Ани Ерно
| Ани Ерно Annie Ernaux | |
|---|---|
.jpg) | |
| Роден/а | Ани Дишен Annie Duchesne 1 септември 1940 Лилебон, Франција |
| Образование | Универзитет во Руан Универзитет во Бордо |
| Значајни награди | Нобелова награда за литература (2022) |
| мрежно место | |
| Official website | |
Ени Ерно (француски: Annie Ernaux); (Лилебон, 1 септември 1940) — француска писателка и професор по книжевност.[1] Нејзиното книжевно дело, главно автобиографско, одржува блиски врски со социологијата.[2] Ерно ја добила Нобеловата награда за литература за 2022 година „за храброста и клиничката острина со која ги открива корените, отуѓувањата и колективните ограничувања на личната меморија“.[3][4]
Животопис[уреди | уреди извор]
Ерно пораснала во Ивето во Нормандија. Потекнува од работничка класа, [5] но нејзините родители на крајот поседувале кафуле-бакалница. Студирала на универзитетите во Руан, а потоа и во Бордо, каде се квалификувала како учителка и се стекнала со повисок степен по современа книжевност во 1971 година. Извесно време работела на незавршенета теза за Пјер де Мариво.[6]
Во раните 1970-ти, Ерно предавала во гимназијата во Боневил,[7] на колеџот Евир во Анеси-ле-Вје, потоа во Понтоаз, пред да се приклучи на Националниот центар за образование на далечина.[8]
Награди и признанија[уреди | уреди извор]
- 1977 - Награда на честа за романот Ce qu'ils disent ou rien од 1977 година
- 1984 - Награда Ренодо за La Place
- 2008 - Награда Маргерит-Дирас за Les Années
- 2008 - Награда Франсоа-Моријак за Les Années
- 2008 - Награда на францускиот јазик за целокупниот нејзин опус
- 2014 - Почесен доктор на Универзитетот во Сержи-Понтоаз
- 2016 - Европска награда Страга за Les Années (преведена на италијански како Gli Anni (L'Orma)
- 2017 - Награда Маргерит-Јурсенар, доделена од Граѓанското општество на мултимедијални автори, за целокупниот нејзин опус
- 2018 Premio Hemingway per la letteratura за целокупниот нејзин опус
- 2019 Prix Formentor [9]
- 2019 - Награда Грегор фон Рецори за Уна Дона
- 2021 - Избрана за меѓународен писател на Кралското друштво за литература[10]
- 2022 - Нобелова награда за литература
Покрај тоа, нејзиното име го носи и Наградата Ани-Ерно.
Библиографија[уреди | уреди извор]
- Les Armoires vides, Paris, Gallimard, 1974; Gallimard, 1984, ISBN 978-2-07-037600-1
- Ce qu'ils disent ou rien, Paris, Gallimard, 1977; French & European Publications, Incorporated, 1989, ISBN 978-0-7859-2655-9
- La Femme gelée, Paris, Gallimard, 1981; French & European Publications, Incorporated, 1987, ISBN 978-0-7859-2535-4
- La Place, Paris, Gallimard, 1983; Distribooks Inc, 1992, ISBN 978-2-07-037722-0
- Une Femme, Paris, Gallimard, 1987
- Passion simple, Paris, Gallimard, 1991; Gallimard, 1993, ISBN 978-2-07-038840-0
- Journal du dehors, Paris, Gallimard, 1993
- La Honte, Paris, Gallimard, 1997[11]
- Je ne suis pas sortie de ma nuit, Paris, Gallimard, 1997
- La Vie extérieure : 1993-1999, Paris, Gallimard, 2000
- L'Événement, Paris, Gallimard, 2000, ISBN 978-2-07-075801-2
- Se perdre, Paris, Gallimard, 2001
- L'Occupation, Paris, Gallimard, 2002
- L'Usage de la photo, with Marc Marie, Paris, Gallimard, 2005
- Les Années, Paris, Gallimard, 2008, ISBN 978-2-07-077922-2 [12]
- L'Autre fille, Paris, Nil 2011 ISBN 978-2-84111-539-6
- L'Atelier noir, Paris, éditions des Busclats, 2011
- Écrire la vie, Paris, Gallimard, 2011
- Retour à Yvetot, éditions du Mauconduit, 2013
- Regarde les lumières mon amour, Seuil, 2014
- Mémoire de fille, Gallimard, 2016
- Hôtel Casanova, Gallimard Folio, 2020
- Le jeune homme, Gallimard, 2022
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ „Annie Ernaux“. EVENE (француски). Архивирано од изворникот на 1 November 2010. Посетено на 31 October 2010.
- ↑ Ulin, David L. (January 21, 2018). „Unorthodox snapshots of life“. Los Angeles Times. стр. F10. Посетено на October 5, 2022 – преку Newspapers.com.
- ↑ Bushby, Helen (6 October 2022). „Annie Ernaux: French writer wins Nobel Prize in Literature“. BBC News. Посетено на 6 October 2022.
- ↑ „French author Annie Ernaux wins 2022 Nobel Prize for Literature“. Onmanorama (англиски). 2022-10-06. Посетено на 2022-10-06.
- ↑ Elkin, Lauren (26 October 2018). „Bad Genre: Annie Ernaux, Autofiction, and Finding a Voice“. The Paris Review (англиски). Посетено на 18 April 2019.
- ↑ Leménager, Grégoire (15 December 2011). „Annie Ernaux : "Je voulais venger ma race"“. L'Obs (француски).
- ↑ Héloïse Kolebka (2008). „Annie Ernaux : "Je ne suis qu'histoire"“. L'Histoire (332): 18. ISSN 0182-2411. Архивирано од изворникот на 2015-05-04. Посетено на 2022-10-06..
- ↑ Annie Ernaux, Cercle-enseignement.com, accessed 12 October 2011.
- ↑ Daniel Verdu (6 May 2019). „La escritora Annie Ernaux gana el Premio Formentor“. elpais.com. Посетено на 6 May 2019.
- ↑ „Inaugural RSL International Writers Announced“. Royal Society of Literature. 30 November 2021. Посетено на 25 December 2021.
- ↑ Tison, Jean-Pierre (1 February 1997). „Critique: Annie dans l'arrière-boutique“. L'EXPRESS (француски). Архивирано од изворникот на 29 October 2010. Посетено на 31 October 2010.
- ↑ Massoutre, Guylaine (19 April 2008). „Littérature française - La chronique douce-amère d'Annie Ernaux“. Le Devoir (француски). Посетено на 31 October 2010.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
| ||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
|