Прекуморска Франција

Од Википедија — слободната енциклопедија
Прекуморска Франција
France d'outre-mer
Знаме Амблем
Гесло: „Слобода, еднаквост, братство“
Химна: „Марселеза“
Territory of the French Republic (red) Overseas territories (circled) Claimed territory (Аделина Земја; hatched)
Territory of the French Republic (red)
Overseas territories (circled)
Claimed territory (Аделина Земја; hatched)
Territory of the French Republic (red)
Overseas territories (circled)
Claimed territory (Аделина Земја; hatched)
Главен градПариз
Најголем settlements Фор де Франс (Мартиник), Поент а Питр (Гваделуп), Сен Дени (Реинион), Сен Пјер (Реинион), Нумеја (Нова Каледонија)
Јазици француски, антилски креол, гвајански креол, реинионски креол, шимаоре, тахитски, маркиски, валиски, футунски, деху, нангон, песи, анѓие, јавански и уште 35 други домородни јазици во Нова Каледонија
Територии
Лидери
 •  Претседател Емануел Макрон
 •  Министер Жан-Франсоа Каренко
Површина
 •  Вкупна 120.396 км2 
Население
 •  проценка за 2023 г. 2,816,000 
Валута евро
тихоокеански франк

Прекуморска Франција (француски: France d'outre-mer) — 13 територии вон европскиот континент под управа на Франција, претежно остатоци од Француското Колонијално Царство кои останале дел од француската држава по деколонизацијата. Некои од нив се дел од Европската Унија. „Прекуморска Франција“ е збирно име кое се користи во секојдневниот живот, но нема административен статус. Петте прекуморски региони имаат ист административен статус како метрополските региони; петте прекуморски заедници се полуавтономни; Нова Каледонија е автономна територија. Во прекуморска Франција влегуваат островски територии во Атлантскиот, Тикиот и Индискиот Океан, Француска Гвајана на јужноамериканскиот континент, неколку околуантарктички острови, како и територија на Антарктикот. Изземајќи го округот Аделина Земја, каде Франција е суверена де јуре според францускиот закон, но исклучивото право на Франција е замрзнато со Антарктичкиот договор (1959), прекуморска Франција зафаќа површина од 120.396 км2[1] и сочинува 18,0 % од територијата на Француската Република.[2] Исклучивиот стопански појас (ИСП) на прекуморска Франција зафаќа 9.825.538 км2 или 96,7 % од ИСП на цела Франција.[3]

Вон Европа постојат четири класи на француски територијални единици: прекуморски департмани/региони, прекуморски заедници, особената територија Нова Каледонија и ненаселени територии. Од правно и управно гледите, овие класи имаат различен правен статус и степен на автономија, иако сите трајно населени територии имаат свои претставници во Националното собрание и Сенатот на Франција кои заедно го сочинуваат Парламентот на Франција.

Во јануари 2023 г. во прекуморска Франција имала 2.816.000 жители.[4] Највеќето од нив се државјани на Франција и Европската Унија со право на глас во француските и европските избори.

Уставни статуси[уреди | уреди извор]

Прекуморски региони и департмани[уреди | уреди извор]

Главна статија: Прекуморски департмани и региони на Франција
Население во минатото
ГодинаНас.±%
1950 847.000—    
1960 1.103.000+30.2%
1970 1.388.000+25.8%
1980 1.582.000+14.0%
1990 1.921.000+21.4%
2000 2.295.000+19.5%
2010 2.622.000+14.2%
2020 2.782.000+6.1%
2023 2.816.000+1.2%
Вкупно население на сите во прекуморски департмани и заедници во 2023 г.

Прекуморски региони имаат ист статус како регионите во самата Франција. Францускиот устав налага дека во нив важат истите закони како во метрополска Франција, но со можност за прилагодување на регионалните потреби. Затоа, месните администрации на прекуморските региони немаат право да носат закони.

  • Гваделуп (од 1946)
  • Мајот (од 2011) 1976–2003: особена прекуморска територија; 2001–2003: со статус на департманска заедница; 2003–2011: прекуморска заедница. Во 2009 г. е распишан референдум на кој населението се изјаснило дека сака да стане прекуморски департман. Тоа стапило на сила на 31 март 2011 г.
  • Мартиник (од 1946)
  • Реинион (од 1946)
  • Француска Гвајана (од 1946)

Прекуморски заедници[уреди | уреди извор]

Главна статија: Прекуморска заедница

Категоријата „прекуморска заедница“ (collectivité d'outre-mer или COM) е создадена со уставната реформа во 28 март 2003 г. Секоја прекуморска заедница има свои статутарни закони.

За разлика од прекуморските департмани/региони, прекуморските заедници имаат право да носат свои закони, освен за работите во надлежност на централната влада (одбрана, меѓународни односи, трговија и монетарна политика, правосудно и управно право). Со заедниците управуават месно избрани собранија, како и францускиот парламент и француската влада, каде се застапени од Министерот за прекуморјето.

  • Француска Полинезија (1946–2003: прекуморска територија, од 2003: прекуморска заедница) Во 2004 добила статус на „прекуморска земја“ (pays d'outre-mer), но Уставниот совет на Франција појаснил дека ова не подразбира нова политичка категорија.
  • Свети Вартоломеј: Во 2003 г. населението изгласало да стане прекуморска заедница на Франција. Свети Вартоломеј не е дел од Европската Унија со промената на статусот во 2012 г.
  • Свети Мартин: Во 2003 г. населението изгласало одвојување од Гваделуп за да стане одделна прекуморска заедница на Франција.[5] На 7 февруари 2007 г. францускиот парламент на обете им доделил статус на прекуморска заедница.[6] Тој стапил на сила на 22 февруари 2007 г. со објавувањето во служен весник.[7] Свети Мартин и понатаму е дел од Европската Унија, како што е изложено во Лисабонскиот договор.[8]
  • Свети Петар и Микелон (1976–85: прекуморски департман, 1985–2003: особена прекуморска територија, од 2003: прекуморска заедница). Иако има политички статус на прекуморска заедница, тој се нарекува „територијална заедница“.
  • Валис и Футуна (1961–2003: прекуморска територија, од 2003: прекуморска заедница). Сè уште често се нарекува „територија“.

Особена заедница[уреди | уреди извор]

  • Нова Каледонија имала статус на прекуморска територија од 1946 до 1998 г. но со Нумејската спогодба од 1998 г. се стекнала со особен статус (statut particulier), на сила од 1999 г. Напоредно на француското и европското, воведено и новокаледонско државјанство; во тек е процесот на постепено предавање на надлежностите од француската држава со временска рамка од 15-20 години.[9]

Процесот сепак мора да се одобри на референдум. На досегашниоте референдуми населението се изјаснувало против независност на земјата.[10]

Прекуморска територија[уреди | уреди извор]

Посебен статус[уреди | уреди извор]

  • Клипертон (француски: Île de Clipperton или Île de la Passion; шпански: Isla de la Pasión) е ненаселен корален атол во Тихиот Океан со површина од 9 км2. Се наоѓа на 1.280 м југозападно од Акапулко, Мексико. Тој е во државна сопственост под непосредна управа на владата, и со него управува францускиот Министер за прекуморјето.
Знаме на Министерот за прекуморјето на Франција

Учество во законодавството[уреди | уреди извор]

Со население од 2.816.000 жители (2023), прекуморска Франција сочинува 4,1 % од населението на Француската Република.[4] Нејзините единици имаат свои претставници во двата дома на Францускиот парламент. Во 2022-2027 г. прекуморска Франција била претставена од 27 претаници во Националното собрание на Франција, или 4,7 % од вкупно 577 пратеници во државното собрание:

Преглед[уреди | уреди извор]

Населени департмани и заедници[уреди | уреди извор]

Единаесетте населени прекуморски територии на Франција се:

Знаме Име Седиште Население Површина
(км2)		 Густина
(жит/км2)		 Статус Место Белешки
Француска Гвајана Кајена 301.099
(2023)[11] 		83.534[12] 3,6 Прекуморски департман / регион Гвајани, Јужна Америка
Француска Полинезија Француска Полинезија Папете 278.786
(2022)[13] 		3.521[14] 79 прекуморска заедница Полинезија, јужен Тихи Океан
Гваделуп Бас Тер 375.845
(2023)[11] 		1.628[12] 231 Прекуморски департман / регион Кариби, северен Атлантски Океан
Мартиник Фор де Франс 347.686
(2023)[11] 		1.128[12] 308
Мајот Мамуѕу 310.022
(2023)[11] 		374[14] 829 Мозамбички Проток, Индиски Океан На 29 март 2009 г. жителите гласале да бидат прогласени за премуморски департман / регион. Ова стапило на сила на 31 март 2011 г.
На него полагаат право и Коморите.
Нова Каледонија Нумеја 269.808
(2022)[15] 		18.575[16] 14,5 Особена заедница Меланезија, јужен Тихи Океан Населението се изјаснило против независност на досегашните референдуми.[17]
Реинион Сен Дени 873.102
(2023)[11] 		2.504[12] 349 Прекуморски департман / регион Маскаренски Острови, Индиски Океан
Свети Вартоломеј Густавија 9.961
(2017)[18] 		25[19] 398 Прекуморска заедница Кариби, северен Атлантски Океан Одвоен од Гваделуп на 22 февруари 2007 г.
Свети Мартин Мариго 32.358
(2020)[20] 		53[21] 611
Свети Петар и Микелон Сен Пјер 6.092
(2020)[20] 		242[14] 25 залив Свети Лаврентиј, северен Атлантски Океан
Валис и Футуна Мата Уту 11.558
(2018)[22] 		142[14] 81 Полинезија, јужен Тихи Океан

Ненаселени прекуморски територии[уреди | уреди извор]

Неколку од овие територии имаат привремено население сочинето од истражувачи во научни станици.

Знаме Име Округ Расеани острови Седиште Површина (км2) Статус Место Белешки
Клипертон – – – 2[23] Прекуморски државен посед северен Тихи Океан
Француски Јужни и Антарктички Земји Француски Јужни и Антарктички Земји Аделина Земја – станица „Димон Дирвил“ 432.000[24] округ на ФЈАЗ Антарктик Согласно одредбите на Антарктичкиот договор.
Крозе – Алфред-Фор 340[24] Индиски Океан
Кергелен – Порт о Франсе 7.215[24] Население: 45 истражувачи зиме, 110 лете.
Свети Павле и
Амстердам 		– Мартен де Вивје 66[24]
Расеани Острови Гејзер – 0 Мозамбички Проток Полагаат право Коморите и Мадагаскар.
Басас да Индија – 1[24] Полага право Мадагаскар.
Европа – 30[24]
Глорјез – 7[24] Индиски Океан Полагаат право Коморите и Мадагаскар.
Хуан де Нова – 5[24] Мозамбички Проток Полага право Мадагаскар.
Тромлен – 1[24] Индиски Океан Полага право Мадагаскар.

Карта[уреди | уреди извор]

Најголеми градови во прекуморска Франција[уреди | уреди извор]

Ова се најголемите населени места наведени по бројот на население:

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Larousse, Éditions. „Encyclopédie Larousse en ligne - France d'outre-mer“. www.larousse.fr. Посетено на 2 октомври 2022.
  2. ↑ Land area of the four old overseas departments ([1]), Mayotte, the overseas collectivities, and New Caledonia (page 21), the French Southern and Antarctic Lands and the Scattered Islands ([2] Архивирано на 19 јуни 2018.), and Clipperton ([3] Архивирано на 5 март 2020.).
  3. ↑ „Sea Around Us – Fisheries, Ecosystems and Biodiversity“. Посетено на 20 јуни 2018.
  4. ↑ 4,0 4,1 The population of all five overseas departments totaled 2,208,000 in January 2023.[4] The population of the overseas collectivities amounted to 608,000 inhabitants (Saint-Pierre and Miquelon [5], Saint-Barthélemy [6], Saint-Martin [7], French Polynesia [8], Wallis et Futuna [9], New Caledonia [10]). The total population of the overseas departments and territories of France is estimated at 2,816,000.
  5. ↑ „French Caribbean voters reject change“. Caribbean Net News. 9 декември 2003. Архивирано од изворникот на 18 март 2009. Посетено на 9 февруари 2007. However, voters in the two tiny French dependencies of Saint-Barthélemy and Saint-Martin, which have been administratively attached to Guadeloupe, approved the referendum and are set to acquire the new status of "overseas collectivity".
  6. ↑ Magras, Bruno (16 февруари 2007). „Letter of Information from the Mayor to the residents and non-residents, to the French and to the foreigners, of Saint Barthelemy“ (PDF). St. Barth Weekly. стр. 2. Посетено на 18 февруари 2007. On 7 February of this year, the French Parliament adopted the law granting Saint-Barthélemy the Statute of an Overseas Collectivity.
  7. ↑ „Saint-Barth To Become An Overseas Collectivity“ (PDF). St. Barth Weekly. 9 февруари 2007. стр. 2. Посетено на 9 февруари 2007.
  8. ↑ „Treaty of Lisbon, Article 2, points 287 and 293“. Посетено на 31 јануари 2008.
  9. ↑ "Nouvelle-Calédonie", Le Petit Larousse (2010), Paris, стр. 1559.
  10. ↑ „Final results of New Caledonia referendum shows most voters stayed away“. Reuters. 13 декември 2021. Посетено на 13 декември 2021.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 „Estimation de population par région, sexe et grande classe d'âge - Années 1975 à 2023“. INSEE. Посетено на 8 март 2023.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 INSEE. „Comparateur de territoire“. Посетено на 29 јануари 2021.
  13. ↑ „Les populations légales de Polynésie française en 2022 - Recensement de la population“. Institut national de la statistique et des études économiques. Архивирано од изворникот 9 март 2023. Посетено на 8 март 2023.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 INSEE. „Tableau Économique de Mayotte 2010“ (PDF). стр. 21. Посетено на 29 јануари 2021.
  15. ↑ „Bilan démographique 2020-2021: une dynamique démographique en berne dans un contexte atypique“. Institut national de la statistique et des études économiques Nouvelle-Calédonie. Посетено на 8 март 2023.
  16. ↑ ISEE. „Tableaux de l'Economie Calédonienne 2016“. стр. 31. Посетено на 29 јануари 2021.
  17. ↑ Rose, Michel; Packham, Colin (12 декември 2021). „New Caledonia rejects independence in final vote amid boycott“. Reuters.
  18. ↑ „Populations légales 2017 des départements et collectivités d'outre-mer“. INSEE. Government of France. Посетено на 29 јануари 2021.
  19. ↑ INSEE. „2008, An 1 de la collectivité de Saint-Barthélemy“ (PDF). стр. 7. Архивирано од изворникот (PDF) на 2021-12-01. Посетено на 29 јануари 2021.
  20. ↑ 20,0 20,1 „Populations légales des collectivités d'outre-mer en 2020 - Recensement de la population“. Institut national de la statistique et des études économiques. Посетено на 8 март 2023.
  21. ↑ INSEE. „2008, An 1 de la collectivitéde Saint-Martin“ (PDF). стр. 6. Архивирано од изворникот (PDF) на 2021-12-01. Посетено на 29 јануари 2021.
  22. ↑ „Populations légales des circonscriptions des îles Wallis et Futuna en 2018 - Recensement de la population“. Institut national de la statistique et des études économiques. Посетено на 8 март 2023.
  23. ↑ Ministry of Overseas France. „L'île de Clipperton“. Посетено на 31 јануари 2014.
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 24,4 24,5 24,6 24,7 24,8 Délégation générale à l'outre-mer. „Terres Australes et Antarctiques Françaises : Données géographiques et humaines“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 2 февруари 2014. Посетено на 31 јануари 2014.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Прекуморска_Франција&oldid=5051218“