Алпесин-Феникс ги освоил пласманот за среден спринт и борбениот пласман, додека Симон Пело од Андрони Џокатоли-Сидермек го освоил пласманот за бегства како возач кој имал најмногу поминати километри во бегство. Во екипниот пласман, Инеос Гренадиерс го освоиле пласманот Брза Екипа откако нивните тројца возачи имале најмало вкупно време, додека Тим Бахреин Викториус го освоиле пласманот „добра игра“ како една од трите екипи кои немале казни на целата трка. Тие го освоиле пласманот, бидејќи Карузо го имал второто место во генералниот пласман.
Бидејќи Џиро д’Италија е настан од Светската турнеја, сите деветнаесет UCI World Tour екипи биле автоматски поканети и се обврзани да учествуваат на трката.[6] Дополнително, четири професионални континентални екипи биле поканети, со што била заокружена главната група од 23 екипи. Алпесин-Феникс, најдобрата континентална екипа во 2020 година, добила автоматска покана, додека останатите три екипи биле одбрани од RCS Sport, организаторот на Џиро. Бардијани-ЦСФ-Фаизане и Вини Забу ја продолжиле својата низа на специјални покани на трката, додека Еоло-Комета го имале својот прв настап на некоја голема трка.[7] Екипите биле објавени на 10 февруари 2021 година.[8][9]
На 15 април 2021 година, по позитивни допинг-тестови за Матео Спреафичо и Матео де Бонис, Вини Забу го повлекла своето учество од трката.[10] Поради тоа, вообичаената поканета екипа Андрони Џокатоли-Сидермек, која учествувала на последните три изданија на Џиро, но ја пропуштила поканата, биле повикани во последен момент.[7][11]
Целосната рута составена од 21 етапа на растојание од 3.479,9 километри и искачување од над 47.000 метри, била објавена од RCS Sport на 24 февруари 2021 година. На трката биле предвидени два поединечни хронометри во Торино и Милано, соодветно. Имало шест завршници на врвови, од кој првиот бил на шестата етапа до Асколи Пичено. Завршниците на врвови го вклучувале и озлогласениот Монте Ѕонколан на етапата 14 и три на последните пет етапи. Имало исто така шест етапи означени за спринтерите и два дена за одмор, по десеттата и шеснаесеттата етапа.[5][14]
Иако етапата 16 до Кортина д’Ампецо не завршувала на врв, првично била означена како кралска етапа од организаторите на трката, бидејќи возачите ќе искачеле над 5.700 метри, додека на превојот Пордои требало да се додели наградата Чима Копи на првиот возач кој ќе го премине највисокото искачување на трката.[14] Меѓутоа, поради лошите временски услови, етапата била изменета и биле отстранети Пордои и Федаја, значително скратувајќи ја и оставајќи го превојот Џау како единствено искачување на Доломитите.[15] Со отстранувањето на превојот Пордои, на превојот Џау се доделила наградата Чима Копи на трката.[15]
Етапата 19 била исто така изменета три дена пред да се одржи. На првобитната рута возачите требало да го искачат Мотароне и да се спуштат во Гињезе, меѓутоа по несреќата на жичницата Стреза-Мотароне, рутата била изменета во чест на настраданите.[16] Етапата била скратена за 10 километри.[16]
На втората етапа, Едоардо Афини, кој бил втор во бодовниот пласман, ја носел циклама маичката, бидејќи првопласираниот Филипо Гана ја носел розовата маичка како предводник на генералниот пласман. Бидејќи Гана и Афини биле исто така првите двајца возачи во пласманот за млад возач, Тобијас Фос, кој бил трет во пласманот за млад возач, ја носел белата маичка.
На третата етапа, Едоардо Афини, кој бил втор во пласманот за млад возач, ја носел белата маичка, бидејќи првопласираниот Фили Гана ја носел розовата маичка како предводник на генералниот пласман. Од истата причина, Тобијас Фос ја носел белата маичка на четвртата етапа.
На шестата етапа, Винченцо Албанезе, кој бил втор во планинскиот пласман, ја носел сината маичка, бидејќи првопласираниот Џо Домбровски не ја започнал етапата по пад и подоцнежна повреда на петтата етапа.
На етапите 7–9, Ремко Евенепул, кој бил втор во пласманот за млад возач, ја носел белата маичка, бидејќи првопласираниот Атила Валтер ја носел розовата маичка како предводник на генералниот пласман. На етапите 10 и 11, Евенепул продолжил да ја носи белата маичка, но тогаш Еган Бернал бил предводник на генералниот пласман. Од истата причина, Александар Власов ја носел белата маичка на етапите 12–21.
Италија
Словенија
Швајцарија
Еган Бернал (Инеос Гренадиерс) 
.svg){kind=small}
Сајмон Јејтс (Тим Џејко АИУла) 
Петер Саган (Бора-Хансгрое) 
Жофри Бушар (АГ2Р Ситроен Тим) .svg){kind=small}
Дрис де Бонт (Алпесин-Декојнинк) 
_pictogram.svg){kind=small}
Тако ван дер Хорн 
Џо Домбровски 
Кејлеб Јуан 
Атила Валтер 
Даниел Мартин 
Петер Саган (SVK) 
Давиде Чимолаи (ИТА)
Фернандо Гавирија (КОЛ)
Дрис де Бонт (БЕЛ)
Жофри Бушар (ФРА) 
Даниел Мартин (ИРС)
Сајмон Јејтс (ВБР)
Жоао Алмеида (ПОР)
Бауке Молема (ХОЛ)
Мајкл Сторер (АВС)
Александар Власов (РУС)
Тобијас Фос (НОР)
Атила Валтер (УНГ)
Симон Пело (ШВА)
