Вторпат во три години,[3] словенечкиот возач Симон Шпилак (Катјуша-Алпесин) ја освоил трката откако го презел водството на трката на седмата етапа, стигнувајќи сам до етапна победа кога трката завршила во Австрија. Завршил 48 секунди пред возачот на Ванти-Груп Гобер, Дамијано Карузо,[4] додека подиумот бил заокружен од возачот на Лото НЛ-Џамбо, Стевен Краусвајк, дополнителни 20 секунди зад Карузо.
Во другите пласмани на трката, возачот на Бора-Хансгрое, Петер Саган го освоил бодовниот пласман по шести пат во седум години откако го зголемил рекордот по број на етапни победи на трката - освоил две етапи стигнувајќи до 15 во кариерата; возачот на Аква Блу Спорт, Ласе Норман Хансен повел во планинскиот пласман, додека најдобро пласиран домашен возач бил Матијас Франк (Аг2р-Ла Мондијал), завршувајќи на седмото место. Екипниот пласман бил освоен од Аг2р-Ла Мондијал, при што Франк бил придружуван во првите десет од Доменико Поцовиво на четвртото место.
Бидејќи Тур де Свис е настан од Светската турнеја, сите осумнаесет UCI World Tour екипи биле автоматски поканети и се обврзани да учествуваат на трката.[5] Четири професионални континентални екипи настапиле, со што главната група имала 22 екипи.[6]
На Тур де Свис 2017 биле доделени четири различни маички. За генералниот пласман, пресметуван преку завршното време на секој велосипедист на секоја етапа, предводникот ја добивал жолтата маичка. Постоеле и временски бонуси за првите тројца на средните спринтови (три секунди за првиот, две секунди за вториот и една секунда за третиот) и на завршницата на етапите; првите тројца добивале временски бонуси, освен на поединечниот хронометар: етапниот победник освојувал десет секунди, додека вториот и третиот шест и четири секунди, соодветно. Овој пласман бил сметан за најважен на Тур де Свис 2017 и победникот на овој пласман бил сметан за победник на трката.[8]
Дополнително, постоел бодовен пласман, кој бил наградуван со црна маичка.[8] За бодовниот пласман, велосипедистите добивале бодови доколку се пласираат на првите пет места на етапите. Етапните победи носеле 10 бода, 8 бода за второто место, 6 за третото, 4 за четвртото и 2 за петтото.[8] Бодови за овој пласман можеле да се добијат и на секој од средните спринтови; овие бодови биле доделувани на секој од тројцата најбрзи возачи низ целта и тоа 6 бода за првиот, 3 за вториот и 1 за третиот.
Бодови за планинскиот пласман
Место
1
2
3
4
5
Бодови за екстра категорија
20
15
10
6
4
Бодови за категорија 1
12
8
6
4
2
Бодови за категорија 2
8
6
4
2
1
Бодови за категорија 3
3
2
1
0
Постоел и планински пласман, кој бил наградуван со сина маичка.[8] За планинскиот пласман, бодови се добивале на врвот на некое искачување, доколку стигнеш пред другите велосипедисти. Секое искачување било категоризирано како екстра, прва, втора или трета категорија, а повеќе бодови носеле повисоките категории.[8]
Четвртата маичка го претставувала пласманот на швајцарски возачи, обележан со црвена маичка.[8] Пласманот се одлучувал на ист начин како генералниот пласман, но само со возачи родени во Швајцарија, кои можеле да учествуваат во пласманот.[8]
Постоел и екипен пласман, каде се пресметувале времињата на најдобрите тројца велосипедисти од секоја екипа на секоја етапа; водечката екипа на крајот на екипата била онаа со најмало вкупно време.[8]
Била воведена и награда за борбеност за возачот кој возел најборбено според судиите, која се доделувала на крајот на секоја етапа. Обично бил возач вклучен во бегството или велосипедист кој напаѓал често.[8]
Швајцарија
Италија
Австрија
Симон Шпилак (Катјуша-Алпесин) 
Стевен Краусвајк (Џамбо-Висма) 
Петер Саган (Бора-Хансгрое) 
Ласе Норман Хансен (Аква Блу Спорт) 
АГ2Р Ситроен Тим 
_pictogram.svg){kind=small}
Роан Денис 
.svg){kind=small}
Филип Жилбер 
Лоренс Ворбас 
.svg){kind=small}
