Султанат Занзибар

Од Википедија — слободната енциклопедија

Султанат Занзибар (свахили: Usultani wa Zanzibar, арап. سلطنة زنجبار), исто така познат како Занзибарски султанат,[1] била источноафриканска муслиманска држава контролирана од султанот од Занзибар, на местото помеѓу 1856 и 1964 година.[2] Териториите на султанатот се менувале со текот на времето, а по период на опаѓање, државата имала суверенитет само над Занзибарскиот архипелаг и 16км долга лента долж кенискиот брег, при што внатрешноста на Кенија ја сочинувала британската кениска колонија и крајбрежниот појас администриран како де факто дел од таа колонија.

Според договорот постигнат на 8 октомври 1963 година, султанот од Занзибар се откажал од суверенитетот над неговата преостаната територија на копното, а на 12 декември 1963 година, Кенија официјално добила независност од Британците. На 12 јануари 1964 година, Џамшид бин Абдула, последниот султан, бил сменет и го изгубил суверенитетот над последната негова доминација, Занзибар, означувајќи го крајот на султанатот.

Историја[уреди | уреди извор]

Основање[уреди | уреди извор]

Островот Унгуја и африканското копно

Во 1698 година, Занзибар станал дел од прекуокеанските имоти на Оман откако Саиф бин Султан, имамот на Оман, ги победил Португалците во Момбаса, во денешна Кенија. Во 1832 година[3] или 1840 година,[4] оманскиот владетел Саид бин Султан го преселил својот двор од Мускат во Стоун Таун на островот Унгуџа (т.е. островот Занзибар). Тој формирал владејачка арапска елита и го охрабрил развојот на плантажите со каранфилче, користејќи го робовиот труд на островот.[3] Трговијата на Занзибар сè повеќе паѓала во рацете на трговците од индискиот потконтинент, кои Саид ги охрабрувал да се населат на островот. По неговата смрт во 1856 година, двајца од неговите синови, Маџид бин Саид и Туваини бин Саид, се бореле околу наследството, па Занзибар и Оман биле поделени во две посебни царства. Тувајни станал султан на Мускат и Оман, додека Маџид станал првиот султан на Занзибар, но обврзан да плати годишен данок на оманскиот двор во Мускат.[3][5] За време на неговото 14-годишно владеење како султан, Маџид ја консолидирал својата моќ околу локалната трговија со робови. Неговиот наследник, Баргаш бин Саид, помогнал да се укинела трговијата со робови во Занзибар и во голема мера ја развил инфраструктурата на земјата.[6] Третиот султан, Калифа бин Саид, исто така го промовирал напредокот на земјата кон укинување на ропството.[3]

Според истражувачот од 16 век, Лео Африканус, Занзибар (Зангебар) бил терминот што го користеле Арапите и Персијците за да се однесувал на источноафриканскиот брег што се протегал од Кенија до Мозамбик, во кој доминирале пет полунезависни муслимански кралства: Момбаса, Малинди, Килва, Мозамбик и Софала. Африканус понатаму забележал дека сите тие имале постојани договори за лојалност со главните централноафрикански држави, вклучувајќи го и Кралството Мутапа.[7][8]

Контекст за губењето на контролата на султанот врз неговите доминации[уреди | уреди извор]

Занзибарскиот султанат ок. 1875

До 1884 година, султаните од Занзибар контролирале значителен дел од брегот на свахили, познат како Зањ, и трговските патишта што се протегале понатаму во континентот, до Кинду на реката Конго. Меѓутоа, таа година, Друштвото за германска колонизација ги принудил локалните началници на копното да се согласат на германска заштита, што го поттикнал султанот Баргаш бин Саид да протестирал. Коинцидирајќи со Берлинската конференција и трката за Африка, понатамошниот германски интерес за областа набрзо бил покажан во 1885 година со доаѓањето на новосоздадената германска компанија за Источна Африка, која имала мисија да ја колонизирала областа.

Во 1886 година, Британците и Германците тајно се состанале и разговарале за нивните цели за проширување во африканските Големи езера, со сфери на влијание веќе договорени една година претходно, со Британците да го преземеле она што ќе станело Протекторат на Источна Африка (сега Кенија) и Германците да ја заземеле денешна Танзанија. Двете сили изнајмиле крајбрежна територија од Занзибар и основале трговски станици и пунктови. Во текот на следните неколку години, сите копнени поседи на Занзибар почнале да бидат управувани од европските империјални сили, почнувајќи од 1888 година кога Империјалната британска компанија за Источна Африка ја презела управата на Момбаса.[9]

Истата година германската компанија за Источна Африка се здобила со формална директна управа над крајбрежната област која претходно била под германска заштита. Ова резултирало со домородното востание, бунтот на Абушири, кој бил потиснат од морнарицата Кајзерличе и го најавил крајот на влијанието на Занзибар на копното.

Основање на Занзибарскиот протекторат[уреди | уреди извор]

Со потпишувањето на Договорот Хелголанд-Занзибар помеѓу Обединетото Кралство и Германската империја во 1890 година, самиот Занзибар станал британски протекторат.[3] Во август 1896 година, по смртта на султанот Хамад бин Туваини, Британија и Занзибар воделе 38-минутна војна, најкратката во историјата. Се водела борба за наследство кога султановиот братучед Калид бин Баргаш ја презел власта. Наместо тоа, Британците сакале Хамуд бин Мохамед да станел султан, верувајќи дека ќе било многу полесно да се работело со него. Британците му дале на Калид еден час да ја ослободил султановата палата во Стоун Таун. Калид не успеал да го стори тоа, и наместо тоа собрал армија од 2.800 луѓе за да се борел против Британците. Британците започнале напад врз палатата и другите локации низ градот по што Калид се повлекол и подоцна заминал во егзил. Хамуд тогаш било мирно поставен како султан.[6]

Дека „Занзибар“ за овие цели ги вклучил 10 милјаs (16 kм) крајбрежниот појас на Кенија, кој подоцна ќе станел Протекторат на Кенија, било прашање што било забележано во парламентарните дебати во тоа време.[10]

Основање на протекторатот на Источна Африка[уреди | уреди извор]

Пристаништето Харем и Тауер во Занзибар (стр.234), Лондонско мисионерско друштво.[11]

Во 1886 година, британската влада го охрабрила Вилијам Мекинон, кој веќе имал договор со султанот и чија бродска компанија интензивно тргувала во африканските Големи езера, да го зголемил британското влијание во регионот. Тој формирал британско здружение за источна Африка, што довело до основање на Империјалната британска компанија за Источна Африка во 1888 година и дадена оригинална грант за администрирање на територијата. Администрирала околу 150 милјаs (240 kм) на крајбрежјето кое се протегало од реката Џуба преку Момбаса до германската Источна Африка кои биле изнајмени од султанот. Британската „сфера на влијание “, договорена на Берлинската конференција во 1885 година, го проширила брегот и внатрешноста низ идната Кенија и по 1890 година ја вклучила и Уганда. Момбаса била административен центар во тоа време.[9]

Сепак, компанијата почнала да пропаѓа, а на 1 јули 1895 година британската влада прогласила протекторат, источноафрикански протекторат, а администрацијата била префрлена на Министерството за надворешни работи. Во 1902 година, администрацијата повторно била префрлена на Колонијалната канцеларија и територијата на Уганда била вклучена како дел од протекторатот. Во 1897 година, лордот Деламер, пионерот на белото населување, пристигнал во висорамнините на Кенија, кои тогаш биле дел од Протекторатот.[12] Лорд Деламер бил импресиониран од земјоделските можности на областа. Во 1902 година, границите на Протекторатот биле проширени за да го опфателе она што претходно било источната провинција Уганда.[12][13] Исто така, во 1902 година, Синдикатот на Источна Африка добил грант од 500 квадратна милјаs (1,300 km2) да се промовирала белата населба во висорамнините. Лордот Деламер сега започнал со екстензивни земјоделски операции, а во 1905 година, кога голем број имигранти пристигнале од Британија и Јужна Африка, протекторатот бил префрлен од овластувањата на Министерството за надворешни работи на овластувањето на Колонијалната канцеларија.[12] Главниот град бил преместен од Момбаса во Најроби во 1905 година. Редовната влада и законодавниот дом биле конституирани со наредба на Советот во 1906 година.[12] Ова го конституирал администраторот гувернер и предвидел законодавни и извршни совети. Потполковник Џеј Хејс Садлер бил првиот гувернер и врховен командант. Имал повремени проблеми со локалните племиња, но земјата била отворена од колонијалната влада со мало крвопролевање.[12] По Првата светска војна, повеќе имигранти пристигнале од Велика Британија и Јужна Африка, а до 1919 година европското население се проценувало на 9.000 луѓе.[12]

Губење на суверенитетот над Кенија[уреди | уреди извор]

На 23 јули 1920 година, внатрешните области на протекторатот на Источна Африка биле припоени како британски доминации со наредба во Советот.[14] Тој дел од поранешниот протекторат бил конституиран како колонија на Кенија и од тоа време, султанот од Занзибар престанал да биде суверен над таа територија. Останатите 10 милјаs (16 kм) широкиот крајбрежен појас (со исклучок на Виту ) останал протекторат според договор со султанот од Занзибар.[15] Тој крајбрежен појас, кој останал под суверенитет на султанот од Занзибар, бил конституиран како протекторат на Кенија во 1920 година.[9][16]

Протекторатот на Кенија бил управуван како дел од колонијата Кенија врз основа на договор меѓу Обединетото Кралство и султанот од 14 декември 1895 година.[12][17][18] Накратко, „Колонијата на Кенија“ се однесувала на внатрешните земји. „Протекторатот на Кенија“ бил 10 милјаs (16 kм) крајбрежен појас заедно со одредени острови кои останале под суверенитет на султанот од Занзибар до осамостојувањето на Кенија.

Колонијата Кенија и Протекторатот Кенија завршиле на 12 декември 1963 година. Обединетото Кралство го отстапил суверенитетот над колонијата Кенија и, според договорот од 8 октомври 1963 година, султанот се согласил дека истовремено со независноста на Кенија, султанот ќе престанел да имал суверенитет над Протекторатот на Кенија.[12][19] На овој начин, Кенија станала независна земја според Законот за независност на Кенија од 1963 година. Точно 12 месеци подоцна, на 12 декември 1964 година, Кенија станала република под името „Република Кенија“.[12]

Крај на Занзибарскиот протекторат и депонирање на султанот[уреди | уреди извор]

Печатот на независноста бил испечатен „Република“.

На 10 декември 1963 година, Обединетото Кралство го прекинал протекторатот кој постоел над Занзибар од 1890 година. Обединетото Кралство не му доделило независност на Занзибар, бидејќи Обединетото Кралство никогаш немало суверенитет над Занзибар. Наместо тоа, со Законот за Занзибар од 1963 година на Обединетото Кралство,[20] ОК го прекинал протекторатот и донел одредба за целосна самоуправа во Занзибар како независна земја во рамките на Комонвелтот. По укинувањето на протекторатот, Занзибар станал уставна монархија во рамките на Комонвелтот под султанот.[21] Султанот Џамшид бин Абдула бил соборен еден месец подоцна за време на Занзибарската револуција.[22] Џамшид побегнал во егзил, а Султанатот бил заменет со Народна Република Занзибар. Во април 1964 година, постоењето на оваа социјалистичка република било прекинато со нејзиниот сојуз со Тангањика за да се формирала Обединетата Република Тангањика и Занзибар, која станала позната како Танзанија шест месеци подоцна.[4]

Демографија[уреди | уреди извор]

До 1964 година, земјата била уставна монархија во рамките на Комонвелтот управувана од султанот Џамшид бин Абдула.[23] Занзибар имал население од околу 230.000 домородци, од кои некои тврделе дека имале персиско потекло и локално биле познати како Ширази.[24] Исто така, содржел значајни малцинства во 50.000 Арапи и 20.000 Јужноазијци кои биле истакнати во бизнисот и трговијата.[24] Различните етнички групи станувале измешани и разликите меѓу нив биле заматени;[23] според еден историчар, важна причина за општата поддршка за султанот Џамшид била етничката разновидност на неговото семејство.[23] Меѓутоа, арапските жители на островот, како главни земјопоседници, генерално биле побогати од домородците;[25] главните политички партии биле организирани главно по етнички линии, при што Арапите доминирале во Занзибарската националистичка партија (ZNP) и домородците Афро-Ширази партија(ASP).[23]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Gascoigne, Bamber (2001). „History of Zanzibar“. HistoryWorld. Посетено на 2012-05-23.
  2. ↑ Ndzovu, Hassan J. (2014). „Historical Evolution of Muslim Politics in Kenya from the 1840s to 1963“. Muslims in Kenyan Politics: Political Involvement, Marginalization, and Minority Status. Northwestern University Press. стр. 17–50. ISBN 9780810130029. JSTOR j.ctt22727nc.7.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Ingrams 1967
  4. ↑ 4,0 4,1 Appiah & Gates 1999
  5. ↑ „Background Note: Oman“. U.S. Department of State - Diplomacy in Action.
  6. ↑ 6,0 6,1 Michler 2007
  7. ↑ Africanus, Leo (1526). The History and Description of Africa. Hakluyt Society. стр. 51–54. Посетено на 11 July 2017.
  8. ↑ Ogot, Bethwell A. (1974). Zamani: A Survey of East African History. East African Publishing House. стр. 104.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 „British East Africa“. www.heliograph.com.
  10. ↑ „BRITISH EAST AFRICA. (Hansard, 13 June 1895)“. hansard.millbanksystems.com. Архивирано од изворникот на 2021-04-15. Посетено на 2023-09-28.
  11. ↑ „The Harem and Tower Harbour of Zanzibar“. Chronicles of the London Missionary Society. 1890. Посетено на 2 November 2015.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 12,7 12,8 Roberts-Wray, Sir Kenneth (1966). Commonwealth and Colonial Law. F.A. Praeger.
  13. ↑ East Africa Order in Council, 1902, S.R.O. 1902 No. 661, S.R.O. ^ S.I. Rev. 246
  14. ↑ Kenya (Annexation) Order in Council, 1920, S.R.O. 1902 No. 661, S.R.O. & S.I. Rev. 246.
  15. ↑ Agreement of 14 June 1890: State pp. vol. 82. p. 653
  16. ↑ Kenya Protectorate Order in Council, 1920 S.R.O. 1920 No. 2343, S.R.O. & S.I. Rev.
  17. ↑ Kenya Protectorate Order in Council, 1920, S.R.O. 1920 No. 2343 & S.I. Rev.
  18. ↑ „Kenya Gazette“. 7 September 1921.
  19. ↑ HC Deb 22 November 1963 vol 684 cc1329-400 wherein the UK Under-Secretary of State for Commonwealth Relations and for the Colonies stated" "An agreement was then signed on 8 October 1963, providing that on the date when Kenya became independent the territories composing the Kenya Coastal Strip would become part of Kenya proper."
  20. ↑ Zanzibar Act 1963: http://www.legislation.gov.uk/ukpga/1963/55/contents/
  21. ↑ United States Department of State 1975
  22. ↑ Ayany 1970
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 Shillington 2005
  24. ↑ 24,0 24,1 Speller 2007
  25. ↑ Parsons 2003

Библиографија[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

 Танзанија во теми
Историја
Политика
Административна поделба
Географија
Економија и инфраструктура
Демографија и општество
Култура
Занзибар
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Султанат_Занзибар&oldid=5132963“