Трион ― месно возбудување кое се состои од три наелектризирани честички. Негативниот трион се состои од два електрони и една дупка, а позитивниот трион се состои од две дупки и еден електрон. Самиот трион е квазичестичка и е нешто сличен на ексцитон, кој е комплекс од еден електрон и една дупка. Трионот има заземјена единечна состојба (спинS = 1/2) и возбудена тројна состојба ( S = 3/2). Овде единечните и тројните дегенерации не потекнуваат од целиот систем туку од двете идентични честички во него. Вредноста на спинот со половина цел број ги разликува трионите од ексцитоните во многу феномени; на пример, енергетските состојби на триони, но не и ексцитони, се поделени во применето магнетно поле. Состојбите на трионот биле теоретски предвидени во 1958 година;[1] тие биле набљудувани опитно во 1993 година во квантните бунари CdTe/Cd1xZnxTe,[2] и подоцна во разни други оптички возбудени полупроводнички структури.[3][4] Постојат опитни докази за нивното постоење во наноцевки[5] поддржани од теоретски студии.[6] И покрај бројните извештаи за опитни триони набљудувања во различни полупроводнички хетероструктури, постои сериозна загриженост за точната физичка природа на откриените комплекси. Првично предвидената „вистинска“ трион честичка има отмесна бранова функција (барем во размери на неколку Борови радиуси), додека неодамнешните студии откриваат значително врзување од наелектризираните нечистотии во стварните полупроводнички квантни бунари.[7]
Триони се забележани во атомски тенки дводимензионални полупроводници од преоден метал дихалкогенид.[8][9] Во дводимензионалните материјалите, обликот на заемнодејството помеѓу носителите на полнеж е изменета со немесниот скрининг обезбеден од атомите во слојот. Заемнодејството е приближно логаритамско на краток опсег и од кулом 1 r облик на долг дострел.[10] Монтекарлоскиот дифузиски метод е искористен за да бидат добиени нумерички точни резултати за врзувачките енергии на триони во дводимензионални полупроводници во рамките на ефективното приближување на масата.[11][12][13]
