Горна Германија
| Provincia Germania Superior | |||||
| Провинција на Римското Царство | |||||
| |||||
.svg) Germania Superior | |||||
| Главен град | Могонтијакум (денешен Мајнц) | ||||
| Историски период | Стар век | ||||
| - | Воспоставена после Галските војни | 85 | |||
| - | Галско Царство | 260–274 | |||
| - | Франкско Царство | 475 | |||
| Денес во | Франција Германија Швајцарија | ||||
Горна Германија („Germania Superior“) — царска провинција на Римското Царство. Во нејзин состав влегувале денешна западна Швајцарија, француските региони Јура и Алзас и југозападна Германија. Важни градови биле Безансон (Весонтио), Стразбур (Argentoratum), Визбаден (Aquae Mattiacae) и главниот град на Горна Германија, Мајнц (Mogontiacum). Ги опфаќала Средна Рајна, граничила со Лимес Германикус и со алпската провинција Реција на југоисток. Иако била воено заземена уште од владеењето на Август, Горна Германија (заедно со Долна Германија) не била официјална провинција сè до околу 85 г. н. е.[1]
Почетно римско учество[уреди | уреди извор]
Поимите „Горна Германија“ и „Долна Германија“ не се појавуваат во Commentarii de Bello Gallico на Јулиј Цезар, но во него е наведено дека луѓето што живееле во тие подрачја локално биле викани „Германи“, поим што се користел за племето кое Римјаните го нарекувале Germani cisrhenani и дека се чини дека името Германија е усвоено да назначат други домородни племиња во областа.[2] [3] Долна Германија била заземена од Белгите. Горна Германија била заземена од галските племиња вклучувајќи ги Хелветите, Секваните, Леучите и Тревери, а на северниот брег на средна Рајна, остатокот од германските трупи кои се обиделе да го заземат Весонтио под Ариовистус, но кои биле поразени од Цезар во 58 пр. н. е.
Римјаните не го напуштиле ова подрачје во ниту еден миг потоа. За време на 5-годишното раздобје во почетните години од неговото владеење (28–23 пр. н. е.), како што ни кажува Касиј Дион (53.12 ), Август презел непосредна управа на главните сенаторски провинции со образложение дека таму постои опасност од востание и само тој командувал со трупите потребни за враќање на безбедноста. Требало да бидат вратени во Сенатот по десет години под проконзули избрани од Сенатот.
Меѓу овие независни провинции била Горна Германија. Очигледно таа станала провинција во последните години на Римската Република. Такит ја споменува и како провинција Германија Супериор во неговите Анали (3.41, 4.73, 13.53). Касиј Дион ги гледал германските племиња како Келти, впечаток што можеби го дала Белгите, име кое во тоа време ѝ било доделено на Долна Германија. Дион не ја спомнува границата, но смета дека Горна Германија се протега до изворот на Рајна. Не е јасно дали знаел за Горна Рајна во Швајцарија, спротиводно од езерото Констанца. Денес, делот на Рајна што минува низ Горна Германија се нарекува средна Рајна.
Граница на царството[уреди | уреди извор]
Август планирал да ја вклучи цела средна Германија во една провинција, Germania Magna. Овој план бил спречен од германските племиња во битката кај Тевтобуршката Шума. Август решил да го ограничи царството на границата Рајна-Дунав. Потоа долж неа преовладувале постојани судири, принудувајќи ги Римјаните да преземат казнени походи и да ја зајакнат Горна Германија.
До 12 пр. н. е., главни бази постоеле во Ксантен (Кастра Ветера) и Мајнц (Могонтијакум), од каде што дејствувал Друсус. Околу овие бази постепено се развил систем на тврдини. Во 69–70 година, сите римски тврдини долж Рајна и Дунав биле уништени од германските востанија и граѓанската војна меѓу легиите. На крајот на оваа насилна, но кратка општествена бура, тие биле обновени и биле подобри од порано, со пат што ги поврзува Мајнц и Аугсбург (Augusta Vindelicorum).
Домицијан тргнал во војна против Хатите во 83–85 година, кои биле северно од Франкфурт (во Хесен именуван по нив). Во тоа време била изградена првата линија, или континуирана утврдена граница. Се состоела од исчистена зона на набљудување, палисада каде што е можно, дрвени караули и тврдини на патните премини. На крајот на војната против Хатитите, Горна Германија била повторно воспоставена како царска римска провинција во 85 година, земајќи големи количини на територија од Gallia Lugdunensis . Областа населена со Хелвети, исто така, станала дел од провинцијата Горна Германија.
Системот достигнал максимален опсег во 90-тите години. Римски пат минувал низ Оденвалд и мрежа од споредни патишта ги поврзувале сите тврдини и кули. Идниот цар Трајан владеел со провинцијата од 96 до неговото крунисување во 98 година.
Одбранбена стратегија[уреди | уреди извор]
.svg)
Планот со кој се регулирал развојот на лимесот бил релативно едноставен. Од стратешка гледна точка, Агри Декумати, или регион помеѓу Рајна и Дунав, нуди испакнатост на линијата помеѓу Келтите и Германците, што Германците се обиделе да го искористат под Ариовистус. Испакнатоста ги дели густо населените келтски населби по целиот речен систем на два дела. Напаѓачките сили би можеле да се движат под закрила на Шварцвалд. Затоа, римските одбранбени работи ја пресекуваат основата на испакнатоста, негирајќи го заштитениот коридор и скратувајќи ја линијата.
Клучната точка бил рамото на испакнатоста во Могонтијакум (Мајнц), каде што се наоѓале маневарски маси или стратешките резерви. Тврдините низ шумата биле релативно лесно бранети и поради тоа секогаш биле палени од Алеманите. Сепак, со тоа биле однапред известувани. Кога ќе биле известени, легиите напаѓале во превентивни и казнени походи од Мајнц или Стразбург, или Аугсбург од другата страна.
Целиот систем би можел да успее само ако се задржеле големи концентрации на војници во Мајнц. Фиксните одбрани сами по себе не се голема одбрана, ниту во античко, ниту во модерни времиња. За напад се потребни други сили. Во најдобар случај, фиксните одбрани служат за предупредување или одложување додека не може да се изврши контранапад.
Во следните мирни години, лимесот го изгубил својот привремен карактер. Вици, или заедници, се развиле околу тврдините. До 150 година, кулите и основите биле повторно изградени во камен. Војниците сега живееле во добри камени бараки со ѕидови украсени со фрески. Германската цивилизација исто така се променила. Онаму каде што Цезар го опишал палењето на бедните четкички на Свеви кои дошле да се борат за Ариовистус, Хати и Алемани сега живееле во удобни романизирани села околу лимесот.
Крај на провинцијата[уреди | уреди извор]
По 400 година, бидејќи Рим полека ја губил контролата над своите најсеверни провинции во период од 50 години, јужните (швајцарски) делови на Горна Германија биле инкорпорирани во Provincia Maxima Sequanorum пред да станат дел од Бургундија на почетокот на 5 век. Северните делови станале дел од Алеманија.
Гувернери на Горна Германија[уреди | уреди извор]
- Гај Силиј, 14–16
- Гнеј Корнелиј Лентул Гетулик 29–39
- Сервиј Сулпициj Галба, 39–41, подоцна цар во 69 година[4]
- Публиј Помпониј Секунд 50–54
- Хордеониј Флак[ Потребен е цитат ] околу 69 [5]
- Гај Дилиj Вокула 69–70
- Апиј Аниj Гал 70–72
- Гнеј Пинариj Корнелиј Клемент 72–75
- Квинт Корелиј Руф 79–83
- Луциј Антониј Сатурнин 87–89
- Гај Октавиј Тидиј Тосијан Луциј Јаволен Приск 89–92
- Секст Лусијан Прокул 93–96 [6] [7]
- Маркус Улпиј Трајанус 96–97; попознат како Трајан
- Луциј Јулиј Урсус Сервијан 97/98
- Игнотус 110-112
- Кан Јуниј Нигер, 116–118 [8]
- Гај Квинктиј Серт Поблициј Марцел помеѓу 121 и 128 г.
- [...]ius Celer 128/129-130/131
- Тибериј Клавдиј Квартин 133/4 – 134/5
- Тит Цезерниј Статијан околу 149 – околу 152 [9]
- Гај Пополиј Карус Педо околу 152 – околу 155
- Луциј Дасумиј Тулиј Туск околу 155 – околу 158
- Гај Ауфидиј Викторин околу 162 – околу 166
- Луциј Викторин Флавиј Келијан околу 166 – околу 169
- Керелиј Приск, името неизвесно; евентуално околу 174 – околу 177
- Публиј Корнелиј Анулин околу 177 – околу 180
- Марк Хелвиј Клемент Декстријан од 187 година [10]
- Гај Кезониј Мацер Руфинијан околу 200 – околу 203 [10]
- Тит Статилиј Барбар околу 203 [10]
- Квинт Ајакиј Модест Кресцентијан околу 206 - 209 [10]
- [. . . ] Авитиј Потврдено на 28 март 213 година [10]
- Квинт Јуниј [. . . ] Потврдено во октомври 213 година [10]
- Клавдиј Аелиј Полио околу 218 [10]
- Максим Атијан, Потврдено на 28 март 229 година [10]
- Секст Катиј Клементин Прискилијан, околу 231[10]
Градови[уреди | уреди извор]
- Ладенбург (Lopodunum) = Civitas Ulpia Sueborum Nicretum;
- Вимпфен = Civitas Alisinensium;
- Штутгарт = Cannstatt Castrum
- Ротенбург (Sumelocenna) = Civitas Sumelocennensis;
- Ротвајл (Arae Flaviae)
- Баден-Баден (Aquae) = Civitas Aquensis;
- Мајнц (Mogontiacum) = Civitas Aresacium;
- Вормс (Borbetomagus) = Civitas Vangionum;
- Шпајер (Новиомагус) = Civitas Nemetum;
- Висбаден (Mattiacorum) = Civitas Mattiacorum;
- Хедернхајм (Нида) = Civitas Taunensium;
- Дибург = Civitas Auderiensium
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Rüger, C. (2004) [1996]. „Germany“. Во Alan K. Bowman; Edward Champlin; Andrew Lintott (уред.). The Cambridge Ancient History: X, The Augustan Empire, 43 B.C. – A.D. 69. 10 (2nd. изд.). Cambridge University Press. стр. 526–528. ISBN 0-521-26430-8.
- ↑ Schulze, Hagen (1998). Germany: A New History. Harvard University Press. стр. 4. ISBN 0-674-80688-3. OCLC 39042956.
- ↑ Hoad, T. F., уред. (2003) [1st pub. 1996]. The Concise Oxford Dictionary of English Etymology. Oxford Reference Online (online. изд.). Oxford, England: Oxford University Press. стр. 641. doi:10.1093/acref/9780192830982.001.0001. ISBN 9780192830982. Посетено на 2016-10-01.
- ↑ M. Gwyn Morgan, 69 AD: The Year of Four Emperors, Oxford University Press, 2006, p. 27.
- ↑ Ако не е поинаку наведено, управителите од 69 до 112 се земени од Eck, Werner (1982). „Jahres- und Provinzialfasten der senatorischen Statthalter von 69/70 bis 138/139“. Chiron. 12: 281–362. ISBN 3406078524. ISSN 0069-3715. OCLC 932001499.
- ↑ Weiß, Peter (2004). „Ein neuer Legat Domitians von Germania superior in einem Militärdiplom: Sex. Lusianus Proculus“. Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik. Band 147: 229–234.
- ↑ Eck, Werner (2004). „Diplome, Konsuln und Statthalter: Fortschritte und Probleme der kaiserzeitlichen Prosopographie“. Chiron. 34: 25–44, here page 37.
- ↑ Unless otherwise noted, governors from 116 to 135 are taken from Eck, Werner (1983). „Jahres- und Provinzialfasten der senatorischen Statthalter von 69/70 bis 138/139, II“. Chiron. Munich: Verlag C. H. Beck. 13: 147–237. ISBN ((3406093337)) Проверете ја вредноста
|isbn=: invalid character (help). ISSN 0069-3715. OCLC 932001499. - ↑ Unless otherwise noted, governors from 149 to 180 are taken from Alföldy, Géza (1977). Konsulat und Senatorenstand unter den Antoninen [Consuls and Senators under the Antonine Emperors]. Volume 27 of Antiquitas: Abhandlungen zur Alten Geschichte [Antiquitas: Essays on Ancient History] (германски). Bonn: Rudolf Habelt Verlag. стр. 228–229. ISBN 978-3-7749-1334-9. OCLC 299616620. Посетено на 12 April 2017.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 10,7 10,8 Leunissen, Paul M.M. (1989). Konsuln und konsulare in der zeit von Commodus bis Severus Alexander: 180–235 n. Chr. Dutch Monographs on Ancient History and Archaeology. VI. Amsterdam: Verlag J.C. Gieben. стр. 245–247. ISBN ((90-6053-028-6)) Проверете ја вредноста
|isbn=: invalid character (help). OCLC 803822187.
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
| ||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|