Во Стариот Рим во посиромашните населби ѓубрето се фрлало меѓу зградите каде формирало алеи, а понекогаш било толку густо што морало да се користат камења за газење.
Рим немал ѓубреџии и затоа ѓубрето се фрлало на разни места без некој посебен критериум, па дури и директно преку прозорец.
Како резултат на ова, нивото на улицита се накачувало како што се граделе нови згради врз втапканиот шут и ѓубре.
Римскиот водовод и канализација биле многу софистицирани. Јавните терми (бањи) можел да ги користи секој. Преку систем на аквадукти се доведувале огромни количества вода. Одводот работел преку т.н. Клоака Максима.
