Прејди на содржината

Битка за Франција

Од Википедија — слободната енциклопедија
Битка за Франција
Дел од Западниот фронт на Втората светска војна

Според стрелките на часовникот од горе лево:
Датум 10 мај – 25 јуни 1940 (6 недели)
Место Ниските Земји, Франција
Исход Германска победа
Територијални
промени
Делови на Франција ставени по германска и италијанска воена окупација
Завојувани страни
 Германија
 Италија (од 10 јуни)
Команданти и водачи
Трет Рајх Валтер вон Браухич
Трет Рајх Герд фон Рундштет
Трет Рајх Федор фок Бок
Трет Рајх Вилхелм фон Лееб
Трет Рајх Алберт Кеселринг
Трет Рајх Хуго Шперле
Фашистичка Италија (1922–1943) Принц Умберто
Франција Морис Гамелин[б 1]
Франција Алфонс Жорж[б 1]
Франција Максим Веган[б 2]
Франција Гастон Бијот 
Франција Жорж Бланшар
Франција Андре-Гастон Претела
Франција Антоан-Мари-Беноа Безон
Обединето Кралство Лорд Горт
Белгија Леополд III зароб.
Холандија Хенри Винкелман зароб.
Вклучени единици
Сила
Германија: 141 дивизии
7,378 топови[3]
2,445 тенкови[3]
5,638 летала[4][б 3]
3,350,000 војници
Италијанци на Алпите
22 дивизии
3,000 топови
300,000 Италијанци
Сојузници: 135 дивизии
13,974 топови
3,383–4,071 француски тенкови[3][5]
<2,935 летала[4][б 4]
3,300,000 војници
Французи на Алпите
5 дивизии
~150,000 Французи
Жртви и загуби
Германија:
27,074 загинати[б 5]
111,034 ранети
18,384 изчезнати[6][7][8]
1,129 загинати воздухопловци[9]
1,236 изгубени летала[6][10]
795–822[11] изгубени тенкови[б 6]
Германци: 157,621
Италијанци: 6,029–6,040[б 7]


Вкупно: 163,676

376,734 мртви, изчезнати и ранети[б 8]
1,756,000 фатени
2,233 загубени летала[23]
1,749 француски загубени тенкови[б 9]
689 британски тенкови загубени[б 10]


Вкупно: 2,260,000

Битката за Франција (француски: bataille de France) [10 мај - 25 јуни 1940 година] познатa и како Западната кампања (германски: Westfeldzug), Француската кампања (германски: Frankreichfeldzug, француски: campagne de France) и Падот на Франција, ― германската инвазија над Франција, Белгија, Луксембург и Холандија за време на Втората светска војна. На 3 септември 1939 година, Франција и објавила војна на Германија, по германската инвазија на Полска. На почетокот на септември 1939 година, Франција ја започнала ограничената офанзива на Сар и до средината на октомври се повлече на своите почетни линии. Германските војски ги нападнале Белгија, Луксембург и Холандија на 10 мај 1940 година. Италија влегла во војната на 10 јуни и се обидела да изврши инвазија на Франција. Франција и Ниските Земји биле освоени, завршувајќи ги копнените операции на Западниот фронт до слетувањето во Нормандија на 6 јуни 1944 година.

Во „Жолтиот случај“ (германски: Fall Gelb), германските оклопни единици извршиле ненадејно туркање низ Ардените, а потоа по долината на Сома, отсекувајќи ги и опкружувајќи ги сојузничките единици кои напредувале кон Белгија за да се сретнат со германските војски. Британските, белгиските и француските сили биле турнати назад во морето од страна на Германците, а британската и француската морнарица ги евакуирале опколените елементи на Британските експедициски сили (БЕС) и француската и белгиската војска од Данкерк во операцијата Динамо.

Германските сили го започнале „Црвениот случај“ (Fall Rot) на 5 јуни 1940 година. Шеесетте преостанати француски дивизии и двете британски дивизии во Франција решиле да застанат на Сома и Ен, но биле поразени од германската комбинација на воздушна надмоќност и оклопна мобилност. Германските војски ја надминала недопрената Мажинова линија и навлегла длабоко во Франција, окупирајќи го Париз без отпор на 14 јуни. По бегството на француската влада и колапсот на француската војска, германските команданти се сретнале со француските службени претставници на 18 јуни за да преговараат за крај на непријателството.

На 22 јуни 1940 година, Франција и Германија го потпишале Второто примирје во Компјењ. Неутралната Вишиевска влада предводена од маршалот Филип Петен ја замени Третата република и германската воена окупација започна по должината на француското Северното Море и бреговите на Атлантикот. Италијанската инвазија на Франција над Алпите зазела мала количина земја и по примирјето, Италија окупирала мала област на југоисток. Вишиевскиот режим ја задржал „слободната зона“ (zone libre) на југ. По сојузничката инвазија на Француска Африка во ноември 1942 година, Германците и Италијанците ја преземале контролата врз зоната сè додека не била ослободена од сојузниците во 1944 година.

Забелешки

[уреди | уреди извор]
  1. 1,0 1,1 До 17 мај
  2. Од 17 мај
  3. Hooton uses the Bundesarchiv, Militärarchiv in Freiburg. Luftwaffe strength included gliders and transports used in the assaults on the Netherlands and Belgium.[4]
  4. Hooton used the National Archives in London for RAF records, including "Air 24/679 Operational Record Book: The RAF in France 1939–1940", "Air 22/32 Air Ministry Daily Strength Returns", "Air 24/21 Advanced Air Striking Force Operations Record" and "Air 24/507 Fighter Command Operations Record". For the Armée de l'Air Hooton used "Service Historique de Armée de l'Air (SHAA), Vincennes".[4]
  5. The final count of the German dead is possibly as high as 49,000 men when including the losses suffered by the Kriegsmarine, because of additional non-combat causes, wounded who died of their injuries and the missing who were confirmed as dead.[6] This higher figure has not been used in the casualty figure
  6. Steven Zaloga wrote, "Of the 2,439 panzers originally committed 822, or about 34 per cent, were total losses after five weeks of fighting.... Detailed figures for the number of mechanical breakdowns are not available and are not relevant as in the French case, since, as the victors, the Wehrmacht could recover damaged or broken-down tanks and put them back into service".[12]
  7. Official Italian report on 18 July 1940: Italian casualties amounted to 631 or 642 men killed, 2,631 wounded and 616 reported missing. A further 2,151 men suffered from frostbite during the campaign.[13][14][15]
  8. Французи:
    ~60,000 загинати
    200,000 ранети
    12,000 изчезнати[16][17]
    Британци:
    11,014 загинати
    14,074 ранети
    41,338 изчезнати и воени затвореници
    1,526воздухопловни жртви[18]
    Белгијци:
    6,093 загинати
    15,850 ранети
    500 изчезнати[19][20]
    Холанѓани:
    2,332 загинати
    7,000 ранети
    Полјаци:
    5,500 загинати или ранети[21]
    Луксембуржани:
    7 ранети[22]
  9. Steven Zaloga notes that "According to a postwar French Army study, French tank losses in 1940 amounted to 1,749 tanks lost out of 4,071 engaged, of which 1,669 were lost to gunfire, 45 to mines and 35 to aircraft. This amounts to about 43 per cent. French losses were substantially amplified by the large numbers of tanks that were abandoned or scuttled by their crews".[5]
  10. Jonathan Fennell notes "Losses 'included 180,000 rifles, 10,700 Bren guns, 509 two-pounder anti-tank guns, 509 cruiser tanks and 180 infantry tanks'."[24]
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Scheck 2010, стр. 426.
  2. Woolf, Christopher; Shankar, Amulya (2 август 2017). „There were Indian Troops at Dunkirk, too“. The World. Public Radio International. Посетено на 17 декември 2021.
  3. 3,0 3,1 3,2 Umbreit 2015, стр. 279.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 Hooton 2007, стр. 47–48.
  5. 5,0 5,1 Zaloga 2011, стр. 73.
  6. 6,0 6,1 6,2 Frieser 1995, стр. 400.
  7. L'Histoire, No. 352, April 2010 France 1940: Autopsie d'une défaite, p. 59.
  8. Sheppard 1990, стр. 88.
  9. Hooton 2010, стр. 73.
  10. Murray 1983, p. 40.
  11. Healy 2007, стр. 85.
  12. Zaloga 2011, стр. 76.
  13. Sica 2012, стр. 374.
  14. Porch 2004, стр. 43.
  15. Rochat 2008, para. 19.
  16. de La Gorce 1988, стр. 496.
  17. Quellien 2010, стр. 262–263.
  18. Sebag-Montefiore 2006, стр. 506.
  19. Dear & Foot 2005, стр. 96.
  20. Ellis 1993, стр. 255.
  21. Jacobson, 2015, nopp
  22. „Inauguration du Monument érigé à la Mémoire des Morts de la Force Armée de la guerre de 1940–1945“ (PDF). Grand Duché de Luxembourg Ministére D'État Bulletin D'Information (француски). 4 (10). Luxembourg: Service information et presse. 31 октомври 1948. стр. 147. Архивирано од изворникот (PDF) на 8 јануари 2017. Посетено на 17 декември 2021.
  23. Hooton 2007, стр. 90.
  24. Fennell 2019, стр. 115.

Мрежни места

[уреди | уреди извор]

Дополнителна книжевност

[уреди | уреди извор]

Книги

Тези

  • Connors, Joseph David (1977). „Bibliography“. Paul Reynaud and French National Defense, 1933–1939 (PhD thesis) (online scan. изд.). Loyola University of Chicago. стр. 265–283. OCLC 10499727.
  • de Konkoly Thege, Michel (2015). „Bibliography“. Paul Reynaud and the Reform of France's Economic, Military and Diplomatic Policies of the 1930s (MALS/MPhil thesis) (online scan. изд.). Graduate Liberal Studies Works. стр. 171–176. doi:10.14418/wes01.4.6. Docket Paper 6.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]