Прејди на содржината

Политика на Азербејџан

Од Википедија — слободната енциклопедија

Азербејџан е претседателска република.

Претседател

[уреди | уреди извор]

Во согласност со уставот од 1995 година (со вклучени измени), Азербејџан е претседателска република. Државата - претседател, избран директно избран за петгодишен мандат (од 15 октомври 2003 година - Илхам Алиев, водач на партија Нов Азербејџан - (НА)). На шефот на државата се обезбедени големи овластувања во законодавната и извршната власт. Законодавната власт - еднокамерна, Национално собрание (Милли Меджлис), одбирање за 5 години. Правото на глас, имаат граѓаните на земјата, кои се наполниле 18-годишна возраст. Врховен орган на извршната власт е кабинетот на министри, назначени од претседателот и одобрен од Милли Меджлис. Шеф на кабинетот - премиер (од 2003 - Артур Расизад).

Во административна смисла Азербејџан е поделен на 59 области, 11 градот и автономната република Нахичеван. Последната има свој устав, сопствен парламент и влада.

Судски постапки се вршат од локалните судови и Врховниот суд, кои се занимаваат со кривични и граѓански предмети. Врховниот суд се избира од парламентот за период од пет години. Дејствува Уставен суд.

Органите на Законодавната и извршната власт

[уреди | уреди извор]

Во азербејџанската ССР, органот на управување на локално ниво, вклучувале Комунистичката партија, Советот на народните пратеници и Извршниот комитет, а на Републиканската - Централниот комитет на Комунистичката партија на Азербејџан, Високиот совет и Советот на министрите. Централниот комитет на Комунистичката партија на Азербејџан одлучила, Високиот совет да ги дава во форма на закони, а на Министерскиот совет обезбедува спроведувањето на законите и нивните одлуки. Од 1969-1982 република Азербејџан била предводена од прв секретар на "ЦК" Х. А. Алиев, а потоа станал првиот заменик-претседател на Министерскиот совет во СССР. Во 1987 година Алиев се враќа во Баку и е назначен за претседател на Врховниот Меджлиса на Нахичеванската автономна република.

Постот претседател бил воведен во Република Азербејџан во 1991 година. Претседателот се избира на општи избори со тајно гласање за период од 5 години и не повеќе од два мандати.

Активностите на властите се регулирани со уставот на референдумот во ноември 1995 година.

Судска систем

[уреди | уреди извор]

Судскиот систем на земјата во целина е блиска до постојат во земјите од поранешниот Советски Сојуз. Највисоката судска инстанца е Врховниот суд, избран од парламентот за период од пет години. Судот се состои од судскиот совет на кривични и граѓански предмети. Судските постапки се спроведуваат од страна на локалните судови.

Политичките партии

[уреди | уреди извор]

Од почетокот на 1990 година во Азербејџан, официјално дејствува повеќепартиски систем, но опозицијата обвинува владата во авторитарни управување и гонење на дисиденти. Владејачката партија, која доминира на политичката сцена во земјата - Нов Азербејџан (НА). Таа е основана во 1992 година од поранешниот прв секретар на Комунистичката партија (1969-1982), Х. А. Алиев, кој во тоа време е на чело на Нахичеванската автономна република. Партијата зазема умерено конзервативната позиција со цел да претвори Азербејџан во модерна секуларна држава со пазарна економија. Победи на парламентарните избори во 1996 година. Во 2000 година, победи на 75 од 125 места во Милли Меджлис. Откако се повлече од политичката сцена претседателот Х.А. Алиев, раководител на НА станува фактички новиот претседател Илхам Алиев.

Опозициските партии

[уреди | уреди извор]

Азербејџанската партија Народен фронт - основана во 1989 година како либерално-националистичко обединување - народен фронт, владеела во 1992-1993. На изборите во 2000 година освои 6 места во Милли Меджлис. Водачите - Али Карим, Мирмахмуд мирот-огли, Кудрат Хасангулиев. Партија Граѓанска Солидарност - либерална. На изборите во 2000 година заработи 3 места во парламентот. Водач - Сабир Рустанмханли. Комунистичката партија на Азербејџан - се враќа повторно во 1993 година, наследник на Комунистичката партија. Во 2000 година таа победи на 2 места во парламентот. Водач - Рамиз Ахмадов. Партија за Национална Независност - е основана во 1992 година, десна партија. Создадена од поранешни членови на Народниот фронт. Во 2000 година таа победи на две места во Милли Меджлис. Водач - Етибар Мамедов. Исто така има: Либерална партија (Водач - Лала Шевкет Хаджиева) Демократска партија (водач - Расул Гулиев), Партија Алијанса за Азербејџан (1 место), и др.

Вооружените сили

[уреди | уреди извор]

Еден од првите чекори кои следеа прогласувањето на независноста е создавањето на Министерството за одбрана, чија задача била да реформира вооружените сили. Во моментов вооружените сили вклучуваат копнени сили, флота, воздухопловните сили, сили за противвоздушна одбрана и граничари. Во моментов вооружените сили се 69 500 лица. воените трошоци на Азербејџан се проценуваат на 30-40 милијарди мана.

Надворешна политика

[уреди | уреди извор]

21 декември 1991 година Азербејџан се придружи на Заедницата на независни држави (ЗНД). 2 март 1992 година тој бил примен во ОН, а подоцна приклучат и до други меѓународни организации. Специјални односи се поддржани со соседните муслимански земји - Турција и Иран. Кон нерешените меѓународни прашања се однесуваат - Карабахския проблем и недостатокот на договор за границите меѓу Азербејџан, Иран, Казахстан, Русија и Туркменистан во Каспиското Море. Азербејџан е со статус на поканет член на Советот на Европа и е член на Европската банка за обнова и развој (ЕБРД), Меѓународната банка за обнова и развој (МБВР), организацијата на исламскиот конгрес (ОИК), ОБСЕ, НАТО "Партнерство за мир ", Светска трговска организација (СТО) со статус на набљудувач и итн

Претседателот е претседател на Азербејџан, претставува земјата во странските односи, претставува единството на народот, претставува гарант за независноста и територијалниот интегритет на земјата, почитувањето на меѓународните договори и договори, гарант за независноста на судството и врховен командант Вооружените сили .

Извршна власт

[уреди | уреди извор]

Премиер го назначува претседателот, одобрен од "Народното собрание". Претседателот назначува сите во кабинетот на ниво државни администратори (министри, раководители на други централни извршни органи).

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]