Прејди на содржината

Витни Хјустон

Од Википедија — слободната енциклопедија
Витни Хјустон
Хјустон изведувајќи за Good Morning America на 1 септември 2009.
Животописни податоци
Родено имеВитни Елизабет Хјустон
Роден(а)9 август 1963(1963-08-09)
Newark, New Jersey, U.S.
Починал(а)11 февруари 2012(2012-02-11) (возр. 48)
Beverly Hills, California, U.S.
ЖанровиR&B, pop, soul, dance, gospel
ЗанимањаПејачка, глумица, модел, филмски продуцент, музички продуцент, текстописец
ИнструментиВокал, пијано
Период на активност1977–2012
ИздавачиArista, RCA
СоработнициЧиси Хјустон, Dionne Warwick, Ди Ди Ворик, Арета Френклин, Џермаин Џексон, Мараја Кери, Енрике Иглесиас, Боби Браун
Мреж. местоwhitneyhouston.com

Витни Елизабет Хјустон (англиски: Whitney Elizabeth Houston; 9 август 1963 – 11 февруари 2012) ― американска пејачка, глумица, продуцент и модел. Го носела прекарот „Гласот“ и таа се смета за една од најдобрите пејачки во историјата на музиката.[1] Хјустон, со продадени преку 220 милиони плочи ширум светот, се вбројува меѓу музичарите со најмногу продадени плочи на сите времиња.[2]

Во 2009 година, Гинисовата книга на рекорди ѝ оддаде признание за најнаградуван женски изведувач на сите времиња. Хјустон беше една од светски најдобро продаваните музички артисти, со продадени над 200 милиони албуми, песни и видеа ширум светот.[2][3] Таа издаде шест студиски албуми, еден празничен албум и три албуми со песни за филмови, од кои сите имаат дијамант, мулти-платина, платина и златна сертификација. Преминот на Хјустон на популарните музички топ листи, како и нејзиното истакнување на MTV, започна со со нејзиното видео за “How Will I Know”[4], со што влијаеше на неколку афроамерикански женски артисти да ги следат нејзините стапки[5]

Хјустон е единствениот изведувач што седум пати едноподруго бил на местото број 1 на Billboard Hot 100 hits.Таа е вториот изведувач после Елтон Џон и единствениот женски изведувач што освоил две најдобри награди на Billboard 200 албум наградите (некогаш “Top Pop Album” на топ листите на крајот на годината на магазинот Billboard. Деби албумот од 1985 година, стана најдобро продаваниот деби албум од страна на женски изведувач во времето на неговото издавање. Албумот беше прогласен за најдобар албум во 1986 година од страна на магазинот Rolling Stone и беше рангиран на 254 место на списокот на Rolling Stone за 500 најдобри албуми на сите времиња[6]. Нејзиниот втор студиски албум “Whitney” (1987) стана првиот албум од женски изведувач што дебитираше на првото место на списокот на албуми Billboard 200.

Првата глумечка улога на Хјустон беше во филмот “Телохранител”(1992). Оригиналната музика на филмот победи на Греми наградите за албум на годината во 1994 година. Неговата водечка нумера “I Will Always Love You” стана најпродаван сингл од женски изведувач во музичката историја. Со овој албум Хјустон стана првиот изведувач (соло или група, машки или женски изведувач) што продал повеќе од милион копии од албум во период од една недела под Nielsen SoundScan system. Албумот ја направи најдобар женски изведувач во топ 10 списокот на најдобро-продавани албуми на сите времиња на која се најде на местото број четири. Хјустон продолжи да игра главни улоги во филмови и да соработува на нивните песни, вклучувајќи ги и филмовите “Waiting to Exhale”(1995) и “Preacher’s Wife”(1996). Песната за филмот “The Preacher’s Wife” стана најдобро продаваниот госпел-албум во историјата[7].

На 11 февруари 2012 година, Хјустон беше пронајдена мртва во нејзината гостинска соба во хотелот Беверли Хилтон во Беверли Хилс, Калифорнија. Подоцнежните резултати покажаа дека таа несреќно се удавила во кадата поради дејството на хроничната употреба на кокаин и срцево заболување. Вестите од нејзината смрт се совпаднаа со Греми наградите 2012 и заземаа значајно место во американските и интернационалните медиуми.[8]

Витни Хјустон добила многу награди и признанија: осум Греми награди, 16 музички награди од списанието Билборд, две Еми награди и соборила 30 Гинисови рекорди. Хјустон е внесена во Гремиевата куќа на славата (двапати), Куќата на славата на рокенролот, Куќата на славата на ритам и блуз музиката, Музичката куќа на славата во Џорџија, Куќата на славата во Њу Џерси и Националниот регистар за музички записи при Конгресната библиотека.

Живот и кариера

[уреди | уреди извор]

1963-1976 : Детство

[уреди | уреди извор]

Витни Хјустон е родена во тогашно соседство со средни приходи во Њуарк, Њу Џерси,[9] како второ дете на Џон Расел Хјустон, воено лице и забавувач (13 септември 1920 – 2 февруари 2003) и црковна пејачка Сиси Хјустон.[10][11] Имала двајца браќа Гери Гарленд,[12] кој исто така бил пејач и Мајкл Хјустон.[13] Таа има афроамериканско, северноамериканско индијанско и холандско потекло.[14] Значајни фигури во жанровите како ритам и блуз, црковната, соул и поп-музиката биле и нејзината мајка заедно со роднините Дион Ворвик и Ди Ди Ворвик, бабата Дарлин Лав и почесната тетка Арета Френклин.[15][16] Таа ја запознала нејзината почесна тетка кога имала 8 или 9 години, кога мајка и ја носела во едно студио за снимање. Таа била одгледана како Баптист,[17] но исто така била изложена и на пентекосталската црква. Кога имала четири години после немирите во Њуарк во 1967 година, фамилијата се преселила во Источен Оринџ, Њу Џерси.

Кога имала 11 години, Хјустон започнала како солист во јуниорскиот црковен хор во Баптистичката Црква Нова Надеж, каде што исто така научила да свири на пијано. Нејзината прва соло изведба во црквата била “Guide Me, O Thou Great Jehovah”. Кога била тинејџерка, присуствувала на “Mount Saint Dominic Academy”, женско католичко средно училиште во Калдвел, Њу Џерси, каде што ја запознала својата најдобра пријателка Робин Крафорд, која што ја опишала како “сестра која што никогаш ја немала”. Додека Хјустон сè уште одела на училиште, нејзината мајка продолжила да ја учи како да пее. Хјустон исто така била изложена на музиката на Чака Кан, Гледис Најт и Роберта Флак од кои повеќето подоцна ќе имаат влијание на неа како пејачка и изведувач.[18]

1977-1984: Почеток на кариерата

[уреди | уреди извор]

Хјустон дел од нејзините тинејџерски години ги поминала во турнеја на ноќни клубови каде што настапувала нејзината мајка Сиси, каде што повремено се качувала на сцена и настапувала со неа. Во 1977 година кога имала 14 години, станува придружен вокал на бендот Мајкл Загер за песната “Life’s a Party”.[19] Во 1978 година, кога имала 15 години, Хјустон ги пеела придружните вокали на хит синглот “I’m Every Woman” на Чака Кан, песна која подоцна ќе стане поголем хит за неа со огромната продажба на албумот за филмот “The Bodyguard”. Исто така пеела придружен вокал на албумите од Лу Ролс и Џермин Џексон.

Во раните осумдесетти, Хјустон започнала да работи како модел, откако еден фотограф ја забележал во Карнеги Хол додека пеела со нејзината мајка. Таа се појавува за Seventeen и станува првата жена што не е бела, а ја краси насловната страна на магазинот.[20] Исто така се појавува и за Glamour, Cosmopolitan и Young Miss и во телевизиска реклама за канадски газиран пијалак. Нејзиниот впечатлив изглед и шармот на девојка од соседсвото ја направија да биде најбарана по тинајџерските модели во тоа време.[21] Додека се занимавала со манекенство, таа продолжила со нејзината веќе развиена кариера како изведувач, соработувајќи со продуцентите Мајкл Беинхорн, Бил Ласвел и Мартин Биси .Таа исто така се појавува како главен вокал на една песна од албумот на Пол Џабара, насловен како Пол Џабара и Пријателите, издаден од Columbia Records во 1983 година.[22]

Хјустон претходно имаше добиено понуди од повеќе дискографски агенции(Michael Zager во 1980 и Electra Records во 1981) ,меѓутоа нејзината мајка ги одби овие понуди, наведувајќи дека нејзината ќерка мора прво да го заврши средното образование.[19] Во 1983 година, претставник од Arista Records, Гери Грифит, го виде нејзиниот настап заедно со нејзината мајка во еден ноќен клуб во Њујорк и беше воодушевен. Тој го убеди директорот на Arista Records Клив Дејвис да одвои време за да го изгледа настапот на Хјустон. Дејвис исто така беше воодушевен и и понуди светски договор за снимање, којшто Витни го потпиша. Подоцна таа година таа го направи своето национално телевизиско деби заедно со Дејвис во Merv Griffin Show.[23]

Хјустон потпиша за Arista Records во 1983 година, но не започна веднаш со снимањето на албумот. Музичката куќа сакаше да биде сигурна дека пејачката нема потпишано со друга музичка куќа. Дејвис сакаше да се осигура дека тој го има материјалното и продуцентското право за деби албумот на Хјустон. Продуцентите мораа да преминат на проектот поради други ангажмани.[24] Хјустон најпрво сними дует со Теди Пендерграс насловен како “Hold Me”, кој се појави на неговиот албум “Love Language”.[25] Песната беше објавена 1984 година и станува топ 5 R&B хит, со што и овозможи на Витни да го почувствува за првпат вкусот на славата.[26] Исто така песната ќе се појави и на нејзиниот деби албум во 1985 година.

1985-1986: Искачување до светска слава

[уреди | уреди извор]

Со продукција од Мајкл Масер, Кашиф, Џереми Џексон и Нарада Мајкл Валден, деби албумот на Хјустон насловен како “Whitney Houston” беше издаден во февруари 1985 година.[27] Магазинот Rolling Stone ја возвиши пејачката нарекувајќи ја “еден од највозбудливите нови гласови во последните неколку години”[28][29] додека магазинот New York Times го нарече албумот импресионирачки, и дека е пример за еден извореден музчки талент.

Arista Records го промовираше албумот со три различни синглови во Соединетите Држави, Велика Британија и други европски држави. Во Велика Британија прв беше денс-фанк синглот “Someone for Me”, кој не успеа да се искачи на топ листите во државата, додека во европските држави како Холандија и Белгија синглот “All at Once” се искачи во топ 5 на музичките топ листи.[30]

Во Соединетите Држави тажната балада “You Give Good Love” беше избрана како водечки сингл од дебитирањето на Хјустон за да ја воведе најпрво на црниот пазар. Надвор од Соединетите Држави песната не успеа да предизвика внимание и да стане хит, но затоа пак таму му го даде првиот голем хит на албумот со што се искачи на местото број 3 на US Billboard Hot 100 листата и на местото број еден на Hot R&B листата. Како резултат на тоа албумот почна добро да се продава, а Хјустон продолжи со промоцијата настапувајќи по ноќните клубови во Соединетите Американски Држави.

Таа исто така почна да настапува и во доцните телевизиски ток-шоуа којшто обично не беа достапни за сè уште неутврдени црни изведувачи. Наредна која што беше издадена е џез баладата “Saving All My Love for You” и ќе стане првиот број еден на Хјустон и во Соединетите Држави и во Велика Британија. Потоа таа настапуваше отворањето на турнејата низ целата земја на пејачот Џефри Озборн.[31] “Thinking About You” беше издаден како промотивен сингл само за R&B ориентираните радио станици и се најде на место број 10 на US R&B листата. Во тоа време MTV добиваше остри критики за тоа дека не пушта доволно видеа од црнци, латино и други расни малцинства, додека ги фаворизира белите изведувачи.[32] Третиот сингл за Соединетите Држави “How Will I Know” се искачи на местото број 1 и ја претстави Хјустон на публиката на MTV благодарејќи на неговото видео. Оттука па натаму сите понатамошни синглови и албуми ќе ја направат првата афроамериканска артистка која добила постојан голем пресврт на MTV.[33][34] До 1986 година, една година по неговото првенствено издавање албумот “Whitney Houston” влезе во топ списокот на албуми Billboard 200 и остана таму 14 непоследователни недели.[35][36] Последниот сингл од албумот “Greatest Love od All” стана најголемиот хит на Хјустон во тоа време, откако се искачи на местото број 1 на Hot 100 листата и остана таму три недели, што направи нејзиниот деби албум да биде првиот албум од женски изведувач што имал три број 1 хитови. Во 1986 година, Хјустон беше број 1 изведувач, а албумот “Whitney Houston” број 1 албум на Billboard топ списокот на крајот на годината, што ја направи првиот женски изведувач што се здобил со ова обележје. Во тоа време тоа беше и најдобро продаваниот деби албум од соло изведувач. Потоа започна со нејзината светска турнеја Greatest Love Tour. Албумот имаше интернационален успех и беше оценет со 13× платина (дијамант) и беше продаден во вклупно 25 милиони копии ширум светот.[37][38][39]

На Греми наградите во 1986 година, Хјустон беше номинирана за три награди, вклучувајќи и за Албум на годината.[40][41] Не беше номинирана во категоријата најдобар нов изведувач поради нејзиниот претходен хит, R&B дуетот снимен со Теди Пандерграс.[42] Ја доби нејзината прва Греми награда за најдобар поп-изведувач за песната “Saving All My Love for You”. Изведбата на песната за време на емитувањето на Греми наградите на Хјустон подоцна и донесе и Еми награда за Најдобра поединечна изведба во музичка програма.[43] Хјустон освои вкупно седум Американски музички награди во 1986 и 1987 година и една МТВ Видео Музичкa Наградa. Популарноста на албумот исто така ќе ја однесе и до Греми наградите во 1987 година, каде што албумот “Greatest Love of All” ќе биде номиниран за Албум на Годината. Деби албумот на Хјустон е рангиран во 500 најдобри албуми на сите времиња според магазинот Rolling Stone[44] и во конечниот список на The Rock & Roll Hall.[45] Според US Today големото појавување на Хјустон во музичката индустрија се смета за една од 25 музички пресвртници во последните 25 години.[46] По стапките на Хјустон, вратите беа отворени и за други афроамерикански извдувачи, како Џенет Џексон и Анита Бејкер за да се здобијат со значаен успех во популарната музика и на MTV.[47][48]

1987-1991: Whitney, I’m Your Baby Tonight и“The Star Spangled Banner”

[уреди | уреди извор]

Со многу очекувања, вториот албум на Хјустон “Whitney” беше издаден во јуни 1987 година. Албумот повторно беше под продукција на Масер, Кашив и Валден, како и Џелибин Бенитес. Имаше многу критики дека албумот е премногу сличен со претходниот.[49] Но и покрај тоа албумот доживеа комерцијален успех. Хјустон стана првиот женски изведувач во музичката историја што дебатирал на местото број 1 на списокот на албуми Billboard 200 и првиот изведувач што на списокот на албуми бил на местото број 1 и во Соеднинетите Држави и во Велика Британја, додека во многу други држави ширум светот се наоѓал на местото број 1 или во првите 10.[50][51]

Првиот сингл од албумот “I Wanna Dance With Somebody(Who Loves Me)”,беше исто така огромен хит ширум светот, достигнувајќи го местото број 1 на Billboard Hot 100 листата и наоѓајќи се на врвот на топ листите во многу држави како Австралија, Германија, и Велика Британија. Наредните три синглови “Didn’t We Almost Have It All”, “So Emotinal” и “Where Do Broken Hearts Go” се најдоа сите на место број 1 на US Hot 100 листата, што и донесе вкупно седум едноподруго број 1 хитови, рушејќи го рекордот кој претходно беше 6 и го делеа Битлси и Би Џис.[52][53] Хјустон станува и првиот женски избедувач кој создал четири број 1 синглови од еден албум. Албумот “Whitney” беше оценет со 9× платина во Соединетите Држави за издавање на 9 милиони копии,[54] а беше продаден во вкупно 20 милиони копии ширум светот.[55]

На 30-тите по ред Греми награди во 1988 година, Хјустон беше номинирана за три награди, вклучувајќи ја и наградата за Албум на годината, а ја освои својата втора Греми награда за Најдобра женска поп-изведба за песната “I Wanna Dance With Somebody(Who Loves Me)”.[56][57] Хјустон освои и две Американски музички награди и една Soul Train музичка награда во 1988 и 1989 година.[58][59]

По издавањето на албумот , Хјустон започна со светската турнеја Moment of Truth, која што беше една од десетте турнии во 1987 година, кои најмногу заработиле.[60][61] Успехот од турнеите во периодот во 1986 и 1987 година и двата студиски албуми ја рангираа на местото број 8 на списокот на Forbеs на списокот на уметници кои најмногу заработуваат.[62] Таа беше првата афроамериканска жена на листата, а трета севкупно после Бил Козби и Еди Марфи.[62]

Хјустон беше поддржувач на Нелсон Мандела и на неговото анти-апартхејд движење. За време на манекенските денови, пејачката одбиваше да работи за било која агенција која работи за која соработуваше со тогаш апартхејд Јужна Африка.[63] На 11 јуни 1988 година, за време на европскиот дел од нејзината турнеја, Хјустон им се придружи на други музичари на изведбата на Вембли стадионот во Лондон за да го прослават 70-тиот роденден на тогаш затворениот Нелсон Мандела.[64] Над 72 000 луѓе присуствуваа на стадионот Вембли, а над милијарда го следеа ширум светот, со што рок концертот собра 1 милион долари за добротворни цели.[65] Потоа Хјустон се врати во Соединетите држави заради концерт во Медисон Сквер Гарден во Њујорк во август. Шоуто беше корисен концерт што собра 250 000 долари за фондацијата United Negro College.[66] Истата година сними песна за NBC за Летните олимписки игри во 1988 година, насловена како “One moment in Time” што стана топ 5 хит во Соединетите Држави, додека во Велика Британија и Германија го достигна местото број 1.[67][68][69] Со продолжување на нејзината турнеја прекуокенски, Хјустон сè уште беше во топ 20 естрадни уметници кои најмногу заработуваат според списокот на магазинот Forbes. Во 1989 година, Хјустон ја формираше фондацијата за деца “Whitney Houston”, организација без профит која донираше пари за потребите на децата ширум светот. Организацијата се грижеше за бездомните, за децата заболени од рак или сида или други заболувања.[70][71]

Со успехот на нејзините први два албума, Хјустон несомнено премина во интернационална суперѕвезда, најпозната после Мајкл Џексон, според сите статистики. Меѓутоа, некои критичари на црнците велеа дека таа „се распродава“.[72] Почувствуваа дека во снимениот албум недостасува душата што беше присутна на нејзините концерти во живо.[73] Во 1989 година, на доделувањето на музичките награди Soul Train, кога името на Хјустон беше кажано во номинација, некои во публиката свиреа.[74][75] Хјустон се бранеше од критиките изјавуваќи “доколку имаш долга кариера, има одреден начин да го направиш тоа, јас го направив на мој начин и не се срамам од тоа”.[76]

Хјустон одбра поурбана насока со нејзиниот трет студиски албум “I’m Your Baby Tonight”, издаден во ноември 1990 година. За овој албум таа самата продуцираше и одбираше продуценти и како резултат на тоа имаше продукција и соработка со Бејбифејс, Лутер Вандрос и Стиви Вондер. Албумот ја покажа разновидноста на Хјустон во тажните балади и денс траките со брзо тембо. Критиките беа различни. Rolling Stone мислеше дека е нејзиниот “најдобар и најцелосен албум”[77] додека Entertainment Weekly во тоа време сметаше дека преминувањето на Хјустон во урбана насока е “незрело”.[78]

Албумот содржеше неколку хитови: првите два сингла “I’m Your Baby Tonight”и”All the Man that I Need” се искачија на местото број 1 на Billboard Hot 100 листата, “Miricle” на местото број 9, “My Name is not Susan” се најде во топ 20, “I Belong to You” се искачи во топ 10 на Американската топ 20 R&B листа и и донесе на Хјустон Греми номинација; и шестиот сингл, дуетот со Стиви Вондер “We didn’t Know” се најде во топ 20 на R&B листата. Албумот го достигна местото број 3 на Billboard 200 и беше оценет 4× платина, додека се продаде во вкупно 12 милиони копии ширум светот.

Во 1990 година, Хјустон беше претставник на лидесрството на младите на конференцијата одржана во Вашингтон. Таа имаше приватна средба со претседателот Џорџ Х.В. Буш во Ovall Office за да дискутираат за заемните предизвици. Со Америка заплеткана во Војната во Персискиот Залив, Хјустон на 27 јануари 1991 година, на Супер Боул XXV на Тампа стадионот ја изведе "The Star Spangled Banner".[79] Поради големата реакција на нејзината изведба,[80][81][82] беше издадена како комерцијален сингл, а имаше и видео од нејзината изведба. Се искачи во топ 20 на US Hot 100, што ја направи првиот изведувач што државна химна ја претворила во поп хит со таа големина(верзијата на Хосе Фелицијано се искачи на место број 50 во ноември 1968 година).[52][83]

Хјустон го донираше нејзиниот дел од приходите во American Red Cross Gulf Crisis Fund(фондацијата на Црвениот Крст за кризите од Заливската Војна).[52][79][84] Како резултат на тоа Хјустон стана дел од Одборот на Гувернери на Црвениот Крст. Нејзината изведба беше поздравена со воодушевување и се смета за репер за пејачите.[82][85] Rolling Stone напиша дека ”нејзината изведба буди многу силен патриотизам. Незаборавно”, а изведбата се најде на местото број 1 на списокот на 25 најнезаборавни музички моменти во историјата на NLF историската листа. По терористичките напади на 11 септември 2001 година, повторно беше издаден од страна на Arista Records, а целиот профит беше за пожарникарите и жртвите од нападите. Овој пат се најде на место број 6 на Hot 100 и беше оценет со платина од Асоцијацијата на музичката индустрија на Америка.[86]

Подоцна, во 1991 година, Хјустон се соедини со HBO за нејзиниот концерт Welcome Home Heroes (Херои, добредојдовте дома), концерт за војниците кои се бореа во Војната во Персискиот Залив и нивните семејства. Бесплатниот концерт се одржа во Поморската станица Норфолк во Норфолк, Вирџинија, пред 3 500 војници и жени. HBO го пренесуваше концертот, така што секој беше во можност да го гледа.[87] Концертот на Хјустон му го донесе највисокиот рејтинг на HBO било кога.[88] Потоа таа започна со нејзината светска турнеја I’m Your Baby Tonight.

1992-1994: Бракот со Боби Браун и “The Bodyguard”

[уреди | уреди извор]

За време на 1980-тите, Хјустон беше романтично поврзана со американската фудбалска ѕвезда Рандал Канингем и глумецот Еди Марфи, со кои се забавуваше.[89] Потоа го запозна R&B пејачот Боби Браун на доделувањето на музичките награди Soul Train во 1989 година. По три години додворување, двајцата се венчаа на 18 јули 1992 година.[90] На 4 март, Хјустон ја роди нивната ќерка Боби Кристина Хјустон Браун,[91] нејзино прво дете, а негово четврто. Браун ќе продолжи да има неколкупати работа со законот, вклучувајќи и затворска казна.[92][93][94]

Со комерцијалниот успех на нејзиниот албум, се појавија и многу понуди за филм, вклучувајќи и понуда за работа со Роберт Де Ниро, Квинси Џонс и Спајк Ли, но Хјустон чувствуваше дека не е вистинско време.[89] Првата филмска улога на Хјустон беше во филмот “Телохранител”, издаден во 1992 година, во кој глумеше заедно со Кевин Костнер. Хјустон ја игра Рејчел Марон, ѕвезда, која е следена од избезумен обожавател и вработува телохранител за да ја заштитува. US Today во 2007 година ја стави во списокот на 25 најзапаметени филмски моменти во последните 25 години. Најголема желба на Хјустон беше гледачите да го погледнат филмот без да ја забележуваат бојата. Сепак, произлезе контроверзност бидејќи некои мислеа дека во рекламирањето на филмот намерно се крие лицето на Хјустон за да се сокријат расните односи во филмот. Во интервју за Rolling Stone пејачката коментира: “луѓето знаат кој е Витни Хјустон –јас сум црнка. Тој факт не може да се сокрие”.[18] Хјустон доби номинација за најлоша глумица на Razzie Awards. The Washington Post напиша дека Хјустон “не прави ништо друго освен што ја игра Хјустон, излегува дека е во голема мера неповредена, ако е тоа можно во таква улога,[95] а New York Times коментираше дека недостига страст со нејзиниот партнер во филмот.[96] И покрај различните критики, филмот беше многу успешен на билетарниците, заработувајќи повеќе од 121 милион долари во Соеднинетите Држави и 410 милиони долари ширум светот, правејќи го во времето на неговото издавање еден од филмовите коишто најмногу заработиле во историјата на филмот. Веќе не се наоѓа во првите 100 филмови со најголема заработка во историјата во времето на неговото прикажување,[97] а тоа се должи на зголемувањето на цените на билетите од времето кога беше издаден филмот.

Песната за филмот исто така доживеа голем успех. Хјустон продуцираше и придонесе во шест песни од саунтрак албумот за филмот.[98][99] Rolling Stone напиша дека е “ништо повеќе од пријатно, вкусно и урбано”.[100] Водечкиот сингл на албумот беше “I Will Always Love You” напишана и првично снимена од Доли Партон во 1974 година. Верзијата на Хјустон на песната беше со воодушевување прифатена од страна на многу критичари,гледајќи ја како нејзина “сопствена песна” и “иконска изведба”. Rolling Stone и USA Today ја нарекоа нејзината изведба “ремек-дело”.[101][102] Песната се најде на место број 1 на Billboard Hot 100 листата и беше таму цели 14 недели што тогаш беше рушење на рекордот, место број 1 на R&B листата каде што исто така го руши тогашниот рекорд останувајќи таму 11 недели и место број 1 на Adult Contemporary листата каде што остана 5 недели, станувајќи првиот сингл што истовремено пет недели бил на врвот на трите топ листи.[103] Песната беше оценета со дијамант од страна на RIAA, што ја направи Хјустон прва пејачка чиј сингл го достигнал тоа ниво во историјата на RIAA.Таа постхумно им се придружи на пејачките Тејлор Свифт и Мараја Кери како трета жена изведувач што заработила и дијамантски сингл и албум.[104] Во јануари 1993 година, песната станала најдобро продаван сингл во Соединетите Држави од соло изведувач во историјата на САД кој е продаден во четири милиони копии, подоцна бил 4x сертифициран за платинест од RIAA и станал најпродаваниот сингл во историјата на САД, подвиг подоцна кој го надминал песната на Елтон Џон, Candle in the Wind. Сė уште е најпродаван американски физички сингл во историјата од пејачка.[105][106][107][108]

Песната исто така имаше светски успех, наоѓајќи се на местото број еден во скоро сите држави и со продадени 24 милиони копии станал најдобро продаван сингл на сите времиња од жена солист.[109][110] Саундтракот се најде на врвот на Billboard 200, останувајќи таму 20 непоследователни недели, најдолго опстанување на било кој албум на листата во ерата на Nielson SoundScan системот и станувајќи еден од најбрзо продаваните албуми во историјата.[111] За време на божиќната недела во 1992 година, сандтракот се продаде во над милион копии за една недела, станувајќи првиот албум што го остварил тоа под Nielson SoundScan системот.[112][113] Наредните синглови “I’m Every Woman”, и “I Have Nothing” беа во топ пет, со што Хјустон стана првиот женски изведувач чии три синглови истовремено биле во топ 11.[114][115][116][117] Албумот беше оценет со 17× платина само во Соединетите Држави, со продадени 44 милиони копии ширум светот, што го направи “The Bodyguard” најдобро продаваниот албум од женски изведувач на листата Топ 10 најдобро продавани албуми во светот , издигнувајќи се над Шанаја Твејн со продадени 40 милиони копии на “Come on Over”.

Хјустон во 1994 година освои три Греми награди за албумот, вклучувајќи две најпочитувани од Академијата и тоа Албум на годината и Рекорд на годината. Понатаму, таа освои рекордни 8 американски музички награди на годишнатата церемонија, вклучувајќи и Награда за заслуга (станувајќи на триесет години, најмладата жена-добитник),[118] 11 Billboard музички награди, 3 Soul Train музички награди во 1993-94 година, вклучувајќи Sammy Davis Награда за забавувач на годината,[119] 5 NAACP Image награди вклучувајќи ја и наградата за забавувач на годината,[120][121][122] рекордни 5 светски музички награди[123] и една британска награда.[124]

После успехот на овој проект, Хјустон започна со друга голема светска турнеја, The Bodyguard World Tour во 1993-94 година. Нејзините концерти, филмот и заработките од снимањето на песни ја направија третиот женски забавувач кој најмногу заработува, позади Опра Винфри и Барбра Стрејсенд, според списанието Forbes.[125] Хјустон се најде во топ пет на рангирањето за “Забавувач на годината” на годишното издание на Entertainment Weekly,[126] а од магазинот Premiere беше наведена како една од 100-те најмоќни луѓе во Холивуд.[127]

Во октомври 1994 година, Хјустон присуствуваше и имаше изведба на државната вечера во Белата Куќа, во чест на новоизбраниот јужноафрикански претседател Нелсон Мандела.[128][129] На крајот на нејзината светска турнеја, Хјустон имаше три концерти во Јужна Африка во чест на претседателот Мандела, имајќи изведба пред над 200 000 луѓе. Ова ќе ја направи пејачката, првиот голем музичар што ја посетил новата обединета и слободна држава по победата на Мандела на изборите.[130] Концертот беше пренесуван во живо на HBO, а средствата од концертите беа донирани во многу добротворни организации во Јужна Африка. Настанот се сметаше за национален “најголем медиумски настан после инаугурацијата на Нелсон Мандела”.[131]

1995-1997: Waiting to Exhale, Сопругата на проповедникот и Пепелашка

[уреди | уреди извор]

Во 1995 година, Хјустон глумеше заедно со Анџела Басет, Лорета Дивајн и Лела Рошон во нејзиниот втор филм “Waiting to Exhale”, филм за четири афроамерикански жени кои се борат со љубовните врски. Хјустон го играше главниот лик Савана Џексон, ТВ продуцентка која е вљубена во оженет маж. Таа ја прифати улогата бидејќи го виде филмот како “подобрување на сликата за црните жени, бидејќи ги претставува и како професионалци и како грижливи мајки.[132] Откако веднаш се најде на местото број еден и заработувајќи 67 милиони долари во Соединетите држави и 81 милион долари ширум светот,[133] докажа дека филмот, првенствено насочен кон црната публика може да премине во успех, додека им го отвори и патот на други црнечки филмови како што се “How Stella Got Her Groove Back” и “и филмовите на Тајлер Пери што станаа популарни во 2000-тите.[134][135][136] Филмот е исто така познат по отсликувањето на црните жени како граѓани од силна средна класа, а не како стереотипи.[137] Во целост повеќето коментари беа позитивни. The New York Time напиша дека “г-ца Хјустон ја отфрлила нејзината одбранбена надменост, што направи нејзиниот портрет на поп-ѕвезда во “The Bodyguard” да изгледа толку далечен”.[138] Хјустон беше номинирана за наградата NAACP Image за “Најдобра глумица во филм“ но изгуби од нејзината колешка Басет.[139]

Саунтрак за филмот, “Waiting to Exhale”: Оригиналниот саунтрак албум беше продуциран од Хјустон и Бејбифејс. Иако Бејбифејс првенствено сакаше Хјустон да го сниме целиот албум, таа одби. Наместо тоа, таа сакаше “да биде албум од жени со разлика во вокалите” и затоа за саундтракот собра неколку афроамерикански артистки за заедно да ја пренесат филмската силна женска порака.[132] Како резултат на тоа, албумот беше оформен од модерни R&B женски артисти заедно со Хјустон, како Мери Џеј Блајџ, Бренди, Тони Брекстон, Арета Френклин и Пети ЛаБел. Хјустоновата „Exhale (Shoop Shoop) “ станала само трета песна во музичката историја која дебитирала на прво место на Billboard Hot 100 по „ You Are Not Alone“ од Мајкл Џексон и „Fantasy“ од Мараја Кери.[140] Ова ќе биде единаесеттиот и последен број еден сингл на Хјустон во нејзиниот живот. Песната, исто така, ќе помине рекордни единаесет последователни недели на второто место и осум недели на врвот на R&B топ-листите, и со тоа е нејзин втор најуспешен сингл на таа топ листа по „I Will Always Love You“. “Count On Me”, дует со Сиси Винанс, го освои врвот на US Top 10; и третата соработка на Хјустон “Why Does It Hurts So Bad” беше во Топ 30. Албумот дебитираше на место број 1 и беше оценет со 7× платина во Соединетите Држави, со испорачани седум милиони копии.[140] Беше ранкиран како еден од 100те најдобри музики за филм.[141] Подоцна таа година, детската добротворна организација на Хјустон беше наградена со почесна награда VH1 за целата добротворна работа.

Во 1996 година, Хјустон учествуваше во празничната комедија “Сопругата на проповедникот”, заедно со Дензел Вашингтон. Таа глуми црковна-пејачка која е жена на свештеник (Кортни Б. Венс). Филмот беше современа преработка на филмот од 1948 година “Жената на бискупот”, во кој глумеа Лорета Јанг, Дејвид Нивен и Кери Грант. Хјустон за улогата заработи 10 милиони долари, што ја направи една од најплатените глумици во Холивуд и афроамериканска глумица која најмногу заработува во Холивуд.[142] Филмот и покрај афроамерикански имаше добар успех, заработувајќи приближно 50 милиони долари.[143] Филмот и донесе на Хјустон намногу коментари дотогаш. The San Francisco Chronicle напиша “изгледа ангелски, го прикажува божествениот талент, изгледајќи достоинствено и кокетно во истовреме” и дека таа “зрачи со нежна и енергична топлина, посебно кога го слави Господ во нејзиниот инзвореден глас”[144] За нејзината улога во филмот Хјустон добила NAACP Image Award за Најдобра глумица во филм.[145]

Хјустон го сними и го продуцираше филмскиот госпел-саундтрак за филмот заедно со Мервин Ворен. Оригиналниот саунтрак албум за “The Preacher’s Wife” се состоеше од 6 црковни песни заедно со масовниот хор Џорџија кои беа снимени во Баптистичката црква Great Star Rising во Атланта. Хјустон исто така имаше дует со госпел легендата Ширли Кеисер. Албумот се продаде во шест милиони копии ширум светот и доби хит синглови со “I Believe in You and Me” и “Step by Step” станувајќи најдобро продаваниот госпел-албум на сите времиња.[146] Во главно, албумот доби позитвни коментари. Некои критичари како USA Today го забележа присуството на нејзината емоционална длабочина, додека The Times напиша дека “да се слуша Хјустон заедно со 35 гласа од црковниот хор, додека таа се бори да остане во чекор со нив, е да се сфати дека нејзиниот глас е создаден за тоа”.

Во 1997 година, продукциската компанија на Хјустон го промени своето име во BrownHouse Productions а и се придружи и Дебра Мартин Чејс. Нивната цел беше “да се покажат аспекти од животот на афроамериканците што дотогаш не биле прикажани на телевизискиот екран”, додека ја подобруваат сликата за афроамериканците што се прикажува на филмови и телевизија.[52] Нивниот прв проект беше телевизиската проработка на “Пепелашка” од Роџерс и Хамерштајн. Во прилог на заедничкото продуцирање, Хјустон настапи во филмот,глумејќи ја добрата самовила заедно со Бренди, Џејсон Александар, Вупи Голдберг и Бернадет Питерс. Првeнствено на Хјустон ѝ беше понудена улогата на Пепелашка,но се вмешаа и други проекти.[147] Филмот е познат по повеќерасната и нестереотипната порака.[148]

Понатаму, Хјустон и Чејс ги добија правата за приказната на Дороти Дендриџ. Хјустон требаше да ја игра Дендриџ, која што беше првата афроамериканска глумица што беше номинирана за Оскар за најдобра женска улога. Таа сакаше приказната да биде раскажана со достоинство и чест.[149] Меѓутоа, Хали Бери исто така ги имаше правата за проектот и таа ја издаде нејзината верзија попрво.[150] Подоцна таа година Хјустон им оддаде почит на нејзините идоли како Арета Френклин, Дијана Рос и Дион Ворвик пеејќи ги нивните хитови за време на концертот Classic Whitney што се одржуваше во три часот по полноќ Вашингтон пренесуван во живо на HBO. Од овој концерт беа донирани над 300 000 долари во фондазијата за одбрана на децата.[151] Хјустон на 12-тото издание на Soul Train музичките награди доби The Quincy Jones награда за Достигнувања во кариерата во областа на забавата.[152][153]

1998-2000: My Love is Your Love и Whitney: The Greatest Hits

[уреди | уреди извор]

По многу поминато време на работење на филмови и на нивните саундтрак албуми, во почетокот и средината на 90-тите, првиот студиски албум по осум години, многу добро прифатениот “My Love Is Your Love”, излезе во ноември 1998 година. Првичната замисла беше да се направи албум од најголемите хитови и неколку нови песни, но снимањето беше толку плодно, што беше издаден комлетно нов студиски албум. Беше снимен и среден за само шест недели, со продукција на Родни Џеркинс, Виклиф Џин и Миси Елиот. Албумот дебитираше на тринаесеттото место, заземајќи позиција на листата Billboard 200.[154][155] Наспрема претходните изданија имаше повеќе фанки звук и се виде како Хјустон со поголема вештина се справува со урбан денс, хип-хоп, R&B, реге песните и баладите.[156]

Од крајот на 1998 до почетокот на 2000 година, албумот исфрли неколку хитови како: “When You Believe”(бр.15 во САД, бр.4 во Велика Британија), дует со Мараја Кери кој исто така стана и интернацинален хит, наоѓајќи се во топ 10 во повеќе држави и освојуваќи Academy Award за Најдобра оригинална песна; “Heartbreak Hotel”(бр.2 во САД, бр.25 во Велика Британија) заедно со Фејт Евенс и Кели Прајс, која доби MTV VMA номинација за Најдобро R&B видео и седум недели беше на место број еден US R&B листата; “It’s Not Right But It’s Okey”(бр.4 во Сад, бр.3 во Велика Британја), и ја донесе на Хјустон нејзината шеста Греми награда за најдобра R&B вокална изведба; “My Love Is Your Love”(бр.4 во САД, бр.2 во Велика Британија) со продадени 3 милиони копии ширум светот; и “I Learned from the Best”(бр.27 во САД, бр.19 во Велика Британија). Овие синглови станаа исто така и интернационални хитови, а исто така сите освен “When You Believe”, станаа број еден хитови на Billboard Hot Dance/Club Play листата. Албумот се продаде во четири милиони копии во Америка, правејќи да биде оценет со 4× платина, а единаесет милиони копии беа продадени ширум светот. Албумот и донесе многубројни критики. Rolling Stone напиша дека Хјустон пеела “со залак во нејзиниот глас”,[157] а The Village Voice го нарече “најостaр и најзадоволувачки албум досега”.[158]

Во 1999 година, Хустон учествуваше VH-1 Divas Live ’99, покрај Бренди, Мери Џеј Блајџ, Тина Тарнер и Шер. Истата година Хјустон започна со нејзината турнеја My love is your love. Европскиот дел од турнејата беше турнеја која најмногу заработила таа година.[159] Во ноември 1999 година, Хјустон беше наведена во Најдобро продаваните R&B женски артисти на векот, со проценка на продадени 51 милион копии во САД во тоа време, а сандтракот за “The Bodyguard” беше именуван како Најдобро продаваниот саундтрак албум на векот од страна на Асоцијацијата на снимачката индустрија на Америка.[160] Исто така таа победи и за Артист на деценијата, Женска награда за изворедни уметнички придонеси за време на 1990-тите на 14-тото издание на Soul Train музички награди[161][162] и MTV европска музичка награда за Најдобро R&B.[163][164][165]

Во мај 2000 година, Whitney: The Greatest Hits беше издаден во светот. Двојниот диск се најде на петтото место во Соединетите Држави, достигнувајќи го првото место во Велика Британија.[166] Освен тоа, албумот се најде и во Топ 10 во многу други држави.[167] Албумот се состоеше од хаус/клуб ремикси на повеќето хитови со брзо темпо, додека баладите останаа непроменети. Вклучени во албумот беа и четири нови песни: “Could I Have This Kiss Forever” (дует со Енрике Иглесијас), “Same Script, Different Cast” (дует со Дебора Кокс), “If I Told You That” (дует со Џорџ Мајкл) и “Fine” и три хитови што претходно не биле на ниту еден албум на Хјустон: “One Moment in Time”, “The Star Spangled Banner” и “If You Say My Eyes Are Beautiful”, дует со Џермин Џексон од неговиот албум од 1986 година Precious Moments.[168] Заедно со албумот беа издадени и VHS и DVD за него, заедно со музички видеа од најголемите хитови на Хјустон, како и неколку изведби во живо кои тешко можат да се најдат, вклучувајќи го нејзиното дебитирање на шоуто Merv Griffin интервјуа.[169] Албумот со најголемите хитови беше оценет со 5× платина во САД, со продадени 11 милиони копии ширум светот.[54][170]

2000-2005: Just Whitney и приватни битки

[уреди | уреди извор]

Иако за време на 80-тите и раните 90-ти Хјустон беше гледана како “добра девојка” со беспрекорен имиџ, до доцните 90-ти нејзиното однесување се смени. Постојано со часови доцнеше за интервјуа, фото сесии и проби и откажуваше настапи на концерти и ток-шоуа.[171][172] Со пропуштените настапи и изгубената тежина, почнаа да кружат гласини дека Хјустон користи дрога заедно нејзиниот сопруг. На 11 јануари 2000 година, на аеродромот во Хаваи, од страна на обезбедувањето во багажот на Хјустон и нејзиниот сопруг Боби Браун беше пронајдена марихуана, но двајцата, пред да пред да стигнат властите, се качија во авионот и заминаа.[173][174] Подоцна против нив беа поднесени кривични пријави,[175] а гласини за нив двајцата околу употребата на дрога продолжија да излегуваат. Два месеци подоцна , Клив Дејвис беше вклучен во Rock & Roll Hall Of Fame. Хјустон требаше да настапи на овој настан, но не се појави.[176]

Кратко подоцна, Хјустон требаше да настапи на доделувањето на оскарите, но беше лишена од овој настан од страна на музичкиот директор и долгогодишен пријател Бурт Бачарах. Нејзиниот потпарол како причина за откажувањето ги наведе проблемите со грлото. Авторот Стив Понд во неговата книга The Big Show: High Times and Dirty Dealings Backstage at the Academy Awards открива дека “Гласот на Хјустон беше растреперен, изгледаше расеана и нервозна, а нејзиното однесување беше несекојдневно, речиси дрско” и дека додека Хјустон ја пеела “Over the Rainbow”, започнала да пее друга песна.[177] Хјустон подоцна призна дека не и било дозволено да настапува.[178]

Во мај 2000 година, долгогодишниот извршен асистент и пријател Робин Крафорд, даде оставка од раководството на компанијата на Хјустон.[176] Во 2019 година, Крафорд рекла дека заминала откако Хјустон одбила да побара помош за нејзината зависност од дрога.[179][180] Следниот месец, Ролинг Стоун објавил сторија во која се наведува дека Сиси Хјустон и други интервенирале во јули 1999 година во неуспешен обид да ја убедат Витни да се лекува од дрога.[176]

Во август 2001 година, Хјустон го потпиша најголемиот договор за снимање во музичката историја со Arista/BMG. Таа го обнови нејзиниот договор за 100 милиони долари, за снимање шест нови албуми, над кои исто така ќе има авторски права.[181][182][183] Потоа ќе настапи на 30th Anniversary Special на Мајкл Џексон. Нејзиното многу слабо тело, дополнително ќе ги поттикне гласините за користење на дрога. Нејзиниот потпарол изјави дека: Витни е под стрес поради семејни работи, а кога е под стрес не јаде”.[184] Пејачката требаше да има и друга изведба наредната вечер, но ја откажа.[185] По неколку недели, изведбата на Хјустон на “The Star Spangled Banner” ќе биде повторно издадена по нападите на 11 септември, а средствата ќе бидат донирани во фондацијата за помош на пожарникарите од катастрофата во Њујорк.[186] Песната овој пат се најде на место број 6 на US Hot 100, надминувајќи ја претходната позиција.[187]

Во 2002 година, Хјустон беше вклучена во судски спор со John Houston Enterprise. Иако компанијата беше основана од нејзиниот татко за да раководи со нејзината кариера, всушност беше водена од претседателот на компанијата Кевин Скинер. Скинер поднесе тужба за прекршување на договорот и барајќи 100 милиони долари (но изгуби), наведувајќи дека Хјустон и должи на компанијата за претходно неплатен надомест за помагање при приговарањето со Arista Records за нејзиниот договор од 100 000 000 долари и средување на правните работи.[188] Хјустон изјави дека нејзниот 81-годишен татко нема никаква врска со тужбата. Иако Скинер се обидуваше да го докаже спортивното, Џон Хјустон никогаш не се појави на суд.[189] Подоцна во февруари 2003 година, таткото на Хјустон почина.[190] Тужбата беше распуштена... на 5 април 2004 година, а Скинер не доби ништо.[191]

Исто така во 2002 година, Хјустон имаше интервју со Дајана Сојер, за да го промивира нејзиниот тогашен следен албум. За време на специјалниот дел од интервјуто, Хјустон зборуваше на теми како што се гласините за користење на крек кокаин и брaкот. "Како прво, ајде прво една работа да биде јасна. Крекот е евтин. Заработувам премногу пари за да пушам крек. Тоа нека биде јасно. Во ред? Ние не пушиме крек. Ние не го правиме тоа."[178] Меѓутоа призна, дека повремено користи други супстанции, вклучивајќи кокаин.[178]

Во декември 2002 година, Хјустон го издаде својот петти студиски албум "Just Whitney..." Во албумот беа вклучени продукции од тогашниот сопруг Боби Браун, Миси Елиот и Бејбифејс, а за првпат не го реазлизираше албумот со Клив Дејвис, бидејќи беше тргнат од врвот на раководтвотото на BMG. После издавањето, албумот "Just Whitney" доби различни критики.[192] Албумот дебитираше на местото број 9 на листата Билборд 200 и ја имаше најголемата продажба за време на првата недела од сите нејзини дотогаш издадени албуми.[193] Четирите издадени синглови од албумот, не парираа добро на Billboard Hot 100, но станаа Hot Dance Club Play хитови. "Just Whitney" беше оценет со платина во Соединетите Држави и се продаде во околу два милиони копии ширум светот.[194][195]

Во јуни 2003 година, за патувањето и посетата на Израел, Хјустон изјави: "Никогаш не сум чувствувала вака во ниту една држава. Се чувствувам како дома, се чувтвувам прекрасно". Доцна во 2003 година, Хјустон го издаде својот прв Божиќен албум "One Wish": Празничен албум, колекција од традиционални празнични песни. Хјустон го реализираше албумот со Мервин Варен и Гордон Чемберс. Синглот насловен како "One Wish(for Christmas)" се најде во Топ 20 на Adult Contemporary листата и албумот беше оценет со злато во Соединетите Држави.[196]

Како што и отсекогаш била артист позната по турнеите, Хјустон го помина поголемиот дел од 2004 година по турнеи, настапувалќи во Европа, во земјите од Блискиот Исток, Азија и Русија. Во септември 2004 година, на доделувањето на Светските музички награди, таа имаше изнеадувачки настап во чест на нејзиниот долгогодишен пријател Клив Дејвис. По настапот, Дејвис и Хјустон ги најавија нивните планови за повторно да влезат во студио и да работат на нејзинот нов албум.[197]

Во почетокот на 2004 година, сопругот Боби Браун глумеше во сопственото реално ТВ шоу, како Боби Браун (на Браво мрежата), со што можеше да се има увид во домашните случувања на семејството Браун. Иако тоа беше шоу на Браун, Хјустон беше истакната личност во текот на шоуто, добивајќи исто време колку и Браун на екранот. Серијата се емитуваше во 2005 година и ни ја прикажа Хјустон, како што некои би рекла, во не баш блескави моменти. Hollywood Reporter рече дека "без сомнение е најодвратната и најгрозната серија што некогаш се нашла на телевизија.[198] И покрај тоа, серијата му го донесе на Браво највисокиот рејтинг во тоа време и продолжи со успешите обиди на Хјустон во филмот и телевизијата.[199] Шоуто не доби втора сезона откако Хјустон изјави дека веќе нема да се појавува во него, а Браун и Браво мрежата не можеа да се договорат за друга сезона.[200]

2006-2012: Враќање на музиката, "I Look to You", турнеја и филмски повраток

[уреди | уреди извор]

После неколку години контроверзии и превирање, Хјустон се раздели од Боби Браун во септември 2006 година, поднесувајќи барање за развод наредниот месец.[201][202] На 1 февруари 2007 година, Хјустон го замоли судот да го забрза нивниот развод. Разводот беше завршен на 24 април 2007 година, а притоа Хјустон го доби старателството над нивната ќерка.[203] На 4 мај Хјустон го продаде нивниот дом во предградието на Атланта за 1,19 милиони долари.Неколку дена подоцна, Браун ја даде на суд Хјустон, во судот во округот Оринџ, Калифорнија, со цел да се измени договорот за старателство. Браун исто така бараше финансиска поддршка од Хјустон. Во тужбата Браун тврди дека финансиски и емоционални проблеми го спречиле да одговори комплетно на барањето за развод на Хјустон.Браун изгуби на судот, со тоа што судаот ја отфрли неговата жалба да се смени договорот за старателство, оставајќи и го цело на Хјустон, а Браун без никаква финансиска поддршка. Во март 2007 година, Клив Дејвис од Arista Records најави дека Хјустон ќе започне со снимање на нов албум. Во октомври 2007 година, Arista ќе издаде друга компилација The Ultimate Collection надвор од Соединетите Држави.

Во септември 2009 година, Хјустон го имаше своето прво интервју после седум години, појавувајќи се во примиерата на сезоната на шоуто на Опра Винфри. Интервјуто беше најавено како "најочекуваното музичко интервју на деценијата".[204] Во шоуто Витни призна дека користела дрога со поранешниот сопруг Боби Браун, кој "мешал марихуана со тврд кокаин.[205] Таа изјави дека до 1996 година "користењето дрога беше секојдневна работа.... Не бев среќна во тој момент од животот. Се губев самата.[206]

Во август 2009 година, Хјустон го издаде својот нов албум "I Look to You".[207] Првите два сиглови од албумот се "I Look to You" и "Million Dollar Bill". Албумот влезе во Billboard 200 наоѓајќи се на место број 1, со најдобро отворање на продажбата, со продадени 305 000 копии за една недела, со што стана првиот број еден албум на Хјустон после "The Bodyguard" и првиот студиски албум на Хјустон што го достигнал местото број еден после албумот од 1987 година "Whitney". Хјустон исто така се појави на некои европски телевизиски програми за да го промовира албумот. Таа ја изведе песната "I Look to You" на германското телевизиско шоу Wetten, dass...?. Три дена подоцна, настапи со првиот светски сингл од "I Look to You", "Million Dollar Bill", на француското телевизиско шоу Le Grand Journal. Хјустон се појави и како гостин ментор во The X Factor во Велика Британија. Таа настапи со "Million Dollar Bill" наредниот ден кога се кажуваа резултатите. Изведбата беше лошо примена од страна на британските медиумии бесе најразлично опишана како "чудна", "ладна", "хаотична" и како "утка".[208]

И покрај таквиот прием, "Million Dollar Bill", скокна од местото број 14 на местото број 5, (нејзиниот прв топ 5 хит во Велика Британија после цела деценија). Хјустон се појави и во италијанската верзија на X factor, изведувајќи ја истата песна "Million Dollar Bill" добивајќи одлични критики.[209] Таа беше наградена со Златен сертификат за продадени над 50 000 компакт дискови од "I Look to You" во Италија. Во ноември, Хјусто настапи со " I Didn't Know My Own Strength" на доделувањето на Американските музички награди 2009 во Лос Анџелес, Калифорнија. Два дена подоцна, Хјустон ги изведе и двете песни на финалето на 9-тата сезона на Dancing with the Stars. Во декември 2009 година "I Look to You" беше оценета со платина од страна на RIAA за продадени над еден милион копии во Соединетите Држави. На 26 јануари 2010 година, нејзиниот деби албум беше повторно издаден во посебо издание насловен како Whitney Houston- The Deluxe Anniversary Edition.

Хјустон потоа започна светска турнеја, насловена како Nothing but Love Wourld Tour. Тоа беше нејзина прва светска турнеја после десет година и беше најавена како триумфален кам-бек. Меѓутоа, неколку лоши критики и презакажани концерти донеа негативно медиумско внимание.[210][211] Хјустон откажа неколку концерти поради болест и доби негатини критики од страна на обожавателите, кои беа разочарани од квалитетот на нејзиниот глас и изведба. Наводно, некои обожаватели си заминале од нејзините концерти.[212]

Во јануари 2010 година, Хјустон беше номинирана за два NAACP Image Awards, една за Најдобар женски изведувач и една за Најдобро музичко видео. Наградата за Најдобро музичко видео ја доби за нејзиниот сингл "I Look to You".[213] На 16 јануари, таа доби Почесна награда за забавувач поради нејзините животни достигнувања во 25-те години во индустријата.[214] Во 2010 година, доделувањето на Почесната награда се одржа во Ворнер театарот во Вашингтон, а се емитуваше на 30 јануари 2011 година.[215] Џенифер Хадсон и Ким Барел, настапија во нејзина чест, за што добија позитивни критики. Хјустон исто така беше номинирана за Echo Awards, германска веризија на Греми наградите, за Најдобар меѓународен изведувач. Во април 2010 година, британскиот весник Mirror напиша дека Хјустон планира до сними нејзиниот осми студиски албум и би сакала да соработува со will.i.am (од Блек Ајд Пис), кој е нејзиниот прв избор за соработка.

Исто така, Хјустон ја изведе "I Look to You" заедно со црковно-џез пејачката Ким Барел на BET Celebration of Gospel 2011, што се одржа во Стејплес центарот во Лос Анџелес. Во почетокот на 2011 година, настапи во чест на нејзината роднина Сиси Ворик. Во мај 2001 година, Хјустон повторно се пријави во центарот за рехабилитација поради проблеми со дрогата и алкохолот. Потпарол на Хјустон изјави дека тоа е дел од нејзиниот "долггодишен процес на рехабилитација".[216] Во септември 2011 година, Hollywood Reporter најави дека Хјустон ќе продуцира и глуми покрај Џордин Спаркс и Мајк Епс во римејкот на филмот "Спаркл" од 1976 година. Хјустон ја игра улогата на Спаркс "не многу храбра мајка". Таа исто така беше назначена за извршен продуцент на филмот. Дебра Мартин Чејс, продуцент на "Sparkle", изјави дека Хјустон заслужена ја добила таа титула, земајќи предвид дека таа била таму уште во 2001 година кога Хјустон ги добила правата за "Sparkle". R&B пејачката Алија, koja првенствено беше избрана да глуми во "Sparkle" - почина во авионска насреќа во 2001 година. Нејзината смрт ќе го спречи снимањето на филмот, кое требаше да започне во 2002 година.[217][218][219] Римејкот на Хјустон на "Sparkle" беше снимен есента во 2011 година, во преиод од еден до два месеци[220] и беше издаден од TriStar Pictures.[221] На 21 мај 2012 година, "Celebrate" последната песна на Хјустон снимена сО Спаркс, ја имаше својата премира на RyanSeacrest.com. а беше достапна за дигитално симнување на iTunes на 5 јуни. Песната беше вклучена во саундтракот за филмот "Sparkle", како прв официјален сингл.[222] Филмот беше издаден на 17 август 2012 година во Соединетите држави. Музичкото видео за "Celebrate" беше снимено на 30 мај 2012 година. Се снимаше повеќе од 2 дена, а премиерата ја доби на 4 јуни 2012 година на Entertainment Tonight.

Смрт

[уреди | уреди извор]

Хјустон наводно изгледала „разбушавена“ [223][224][225] и имала „непостојано однесување“ [223][226] деновите пред нејзината смрт.На 9 февруари 2012 Хјустон ги посети пејачите Бренди и Моника, заедно со Клајв Дејвис, на пробите на Дејвис за забавата пред Греми наградите во хотелот Беверли Хилтон во Беверли Хилс.[227][228] Истиот ден, таа го изведе нејзиниот последен јавен настап, кога ја придружи Кели Прајс на сцената во Холивуд, Калифорнија и ја испеа "Jesus Loves Me".[229][230]

Два дена подоцна, на 11 февруари, Хјустон беше пронајдена без свест во сопстената соба 434 во хотелот Беверли Хилтон, потопена во кадата;[231][232] подоцна беше прогласена за мртва.Причината за смртта не беше веднаш позната. Болничарите од Беверли Хилс пристигнаа околу 3:30 попладне и ја пронајдоа пејачката онесвестена и извршиле вештачко дишење. Хјустон беше прогласена за мртва во 3:55 попладне.[233][234] Локалната полиција соопшти дека немало видливи знаци на насислство.[235]

На 22 март 2012, иследникот од канцелариите на Лос Анџелес соопшти дека причината за смртта на Хјустон биле давењето и ефектите од атеросклеротичната срцева болест, како и употребата на кокаин.[236][237] Оттаму изјавија дека количеството на кокаин кое беше пронајдено во телото на Хјустон, посочи дека таа ја користела оваа супстанција непосредно пред нејзината смрт.[238] Резултатите од токсикологија открија дополнителни лекови во нејзиниот организам: Бенедрил, Ханакс, марихуана и флексерил.[239] Смртта беше прогласена како несреќен случај.[240]

Споменот на Хјустон се одржа во сабота, 18 февруари 2012 година, во Баптистичката црква "Нова надеж" во Њуарк, Њу Џерси. Беше планирано да трае два часа, но траеше четири.[241] Помеѓу оние кои имаа своја изведба на погребот беа и Стиви Вондер (со преработка на "Ribbon in the Sky" и "Love's in Need of Love Today"), Сиси Винанс ("Don't Cry" и "Jesus Loves Me"), Алиша Кис ("Send Me an Angel"), Ким Барел (преработка на"A Change is Gonna Come") и Р. Кели ("I Loоk to You"),[242][243] на кои им се придружи и црковниот хор, со неколку црковни песни и говори одржаа продуцентот на Хјустон Клив Дејвис, Кевин Костнер, нејзиниот музички директор Рики Минор, нејзината роднина Дион Ворвик и нејзиниот телохранител во последните 11 години Реј Ватсон. Арета Френкин беше на списокот на програмата и беше очекувано да пее и таа, но не можела да присиствува на споменот.[242][243] Бившиот маж на Хјустон, Боби Браун, исто така беше поканет на погребот, но тој си замина набргу по почетокот на службата.[244] Хјустон беше погребана во недела, 19 февруари 2012 година, на гробиштата во Фервју, Вестфајлд во Њу Џерси до нејзиниот татко Џон Расел Хјустон кој почина во 2003 година.[245] Во јуни 2012 година, McDonald's Gospelfest во Њуарк се одржа во чест на Хјустон.

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ „The 200 Greatest Singers of All Time“. Rolling Stone. January 1, 2023. Посетено на January 2, 2023.
  2. ↑ 2,0 2,1 „11 of Whitney Houston's Most Dazzling Beauty Looks“. Vogue. August 9, 2023. Посетено на August 9, 2023.
  3. ↑ http://www.dailytelegraph.com.au/entertainment/fans-grieve-fallen-angel-whitney-houston-who-died-at-48-in-a-beverly-hills-hotel-room/story-e6frewyr-1226269117459 (англиски)
  4. ↑ http://books.google.com/?id=ESUEAAAAMBAJ&lpg=PA59&dq=1986%20mtv%20video%20music%20awards%20whitney%20houston&pg=PA59#v=onepage&q=&f=false (англиски)
  5. ↑ http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,964980,00.html Архивирано на 5 март 2012 г. (англиски)
  6. ↑ http://www.allmusic.com/artist/whitney-houston-p4519/biography (англиски)
  7. ↑ http://www.rollingstone.com/music/artists/whitney-houston/biography (англиски)
  8. ↑ http://www.mediaite.com/tv/howard-kurtz-asks-if-whitney-houstons-death-is-worth-intense-news-coverage (англиски)
  9. ↑ Pareles, Jon; Nagourney, Adam (February 11, 2012). „Whitney Houston, Pop Superstar, Dies at 48“. The New York Times. Посетено на February 12, 2012.
  10. ↑ Smith, Jessie Carney (1996). Notable Black American women. VNR AG. стр. 304–305. ISBN 978-0-8103-9177-2.
  11. ↑ „Cissy Houston Remembers Elvis Presley | Elvis Interviews“. elvis.com.au. Посетено на April 10, 2020.
  12. ↑ "Top 10 Things You May Not Know About Whitney Houston" Архивирано на 19 ноември 2018 г.. ABC. February 16, 2012. Retrieved November 4, 2012.
  13. ↑ „Michael Houston 'Devastated' At Death Of Sister“. Entertainment Wise. February 12, 2012. Архивирано од изворникот на February 15, 2012. Посетено на November 4, 2012.
  14. ↑ Houston, Cissy (September 2, 2009). „Visionary Project Video – Cissy Houston: My Family“. Архивирано од изворникот на September 21, 2018. Посетено на February 11, 2012.
  15. ↑ „Whitney's godmother: 'She was a light'“. Nancy Grace spoke with Whitney Houston's and Rock and Roll Hall of Fame singer Darlene Love. February 13, 2012. Архивирано од изворникот на January 2, 2013. Посетено на February 17, 2012.
  16. ↑ Whitall, Susan. „Aretha Franklin recalls meeting a young Whitney Houston“. The Queen of Soul corrected one thing about her relationship to Houston. She says she wasn't Houston's godmother, but a sort of honorary aunt. The Detroit News. Посетено на February 18, 2012.[мртва врска][мртва врска]
  17. ↑ Gardner, Elysa (January 28, 2013). „Cissy Houston remembers Whitney, with love and candor“. USA Today. Посетено на December 19, 2017.
  18. ↑ 18,0 18,1 DeCurtis, Anthony (June 10, 1993). „Whitney Houston: Down and Dirty“. Rolling Stone. Посетено на September 7, 2021.
  19. ↑ 19,0 19,1 Bronson, Fred (October 1, 2003). The Billboard book of number 1 hits. Random House Digital. стр. 629. ISBN 978-0-8230-7677-2.
  20. ↑ Wilson, Julee (February 13, 2012). „Whitney Houston Graces Cover Of Seventeen Magazine, November 1981 (PHOTO)“. HuffPost.
  21. ↑ „Singer Whitney Houston A Model Of Success“. Jet. July 16, 1990. стр. 32. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  22. ↑ Ripol, Vince. „Paul Jabara & Friends Album Review“. AllMusic. Посетено на July 27, 2019.
  23. ↑ „Whitney Houston: For Talented Young Star, Singing Is A Family Tradition“. Ebony. December 1985. стр. 155. ISSN 0012-9011. Посетено на September 7, 2021.
  24. ↑ Scoppa, Bud (December 1986). „The Long Road To Overnight Stardom“. Billboard.
  25. ↑ Wynn, Ron. „Love Language Album Review“. AllMusic. Архивирано од изворникот на December 6, 2009. Посетено на January 14, 2010.
  26. ↑ „Arista Aims New Houston Album at 'Core Urban' Fans“. Billboard. December 14, 2002. стр. 64. ISSN 0006-2510.
  27. ↑ Sullivan, Caroline (February 11, 2012). „Whitney Houston obituary“. The Guardian. Посетено на July 27, 2019.
  28. ↑ Shewey, Don (June 6, 1985). „Music Review: Whitney Houston“. Rolling Stone. Архивирано од изворникот на June 28, 2011. Посетено на March 17, 2011.
  29. ↑ Holden, Stephen (May 12, 1985). „Critic's Choice; Pop Music“. The New York Times. стр. A2.
  30. ↑ „Whitney Houston's Success Is Global“. Billboard. June 8, 1985. стр. 54. ISSN 0006-2510.
  31. ↑ „SINGER WHITNEY HOUSTON HITS A HIGH NOTE EARLY IN HER CAREER“. Orlando Sentinel. August 4, 1985. Посетено на June 20, 2023.
  32. ↑ "Whitney Houston". Headliners And Legends.
  33. ↑ „Whitney Houston's 1985 MTV Debut Broke Barriers for Black Artists“. February 12, 2023. Посетено на May 17, 2023.
  34. ↑ Traister, Rebecca (April 13, 2006). „Didn't She Almost Have It All“. Salon. Посетено на July 27, 2019.
  35. ↑ „Charts '86“. Billboard. December 27, 1986. стр. 52. ISSN 0006-2510.
  36. ↑ „Whitney Houston - Chart History: Billboard 200“. Billboard. Посетено на June 19, 2023.
  37. ↑ Bekheet, Dia (February 11, 2012). „Music Industry Pays Tribute to Whitney Houston“. VOA.
  38. ↑ „Inside Whitney's world“. NBC News. September 28, 2013. Посетено на June 18, 2017.
  39. ↑ Booker, Bobbi (February 14, 2012). „Philly reflects on Houston's legacy“. The Philadelphia Tribune. Посетено на June 18, 2017.
  40. ↑ „Tina, Whitney Top Picks For Annual Grammy Awards“. Jet. January 27, 1986. стр. 57. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  41. ↑ „'We Are The World' Big Winner At 28th Grammys“. Jet. March 17, 1986. стр. 14. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  42. ↑ Harrington, Richard (January 10, 1986). „Dire Straits Tops List for Grammy's; We are the World Wins 6 Nominations“. The Washington Post.
  43. ↑ „'Cosby Show' Snubbed At Emmy Awards Ceremony; Receives Only One Honor“. Jet. October 13, 1986. стр. 16. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  44. ↑ „500 Greatest Albums of All Time“. Rolling Stone. November 18, 2003. Архивирано од изворникот на December 20, 2010. Посетено на March 17, 2011.
  45. ↑ „The Definitive 200“. The Rock & Roll Hall of Fame. 2007. Архивирано од изворникот на January 13, 2008. Посетено на January 15, 2008.
  46. ↑ Gundersen, Edna (June 18, 2007). „25 years of memorable musical moments“. USA Today. Посетено на January 1, 2008.
  47. ↑ Rizzo, Frank (August 30, 1987). „Houston Tops New Wave of Women With Pop Punch Aplenty“. Orlando Sentinel. стр. 11.
  48. ↑ Hunt, Dennis (February 1, 1987). „Anita Baker: 'Most Powerful Black Woman Singer of 80s'“. San Francisco Chronicle. стр. 44.
  49. ↑ Aletti, Vince (August 13, 1987). „Review: Whitney“. Rolling Stone. Архивирано од изворникот на June 28, 2011. Посетено на March 16, 2011.
  50. ↑ „Whitney Breaks Record For Consecutive No. 1 Tunes“. Jet. May 2, 1988. стр. 54. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  51. ↑ Billboard. May 13, 2000. стр. 104. ISSN 0006-2510.
  52. ↑ 52,0 52,1 52,2 52,3 Празен навод (help)
  53. ↑ Billboard. May 13, 2000. стр. 104. ISSN 0006-2510.
  54. ↑ 54,0 54,1 Предлошка:Cite certification
  55. ↑ „This Day in Black History: June 27, 1987“. BET.com. Архивирано од изворникот на December 7, 2019. Посетено на December 7, 2019.
  56. ↑ „Battle and Jackson Top Grammy Award Nominees“. Jet. February 1, 1988. стр. 56. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  57. ↑ „Blacks Turn Grammys Into A Show Biz Extravaganza“. Jet. March 21, 1988. стр. 52. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  58. ↑ „Anita Baker, Whitney Houston Top Black Winners At Recent American Music Awards Show“. Jet. February 15, 1988. стр. 60. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  59. ↑ „Houston, D. J. Jazzy Jeff & Fresh Prince, Jackson Top American Music Awards“. Jet. February 20, 1989. стр. 55. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  60. ↑ MacDonald, Patrick. "U2, Bon Jovi were top concert acts of 1987". The Seattle Times. January 15, 1988. Page 5. Retrieved May 16, 2008.
  61. ↑ Robert Hilburn (January 23, 1988). „U2's $35-Million Gross Is Highest for '87 Tour“. Los Angeles Times. Посетено на December 6, 2022.
  62. ↑ 62,0 62,1 „Cosby's $84 Million Makes Him Richest Entertainer“. Jet. September 28, 1987. стр. 52–53. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  63. ↑ Gilchrist, Jim (August 23, 2009). „Diva Will Always Love Limelight“. The Scotsman. Edinburgh, UK. Посетено на January 12, 2010.
  64. ↑ „Whitney Houston Uses Fame To Help Good Causes“. Jet. June 20, 1988. стр. 59. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  65. ↑ Watrous, Peter (June 13, 1988). „Pop Music's Homage to Mandela“. The New York Times.
  66. ↑ „Whitney Houston's Concert Raises $250,000 For UNCF“. Jet. September 19, 1988. стр. 54. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  67. ↑ „Whitney, Aretha On Summer Olympics Album“. Jet. September 12, 1988. стр. 59. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  68. ↑ „1988 UK Number Ones“. number-ones.co.uk. Посетено на January 12, 2010.
  69. ↑ „October 24, 1988 Single Top 100“. charts.de. October 24, 1988. Архивирано од изворникот на July 7, 2014. Посетено на January 12, 2010.
  70. ↑ „Abou“. Посетено на May 18, 2023.
  71. ↑ „Whitney Houston Foundation for Children“. Архивирано од изворникот на October 7, 2014. Посетено на April 22, 2017.
  72. ↑ "{{{title}}}". A History of Soul Music. VH1. October 18, 2007.
  73. ↑ Duckett Cain, Joy (December 2003). „The Soul of Whitney“. Essence.
  74. ↑ „Ebony“. Ebony. May 1991. стр. 112. ISSN 0012-9011.
  75. ↑ Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име Norment-1991.
  76. ↑ Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име Cain-19902.
  77. ↑ Hunter, James (January 10, 1991). „Review: I'm Your Baby Tonight“. Rolling Stone. Архивирано од изворникот на February 16, 2012. Посетено на March 16, 2011.
  78. ↑ Browne, David (November 23, 1990). „Music Review: I'm Your Baby Tonight“. Архивирано од изворникот на February 16, 2012. Посетено на March 16, 2011.
  79. ↑ 79,0 79,1 Pareles, Jon (February 24, 1991). „Pop View; Caution: Now Entering The War Zone“. The New York Times. Посетено на October 5, 2008.
  80. ↑ „Spokane Chronicle - Google News Archive Search“. news.google.com.
  81. ↑ „The Daily Gazette - Google News Archive Search“. news.google.com.
  82. ↑ 82,0 82,1 Fisher, Luchina; Marikar, Sheila (February 3, 2009). „Hudson's Super Bowl Lip-Sync No Surprise to Insiders“. ABC News. Посетено на January 22, 2013.
  83. ↑ Otfinoski, Steven (April 1, 2010). African Americans in the performing arts. Infobase Publishing. стр. 116–. ISBN 978-0-8160-7838-7. Посетено на February 12, 2012.
  84. ↑ Blair, Tom. "The village verbiage collector". The San Diego Union. May 23, 1991. Page B1.
  85. ↑ „Jennifer Hudson delivers on Super Bowl stage“. The Washington Times. News World Media Development. February 2, 2009. Посетено на March 27, 2011.
  86. ↑ „Gold & Platinum – Search Results for "The Star Spangled Banner" single and its video single“. Recording Industry Association of America. October 3, 2001. Архивирано од изворникот на July 25, 2013. Посетено на March 17, 2011.
  87. ↑ Smith, Patricia. "Mom, apple pie and Whitney Houston in concert for troops" Архивирано на 25 јули 2013 г.. The Boston Globe April 1, 1991.
  88. ↑ Hodges, Anne. "Hope opens his home to U.S. troops". Houston Chronicle April 6, 1991.
  89. ↑ 89,0 89,1 Norment, Lynn (May 1991). „Whitney Houston Talks About The Men In Her Life – And The Rumors, Lies And Insults That Are The High Price Of Fame“. Ebony. том 46 no. 7. стр. 111–118. ISSN 0012-9011.
  90. ↑ „Whitney Houston Sets The Record Straight About Rumors Of Her Troubled Marriage To Bobby Brown“. Jet. April 26, 1999. стр. 60. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  91. ↑ Speidel, Maria (March 22, 1993). „Passages“. People. Архивирано од изворникот на February 2, 2014. Посетено на July 10, 2013.
  92. ↑ „Warrant issued for Bobby Brown“. CNN. January 16, 2003.
  93. ↑ Lee, Chris (February 12, 2012). „Inside Whitney Houston's Violent Marriage to Bobby Brown“. Daily Beast.
  94. ↑ „Bobby Brown charged with battery“. CNN. December 10, 2003. Посетено на December 19, 2017.
  95. ↑ Kempley, Rita (November 25, 1992). „The Bodyguard“. The Washington Post. Посетено на October 30, 2011.
  96. ↑ Maslin, Janet (November 25, 1992). „Review/Film: The Bodyguard; Tragic Flaw Meets Pampered Pop Star Over Multiple Risks“. The New York Times. Посетено на October 29, 2011.
  97. ↑ „All Time Box Office Domestic Grosses“. Box Office Mojo. Посетено на January 12, 2010.
  98. ↑ Garwood, Bianca (October 13, 2017). „Whitney Houston Estate to Reissue 'The Bodyguard' Soundtrack for 25th Anniversary“. EBONY.
  99. ↑ Crisafulli, Chuck (November 17, 2016). „Deep 10: Whitney Houston's The Bodyguard – Original Soundtrack Album“. National Academy of Recording Arts and Sciences. Посетено на September 7, 2021.
  100. ↑ „Jazz, popular, etc“. CD review digest. том 7 no. 4. Peri Press. 1994. стр. 174.
  101. ↑ „100 Greatest Singers of All Time (2008)“. Rolling Stone. December 3, 2010. Посетено на March 17, 2011.
  102. ↑ James T. Jones IV (November 17, 1992). „Houston heroic on 'Bodyguard' album“. USA Today. Архивирано од изворникот на July 25, 2012. Посетено на September 25, 2010.
  103. ↑ DeKnock, Jan (January 15, 1993). „Whitney Houston Hits 4th 'Triple'“. Chicago Tribune. Архивирано од изворникот на 2012-08-08. Посетено на March 17, 2011.
  104. ↑ „Whitney Houston Joins Taylor Swift And Mariah Carey In An Extremely Rare Musical Feat“. Forbes. January 12, 2022. Посетено на February 4, 2022.
  105. ↑ Billboard. April 11, 1998. стр. 10. ISSN 0006-2510.
  106. ↑ Trust, Gary (August 28, 2009). „Battle of the Divas, Round 3“. Billboard. Посетено на September 25, 2010.
  107. ↑ „Whitney Houston's 'I Will Always Love You' Is Certified Diamond by RIAA“. Billboard. January 13, 2022. Посетено на February 4, 2022.
  108. ↑ „Best-selling single by a female artist (US)“. Guinness World Records. Посетено на June 20, 2023.
  109. ↑ „FIVE FAST FACTS ABOUT WHITNEY HOUSTON“. Houston Symphony. May 26, 2013. Посетено на December 2, 2014.
  110. ↑ „5 Things About Whitney Houston“ (англиски). February 23, 2023. Посетено на December 2, 2023.
  111. ↑ Billboard. May 13, 2000. стр. 110. ISSN 0006-2510.
  112. ↑ MacMinn, Aleene (December 31, 1992). „Morning Report: Pop/Rock“. Los Angeles Times. Посетено на September 1, 2010.
  113. ↑ "Whitney Houston gets a boost from Bodyguard". The Globe and Mail. January 1, 1993. Page C6.
  114. ↑ „Billboard Hot 100 (the week of March 13, 1993)“. Billboard. March 13, 1993. Посетено на June 19, 2023.
  115. ↑ DeKnock, Jan (March 19, 1993). „Houston Still Plugged In As Contender“. Chicago Tribune. стр. O. Архивирано од изворникот на 2012-08-12. Посетено на October 29, 2011.
  116. ↑ Billboard. December 8, 2001. стр. 85. ISSN 0006-2510.
  117. ↑ Billboard. March 13, 1993. стр. 134–. ISSN 0006-2510. Посетено на February 13, 2012.
  118. ↑ „Whitney Houston Eight American Music Awards Make Her Top Female Winner“. Jet. February 28, 1994. стр. 56. ISSN 0021-5996. Посетено на September 7, 2021.
  119. ↑ Reynolds, J.R. (March 26, 1994). „The Rhythm and the Blues: 8th Soul Train Awards Are Aglow With Stellar Performances, Star Appearances“. Billboard. том 106 no. 13. стр. 34. ISSN 0006-2510. Посетено на June 29, 2010.
  120. ↑ Crittendon, Denise (February–March 1994). „Stars Shine At The NAACP Image Awards“. The Crisis. том 101 no. 2. стр. 34. ISSN 0011-1422.
  121. ↑ Reynolds, J.R. (January 15, 1994). „The Rhythm and the Blues: Tupac's Loss May Preserve Awards' Image; New Indies Form Out West And Down South“. Billboard. том 106 no. 3. стр. 15. ISSN 0006-2510. Посетено на June 29, 2010.
  122. ↑ Leonardi, Marisa (January 7, 1994). „Michael Jackson Shares Whitney Houston's Spotlight, Honors: Houston wins five NAACP Image Awards, but Jackson gets cheers in a show marked by controversy“. Los Angeles Times. Посетено на June 29, 2010.
  123. ↑ Празен навод (help)
  124. ↑ „The BRITs 1994 Winners & Nominees“. British Phonographic Industry. February 14, 1994. Архивирано од изворникот на 2012-06-30. Посетено на June 29, 2010.
  125. ↑ "Spielberg Dethrones Oprah As Highest-Paid Entertainer" The San Francisco Chronicle. September 12, 1994. Page C16.
  126. ↑ „Steven Spielberg Is Mr. Entertainer“. San Francisco Chronicle. December 24, 1994. стр. D11.
  127. ↑ Keogh, Jim (April 15, 1993). „Few women producers make the top 100 list“. Telegram & Gazette. стр. C2.
  128. ↑ Kelly, Katy (October 5, 1994). „Greeting Mandela with elegance and esteem“. USA Today. стр. D02.
  129. ↑ Lelyveld, Nita (October 5, 1994). „White House Lionizes Mandela“. The Free Lance–Star. стр. A8. Посетено на June 12, 2011.
  130. ↑ Paeth, Greg (November 9, 1994). „HBO worth seeing“. Cincinnati Post. стр. 7B.
  131. ↑ „Whitney In South Africa“. Ebony. том 50 no. 4. February 1995. стр. 116–124. ISSN 0012-9011.
  132. ↑ 132,0 132,1 Farley, Christopher John (December 4, 1995). „No More Prissy“. Time. Архивирано од изворникот на May 28, 2008. Посетено на March 17, 2007.
  133. ↑ „Waiting to Exhale (1995)“. Box Office Mojo. March 2, 1996. Посетено на June 13, 2010.
  134. ↑ African American Filmmakers, African American Films: A Bibliography of Materials in the UC Berkeley Library. Berkeley, CA: UC Berkeley Library. Посетено на February 15, 2008.
  135. ↑ Ascher-Walsh, Rebecca (August 14, 1998). „Back in the Groove?“. Entertainment Weekly. Архивирано од изворникот на December 8, 2014. Посетено на February 20, 2020.
  136. ↑ LaPorte, Nicole (March 6, 2005). „Diary of a Mad Niche Hit“. Variety. Архивирано од изворникот на March 8, 2009. Посетено на February 20, 2020.
  137. ↑ White, Jack E. (January 15, 1996). „Heavy Breathing“. Time. Архивирано од изворникот на May 28, 2008. Посетено на March 17, 2007.
  138. ↑ Holden, Stephen (December 22, 1995). „Waiting to Exhale (1995) Film Review;4 Divas Have Lots Of Fun Telling Off Mr. Wrong“. The New York Times. Посетено на December 1, 2014.
  139. ↑ „The 27th NAAPC Image Awards Official Ballot“. The Crisis. том 103 no. 2. February 3, 1996. стр. 20–22. ISSN 0011-1422. Посетено на November 19, 2014.
  140. ↑ 140,0 140,1 Cane, Clay (December 21, 2010). „'Waiting To Exhale' Celebrates 15 Years Today“. BET.com. Архивирано од изворникот на August 15, 2021. Посетено на September 7, 2021.
  141. ↑ Willman, Chris (October 12, 2001). „100 Best Movie Soundtracks“. Entertainment Weekly. Архивирано од изворникот на December 9, 2014. Посетено на March 17, 2007.
  142. ↑ Laurence, Charles (December 14, 1996). „The Arts: The gospel according to Whitney“. The Daily Telegraph.
  143. ↑ „Box office / Business for "The Preacher's Wife"“. IMDb. December 13, 1996. Посетено на February 15, 2008.
  144. ↑ Stack, Peter (December 13, 1996). „Human Comedy's Divine in 'Preacher's Wife'“. San Francisco Chronicle.
  145. ↑ „Ebony's 50th Anniversary Show, Denzel Washington Among NAACP Image Award Winners“. Jet. том 95 no. 15. March 3, 1997. стр. 60–61. ISSN 0021-5996. Посетено на November 19, 2014.
  146. ↑ Susman, Gary (February 13, 2012). „Whitney Houston 1996 Interview Sheds Light on Movie Career, Personal Demons“. Moviefone. AOL. Архивирано од изворникот на November 29, 2014. Посетено на December 1, 2014.
  147. ↑ Purdum, Todd S. (November 2, 1997). „Television; The Slipper Still Fits, Though the Style Is New“. The New York Times.
  148. ↑ „Whitney & Brandy in Cinderella“. Ebony. November 1997. Посетено на September 7, 2021.
  149. ↑ „Whitney Scores As Producer and Star“. Ebony. November 1997. Посетено на September 7, 2021.
  150. ↑ „Whitney Houston To Take On "Christie Love“. MTV News. April 9, 1997. Архивирано од изворникот на 2008-06-19. Посетено на 2024-01-28.
  151. ↑ „Streetwise Houston tries new approach Singer's tour hits town Monday“ (Article ID: R00018180056). The Washington Times. July 3, 1999.
  152. ↑ Samuels, Anita M. (March 14, 1998). „Badu Heads Soul Train; Singer Picks Up 4 Awards“. Billboard. том 110 no. 11. стр. 10. ISSN 0006-2510. Посетено на June 30, 2010.
  153. ↑ „Soul Train Music Awards Library: 1998 The 12th Soul Train Music Awards“. Don Cornelius Productions, Inc. February 27, 1998. Архивирано од изворникот на July 25, 2013. Посетено на June 30, 2010.
  154. ↑ „The Billboard 200 chart listing for the week of December 5, 1998“. Billboard. том 110 no. 49. December 5, 1998. стр. 126. ISSN 0006-2510. Посетено на October 29, 2011.
  155. ↑ „Eurochart Hot 100 Singles / European Top 100 Albums“ (PDF). Music & Media. том 16 no. 34. 21 August 1999. стр. 11–12. OCLC 29800226 – преку World Radio History.
  156. ↑ Newman, Melinda (October 31, 1998). „Houston Finds a New Groove with Arista Set“. Billboard. том 110 no. 44. стр. 1, 86. ISSN 0006-2510. Посетено на October 29, 2011.
  157. ↑ „Vibe“. Vibe Vixen. April 1999. стр. 60. ISSN 1070-4701.
  158. ↑ Aletti, Vince (December 8, 1998). „Look Who's Ticking“. The Village Voice. Посетено на September 7, 2021.
  159. ↑ „Whitney Houston World Tour '99 Becomes Europe's Highest Grossing Arena Tour of the Year“. AllBusiness.com. October 19, 1999. Архивирано од изворникот на July 25, 2009. Посетено на October 29, 2011.
  160. ↑ „The American Recording Industry Announces its Artists of the Century“. Recording Industry Association of America. November 10, 1999. Архивирано од изворникот на July 24, 2011. Посетено на July 23, 2010.
  161. ↑ Basham, David (February 11, 2000). „TLC Nominated For Three Soul Train Music Awards“. MTV. Архивирано од изворникот на 2020-12-01. Посетено на July 4, 2010.
  162. ↑ Mitchell, Gail (March 18, 2000). „TLC Rides Soul Train“. Billboard. том 112 no. 12. стр. 20. ISSN 0006-2510. Посетено на July 4, 2010.
  163. ↑ „Entertainment: Dublin gears up for MTV show“. BBC News. November 11, 1999. Посетено на July 3, 2010.
  164. ↑ „Spears Tops 1999 MTV Europe Music Awards“. Billboard. November 12, 1999. Архивирано од изворникот на November 5, 2012. Посетено на July 2, 2010.
  165. ↑ Ives, Brian (November 12, 1999). „Bono Honored As Britney Spears Dominates MTV Europe Awards“. MTV Network. Архивирано од изворникот на 2008-02-29. Посетено на July 3, 2010.
  166. ↑ „The Billboard 200 chart listing for the week of June 3, 2000“. Billboard. том 112 no. 23. June 3, 2000. стр. 116. ISSN 0006-2510. Посетено на October 29, 2011.
  167. ↑ „Hits of the World“. Billboard. том 112 no. 25. June 17, 2000. стр. 72–73. ISSN 0006-2510. Посетено на October 29, 2011.
  168. ↑ „Reviews & Previews: Spotlight“. Billboard. том 112 no. 21. May 20, 2000. стр. 26. ISSN 0006-2510. Посетено на October 29, 2011.
  169. ↑ Huey, Steve. „Whitney: The Greatest Hits review“. AllMusic. Посетено на October 29, 2011.
  170. ↑ „Florida Orchestra Sues Arista Over Anthem“. Billboard. December 17, 2001. Посетено на October 29, 2011.
  171. ↑ „Whitney Houston biography“. Rolling Stone. 2012. Архивирано од изворникот на December 9, 2009. Посетено на February 12, 2012.
  172. ↑ Larry McShane, "Whitney Houston Gets Bad Press", The Washington Post, April 6, 2000.
  173. ↑ Vanhorn, Teri (January 17, 2000). „Whitney Houston reportedly Escapes Drug Arrest in Hawaii“. MTV News. Архивирано од изворникот на 2022-03-25. Посетено на 2024-01-28.
  174. ↑ „Whitney Houston Faces Charges“ (англиски). CBS News. September 29, 2000.
  175. ↑ „Fears for Whitney Houston Grow“. TCM Breaking News. September 11, 2001. Архивирано од изворникот на September 24, 2009.
  176. ↑ 176,0 176,1 176,2 Dansby, Andrew (June 7, 2000). „Whitney Insider Tells of Drug Use, Failed Intervention“. Rolling Stone. Архивирано од изворникот на May 27, 2009.
  177. ↑ Movie & TV News @ IMDb, "Houston's Oscar Confusion" Архивирано на 25 март 2017 г., December 23, 2004. Houston was replaced at that Oscar telecast by singer Faith Hill.
  178. ↑ 178,0 178,1 178,2 Diane Sawyer, Interview, ABC Primetime, December 4, 2002 (transcript available here ).
  179. ↑ McNeil, Liz (November 7, 2019). „Whitney Houston First Tried Cocaine at 14 Years Old Says Best Friend Robyn Crawford in New Memoir“. People. Посетено на September 7, 2021.
  180. ↑ Caramanica, Jon (November 7, 2019). „Whitney Houston's Confidante Robyn Crawford Breaks Her Silence“. The New York Times. Архивирано од изворникот на November 8, 2019.
  181. ↑ Lafranco, Robert; Binelli, Mark; Goodman, Fred (July 4, 2002). „The Rolling Stone Money Report“. Rolling Stone. Архивирано од изворникот на February 4, 2007. Посетено на January 15, 2010.
  182. ↑ „Whitney Houston Signs $100 Million Contract with Arista Records“. Jet. August 20, 2001. стр. 18.
  183. ↑ Mitchell, Gail (December 14, 2002). „Arista Aims New Houston Album At 'Core Urban' Fans“. Billboard.
  184. ↑ Knolle, Sharon (September 13, 2001). „Reports of Whitney Houston's Death Denied“. ABC News. Посетено на July 27, 2019.
  185. ↑ Holloway, Lynette (November 11, 2002). „In Switch, Whitney Houston Has to Sell an Album“. The New York Times'. стр. C0009.
  186. ↑ Reid, Shaheem (September 17, 2001). „Whitney Houston's 'Star-Spangled Banner' To Wave Again“. MTV Networks (Viacom). Архивирано од изворникот на 2020-04-08. Посетено на July 27, 2019.
  187. ↑ [[[:Предлошка:BillboardURLbyName]] „Whitney Houston Billboard chart history“] Проверете ја вредноста |url= (help). Billboard. Посетено на October 29, 2011.
  188. ↑ Vineyard, Jennifer (October 8, 2002). „Whitney Houston Sued For $100 Million By Dad's Company“. MTV. Архивирано од изворникот на 2019-11-09. Посетено на July 27, 2019.
  189. ↑ „Whitney Houston is sued for $100 million by her father's entertainment company“. Jet. October 28, 2002. стр. 64.
  190. ↑ Friedman, Roger (February 10, 2003). „Whitney and Bobby No-Shows at Dad's Funeral“. Fox News. Посетено на July 27, 2019.
  191. ↑ „Judge throws out Houston lawsuit“. BBC News. April 15, 2004. Посетено на January 15, 2008.
  192. ↑ „Just Whitney" by Whitney Houston“. Metacritic. Посетено на July 27, 2019.
  193. ↑ „Vibe“. Vibe Vixen. September 2003. стр. 186. ISSN 1070-4701.
  194. ↑ „RIAA Certification Searchable Database“. Record Industry Association of America. January 10, 2003. Архивирано од изворникот на June 26, 2007. Посетено на January 13, 2010.
  195. ↑ Norment, Lynn (June 2003). „L.A. Reid: The Most Powerful Black In The Music Business“. Ebony. стр. 116–124. ISSN 0012-9011. Посетено на September 7, 2021.
  196. ↑ Nero, Mark Edward (May 24, 2019). „10 Great R&B Christmas Songs“. Live About. Посетено на July 27, 2019.
  197. ↑ Cashmere, Paul (September 17, 2004). „Whitney Back With Clive Davis“. Архивирано од изворникот на July 9, 2012.
  198. ↑ Barry Garron, "'Being Bobby Brown' Is Disgusting", MSNBC, June 29, 2005.
  199. ↑ Steve Rogers, "Report: Bravo's 'Being Bobby Brown' coming back for second season", RealityTV World, October 31, 2005.
  200. ↑ "Brown Reality Show Cancelled" Архивирано на 24 септември 2018 г., SFGate, The Daily Dish, January 10, 2007.
  201. ↑ „Whitney Houston files for divorce from Brown - The Hollywood Reporter“. The Hollywood Reporter. October 18, 2006. Посетено на May 17, 2023.
  202. ↑ „Whitney Houston Wins Custody in Divorce from Bobby Brown“. People. April 4, 2007. Посетено на May 17, 2023.
  203. ↑ "Whitney Houston to Tell All On Oprah" CBS, August 20, 2009. Retrieved July 27, 2019.
  204. ↑ „Whitney Houston – Houston Details Drug Use: 'We Laced Marijuana With Rock Cocaine“. Contact Music. September 15, 2009. Посетено на July 27, 2019.
  205. ↑ Moody, Nekesa Mumbi (February 11, 2012). „Whitney Houston, pop superstar, dies in Beverly Hills hotel“. The Globe and Mail. Архивирано од изворникот на February 15, 2012.
  206. ↑ „Whitney Houston Album Due Out Sept. 1; 'American Idol' Auditions Kick Off“. VOA News. Voice of America. June 9, 2009. Посетено на July 27, 2019.
  207. ↑ Singh, Anita (October 20, 2009). „Whitney Houston's weird performance on The X-Factor gives her top five hit“. The Telegraph. Архивирано од изворникот на January 10, 2022. Посетено на October 20, 2009.
  208. ↑ Harmsworth, Andrei (October 23, 2009). „Whitney Houston sparkles on Italian X Factor“. Metro. Посетено на July 27, 2019.
  209. ↑ „This just in: Whitney Houston disappoints in Australia, Charlie Sheen enters rehab, Placido Domingo to undergo surgery“. The Washington Post. February 24, 2010. Архивирано од изворникот на 2011-10-24. Посетено на June 13, 2010.
  210. ↑ Scott, Elizabeth (April 7, 2010). „Whitney cancels more shows“. ITN. Архивирано од изворникот на July 11, 2012. Посетено на June 13, 2010.
  211. ↑ Goldsmith, Belinda (April 6, 201). „Due To Illness“. Billboard. Посетено на February 12, 2012.
  212. ↑ „High: A Lifetime of Achievements (2010) from Whitney Houston's Highs & Lows“ (англиски). E!.
  213. ↑ „2010 BET Honors“. Essence (англиски). January 16, 2010. Архивирано од изворникот на November 23, 2019. Посетено на November 22, 2019.
  214. ↑ Childs, Joy (December 17, 2010). „Whitney Houston, Kim Burrell Turn BET's Celebration of Gospel Out“. Los Angeles Sentinel. Посетено на July 27, 2019.
  215. ↑ D'Zurilla, Christie (May 9, 2011). „Whitney Houston in outpatient rehab for alcohol, drugs“. Los Angeles Times. Посетено на May 11, 2011.
  216. ↑ Kit, Borys. Billboard. September 12, 2011. Retrieved September 18, 2011.
  217. ↑ Stransky, Tanner (September 12, 2011). „Whitney Houston circling 'Sparkle' musical remake with Jordin Sparks“. Entertainment Weekly. Архивирано од изворникот на 2023-07-13. Посетено на July 28, 2019.
  218. ↑ Kit, Borys (September 12, 2011). „Whitney Houston in Talks to Star in Music-Themed Drama 'Sparkle' (Exclusive)“. The Hollywood Reporter. Посетено на July 27, 2019.
  219. ↑ Sneider, Jeff (September 23, 2011). „Cee-Lo Green joins 'Sparkle' cast“. Variety. Посетено на July 27, 2019.
  220. ↑ Sneider, Jeff (December 8, 2011). „Sony dates a trio of pics“. Variety.[мртва врска]
  221. ↑ Ballhorn, Kelly (May 21, 2012). „WORLD PREMIERE: Whitney Houston & Jordin Sparks Duet 'Celebrate' From 'Sparkle' [AUDIO]“. ryanseacrest.com. Архивирано од изворникот на May 21, 2012. Посетено на May 21, 2012.
  222. ↑ 223,0 223,1 „Whitney Houston dead: She was spotted displaying erratic behavior“. Los Angeles Times. February 11, 2012. Посетено на December 25, 2017.
  223. ↑ Ng, Christina; Vega, Cecilia (February 12, 2012). „A Timeline of Whitney Houston's Final Days“. ABC News. Посетено на December 25, 2017.
  224. ↑ Kennedy, Helen (February 12, 2012). „Whitney Houston caught on film bleeding, looking disheveled leaving pre-Grammy party Thursday night“. ABC News. Посетено на February 22, 2012.
  225. ↑ McKay, Hollie (February 13, 2012). „Whitney Houston's erratic behavior had been building over a week, source says“. Fox News. Посетено на December 25, 2017.
  226. ↑ McCartney, Anthony (February 13, 2012). „Investigators seek answers to Houston's death“. ABC News 4. WorldNow. Посетено на February 14, 2012.[мртва врска][мртва врска]
  227. ↑ Kennedy, Gerrick D. (February 13, 2012). „Grammys 2012: Clive Davis sets the stage for Brandy/Monica redux“. Los Angeles Times Blogs. Посетено на February 13, 2012.
  228. ↑ Fashingbauer, Gael (February 12, 2012). „Watch Whitney Houston's final performance“. MSNBC Entertainment. MSNBC. Архивирано од изворникот на February 14, 2012. Посетено на February 13, 2012.
  229. ↑ „Whitney Houston's 'haunting' last performance“. The Week. January 9, 2015. Посетено на September 7, 2021.
  230. ↑ Winton, Richard; Blankstein, Andrew (February 13, 2012). „Whitney Houston was found underwater in bathtub, police say“. Los Angeles Times. Посетено на February 13, 2012.
  231. ↑ Whitney: Tribute to a Music Legend. Boca Raton, Florida: American Media. 2012. (one-time newsstand collector's publication) Pg. 37: "434: The room number at the Beverly Hilton Hotel in Los Angeles in which she was found dead on Feb 11, 2012."
  232. ↑ Blankstein, Andrew; Lewis, Randy. „Whitney Houston's death: Medics performed CPR for about 20 minutes“. Los Angeles Times. Посетено на February 12, 2012.
  233. ↑ Marikar, Sheila (February 12, 2012). „Whitney Houston, Iconic Pop Star, Dies at 48“. ABC News. Посетено на February 22, 2012.
  234. ↑ Yan, Holly; Quan, Denise (February 12, 2012). „Music exec: Whitney Houston looked 'healthy and beautiful' days earlier“. CNN. Посетено на February 12, 2012.
  235. ↑ Wynter, Kareen; Martinez, Michael (March 22, 2012). „Coroner: Drowning, heart disease, cocaine use killed Houston“. CNN. Архивирано од изворникот на March 24, 2012. Посетено на March 22, 2012.
  236. ↑ „Whitney Houston drowned after cocaine use, says coroner“. BBC. March 22, 2012.
  237. ↑ „Coroner: Whitney Houston died of accidental drowning“. Today Entertainment. MSNBC. March 22, 2012. Архивирано од изворникот на March 23, 2012. Посетено на March 23, 2012.
  238. ↑ McCartney, Anthony (March 22, 2012). „Houston died from drowning, coroner says“. Associated Press (via Y! Music). Архивирано од изворникот на December 3, 2013. Посетено на March 22, 2012.
  239. ↑ Blankstein, Andrew (April 4, 2012). „Whitney Houston: Final coroner's report“. Los Angeles Times. Посетено на April 6, 2012.
  240. ↑ Newcomb, Alyssa (February 19, 2012). „Whitney Houston Funeral: Singer Laid to Rest“. ABC News. Посетено на February 19, 2012.
  241. ↑ 242,0 242,1 „Whitney Houston's funeral: Love and humor dominate remembrances of pop superstar“. The Star-Ledger. November 1, 2011. Посетено на February 19, 2012.
  242. ↑ 243,0 243,1 Gamboa, Glenn (February 18, 2012). „Whitney Houston funeral notable moments and celebrities“. Newsday. Посетено на February 20, 2012.
  243. ↑ Allin, Olivia (February 19, 2012). „Whitney Houston funeral: Bobby Brown leaves shortly after service began“. OnTheRedCarpet.com. Архивирано од изворникот на February 19, 2012. Посетено на February 19, 2012.
  244. ↑ Terruso, Julia (February 18, 2012). „Whitney Houston to be buried in Westfield: A Jersey girl comes home“. The Star-Ledger. Посетено на February 18, 2012.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Нормативна контрола
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Витни_Хјустон&oldid=5296600“