Од Википедија — слободната енциклопедија
Тулиум (69 Tm) Општи својства Име и симбол тулиум (Tm) Изглед сребрено-сива Тулиумот во периодниот систем
Атомски број 69 Стандардна атомска тежина (±) (A r ) 168,93422(2)[ 1] Категорија лантаноид Група и блок група б.б. , f-блок Периода VI периода Електронска конфигурација [Xe ] 4f13 6s2 по обвивка
2, 8, 18, 31, 8, 2 Физички својства Фаза цврста Точка на топење 1.818 K (1.545 °C) Точка на вриење 2.003 K (1.730 °C) Густина близу с.т. 9,32 г/см3 кога е течен, при т.т. 8,56 г/см3 Топлина на топење 16,84 kJ/mol Топлина на испарување 191 kJ/mol Моларен топлински капацитет 27,03 J/(mol·K) парен притисок
P (Pa)
1
10
100
1 k
10 k
100 k
при T (K)
1.117
1.235
1.381
1.570
(1.821)
(2.217)
Атомски својства Оксидациони степени 2, 3 (базичен оксид)Електронегативност Полингова скала: 1,25 Енергии на јонизација I: 596,7 kJ/mol II: 1.160 kJ/mol II: 2.285 kJ/mol Атомски полупречник емпириски: 176 пм Ковалентен полупречник 190±10 пм Спектрални линии на тулиумРазни податоци Кристална структура шестаголна збиена (шаз) Топлинско ширење поли: 13,3 µм/(m·K) (на с.т. ) Топлинска спроводливост 16,9 W/(m·K) Електрична отпорност поли: 676 nΩ·m (на с.т. ) Магнетно подредување парамагнетно (на 300 K)Модул на растегливост 74,0 GPa Модул на смолкнување 30,5 GPa Модул на збивливост 44,5 GPa Поасонов сооднос 0,213 Викерсова тврдост 470–650 MPa Бринелова тврдост 470–900 MPa CAS-број 7440-30-4 Историја Наречен по Според Туле , митолошка област во Скандинавија Откриен и првпат издвоен Пер Теодор Клив (1879)Најстабилни изотопи Главна статија: Изотопи на тулиумот
Режимите на распад во загради се предвидени, но сè уште не се забележани | наводи | Википодатоци
Тулиум (Tm, латински - thulium) - е лантаноид .[ 2] [ 3] Името го добил од зборот Thule - античко име на Скандинавија .
Тулиумот во Земјината кора е застапен во количини од 0,48ppm.
Најважни минерали му се:
монацит (Ce,La,Th,Nd,Y,Pr,Tm)PO4 и
(Ce,La,Nd,Y,Pr,Tm)CO3 F
↑ Standard Atomic Weights 2013 . Commission on Isotopic Abundances and Atomic Weights
↑ Parkes, G.D. & Phil, D. (1973). Melorova moderna neorganska hemija. Beograd: Naučna knjiga.
↑ Housecroft C. E., Sharpe A. G. (2008). Inorganic Chemistry (3rd ed.). Prentice Hall. ISBN 978-0131755536 .