Октавио Паз

Од Википедија — слободната енциклопедија
Октавио Паз
Роден/аОктавио Паз Лозано
31 март 1914(1914-03-31)
Мексико, Мексико
Починат/а19 април 1998(1998-04-19) (возр. 84)
Мексико, Мексико
Занимањеписател, поет, дипломат
Националност Мексико
Период1931–1965
Книжевно движењеНадреализам, Егзистенцијализам
Значајни наградиНаграда „Мигел де Сервантес“
1981
Нобелова награда за литература
1990

Октавио Паз (31 март 1914, Мексико - 1998, Мексико) — мексикански поет, есеист, публицист, теоретичар на поезијата, антологичар, преведувач, основач и уредник на книжевни списанија и дипломат. Добитник е на Нобелова награда за литература во 1990 година. Се смета за најзначаен мексикански поет и, заедно со Сесар Ваљехо, Пабло Неруда и Хорхе Луис Борхес, водечки поет на хиспаноамериканската поезија.[1]

Животопис[уреди | уреди извор]

Роден во Мексико, во 1914 година. Студирал хиспаноамериканска поезија во САД. На почетокот на Шпанската граѓанска војна учествувал на Меѓународниот конгрес на интелектуалците против војната и за одбрана на републиката. Престојувајќи повеќепати во САД, Франција и во други земји, а направил и долгогодишна кариера на дипломат. Последните децении од животот се повлекол во својата земја, каде активно учествувал во литературниот, културниот и општествениот живот. Умрел во Мексико, во 1998 година.[1]

Работни обврски[уреди | уреди извор]

Поет и мислител, но бил и љубопитник и патувач, професор и дипломат во Франција, Швајцарија, Индија, Јапонија и други земји. Својот повеќегодишен престој како амбасадор на Мексико и Индија (1962-1968) тој го крунисал со запознавање на културата, религијата и филозофијата на земјата и поопфатно на Истокот, што го инспирилало со длабоко поетско доживување и мислење за вечните теми на постоењето.[1]

Инспирација[уреди | уреди извор]

Неговата поезија била инспирирана од најсвежите извори на шпанската поетска традиција. Таа го изодела патот од барокот до романтизмот, а потоа за да се напојува со поезијата на францускиот симболизам и надреализам и на шпанската модерна, на егзистенционализмот и на поезијата на Елиот, Езра Паунд и Борхес, до современите текови на лириката од втората половина на XX век, на поезијата чиј значаен творец бил и самиот тој.[1]

Поезија[уреди | уреди извор]

Најзначајни дела на Паз се:

  • Шумска месечина (1933)
  • Но парсан (1937)
  • Под твојата светла сенка и други песни за Шпанија (1937)
  • Човечкиот корен (1937)
  • На брегот на светот (1942)
  • Слобода под заклетва(1949)
  • Орел и сонце( 1951)
  • Семиња за една химна (1954)
  • Сончев камен (1957)
  • Дивото време(1958)
  • Дождалец (1962)
  • Сеопшт ветер (1965)
  • Бело (1967)
  • Источна страна (1968)
  • Јаснини на минатото (1975)
  • Враќање (1976)
  • Дрво однатре (1987)

исто така, Октавио Паз објавил и триесетина книги со есеи и студии.[1]

Влијание[уреди | уреди извор]

Во 1975 година, познатиот српски поет Васко Попа ја напишал песната „Додворување на карпите“ (Удварање стенама), посветена на Паз.[2]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Преводи на литературни дела од автори кои добиле Нобелова награда, НИД „Микена“, Битола, 2010.
  2. Vasko Popa, Pesme. Beograd: Bigz, 1978, стр. 193.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]