Лутециум

Лутециум (₇₁Lu)
Општи својства
Име и симбол	лутециум (Lu)
Изглед	сребрено-бела
Лутециумот во периодниот систем
	итербиум ← лутециум → хафниум
Атомски број	71
Стандардна атомска тежина (±) (Ar)	174,9668(1)
Категорија	лантаноид, понекогаш се смета за преоден метал
Група и блок	група б.б., d-блок
Периода	VI периода
Електронска конфигурација	[Xe] 6s2 4f14 5d1
по обвивка	2, 8, 18, 32, 9, 2
Физички својства
Фаза	цврста
Точка на топење	1.925 K (1.652 °C)
Точка на вриење	3.675 K (3.402 °C)
Густина близу с.т.	9,841 г/см3
кога е течен, при т.т.	9,3 г/см3
Топлина на топење	околу 22 kJ/mol
Топлина на испарување	414 kJ/mol
Моларен топлински капацитет	26,86 J/(mol·K)
Атомски својства
Оксидациони степени	3, 2, 1 (слаб базичен оксид)
Електронегативност	Полингова скала: 1,27
Енергии на јонизација	I: 523,5 kJ/mol ; II: 1.340 kJ/mol ; II: 2.022,3 kJ/mol
Атомски полупречник	емпириски: 174 пм
Ковалентен полупречник	187±8 пм
	Спектрални линии на лутециум
Разни податоци
Кристална структура	шестаголна збиена (шаз)
Топлинско ширење	поли: 9,9 µм/(m·K) (на с.т.)
Топлинска спроводливост	16,4 W/(m·K)
Електрична отпорност	поли: 582 nΩ·m (на с.т.)
Магнетно подредување	парамагнетно
Модул на растегливост	68,6 GPa
Модул на смолкнување	27,2 GPa
Модул на збивливост	47,6 GPa
Поасонов сооднос	0,261
Викерсова тврдост	755–1.160 MPa
Бринелова тврдост	890–1.300 MPa
CAS-број	7439-94-3
Историја
Наречен по	По Лутеција, латинското име за Париз, во римскиот период
Откриен	Жорж Урбан и Карл Ауер фон Велзбах (1906)
Првпат издвоен	Карл Ауер фон Велзбах (1906)
Најстабилни изотопи
	Главна статија: Изотопи на лутециумот
	Режимите на распад во загради се предвидени, но сè уште не се забележани
	преглед; разговор; уреди; \| наводи \| Википодатоци

Лутециум (Lu, латински - lutetium) — лантаноид.^[3]^[4] Името го добил според латинскиот назив за Париз. Најважни минерали му се:

монацит (Ce,La,Th,Nd,Y,Pr,Lu)PO₄ и
(Ce,La,Nd,Y,Pr,Lu)CO₃F

Наводи

↑ Standard Atomic Weights 2013. Commission on Isotopic Abundances and Atomic Weights
↑ Lide, D. R., уред. (2005). „Magnetic susceptibility of the elements and inorganic compounds“. CRC Handbook of Chemistry and Physics (PDF) (86th. изд.). Boca Raton (FL): CRC Press. ISBN 0-8493-0486-5.
↑ Parkes, G.D. & Phil, D. (1973). Melorova moderna neorganska hemija. Beograd: Naučna knjiga.
↑ Housecroft C. E., Sharpe A. G. (2008). Inorganic Chemistry (3rd ed.). Prentice Hall. ISBN 978-0131755536.

[IUPAC-1] Standard Atomic Weights 2013. Commission on Isotopic Abundances and Atomic Weights

[magnet-2] Lide, D. R., уред. (2005). „Magnetic susceptibility of the elements and inorganic compounds“. CRC Handbook of Chemistry and Physics (PDF) (86th. изд.). Boca Raton (FL): CRC Press. ISBN 0-8493-0486-5.

[3] Parkes, G.D. & Phil, D. (1973). Melorova moderna neorganska hemija. Beograd: Naučna knjiga.

[4] Housecroft C. E., Sharpe A. G. (2008). Inorganic Chemistry (3rd ed.). Prentice Hall. ISBN 978-0131755536.

[1]

[2]

[3]

[4]