Кармина група
Кармина група група повратни неправилни месечини на Јупитер кои следат слични орбити како онаа на месечината Карма и се смета дека имаат заедничко потекло.
Нивните големи полуоски (оддалеченост од Јупитер) се движат помеѓу 22,9 and 24,1 Гм, орбиталните наклони им изнесуваат од 164,9° до 165,5°, а орбиталната занесеност им е од 0,23 до 0,27 (со еден исклучок).
Основни членови на групата се следниве (негативниот период означува повратна орбита):[1][2]
| Име | Пречник (км) |
Период (денови) |
Белешки |
|---|---|---|---|
| Карма | 46.7 | −693.17[3] | најголем член и прототип |
| Тајгета | 5 | −691.62[4] | |
| Евкелада[5] | 4 | −693.02[3] | |
| Ирена[5] | 3 | −743.88[6] | |
| Халдена | 4 | −759.88[7] | |
| Изоноја | 4 | −688.61[7] | |
| Калика | 6.9 | −766.61[7] | значително поцрвена од другите |
| Еринома | 3 | −682.80[3] | |
| Етна | 3 | −712.04[7] | |
| Кала | 2 | −736.55[3] | |
| Паситеја | 2 | −711.12[3] | |
| S/2003 J 9 (веројатно)[5] | 1 | −767.60[8] |
Меѓународниот астрономски сојуз ги задржува имињата кои завршуваат на -e (во меѓународен облик) за сите повратни месечини.
Потекло[уреди | уреди извор]
Многу малата расеаност на средните орбитални елементи меѓу основните членови (групата е одделена за помалку од 700.000 км во големата полуоска и под 0,7° во наклон) упатува на тоа дека Кармината група веројатно некогаш била едно тело кое се разбило во судар. Ова се должи на многу малиот брзински импулс (5 < δV < 50 м/с).[9] Првобитното тело веројатно било големо колку Карма, со пречник од 46 км; 99 % од масата на групата сè уште е во месечината Карма.[10]
Во прилог на таа теза одат и боите: сите[11] овие месечини се светлоцрвени на изглед, со бојни показатели B-V= 0,76 и V-R= 0,47[12] и инфрацрвени спектри, слични на астероидите од типот D.[13] Овие податоци одговараат на изворно тело од хилдското семејство или Јупитеров тројанец.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Scott S. Sheppard, David C. Jewitt, Carolyn Porco Jupiter's outer satellites and Trojans, In: Jupiter. The planet, satellites and magnetosphere. Edited by Fran Bagenal, Timothy E. Dowling, William B. McKinnon. Cambridge planetary science, Vol. 1, Cambridge, UK: Cambridge University Press, ISBN 0-521-81808-7, 2004, p. 263 - 280 Full text(pdf). Archived 2007-06-14 на Wayback Machine
- ↑ David Nesvorný, Cristian Beaugé, and Luke Dones Collisional Origin of Families of Irregular Satellites, The Astronomical Journal, 127 (2004), pp. 1768–1783 Full text.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 „M.P.C. 127087-127088“ (PDF). Minor Planet Circular. Minor Planet Center. 17 ноември 2020.
- ↑ „M.P.C. 110499“ (PDF). Minor Planet Circular. Minor Planet Center. 29 мај 2018.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Listed by Nesvorný 2004 as a possible member, not listed by Sheppard 2004; the orbital elements confirmed by Jacobson 2004
- ↑ „M.P.C. 115250“ (PDF). Minor Planet Circular. Minor Planet Center. 9 јуни 2017.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 „M.P.C. 115890-115891“ (PDF). Minor Planet Circular. Minor Planet Center. 27 август 2019.
- ↑ „MPEC 2020-V19 : S/2003 J 9“. Minor Planet Electronic Circular. Minor Planet Center. 5 ноември 2020. Посетено на 5 ноември 2020.
- ↑ David Nesvorný, Jose L. A. Alvarellos, Luke Dones, and Harold F. Levison Orbital and Collisional Evolution of the Irregular Satellites, The Astronomical Journal,126 (2003), pages 398–429. (pdf)
- ↑ Sheppard, Scott S.; Jewitt, David C. (5 мај 2003). „An abundant population of small irregular satellites around Jupiter“. Nature. 423 (6937): 261–263. Bibcode:2003Natur.423..261S. doi:10.1038/nature01584. PMID 12748634. S2CID 4424447.
- ↑ Со исклучок на Калика, која е значително поцрвена.
- ↑ Grav, Tommy; Holman, Matthew J.; Gladman, Brett J.; Aksnes, Kaare Photometric survey of the irregular satellites, Icarus, 166,(2003), pp. 33-45. Preprint
- ↑ Tommy Grav and Matthew J. Holman Near-Infrared Photometry of the Irregular Satellites of Jupiter and Saturn, The Astrophysical Journal, 605, (2004), pp. L141–L144 Preprint
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||