Драгожани
Драгожани е село во Општина Битола, во околината на градот Битола.
| Драгожани | |
  Драгожани | |
| Координати 41°6′38″N 21°17′34″E / 41.11056° СГШ; 21.29278° ИГДКоординати: 41°6′38″N 21°17′34″E / 41.11056° СГШ; 21.29278° ИГД | |
| Општина | Општина Битола |
| Население | 156 жит. (поп. 2002) |
| Надм. вис. | 604 м |
|
Драгожани на општинската карта | |
Содржина
Географиja и местоположба[уреди | уреди извор]
Селото се наоѓа во областа Пелагонија, поточно во Битолското Поле, од левата страна на патот Битола - Демир Хисар - Кичево.
Историja[уреди | уреди извор]
Во XIX век селото било дел од Битолската каза во Отоманската Империја.
Економија[уреди | уреди извор]
Демографија[уреди | уреди извор]
Според статистиката на Васил К'нчов („Македониja, Етнографиja и статистика“) од 1900 година, во Драгожани живееле 130 жители, сите Македонци.[1]
Според секретарот на бугарската егзархија Димитар Мишев, („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 година во Драгожани имало 80 Македонци, егзархисти.[2]
Според пописот од 2002 година, селото Драгожани брои 156 жители, од кои 155 Македонци и 1 останат.[3]
На табелата е прикажан бројот на населението низ сите пописни години:[4]
| Година | 1900 | 1905 | 1948 | 1953 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 1994 | 2002 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Население | 130[1] | 80[2] | 392 | 476 | 494 | 468 | 475 | 258 | 209 | 156 |
Родови[уреди | уреди извор]
Драгожани е македонско православно село, во кое живеат доселенички родови. Селото потекнува од првата половина на XIX век.
Родови во Драгожани се: Марковци (4 к.), доселени се од Дебарско, ја знаат следната генеологија Фидан (жив на 20 год. во 1951 година) Пере-Толе-Трајче-Марко кој се доселил во селото; Димовци (9 к.), доселени се од Охридско, овде живеат од кога и Марковци; Ќепенковци (8 к.), доселени се кога и претходните родови од прилепското село Чепигово; Љаковци (3 к.), стари деленици се од Ќепенковци; Домазетовци (9 к.), доселени се од Крушево или крушевско кога и претходните родови; Бујуковци (2 к.), доселени се однекаде, овде живеат од втората половина на XIX век; Каровци (12 к.), потекнуваат од браќата Митре и Аце, доселени се кога и Бујуковци од селото Беранци; Колтовци (2 к.), доселени се на крајот од XIX век од селото Базерник, Железник; Трајковци (4 к.), Лазаровци (2 к.) и Најдановци (1 к.), најмлади родови во селото доселени се 1905 година од раселеното село Кочишта.[5]
Општествени институции[уреди | уреди извор]
Администрација и политика[уреди | уреди извор]
Културни и природни знаменитости[уреди | уреди извор]
- Цркви[6]
- Црква „Успение на Пресвета Богородица“ - главната селска црква, изградена во втората половина на 19 век;
- Археолошки локалитети[7]
- Поројница - населба од римско време;
- Вакафски Ледиње - црква од среден век;
- Во Селото - некропола од среден век;
- Дабички - црква од среден век;
- Губерница - населба од среден век;
- Дабје - некропола од среден век;
- Кочишта - населба, црква и некропола од среден век;
Редовни настани[уреди | уреди извор]
Личности[уреди | уреди извор]
Култура и спорт[уреди | уреди извор]
Иселеништво[уреди | уреди извор]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 Кѫнчовъ, Василъ. Македония. Етнография и статистика. София, Българското книжовно дружество, 1900. ISBN 954430424X. с. 238.
- ↑ 2,0 2,1 Brancoff, D.M. "La Macédoine et sa Population Chrétienne". Paris, 1905, pp.166-167.
- ↑ „Попис на Македонија“ (PDF). Завод за статистика на Македонија. 2002. конс. 28 јули 2016.
- ↑ Население на Република Македонија според изјаснувањето за етничката припадност, по населени места, според пописите на население 1948, 1953, 1961, 1971, 1981, 1991, 1994 и 2002 година (согласно територијалната организација од 1996 година) *Државен завод за статистика http://makstat.stat.gov.mk.
- ↑ Трифуноски, Јован (1998). Битољско-прилепска котлина. Белград: САНУ. стр. 270-271.
- ↑ Јелена Павловска, Наташа Ниќифоровиќ и Огнен Коцевски (2011). Валентина Божиновска. уред (на македонски). Карта на верски објекти во Македонија. Менора - Скопје: Комисија за односи во верските заедници и религиозните групи. ISBN 978-608-65143-2-7.
- ↑ Коцо, Димче (1996). Археолошка карта на Република Македонија. Скопје: МАНУ. ISBN 9789989101069
