Генетски изменета пченка

Од Википедија — слободната енциклопедија
Трансгенска пченка која содржи ген од бактеријата Bacillus thuringiensis.

Генетски изменета пченка ― генетски изменета пченка. Специфични соеви пченка се генетски изменети за да бидат изразени земјоделски посакуваните особини, вклучувајќи отпорност на штетници и хербициди. Сортите пченка со двете особини сега се користтени во повеќе земји. Генетски изменетата пченка, исто така, предизвикала контроверзии во однос на можните здравствени ефекти, влијанието врз другите инсекти и влијанието врз другите растенија преку протокот на гени. Една сорта, наречена Starlink, била одобрена само за храна за животни во Соединетите Држави, но била пронајден во храната за луѓе, што довело до низа повлекувања почнувајќи од 2000 година.

Производи на пазарот[уреди | уреди извор]

Сортите пченка отпорни на хербициди на глифосат првпат биле комерцијализирани во 1996 година од претпријатието Monsanto и се познати како „Roundup Ready Corn“. Тие ја толерираат употребата на хербицидот Roundup.[1] Bayer CropScience развиле „Liberty Link Corn“ која е отпорна на глуфозинат.[2] Pioneer Hi-Bred развиле и продаваат хибриди од пченка со толеранција на хербициди на имидазолин под трговската марка „Clearfield“ - иако кај овие хибриди, особината за толеранција на хербицид била одгледувана со користење на избор на култура на ткиво и хемиски мутаген етил метансулфонат, а не генетско инженерство.[3] Следствено, регулаторната рамка што го регулира одобрувањето на трансгенските култури не е применувано кон Clearfield.[3]

Од 2011 година, генетски изменетата пченка отпорна на хербициди била одгледувана во 14 земји.[4] До 2012 година, 26 сорти на генетски изменета пченка отпорна на хербициди биле одобрени за увоз во Европската Унија,[5] но таквиот увоз останува контроверзен.[6] Одгледувањето на пченка отпорна на хербициди во ЕУ обезбедува значителни придобивки на земјоделско ниво.[7]

Пченка отпорна на инсекти[уреди | уреди извор]

Пченкарниот молец, Ostrinia nubilalis, ги уништува посевите на пченка со вдлабнување во стеблото, предизвикувајќи растението да падне.

Пченка со Bacillus thuringiensis[уреди | уреди извор]

Пченката со Bacillus thuringiensis е врста пченка која била генетски изменета за да изразува еден или повеќе белковини од бактеријата Bacillus thuringiensis[8] вклучувајќи делта ендотоксини. Белковината е отровна на одредени инсекти штетници. Спорите на бактеријата се широко користени во органското градинарство,[9] иако генетски изменетата пченка не е сметана за органска. Пченкарниот молец предизвикува штета од милијарда евра врз насадите секоја година.[10]

Во последниве години, додадени се особини за да бидат заштитени молците Helicoverpa zea и тврдокрилците од родот Diabrotica, од кои вторите годишно предизвикуваат штета од околу милијарда долари.[11][12]

Белковината со Bacillus thuringiensis е изразувана низ растението. Кога ранлив инсект јаде растение кое содржи Bacillus thuringiensis, белковината е активирана во неговото црево, кое е алкално. Во алкалната средина, белковината делумно се расплетува и е сечена од други белковини, создавајќи токсин кој го парализира системот за варање на инсектот и создава дупки во ѕидот на цревата. Инсектот престанува да јаде за неколку часа и на крајот гладува.[13][14]

Во 1996 година, бил одобрена првата генетски изменета пченка која произведувала белковина Cry со Bacillus thuringiensis, кој го убива пченкарниот молец и сродните видови; биле воведувани последователни гени со Bacillus thuringiensis кои убивале ларви од Diabrotica.[15]

Филипинската влада промовирала пченка со Bacillus thuringiensis, надевајќи се на отпорност на инсекти и повисоки приноси.[16]

Одобрените гени со Bacillus thuringiensis вклучуваат единечни и наредени (имиња на настани во загради) конфигурации на: Cry1A.105 (MON89034), CryIAb (MON810), CryIF (1507), Cry2Ab (MON89034), Cry3Bb1 (MON863 и Cry3Bb1 (MON863 и MON861, MON89034) (59122), mCry3A (MIR604) и Vip3A (MIR162), и во пченка и во памук.[17][18]:285ff Пченката генетски е изменувана за да произведе вазоактивен цревен пептид, првпат бил одобрена во Соединетите Држави во 2010 година.[19]

Студија од 2018 година, покажала дека пченката со Bacillus thuringiensis ги штити блиските полиња со пченка што не содржи Bacillus thuringiensis и блиските градинарски култури, намалувајќи ја употребата на пестициди на тие култури. Податоците од 1976-1996 година (пред пченката со Bacillus thuringiensis да биде широко распространета) биле споредени со податоците откако биле усвоени (1996-2016). Тие ги испитувале нивоата на пченкарниот молец и Helicoverpa zea. Нивните ларви јадат различни култури, вклучувајќи пиперки и боранија. Помеѓу 1992 и 2016 година, количината на инсектициди што биле користени на полињата со пиперка во Њу Џерси, била намалена за 85 проценти. Друг фактор бил воведувањето на поефикасни пестициди кои биле применувани поретко.[20]

Слатка пченка[уреди | уреди извор]

Во сортите на генетски изменета слатка пченка припаѓа т.н. „Attribute“, името на брендот за слатка пченка отпорна на инсекти развиена од Syngenta[21] и слатка пченка отпорна на инсекти Performance Series развиена од Monsanto.[22]

Куба[уреди | уреди извор]

Додека земјоделството во Куба е главно насочено на органско производство, од 2010 година, земјата развила разновидна генетски изменети пченки кои се отпорни на паломилскиот молец.[23]

Пченка отпорна на суша[уреди | уреди извор]

Во 2013 година, Monsanto ја лансирал првата трансгенска особина на толеранција на суша во линијата на пченкарни хибриди наречена DroughtGard.[24] Особината MON 87460 е обезбедена со вметнување на генот cspB од почвениот микроб Bacillus subtilis; тој бил одобрен од Министерството за земјоделство на Соединетите Држави во 2011 година[25] и од НР Кина во 2013 година.[26]

Здравствена безбедност[уреди | уреди извор]

Во обичните култури пченка, инсектите промовираат габична колонизација со создавање „рани“ или дупки во зрната од пченка. Овие рани се пожелни од габични спори за 'ртење, што последователно доведува до собирање на микотоксин во културата што може да биде ракородно и токсично за луѓето и другите животни. Ова може да биде покажано како особено катастрофално во земјите во развој со драстични климатски обрасци како што се високите температури, кои се пожелни за развојот на токсичните габи. Покрај тоа, повисоките нивоа на микотоксин доведуваат до отфрлање на пазарот или намалени пазарни цени за житото. Посевите со генетски изменета пченка наидуваат на помалку напади од инсекти, и затоа имаат помали концентрации на микотоксини. Помалку напади од инсекти, исто така, го спречуваат оштетувањето на чебленката на пченката, што ги зголемува вкупните приноси.[27]

Производи во развој[уреди | уреди извор]

Во 2007 година, јужноафриканските истражувачи објавиле производство на трансгенска пченка отпорна на вирусот на пченкарната низа, иако таа не е пуштена во продажба како производ.[28] Додека одгледувањето на сорти за отпорност на вирусот на пченкарната низа не е вршено во јавниот, приватниот сектор, меѓународните истражувачки центри и националните програми го направиле целото одгледување.[29] Од 2014 година, во Африка биле пуштени неколку сорти толерантни на вирусот. Приватното претпријатие Seedco издало 5 пченкарни сорти отпорни на вирусот.[30]

Направено е истражување за додавање на еден ген на E. coli на пченката за да се овозможи таа да биде одгледувана со есенцијална аминокиселина (метионин).[31][32]

Засолнета пченка[уреди | уреди извор]

Регулативите на Агенцијата за заштита на животната средина на Соединетите Држави бараат од одгледувачите кои садат пченка со Bacillus thuringiensis, да садат пченка што не е со Bacillus thuringiensis во близина (наречена засолнета пченка), со логика дека штетниците ќе ја нападнат пченката што не е со Bacillus thuringiensis и на тој начин нема да еволуираат отпорност на токсинот на Bacillus thuringiensis.[33] Вообичаено, 20% од полињата со пченката на одгледувачот мора да бидат прибежиште; засолништето мора да биде најмалку 800 м од пченката со Bacillus thuringiensis за штетници како што се пеперугите, а засолништето за Diabrotica мора да биде најмалку во непосредна близина на полето со Bacillus thuringiensis.[34] Регулативите на Агенцијата исто така бараат од претпријатијата за семиња да ги обучуваат земјоделците како да одржуваат засолништа, да собираат податоци за засолништата и да ги пријават тие податоци до Агенцијата.[33] Студија за овие извештаи покажала дека од 2003 до 2005 година усогласеноста на земјоделците со чувањето на засолништата била над 90%, но дека до 2008 година приближно 25% од одгледувачите на пченка со Bacillus thuringiensis не ги чувале засолништата правилно, што предизвикува загриженост дека ќе биде развиен отпор.[33]

Неизменетите култури добиле најголем дел од економските придобивки од пченката со Bacillus thuringiensis во Соединетите Држави во 1996-2007 година, поради целокупното намалување на населението на штетници. Ова намалување дошло затоа што женките снесле јајца на изменети и неизменети соеви подеднакво, но штетниците организми кои се развиваат на изменетата сорта се елиминирани.[35]

Вреќите за семиња што содржат и Bacillus thuringiensis и „засолничко“ семе се одобрени од Агенцијата за заштита на животната средина во Соединетите Држави. Овие мешавини на семиња биле продавани како „Прибежиште во вреќа“ за да се зголеми усогласеноста на земјоделците со барањата за засолниште и да биде намалена дополнителната работа потребна при садењето од при рака одделни вреќи за семе со Bacillus thuringiensis и вреќа за засолниште. Агенцијата одобрила помал процент на засолниште семе во овие мешавини на семиња кои се движат од 5 до 10%. Оваа стратегија веројатно ќе ја намали веројатноста за појава на отпорност на Bacillus thuringiensis кај животните Diabrotica, но може да го зголеми ризикот од отпорност за штетници од пеперугите, како што е пченкарниот молец. Зголемената загриженост за отпорност со мешавини на семиња вклучува делумно отпорни ларви на растението со Bacillus thuringiensis што можат да се преселат во чувствително растение за да преживеат или вкрстено опрашување на полен за засолниште на растенијата со Bacillus thuringiensis што може да го намали количеството на Bacillus thuringiensis изразено во чебленките кои се јадени од инсектите.[36][37]

Отпорност[уреди | уреди извор]

Отпорни соеви на пченкарните молец се развиле во области со неисправно или отсутно управување со засолништето.[35][33] Во 2012 година, теренско испитување во Флорида покажало дека молците од видот Spodoptera frugiperda се отпорни на пченката со Bacillus thuringiensis произведена од Dupont-Dow; Отпорот на Spodoptera frugiperda првпат бил откриен во Порторико во 2006 година, што ги натера Dow и DuPont доброволно да престанат да го продаваат производот на островот.[38]

Законска регулатива[уреди | уреди извор]

Регулирањето на генетски изменетите култури варира помеѓу земјите, при што некои од најзначајните разлики се јавуваат помеѓу Соединетите Држави и Европа. Регулативата варира во дадена земја во зависност од наменетата употреба.[39][40]

Контроверзност[уреди | уреди извор]

Главна статија: Контроверзии со генетски изменета храна

Постои научен консензус[41][42][43][44] дека моментално достапната храна добиена од генетско изменетите култури не претставува поголем ризик за здравјето на луѓето од конвенционалната храна,[45][46][47][48][49] но дека секоја генетски изменета храна треба да биде тестирана од случај до случај пред воведувањето.[50][51][52] Сепак, членовите на јавноста имаат многу помала веројатност од научниците да ја сфатат генетски изменетата храна како безбедна.[53][54][55][56] Правниот и регулаторниот статус на генетски изменетата храна варира во зависност од земјата, при што некои држави ги забрануваат или ограничуваат, а други ги дозволуваат со многу различни степени на регулирање.[57][58][59][60]

Научната строгост на студиите во однос на човековото здравје е оспорена поради наводниот недостаток на независност и поради судир на интереси во кои се вклучени раководните тела и некои од оние кои ги вршат и оценуваат студиите.[61][62][63][64] Сепак, не се документирани извештаи за лоши ефекти од генетски изменетата храна кај човечкото население.[65][66][67]

Генетски изменетите култури обезбедуваат голем број еколошки придобивки, но има и загриженост за нивната прекумерна употреба, застојот на истражување надвор од индустријата за семиња со Bacillus thuringiensis, правилното управување и проблемите со отпорноста на Bacillus thuringiensis кои произлегуваат од нивната злоупотреба.[64][68][69]

Критичарите се спротивставиле на генетски изменетите култури на еколошки, економски и здравствени причини. Економските прашања произлегуваат од оние организми кои се предмет на правото на интелектуална сопственост, главно патенти. Првата генерација генетски изменети култури ја губат патентната заштита почнувајќи од 2015 година. Monsanto тврдат дека нема да ги гони земјоделците кои задржуваат семиња од непатентни сорти.[70] Овие контроверзии довеле до судски спорови, меѓународни трговски спорови, протести и до рестриктивно законодавство во повеќето земји.[71]

Воведувањето на пченка со Bacillus thuringiensis довело до значително намалување на стапките на труење поврзани со микотоксини и рак, бидејќи тие биле значително помалку склони да содржат микотоксини (29%), фумонизини (31%) и трикотецени (37%), од кои сите се токсични и ракородни.[72]

Ефекти врз нецелните инсекти[уреди | уреди извор]

Критичарите тврдат дека белковините со Bacillus thuringiensis може да ги целат грабливите и другите корисни или безопасни инсекти, како и целните штетници. Овие белковини се користени како органски спрејови за контрола на инсекти во Франција од 1938 година и во Соединетите Држави од 1958 година, без пријавени лоши ефекти врз животната средина.[8] Додека цит белковините се токсични за редот инсекти Diptera (муви), одредени цит белковини одбрано ги целат пеперугите (молци и пеперутки), додека други цит одбрано ги целат тврдокрилците.[73] Како токсичен механизам, кри белковините се врзуваат за посебни рецептори на мембраните на (епителни) клетките на средината на цревата, што резултира со растурање на тие клетки. Секој организам на кој му недостасуваат соодветни цревни рецептори не може да биде засегнат од белковината кри, и затоа со Bacillus thuringiensis.[74][75] Регулаторните служби го проценуваат потенцијалот трансгенското растение да влијае на нецелните организми пред да одобрат комерцијално продавање.[76][77]

Студија од 1999 година, покажала дека во лабораториска средина, поленот од пченката со Bacillus thuringiensis исчистена на млечната трева може да и наштети на пеперутката монарх.[78][79] Неколку групи подоцна го проучувале феноменот и на терен и во лабораторија, што резултирало со проценка на ризикот која заклучила дека секој ризик што го носи пченката за групите на население на пеперутки во вистински услови е занемарлив.[80] Прегледот на научната книжевност од 2002 година, заклучил дека „комерцијалното големо одгледување на сегашните хибриди на пченка со Bacillus thuringiensis не претставува значителен ризик за населението на монархот“.[81][82][83] Прегледот од 2007 година покажал дека „нецелните безрбетници воглавно се позастапени во полињата памук со Bacillus thuringiensis и пченка со Bacillus thuringiensis отколку во нетрансгенските полиња прскани со инсектициди. Меѓутоа, во споредба со контролните полиња без инсектициди, одредени нецелни таксони се помалку застапени во полињата со Bacillus thuringiensis“.[84]

Проток на гени[уреди | уреди извор]

Протокот на гените е пренос на гени и/или алели од еден вид во друг. Загриженоста е насочена на меѓудејството помеѓу генетските изменети и другите сорти пченка во Мексико, и на протокот на гените во засолништата.

Во 2009 година, владата на Мексико создала регулаторна патека за генетски изменета пченка,[85] но бидејќи Мексико е средиште на разновидноста за пченката, протокот на гени може да влијае на голем дел од сортите пченка во светот.[86][87] Извештајот од 2001 година во списанието Nature, претставил докази дека пченката со Bacillus thuringiensis била вкрстувана со неизменета пченка во Мексико.[88] Податоците во овој труд подоцна биле опишани дека потекнуваат од артефакт. Nature подоцна изјавиле: „доказите што се достапни не се доволни за да го оправдаат објавувањето на изворниот труд“.[89] Една голема студија од 2005 година, не успеа да најде докази за контаминација во Оахака.[90] Сепак, други автори пронашле докази за вкрстување помеѓу природната пченка и генетски изменетата пченка.[91]

Студијата од 2004 година открила белковини со Bacillus thuringiensis во зрната на пченката.[92]

Во 2017 година, студија од големи размери открила „продорно присуство на трансгени и глифосат во храната добиена од пченка во Мексико“.[93]

Храна[уреди | уреди извор]

Францускиот Висок совет за биотехнологии научен комитет ја разгледал студијата од 2009 година од Вендомоа и колегите, и заклучил дека „не претставува никаков прифатлив научен елемент кој може да припише каква било хематолошка, хепатална или бубрежна токсичност на трите повторно анализирани генетски изменети организми“.[94] Сепак, француската влада го применува начелото на претпазливост во однос на генетските изменети организми.[95][96][97]

Преглед на установата Стандарди за храна на Австралија и Нов Зеланд (англиски: Food Standards Australia New Zealand) и други од истата студија заклучиле дека резултатите се должат само на случајност.[98][99]

Канадска студија од 2011 година го разгледала присуството на белковината CryAb1 (токсин со Bacillus thuringiensis) кај небремени жени, бремени жени и фетусната крв. Сите групи имаа забележливи нивоа на белковината, вклучително и 93% од бремените жени и 80% од фетусите во концентрации од 0,19 ± 0,30 и 0,04 ± 0,04 средна вредност ± SD ng/ml, соодветно.[100] Документот не разговараше за безбедносните последици или не најде какви било здравствени проблеми. Агенцијата Стандарди за храна објавил коментар во кој укажува на голем број недоследности во трудот, особено тоа што „не дава никакви докази дека генетски изменетата храна е извор на белковината“.[101]

Во јануари 2013 година, Европската управа за безбедност на храната ги објавила сите податоци доставени од Monsanto во врска со одобрението од 2003 година за пченка генетски изменета за толеранција на глифосат.[102]

Враќање на пченката Starlink[уреди | уреди извор]

Главна статија: Враќање на пченката Starlink

StarLink содржи Cry9C, кој претходно не бил користен во генетски изменетата култура.[103] Творецот на Starlink, Plant Genetic Systems, барал до Агенцијата за заштита на животната средина на Соединетите Држави за да ја пласира пченката Starlink за употреба во храна за животни и во храна за луѓе.[104]:14 Меѓутоа, бидејќи белковината Cry9C трае подолго во системот за варење од другите белковини со Bacillus thuringiensis, Агенција имала загриженост за неговата алергеност, а Plant Genetics Systems не обезбедиле доволно податоци за да докаже дека Cry9C не е алерген.[105]:3 Како резултат на тоа, Plant Genetics Systems ја подели својата примена на посебни дозволи за употреба во храна и употреба во храна за животни.[103][106] Starlink била одобрена од Агенцијата за употреба како храна за животни дури во мај 1998 година.[104]:15

Подоцна, пченката StarLink била пронајдена во храна наменета за консумирање од луѓе во Соединетите Држави, Јапонија и Јужна Кореја.[104]:20–21 Оваа пченка станала тема на широко публицитетното враќање на пченката Starlink, кое започнало кога било откриено дека лушпите од такото од брендот Taco Bell што се продаваат во супермаркетите ја содржат пченката. Продажбата на семето на StarLink била прекината.[107][108] Регистрацијата за сортите Starlink била доброволно повлечена од Aventis во октомври 2000 година. Pioneer бил купен од AgrEvo, кој потоа стана Aventis CropScience во моментот на инцидентот,[104]:15–16 кој подоцна била купена од Bayer.[109]

Педесет и едно лице пријавило негативни ефекти до Службата за храна и лекови; Центарот за контрола на болести, кој утврдил дека 28 од нив веројатно се поврзани со Starlink.[110] Сепак, Центарот ја проучувал крвта на овие 28 лица и заклучич дека нема докази за преосетливост на белковината со Bacillus thuringiensis во Starlink.[111]

Последователниот преглед на овие тестови од страна на Научниот советодавен панел на Сојузниот закон за инсектициди, фунгициди и глодарициди посочува дека додека „негативните резултати ја намалуваат веројатноста дека белковината Cry9C е причина за алергиски симптоми кај испитаните лица... во отсуство на позитивна контрола и прашања во врска со чувствителноста и специфичноста на анализата, не е можно да биде доделена негативна предвидувачка вредност на ова.[112]

Снабдувањето со пченка во Соединетите Држави е следено за присуство на белковината со Bacillus thuringiensis во Starlink од 2001 година.[113]

Во 2005 година, помошта испратена од ОН и Соединетите Држави до земјите од Средна Америка, исто така, содржела малку пченка StarLink. Вклучените држави, Никарагва, Хондурас, Ел Салвадор и Гватемала одбиле да ја прифатат помошта.[114]

Корпоративна шпионажа[уреди | уреди извор]

На 19 декември 2013 година, шест кинески државјани биле обвинети во Ајова под обвинение дека планирале да украдат генетски изменети семиња вредни десетици милиони долари од Monsanto и DuPont. Мо Хајлонг, директор за меѓународен бизнис во Beijing Dabeinong Technology Group Co., дел од DBN Group со седиште во Пекинг, бил обвинет за кражба на трговски тајни откако бил пронајден како копа во поле со пченка во Ајова.[115]

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ „Roundup Ready System“. Monsanto. Архивирано од изворникот на 2 април 2013.
  2. ↑ „Bayer LibertyLink official website“. Bayer Crop Science. Посетено на 18 февруари 2024.
  3. ↑ 3,0 3,1 „Imidazolinone-tolerant crops: history, current status and future“. Pest Management Science. 61 (3): 246–57. март 2005. doi:10.1002/ps.993. PMID 15627242.
  4. ↑ „ISAAA Brief 43, Global Status of Commercialized Biotech/GM Crops: 2011“. ISAAA Briefs. Ithaca, New York: International Service for the Acquisition of Agri-biotech Applications (ISAAA). 2011. Посетено на 18 февруари 2024.
  5. ↑ Staff. „EU register of genetically modified food and feed“. European Commission, Health and Consumers, EU register of authorised GMOs. Посетено на 18 февруари 2024.
  6. ↑ „BASF to undertake GMO potato trials in Europe“. Reuters Edition US. 5 април 2012. Посетено на 18 февруари 2024.
  7. ↑ „The maximum incremental social tolerable irreversible costs (MISTICs) and other benefits and costs of introducing transgenic maize in the EU-15“ (PDF). Pedobiologia. 51 (3): 261–9. август 2007. doi:10.1016/j.pedobi.2007.04.004.
  8. ↑ 8,0 8,1 „History of Bt“. University of California. Посетено на 18 февруари 2024.
  9. ↑ „Bt Crop Spraying“. ucsd.edu.
  10. ↑ Witkowski JF, Wedberg JL, Steffey KL, Sloderbeck PE, Siegfried BD, Rice ME, и др. (1997). „Why manage European corn borer?“. Во Ostlie KR, Hutchison KR, Hellmich RL (уред.). Bt Corn & European Corn Borer: Long-term Success Through Resistance Management. University of Minnesota Extension Office. North Central Region (NCR). Архивирано од изворникот на 28 септември 2013.
  11. ↑ „The impact of corn rootworm protected biotechnology traits in the United States“. AgBioForum. 15 (2): 217–230. 2012.
  12. ↑ „Western corn rootworm“ (PDF). Utah State University Extension and Utah Plant Pest Diagnostic Laboratory.
  13. ↑ „Bacillus thuringiensis CryIA(a) insecticidal toxin: crystal structure and channel formation“. Journal of Molecular Biology. 254 (3): 447–64. декември 1995. doi:10.1006/jmbi.1995.0630. PMID 7490762.
  14. ↑ „Bt Corn: Health and the Environment – 0.707“ (PDF). Colorado State University Extension Office. 2013. Архивирано од изворникот (PDF) на 2022-10-09.
  15. ↑ „Use and impact of Bt maize“. Nature Education Knowledge. 3 (10): 4. 2012.
  16. ↑ „Rice security in Southeast Asia: beggar thy neighbor or cooperation?“. The Pacific Review. Taylor & Francis. 26 (5): 433–454. 2013. doi:10.1080/09512748.2013.842303. ISSN 0951-2748. p. 443
  17. ↑ „Bt-Corn for Corn Borer Control“. University of Kentucky College of Agriculture. ноември 2010.
  18. ↑ Castagnola AS, Jurat-Fuentes, JL (2 March 2012). „Bt Crops: Past and Future. Chapter 15“. Во Sansinenea E (уред.). Bacillus Thuringiensis Biotechnology. Springer.
  19. ↑ „New Corn Trait Deregulated in the U.S.“. Iowa State Extension, Department of Entomology. мај 2010.
  20. ↑ „Planting GMOs kills so many bugs that it helps non-GMO crops“. Ars Technica (англиски). 15 март 2018. Посетено на 18 февруари 2024.
  21. ↑ „Syngenta Sweet Corn Products“ (PDF). syngenta-us.com. Архивирано од изворникот (PDF) на 2022-10-09. Посетено на 18 февруари 2024.
  22. ↑ „U.S. Technology Use Guide“ (PDF). Monsanto. 2013. Архивирано од изворникот (PDF) на 2022-10-09.
  23. ↑ Anna Glayzer for The Food Commission. 19 јули 2010 Cuba's food production revolution
  24. ↑ „MON87460“. OECD BioTrack Database. Архивирано од изворникот на 2017-07-01. Посетено на 2024-02-18.
  25. ↑ Department of Agriculture, Animal and Plant Health Inspection Service (27 декември 2011). „Monsanto Co.; Determination of Nonregulated Status of Corn Genetically Engineered for Drought Tolerance“ (PDF). Federal Register. 76 (248). APHIS–2011–0023.
  26. ↑ „Plant breeding: Discovery in a dry spell“. Nature. 501 (7468): S7–9. септември 2013. Bibcode:2013Natur.501S...7E. doi:10.1038/501S7a. PMID 24067764.
  27. ↑ „Impact of genetically engineered maize on agronomic, environmental and toxicological traits: a meta-analysis of 21 years of field data“. Scientific Reports. 8 (1): 3113. февруари 2018. Bibcode:2018NatSR...8.3113P. doi:10.1038/s41598-018-21284-2. PMC 5814441. PMID 29449686.
  28. ↑ „Maize streak virus-resistant transgenic maize: a first for Africa“. Plant Biotechnology Journal. 5 (6): 759–67. ноември 2007. CiteSeerX 10.1.1.584.7352. doi:10.1111/j.1467-7652.2007.00279.x. PMID 17924935.CS1-одржување: display-автори (link)
  29. ↑ „Use of IPM in the control of multiple diseases in maize: strategies for selection of host resistance“. African Crop Science Journal. 11 (3): 189–98. јуни 2003. doi:10.4314/acsj.v11i3.27570. |hdl-access= бара |hdl= (help)
  30. ↑ „Search Results:MSV tolerance“. Seed Co-The African Seed Company. Архивирано од изворникот на 2022-06-30. Посетено на 18 февруари 2024.
  31. ↑ „Engineering sulfur storage in maize seed proteins without apparent yield loss“. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 114 (43): 11386–11391. октомври 2017. Bibcode:2017PNAS..11411386P. doi:10.1073/pnas.1714805114. PMC 5664557. PMID 29073061.
  32. ↑ „Genetically Boosting the Nutritional Value of Corn Could Benefit Millions - Rutgers Today“. news.rutgers.edu. 9 октомври 2017.
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 33,3 Witkowski JF, Wedberg JL, Steffey KL, Sloderbeck PE, Siegfried BD, Rice ME, и др. (1997). „How does resistance develop?“. Во Ostlie KR, Hutchison KR, Hellmich RL (уред.). Bt Corn & European Corn Borer: Long-term Success Through Resistance Management. University of Minnesota Extension Office. North Central Region (NCR). Архивирано од изворникот на 28 септември 2013.
  34. ↑ E. Cullen; R. Proost, D. Volenberg (2008). Insect resistance management and refuge requirements for Bt corn (PDF) (Report). Архивирано (PDF) од изворникот 2022-10-09.
  35. ↑ 35,0 35,1 „Plant science. Communal benefits of transgenic corn“. Science. 330 (6001): 189–90. октомври 2010. doi:10.1126/science.1196864. PMID 20929767.
  36. ↑ „Understanding successful resistance management: the European corn borer and Bt corn in the United States“. GM Crops & Food. 3 (3): 184–93. 2012. doi:10.4161/gmcr.20715. PMID 22688691.
  37. ↑ „Resistance evolution to the first generation of genetically modified Diabrotica-active Bt-maize events by western corn rootworm: management and monitoring considerations“. Transgenic Research. 22 (2): 269–99. април 2013. doi:10.1007/s11248-012-9657-4. PMID 23011587.
  38. ↑ „DuPont-Dow Corn Defeated by Armyworms in Florida: Study“. Bloomberg News. 16 ноември 2012. Архивирано од изворникот на 2015-03-05. (бара претплата)
  39. ↑ Wesseler, J. and N. Kalaitzandonakes (2011): Present and Future EU GMO policy. In Arie Oskam, Gerrit Meesters and Huib Silvis (eds.), EU Policy for Agriculture, Food and Rural Areas. Second Edition, pp. 23-323 – 23-332. Wageningen: Wageningen Academic Publishers
  40. ↑ Beckmann, V., C. Soregaroli, J. Wesseler (2011): Coexistence of genetically modified (GM) and non-modified (non GM) crops: Are the two main property rights regimes equivalent with respect to the coexistence value? In "Genetically modified food and global welfare" edited by Colin Carter, GianCarlo Moschini and Ian Sheldon, pp 201-224. Volume 10 in Frontiers of Economics and Globalization Series. Bingley, UK: Emerald Group Publishing
  41. ↑ Nicolia A, Manzo A, Veronesi F, Rosellini D (March 2014). „An overview of the last 10 years of genetically engineered crop safety research“. Critical Reviews in Biotechnology. 34 (1): 77–88. doi:10.3109/07388551.2013.823595. PMID 24041244. S2CID 9836802. We have reviewed the scientific literature on GE crop safety for the last 10 years that catches the scientific consensus matured since GE plants became widely cultivated worldwide, and we can conclude that the scientific research conducted so far has not detected any significant hazard directly connected with the use of GM crops.

    The literature about Biodiversity and the GE food/feed consumption has sometimes resulted in animated debate regarding the suitability of the experimental designs, the choice of the statistical methods or the public accessibility of data. Such debate, even if positive and part of the natural process of review by the scientific community, has frequently been distorted by the media and often used politically and inappropriately in anti-GE crops campaigns.
  42. ↑ „State of Food and Agriculture 2003–2004. Agricultural Biotechnology: Meeting the Needs of the Poor. Health and environmental impacts of transgenic crops“. Food and Agriculture Organization of the United Nations. Посетено на 18 февруари 2024. Currently available transgenic crops and foods derived from them have been judged safe to eat and the methods used to test their safety have been deemed appropriate. These conclusions represent the consensus of the scientific evidence surveyed by the ICSU (2003) and they are consistent with the views of the World Health Organization (WHO, 2002). These foods have been assessed for increased risks to human health by several national regulatory authorities (inter alia, Argentina, Brazil, Canada, China, the United Kingdom and the United States) using their national food safety procedures (ICSU). To date no verifiable untoward toxic or nutritionally deleterious effects resulting from the consumption of foods derived from genetically modified crops have been discovered anywhere in the world (GM Science Review Panel). Many millions of people have consumed foods derived from GM plants - mainly maize, soybean and oilseed rape - without any observed adverse effects (ICSU).
  43. ↑ Ronald P (May 2011). „Plant genetics, sustainable agriculture and global food security“. Genetics. 188 (1): 11–20. doi:10.1534/genetics.111.128553. PMC 3120150. PMID 21546547. There is broad scientific consensus that genetically engineered crops currently on the market are safe to eat. After 14 years of cultivation and a cumulative total of 2 billion acres planted, no adverse health or environmental effects have resulted from commercialization of genetically engineered crops (Board on Agriculture and Natural Resources, Committee on Environmental Impacts Associated with Commercialization of Transgenic Plants, National Research Council and Division on Earth and Life Studies 2002). Both the U.S. National Research Council and the Joint Research Centre (the European Union's scientific and technical research laboratory and an integral part of the European Commission) have concluded that there is a comprehensive body of knowledge that adequately addresses the food safety issue of genetically engineered crops (Committee on Identifying and Assessing Unintended Effects of Genetically Engineered Foods on Human Health and National Research Council 2004; European Commission Joint Research Centre 2008). These and other recent reports conclude that the processes of genetic engineering and conventional breeding are no different in terms of unintended consequences to human health and the environment (European Commission Directorate-General for Research and Innovation 2010).
  44. ↑

    But see also:

    Domingo JL, Giné Bordonaba J (May 2011). „A literature review on the safety assessment of genetically modified plants“. Environment International. 37 (4): 734–42. doi:10.1016/j.envint.2011.01.003. PMID 21296423. In spite of this, the number of studies specifically focused on safety assessment of GM plants is still limited. However, it is important to remark that for the first time, a certain equilibrium in the number of research groups suggesting, on the basis of their studies, that a number of varieties of GM products (mainly maize and soybeans) are as safe and nutritious as the respective conventional non-GM plant, and those raising still serious concerns, was observed. Moreover, it is worth mentioning that most of the studies demonstrating that GM foods are as nutritional and safe as those obtained by conventional breeding, have been performed by biotechnology companies or associates, which are also responsible of commercializing these GM plants. Anyhow, this represents a notable advance in comparison with the lack of studies published in recent years in scientific journals by those companies.

    Krimsky S (2015). „An Illusory Consensus behind GMO Health Assessment“. Science, Technology, & Human Values. 40 (6): 883–914. doi:10.1177/0162243915598381. S2CID 40855100. I began this article with the testimonials from respected scientists that there is literally no scientific controversy over the health effects of GMOs. My investigation into the scientific literature tells another story.

    And contrast:

    Panchin AY, Tuzhikov AI (March 2017). „Published GMO studies find no evidence of harm when corrected for multiple comparisons“. Critical Reviews in Biotechnology. 37 (2): 213–217. doi:10.3109/07388551.2015.1130684. PMID 26767435. S2CID 11786594. Here, we show that a number of articles some of which have strongly and negatively influenced the public opinion on GM crops and even provoked political actions, such as GMO embargo, share common flaws in the statistical evaluation of the data. Having accounted for these flaws, we conclude that the data presented in these articles does not provide any substantial evidence of GMO harm.

    The presented articles suggesting possible harm of GMOs received high public attention. However, despite their claims, they actually weaken the evidence for the harm and lack of substantial equivalency of studied GMOs. We emphasize that with over 1783 published articles on GMOs over the last 10 years it is expected that some of them should have reported undesired differences between GMOs and conventional crops even if no such differences exist in reality.

    and

    Yang YT, Chen B (April 2016). „Governing GMOs in the USA: science, law and public health“. Journal of the Science of Food and Agriculture. 96 (6): 1851–5. Bibcode:2016JSFA...96.1851Y. doi:10.1002/jsfa.7523. PMID 26536836. It is therefore not surprising that efforts to require labeling and to ban GMOs have been a growing political issue in the USA (citing Domingo and Bordonaba, 2011). Overall, a broad scientific consensus holds that currently marketed GM food poses no greater risk than conventional food... Major national and international science and medical associations have stated that no adverse human health effects related to GMO food have been reported or substantiated in peer-reviewed literature to date.

    Despite various concerns, today, the American Association for the Advancement of Science, the World Health Organization, and many independent international science organizations agree that GMOs are just as safe as other foods. Compared with conventional breeding techniques, genetic engineering is far more precise and, in most cases, less likely to create an unexpected outcome.
  45. ↑ „Statement by the AAAS Board of Directors On Labeling of Genetically Modified Foods“ (PDF). American Association for the Advancement of Science. 20 октомври 2012. Архивирано (PDF) од изворникот 2022-10-09. Посетено на 18 февруари 2024. The EU, for example, has invested more than €300 million in research on the biosafety of GMOs. Its recent report states: "The main conclusion to be drawn from the efforts of more than 130 research projects, covering a period of more than 25 years of research and involving more than 500 independent research groups, is that biotechnology, and in particular GMOs, are not per se more risky than e.g. conventional plant breeding technologies." The World Health Organization, the American Medical Association, the U.S. National Academy of Sciences, the British Royal Society, and every other respected organization that has examined the evidence has come to the same conclusion: consuming foods containing ingredients derived from GM crops is no riskier than consuming the same foods containing ingredients from crop plants modified by conventional plant improvement techniques.

    Pinholster G (25 октомври 2012). „AAAS Board of Directors: Legally Mandating GM Food Labels Could "Mislead and Falsely Alarm Consumers"“ (PDF). American Association for the Advancement of Science. Архивирано (PDF) од изворникот 2022-10-09. Посетено на 18 февруари 2024.
  46. ↑ European Commission. Directorate-General for Research (2010). A decade of EU-funded GMO research (2001–2010) (PDF). Directorate-General for Research and Innovation. Biotechnologies, Agriculture, Food. European Commission, European Union. doi:10.2777/97784. ISBN 978-92-79-16344-9. Архивирано (PDF) од изворникот 2022-10-09. Посетено на 18 февруари 2024.
  47. ↑ „AMA Report on Genetically Modified Crops and Foods (online summary)“. American Medical Association. јануари 2001. Посетено на 18 февруари 2024. "A report issued by the scientific council of the American Medical Association (AMA) says that no long-term health effects have been detected from the use of transgenic crops and genetically modified foods, and that these foods are substantially equivalent to their conventional counterparts. (from online summary prepared by ISAAA)" "Crops and foods produced using recombinant DNA techniques have been available for fewer than 10 years and no long-term effects have been detected to date. These foods are substantially equivalent to their conventional counterparts.

    „Featured CSA Report, Genetically Modified Crops and Foods (I-00) Full Text“. American Medical Association. Архивирано од изворникот на 10 June 2001.„REPORT 2 OF THE COUNCIL ON SCIENCE AND PUBLIC HEALTH (A-12): Labeling of Bioengineered Foods“ (PDF). American Medical Association. 2012. Архивирано од изворникот (PDF) на 7 септември 2012. Посетено на 18 февруари 2024. Bioengineered foods have been consumed for close to 20 years, and during that time, no overt consequences on human health have been reported and/or substantiated in the peer-reviewed literature.
  48. ↑ „Restrictions on Genetically Modified Organisms: United States. Public and Scholarly Opinion“. Library of Congress. 30 јуни 2015. Посетено на 18 февруари 2024. Several scientific organizations in the US have issued studies or statements regarding the safety of GMOs indicating that there is no evidence that GMOs present unique safety risks compared to conventionally bred products. These include the National Research Council, the American Association for the Advancement of Science, and the American Medical Association. Groups in the US opposed to GMOs include some environmental organizations, organic farming organizations, and consumer organizations. A substantial number of legal academics have criticized the US's approach to regulating GMOs.
  49. ↑ National Academies Of Sciences, Engineering; Division on Earth Life Studies; Board on Agriculture Natural Resources; Committee on Genetically Engineered Crops: Past Experience Future Prospects (2016). Genetically Engineered Crops: Experiences and Prospects. The National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine (US). стр. 149. doi:10.17226/23395. ISBN 978-0-309-43738-7. PMID 28230933. Посетено на 18 февруари 2024. Overall finding on purported adverse effects on human health of foods derived from GE crops: On the basis of detailed examination of comparisons of currently commercialized GE with non-GE foods in compositional analysis, acute and chronic animal toxicity tests, long-term data on health of livestock fed GE foods, and human epidemiological data, the committee found no differences that implicate a higher risk to human health from GE foods than from their non-GE counterparts.
  50. ↑ „Frequently asked questions on genetically modified foods“. World Health Organization. Посетено на 18 февруари 2024. Different GM organisms include different genes inserted in different ways. This means that individual GM foods and their safety should be assessed on a case-by-case basis and that it is not possible to make general statements on the safety of all GM foods.

    GM foods currently available on the international market have passed safety assessments and are not likely to present risks for human health. In addition, no effects on human health have been shown as a result of the consumption of such foods by the general population in the countries where they have been approved. Continuous application of safety assessments based on the Codex Alimentarius principles and, where appropriate, adequate post market monitoring, should form the basis for ensuring the safety of GM foods.
  51. ↑ Haslberger AG (July 2003). „Codex guidelines for GM foods include the analysis of unintended effects“. Nature Biotechnology. 21 (7): 739–41. doi:10.1038/nbt0703-739. PMID 12833088. S2CID 2533628. These principles dictate a case-by-case premarket assessment that includes an evaluation of both direct and unintended effects.
  52. ↑ Some medical organizations, including the British Medical Association, advocate further caution based upon the precautionary principle:

    „Genetically modified foods and health: a second interim statement“ (PDF). British Medical Association. март 2004. Архивирано (PDF) од изворникот 2 март 2020. Посетено на 18 февруари 2024. In our view, the potential for GM foods to cause harmful health effects is very small and many of the concerns expressed apply with equal vigour to conventionally derived foods. However, safety concerns cannot, as yet, be dismissed completely on the basis of information currently available.

    When seeking to optimise the balance between benefits and risks, it is prudent to err on the side of caution and, above all, learn from accumulating knowledge and experience. Any new technology such as genetic modification must be examined for possible benefits and risks to human health and the environment. As with all novel foods, safety assessments in relation to GM foods must be made on a case-by-case basis.

    Members of the GM jury project were briefed on various aspects of genetic modification by a diverse group of acknowledged experts in the relevant subjects. The GM jury reached the conclusion that the sale of GM foods currently available should be halted and the moratorium on commercial growth of GM crops should be continued. These conclusions were based on the precautionary principle and lack of evidence of any benefit. The Jury expressed concern over the impact of GM crops on farming, the environment, food safety and other potential health effects.

    The Royal Society review (2002) concluded that the risks to human health associated with the use of specific viral DNA sequences in GM plants are negligible, and while calling for caution in the introduction of potential allergens into food crops, stressed the absence of evidence that commercially available GM foods cause clinical allergic manifestations. The BMA shares the view that there is no robust evidence to prove that GM foods are unsafe but we endorse the call for further research and surveillance to provide convincing evidence of safety and benefit.
  53. ↑ Funk C, Rainie L (29 јануари 2015). „Public and Scientists' Views on Science and Society“. Pew Research Center. Посетено на 18 февруари 2024. The largest differences between the public and the AAAS scientists are found in beliefs about the safety of eating genetically modified (GM) foods. Nearly nine-in-ten (88%) scientists say it is generally safe to eat GM foods compared with 37% of the general public, a difference of 51 percentage points.
  54. ↑ Marris C (July 2001). „Public views on GMOs: deconstructing the myths. Stakeholders in the GMO debate often describe public opinion as irrational. But do they really understand the public?“. EMBO Reports. 2 (7): 545–8. doi:10.1093/embo-reports/kve142. PMC 1083956. PMID 11463731.
  55. ↑ Final Report of the PABE research project (декември 2001). „Public Perceptions of Agricultural Biotechnologies in Europe“. Commission of European Communities. Архивирано од изворникот на 25 мај 2017. Посетено на 18 февруари 2024.
  56. ↑ Scott SE, Inbar Y, Rozin P (May 2016). „Evidence for Absolute Moral Opposition to Genetically Modified Food in the United States“. Perspectives on Psychological Science. 11 (3): 315–24. doi:10.1177/1745691615621275. PMID 27217243. S2CID 261060.
  57. ↑ „Restrictions on Genetically Modified Organisms“. Library of Congress. 9 јуни 2015. Посетено на 18 февруари 2024.
  58. ↑ Bashshur, Ramona (февруари 2013). „FDA and Regulation of GMOs“. American Bar Association. Архивирано од изворникот на 21 јуни 2018. Посетено на 18 февруари 2024.
  59. ↑ Sifferlin, Alexandra (3 октомври 2015). „Over Half of E.U. Countries Are Opting Out of GMOs“. Time. Посетено на 18 февруари 2024.
  60. ↑ Lynch, Diahanna; Vogel, David (5 април 2001). „The Regulation of GMOs in Europe and the United States: A Case-Study of Contemporary European Regulatory Politics“. Council on Foreign Relations. Архивирано од изворникот на 29 септември 2016. Посетено на 18 февруари 2024.
  61. ↑ „Crop Scientists Say Biotechnology Seed Companies Are Thwarting Research“. New York Times. 19 февруари 2009.
  62. ↑ „European Food Safety Official Resigns Amidst Conflict of Interest Controversy“. Science Magazine. 9 мај 2012. Посетено на 18 февруари 2024.
  63. ↑ „Fields of gold“. Nature. 497 (7447): 5–6. мај 2013. doi:10.1038/497005b. PMID 23646363.
  64. ↑ 64,0 64,1 „Voracious Worm Evolves to Eat Biotech Corn Engineered to Kill It“. WIRED. 17 март 2014. Посетено на 18 февруари 2024.
  65. ↑ „Report 2 of the Council on Science and Public Health: Labeling of Bioengineered Foods“ (PDF). American Medical Association. 2012. Архивирано од изворникот (PDF) на 7 септември 2012. Посетено на 18 февруари 2024.
  66. ↑ Институт за медицина на Соединетите Држави и Национален истражувачки совет (2004). Safety of Genetically Engineered Foods: Approaches to Assessing Unintended Health Effects. National Academies Press. doi:10.17226/10977. ISBN 978-0-309-09209-8. PMID 25009871. See pp11ff on need for better standards and tools to evaluate GM food.
  67. ↑ „Genetically modified plants and human health“. Journal of the Royal Society of Medicine. 101 (6): 290–8. јуни 2008. doi:10.1258/jrsm.2008.070372. PMC 2408621. PMID 18515776.
  68. ↑ „Study Says Overuse Threatens Gains From Modified Crops“. The New York Times. 13 април 2010.
  69. ↑ „Genetically modified crops' results raise concern“. SFGate. 30 април 2012. Посетено на 18 февруари 2024.
  70. ↑ „As Patent Ends, a Seed's Use Will Survive“. New York Times. 17 декември 2009.
  71. ↑ Wesseler, J. (ed.) (2005): Environmental Costs and Benefits of Transgenic Crops. Dordrecht, NL: Springer Press
  72. ↑ „The human health benefits from GM crops“. Plant Biotechnology Journal. 18 (4): 887–888. април 2020. doi:10.1111/pbi.13261. PMC 7061863. PMID 31544299.
  73. ↑ „Effect of Bt Corn for Corn Rootworm Control on Nontarget Soil Microarthropods and Nematodes“. Environmental Entomology (англиски). 32 (4): 859–865. 2003. doi:10.1603/0046-225x-32.4.859.
  74. ↑ „Bt corn: is it worth the risk?“. The Science Creative Quarterly. 30 мај 2006.
  75. ↑ „Cry1A toxins of Bacillus thuringiensis bind specifically to a region adjacent to the membrane-proximal extracellular domain of BT-R(1) in Manduca sexta: involvement of a cadherin in the entomopathogenicity of Bacillus thuringiensis“. Insect Biochemistry and Molecular Biology. 32 (9): 1025–36. септември 2002. doi:10.1016/s0965-1748(02)00040-1. PMID 12213239.
  76. ↑ „Recommendations for the design of laboratory studies on non-target arthropods for risk assessment of genetically engineered plants“. Transgenic Research. 20 (1): 1–22. февруари 2011. doi:10.1007/s11248-010-9446-x. PMC 3018611. PMID 20938806.CS1-одржување: display-автори (link)
  77. ↑ „Assessment of risk of insect-resistant transgenic crops to nontarget arthropods“. Nature Biotechnology. 26 (2): 203–8. февруари 2008. doi:10.1038/nbt1381. PMID 18259178.CS1-одржување: display-автори (link)
  78. ↑ „Transgenic pollen harms monarch larvae“. Nature. 399 (6733): 214. мај 1999. Bibcode:1999Natur.399..214L. doi:10.1038/20338. PMID 10353241.
  79. ↑ „Engineered corn kills monarch butterflies“. Cornell News. 19 мај 1999.
  80. ↑ „Impact of Bt corn pollen on monarch butterfly populations: a risk assessment“. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 98 (21): 11937–42. октомври 2001. Bibcode:2001PNAS...9811937S. doi:10.1073/pnas.211329998. JSTOR 3056827. PMC 59819. PMID 11559842.CS1-одржување: display-автори (link)
  81. ↑ „The case of the monarch butterfly: a verdict is returned“. Trends in Genetics. 18 (5): 249–51. мај 2002. doi:10.1016/S0168-9525(02)02664-1. PMID 12047949.
  82. ↑ „Monarch butterflies: A threat to individual caterpillars, but not to the population as a whole“. GMO Safety. Dec 2004. Архивирано од изворникот на 21 јули 2011.
  83. ↑ „Butterflies and Bt Corn“. United States Department of Agriculture. Архивирано од изворникот на 18 март 2005. Посетено на 18 февруари 2024.
  84. ↑ „A meta-analysis of effects of Bt cotton and maize on nontarget invertebrates“. Science. 316 (5830): 1475–7. јуни 2007. Bibcode:2007Sci...316.1475M. doi:10.1126/science.1139208. PMID 17556584.
  85. ↑ „Mexico: controlled cultivation of genetically modified maize“. GMO Compass. 5 јуни 2009. Архивирано од изворникот на 5 октомври 2013.
  86. ↑ „Warning issued on GM maize imported to Mexico“. Science and Development Network. 10 ноември 2004.
  87. ↑ „GM maize found 'contaminating' wild strains“. Science and Development Network. 30 ноември 2001.
  88. ↑ „Transgenic DNA introgressed into traditional maize landraces in Oaxaca, Mexico“. Nature. 414 (6863): 541–3. ноември 2001. Bibcode:2001Natur.414..541Q. doi:10.1038/35107068. PMID 11734853.
  89. ↑ „Biodiversity (Communications arising): maize transgene results in Mexico are artefacts“. Nature. 416 (6881): 601–2, discussion 600, 602. април 2002. Bibcode:2002Natur.416..601K. doi:10.1038/nature739. PMID 11935145.
  90. ↑ „Absence of detectable transgenes in local landraces of maize in Oaxaca, Mexico (2003-2004)“. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 102 (35): 12338–43. август 2005. Bibcode:2005PNAS..10212338O. doi:10.1073/pnas.0503356102. PMC 1184035. PMID 16093316.
  91. ↑ „Transgenes in Mexican maize: molecular evidence and methodological considerations for GMO detection in landrace populations“. Molecular Ecology. 18 (4): 750–61. февруари 2009. doi:10.1111/j.1365-294X.2008.03993.x. PMC 3001031. PMID 19143938.CS1-одржување: display-автори (link)
  92. ↑ „Contamination of refuges by Bacillus thuringiensis toxin genes from transgenic maize“. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 101 (20): 7526–9. мај 2004. Bibcode:2004PNAS..101.7526C. doi:10.1073/pnas.0400546101. PMC 419639. PMID 15136739.
  93. ↑ „Pervasive presence of transgenes and glyphosate in maize-derived food in Mexico“ (PDF). Agroecology and Sustainable Food Systems. 41 (9–10): 1146–61. ноември 2017. doi:10.1080/21683565.2017.1372841. Архивирано од изворникот (PDF) на 7 November 2017. Посетено на 5 November 2017.
  94. ↑ „Opinion relating to the deposition of 15 December 2009 by the Member of Parliament, François Grosdidier, as to the conclusions of the study entitled 'A comparison of the effects of three GM corn varieties on mammalian health'“. UK Food Standards Agency. стр. 2. Архивирано од изворникот на 5 ноември 2013. Посетено на 18 февруари 2024.
  95. ↑ Roy, Alexis; Joly, Pierre-Benoit (15 април 2011). „France: broadening precautionary expertise?“. Journal of Risk Research. 3 (3): 247–254. doi:10.1080/13669870050043116. Посетено на 18 февруари 2024.
  96. ↑ „The GMO case in France: politics, lawlessness and postmodernism“. GM Crops & Food. 5 (3): 163–9. јули 2014. doi:10.4161/21645698.2014.945882. PMC 5033180. PMID 25437234.
  97. ↑ W. Jansen van Rijssen, Fredrika; N. Eloff, Jacobus; Jane Morris, E. (2015). „The precautionary principle: making managerial decisions on GMOs is difficult“. South African Journal of Science. 111 (3/4): 1–9. doi:10.17159/sajs.2015/20130255. ISSN 0038-2353. |hdl-access= бара |hdl= (help)
  98. ↑ „EFSA Minutes of the 55th Plenary Meeting of the Scientific Panel on Genetically Mofified Organisms“ (PDF). Parma, Italy. 27–28 јануари 2010. Посетено на 18 февруари 2024. Annex 1, Vendemois et al. 2009, European Food Safety Authority report,CS1-одржување: датумски формат (link)
  99. ↑ „Report of an Expert Panel on the reanalysis by of a 90-day study conducted by Monsanto in support of the safety of a genetically modified corn variety (MON 863)“. Food and Chemical Toxicology. 45 (11): 2073–85. ноември 2007. doi:10.1016/j.fct.2007.08.033. PMID 17900781. The Se´ralini et al. reanalysis does not advance any new scientific data to indicate that MON 863 caused adverse effects in the 90-day rat study.
  100. ↑ „Maternal and fetal exposure to pesticides associated to genetically modified foods in Eastern Townships of Quebec, Canada“. Reproductive Toxicology. 31 (4): 528–33. мај 2011. doi:10.1016/j.reprotox.2011.02.004. PMID 21338670.
  101. ↑ „FSANZ response to study linking Cry1Ab protein in blood to GM foods - Food Standards Australia New Zealand“. foodstandards.gov.au. 27 мај 2011. Архивирано од изворникот на 3 јануари 2012. Посетено на 18 февруари 2024.
  102. ↑ European Food Safety Authority (14 јануари 2013). "EFSA promotes public access to data in transparency initiative". Соопштение за печат.
  103. ↑ 104,0 104,1 104,2 104,3 „The StarLink Case: Issues for the Future“ (PDF). Resources for the Future, Pew Initiative on Food and Biotechnology.
  104. ↑ Staff (ноември 2000). „Executive Summary: EPA Preliminary Evaluation of Information Contained in the October 25, 2000 Submission from Aventis Cropscience“ (PDF). U.S. Environmental Protection Agency. While EPA had no specific data to indicate that Cry9C was an allergen, the protein expressed in StarLink corn did exhibit certain characteristics (i.e. relative heat stability and extended time to digestion) that were common to known food allergens such as those found in peanuts, eggs, etc. EPA's concern was that StarLink corn may be a human food allergen and in the absence of more definitive data, EPA has not made a decision whether or not to register the human food use.
  105. ↑ „Plant Genetic Systems (America) Inc.: PP 7G4921“ (PDF). Federal Register. 62 (228): 63169. 26 ноември 1997. bottom of middle column - 63170 right column; see especially p63169 top of right column
  106. ↑ „Contaminant found in Taco Bell taco shells. Food safety coalition demands recall“. Washington, DC: Friends of the Earth. 3 ноември 2001. Архивирано од изворникот на 9 декември 2000.
  107. ↑ „Taco Bell Recalls Shells That Used Bioengineered Corn“. The Los Angeles Times. 23 септември 2000. Посетено на 18 февруари 2024.
  108. ↑ „Agricultural biotechnology: Updated benefit estimates“ (PDF). Washington, DC: National Center for Food and Agricultural Policy. јануари 2001.
  109. ↑ Staff, EPA review committee. „LLP Incidents“. U.S. Environmental Protection Agency.
  110. ↑ „Investigation of Human Health Effects Associated with Potential Exposure to Genetically Modified Corn“. CDC, National Center for Environmental Health. A Report to the U.S. Food and Drug Administration from the Centers for Disease Control and Prevention. Atlanta, GA: Centers for Disease Control and Prevention. 2001. Посетено на 18 февруари 2024.
  111. ↑ „FIFRA Scientific Advisory Panel Report No. 2001-09, July 2001“ (PDF). epa.gov. Архивирано од изворникот (PDF) на 2022-10-09. Посетено на 18 февруари 2024.
  112. ↑ „Starlink Corn Regulatory Information“. Environmental Protection Agency (EPA). април 2008. Архивирано од изворникот на 15 јануари 2013.
  113. ↑ „Banned as Human Food, StarLink Corn Found in Food Aid“. Environment News Service. Ens-newswire.com. 16 февруари 2005. Архивирано од изворникот на 5 септември 2008. Посетено на 18 февруари 2024.
  114. ↑ „Six Chinese Accused of Stealing Genetically Modified Corn“. Bloomberg News. 19 декември 2013. Посетено на 18 февруари 2024.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Генетски_изменета_пченка&oldid=5180559“