Втора светска војна

Втора светска војна
Во правецот на стрелките на часовникот од најгоре, лево: Трупи на Комонвелтот во пустината; Кинески цивили закопувани живи од јапонски војници; Советски сили за време на зимска офанзива; Јапонски авиони се подготвуваат да полетување од брод-носач; Советски трупи се борат во Берлин; Германска подморница под напад.
Датум доцни 1930-ти – 2 септември, 1945 Место Европа, Пацифик, Југоисточна Азија, Кина, Блискиот Исток, Медитеран и Африка Исход Победа на сојузниците. Создавање на Обединетите нации. Излегување на САД и на Советскиот Сојуз како велесили. Создавањето на Првиот свет и Вториот свет како сфери на влијание во Европа водејќи до Студена војна. (повеќе...)
Завојувани страни
Сојузници	Сили на оската
Команданти и водачи
Водачи на сојузниците	Водачи на силите на оската
Жртви и загуби
Мртви војници: Преку 14.000.000 Мртви цивили: Преку 36.000.000 Вкупно: Преку 50.000.000 ...повеќе детали.	Мртви војници: Преку 8.000.000 Мртви цивили: Преку 4.000.000 Вкупно Преку 12.000.000 ...повеќе детали.

Втората светска војна е глобален вооружен конфликт што почнал на 7 јули 1937 година во Азија и на 1 септември 1939 во Европа и траел до 8 мај 1945 во Европа со капитулацијата на Германија , а до 2 септември 1945 во Азија со капитулацијата на Јапонија. Втората Светска војна ги зафатила мнозинството на земји во светот на секој населен континент. Речиси сите земји што биле вклучени во Првата Светска војна биле инволвирани и во Втората Светска Војна. Таа е најголемиот и најскапиот вооружен конфликт во светската историја.

Причините за војната, кои најчесто се припишуваат на Версајскиот договор, Големата криза од 1929, национализмот и милитаризмот, се предмет на дебати. На кој датум војната започнала е исто така предмет на расправа, најчесто се смета дека таа официјално започнала со германската инвазија на Полска на 1 септември 1939, но исто така се наведуваат и други датуми - јапонската инвазија на Кина на 7 јули 1937 (почетокот на Втората Кинеско-јапонска војна), или уште порано - во 1931 со јапонската инвазија на Манџурија. Некои, пак, сметаат дека Првата и Втората Светска војна се еден конфликт раздвоен само со "прекин на огнот".

Борби се воделе низ Атлантскиот Океан, Западна и Источна Европа, Средоземно Море или Медитеранот , Африка, Блискиот Исток, Источна, Тихиот Океан или Пацификот и Југоисточна Азија. Во Европа војната завршила со капитулацијата на Германија на 8 мај 1945, а во Азија со капитулацијата на Јапонија на 2 септември 1945.

Некои политичари сметаат дека Втората светска војна завршила со паѓањето на Берлинскиот ѕид и со обединувањето на Германија. Под вакво сценарио:

1. Советскиот Сојуз не би бил помеѓу победниците и
2. Рекомпонирањето на границите во Европа (војните на Балканот, како и обединувањето на Европа) се настани кои им одат во прилог на новите победници на војната, меѓу кои би спаѓале и Германија и Италија, првичните агресори во Втората Светска Војна.

Од друга страна, некои политичари сметаат дека и Студената војна не завршила со распаѓањето на Советскиот Сојуз во 1991, туку дека истата продолжила со доаѓањето на Владимир Путин на власт во Русија и со терористичките напади од 11 септември 2001, по краток 10 годишен "прекин на огнот".

Се претпоставува дека до 1945 година околу 57 милион луѓе загинале во војната, вклучувајќи геноцид како што е Холокаустот. Втората Светска војна е пример за тотална војна, каде што се вклучени и фронтот и бомбардирањето на цивили. Атомската бомба, млазниот авион и радарот се само некои од изумите за време на војната.

Поствоена Европа била поделена на Западна и Советска сфера на влијание. Првата доживеала економска реконструкција преку Маршаловиот план, додека пак источните земји станале сателити на СССР. Во воена смисла, Западна Европа, во најголем дел била инкорпорирана во НАТО, а Источна Европа во Варшавскиот пакт, сојузи меѓу кои се водела подоцна Студената војна. Во Азија, американската воена окупација на Јапонија довела до нејзина вестернизација, додека пак Кина била поделена на комунистичка Народна Република Кина и националистичка Република Кина (Тајван) по кинеската социјалистичка револуција во 1949.

Светот помеѓу двете светски војни

По поразот во Првата Светска Војна, Германија била принудена да го потпише Версајскиот договор во 1919, со кој морала да отстапи околу 14% од својата територија, била обврзана да се откаже од анектирање на туѓи територии и да го ограничи бројот на војници во сопствената армија на 100.000 војници, со што и официјално бил означен крајот на Првата Светска Војна, тогаш уште попозната како Големата Војна, војната што се сметала за војна што ќе стави крај на сите војни. Во 20 годишниот период од 1919 до 1939 светот претрпел огромни измени, особено на политичката сцена.

СССР

По поразот на Руската Империја во Првата Светска Војна во 1917 во Русија се случиле двете руски револуции кои што ќе остават траен белег врз светот не само во 20 век, туку општо во целата историја не само на Русија и Европа, туку и врз историјата на целото човештво: Февруарската буржоаско-демократска револуција, со која царот Николај II бил принуден да абдицира и официјално бил ставен крај на повеќе од 200 години старата Руска Империја, и Октомвриската социјалистичка револуција, со која во Русија на власт дошле Болшевиците предводени од страна на Владимир Илич Ленин, по што бил создаден Сојузот на Советските Социјалистички Републики или СССР, уште попознат како Советски Сојуз. По смртта на Ленин во 1924, власта во СССР ја превзел еден од најбруталните диктатори познати општо на целото човештво, Јосиф Висарионович Сталин.

Италија и Јапонија

Во Италија дошло до првата појава на фашизмот по доаѓањето на власт на фашистичкиот диктатор Бенито Мусолини по Маршот на Рим во октомври 1922. Во Кина, десничарската партија Куоминтанг започнала кампања за унификација на Кина. Унификацијата завршила кон средината на 1920-те, по што следела граѓанска војна помеѓу Куоминтанг и нејзините некогашни сојузници, кинеските комунисти. Граѓанската војна и неединството меѓу Кинезите биле искористени од страна на Јапонија, која што во 1931 го искористила Мукденскиот инцидент како повод за да ја окупира богатата кинеска област Манџурија, каде што ја формирала марионетската држава Манџуко, уште попознато како Пацификација на Манџурија, како своја база за окупирање на Кина, што требало да биде првиот чекор на Јапонија кон воспоставување на доминантна власт во Азија. Јапонската агресија врз Кина продолжила и во 1932, а особено во 1937.

Германија

Германски војници на собири во Нирнберг во 1934 (горе) и во 1935 (долу).

Во Германија, гневот од поразот во Првата Светска Војна, Големата економска криза од 1929 и невработеноста биле вешто искористени од страна на Адолф Хитлер и неговата Национал-социјалистичка работничка партија на Германија уште попозната како Нацистичка партија на Германија. И покрај неуспешниот обид за државен удар во 1923 од страна на Хитлер и нацистите, ефектите од економската криза од 1929 сеуште биле свежи, што предизвикало незадоволство кај германскиот народ и несогласување помеѓу политичките партии во Германија, поради што на парламентарните избори во јули 1932 нацистите и комунистите освоиле мнозинство од 52% од пратеничките места во Рајхстагот, поради што претседателот на Германија Паул фон Хинденбург морал да му даде мандат на Хитлер за да формира влада со што Хитлер станал канцелар на Германија. Во 1933 зградата на Рајхстагот била запалена, што било искористено од страна на Хитлер и нацистите за да ги обвинат комунистите и за да се забрани Комунистичката партија на Германија. Хитлер го убедил претседателот фон Хинденбург да потпише серија законски акти со кои што биле суспендирани повеќето граѓански права загарантирани со Уставот на Вајмарската Република, била воведена таканаречена "заштита" од комунистичките водачи, а еден од тие законски акти бил и таканаречениот Овластувачки акт, со којшто владата на Хитлер се стекнала со законодавни моќи. Во март 1933 Хитлер распишал нови парламентарни избори на кои што нацистите освоиле 43,9% од пратеничките места во Рајхстагот и заедно со нивните националистички сојузници имале мнозинство од 51,8%. Во јули 1933 бил усвоен актот со којшто бил укинат повеќепартискиот систем во Германија, а Нацистичката партија била прогласена за единствена политичка партија во Германија, со што Германија станала еднопартиска држава. По смртта на претседателот фон Хинденбург во август 1934, Хитлер си ги припишал на себе и ги превзел неговите претседателски права и обврски и се прогласил себеси за Фирер (водач) на Германија. Хитлер ја одржувал својата диктаторска позиција и власт во Германија преку тајната полиција Гестапо и паравоените формации СС и СА. По осигурувањето на власта во Германија, Хитлер започнал кампања за вооружување и подготвување на германските вооружени сили за подолго војување. Ова ги загрижило Франција и Велика Британија кои што и онака изгубиле многу во Првата Светска Војна исто како и Германија и Италија. За да се осигураат дека Италија нема да влезе во сојуз со Германија, Франција и дозволила на Италија да ја окупира Етиопија. Но ситуацијата станала сериозна кога во 1935 Хитлер ја вратил Сарската област под германска власт, која што била окупирана од страна на Франција со помош на Велика Британија во 1920. Со враќањето на Сарската област под германска власт, Хитлер прекршил една од точките на Версајскиот договор, која што гласела дека Сарската област треба да биде под управа на Друштвото на народите 15 години, по што требало да се одлучи дали ќе и биде вратена на Германија или ќе и припадне на Франција. Верувајќи дека ќе ја воздржат Германија од понатамошни освојувања, Франција, Велика Британија и Италија го формирале Стрезкиот фронт. Советскиот Сојуз, загрижен поради германските цели за окупирање на територии и од источна Европа пристапил кон договор за меѓусебно помагање со Франција. Но договорот никогаш не стапил насила официјално бидејќи бил заглавен во бирократските лавиринти на Друштвото на народите. Во 1935 Велика Британија потпишала независен поморски договор со Германија со кој дошло до олеснување на германската морнарица од одредени обврски кои што произлегле од Версајскиот договор. Забележувајќи ги историските промени во светот, САД прогласиле неутралност со Неутралниот акт усвоен во август 1935, со којшто ја ограничиле помошта за своите сојузници во Европа и Азија. Во 1923 Италија се обидела да го окупира островот Крф, а во 1924 го анектирала градот Риека. Во октомври 1935, Италија ја окупирала Етиопија со политичка поддршка од Германија, по што ги повлекла своите приговори кон Германија за да ја користат Австрија како сателитска држава. Во 1939 Италија ја окупирала и Албанија. Во целост спротивно на Версајскиот договор и договорите од Лоцарно, Хитлер ја ремилитаризирал Рајнската област во март 1936, на што наидел на многу мала реакција од останатите европски држави. Во 1938 Хитлер извршил присилно присоединување на Австрија со Германија, уште попознато како Аншлусот на Австрија. Исто така во 1938 Хитлер побарал Чехословачка да им загарантира поголеми граѓански права на германците кои што живееле во Судетската област, што го искористил како изговор за да ја окупира, за што добил амин и од Велика Британија, Франција и Италија со Минхенскиот договор потпишан во септември 1938 во Минхен, Германија, без присуство на претставници на Чехословачка. Подоцна, во март 1939 Хитлер ја окупирал цела Чехословачка. Со почетокот на Граѓанската војна во Шпанија во јули 1936 Хитлер и Мусолини го поддржале фашистичкиот генерал и иден шпански диктатор Франциско Франко и неговите сили во неговата војна против шпанската република поддржана од страна на Советскиот Сојуз. И двете страни ја искористиле војната за да ги тестираат најновите оружја и методи на војување. Двосмислената и доста помала помош од страна на СССР за шпанската република наспроти огромната воена помош од страна на Германија и Италија за Франко му ја донеле на Франко посакуваната победа во 1939 по што се прогласил себеси за регент на Шпанското кралство, ги укинал сите политички слободи, како и националните слободи на народите на Каталонија и Баскија. Со зголемувањето на тензиите следувале обиди за консолидирање помеѓу Франција, Велика Британија и СССР, кои што не завршиле успешно, во главно поради несогласувањата на Полска со ставовите на трите држави. Во овие околности, во август 1939 била склучена советско-германската спогодба за ненапаѓање, уште попозната како Договорот Молотов - Рибентроп, потпишана од страна на министерот за надворешни работи на СССР, Вјачеслав Молотов, и министерот за надворешни работи на Германија, Јоаким фон Рибентроп. Од друга страна, Германија и Јапонија ги зацврстиле пријателските односи и меѓусебната соработка, уште попозната како оската Берлин-Токио, прво со потпишувањето на Анти-Коминтерниот Пакт во ноември 1936 верувајќи дека комунизмот и Советскиот Сојуз се опасна закана за нив. Подоцна во мај 1939 бил потпишан Челичниот Пакт помеѓу Германија и Италија со што се зацврстиле пријателските односи и меѓусебната соработка помеѓу Германија и Италија, уште попозната како оската Берлин-Рим. Ваквиот сојуз бил потврден во септември 1940, кога Германија, Италија и Јапонија го потпишале Тројниот Пакт, со што станал уште попознат како оската Берлин-Рим-Токио. Од друга страна во 1937 Куоминтанг и кинеските комунисти се согласиле на привремен прекин на огнот во кинеската граѓанска војна поради јапонската агресија.

Почеток, тек и крај на војната

Официјално за почеток на војната се смета датумот 1 септември 1939 со германската инвазија на Полска. Алтернативни датуми за почеток на војната се: 13 септември 1931 со јапонската инвазија на Манџурија и 7 јули 1937 со почетокот на Втората Кинеско-јапонска Војна, како и други датуми и настани. Според историчарот Ален Џон Персивал Тејлор, Првата и Втората Кинеско-јапонска Војна се всушност еден вооружен конфликт, додека војната во Европа е втора европска војна, се до 1941 кога заедно стануваат Втора Светска Војна, се до 1945. Крајот на војната исто така има повеќе датуми. Според едни извори, војната завршила на 14 август 1945 со примирје, за разлика од официјалниот датум, 2 септември 1945 кога Јапонија капитулирала. Во некои европски држави како официјален датум за крај на војната се смета 8 мај 1945 кога Германија капитулирала. Договорот за мир помеѓу Сојузниците и Јапонија, уште попознат како Договорот од Сан Франциско бил потпишан на 8 септември 1951, а стапил насила на 28 април 1952.

Војната во Кина

Јапонските сили во Битката за Вухан.

Кинеско одбранбено гнездо во Битката за Шангај, 13 август - 26 ноември 1939.

Кон средината на 1937 по Инцидентот кај мостот Марко Поло, Јапонија започнала со инвазија на Кина. Советскиот Сојуз веднаш застанал на страна на Кина и почнал да испраќа помош, со што се ставил крај на соработката на Кина со Германија. Почнувајќи со Битката за Шангај, јапонските сили ја превзеле иницијативата што ги принудило кинеските сили да се повлечат, окупирајќи го главниот град на областа Нанкин во декември. Во јуни 1938 кинезите предизвикале Жолтата Река да се излее од своето корито, со што купиле време за да ја подготват одбраната на градот Вухан, но сепак градот бил завземен од страна на јапонските сили во октомври истата година. Исто така во периодот од 29 јули до 11 август 1938, јапонците се обиделе да окупираат територија од СССР во околината на езерото Хасан, уште попознато како Битката кај езерото Хасан или Чангкуфеншки инцидент, каде што јапонците биле поразени, но претрпеле многу помали загуби од советската страна: 717 советски војници загинале, 75 исчезнати, 2752 ранети, наспроти 525 јапонски војници загинати, 913 ранети.

Податотека:Khalkhin Gol Soviet offensive 1939.jpg

Советски војници при Битката за Халкин Гол, 11 мај - 16 септември 1939.

Во мај 1939 дошло до многу посериозна гранична војна помеѓу СССР и Монголија од една страна, и Јапонија и нејзината марионетска држава Манџуко од друга страна, која што завршила со договор за прекин на огнот на 15 септември истата година, при што ниту една од страните не претрпела територијални измени.

Војната во Европа

Повод за почеток на војната во Европа било одбивањето на Полска на барањето на Хитлер градот Данциг (денешен Гдањск) и тесниот полски коридор кој ја разединувал источна Прусија од остатокот на Германија да и бидат отстапени на Германија.

На 1 септември 1939 Хитлер ја започнал германската инвазија со започнување на Блицкриг кампања врз Полска со што започнала војната во Европа. Франција и Велика Британија и објавиле војна на Германија на 3 септември 1939, откако Германија го одбила нивното барање за повлекување од Полска. Франција, Велика Британија и земјите од Комонвелтот обезбедиле многу мала воена поддршка за Полска. Франција извршила мал, но не многу значаен и ефективен напад на Сарската област. На 17 септември 1939, два дена по потпишувањето на примирјето со Јапонија, СССР започнал своја инвазија на Полска. Веќе кон почетокот на октомври 1939, кампањата за окупација на Полска завршила со поделба на нејзините територии помеѓу Германија, СССР, Литванија и Словачка, иако Полска никогаш официјално не капитулирала и продолжила со воените дејствија против своите окупатори надвор од своите граници.

Стандардна парада на војници од германскиот Вермахт и советската Црвена Армија на 23 септември 1939 во Брест, источна Полска на крајот на инвазијата на Полска. Во центарот на сликата е мајор генерал Хајнц Гудеријан, а лево од него, односно десно на сликата е бригадир Семион Кривошеин.

Паралелно со окупацијата на Полска, Јапонија ја започнала Првата Битка за Чангша, кинески град, која траела од 13 септември до 8 октомври 1939, но завршила со победа на Кина. По окупацијата на Полска, СССР преминал кон освојување на Балтичките земји. На ваквата кампања најголем отпор пружила Финска, што резултирало со 4 месечната Зимска војна помеѓу СССР и Финска, која што траела од 30 ноември 1939 до 13 март 1940, а завршила со победа на СССР и потпишувањето на Московскиот мировен договор помеѓу СССР и Финска на 12 март 1940 во Москва, со кој Финска морала да му отстапи на СССР 10% од својата територија и 20% од своите индустриски капацитети. Ваквиот развој на настаните ги загрижил Франција и Велика Британија кои стравувале дека СССР ќе застане на страната на Германија, на што реагирале со издејствување на исфрлувањето на СССР од Друштвото на народите. Иако Кина можела да стави вето на ваквата одлука, не можела да си дозволи да влезе во лоши односи ниту со СССР, ниту со западните земји, поради што била воздржана. СССР, незадоволен од ваквиот тек на настаните, ја прекинал сета воена помош за Кина. До јуни 1940, Советскиот Сојуз ја завршил успешно Окупацијата на Балтичките земји, анектирајќи ги Латвија, Литванија и Естонија.

Германски трупи во Париз по капитулацијата на Франција.

Во западна Европа, британските трупи биле подготвени за војување, но ниту биле нападнати од страна на германските сили, ниту ги нападнале. Советскиот Сојуз и Германија влегле во заеднички договор за трговска размена, со кој Германија му обезбедувала воена и индустриска опрема на СССР, во замена за советски суровини, со кои што Германија успеала да ја заобиколи увозната блокада на воена и индустриска опрема од страна на Велика Британија. Во април 1940, Германија ги окупирала Данска и Норвешка. Додека Данска се предала без никаков отпор, Норвешка пружала жилав отпор речиси два месеца, потпомогната од сојузнички војски, кој можеби би продолжил да не би дошло до капитулацијата на Норвешка за која што најмногу придонеле домашните предавници, предводени од министерот на војската Видкун Квислинг, чие име станало синоним за предавниците во војната (квислинзи). Со окупацијата на Данска и Норвешка, Германија дошла до пристап на постојан увоз на железна руда од Шведска, кој Сојузниците се обиделе да го запрат. Британското незадоволство поради неуспешната кампања за одбрана на Норвешка резултирало со смената на британскиот премиер Невил Чемберлен со Винстон Черчил на 10 мај 1940.

Напредокот на силите на Оската

Напредокот на силите на Оската во 1940 година (во сина боја) во Европа.

Истиот ден, 10 мај 1940, Германија започнала со инвазијата на Франција и нејзините соседи Белгија, Холандија и Луксембург. Битката за Холандија траела од 10 мај до 14 мај 1940, а завршила со победа на Германија и капитулација на Холандија. Битката за Белгија траела од 10 мај до 28 мај 1940, а завршила со победа на Германија и капитулација на Белгија, а со нејзината окупација завршила и окупацијата на Луксембург. Германските сили ги заобиколиле француските сили кои биле распоредени на француската одбранбена линија Мажино, преку окупираните Холандија, Белгија и Луксембург и преку Ардените. Британските сили морале да се евакуираат од континентална Европа преку пристанишниот град Данкерк. На 10 јуни 1940 и Италија им објавила војна на Франција и Велика Британија, а 12 дена подоцна Франција капитулирала, иако официјалниот датум за почетокот на Битката за Франција е 10 мај 1940, а официјалниот датум за крајот на битката со победа на Германија и капитулација на Франција е 25 јуни 1940. Франција била поделена на германска окупациона зона, италијанска окупациона зона и независна зона под контрола на квислиншка влада на чело со Маршал Петен со седиште во Виши, уште попозната како Вишкиот режим. На 14 јули 1940 британските сили ја нападнале француската морнарица во Алжир со цел да ја спречат Германија да превземе команда врз истата.

Британски Супермарин Спитфаер, борбен авион во кралската авијација, често користен во Битката за Британија.

Со Франција неутрализирана, Германија започнала кампања на масовни бомбардирања на Велика Британија, како подготовка за инвазија на Велика Британија, уште попознати како Битката за Британија. Битката за Британија официјално започнала на 10 јули 1940, а завршила на 31 октомври 1940, со победа на Велика Британија. Битката се водела во главно во небото над Велика Британија, германските трупи никогаш не дочекале да стапнат на британскиот остров. Како главен фактор за британската победа се сметаат британските радари, кои што ги информирале британците за доаѓањето на германските бомбардери, со што британските сили постојано биле чекор напред пред германските. Кралската морнарица била растегната од водите на Ла Манш, или Англискиот канал, до Атлантскиот Океан, но имајќи ги под своја контрола француските пристаништа, Германија постојано ги напаѓала бродовите на кралската морнарица со У-подморниците, особено во водите на Атлантскиот Океан, постигнувајќи огромни успеси против кралската морнарица. Италија започнала со свои операции во Средоземното Море, почнувајќи со опсадата на Малта на 11 јуни 1940, во периодот од 3 август до 17 август 1940 успешно го окупирала британскиот дел од Сомалија, а извршила и напади врз британските сили, слободните француски трупи и силите на Комонвелтот во периодот од 9 септември до 16 септември 1940. Јапонија ја зголемила својата блокада на Кина завземајќи бази во тогаш веќе изолираните северни делови на Индокина окупирани од страна на Франција. Во овој период неутралните САД превзеле мерки за помагање на Кина и нивните сојузници од западна Европа. Во ноември 1939, Неутралниот акт претрпел измени, со кои што САД им дозволиле на Сојузниците да "купуваат и транспортираат" воени средства и опрема. Во 1940, по капитулацијата на Франција американската морнарица значително се зголемила, а по јапонското влегување во Индокина, САД вовеле ембарго кон Јапонија со коешто и забраниле да купува нивни производи од областа на железната индустрија, челичната индустрија и механички делови. Во септември 1940, САД се согласиле на размена на американски воени бродови разурнувачи во замена за британски бази. Но сепак, американската јавност и понатаму силно се противела на било каква воена интервенција од страна на САД во вооружениот конфликт во 1941.

На 27 септември 1940 Германија, Јапонија и Италија во Берлин го потпишале Тројниот Пакт, со што Оската и официјално била формирана. Со овој Пакт, секој напад од било која држава, со исклучок на Советскиот Сојуз, кој не учествувал во вооружениот конфликт, кон било која од трите држави потписнички на Пактот, ќе резултирал со воен одговор од страна на сите три држави потписнички. Советскиот Сојуз изразил интерес за придружување на Пактот, со мали модификации на текстот на договорот, кои што со себе носеле економски бенефиции за Германија. Иако Германија никогаш официјално не изразила интерес СССР да му се придружи на Пактот, сепак ги прифатила економските бенефиции, потпишувајќи договор со СССР на 10 јануари 1941. И покрај потпишувањето на Пактот, САД продолжиле со поддршката за Велика Британија и Кина преку Позајми-изнајми полисата, создавајќи безбедна зона која се протегала низ речиси цела половина од Атлантскиот Океан, каде што американската морнарица ги штитела британските конвои. Како резултат на ова, САД и Германија се нашле во таканаречена воздржана, или необјавена, воено-поморска војна во северните делови на Атлантскиот Океан до 1941, иако САД и понатаму останале официјално неутрални.

Оската се проширила во ноември 1940, кога Унгарија, Словачка и Романија се придружиле на Тројниот Пакт. Овие држави учествувале во подоцнежната инвазија на Советскиот Сојуз, особено Романија, која што помогнала најмногу во инвазијата, со цел да си ги поврати своите територии анектирани од страна на СССР, следејќи ја антикомунистичката идеологија на својот лидер, премиерот на Романија, Јон Антонеску.

На 29 октомври 1940 Италија ја започнала Грчко-Италијанската Војна, која завршила на 23 април 1941 со победа на Грција. Италијанските трупи биле принудени да се повлечат назад во Албанија. Кратко по ова, британски сили од Комонвелтот започнале офанзиви против Египет и териториите окупирани од страна на Италија во источна Африка. Кон почетокот на 1941, италијанските сили биле принудени да се повлечат во Либија, по што Черчил наредил испраќање на трупи од Африка во Грција во форма на воена помош. Италијанската морнарица исто така претрпела значајни порази од кралската морнарица во Битката кај Таранто, каде што изгубила 3 воени бродови, а и подоцна претрпела загуби во Битката за Кејп Матапан.

Германски падобранци во инвазијата на грчкиот остров Крит.

Германија наскоро интервенирала за да и помогне на Италија. Хитлер испратил германски трупи во Либија во февруари 1941 и кон крајот на март 1941 започнале офанзива против ослабените сили на Комонвелтот. Во период од еден месец, силите на Комонвелтот биле принудени да се повлечат во внатрешноста на Египет, со исклучок на окупираниот пристанишен град Тобрук. Силите на Комонвелтот се обиделе да ги истераат силите на Оската во мај 1941 и повторно во јуни 1941, но не успеале и во двата обида. Кон почетокот на април 1941 германците слично интервенирале и на Балканскиот Полуостров, окупирајќи ги Грција и Југославија во брзи наврати, принудувајќи ги сојузничките војски да се евакуираат по окупацијата на островот Крит кон крајот на мај 1941.

Сојузниците сепак постигнале одредени успеси во овој период. На Блискиот Исток силите на Комонвелтот успеале да спречат државен удар во Ирак поддржан од страна на германската воена авијација од базите во Сирија, тогаш под окупација на Вишкиот Режим. Подоцна, со помош на слободните француски трупи ги окупирале Сирија и Либан со цел да спречат идни вакви настани. Во водите на Атлантскиот Океан, кралската морнарица извојувала победа со која што се кренал моралот кај британските сили и кај британската јавност потопувајќи го германскиот боен брод Бизмарк. Можеби најважниот успех на британските сили била успешната одбрана на британското небо во Битката за Британија, која иако официјално завршила на 31 октомври 1940, сепак Хитлер ја прекинал кампањата на масовни бомбардирања од страна на Луфтвафе дури на 11 мај 1941. Во Азија, и покрај офанзивите и од двете страни, позициите во војната помеѓу Кина и Јапонија останале непроменети во текот на 1940. Во август истата година, кинеските комунисти започнале офанзива во централна Кина, на што Јапонија возвратила со таканаречената Сите три полиса, која предвидувала уништување и ограбување на сите човечки и материјални ресурси кои што комунистите можеле да ги искористат во окупираните подрачја. Продолжената антипатија помеѓу кинеските комунисти и националистичките сили кулминирала со вооружениот судир од 7 јануари до 13 јануари 1941, уште попознат како Нова четврта армија инцидентот, со што се ставил крај на нивната меѓусебна соработка.

Со состојбата во Европа и Азија релативно стабилна, Германија, СССР и Јапонија ги правеле своите наредни подготовки. Советскиот Сојуз бил загрижен од тензиите на Германија и Јапонија за окупирање на богатите со ресурси и суровини области во југоисточна Азија кои веќе биле под окупација на западните европски земји, поради што дошло до потпишувањето на Советско-јапонскиот пакт за неутралност потпишан во Москва помеѓу СССР и Јапонија на 13 април 1941. Истовремено Германија правела подготовки за напаѓање на Советскиот Сојуз, распоредувајќи трупи низ границата со СССР.

Операција Барбароса, војната станува глобална

Германски војници во инвазијата на Советскиот Сојуз, 1941.

Германски војник ги проверува остатоците од советските сили во Биалисток-Минскиот џеб.

На 22 јуни 1941, Германија, заедно со европските членки на Оската и Финска ја започнале инвазијата на Советскиот Сојуз со Операцијата Барбароса со што Германија директно ја прекршила спогодбата за ненапаѓање потпишана со СССР во август 1939 уште попозната како Договорот Молотов-Рибентроп. Главните цели на оваа изненадувачка офанзива биле Балтичкиот регион, Москва и Украина, а како крајна цел била дефинирана линијата Архангелск-Астрахан од Белото Море до Каспиското Море, уште попозната како А-А линијата. Целите на Хитлер биле да се елиминира Советскиот Сојуз како воена сила, уништување на комунизмот, создавање на "простор за живеење" за германската супериорна ариевска раса и нација со поместување на останатите народи, како и гарантирање на пристап на Германија до стратешки ресурси и суровини потребни за елиминирање на останатите ривали на Германија. Иако Црвената Армија пред војната се подготвувала за стратешки контра-офанзиви, сепак нацистичката инвазија го натерала советскиот воен команден врв да премине кон стратешка одбрана. Во летото 1941, силите на Оската навлегле длабоко во советските територии, нанесувајќи огромни загуби во човечки и материјални ресурси на Советскиот Сојуз. Сепак, германскиот воен команден врв кон средината на август 1941 ги суспендирал, односно одложил планираните офанзивни операции на веќе истрошената воена група Центар и ја испратил Втората Панзер воена група да ги засили германските трупи кои напредувале во нивните кампањи кон Ленинград и централна Украина. Опсадата на Ленинград започнала на 8 септември 1941. Киевската офанзива била несомнено најуспешна, резултирајќи со опколување и елиминирање на 4 советски армии, со што било овозможено напредување кон Кримскиот Полуостров и индустриски развиените делови на источна Украина. Во периодот од 20 октомври до 24 октомври 1941 во Првата Битка за Харков силите на Оската извојувале победа, што се сметало за почеток на успешниот крај на Операција Барбароса со победа на силите на Оската.

Германски војници и оклопни возила во Првата Битка за Харков, 1941.

Крешчатик, главната улица во Киев, по серија германски бомбардирања.

Одвојувањето на три четвртини од воената сила на Оската и мнозинството од нејзината воена авијација од Франција кон централните делови на Средоземното Море и кон источниот фронт ги убедиле британските сили да преминат кон промена на својата стратегија. На 12 јули 1941 СССР и Велика Британија го потпишале Англо-Советскиот договор, кој всушност претставувал официјално формирање на воениот сојуз помеѓу СССР и Велика Британија против Германија, кој прв пат бил тестиран во сојузничката окупација на Иран уште попозната како Англо-Советската инвазија на Иран, која траела од 25 август до 17 септември 1941, а завршила со победа на сојузниците СССР и Велика Британија, со што биле осигурани персискиот коридор и нафтените полиња во Иран. Во август 1941 Велика Британија и САД ја потпишале Атлантската Повелба, која претставувала нацрт документ и темел за многу меѓународни договори потпишани и меѓународни организации создадени по Втората Светска Војна. Во ноември 1941 силите на Комонвелтот започнале контра-офанзива со Операцијата Crusader или Операција Крстоносец и ги повратиле сите територии кои што силите на Оската ги имале во меѓувреме окупирано во северна Африка.

Претходната година Јапонија ја окупирала и јужна Индокина, делумно за да го зголеми притисокот врз Кина со блокирање на рутите низ кои што поминувале ресурсите и залихите во форма на помош за Кина, а делумно за да ја подобри сопствената позиција во случај да дојде до војна помеѓу Јапонија и западните земји. Јапонија, сметајќи дека ќе добие некакви бенефиции од сојузништвото со Германија, побарала воена помош од Германија, вклучувајќи и побарувачка за постојан увоз на нафта од окупираните делови на Индонезија од страна на Холандија, тогаш под германска окупација. Но ваквите обиди на Јапонија завршиле неуспешно во јуни 1941. САД, Велика Британија и други западни држави реагирале на јапонската окупација на Индокина со замрзнување на јапонските имоти и средства кај нив, а САД, кои што обезбедувале 80% од целокупната побарувачка на нафта на Јапонија реагирале и со целосно нафтено ембарго. Со ова Јапонија била оставена да бира помеѓу откажување од своите амбиции за воспоставување доминантна власт во Азија и да ја прекине војната со Кина, или да превземе контрола врз ресурсите што и требале по пат на сила. Јапонските власти не сакале ни да помислат на прекин на војната со Кина и откажување на своите амбиции за воспоставување доминантна власт во Азија, а ембаргото воведено од страна на САД го сметале како неофицијална најава за војна со САД. Јапонскиот империјален главен штаб планирал во брзи наврати да ги окупира териториите во Азија окупирани од страна на европските држави, со цел да создаде голем одбранбен периметар во централните делови на Тихиот Океан, по што Јапонија би можела слободно да ги експлоатира ресурсите од југоисточна Азија, а при тоа Сојузниците би претрпеле сериозни загуби во случај на евентуална војна со Јапонија. За да се спречи интервенција од страна на САД било потребно да се неутрализира американската морнарица во водите на Тихиот Океан.

Податотека:Soviet Offensive Moscow December 1941.jpg

Советски трупи опремени со зимска воена опрема тргнуваат во против напад кон германските тенкови, декември 1941.

До октомври 1941, силите на Оската ги оствариле своите цели за окупирање на Украина и Балтичкиот регион, оставајќи ги само опсадите на Ленинград и Севастопол се уште недовршени, а направиле и подготовки за продолжување на суспендираната, односно одложената опсада на Москва. Но руската зима во периодот 1941/1942, која била една од најстудените во 20 век се вмешала и одиграла голема улога во Битката за Москва, а со тоа и во Втората Светска Војна. Битката траела од 2 октомври 1941 до 7 јануари 1942. Силите на Оската стигнале до предградието на Москва. На 30 километри од центарот на Москва, со погледот кон Кремљ, германците и нивните сојузници биле принудени да запрат. Силните ефекти на руската зима, неподносливи за недоволно подготвените за зимско војување под ниски температури и до –15 °C германски војници и нивните сојузници, биле вешто искористени од страна на маршалите Георги Жуков и Александар Василевски во одбраната на Москва. Генералот Едуард Вагнер, задолжен за воени залихи и ресурси наменети за силите на Оската при Битката за Москва, кој подоцна бил еден од заговарачите на атентатот врз Хитлер на 20 јули 1944, на 27 ноември 1941 рапортирал:

"При крај сме со залихи и ресурси, човечки и материјални. Ќе се соочиме со опасностите на длабока зима."

Кон почетокот на декември 1941, свежо мобилизирани резерви ги израмниле советските сили со силите на Оската во Битката за Москва. Ова, заедно со разузнавачки информации за минималниот број на војници неопходни на Далечниот Исток за да се спречи евентуален напад од страна на јапонската Квантунг армија им било доволно на маршалите Жуков и Василевски за да започнат масовна контра-офанзива, која што започнала на 5 декември 1941 на 1000 километри долгиот фронт, по што силите на Оската биле присилени да се повлечат 100 до 250 километри западно од Москва. Блицкриг фазата во Втората Светска Војна во Европа завршила.

Јапонски трупи напредувајќи во Куала Лумпур.

Од лево кон десно: Бојните бродови „Вест Вирџинија“ (сериозно оштетен), „Тенеси“ (оштетен) и потонатиот „Аризона“ по јапонскиот напад на Перл Харбор.

Австралиски војници пукаат врз јапонските тенкови на патот Муар-Парит Сулонг.

Два дена подоцна, по Гринич, на 7 декември 1941, односно три дена подоцна, по азиско време, на 8 декември 1941, Јапонија ја нападнала американската воено-поморска база Перл Харбор на Хаваите, што резултирало со катастрофални загуби, човечки и материјални за САД. Истиот ден, Јапонија ги нападнала британските, холандските и американските упоришта во југоисточна Азија и во централните делови на Тихиот Океан. По овие настани, САД, Велика Британија, Австралија, заедно со нивните западни сојузници и Кина, која веќе војувала со Јапонија во Втората Кинеско-јапонска војна, и објавиле војна на Јапонија. На ова, Германија и другите држави членки на Оската реагирале со тоа што им објавиле војна на САД. Со ова, вооружениот конфликт и официјално станал Втора Светска Војна. Исто така на 8 декември 1941 започнала Битката за Малаја, тогаш окупирана од страна на Велика Британија, која што траела до 31 јануари 1942, а завршила со победа на Јапонија. За време на Првата Вашингтонска Конференција, уште попозната како Аркадија Конференцијата, која траела од 22 декември 1941 до 14 јануари 1942, во престолнината на САД, Вашингтон, на 1 јануари 1942 била потпишана Декларацијата на Обединетите Нации од страна на владите на САД, Велика Британија, СССР, Кина и 22 помали или прогонети влади, со што била потврдена Атлантската Повелба. Советскиот Сојуз не се придржувал до Декларацијата, бидејќи не и објавил војна на Јапонија, придржувајќи се до Советско-јапонскиот пакт за неутралност потпишан во Москва на 13 април 1941, изземајќи се од принципот на самоодлучување, загарантиран со Декларацијата.

Британски Crusader тенкови напредуваат во северна Африка.

Британски војници се предаваат на јапонските сили во Сингапур.

Во меѓувреме, кон крајот на април 1942 Јапонија речиси целосно ги освоила Бурма, Филипините, Малаја, деловите од Индонезија окупирани од страна на Холандија, Сингапур и главната воено-поморска база во пристанишниот град Рабаул, нанесувајќи им сериозни загуби на сојузничките трупи и огромен број на воени затвореници. Јапонските сили исто така постигнале воено-поморски победи во Јужнокинеското море, морето Јава и Индискиот Океан, а исто така ја бомбардирале и сојузничката воено-поморска база во пристанишниот град Дарвин во Австралија. Единствениот вистински успех на Сојузниците против Јапонија во овој период била победата во Втората Битка за Чангша, која се одвивала во периодот од 24 декември 1941 до 15 јануари 1942, завршувајќи со победа на Кина. Ваквите лесни победи против неподготвените противници ја направиле Јапонија самоуверена, но и прерастегната на фронтовите.

Германија исто така ја задржала иницијативата. Искористувајќи значителни разузнавачки информации за наредби издадени од страна на американските команданти, германската морнарица успеала да потопи значителни залихи и ресурси надвор од американскиот атлантски брег. И покрај значителните загуби, европските сили на Оската успеале да ја запрат советската офанзива кон централните и јужните делови на Советскиот Сојуз во Европа, одржувајќи ги под своја окупација повеќето советски територии окупирани претходната година. Во северна Африка, германските сили започнале офанзива во јануари 1942, принудувајќи ги британските сили да се повлечат позади Газала Линијата кон почетокот на февруари 1942, следено од привремено затишје што Германија го искористила за да направи подготовки за наредните офанзиви.

Пресвртницата во војната

Американски "нуркачи" бомбардери SBD Dauntless во Битката за Мидвеј, јуни 1942.

На 3 мај 1942, Јапонија ја започнала Операцијата Мо, чијашто цел била завземање на пристанишниот град Морсби, со што ќе можела да ги прекине комуникациските врски и рутите низ кои што поминувале залихите и ресурсите помеѓу САД и Австралија. Но Сојузниците возвратиле на ударот, по што јапонските сили биле принудени да се повлечат. По бомбардирањата на Токио на 18 април 1942 од страна на сојузниците, уште попознати како Дулитловиот Напад, Јапонија планирала окупирање на Мидвејскиот атол, со цел да ги поттикне американските носачи на авиони да возвратат на нападот, по што би биле уништени од страна на јапонските сили. Како диверзија, Јапонија ја започнала Кампањата за Алеутиските Острови на 3 јуни 1942. Кон почетокот на јуни, Јапонија ги започнала воените операции, но американските сили, располагајќи со разузнавачки информации од јапонските воени штабови, до кои што дошле кон крајот на мај 1942, свесни за стапицата поставена од страна на Јапонија, ја искористиле оваа можност за да и нанесат силен удар на империјалната јапонска морнарица. Битката за Мидвеј траела од 4 јуни до 7 јуни 1942, а завршила со одлучна победа на Сојузниците. Со својот капацитет за агресивна акција намален по Битката за Мидвеј, Јапонија одбрала да се фокусира на повторниот обид за окупирање на пристанишниот град Морсби, овој пат преку Кокода Трак кампањата, чија цел била окупирање на целата територија на Папуа. Кампањата започнала на 21 јули 1942, а завршила на 16 ноември 1942 со стратешка победа на Сојузниците. САД, од друга страна, планирале контра-напад насочен кон јапонските позиции во јужните делови на Соломонските Острови, особено Гвадалканал како прва фаза да окупирање на пристанишниот град Рабаул, кој тогаш бил главна база на јапонските сили во југоисточна Азија. И двата плана преминале кон реализација од страна на Сојузниците, Битката за Гвадалканал започнала на 7 август 1942, а кон средината на септември 1942, јапонските сили, за кои што Гвадалканал сега станал приоритет, биле принудени да се повлечат кон пристанишниот град Морсби, каде што се соочиле со сојузничките трупи на САД и Австралија во Битката за Буна-Гона, која траела од 16 ноември 1942 до 22 јануари 1943, а завршила со победа на Сојузниците. Гвадалканал бил во центарот на фокусот и на двете страни, кои што вложиле многу средства и реурси, човечки и материјални, секоја со цел да извојува победа. Битката за Гвадалканал завршила на 9 февруари 1943 со стратешка победа на Сојузниците.

Во Бурма, силите на Комонвелтот започнале две операции. Првата била офанзива во Араканскиот регион, уште попозната како Првата Араканска Офанзива, која започнала кон крајот на 1942, а завршила неуспешно, принудувајќи ги силите на Комонвелтот да се повлечат кон Индија кон почетокот на мај 1943. Втората била офанзива во Бурма, уште попозната како Операцијата Лонгклот, која започнала кон почетокот на февруари 1943, а завршила кон крајот на април 1943 со дубиозни резултати за Сојузниците.

Германски војници и оклопни возила напредувајќи кон Сталинград, 1942.

Советски војници во урнатините на Сталинград при Битката за Сталинград.

Податотека:Bundesarchiv Bild 183-W0506-316, Russland, Kampf um Stalingrad, Siegesflagge.jpg

Советски војник го вее црвеното знаме на централниот плоштад во Сталинград означувајќи ја победата на Црвената Армија над силите на Оската, 1943.

На германскиот источен фронт, силите на Оската извојувале победи против Советскиот Сојуз во Битката за Керчкиот Полуостров, која траела од 8 мај до 18 мај 1942, како и во Втората Битка за Харков, која траела од 12 мај до 28 мај 1942, а исто така започнале и летна офанзива во јужните делови на Советскиот Сојуз во Европа во јуни 1942 со цел да ги завземат нафтените полиња на Кавказкиот полуостров. Советските команданти одлучиле дека не смеат да попуштат во Битката за Сталинград, чие завземање било од стратешка важност за силите на Оската бидејќи Сталинград се наоѓал среде патот којшто морале да го поминат за да ја започнат кавказката офанзива. Битката за Сталинград започнала на 17 јули 1942. Кон средината на ноември 1942, германските војници и нивните сојузници го зазеле речиси целиот град, но морале да се соочат со отпорот на советските војници низ улиците на Сталинград. По ова, советскиот воен команден врв ја започнал својата зимска офанзива со Операцијата Уран, чијашто цел била опколување и уништување на силите на Оската во Сталинград и околината. Операцијата траела од 19 ноември до 23 ноември 1942, а завршила со стратешка победа на Црвената Армија. Битката за Сталинград завршила на 2 февруари 1943 со одлучна победа на Советскиот Сојуз. Кон средината на февруари 1943, силите на Оската ја започнале Третата Битка за Харков, која траела од 19 февруари до 15 март 1943, а завршила со победа на силите на Оската. До денешен ден, Битката за Сталинград важи за најкрвавата битка во историјата на целото човештво. Од градот Сталинград и околните помали градови и села само 3% останале недопрени од војната. По Втората Светска Војна, градот бил прогласен за Град Херој. По поразот во Битката за Сталинград, германските сили и нивните европски сојузници формирале воена линија околу рускиот град Курск.

Во Африка, британските сили, загрижени дека Јапонија би можела да превземе команда врз базите во Мадагаскар, тогаш под контрола на Вишкиот Режим, било повод за да го окупираат островот во Битката за Мадагаскар, која траела од 5 мај до 6 ноември 1942, а завршила со победа на Сојузниците. На ова, силите на Оската реагирале со офанзива во Либија во Битката за Газала, која траела од 26 мај до 21 јуни 1942, а завршила со победа на силите на Оската, окупирајќи го градот Газала во близина на пристанишниот град Тобрук. Ваквата офанзива на силите на Оската ги принудила силите на Сојузниците да се повлекуваат во Египет, се до Првата Битка за Ел Аламејн, која траела од 1 јули до 27 јули 1942, а завршила со победа на Сојузниците. Во континентална Европа, серии на напади од страна на сојузничките командоси кулминирала со нападот на Дијеп, уште попознат како Битката за Дијеп, кој се случил на 19 август 1942, а завршил со тактичка победа на германските сили. Битката за Алам ел Халфа, уште попозната како Битката за Алам Халфа траела од 30 август до 5 септември 1942, се одвивала јужно од Ел Аламејн, а завршила со успешна одбрана на силите на Сојузниците од силите на Оската, со што Сојузниците успеале да достават воена помош наменета за потребите на Малта, по што опсадата на Малта од страна на Италија и Германија започната на 11 јуни 1940 завршила во декември 1942 со победа на Сојузниците. По ова следела Втората Битка за Ел Аламејн, уште попозната како историската Битка за Ел Аламејн, која траела од 23 октомври до 5 ноември 1942, а завршила со одлучна победа на Сојузниците. По оваа битка силите на Оската биле принудени да се повлечат западно кон Либија. По ова следувала Операцијата Torch или Операција Факел, предводена од англо-американските сили на Сојузниците, чијашто цел била окупирање на териториите окупирани од страна на Франција во северна Африка, тогаш под окупација на Вишкиот Режим. Операцијата траела од 8 ноември до 10 ноември 1942, а завршила со победа на Сојузниците. На ова Хитлер реагирал со окупацијата на европските делови на Франција окупирани од страна на Вишкиот Режим, која што завршила успешно за здружените германско-италијански сили на Оската. Иако Вишкиот Режим не пружил речиси никаков отпор, сепак помогнал во евакуацијата на француската морнарица од градот Тулон, со цел да ја спречи Германија да превземе команда врз истата. Тогаш веќе приклештените сили на Оската во Африка биле принудени да се повлечат во Тунис, кој бил окупиран во Туниската Кампања, која траела од 17 ноември 1942 до 13 мај 1943, а завршила со победа на Сојузниците.

Сојузниците се здобиваат со брзина

Видео снимка прикажувајќи ги бомбардирањата на Хамбург од страна на Сојузниците.

Британски војници испукувајќи од минофрлач во Битката за Имфал.

Во континентална Азија, јапонците започнале две големи офанзиви. Првата била насочена кон британските позиции во индиската држава Асам, уште попозната како Операцијата U-Go, која што започнала во март 1944, по што јапонските сили ги превзеле позициите на сојузничките сили во Имфал и Кохима кон мај 1944, но сепак јапонците биле под опсада во Мјиткина од страна на кинеските сили кои ја окупирале северна Бурма кон крајот на 1943. Сојузниците постигнале одлучни победи во Битката за Имфал, која траела од 8 март до 3 јули 1944, и во Битката за Кохима, која траела од 4 април до 22 јуни 1944. Операцијата U-Go завршила во јуни 1944 со победа на Сојузниците. Втората голема офанзива, уште попозната како Операцијата Ichi-Go имала за цел да ги собори главните кинески воени сили во областа Хенан со цел да се обезбедат железнички врски помеѓу окупираните територии од страна на Јапонија во југоисточните делови на континентална Азија, како и завземање на воздухопловните бази на Сојузниците во областа. Операцијата траела од 17 април до 10 декември 1944, а завршила со победа на јапонските сили. Третата Битка за Чангша траела во периодот од мај до август 1944, а завршила со победа на јапонските сили.

По Битката за Гвадалканал, Сојузниците започнале операции против Јапонија во водите на Тихиот Океан. Во мај 1943, американските сили биле испратени да ги елиминираат јапонските сили на Алеутиските Острови и започнале големи операции за опколување на пристанишниот град Рабаул со завземање на островите кои го опколувале, а исто така ја започнале Кампањата за Гилбертските и Маршалските Острови во ноември 1943, со цел да го пробијат јапонскиот одбранбен периметар, која завршила во февруари 1944 со победа на американските сили, а до крајот на март 1944 американските сили успеале и да ја постигнат својата цел за опколување на Рабаул. На 15 август 1943 завршила Кампањата за Алеутиските Острови со победа на Сојузниците. Со Операцијата Хеилстоун, која траела од 17 февруари до 18 февруари 1944, а завршила со победа на американските сили, била неутрализирана уште една голема јапонска база на Каролинските Острови. На 22 април 1944 Сојузниците ја започнале Кампањата за Западна Нова Гвинеја, која траела до крајот на војната, кога завршила со победа на Сојузниците.

Во Средоземното Море, Сојузниците ја започнале Инвазијата на Сицилија, која траела од 9 јули до 17 август 1943, а завршила со победа на Сојузниците. Нападот на италијанското тло, заедно со претходните неуспеси на режимот на Бенито Мусолини придонеле за негово апсење кон крајот на јули 1943. По окупацијата на Сицилија, Сојузниците ја започнале Инвазијата на Италија, која траела од 3 септември до 16 септември 1943, а завршила со победа на Сојузниците, додека во меѓувреме Италија капитулирала на 8 септември 1943. По капитулацијата на Италија, Германија реагирала со разоружување на италијанските војници на териториите неокупирани од страна на Сојузниците, преземање контрола врз италијанските територии се уште неокупирани од страна на Сојузниците и поставување серии на одбранбени линии. На 12 септември 1943 германски тим на воени специјалци го ослободиле Мусолини, по што тој ја формирал марионетската држава Социјална Република Италија на северните делови од Италија тогаш под окупација на Германија. Сојузниците се бореле низ повеќе одбранбени линии, сè додека не стигнале до главната германска одбранбена линија кон средината на ноември 1943, уште попозната како Зимската Линија. Битката за Монте Касино траела од 17 јануари до 18 мај 1944, а завршила со стратешка победа на Сојузниците. Битката за Анзио, уште попозната како Операција Шингл траела од 22 јануари до 5 јуни 1944, а завршила со победа на Сојузниците. Кон крајот на мај 1944, со успешниот тек на овие две офанзиви, германските сили биле принудени да се повлечат, по што на 4 јуни 1944 Рим бил завземен од страна на силите на Сојузниците.

Лидерите на Техеранската Конференција, од лево кон десно: Сталин(СССР), Рузвелт(САД) и Черчил(Велика Британија), 28 ноември-1 декември 1943.

Германија претрпела сериозни порази и во водите на Атлантскиот Океан. Заклучно со мај 1943, германците изгубиле огромен број на подморници, што придонело за прекинување на воено-поморската кампања од страна на германската морнарица.

На источниот фронт, силите на Оската ги поминале пролетта и почетокот на летото 1943 правејќи подготовки за окупација на рускиот град Курск. Советскиот воен команден врв паралелно со подготовките на силите на Оската го подготвувал градот за нејзината офанзива. На 4 јули 1943 германците ја започнале офанзивата, но недела дена подоцна Хитлер ја откажал истата. Поради неочекуваното откажување на офанзивата од страна на Хитлер, Црвената Армија била со можност да започне масовна контра-офанзива, која резултирала со протерување на силите на Оската од советските територии заклучно со јуни 1944, по што советските војски навлегле во Романија. Битката за Курск, која започнала на 4 јули 1943, и покрај неочекуваното откажување на германската офанзива од страна на Хитлер, сепак продолжила и завршила на 23 август 1943, со одлучна победа на Советскиот Сојуз. До денешен ден, Битката за Курск важи за најголемата тенковска битка во историјата на војувањето.

Во ноември 1943, претседателот на САД, Франклин Делано Рузвелт и британскиот премиер, Винстон Черчил се сретнале со лидерот на Куоминтанг, Чанг Кај-шек во Каиро, а подоцна и со лидерот на СССР, Јосиф Висарионович Сталин на Техеранската Конференција, која што се одржала во престолнината на Иран, Техеран, од 28 ноември до 1 декември 1943. При средбата во Каиро со Чанг Кај-шек, биле договорени поствоените граници на Јапонија, а на Техеранската Конференција било договорено да се отвори фронт во западна Европа во 1944, уште попознат како западноевропскиот фронт, а СССР во замена за отворањето на западниот фронт се согласил да и објави војна на Јапонија 3 месеца откако Германија би капитулирала.

Опсадата на Ленинград завршила на 27 јануари 1944 со победа на Советскиот Сојуз. Опсадата на Ленинград до денешен ден се помни како историски најсмртоносната опсада. Битката за Нарва, која траела од 2 февруари до 10 август 1944, а завршила со успешно завземање на Нарва од страна на Советскиот Сојуз, само привремено ја одложила советската офанзива.

Напредокот на силите на Сојузниците

Сојузничката Инвазија на Нормандија, 6 јуни 1944.

На 6 јуни 1944, сојузничките сили преку Ла Манш, или Англискиот канал, се истовариле на северните брегови на Франција, тогаш под окупација на Германија, во областа Нормандија, уште попознато како Денот Д или Операција Оверлорд, со што започнала Инвазијата на Нормандија, која траела од 6 јуни 1944 до средината на јули 1944, а завршила со одлучна победа на Сојузниците, со што и официјално бил отворен западноевропскиот фронт. На 15 август 1944, со помош на сојузничките дивизии од Италија, биле завземени јужните делови на Франција, тогаш под окупација на Германија, уште попознати како Инвазијата на јужна Франција или како Операцијата Dragoon. По овие успешни офанзиви следела Битката за Париз, која траела од 19 август до 25 август 1944, а завршила со победа на Сојузниците и слободните француски трупи. По ова следела офанзива на Сојузниците низ Франција, по што силите на Оската биле принудени да се повлечат источно од реката Рајна до крајот на 1944. Сојузниците направиле и обид за падобранска инвазија на Холандија со Операцијата Маркет Гарден, која траела од 17 септември до 25 септември 1944, но завршила неуспешно за Сојузниците. Сојузниците исто така напредувале и во Италија, стигнувајќи до последната голема одбранбена линија на силите на Оската во Италија, Линијата Готик.

На 22 јуни 1944, советските сили ја започнале нивната стратешка офанзива во Белорусија со Операцијата Багратион, која траела до 19 август 1944, а завршила со одлучна победа на советските сили, што довело до речиси целосно уништување на германската воена група Центар. На 13 јули 1944 советските сили ја започнале Лвовско-Сандомиерзката Офанзива, која траела до 29 јули 1944, а завршила со победа на советските сили, по што силите на Оската биле принудени да се повлекуваат од западна Украина и источна Полска. Успешните офанзиви на советските сили биле поттик за полскиот и словачкиот отпор да организираат серии на востанија против силите на Оската, очекувајќи помош од советските сили, но најголемите востанија од овие, Варшавското Востание, кое траело од 1 август до 2 октомври 1944, и Словачкото Национално Востание, кое траело од 29 август до 28 октомври 1944, воопшто не биле потпомогнати од страна на советските сили, поради што и двете завршиле со неуспех. Иако победата во востанијата ја однеле силите на Оската, нивните започнувања и крвавите задушувања биле дел од стратегијата на советските власти, кои што сакале со почнувањата и задушувањата на востанијата да ги скршат националистичките отпори во Полска и Словачка. Јаси-Кишиневската Офанзива, која траела од 20 август до 29 август 1944, а завршила со одлучна победа на советските сили, ги принудила силите на Оската да се повлечат од источна Романија. На 23 август 1944, романскиот крал Михаил I, поддржан од романската армија и Советскиот Сојуз го симнал од власт романскиот диктатор Јон Антонеску, уште попознато како романскиот државен удар од 1944 предводен од страна на кралот Михаил I. По ова, Романија преминала на страна на Сојузниците. На 5 септември 1944 Советскиот Сојуз и објавил војна на Бугарија, која му се придружила на Тројниот Пакт на 1 март 1941. На 7 септември 1944, советските сили ја окупирале Бугарија наидувајќи на речиси никаков отпор. По ова, и Бугарија преминала на страна на Сојузниците. Во септември 1944, советските сили навлегле во териториите на Југославија, принудувајќи ги германските воени групи Е и Ф на брзо повлекување кон Грција, Албанија и јужните и западните делови на Југославија. Југословенските партизани, предводени од страна на Јосип Броз Тито во тој период ги држеле под своја контрола тие делови од Југославија, по што започнале офанзива против германските сили, принудувајќи ги да се повлечат јужно кон Грција. Во северните делови на Србија, југословенските партизани, предводени од страна на Јосип Броз Тито, потпомогнати од страна на Црвената Армија и ограничена помош од страна на бугарските сили, сега на страна на Сојузниците, ја започнале Белградската Офанзива, која траела од 14 септември до 24 ноември 1944, а завршила со победа на Сојузниците. Белград бил ослободен на 20 октомври 1944. На 29 октомври 1944, советските сили ја започнале Будимпештанската Офанзива, која завршила со Опсадата на Будимпешта, која траела од 29 декември 1944 до 13 февруари 1945, а завршила со победа на советските сили потпомогнати од романските сили, сега на страна на Сојузниците, со што и Будимпештанската Офанзива завршила со победа на Сојузниците. По ова, и Унгарија преминала на страна на Сојузниците.

Продолжената Советско-финска војна, која траела од 25 јуни 1941 до 19 септември 1944 завршила со победа на Советскиот Сојуз, по што Финска била приморана да го потпише Московското Примирје, потпишано на 19 септември 1944 во Москва, со кое морала да му отстапи дополнителни територии на СССР поради сојузништвото со силите на Оската, како и да ги легитимизира социјалистичките и комунистичките движења во Финска, а паралелно со тоа и да ги забрани сите движења во Финска кои што Советскиот Сојуз ги сметал за фашистички или про-фашистички ориентирани. По ова, и Финска преминала на страна на Сојузниците. Конечниот мировен договор помеѓу СССР и Финска бил потпишан во Париз на 10 февруари 1947, по Париската Мировна Конференција, која што се одржала во престолнината на Франција, Париз, од 29 јули до 15 октомври 1946, со кој Финска била обврзана да му исплати 300 милиони американски долари на СССР во форма на воена оштета.

Кон почетокот на јули 1944, силите на Комонвелтот во југоисточна Азија успеале да ги одбијат јапонските опсади на Асам, принудувајќи ги јапонските сили да се повлечат се до реката Чиндвин, а во меѓувреме кинеските сили го завзеле градот Мјиткина. Во Кина, јапонските сили постигнале поголеми успеси. Покрај успешната окупација на Чангша по Третата Битка за Чангша во август 1944, јапонските сили успеале да го окупираат и градот Хенгјанг кон почетокот на август 1944. Исто така јапонските сили постигнале голем успех по победата во Битката за Гуилин и Лиужо, која траела од 16 август до 24 ноември 1944, со што јапонците ја окупирале и провинцијата Гуангкси и успеале да ги поврзат своите сили од Кина и Индокина кон средината на декември 1944.

Во водите на Тихиот Океан, американските сили продолжиле да го пробиваат јапонскиот одбранбен периметар. По Кампањата за Маријанските и Палау Островите, која траела од јуни до ноември 1944, а завршила со победа на американските сили, јапонските сили биле принудени да се повлечат од Филипинското Море, јапонскиот премиер Хидеки Тоџо поднел оставка, а американските сили ги завзеле јапонските воздухопловни бази во регионот, со што се здобиле со способност да започнат тешки бомбардирања врз јапонските територии. Паралелно со Битката за Островот Лејте, која траела од 20 октомври до 31 декември 1944, а завршила со одлучна победа на Сојузниците, се одвивала и најголемата воено-поморска битка во Втората Светска Војна, како и една од најголемите воено-поморски битки во историјата на војувањето, Битката за Лејтевскиот Залив, каде што јапонците за прв пат ги искористиле самоубиствените бомбашки напади од страна на јапонските воени пилоти самоубијци, камиказите. Битката за Лејтевскиот Залив траела од 23 октомври до 26 октомври 1944, а завршила со одлучна победа на сојузниците.

Пораз на Оската, победа на Сојузниците

Знамето на победата поставено над зградата на Рајхстагот по нејзиното завземање за време на Битката за Берлин.

Американски и советски војници се сретнуваат источно од реката Елба, 25 април 1945.

На 16 декември 1944, германските сили ја започнале Арденската Офанзива, позната под името Стража на Рајна, историски уште попозната како Битката на Истакнината, која траела до 25 јануари 1945, а завршила со победа на Сојузниците. Советските сили навлегле преку Унгарија во териториите под германска окупација во централна Европа. Германските сили почнале со повлекување од Грција и Албанија преку Југославија, по што на 20 март 1945, југословенските партизани започнале офанзива против германските сили во западна Југославија. Во Италија, силите на Сојузниците биле задржани на Готик Линијата од страна на германските сили. На 12 јануари 1945, советските сили ја започнале Вистуло-Одерската Офанзива, која траела до 2 февруари 1945, а завршила со победа на советските сили. Паралелно советските сили ја започнале и Источнопруската Офанзива, која траела од 13 јануари до 9 мај 1945, а завршила со победа на советските сили.

Лидерите на Конференцијата во Јалта, од лево кон десно: Черчил(Велика Британија), Рузвелт(САД) и Сталин(СССР), 4 февруари-11 февруари 1945.

Од 4 февруари до 11 февруари 1945, на Кримскиот Полуостров, во близина на градот Јалта, се одржала Конференцијата во Јалта, на која учествувале лидерите на Велика Британија, САД и СССР, на која била договорена поделбата на окупираните зони во поствоена Германија, кога Советскиот Сојуз би и објавил војна на Јапонија, било договорено основањето на Организацијата на Обединетите Нации, а исто така било одлучено да се признае Народноослободителната војска на Југославија, или НОВЈ, како сојузник во војната на страна на Сојузниците.

На 8 февруари 1945 советските сили ја започнале Долносилезиската Офанзива, која траела до 24 февруари 1945, а завршила со победа на советските сили. Подоцна, на 15 март 1945 советските сили ја започнале и Горносилезиската Офанзива, која траела до 31 март 1945, а завршила со победа на советските сили. Паралелно, во периодот од 24 февруари до 4 април 1945, советските сили извојувале победа и во Источнопомераниската Офанзива. Во западна Германија, сојузничките сили во Операцијата Plunder или Операција Грабеж, на 24 март 1945 ја преминале реката Рајна северно, а подоцна и јужно од Рурската област, заобиколувајќи ги германските сили во областа, додека во меѓувреме советските сили напредувале кон Виена. На 6 април 1945, сојузничките сили во Италија ја започнале Пролетната Офанзива во Италија, која завршила на 2 мај 1945 со одлучна победа на Сојузниците, по што германските сили во Италија се предале, а Социјалната Република Италија и официјално престанала да постои. Паралелно со Пролетната Офанзива во Италија, силите на Сојузниците напредувале и во западна Германија. На 16 април 1945 Црвената Армија ја започнала Битката за Берлин, која траела до 2 мај 1945, а завршила со одлучна победа на советските сили. За време на Битката за Берлин, на 25 април 1945, во близина на германскиот град Торгау, источно од реката Елба се сретнале американските војници од западноевропскиот фронт и советските војници од источноевропскиот фронт, настан уште попознат како Денот на Елба или Сретнувањето кај Елба.

На 12 април 1945, американскиот претседател Рузвелт починал, по што бил наследен од страна на Хари Труман, дотогашен заменик-претседател на САД. На 28 април 1945, Мусолини бил убиен од страна на италијански партизани, додека правел подготовки за бегање во Шпанија преку авионски лет од неутрална Швајцарија. Соочувајќи се со неизбежниот пораз и немоќ, одлучен да не падне жив во рацете на силите на Сојузниците, а уште помалку во рацете на Црвената Армија, Хитлер се самоубил на 30 април 1945, по што бил наследен од страна на германскиот адмирал Карл Дениц. На 5 јули 1945 во Велика Британија се одржале парламентарни избори на кои што победата ја однела Лабуристичката партија на Клемент Атли, која освоила 196 пратенички места повеќе од Конзервативната партија на Винстон Черчил, освојувајќи 49.71% од целокупниот број на пратенички места во британскиот парламент. Иако Черчил ја изгубил својата позиција како премиер на Велика Британија, сепак ја задржал својата улога во актуелните и во идните дејствија на Велика Британија во Втората Светска Војна.

Советските војници го поставуваат советското знаме над зградата на Рајхстагот по нејзиното завземање за време на Битката за Берлин.

Лидерите на Потсдамската Конференција, од лево кон десно: Атли(Велика Британија), Труман(САД) и Сталин(СССР), 16 јули-2 август 1945.

Урнатини околу улица во Берлин по Битката за Берлин, 3 јули 1945.

Нуклеарниот облак над Хирошима во облик на печурка, 6 август 1945.

Германија капитулирала на 8 мај 1945, по што германските сили се предале, со што завршила Втората Светска Војна во Европа. Во престолнината на Чехословачка, Прага, отпорот на германските сили продолжил се до 11 мај 1945.

Во водите на Тихиот Океан, силите на Сојузниците извојувале победа во Филипинската Кампања, која траела од 20 октомври 1944 до 2 септември 1945. Силите на Сојузниците извојувале победи и во Битката за Лузон, која траела од 9 јануари до 15 август 1945, и во Битката за Минданао, која траела од 10 март до 15 август 1945. Британските и кинеските сили извојувале победа врз јапонските сили и во северна Бурма во периодот од октомври 1944 до март 1945, по што британските сили напредувале кон Рангун, заклучно со 3 мај 1945. По извојуваните победи во Битката за Иво Џима, која траела од 19 февруари до 26 март 1945, и во Битката за Окинава, која траела од 1 април до 23 јуни 1945, американските сили започнале со серии на бомбардирања на јапонските градови, како и со потопување на јапонските поморски транспорти.

Од 16 јули до 2 август 1945, во германскиот град Потсдам, во сега окупираната од страна на силите на Сојузниците Германија, се одржала Потсдамската Конференција, на која што биле потврдени одлуките донесени на Конференцијата во Јалта во периодот од 4 февруари до 11 февруари 1945, на кои било додадено и барањето испратено до Јапонија за безусловна капитулација, потенцирајќи дека Јапонија можела да бира помеѓу "безусловна капитулација или брзо и внатрешно уништување". На оваа конференција учествувале лидерите на Велика Британија, САД и СССР, вклучувајќи го и Винстон Черчил, кој иако повеќе не бил премиер на Велика Британија, сепак ја задржал својата улога во актуелните и идните дејствија на Велика Британија во Втората Светска Војна, иако војната во Европа веќе била завршена.

Американскиот генерал Даглас МекАртур ја потпишува капитулацијата на Јапонија на бојниот брод „Мисури“, 2 септември 1945.

По одбивањето на барањето на Сојузниците за безусловна капитулација од страна на Јапонија, САД ги фрлиле првите атомски бомби врз јапонските градови, по претходно издадена дозвола од страна на претседателот Труман, Малото момче врз Хирошима, на 6 август 1945, и Дебелиот човек врз Нагасаки, на 9 август 1945. На 9 август 1945 СССР започнал со Советската инвазија на Манџурија, која завршила на 20 август 1945 со одлучна победа на советските сили. Јапонија капитулирала на 2 септември 1945, со што и официјално завршила Втората Светска Војна.

Надворешни врски

• „Втора светска војна“