Награда за борбеност на Тур де Франс
 | |
| Детали за наградата | |
|---|---|
| Спорт | Друмски велосипедизам |
| Натпреварување | Тур де Франс |
| Доделена за | борбен дух |
| Локално име | Le Prix de la combativité (француски) |
| Историја | |
| Прва награда | 1952 |
| Изданија | 67 (до 2019) |
| Прв победник |  Ваут Вагтманс (ХОЛ) |
| Најмногу победи |  Еди Меркс (БЕЛ) (4 пати) |
| Најнов победник |  Жилијан Алафилип (ФРА) |
Награда за борбеност на Тур де Франс (позната и како награда за најагресивен возач)[1] — награда доделувана на велосипедската трка Тур де Франс. Оди во корист на постојаните напаѓачи и бегалци на етапите и од 1981 година, победникот на наградата не е победник на генералниот пласман на трката.
Историја[уреди | уреди извор]
Од 1952,[2] по секоја етапа на најборбениот возач му се доделувала награда, а постоел и конечен пласман.[3] На крајот на Тур де Франс 1956, Андре Дарижад бил прогласен за најнапаѓачки велосипедист.[4] Во тоа време, наградата го имала истото значење како наградата за велосипедистот со најлоша среќа, Пико во 1956.
Во 1961, наградата не ја добил поединечен велосипедист, туку цела екипа, регионалната екипа Запад-Југ-Запад.
Системот на наградата бил менуван во текот на годините. Историски, возачите собирале бодови, а велосипедистот со најмногу бодови на крајот на трката бил прогласуван за победник.[5] Велосипедистот не требало да ја заврши трката, на пример Кирил Жимар во 1972 година не ја завршил, но сепак му била доделена наградата за борбеност.
Во 1979 година, наградта за борбеност му била првично доделена на Јоп Зутемелк;[6] подоцна бил дисквалификуван и Хени Кајпер ја добил наградата.
Моментален систем[уреди | уреди извор]
Во моменталниот систем кој постои од 2003 година, жири на осмина велосипедски специјалисти, го избира најборбениот велосипедист на секоја етапа (исклучувајќи ги хронометрите).[7] Не постои маичка за најборбениот возач на претходната етапа, но добива посебен број на неговиот дрес; се состои од бел број на црвена позадина наспроти вообичаените црн број на бела позадина.[8] Наградата за овој возач е 2.000 евра.[1]
На крајот на Тур де Франс (обично на последната етапа), се доделува наградата за супер борбеност на најборбениот велосипедист во текот на целата трка.[9] Наградата за борбеност моментално е спонзорирана од Brandt, а наградниот фонд е 20.000 евра.[1][7]
Победници[уреди | уреди извор]
Досега се доделени 61 награда за супер борбеност од 1953 година.[10]
- Забелешки
- ↑ Резултатите на Пелицоти биле поништени, откако неговиот биолошки пасош покажал необични вредности, но пласманот не бил доделен на друг.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 „Liste des prix/Prize money - Article 7. Classement de la combativité/Most aggressive rider classification“ (PDF). Amaury Sport Organisation. 17 јули 2008. стр. 79. Посетено на 24 април 2009.
- ↑ „Тур де Франс: Алтернативен поглед на врвната друмска трка“. The Independent. 6 јули 2007. Посетено на 20 мај 2009.
- ↑ „Premies voor Van der Pluym en Stolker“. Leeuwarder Courant (холандски). 14 јули 1956. стр. 11. Посетено на 8 мај 2009.
- ↑ „Klassementen“. Leeuwarder Courant (холандски). 30 јули 1956. стр. 5. Посетено на 8 мај 2009.
- ↑ Еди ван дер Марк. „Тур Екстра: Награда за борбеност“. CvccBike. Посетено на 24 април 2009.
- ↑ „Zoetemelk strijdlustigste“. Leeuwarder Courant (холандски). 23 јули 1979. стр. 13. Посетено на 8 мај 2009.
- ↑ 7,0 7,1 „Тур де Франс 2008 - Правила“. Amaury Sport Organisation. Посетено на 24 април 2009.
- ↑ „Règlement de l'Épreuve - Article 10: Maillots des leaders“ (PDF) (француски). Amaury Sport Organisation. 17 јули 2008. стр. 61. Посетено на 24 април 2009.
- ↑ „Règlement de l'Épreuve - Article 24f: Prix de la Combativité“ (PDF) (француски). Amaury Sport Organisation. 17 јули 2008. стр. 69. Посетено на 24 април 2009.
- ↑ „Le Tour en chiffres“ (PDF) (француски). Amaury Sport Organisation. стр. 126. Посетено на 3 јули 2009.
- ↑ „Nederlandse ploeg won in totaal f 70.000 aan prijzen en premies“. Leeuwarder Courant (холандски). 27 јули 1953. стр. 5. Посетено на 9 мај 2009.
- ↑ „Bobet onbetwist winnaar van“. Leeuwarder Courant (холандски). 2 август 1954. стр. 3. Посетено на 8 мај 2009.
- ↑ „Klassementen“. Leeuwarder Courant (холандски). 1 август 1955. стр. 3. Посетено на 8 мај 2009.
| ||||||||||||||||||||||||||||
