Астероид од типот P
Астероиди од типот P — тип на астероиди со мало албедо и безличен црвеникав спектар. Се смета дека се сочинети од силикати богати со органски материи, јаглерод и безводни силикати, можеби со воден мраз во внатрешноста. Се среќаваат во надворешниот дел на астероидниот појас и подалеку. Познати се вкупно 33 вакви астероиди,[1] меѓу кои 46 Хестија, 65 Кибела, 76 Фреја, 87 Силвија, 153 Хилда и 476 Хедвиг.[2][3]
Таксономија[уреди | уреди извор]
Системот на Дејвид Толен објавен во 1975 г. се засновал на направените набљудувања врз 110 астероиди. Според него, типот U важел за разни класи на астероиди со необични спектри кои не одговарале на типовите C и S. Во 1976 г. некои од тие астероиди со необично умерено албедо биле ставени во тип M.[4]
Околу 1981 г. се појавил разгранок на типот M кој важел за мали планети со спектри истоветни на телата од типот M, но со мало албедо нескладно на тој тип. Тие првично биле означени како астероиди од типот X, а потоа им се дадени типовите DM (темен M) или PM (псевдо-M), за на крај да добијат своја класа — типот P (каде P означува „псевдо-M“).[4]
Својства[уреди | уреди извор]
Астероидите од типот P се едни од најтемните тела во Сончевиот Систем поради многу малите албеда (pv<0,1) и делуваат богати со органски материи, слично на јаглеродните хондрити. По боја се нешто поцрвени од типот S и немаат спектрални особини. Црвената боја може да се должи на органски соединенија поврзани со керогенот.[5][6] Спектрите на отсјајност на типот P можат да се препроизведат со здружување на 31 % CI- и 49 % CM-групите на јаглеродни хондритни матеорити, како и 20 % од метеоритите од езерото Тагиш, откако ќе претрпат топлински метаморфизам и вселенско трошење.[2]
Во надворешниот дел на главниот астероиден појас подалеку од 2,6 ае од Сонцето преовладуваат астероиди од типовите C, D и P со мало албедо. Ова се примитивни астероиди чиј материјал можеби претрпил хемиски измени под дејство на течна вода. Познати се 33 астероиди од типот P. Покрај тоа, се смета дека ваквите астероиди се среќаваат во надворешниот астероиден појас и подалеку од него.[7] Најзастапени се на орбитално растојание од 4 ае.[8]
Поврзано[уреди | уреди извор]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ „JPL Small-Body Database Search Engine: spec. type = P (Tholen)“. JPL Solar System Dynamics. Посетено на 17 јуни 2015.
- ↑ 2,0 2,1 Hiroi, T.; и др. (15–19 март 2004). „What are the P-type Asteroids Made Of?“. Proceedings, 35th Lunar and Planetary Science Conference. League City, Texas. Bibcode:2004LPI....35.1616H.
- ↑ Ziffer, J.; Campins, H.; Licandro, J.; Fernandez, Y. R.; Bus, S. (август 2005). „Near-infrared Spectra of Two Asteroids with Low Tisserand Invariant“. Bulletin of the American Astronomical Society. 37: 644. Bibcode:2005DPS....37.1529Z.
- ↑ 4,0 4,1 Tholen, D. J.; Bell, J. F. (март 1987). „Evolution of Asteroid Taxonomy“. Proceedings, 18th Lunar and Planetary Science Conference. Houston, Texas. стр. 1008–1009. Bibcode:1987LPI....18.1008T.
- ↑ De Pater, Imke; Lissauer, Jack Jonathan (2001). Planetary Sciences. Cambridge University Press. стр. 353. ISBN 0-521-48219-4.
- ↑ Ehrenfreund, Pascale (2004). Ehrenfreund, P.; Irvine, W.M.; Owen, T.; и др. (уред.). Astrobiology: Future Perspectives. Springer Science & Business. стр. 159. ISBN 1-4020-2304-9.
- ↑ Lazzarin, M.; Barbieri, C.; Barucci, M. A. (декември 1995). „Visible Spectroscopy of Dark, Primitive Asteroids“. Astronomical Journal. 110: 3058. Bibcode:1995AJ....110.3058L. doi:10.1086/117747.
- ↑ McSween, Harry Y. (1999). Meteorites and their parent planets (2. изд.). Cambridge University Press. стр. 101. ISBN 0-521-58751-4.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||