Словачка Република (1939–1945)

Од Википедија — слободната енциклопедија
Словачка Република
Slovenská republika
Клиентска држава на Германија[б 1]
←
1939 – 1945 →
Знаме Грб
Гесло
Верни себе, заедно напред!
(македонски: "Верни на себе, заедно напред!")
Химна
Hej, Slováci
(македонски: "Еј, Словени")
Местоположба на {{{common_name}}}
Словачка Република во 1942
Главен град Братислава
Јазици Словачки, Германски
Вероисповед Римокатолицизам (државна религија)[4]
Уредување Клерофашистичка еднопартиска корпоративна држава[5] под тоталитаризам диктатура
Претседател
 -  1939–1945 Јозеф Тисо
Премиер
 -  1939 Јозеф Тисо
 -  1939–1944 Војтех Тука
 -  1944–1945 Штефан Тисо
Историски период Втора светска војна
 -  Независност 14 март 1939
 -  Војна со Унгарија 23–31 март 1939
 -  Усвојување на Уставот 21 јули 1939
 -  Инвазија на Полска 1–16 септември 1939
 -  Салцбуршка конференција 28 јули 1940
 -  Пад на Братислава 4 април 1945
Валута Словачка круна
Денес во Словачка
Полска

Прва Словачка Република (словачки: [Prvá] Slovenská republika), позната како Словачка Држава(Slovenský štát) — делумно признаена клиентска држава на Нацистичка Германија која постоела помеѓу 14 март 1939 и 4 април 1945 година, откако ја напуштила заедницата со Чехословачка и била анектирана од Германија. Словачкиот дел на Чехословачка прогласил независност со германска поддршка еден ден пред германската окупација на Бохемија и Моравија. Република Словачка го контролирала поголемиот дел од територијата на денешна Словачка, но без нејзините сегашни јужни делови, кои биле отстапени од Чехословачка на Унгарија во 1938 година. Тоа било првпат во историјата Словачка да биде формално независна држава.

Како еднопартиска држава управувана од екстремно десничарската Словачка народна партија на Хлинка, Република Словачка била првенствено позната по нејзината соработка со Нацистичка Германија, која вклучувала испраќање трупи за инвазијата на Полска во септември 1939 година и на Советскиот Сојуз во 1941 година. Во 1942 година, земјата депортирала 58.000 Евреи (две третини од словачкото еврејско население) во Полска која била окупирана од Германија, плаќајќи ѝ на Германија по 500 рајхсмарки. По зголемувањето на активноста на антинацистичките словачки партизани, Германија ја нападнала Словачка, предизвикувајќи големо востание. Словачката Република била укината по советската окупација во 1945 година и нејзината територија била реинтегрирана во повторно создадената Трета Чехословачка Република.

Сегашната Република Словачка не се смета себеси за наследничка држава на воената Словачка Република, туку за наследничка на Чехословачка Федерална Република. Сепак, некои националисти продолжуваат да го слават 14 март како ден на независноста.

Име[уреди | уреди извор]

Официјалното име на државата било Словачка Држава (словачки: Slovenský štát) од 14 март до 21 јули 1939 година (до усвојувањето на Уставот), и Република Словачка (словачки: Slovenská Republika) од 21 јули 1939 година до неговиот крај во април 1945 година. Земјата честопати историски се нарекува Прва Словачка Република ( словачки: prvá Slovenská Republika) за да се разликува од современата (Втора) Словачка Република, која не се смета за нејзина правен наследник како држава. Името „Словачка држава“ се користело колоквијално, но терминот „Прва Република Словачка“ се користел дури и во енциклопедиите напишани за време на повоениот комунистички период.[6][7]

Создавање[уреди | уреди извор]

Јозеф Тисо (во средината) на церемонијата за втората годишнина од 14 март 1939 година

По Минхенскиот договор, Словачка добила автономија во Чехо-Словачка (како што била преименувана поранешна Чехословачка) и ги загубила своите јужни територии на Унгарија под Првата виенска награда. Додека нацистичкиот фирер Адолф Хитлер подготвувал мобилизација на чешка територија и создавање на неговиот протекторат на Бохемија и Моравија, тој имал различни планови за Словачка. Германските власти првично биле погрешно информирани од Унгарците дека Словаците сакаат да се приклучат кон Унгарија. Германија одлучила да ја направи Словачка посебна марионетска држава под влијание на Германија и потенцијална стратешка база за германските напади врз Полска и други региони.

На 13 март 1939 година, Хитлер го поканил монсињор Јозеф Тисо (словачкиот екс- премиер кој бил соборен од чехословачките трупи неколку дена претходно) во Берлин и го повикал да ја прогласи независноста на Словачка. Хитлер додал дека, доколку Тисо не се согласи, би дозволил настаните во Словачка да тргнат по својот тек - ефикасно оставајќи ја земјата на милост и немилост на Унгарија и Полска. За време на состанокот, Јоаким фон Рибентроп пренел извештај во кој се тврдело дека унгарските трупи се приближуваат до словачките граници. Тисо одбил сам да донесе таква одлука, по што Хитлер му дозволил да организира состанок на словачкиот парламент („Парламент на словачката земја“) на кој би се одобрила независноста на Словачка.

На 14 март, словачкиот парламент се состанал и го слушнал извештајот на Тисо за неговиот разговор со Хитлер, како и за можното прогласување независност. Некои од пратениците биле скептични да направат таков потег, меѓу другите причини и поради фактот што некои биле загрижени дека словачката држава ќе биде премала и со силно унгарско малцинство.[8] Дебатата брзо била доведена до врвот кога Франц Кармашин, водач на германското малцинство во Словачка, изјавил дека секое одложување на прогласувањето независност ќе резултира со поделба на Словачка помеѓу Унгарија и Германија. Под овие околности, Парламентот едногласно изгласал отцепување од Чехо-Словачка, по кое била создадена првата словачка држава во историјата.[8] За прв премиер на новата република бил назначен Јозеф Тисо. Следниот ден, Тисо испратил телеграма (која всушност била составена претходниот ден во Берлин) објавувајќи ја независноста на Словачка, барајќи од Рајхот да ја преземе заштитата на новосоздадената држава. Барањето било формално прифатено.[9]

Словачка војска[уреди | уреди извор]

Војна со Унгарија[уреди | уреди извор]

На 23 март 1939 година, Унгарија, откако веќе ја окупирала Карпатска Украина, нападна оттаму, а новооснованата Република Словачка била принудена да отстапи 1,697 квадратни километри територија со околу 70.000 луѓе на Унгарија пред почетокот на Втората светска војна.

Кампања против Полска (1939)[уреди | уреди извор]

Словачки војници во Полска

Словачка била единствената земја на Оската освен Германија која учествувала во инвазијата на Полска. Со претстојната германска инвазија на Полска планирана за септември 1939 година, Оберкомандо дер Вермахт (ОДВ) побарал помош од Словачка. Иако словачката војска имала само шест месеци, формирала мала мобилна борбена група составена од голем број пешадиски и артилериски баталјони. Две борбени групи биле создадени за кампањата во Полска за употреба заедно со Германците. Првата група била формација со големина на бригада која се состоела од шест пешадиски баталјони, два артилериски баталјони и чета од борбени инженери, сите командувани од Антонин Пуланич. Втората група била мобилна формација која се состоела од два баталјони од комбинирани коњаници и мотоциклистички трупи, заедно со девет моторизирани артилериски батерии, сите командувани од Густав Малар. Двете групи се пријавиле во штабот на 1- та и 3-та словачка пешадиска дивизија. Двете борбени групи се бореле додека ги туркале планинските премини Нови Сач и Дукла, напредувајќи кон Дебица и Тарнов во регионот на јужна Полска.

Кампањата против Советскиот Сојуз[уреди | уреди извор]

Словачките војници ги принудуваат војниците на Црвената армија да се предадат

Словачката војска учествувала во војната на Источниот фронт против Советскиот Сојуз. Словачката експедициска армиска група од околу 45.000 влегла во Советскиот Сојуз веднаш по германскиот напад. На оваа армија ѝ недостигала логистичка и транспортна поддршка, па затоа од единиците избрани од овие сили била формирана многу помала единица, Словачката мобилна команда (бригада Пилфоусек); остатокот од словачката армија бил префрлен на безбедносна должност на задното подрачје. Словачката мобилна команда била приклучена на германската 17-та армија (како што била и унгарската група Карпати ) и набргу потоа била предадена на директна германска команда, бидејќи на Словаците им недостасувала командна инфраструктура за да извршат ефективна оперативна контрола. Оваа единица се борела со 17-та армија до јули 1941 година, вклучително и во битката кај Уман.[10]

На почетокот на август 1941 година, Словачката мобилна команда била распуштена и наместо неа биле формирани две пешадиски дивизии од Словачката експедитивна армиска група. Словачката 2-та дивизија била безбедносна дивизија, но Словачката 1-ва дивизија била единица на фронтот што се борела во кампањите од 1941 и 1942 година, достигнувајќи ја областа на Кавказ со армиската група Б. Словачката 1-ва дивизија тогаш ја споделила судбината на германските јужни сили, губејќи ја својата тешка опрема на мостот Кубан, а потоа била тешко разбиена во близина на Мелитопол во јужна Украина. Во јуни 1944 година, остатокот од дивизијата, кој повеќе не се сметал способен за борба поради нискиот морал, бил разоружан и персоналот бил доделен за градежни работи, судбина што веќе ја снашла словачката 2-та дивизија порано од истата причина.[10]

Словачко национално востание[уреди | уреди извор]

Карта на ситуацијата во првите денови на словачкото национално востание

Во 1944 година, за време на Словачкото национално востание, многу словачки единици застанале на страната на словачкиот отпор и се побуниле против колаборационистичката влада на Тисо, додека други им помогнале на германските сили да го смират востанието. 

Дипломатско признавање[уреди | уреди извор]

Појавата на словачка држава било речиси веднаш признаено од Нацистичка Германија, а од Кралство Италија неколку недели подоцна. Британија и Франција одбиле да го сторат тоа; во март 1939 година, двете сили испратиле дипломатски ноти до Берлин во знак на протест поради случувањата во поранешна Чехословачка како прекршување на договорот од Минхен, и ветиле дека нема да ги признаат територијалните промени. Слични белешки - иако без повикување на Минхен - биле испратени од СССР и САД. Некои држави кои не биле дел од Оската, како Швајцарија, Полска и Ватикан, ја признале Словачка во март или април 1939 година.

Големите сили набргу ја промениле својата позиција. Во мај, британската дипломатија побарала (и добила) нов егзекватур за нејзиниот поранешен конзул во Братислава, што го означило де факто признавањето на Словачка. Франција го следела примерот во јули 1939 година. Сепак, чехословачките легации продолжиле да работат во Лондон и Париз. Некои меѓународни организации како Лигата на народите или Меѓународниот синдикат на трудот сè уште ја сметале Чехословачка за нивна членка, но некои - како Универзалната поштенска унија - ја примиле Словачка.

По избувнувањето на Втората светска војна, британскиот и францускиот конзулат во Словачка биле затворени и територијата била прогласена за непријател (т.е. германска) окупација. Меѓутоа, во септември 1939 година СССР ја признал Словачка, примила словачки претставник и ја затворил дотогаш оперативната чехословачка легација во Москва. Официјалните советско-словачки дипломатски односи се одржувале до избувнувањето на германско-советската војна во 1941 година, кога СССР ја признал чехословачката влада во егзил; Британија го признала една година порано.

Севкупно, 27 држави или de iure или de facto ја признале Словачка. Тие биле или сојузници на Оската (како Романија, Финска, Унгарија) или полунезависни држави доминирани од Оската (како Вишиевска Франција, Манџукуо) [11] или неутрални земји како Литванија, Холандија и Шведска, како и некои пошироко. Европа (како Еквадор, Костарика, Либерија). Во некои случаи, чехословачките легации биле затворени (на пр. во Швајцарија), но некои земји се одлучиле за малку двосмислена позиција. Државите кои ја одржувале сопствената независност престанале да ја признаваат Словачка во доцните фази на Втората светска војна, иако некои (на пр. Шпанија ) дозволила операции на полудипломатско претставување до крајот на 1950-тите.[12]

Меѓународни односи[уреди | уреди извор]

Словачкиот амбасадор во Хрватска, Карел Мургаш (во средината) со хрватскиот Поглавник Анте Павелиќ и министерот за надворешни работи Младен Лорковиќ

Од самиот почеток, Република Словачка била под влијание на Германија. Таканаречениот „договор за заштита“ (Договор за заштитните односи меѓу Германија и Словачката држава), потпишан на 23 март 1939 година, делумно ја подредила нејзината надворешна, воена и економска политика на онаа на Германија.[13] Германскиот Вермахт ја воспоставил таканаречената „заштитна зона“ во Западна Словачка во август 1939 година. Во јули 1940 година на Конференцијата во Салцбург, Германците принудиле реконструкција на словачкиот кабинет со закана дека ќе ги повлечат нивните заштитни гаранции. [14]

Словачко-советскиот договор за трговија и навигација бил потпишан во Москва на 6 декември 1940 година [15]

Најтешкиот надворешно-политички проблем на државата ги вклучувал односите со Унгарија, која припоила една третина од територијата на Словачка со Првата виенска награда од 2 ноември 1938 година. Словачка се обидела да постигне ревизија на Виенската награда, но Германија не го дозволила тоа. Постоеле и постојани кавги во врска со третманот на Унгарија кон Словаците кои живеат во Унгарија.

По учеството на Словачка во инвазијата на Полска во септември 1939 година, прилагодувањата на границите го зголемиле географскиот опсег на Република Словачка во областите Орава и Шпиш, апсорбирајќи ја територијата која претходно била контролирана од Полска.[16]

Прогласот за хрватско-романско-словачко пријателство бил создаден во 1942 година со цел да се запре понатамошната унгарска експанзија. Може да се спореди со Малата Антанта.[17]

Карактеристики[уреди | уреди извор]

Територијални промени на Република Словачка од 1938 до 1947 година (Црвено означува области кои станале дел од Унгарија, поради Првата виенска награда. Недостасуваат промени на границата со Полска)

2,6 милиони луѓе живееле во границите на Словачката држава од 1939 година, а 85% изјавиле словачка националност на пописот од 1938 година. Меѓу малцинствата биле Германците (4,8 отсто), Чесите (2,9 отсто), Русините (2,6 отсто), Унгарците (2,1 отсто), Евреите (1,1 отсто) и Ромите (0,9 отсто). [18] 75% од Словаците биле католици, а поголемиот дел од остатокот им припаѓал на лутеранската и грчката католичка црква. [19] 50% од населението биле вработени во земјоделството. Државата била поделена на шест окрузи (жупи), 58 окрузи (окреси) и 2659 општини. Главниот град Братислава имал над 140.000 жители.

Државата го продолжил правниот систем на Чехословачка, кој бил модифициран постепено. Според Уставот од 1939 година, „Претседателот“ (Јозеф Тисо) бил шеф на државата, „Собранието/диетата на Република Словачка“ била избрана за пет години и претставувало највисокото законодавно тело (сепак не се одржале општи избори), а „Државниот совет“ вршел должности на сенат. Владата со осум министерства претставувало извршно тело.

Република Словачка била авторитарен режим каде германскиот притисок резултирал со усвојување на многу елементи на нацизмот. Некои историчари го карактеризираат режимот на Тисо како свештенички фашизам. Владата издала голем број антисемитски закони, со кои им се забранува на Евреите да учествуваат во јавниот живот, а подоцна ја поддржала нивната депортација во концентрационите логори подигнати од Германија на окупирана полска територија. Единствените дозволени политички партии биле доминантната Словачка народна партија на Хлинка и две помали отворено фашистички партии, тоа биле Унгарската национална партија која го претставувала унгарското малцинство и Германската партија која го претставувала германското малцинство. Меѓутоа, тие две партии формирале дел од коалицијата со Народната партија; за сите намери и цели, Словачка биле еднопартиска држава.

Административна поделба[уреди | уреди извор]

Република Словачка во 1944 година

Република Словачка била поделена на 6 окрузи и 58 области од 1 јануари 1940 година. Записите за постоечкото население се од истото време:

  1. Округ Братислава (Bratislavská župa), 3.667км 2, со 455.728 жители и 6 области: Братислава, Малацки, Модра, Сеница, Скалица и Трнава.
  2. Округ Нитра (Нитриска жупа), 3.546 км2, со 335.343 жители и 5 области: Хлоховец, Нитра, Приевиџа, Топочани и Злате Моравце.
  3. Округ Тренчин (Тренчиска жупа), 5.592 км 2, со 516.698 жители и 12 окрузи: Бановце над Бебравоу, Чадца, Илава, Кисуке Нове Место,, Мијава, Нове Место над Вахом, Поважскна Бичокв, и Жилина.
  4. Округот Татра (Tatranská župa), 9.222км2, со 463.286 жители и 13 области: Долни Кубин, Гелница, Кежмарок, Левоча, Липтовски Свети Микулаш, Наместово, Попрад, Ружомберок, Спишка Веша , Спиша Веша, Мартин.
  5. Округот Шариш-Земплин (Šarišsko-zemplínska župa), 7.390 км 2, со 440.372 жители и 10 области: Бардејов, Гиралтовце, Хумене, Меџилаборце, Михаловце, Прешов, Сабинов, Стропков, Требишов и Вранов над Топчу.
  6. Округот Хрон (Pohronská župa), 8.587 км 2, со 443.626 жители и 12 области: Банска Бистрица, Банска Штјавница, Брезно над Хроном, Добшина, Хнуштa, Кремница, Крупина, Ловинобањa, Ревуца, Модри Камен, Нова Бања и Зволен.

Холокауст[уреди | уреди извор]

Man kissing feet of another man with hooked nose, dropping money on his head
Словачки пропаганден плакат ги поттикнува читателите да не „бидат слуга на Евреите“.

Набргу по независноста и заедно со масовното прогонство и депортација на Чесите, Република Словачка започнале низа мерки насочени против Евреите во земјата. Гардата на Хлинка почнала да ги напаѓа Евреите, а „Еврејскиот законик“ бил донесен во септември 1941 година. Наликувајќи на Нирнбершките закони, кодексот барал од Евреите да носат жолта лента и им забранувал мешање во брак и многу работни места. До октомври 1941 година, 15.000 Евреи биле протерани од Братислава; многумина биле испратени во работни логори.

Република Словачка била една од земјите што се согласиле да ги депортираат своите Евреи како дел од нацистичкото конечно решение. Првично, словачката влада се обидела да склучи договор со Германија во октомври 1941 година за да ги депортира нејзините Евреи како замена за обезбедување на словачки работници да им помогнат на воените напори. По Конференцијата во Ванзе, Германците се согласиле со словачкиот предлог и бил постигнат договор според кој Република Словачка ќе плати за секој депортиран Евреин, а, за возврат, Германија ветила дека Евреите никогаш нема да се вратат во републиката. Првичните услови биле за „20.000 млади, силни Евреи“, но словачката влада бргу се согласила на германскиот предлог за депортирање на целото население за „евакуација на територии на исток“, што значи во Аушвиц-Биркенау.[20]

Депортацијата на Евреите од Словачка започнала на 25 март 1942 година, но прекина на 20 октомври 1942 година, откако група еврејски граѓани, предводени од Гиси Флејшман и рабинот Мајкл Бер Вајсмандл, изградиле коалиција од засегнати службеници од Ватикан и владата, и преку мешавина на поткуп и преговори, успеале да го запрат процесот. Меѓутоа, дотогаш, околу 58.000 Евреи веќе биле депортирани, главно во Аушвиц. Словачките владини претставници поднеле жалби против Германија кога станало јасно дека многу од претходно депортираните словачки Евреи биле убиени со гас во масовни егзекуции.[20]

Еврејските депортации продолжиле на 30 септември 1944 година, кога Републиката изгубила независност поради целосната германска окупација поради загриженоста на нацистите дека советската армија стигнала до границата со Словачка, и започнало Словачкото национално востание. За време на германската окупација, уште 13.500 Евреи биле депортирани, а 5.000 биле затворени. Депортациите продолжиле до 31 март 1945 година. Севкупно, германските и словачките власти депортирале околу 70.000 Евреи од Словачка; околу 65.000 од нив биле убиени или умреле во концентрациони логори. Вкупните бројки се неточни, делумно затоа што многу Евреи не се идентификувале, но една проценка од 2006 година е дека приближно 105.000 словачки Евреи, или 77% од нивното предвоено население, загинале за време на војната.[21]

СС планови[уреди | уреди извор]

Иако официјалната политика на нацистичкиот режим била во корист на независна словачка држава зависна од Германија и се спротивставувала на какви било анексии на словачка територија, СС на Хајнрих Химлер разгледувала амбициозни опции за популациска политика во врска со германското малцинство Словачка, кое броело околу 130.000 луѓе.[22] Во 1940 година, Гинтер Панке, шеф на СС РуША („Канцеларија за раса и населување“) презел студиско патување во словачките земји каде што биле присутни етнички Германци и му пријавил на Химлер дека словачките Германци се во опасност да исчезнат.[22] Панке препорачал дека треба да се преземе акција за спојување на расно вредниот дел од Словаците во германското малцинство и отстранување на ромското и еврејското население.[22] Тој изјавил и дека тоа би било можно со „исклучување“ на унгарското малцинство во земјата и со населување на околу 100.000 етнички германски семејства во Словачка.[22] Расното јадро на оваа политика на германизација требало да се добие преку гардата на Хлинка, која дополнително требала да се интегрира во СС во блиска иднина.[22]

Лидери и политичари[уреди | уреди извор]

Адолф Хитлер го поздравува Јозеф Тисо, 1941 година

Претседател[уреди | уреди извор]

  • Јозеф Тисо (26 октомври 1939 - 4 април 1945 година)

Премиери[уреди | уреди извор]

  • Јозеф Тисо (14 март 1939 - 26 октомври 1939 година)
  • Војтех „Бела“ Тука (26 октомври 1939 – 5 септември 1944 година)
  • Стефан Тисо (5 септември 1944 – 4 април 1945 година)

Команданти на германските окупациски сили[уреди | уреди извор]

  • Огруф. Готлоб Кристијан Бергер (29 август 1944 - 20 септември 1944 година)
  • Огруф. Херман Хофле (20 септември 1944 - 3 април 1945 година)

Команданти на советските окупаторски сили[уреди | уреди извор]

  • Г.А. Иван Јефимович Петров (6 август 1944 - 24 март 1945 година)
  • Г.А. Андреј Иванович Јерјоменко (25 април 1945 - јули 1945 година)

Крај[уреди | уреди извор]

Сребрена монета од 50 словачки круни по повод петгодишнината на Република Словачка (1939–1944) со ликот на словачкиот претседател Јозеф Тисо

По антинацистичкото словачко национално востание во август 1944 година, Германците ја окупирале земјата (од октомври 1944 година), која со тоа изгубила голем дел од нејзината независност. Германските трупи постепено биле истиснати од Црвената армија, од романските и од чехословачките трупи кои доаѓале од исток. Ослободените територии де факто повторно станале дел од Чехословачка.

Првата Словачка Република престанала да постои де факто на 4 април 1945 година кога Црвената армија ја зазедела Братислава и ја окупирала цела Словачка. Де јуре престанала да постои кога прогонетата словачка влада капитулирала пред генералот Волтон Вокер кој го предводел XX корпус на 3-та американска армија на 8 мај 1945 година во австрискиот град Кремсминстер. Во летото 1945 година, заробениот поранешен претседател и членовите на поранешната влада биле предадени на чехословачките власти.

Неколку истакнати словачки политичари побегнале во неутрални земји. По неговото заробеништво, сменетиот претседател Јозеф Тисо го овластил поранешниот министер за надворешни работи Фердинанд Чурчански за негов наследник. Чурчански, личниот секретар на Тисо, Карол Мурин, и братучедот Фрањо Тисо, биле назначени од поранешниот претседател Тисо за претставници на словачката нација, меѓутоа, тие не успеале да создадат влада во егзил бидејќи ниту една земја не ги признала. Во 1950-тите, заедно со словачкиот националист, тие го основале Словачкиот акционен комитет (подоцна Словачки ослободителен комитет) кој неуспешно се залагал за обновување на независната словачка држава и обновување на војната против Советскиот Сојуз. По распаѓањето на Чехословачка и создавањето на Република Словачка, Словачкиот ослободителен комитет го прогласил овластувањето на Тисо за застарено.

Наследство[уреди | уреди извор]

Некои словачки националисти, како што е партијата Котлеба, го слават 14 март како годишнина од словачката независност, иако 1 јануари (датумот на кадифениот развод) е официјален ден на независноста.[23][24] Прашањето за комеморациите на 14 март го поделило Христијанско-демократското движење на почетокот на 1990-тите.[25]

Белешки[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Погледите се разликуваат за односот на Словачка кон Германија. Иштван Деак пишува, "Во спите на некои историчари, [Словачка] не функционираше како папучка држава, туку како прв, но не и последен славянски воени сојузник на Нацистичка Германија".[1] Татјана Тенсмајер, која тврди дека наративот за папучката држава преувеличува германски влијание и подценува автономијата на Словачка, отсеќа дека словачките власти често избегнувале да ги спроведат мерки настојувани од страна на Германците кога таквите мерки не одговарале на словачките приоритети. Според германскиот историчар Барбара Хуцелман, "Иако земјата не била независна во смисла на зборот, би било прескапо да се гледа на оваа германска заштитена држава (Schutzstaat) како просто 'папучки режим'."[2] Иван Каменец, пак, ја нагласува германското влијание врз словачката внатрешна и надворешна политика и ја опишува како "германски сателит".[3]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Deák 2015, стр. 35–36.
  2. ↑ Hutzelmann 2016, стр. 168.
  3. ↑ Kamenec 2011a, стр. 180–182.
  4. ↑ Доу, Норман (4 август 2011). Закон и религија во Европа: Компаративен вовед. OUP Оксфорд. ISBN 978-0-19-960401-2 – преку Google Books.
  5. ↑ Бади, Бертран; Берг-Шлосер, Дирк; Морлино, Леонардо, уред. (7 септември 2011). Меѓународна енциклопедија на политичката наука. SAGE Publications (објав. 2011). ISBN 9781483305394. Посетено на 9 септември 2020. ... фашистичка Италија ... развила државна структура позната како корпоративна држава со владеечката партија како посредник меѓу 'корпорации' што го составуваат телото на нацијата. Слични дизајни биле популарни и на друго место во 1930-тите. Најпознатите примери биле Estado Novo во Португалија (1932–1968) и Бразил (1937–1945), Австријскиот Standestaat (1933–1938), и авторитарните експерименти во Естонија, Романија и некои други земји во Источна и Централна Европа,
  6. ↑ Vladár, J. (Ed.), Encyklopédia Slovenska V. zväzok R – Š.
  7. ↑ Plevza, V. (Ed.) Dejiny Slovenského národného povstania 1944 5. zväzok.
  8. ↑ 8,0 8,1 Dominik Jůn interviewing Professor Jan Rychlík (2016). „Czechs and Slovaks - more than just neighbours“. Radio Prague. Посетено на 28 October 2016.
  9. ↑ William Shirer, The Rise and Fall of the Third Reich (Touchstone Edition) (New York: Simon & Schuster, 1990)
  10. ↑ 10,0 10,1 Jason Pipes. „Slovak Axis Forces in WWII“. Feldgrau. Посетено на 10 November 2014.
  11. ↑ Pavol Petruf, Vichy France and the diplomatic recognition of the Slovak Republic, [in:] Historický Časopis 48 (2000), pp. 131-152
  12. ↑ Michal Považan, Slovakia 1939-1945: Statehood and International Recognition, [in:] UNISCI Discussion Papers 36 (2014), pp. 75-78
  13. ↑ Noack, David X. (4 October 2012). Slowakei – Der mühsame Weg nach Westen. Brennpunkt Osteuropa. Vienna: Promedia (објав. 2012). стр. 48–50. ISBN 9783853718025. Посетено на 2022-04-19.
  14. ↑ Ward 2013.
  15. ↑ National Archives, document reference FO 371/24856
  16. ↑ Piotrowski, Tadeusz (1998). Poland's Holocaust: Ethnic Strife, Collaboration with Occupying Forces and Genocide in the Second Republic, 1918-1947. Science Publications. Jefferson, NC: McFarland. стр. 294. ISBN 9780786403714. Посетено на 2017-02-09. Помеѓу 1920 и 1924 година, некои области на Орава и Шпиш паднале во рацете на Полска, друѓи на Словачка. Со поддршка на Германија, врз основа на договорите од 1 и 30 ноември 1938 година меѓу Полска и Чехословачка, Полска анектирала 226 квадратни километри (и 4.280 луѓе) со Орава и Шпиш. Следната година, врз основа на договор (21 ноември 1939) меѓу Германија и Словачка, овие територии, заедно со некои претходно полски делови Орава и Шпиш (вкупно 752 квадратни километри земја со 30.000 луѓе) биле префрлени на Словачка.
  17. ↑ Third Axis Fourth Ally: Romanian Armed Forces in the European War, 1941–1945, by Mark Axworthy, Cornel Scafeş and Cristian Crăciunoiu, page 73
  18. ↑ Kamenec 2011a.
  19. ↑ Rothkirchen 2001.
  20. ↑ 20,0 20,1 Branik Ceslav; Carmelo Lisciotto (2008). „The Fate of the Slovak Jews“. Holocaust Education & Archive Research Team. Holocaust Research Project.org. Посетено на 20 January 2016.
  21. ↑ Rebekah Klein-Pejšová (2006). „An overview of the history of Jews in Slovakia“. Slovak Jewish Heritage. Synagoga Slovaca. Посетено на 2007-08-02.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 Longerich, P. (2008), Heinrich Himmler, p. 458, ISBN 0-19-161989-2
  23. ↑ Nedelsky, Nadya (November 10, 2016). „"The Struggle for the Memory of the Nation": Post-Communist Slovakia and its World War II Past“. Human Rights Quarterly (англиски). 38 (4): 969–992. doi:10.1353/hrq.2016.0053. ISSN 1085-794X.
  24. ↑ „Kotleba: Slovak Extremist Who Made Far Right Fashionable“. Balkan Insight. 26 February 2020. Посетено на 19 April 2020.
  25. ↑ Cohen, Shari J. (1999). Politics without a Past: The Absence of History in Postcommunist Nationalism (англиски). Duke University Press. стр. 238. ISBN 978-0-8223-9067-1.

Извори[уреди | уреди извор]

  • Deák, István (2015) [2013]. Europe on Trial: The Story of Collaboration, Resistance, and Retribution during World War II (англиски). London: Routledge. ISBN 978-0-8133-4790-5.
  • Hutzelmann, Barbara (2016). „Slovak Society and the Jews: Attitudes and Patterns of Behaviour“. Во Bajohr, Frank; Löw, Andrea (уред.). The Holocaust and European Societies: Social Processes and Social Dynamics (англиски). London: Springer. стр. 167–185. ISBN 978-1-137-56984-4.
  • Kamenec, Ivan (2011). „The Slovak state, 1939–1945“. Во Teich, Mikuláš; Kováč, Dušan; Brown, Martin D. (уред.). Slovakia in History (англиски). Cambridge: Cambridge University Press. стр. 175–192. doi:10.1017/CBO9780511780141. ISBN 978-1-139-49494-6.
  • Nedelsky, Nadya (7 January 2003). „The wartime Slovak state: a case study in the relationship between ethnic nationalism and authoritarian patterns of governance“. Nations and Nationalism. 7 (2): 215–234. doi:10.1111/1469-8219.00013.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Словачка_Република_(1939–1945)&oldid=5167029“