Адреналин

Од Википедија — слободната енциклопедија
Прејди на прегледникот Прејди на пребарувањето
Epinephrine.svg
Adrenaline molecule ball from xtal.png
Систематско (IUPAC)
(R)-4-(1-Хидрокси-2-(метиламино)етил)бензен-1,2-диол
Клинички податоци
Бременосна
категорија
  • AU: A
  • US: C (Ризикот не е отфрлен)
Начин на издавање
  • AU: S4 (само на рецепта)
  • UK: POM (само на рецепт)
  • US: само на рецепт
Начин на
примена		интравенозно, интрамускуларно, интракардио
Фармакокинетички податоци
БиорасположливостNil (орално)
Полувреме на елиминација2 минути
Екскрецијаурина
Назнака
CAS-број51-43-4
ATC кодA01AD01 B02BC09 C01CA24 R01AA14 R03AA01 S01EA01
PubChemCID: 838
DrugBankAPRD00450
ChemSpider5611
Хемиски податоци
ФормулаC9H13NO3
Моларна маса183,204 g/mol
  (verify)

Адреналинот (или епинефрин) е хормон и невротрансмитер[1][2] кој учествува во регулирањето на висцералните функции (на пр. респирација).[1][3] Тој спаѓа во групата на катехоламини. Тој има повеќе улоги во организмот:

Механизам на дејство[уреди | уреди извор]

Поврзано: Адренергичен рецептор

Како хормон, адреналинот делува на скоро сите телесни ткива врзувајќи се со адренергичните рецептори. Неговите ефекти врз различни ткива зависат од видот на ткивото и експресијата на специфични форми на адренергичен рецептор. На пример, високи нивоа на адреналин предизвикуваат релаксација на мазните мускули во дишните патишта, но предизвикуваат контракција на мазните мускули во ѕидот на артериолите.

Адреналинот е неселективен агонист на сите адренергични рецептори, вклучувајќи ги главните подтипови α1, α2, β1, β2, и β3.[4] Врзувањето на адреналинот за овие рецептори предизвикува низа метаболички промени. Врзувањето за α-адренергичните рецептори ја инхибира секрецијата на инсулин од панкреасот, ја стимулира гликогенолизата во црниот дроб и мускулите,[5] и ја стимулира гликолизата и инхибира инсулин-посредуваната гликогенеза во мускулите.[6][7] Врзувањето за β адренергичните рецептори ги стимулира секрецијата на глукагон од панкреасот, секрецијата на адренокортикотропен хормон (ACTH) од питуитарната жлезда, и липолизата во масното ткиво. Заедно, овие ефекти доведуваат до зголемено ниво на глукоза и масни киселини во крвта, со што се обезбедуваат субстрати за создавање на енергија во организмот.[7]

Биосинтеза[уреди | уреди извор]

Биосинтезата на адреналинот вклучува серија на ензимски реакции.

Во хемиски поглед, адреналинот спаѓа во група на моноамини, наречени катехоламини. Тој се синтетизира во хромафинските клетки во срцевината на надбубрежната жлезда и во мал број на неврони во продолжениот мозок по метаболички пат во кој аминокиселините фенилаланин и тирозин преку серија на интермедиери, крајно се конвертираат до адреналин.[1][3][8] Прво, тирозинот се оксидира до L-DOPA со помош на ензимот тирозин хидроксилаза. Тој последователно се декарбоксилира од ензимот DOPA декарбоксилаза (ароматична L-аминокиселинска декарбоксилаза) при што се добива допамин. Допаминот се конвертира во норадреналин под дејство на ензимот допамин бета-хидроксилаза. Крајниот чекор во биосинтезата на адреналинот е метилирање на примарната амино група на норадреналинот. Оваа реакција е катализирана од ензимот фенилетаноламин N-метилтрансфераза (PNMT).[9] Иако PNMT воглавно се наоѓа во цитосолот на ендокрините клетки во адреналната медула (познати како хромафински клетки), мали нивоа се детектирани и во срцето и мозокот.[10]

Биосинтеза на катехоламините и амините во траги во човечкиот мозок[11][12][13]
Адреналинот се синтетизира од страна на мала група на неврони во човечкиот мозок (конкретно во продолжениот мозок) преку метаболичкиот пат прикажан погоре.[3]

Хемиска синтеза[уреди | уреди извор]

Адреналин може да се синтетизира од реакцијата на катехол со хлороацетил хлорид, по што следи реакција со метиламин за да се добие кетон, кои се редуцира до саканото хидрокси соединение. Рацемската смеса која се добива може да се одвои со тартаратна киселина.

Synthesis adrenaline.svg

Адреналинот како тема во уметноста и во популарната култура[уреди | уреди извор]

Литература[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Lieberman, Michael; Marks, Allan; Peet, Alisa (2013). Marks' Basic Medical Biochemistry: A Clinical Approach (изд. 4th.). Philadelphia: Wolters Kluwer Health/Lippincott Williams & Wilkins. стр. 175. ISBN 9781608315727. Занемарен непознатиот параметар |name-list-style= (help)
  2. ↑ Cannon, W. B. (1929). American Journal of Physiology. 89: 84–107. Отсутно или празно |title= (help)
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Malenka RC, Nestler EJ, Hyman SE (2009). „Chapter 6: Widely Projecting Systems: Monoamines, Acetylcholine, and Orexin“. Во Sydor A, Brown RY (уред.). Molecular Neuropharmacology: A Foundation for Clinical Neuroscience (изд. 2nd.). New York, USA: McGraw-Hill Medical. стр. 157. ISBN 9780071481274. Epinephrine occurs in only a small number of central neurons, all located in the medulla. Epinephrine is involved in visceral functions, such as the control of respiration. It is also produced by the adrenal medulla.
  4. ↑ Shen, Howard (2008). Illustrated Pharmacology Memory Cards: PharMnemonics. Minireview. стр. 4. ISBN 978-1-59541-101-3.
  5. ↑ Arnall DA, Marker JC, Conlee RK, Winder WW (June 1986). „Effect of infusing epinephrine on liver and muscle glycogenolysis during exercise in rats“. The American Journal of Physiology. 250 (6 Pt 1): E641-9. doi:10.1152/ajpendo.1986.250.6.E641. PMID 3521311.
  6. ↑ Raz I, Katz A, Spencer MK (March 1991). „Epinephrine inhibits insulin-mediated glycogenesis but enhances glycolysis in human skeletal muscle“. The American Journal of Physiology. 260 (3 Pt 1): E430-5. doi:10.1152/ajpendo.1991.260.3.E430. PMID 1900669.
  7. ↑ 7,0 7,1 Sabyasachi Sircar (2007). Medical Physiology. Thieme Publishing Group. стр. 536. ISBN 978-3-13-144061-7.
  8. ↑ von Bohlen und Haibach, O; Dermietzel, R (2006). Neurotransmitters and Neuromodulators: Handbook of Receptors and Biological Effects. Wiley-VCH. стр. 125. ISBN 978-3-527-31307-5. Занемарен непознатиот параметар |name-list-style= (help)
  9. ↑ Kirshner N, Goodall M (June 1957). „The formation of adrenaline from noradrenaline“. Biochimica et Biophysica Acta. 24 (3): 658–9. doi:10.1016/0006-3002(57)90271-8. PMID 13436503.
  10. ↑ Axelrod, Julius (May 1962). „Purification and Properties of Phenylethanolamine-N-methyl Transferase“. The Journal of Biological Chemistry. 237 (5): 1657–1660. doi:10.1016/S0021-9258(19)83758-4. PMID 13863458. Занемарен непознатиот параметар |name-list-style= (help)
  11. ↑ Broadley KJ (March 2010). „The vascular effects of trace amines and amphetamines“. Pharmacology & Therapeutics. 125 (3): 363–375. doi:10.1016/j.pharmthera.2009.11.005. PMID 19948186.
  12. ↑ Lindemann L, Hoener MC (May 2005). „A renaissance in trace amines inspired by a novel GPCR family“. Trends in Pharmacological Sciences. 26 (5): 274–281. doi:10.1016/j.tips.2005.03.007. PMID 15860375.
  13. ↑ Wang X, Li J, Dong G, Yue J (February 2014). „The endogenous substrates of brain CYP2D“. European Journal of Pharmacology. 724: 211–218. doi:10.1016/j.ejphar.2013.12.025. PMID 24374199.
  14. ↑ www.pmgrecordings.com (пристапено на 3.12.2017)

Икона за никулци Оваа статија за од областа на биологијата е никулец. Можете да помогнете со тоа што ќе ја проширите.
Нормативна контрола
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Адреналин&oldid=4602795“