Генетска историја на домородните народи на Америка

Од Википедија — слободната енциклопедија

Генетската историја на домородните народи на Америка е поделена на два различни периоди: првично населување на Америка пред околу 20.000 до 14.000 години (20-14 киа) и европски контакт, по пред околу 500 години.[1][2] Првиот период од генетската историја на домородните Американци е детерминантен фактор за бројот на генетски лоза, мутации на зигозитет и основачки хаплотипови присутни во домородното американско население денес.[3]

Домородните американски популации потекнувале од древното палео-сибирско население, кое само по себе е комбинација од древната источноазиска лоза која се разликувала од другите источноазиски народи пред последниот глацијален максимум, помеѓу 36.000 и 25.000 години, а потоа мигрирале во Сибир, каде што тие се спои со антички северноевроазијци. Тие подоцна се распрснале низ Америка пред околу 16.000 години.[4][5]

Анализите на генетиката помеѓу домородните американски и сибирски популации се користени за да се аргументира за рана изолација на основачките популации на Берингија[6] и за подоцна, побрза миграција од Сибир преку Берингија во Новиот свет.[7] Микросателитната разновидност и дистрибуција на лозата Y специфична за Јужна Америка укажува дека одредени домородни американски популации биле изолирани уште од почетното населување во регионот.[8] Популациите На-Ден, Инуити и домородните Алјаска покажуваат Хаплогрупа Q-M242; сепак, тие се разликуваат од другите домородни Американци со различни мутации на mtDNA и atDNA.[9][10][11] Ова сугерира дека народите кои првпат се населиле во северните екстреми на Северна Америка и Гренланд потекнуваат од подоцнежните мигрантски популации од оние кои навлегле подалеку на југ во Америка.[12][13] Лингвистите и биолозите дошле до сличен заклучок врз основа на анализа на домородните американски јазични групи и дистрибуција на системот на крвни групи АБО.[14][15][16][17]

Автосомна ДНК[уреди | уреди извор]

Позиција на домородните Американци за анализа на главна компонента на глобалните групи на човечка популација од проектот 1000 геноми.

Генетската разновидност и структурата на населението во американската копнена маса се мери и со користење на автосомни (atDNA) микро-сателитски маркери генотипизирани; земени примероци од Северна, Централна и Јужна Америка и анализирани според слични податоци достапни од други домородни популации ширум светот.[18][19] Домородните американски популации покажуваат помала генетска разновидност од популациите од другите континентални региони.[19] Забележано е намалување на генетската разновидност како што се јавува географска оддалеченост од Беринговиот теснец, како и намалена генетска сличност со сибирските популации од Алјаска.[18][19] Исто така, забележани се докази за поголемо ниво на разновидност и помало ниво на структура на населението во западна Јужна Америка во споредба со источна Јужна Америка.[18][19] Постои релативен недостаток на диференцијација помеѓу популациите на Мезоамериканците и Андите, сценарио кое имплицира дека крајбрежните патишта (долж брегот на Тихиот Океан) биле полесни за мигрирање на народите кои мигрирале (повеќе генетски придонесувачи) во споредба со внатрешните рути.[18]

Севкупниот модел што се појавува сугерира дека Америка била колонизирана од мал број поединци (ефективна големина од околу 70), кои пораснале за многу редови во текот на 800-1000 години.[20][21] Податоците, исто така, покажуваат дека имало генетска размена меѓу Азија, Арктикот и Гренланд уште од почетното населување на Америка.[21][22]

Според автосомното генетско проучување од 2012 година,[23] домородните Американци потекнуваат од најмалку три главни мигрантски бранови од Источна Азија. Поголемиот дел од него е проследен до една популација предци, наречени „Први Американци“. Меѓутоа, оние кои зборуваат инуитски јазици од Арктикот, наследиле речиси половина од своето потекло од вториот источноазиски мигрантски бран. А оние што зборуваат Na-Dene, наследиле десетина од своето потекло од трет мигрантски бран. Почетното населување на Америка било проследено со брза експанзија кон југ по западниот брег, со мал проток на гени подоцна, особено во Јужна Америка. Исклучок се говорниците на Чибча од Колумбија, чие потекло е од Северна и од Јужна Америка.[23]

Во 2014 година, секвенционирала автосомната ДНК на новороденче од 12.500+ години од Монтана.[24] ДНК била земена од скелет познат како Анзик-1, пронајден во тесна поврзаност со неколку артефакти на Кловис. Споредбите покажале силни афинитети со ДНК од сибирски локалитети и практично ја отфрлиле можноста дека одредена личност има некаков близок афинитет со европските извори („Солутреанска хипотеза“). ДНК, исто така, покажала силни афинитети со сите постојни домородни американски популации, што покажале дека сите тие потекнуваат од античко население кое живеело во или во близина на Сибир.[25]

Лингвистичките студии ги зајакнале генетските студии, со врски меѓу јазиците пронајдени меѓу оние што се зборувале во Сибир и оние што се зборувале во Америка.[26]

Во 2015 година две генетски студии за автосомна ДНК го потврдиле сибирското потекло на домородните народи на Америка. Сепак, древен сигнал за заедничко потекло со Австралазијците (домородните народи на Австралија, Меланезија и Андаманските Острови) бил откриен меѓу домородните народи во регионот на Амазон. Миграцијата што доаѓала од Сибир би се случила пред 23.000 години.[27][28][29]

Студијата од 2018 година анализирала примероци од древни домородни луѓе. Генетските докази сугерирале дека сите домородни Американци на крајот потекнувале од основачкото население кое ги комбинирало источноазиското и античкото северноевроазиско потекло. Авторите, исто така, дале докази дека базалните северни и јужни домородни американски гранки, на кои припаѓаат сите други домородни народи, се разделиле пред околу 16.000 години.[4] Домородниот американски примерок од 16.000 п.н.е. во Ајдахо, кој е краниометриски сличен на современите домородни Американци, како и палеосиберијците, било откриено дека бил главно источноевроазиски генетски и покажал висок афинитет со современите источноазијци, како и со примероците од периодот на Џомон. Јапонија, потврдувајќи дека домородните Американци предци се одвоиле од источноевроазиско потекло некаде во источен Сибир.[30]

Студијата објавена во списанието Nature во 2018 година заклучило дека домородните Американци потекнувале од единствена основачка популација која првично се поделила од источните Азијци околу ~36.000 п.н.е., со проток на гени меѓу домородните предци Американци и Сибири кои опстојуваат до ~25.000 п.н.е., пред да стане изолиран во Америка во ~22.000 п.н.е. Домородните потпопулации на Северна и Јужна Америка се разделиле една од друга во ~17.500 п.н.е. Исто така, постојат некои докази за назад миграција од Америка во Сибир по ~11.500 п.н.е.[4]

Студијата објавена во списанието Cell во 2019 година, анализирала 49 примероци од стари домородни Американци од цела Северна и Јужна Америка и заклучила дека сите домородни американски популации потекнувале од една популација на потекло од еден предок, која се поделила од Сибирци и источни Азијци, и довело до домородните Американци на предците, кои подоцна се разделиле во различни домородни групи. Авторите дополнително ги отфрлиле претходните тврдења за можноста за две различни групи на население меѓу луѓето од Америка. И северните и јужните домородни Американци се најблиску еден до друг и не покажуваат докази за мешање со хипотетички претходни популации.[31]

QpGraph од Posth et al. 2018 година што го прикажува формирањето на античките домородни Американци.

Една прегледна статија објавена во списанието Nature во 2021 година, која ги сумирала резултатите од претходните геномски студии, на сличен начин заклучила дека сите домородни Американци потекнувале од движењето на луѓето од североисточна Азија во Америка. Овие предци Американци, некогаш јужно од континенталните ледени плочи, се ширеле и се прошириле брзо и се разграниле во повеќе групи, што подоцна ги довело до главните подгрупи на домородните американски популации. Студијата, исто така, го отфрлила постоењето, заклучено од краниометриските податоци, на хипотетичко различно не-автохтоно американско население (се сугерирало дека е поврзано со домородните Австралијци и Папуанци), понекогаш наречено „палеоамериканско“.[32][33]

Севкупно, „Предците домородни Американци“ се формирале од „ древна палео-сибирска “ лоза која настанала од мешавината помеѓу источноазискиот народ и посебната палеолитска сибирска популација позната како антички северноевроазијци, поблиски поврзани со современите Европејци, предизвикувајќи и домородните народите на Сибир и домородните Американци.[34] Околу 67% од потеклото на домородните Американци потекнувале од источноазиски извори, додека 33% е изведен од антички западноевроазиски извор (како ANE).[31]

ДНК на Y-хромозомот[уреди | уреди извор]

Се претпоставува дека „централносибирско“ е потекло за татковската лоза на изворните популации на првобитната миграција во Америка.[35]

Членството во хаплогрупите Q и C3b подразбира домородно американско патрилинеално потекло.[36]

Различноста на микро-сателитите и дистрибуцијата на лозата Y специфична за Јужна Америка сугерираат дека одредени домородни американски популации станале изолирани по почетната колонизација на нивните региони.[8] Популациите на На-Ден, Инуити и домородните Алјаска покажуваат мутации на хаплогрупата Q (Y-DNA), но се разликуваат од другите домородни Американци со различни мутации на mtDNA и автосомна ДНК (atDNA).[9][37][38] Ова сугерира дека најраните мигранти во северните екстреми на Северна Америка и Гренланд потекнуваат од подоцнежните мигрантски популации.[39][40]

Хаплогрупа Q[уреди | уреди извор]

Дистрибуција на фреквенција на хаплогрупата Q-M242.[41]

Q-M242 (мутациско име) е дефинирање (SNP) на Хаплогрупата Q (Y-DNA) (филогенетско име).[42][43] Во Евроазија, хаплогрупата Q се среќава меѓу домородните сибирски популации, како што се современите народи Чукчи и Корјак, како и некои Југоисточни Азијци, како што е народот Дајак. Конкретно, две групи покажуваат големи концентрации на мутацијата Q-M242, народот Кет (93,8%) и Селкупот (66,4%).[44] Се смета дека Кетите се единствените преживеани од древните скитници кои живееле во Сибир.[45] Нивната популација е многу мала; има помалку од 1.500 Кети во Русија.2002[20] Селкупите имаат малку поголема популација од Кет, со приближно 4.250 единки.[46]

Почнувајќи од палео-домородниот американски период, се случила миграција во американскиот континент преку Беринговиот теснец (Берингија) од мала популација која ја носи мутацијата Q-M242.[10] Еден член на оваа почетна популација претрпел мутација, која ја дефинира нејзината популација на потомок, позната по мутацијата Q-M3 (SNP).[47] Овие потомци мигрирале низ цела Америка.[42]

Хаплогрупата Q-M3 е дефинирана со присуството на rs3894 (M3) (SNP).[1][20][48] Мутацијата Q-M3 е стара околу 15.000 години, бидејќи тогаш се случила првичната миграција на палео-домородните Американци во Америка.[49][50] Q-M3 е доминантен хаплотип во Америка, со стапка од 83% кај јужноамериканските популации,[8] 50% кај популациите на Na-Dene и кај северноамериканските ескимо-алеут популации со околу 46%.[44] Со минимална повратна миграција на Q-M3 во Евроазија, мутацијата најверојатно еволуирала во источна Берингија, или поконкретно на полуостровот Севард или внатрешноста на западниот дел на Алјаска. Копнената маса Берингија почнала да се потопува, отсекувајќи ги копнените патишта.[44][18]

Од откривањето на Q-M3, откриени се неколку подклади на популации кои носат М3. Пример е во Јужна Америка, каде што некои популации имаат висока преваленца на (SNP) M19, што ја дефинира подкладата Q-M19.[8] М19 е откриен кај (59%) од амазонските мажи Тикуна и кај (10%) кај мажите од Вајуу.[8] Се чини дека подкладата М19 е единствена за домородните народи во Јужна Америка, која настанала пред 5.000 до 10.000 години.[8] Ова сугерира дека изолацијата на населението, а можеби дури и формирањето на племенски групи, започнало веднаш по миграцијата во јужноамериканските области.[20][51] Други американски подклади ги вклучуваат лозата Q-L54, Q-Z780, Q-MEH2, Q-SA01 и Q-M346. Во Канада се пронајдени уште две лоза. Тоа се Q-P89.1 и Q-NWT01.

Хаплогрупа R1[уреди | уреди извор]

Хаплогрупата R1 е втората најчеста Y-DNA хаплогрупа пронајдена кај домородните Американци по Y-DNA хаплогрупата Q.[52]

Првично, имало дебата за потеклото на хаплогрупата R1b кај Индијанците. Две рани студии сугерирале дека оваа хаплогрупа би можела да биде една од основачките сибирски лоза на домородните Американци, но тоа сега се смета за малку веројатно, бидејќи лозата R1b што вообичаено се среќава кај Индијанците се во повеќето случаи идентични со оние кај западноевропејците, и нејзините највисоки концентрацијата се наоѓа меѓу различни културолошки неповрзани племиња, во источна Северна Америка.[53]

Така, според неколку автори, R1b најверојатно бил воведен преку мешање за време на европското населување во Северна Америка по 1492 година.[54][55][56]

R1 (M173) се наоѓа претежно во северноамериканските групи како што се Оџибве (50-79%), Семинол (50%), Сиукс (50%), Чироки (47%), Догриб (40%) и Тохоно Одам (Папаго) (38%). Неговата најголема фреквенција се наоѓа во североисточниот дел на Северна Америка, а фреквенцијата се намалува од исток кон запад. Во југозападните индијански племиња фреквенцијата на оваа хаплогрупа е дури 4%.[52][57]

Хаплогрупа C-P39[уреди | уреди извор]

 

Дистрибуција на хаплогрупата C2=C-M217 (YDNA), порано C3.[58]

Хаплогрупата C-M217 се наоѓа главно кај домородните Сибирци, Монголци и Казахстанци. Хаплогрупата C-M217 е најраспространетата и најчестата гранка на поголемата (Y-DNA) хаплогрупа C-M130. Хаплогрупата C-M217 потомок C-P39 најчесто се наоѓа во денешните говорници на На-Ден, со најголема фреквенција пронајдена кај Атабасканците со 42%, и на помали фреквенции во некои други домородни американски групи. Оваа посебна и изолирана гранка C-P39 ги вклучува речиси сите хромозоми на хаплогрупата C-M217 Y кои се наоѓаат кај сите домородни народи на американскиот континент. Некои истражувачи сметаат дека ова може да укаже дека миграцијата на На-Ден се случила од рускиот Далечен Исток по почетната палео-домородна американска колонизација, но пред модерните експанзии на Инуитите, Инупијатите и Јупиците.[10][9][59]

Освен кај народите На-Ден, хаплогрупата C-P39 (C2b1a1a) се наоѓа и кај другите домородни Американци, како што се популациите што зборуваат Алгонкијан и Сиуан.[60] C-M217 се наоѓа кај народот Вају во Колумбија и Венецуела.[61][60]

Податоци[уреди | уреди извор]

Овде се наведени значајните домородни народи на Америка според хаплогрупите на ДНК на човечки Y-хромозом врз основа на релевантни студии. Примероците се земени од поединци идентификувани со етничките и јазичните ознаки во првите две колони, четвртата колона (n) е големината на примерокот што се проучува, а другите колони го даваат процентот на одредена хаплогрупа.

Group Language Place n C Q R1 Others Reference
Algonquian Algic Northeast North America 155 7.7 33.5  38.1 20.6 Bolnick 2006[62]
Apache Na-Dene SW United States 96 14.6 78.1 5.2 2.1 Zegura 2004[10]
Athabaskan[nb 1] Na-Dene Western North America 243 11.5 70.4 18.1 Malhi 2008[52]
Cherokee Iroquoian SE United States 62 1.6 50.0 [nb 2] 37.1 11.3 Bolnick 2006[62]
Cherokee Iroquoian Eastern North America 30 50.0 46.7 3.3 Malhi 2008[52]
Cheyenne Algic United States 44 16 61 16 7 Zegura 2004[10]
Chibchan[nb 3] Macro-Chibchan Panama 26 100 Zegura 2004[10]
Chipewyan Na-Dene Canada 48 6 31 [nb 4] 62.5[nb 5] Bortoloni 2003[8]
Chippewa Algic Eastern North America 97 4.1 15.9 [nb 6] 50.5 29.9 Bolnick 2006[62]
Dogrib Na-Dene Canada 15 33 27 40 Malhi 2008[52]
Dogrib Na-Dene Canada 37 35.1 45.9 [nb 7] 8.1 10.8 Dulik 2012[63]

Gê[nb 8]

Macro-Jê Brazil 51 92 [nb 9] 8 Bortoloni 2003[8]
Guaraní Tupian Paraguay 59 86 [nb 10] 9 5 Bortoloni 2003[8]
Inga Quechua Colombia 11 78 [nb 11] 11 11 Bortoloni 2003[8]
Inuit Eskimo–Aleut North American Arctic 60 80.0 11.7 8.3 Zegura 2004[10]
Inuvialuit Eskimo–Aleut Canada 56 1.8 55.1 [nb 12] 33.9 8.9 Dulik 2012[63]

Maya

Mayan Mesoamerica 71   87.3   12.7 Zegura 2004[10]
Mixe Mixe–Zoque Mexico 12 100 Zegura 2004[10]
Mixtec Oto-Manguean Mexico 28 93 7 Zegura 2004[10]
Muskogean[nb 13] Muskogean SE United States 36   2.8   75 [nb 14] 11.1 11.1 Bolnick 2006[62]
Nahua Uto-Aztecan Mexico 17 94 6 Malhi 2008[52]
Native Americans<br id="mwAwc"><br>(United States) United States 398 9.0 58.1 22.2 10.7 Hammer 2005[64]
Navajo Na-Dene SW United States 78 1.3 92.3 2.6 3.8 Zegura 2004[10]
Indigenous North Americans North America 530 6.0 77.2 12.5 4.3 Zegura 2004[10]
Papago Uto-Aztecan SW United States 13 61.5 38.5 Malhi 2008[52]
Seminole Muskogean Eastern North America 20 45.0 50.0 5.0 Malhi 2008[52]
Sioux Macro-Siouan Central North America 44 11 25 50 14 Zegura 2004[10]
South America Amerindian South America 390 92 [nb 15] 4 4 Bortoloni 2003[8]
Tanana Na-Dene Northwest North America 12 42 42 8 8 Zegura 2004[10]
Ticuna Ticuna–Yuri West Amazon basin 33 100 [nb 16] Bortoloni 2003[8]
Tlingit Na-Dene Pacific Northwest 11 18 [nb 17] 82 [nb 18] Dulik 2012[63]
Tupí–Guaraní[nb 19] Tupian Brazil 54 100 [nb 20] Bortoloni 2003[8]
Uto-Aztecan[nb 21] Uto-Aztecan Mexico, Arizona 167 93.4 6.0 Malhi 2008[52]
Warao Warao (isolate) Caribbean South America 12 100 [nb 22] Bortoloni 2003[8]
Wayúu Arawakan Guajira Peninsula 19 69 [nb 23] 21 10 Bortoloni 2003[8]
Wayúu Arawakan Guajira Peninsula 25 8 36 44 12 Zegura 2004[10]
Yagua Peba–Yaguan Peru 7 100 [nb 24] Bortoloni 2003[8]
Yukpa Cariban Colombia 12 100 [nb 25] Bortoloni 2003[8]
Zapotec Oto-Manguean Mexico 16 75 6 19 Zegura 2004[10]
Zenú extinct Colombia 30 81 [nb 26] 19 Bortoloni 2003[8]

Митохондријална ДНК[уреди | уреди извор]

Вообичаената појава на mtDNA хаплогрупите A, B, C и D меѓу источно-азиските и домородните американски популации е одамна препознаена, заедно со присуството на Хаплоггрупата X.[65] Како целина, најголемата фреквенција од четирите домородни Американци поврзани хаплогрупи се јавуваат во регионот Алтај-Бајкал во јужен Сибир.[66] Некои потклади на C и D поблиску до домородните американски потклади се јавуваат кај монголските, амурските, јапонските, корејските и аину популациите.[65][67] Студијата за ДНК од 2023 година покажала дека „[i]покрај претходно опишаните извори на предци во Сибир, Австрало-Меланезија и Југоисточна Азија, ... северна крајбрежна Кина, исто така, придонела за генскиот базен на домородните Американци“, како и на Јапонците луѓе.[68]

Дистрибуција на хаплогрупата X

При проучување на човечката митохондријална хаплогрупа на ДНК, резултатите покажале дека домородните американски хаплогрупи, вклучително и хаплогрупата X, се дел од една основачка источноазиска популација. Тоа, исто така, укажува дека дистрибуцијата на хаплогрупите на mtDNA и нивоата на дивергенција во низата меѓу лингвистички слични групи беа резултат на повеќекратните претходни миграции од популациите на Беринговиот теснец.[69] Целата домородна американска mtDNA може да се проследи наназад до пет хаплогрупи, A, B, C, D и X.[70][71] Поконкретно, домородната американска mtDNA припаѓа на под-хаплогрупите A2, B2, C1b, C1c, C1d, D1 и X2a (со мали групи C4c, D2a и D4h3a).[6][69] Ова сугерира дека 95% од домородната американска mtDNA потекнува од минимална женска популација која го основала генетското потекло, која ги опфаќа под-хаплогрупите A2, B2, C1b, C1c, C1d и D1.[70] Останатите 5% се составени од под-хаплогрупите X2a, D2a, C4c и D4h3a.[69][70]

X е една од петте mtDNA хаплогрупи пронајдени кај домородните Американци. Домородните Американци главно припаѓаат на кладата X2a, која никогаш не била пронајдена во Стариот свет.[72] Според Џенифер Раф, X2a веројатно потекнува од истото сибирско население како и другите четири основачки мајчини лози.[73]

Генетските секвенци на хаплогрупата X се разделиле пред околу 20.000 до 30.000 години за да дадат две подгрупи, X1 и X2. Подкладата на X2 X2a се јавува само на фреквенција од околу 3% за вкупното тековно домородно население на Америка.[20] Сепак, X2a е главна подклада на mtDNA во Северна Америка; кај алгонкијските народи, таа сочинува до 25% од типовите mtDNA.[1][74] Исто така е присутен во помал процент на запад и југ од оваа област - меѓу Сиукс (15%), Ну-чах-нулт (11%-13%), Навахо (7%) и Јакама (5 %).[75] Доминантната теорија за појавата на под-хаплогрупата X2a во Северна Америка е миграцијата заедно со групите А, Б, Ц и Д mtDNA, од извор во планините Алтај во централна Азија.[76][77][78][79] Хаплотипот X6 бил присутен во Тарахума 1,8% (1/53) и Хуихол 20% (3/15)[80]

Секвенционирањето на митохондријалниот геном од палео-ескимските остатоци (стари 3.500 години) се разликува од современите домородни Американци, спаѓајќи во под-хаплогрупата D2a1, група забележана меѓу денешните жители на Алеутските острови, популациите на Алеутите и Сибирските Јупици.[81] Ова сугерира дека колонизаторите на далечниот север, а потоа и Гренланд, потекнуваат од подоцнежните крајбрежни популации.[81] Потоа започна генетската размена во северните екстреми воведена од народот Туле (прото-Инуити) пред приближно 800-1.000 години.[38][82] Овие последни предколумбиски мигранти ги воведоа хаплогрупите A2a и A2b на постојните палео-ескимски популации во Канада и Гренланд, кулминирајќи со модерните Инуити.[38][82]

Codes for populations are as follow: North America: 1 = Chukchy, 2 = Eskimos; 3 = Inuit (collected from the HvrBase database; 4 = Aleuts; 5 = Athapaskan; 6 = Haida; 7 = Apache, 8 = Bella Coola; 9 = Navajo; 10 = Sioux, 11 = Chippewa, 12 = Nuu-Chah-Nult; 13 = Cheyenne; 14 = Muskogean populations; 15 = Cheyenne-Arapaho; 16 = Yakima; 17 = Stillwell Cherokee; Meso-America: 18 = Pima; 19 = Mexico; 20 = Quiche; 21 = Cuba; 22 = El Salvador; 23 = Huetar; 24 = Emberá; 25 = Kuna; 26 = Ngöbé; 27 = Wounan; South America: 28 = Guahibo; 29 = Yanomamo from Venezuela; 30 = Gaviao; 31 = Yanomamo from Venezuela and Brazil; 32 = Colombia; 33 = Ecuador (general population), 34 = Cayapa; 35 = Xavante; 36 = North Brazil; 37 = Brazil; 38 = Curiau; 39 = Zoró; 40 = Ignaciano, 41 = Yuracare; 42 = Ayoreo; 43 = Araucarians; 44 = Pehuenche, 45 = Mapuche from Chile; 46 = Coyas; 47 = Tacuarembó; 48 = Uruguay; 49 = Mapuches from Argentina; 50 = Yaghan
Дистрибуција на фреквенција на главните mtDNA американски хаплогрупи во домородните американски популации.

Патот низ Берингија се смета за поверојатен од Солутреевата хипотеза.[83] Апстракт во издание на „Американски весник за физичка антропологија“ од 2012 година вели дека „Сличностите во возраста и географската дистрибуција за C4c и претходно анализираната лоза X2a обезбедуваат поддршка за сценариото за двојно потекло за палео-домородните Американци. Сетаат дека C4c е длабоко вкоренет во азискиот дел од филогенијата mtDNA и е несомнено од азиско потекло, откритието дека C4c и X2a се карактеризираат со паралелни генетски истории дефинитивно ја отфрла контроверзната хипотеза за влез на атлантскиот глацијален пат во Северна Америка.[84]

Друга студија, исто така фокусирана на mtDNA (онаа што се наследува само преку мајчината линија),[6] открила дека домородните луѓе од Америка имаат мајчинско потекло од неколку основачки лози од Источна Азија, кои би пристигнале преку Беринговиот теснец. Според оваа студија, веројатно е дека предците на домородните Американци би останале некое време во регионот на Беринговиот теснец, по што би имало брзо движење на населување на Америка, носејќи ги основачките лоза на Јужна Америка.

Според една студија од 2016 година, фокусирана на лоза на mtDNA, „мала популација влегла во Америка преку крајбрежна рута околу 16.0 км, следејќи ја претходната изолација во источна Берингија ~2,4 до 9 илјади години по одвојувањето од источносибирските популации. По брзо движење низ Америка, ограничениот проток на гени во Јужна Америка резултирал со изразена филогеографска структура на популации, која опстојувала со текот на времето. Сите антички митохондријални лоза откриени во оваа студија биле отсутни во современите збирки податоци, што укажувало на висока стапка на изумирање. За да се истражи ова понатаму, применивме нов тест за повеќекратна логистичка регресија на основните компоненти на сериски симулации на Бајзан. Анализата го поддржа сценариото во кое европската колонизација предизвика значителна загуба на предколумбиските лоза“.[85]

Генетска мешавина[уреди | уреди извор]

Антички Берингијци[уреди | уреди извор]

Schematic illustration of maternal gene flow in and out of Beringia.Colours of the arrows correspond to approximate timing of the events and are decoded in the coloured time-bar. The initial peopling of Berinigia (depicted in light yellow) was followed by a standstill after which the ancestors of Indigenous Americans spread swiftly all over the New World, while some of the Beringian maternal lineages–C1a-spread westwards. More recent (shown in green) genetic exchange is manifested by back-migration of A2a into Siberia and the spread of D2a into north-eastern America that post-dated the initial peopling of the New World.
Слика 2. Шематска илустрација на мајчиниот (mtDNA) ген-протек во и надвор од Берингија (долга хронологија, модел со еден извор).

Неодамнешните археолошки наоди во Алјаска фрлиле светлина врз постоењето на претходно непознато домородно американско население кое академски било наречено „Антички Берингијци“.[86] Иако е популарно договорено меѓу археолозите дека раните доселеници преминале во Алјаска од Русија преку копнениот мост Беринговиот Теснец, прашањето дали имало една основачка група или неколку бранови на миграција е контроверзна и распространета дебата меѓу академиците денес на терен. Во 2018 година, секвенцираната ДНК на домородното девојче, чии останки биле пронајдени на археолошкиот локалитет на реката Угоре Сонце во Алјаска во 2013 година, се покажало дека не се совпаѓа со двете признати гранки на домородните Американци и наместо тоа припаѓа на раната популација на Антички Берингијци.[87] Се вели дека ова откритие е првиот директен геномски доказ дека се случил потенцијално само еден бран на миграција во Америка, со генетско разгранување и поделба после фактот. Се проценува дека миграцискиот бран се појавил пред околу 20.000 години.[86] Се вели дека античките Беринги се заедничка група предци меѓу современите домородни американски популации денес, што се разликува во резултатите собрани од претходните истражувања кои сугерираат дека модерните популации се потомци на северните и јужните гранки.[86] Експертите исто така можеле да користат пошироки генетски докази за да утврдат дека поделбата помеѓу северните и јужноамериканските гранки на цивилизацијата од античките Беринги на Алјаска се случила само околу 17.000 и 14.000 години,[23] дополнително предизвикувајќи го концептот на повеќекратни миграциски бранови што се случувале за време на уште првите фази на порамнување.

Генетските докази за палео-домородните Американци се состојат од присуството на очигледна мешавина на архаични лоза на Сундадонт со оддалечените популации во јужноамериканските дождовни шуми и во генетиката на Патагони-Фуегијци.[88][89]

Номато и сор. (2009) предложената миграција во Берингија се случила помеѓу 40.000 и 30.000 БП, со миграција пред LGM во Америка проследена со изолација на северното население по затворањето на коридорот без мраз.[90]

Генетската студија од 2016 година на домородните народи од амазонскиот регион Бразил (од Скоглунд и Рајх) покажала докази за мешање од посебна лоза на инаку непознат антички народ. Оваа древна група се чини дека е поврзана со современите „австралазиски“ народи (т.е. Абориџините Австралијци и Меланезијците). Оваа „ популација на духови “ била пронајдена кај говорителите на туписките јазици. Тие привремено ја именувале оваа античка група; „Популација Y“, по Ypykuéra, „што значи „предок“ во јазичното семејство Тупи“.[29] Генетска студија од 2021 година го отфрли постоењето на хипотетичка австралазиска компонента меѓу домородните Американци. Сигналот на хипотетичката австралазиска компонента, исто така, може да се репродуцира со користење на базално-источно-азискиот примерок од Тианјуан човек, и затоа не претставува „вистински австралазиски афинитет“. Авторите објасниле дека претходните тврдења за веројатно австралазиско потекло се засновани на погрешно протолкувано генетско ехо, кое било откриено дека го претставува почетокот на источно-евроазискиот проток на гени (претставен со примерокот на стариот Тианјуан од 40.000 п.н.е.) во Абориџините Австралијци и Папуанците, кој бил изгубен во современите источноазијци.[32][33]

Археолошките докази за човечкото присуство пред LGM во Америка првпат биле презентирани во 1970-тите.[91][92] особено черепот „ Жена Лузија “ пронајден во Бразил.[93][94][95]

Стариот свет[уреди | уреди извор]

Сегашната дистрибуција на домородните народи (врз основа на самоидентификација, а не на генетски податоци).

Значителна расна мешавина се случило за време и од европската колонизација на Америка.[96][97]

Јужна и Централна Америка[уреди | уреди извор]

Особено во Латинска Америка, се случилол значителна расна мешавина помеѓу домородното американско население, колонијалното население со потекло од Европа и популациите од субсахарска Африка увезени како робови. Од околу 1700 година, латиноамериканската терминологија се развила за да се однесува на различните комбинации на мешано расно потекло произведени од ова.[98]

Многу поединци кои се самоидентификуваат како една раса покажуваат генетски докази за мултирасно потекло.[99] Европското освојување на Јужна и Централна Америка, кое започна кон крајот на 15 век, првично било погубено од машки војници и морнари од Пиринејскиот Полуостров (Шпанија и Португалија). Новите војници-доселеници добиле деца со домородните Американки, а подоцна и со африкански робови.[100] Овие деца од мешана раса генерално биле идентификувани од шпанскиот колонист и португалски колонист како „ Кастас “.[101]

Северна Америка[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Athabaskan ethnic groups: Chipewyan, Tłı̨chǫ, Tanana, Apache and Navajo.
  2. ↑ Q-M3=32.; Q3(xM3)=17.7.
  3. ↑ Chibchan ethnic groups: Ngöbe and Kuna peoples.
  4. ↑ Q-M3=6; Q(xM3)=25.
  5. ↑ P1(xQ) 62.5%. While other studies identify this as R(xR2)/R1b,
    the subject remains controversial (see Hammer, Michael F. et al 2005)
  6. ↑ Q-M3=8.2; Q(xQ-M3)=7.2.
  7. ↑ Q-M3=40.5; Q(xM3)=5.4.
  8. ↑ Gê ethnic groups: Gorotire, Kaigang, Kraho, Mekranoti and Xikrin.
  9. ↑ Q-M3=90; Q(xM3)=2)
  10. ↑ Q-M3=79; Q(xM3)=7.
  11. ↑ Q-M3=11; Q(xM3)=67.
  12. ↑ Q-M3=10.7; NWT01=44.6.
  13. ↑ Muskogean ethnic groups: Chickasaw, Choctaw, Muscogee and Seminole.
  14. ↑ Q-M3=50.0; Q(xM3)=25.0.
  15. ↑ Q-M3=83; Q(xM3)=9.
  16. ↑ Q-M3=89; Q(xM3)=11.
  17. ↑ C3*=9; C3b=9
  18. ↑ Q-M3=64; Q-MEH2*=9; Q-NWT01=9.
  19. ↑ Tupi–Guarani Brazilian ethnic groups: Asuriní, Parakanã, Ka'apor and Wayampi.
  20. ↑ All examples of haplogroup Q were Q-M3.
  21. ↑ Uto-Aztecan ethnic groups: Pima, Tohono O'odham, Tarahumara, Nahua, Cora and Huichol.
  22. ↑ Q=M3
  23. ↑ Q-M3=48; Q(xM3)=21.
  24. ↑ Q-M3=86<; Q(xM3)=14.
  25. ↑ Q=M3
  26. ↑ Q-M3=33; Q(xM3)=48.

Северноамериканската трговија со крзно во текот на 16 век донесе многу европски мажи, од Франција, Ирска и Велика Британија, кои се омажија за домородните северноамерикански жени.[102] Во областите каде што овие народи формирале заедници и развиле уникатна, синкретична култура, нивните деца станале познати како „Метис“ или „Буа-Бруле“ од француските колонисти. Во некои контексти, англиските и шкотските колонисти овие народи ги нарекуваат и „мешани крв“ или „родени во земјата“.[103]

Домородните Американци во Соединетите Американски Држави се дефинирани според државјанството, културата и семејните односи, а не расата.[104][105] Бидејќи никогаш не го дефинирале домородниот идентитет како расен,[104] историски, домородните Американци вообичаено го практикувале она што мејнстрим општеството го дефинира како меѓурасни бракови, што влијаело на расните идеи за крвен квант.[106]

На пописот на Соединетите Држави во 2010 година, речиси 3 милиони луѓе покажале дека нивната раса е домородец Американец (вклучувајќи го и домородниот Алјаска).[107] Ова се заснова на самоидентификација, бидејќи пописот не бара документација за ова верување. Особено многу била самоидентификацијата на етничкото потекло на Чероки,[108] феномен наречен „Чироки синдром“, каде што некои Американци верувале дека имаат „одамна изгубен чироки предок“ без да можат да идентификуваат ниту еден чироки или домороден народ во Америка. Нивното семејно стебло или меѓу нивните живи роднини.[109][110] Ова негување на опортунистички етнички идентитет е поврзано со „престижот“ што не-домородците може да се поврзат со домородните американски предци, кои никогаш не доживеале некоја од придружните тешкотии или угнетување.[111] Во источните Соединетите држави, особено, претендентите се вообичаени.[111][112]

Некои племиња имаат усвоено барања за квантна крв, или сертификати за степен на индиска крв и практикуваат отпишување на членовите на племето кои не можат да докажат дека се дете на запишан племенски член. Во овие случаи, племето може да бара тест за татковство. За некои, ова стана спорно прашање во политиката за резервации на Индијанците.[113]

Европски болести и генетска модификација[уреди | уреди извор]

Тим предводен од Рипан Малхи, антрополог на Универзитетот во Илиноис во Урбана, спроведе студија каде што користел научна техника позната како секвенционирање на цели егзоми за тестирање на варијанти на гени поврзани со имунолошкиот систем кај домородните Американци.[114] Преку анализа на древната и модерната домородна ДНК, било откриено дека HLA-DQA1, варијантен ген кој го кодира протеинот задолжен за диференцијација помеѓу здравите клетки од инвазивните вируси и бактерии, бил присутен во речиси 100% од античките остатоци, но само 36% во современите домородните Американци.[114] Овие откритија сугерираат дека епидемиите што се пренесуваат од Европа, како што е сипаница, го промениле пејзажот на болеста на Америка, оставајќи ги преживеаните од овие епидемии со помала веројатност да носат варијанти како HLA-DQA1. Ова ги направило помалку способни да се справат со новите болести. Промената во генетскиот состав, според научниците, се случила пред околу 175 години, во време кога епидемијата на сипаници се движела низ Америка.

Крвни групи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Wendy Tymchuk (2008). „Learn about Y-DNA Haplogroup Q. Genebase Tutorials“. Genebase Systems. Архивирано од изворникот на 2010-06-22. Посетено на 2009-11-21. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „Genebase“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  2. ↑ Orgel, Leslie E. (2004). „Prebiotic chemistry and the origin of the RNA world“. Critical Reviews in Biochemistry and Molecular Biology. 39 (2): 99–123. CiteSeerX 10.1.1.537.7679. doi:10.1080/10409230490460765. PMID 15217990.
  3. ↑ Tallbear, Kim (2014). „The Emergence, Politics, and Marketplace of Native American DNA“. Во Kleinman, Daniel Lee; Moore, Kelly (уред.). Routledge Handbook of Science, Technology, and Society. Routledge. стр. 23. ISBN 978-1-136-23716-4. Архивирано од изворникот на 2016-01-30. Посетено на 2016-01-05.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Moreno-Mayar, J. Víctor; Potter, Ben A.; Vinner, Lasse; и др. (January 2018). „Terminal Pleistocene Alaskan genome reveals first founding population of Native Americans“ (PDF). Nature. 553 (7687): 203–207. Bibcode:2018Natur.553..203M. doi:10.1038/nature25173. PMID 29323294.
  5. ↑ Arnaiz-Villena, A.; Parga-Lozano, C.; Moreno, E.; Areces, C.; Rey, D.; Gomez-Prieto, P. (Apr 1, 2010). „The Origin of Amerindians and the Peopling of the Americas According to HLA Genes: Admixture with Asian and Pacific People“. Current Genomics. Bentham Science Publishers Ltd. 11 (2): 103–114. doi:10.2174/138920210790886862. ISSN 1389-2029. PMC 2874220. PMID 20885818.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Tamm, Erika; Kivisild, Toomas; Reidla, Maere; и др. (5 September 2007). „Beringian Standstill and Spread of Native American Founders“. PLOS ONE. 2 (9): e829. Bibcode:2007PLoSO...2..829T. doi:10.1371/journal.pone.0000829. PMC 1952074. PMID 17786201. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „Tammetal“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  7. ↑ Derenko, Miroslava; Malyarchuk, Boris; Grzybowski, Tomasz; и др. (21 December 2010). „Origin and Post-Glacial Dispersal of Mitochondrial DNA Haplogroups C and D in Northern Asia“. PLOS ONE. 5 (12): e15214. Bibcode:2010PLoSO...515214D. doi:10.1371/journal.pone.0015214. PMC 3006427. PMID 21203537.
  8. ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 8,12 8,13 8,14 8,15 8,16 8,17 Bortolini, Maria-Catira; Salzano, Francisco M.; Thomas, Mark G.; и др. (September 2003). „Y-chromosome evidence for differing ancient demographic histories in the Americas“. American Journal of Human Genetics. 73 (3): 524–539. doi:10.1086/377588. PMC 1180678. PMID 12900798.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Ruhlen, Merritt (November 1998). „The Origin of the Na-Dene“. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 95 (23): 13994–13996. Bibcode:1998PNAS...9513994R. doi:10.1073/pnas.95.23.13994. PMC 25007. PMID 9811914.
  10. ↑ 10,00 10,01 10,02 10,03 10,04 10,05 10,06 10,07 10,08 10,09 10,10 10,11 10,12 10,13 10,14 10,15 Zegura, Stephen L.; Karafet, Tatiana M.; Zhivotovsky, Lev A.; и др. (January 2004). „High-Resolution SNPs and Microsatellite Haplotypes Point to a Single, Recent Entry of Native American Y Chromosomes into the Americas“. Molecular Biology and Evolution. 21 (1): 164–175. doi:10.1093/molbev/msh009. PMID 14595095.
  11. ↑ Saillard, Juliette; Forster, Peter; Lynnerup, Niels; и др. (2000). „mtDNA Variation among Greenland Eskimos. The Edge of the Beringian Expansion“. American Journal of Human Genetics. 67 (3): 718–726. doi:10.1086/303038. PMC 1287530. PMID 10924403.
  12. ↑ Schurr, Theodore G. (21 October 2004). „The Peopling of the New World: Perspectives from Molecular Anthropology“. Annual Review of Anthropology. 33: 551–583. doi:10.1146/annurev.anthro.33.070203.143932.
  13. ↑ Torroni, Antonio; Schurr, Theodore G.; Yang, Chi-Chuan; и др. (January 1992). „Native American Mitochondrial DNA Analysis Indicates That the Amerind and the Nadene Populations Were Founded by Two Independent Migrations“. Genetics. 30 (1): 153–162. doi:10.1093/genetics/130.1.153. PMC 1204788. PMID 1346260.
  14. ↑ Wade, Nicholas (12 March 2014). „Pause Is Seen in a Continent's Peopling“. The New York Times. Архивирано од изворникот на 9 April 2021. Посетено на 24 February 2017.
  15. ↑ Lyovin, Anatole V. (1997). „Native Languages of the Americas“. An Introduction to the Languages of the World. Oxford University. стр. 309. ISBN 978-0-19-508115-2. Архивирано од изворникот на 2021-05-10. Посетено на 2020-06-07.
  16. ↑ Mithun, Marianne (October 1990). „Studies of North American Indian Languages“. Annual Review of Anthropology. 19 (1): 309–330. doi:10.1146/annurev.an.19.100190.001521. JSTOR 2155968.
  17. ↑ Alice Roberts (2010). The Incredible Human Journey. A&C Black. стр. 101–03. ISBN 978-1-4088-1091-0. Архивирано од изворникот на 2021-01-25. Посетено на 2019-08-05.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 Wang, Sijia; Lewis, Cecil M. Jr.; Jakobsson, Mattias; и др. (23 November 2007). „Genetic Variation and Population Structure in Native Americans“. PLOS Genetics. 3 (11): e185. doi:10.1371/journal.pgen.0030185. PMC 2082466. PMID 18039031.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 Walsh, Bruce; Redd, Alan J.; Hammer, Michael F. (January 2008). „Joint match probabilities for Y chromosomal and autosomal markers“. Forensic Science International. 174 (2–3): 234–238. doi:10.1016/j.forsciint.2007.03.014. PMID 17449208.
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 Wells, Spencer (2002). The Journey of Man: A Genetic Odyssey. Princeton University Press. стр. 138–140. ISBN 978-0-691-11532-0. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „SpencerWells2“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  21. ↑ 21,0 21,1 Hey, Jody (2005). „On the Number of New World Founders: A Population Genetic Portrait of the Peopling of the Americas“. PLOS Biology. 3 (6): e193. doi:10.1371/journal.pbio.0030193. PMC 1131883. PMID 15898833.
  22. ↑ Wade, Nicholas (2010-02-11). „Ancient Man In Greenland Has Genome Decoded“. The New York Times. Архивирано од изворникот на 2021-03-08. Посетено на 2017-02-24.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Reich, David; Patterson, Nick; Campbell, Desmond; и др. (16 August 2012). „Reconstructing Native American population history“. Nature. 488 (7411): 370–374. Bibcode:2012Natur.488..370R. doi:10.1038/nature11258. PMC 3615710. PMID 22801491. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „Reich et al 2012“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  24. ↑ Rasmussen, Morten; Anzick, Sarah L.; Waters, Michael R.; и др. (2014). „The genome of a Late Pleistocene human from a Clovis burial site in western Montana“. Nature. 506 (7487): 225–229. Bibcode:2014Natur.506..225R. doi:10.1038/nature13025. PMC 4878442. PMID 24522598.
  25. ↑ „Ancient American's genome mapped“. BBC News. 2014-02-14. Архивирано од изворникот на 2021-05-05. Посетено на 2018-06-20.
  26. ↑ Dediu, Dan; Levinson, Stephen C. (20 September 2012). „Abstract Profiles of Structural Stability Point to Universal Tendencies, Family-Specific Factors, and Ancient Connections between Languages“. PLOS ONE. 7 (9): e45198. Bibcode:2012PLoSO...745198D. doi:10.1371/journal.pone.0045198. PMC 3447929. PMID 23028843.
  27. ↑ Raghavan, Maanasa; Steinrücken, Matthias; Harris, Kelley; и др. (21 August 2015). „Genomic evidence for the Pleistocene and recent population history of Native Americans“. Science. 349 (6250): aab3884. doi:10.1126/science.aab3884. PMC 4733658. PMID 26198033.
  28. ↑ Skoglund, Pontus; Mallick, Swapan; Bortolini, Maria Cátira; Chennagiri, Niru; Hünemeier, Tábita; Petzl-Erler, Maria Luiza; Salzano, Francisco Mauro; Patterson, Nick; Reich, David (September 2015). „Genetic evidence for two founding populations of the Americas“. Nature. 525 (7567): 104–108. Bibcode:2015Natur.525..104S. doi:10.1038/nature14895. PMC 4982469. PMID 26196601.
  29. ↑ 29,0 29,1 Skoglund, Pontus; Reich, David (December 2016). „A genomic view of the peopling of the Americas“. Current Opinion in Genetics & Development. 41: 27–35. doi:10.1016/j.gde.2016.06.016. PMC 5161672. PMID 27507099. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „Skoglund2016“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  30. ↑ Davis, Loren G.; Madsen, David B.; Becerra-Valdivia, Lorena; и др. (30 August 2019). „Late Upper Paleolithic occupation at Cooper's Ferry, Idaho, USA, ~16,000 years ago“. Science. 365 (6456): 891–897. Bibcode:2019Sci...365..891D. doi:10.1126/science.aax9830. PMID 31467216.
  31. ↑ 31,0 31,1 Posth, Cosimo; Nakatsuka, Nathan; Lazaridis, Iosif; и др. (November 2018). „Reconstructing the Deep Population History of Central and South America“. Cell. 175 (5): 1185–1197.e22. doi:10.1016/j.cell.2018.10.027. PMC 6327247. PMID 30415837.
  32. ↑ 32,0 32,1 Willerslev, Eske; Meltzer, David J. (17 June 2021). „Peopling of the Americas as inferred from ancient genomics“. Nature. 594 (7863): 356–364. Bibcode:2021Natur.594..356W. doi:10.1038/s41586-021-03499-y. PMID 34135521 Проверете ја вредноста |pmid= (help). Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „ReferenceA“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  33. ↑ 33,0 33,1 Sarkar, Anjali A. (2021-06-18). „Ancient Human Genomes Reveal Peopling of the Americas“. GEN - Genetic Engineering and Biotechnology News (англиски). Посетено на 2021-09-15. The team discovered that the Spirit Cave remains came from a Native American while dismissing a longstanding theory that a group called Paleoamericans existed in North America before Native Americans. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „Sarkar“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  34. ↑ Sapiens (2022-02-08). „A Genetic Chronicle of the First Peoples in the Americas“. SAPIENS (англиски). Посетено на 2023-04-03. AROUND 36,000 years ago, a small group of people living in East Asia began to break off from the larger ancestral populations in the region. By about 25,000 years ago, the smaller group in East Asia itself split into two. One gave rise to a group referred to by geneticists as the ancient Paleo-Siberians, who stayed in Northeast Asia. The other became ancestral to Indigenous peoples in the Americas.
  35. ↑ Santos, Fabrício R.; Pandya, Arpita; Tyler-Smith, Chris; и др. (February 1999). „The Central Siberian Origin for Native American Y Chromosomes“. American Journal of Human Genetics. 64 (2): 619–628. doi:10.1086/302242. PMC 1377773. PMID 9973301.
  36. ↑ Blanco Verea; Alejandro José. Linajes del cromosoma Y humano: aplicaciones genético-poblacionales y forenses. Univ Santiago de Compostela. стр. 135–. GGKEY:JCW0ASCR364. Архивирано од изворникот на 2016-01-30. Посетено на 2011-06-15.
  37. ↑ Zegura, Stephen L.; Karafet, Tatiana M.; Zhivotovsky, Lev A.; и др. (January 2004). „High-resolution SNPs and microsatellite haplotypes point to a single, recent entry of Native American Y chromosomes into the Americas“. Molecular Biology and Evolution. 21 (1): 164–175. doi:10.1093/molbev/msh009. PMID 14595095.
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 Saillard, Juliette; Forster, Peter; Lynnerup, Niels; и др. (September 2000). „mtDNA Variation among Greenland Eskimos: The Edge of the Beringian Expansion“. The American Journal of Human Genetics. 67 (3): 718–726. doi:10.1086/303038. PMC 1287530. PMID 10924403. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „inuit2“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  39. ↑ Schurr, Theodore G. (2004). „The Peopling of the New World – Perspectives from Molecular Anthropology“. Annual Review of Anthropology. 33: 551–583. doi:10.1146/annurev.anthro.33.070203.143932. JSTOR 25064865.
  40. ↑ Torroni, Antonio; Schurr, Theodore G.; Yang, Chi-Chuan; и др. (January 1992). „Native American Mitochondrial DNA Analysis Indicates That the Amerind and the Nadene Populations Were Founded by Two Independent Migrations“. Genetics. 130 (1): 153–162. doi:10.1093/genetics/130.1.153. PMC 1204788. PMID 1346260.
  41. ↑ Balanovsky, Oleg; Gurianov, Vladimir; Zaporozhchenko, Valery; и др. (February 2017). „Phylogeography of human Y-chromosome haplogroup Q3-L275 from an academic/citizen science collaboration“. BMC Evolutionary Biology. 17 (S1): 18. doi:10.1186/s12862-016-0870-2. PMC 5333174. PMID 28251872.
  42. ↑ 42,0 42,1 „How the Subclades of Y-DNA Haplogroup Q are determined“. Genebase Systems. 2009. Архивирано од изворникот на 2010-01-21. Посетено на 2009-11-22.
  43. ↑ „Y-DNA Haplogroup Tree“. Genebase Systems. 2009. Архивирано од изворникот на 2010-12-25. Посетено на 2009-11-21.
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 „Frequency Distribution of Y-DNA Haplogroup Q1a3a-M3“. GeneTree. 2010. Архивирано од изворникот на 2009-11-04. Посетено на 2010-01-30.
  45. ↑ Flegontov, Pavel; Changmai, Piya; Zidkova, Anastassiya; Logacheva, Maria D.; Altınışık, N. Ezgi; Flegontova, Olga; Gelfand, Mikhail S.; Gerasimov, Evgeny S.; Khrameeva, Ekaterina E. (2016). „Genomic study of the Ket: A Paleo-Eskimo-related ethnic group with significant ancient North Eurasian ancestry“. Scientific Reports. 6: 20768. arXiv:1508.03097. Bibcode:2016NatSR...620768F. doi:10.1038/srep20768. PMC 4750364. PMID 26865217.
  46. ↑ „Learning Center :: Genebase Tutorials“. Genebase.com. 1964-10-22. Архивирано од изворникот на 17 November 2013.
  47. ↑ Bonatto, SL; Salzano, FM (4 March 1997). „A single and early migration for the peopling of the Americas supported by mitochondrial DNA sequence data“. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 94 (5): 1866–1871. Bibcode:1997PNAS...94.1866B. doi:10.1073/pnas.94.5.1866. PMC 20009. PMID 9050871.
  48. ↑ Smolenyak, Megan; Turner, Ann (2004). Trace Your Roots with DNA: Using Genetic Tests to Explore Your Family Tree. Rodale. стр. 83. ISBN 978-1-59486-006-5. Архивирано од изворникот на 2016-01-30. Посетено на 2016-01-05.
  49. ↑ Than, Ker (14 February 2008). „New World Settlers Took 20,000-Year Pit Stop“. National Geographic News. Архивирано од изворникот на 26 August 2014. Посетено на 24 January 2010.
  50. ↑ Lovgren, Stefan (2 February 2007). „First Americans Arrived Recently, Settled Pacific Coast, DNA Study Says“. National Geographic News. Архивирано од изворникот на 22 August 2009. Посетено на 2 February 2010.
  51. ↑ González Burchard, Esteban; Borrell, Luisa N.; Choudhry, Shweta; и др. (December 2005). „Latino Populations: A Unique Opportunity for the Study of Race, Genetics, and Social Environment in Epidemiological Research“. American Journal of Public Health. 95: 2161–2168. doi:10.2105/AJPH.2005.068668. PMC 1449501. PMID 16257940.
  52. ↑ 52,0 52,1 52,2 52,3 52,4 52,5 52,6 52,7 52,8 Malhi, Ripan Singh; Gonzalez-Oliver, Angelica; Schroeder, Kari Britt; и др. (December 2008). „Distribution of Y chromosomes among Native North Americans: A study of Athapaskan population history“. American Journal of Physical Anthropology. 137 (4): 412–424. doi:10.1002/ajpa.20883. PMC 2584155. PMID 18618732.
  53. ↑ Bolnick, Deborah; Bolnick, Daniel; Smith, David (2006). „Asymmetric Male and Female Genetic Histories among Native Americans from Eastern North America“. Molecular Biology and Evolution. 23 (11): 2161–2174. doi:10.1093/molbev/msl088. PMID 16916941. "In most cases, there is widespread agreement about whether a particular haplogroup represents an ancient Native American lineage or post-1492 admixture, but the status of haplogroup R-M173 has recently been subject to some debate. Some authors have argued that this haplogroup represents a founding Native American lineage (Lell et al. 2002; Bortolini et al. 2003), whereas others suggest that it instead reflects recent European admixture (Tarazona-Santos and Santos 2002; Bosch et al. 2003; Zegura et al. 2004). In eastern North America, the pattern of haplotype variation within this haplogroup supports the latter hypothesis: R-M173 haplotypes do not cluster by population or culture area, as haplotypes in the other founding haplogroups do, and most match or are closely related to R-M173 haplotypes that are common in Europe but rare in Asia. This pattern is opposite than expected if the Native American R-M173 haplotypes were descended from Asian haplotypes and suggests that recent European admixture is responsible for the presence of haplogroup R-M173 in eastern North America."
  54. ↑ Bolnick, Deborah Ann (2005). The Genetic Prehistory of Eastern North America: Evidence from Ancient and Modern DNA (англиски). University of California, Davis. стр. 83. "Haplogroup R - M173 likely represents recent (post 1492) European admixture, as may P-M45* (Tarazona-Santos and Santos 2002; Bosch et al. 2003; Zegura et al. 2004)"
  55. ↑ Raff 2022
  56. ↑ Malhi и др. 2008
  57. ↑ Zegura, S. L. (2003-10-31). „High-Resolution SNPs and Microsatellite Haplotypes Point to a Single, Recent Entry of Native American Y Chromosomes into the Americas“. Molecular Biology and Evolution. Oxford University Press (OUP). 21 (1): 164–175. doi:10.1093/molbev/msh009. ISSN 0737-4038. PMID 14595095.
  58. ↑ Zhong, Hua; Shi, Hong; Qi, Xue-Bin; и др. (July 2010). „Global distribution of Y-chromosome haplogroup C reveals the prehistoric migration routes of African exodus and early settlement in East Asia“. Journal of Human Genetics. 55 (7): 428–435. doi:10.1038/jhg.2010.40. PMID 20448651.
  59. ↑ Празен навод (help)
  60. ↑ 60,0 60,1 Zegura, S. L. (31 October 2003). „High-Resolution SNPs and Microsatellite Haplotypes Point to a Single, Recent Entry of Native American Y Chromosomes into the Americas“. Molecular Biology and Evolution. 21 (1): 164–175. doi:10.1093/molbev/msh009. PMID 14595095.
  61. ↑ Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име isogg2015.
  62. ↑ 62,0 62,1 62,2 62,3 Bolnick, D. A. (10 August 2006). „Asymmetric Male and Female Genetic Histories among Native Americans from Eastern North America“. Molecular Biology and Evolution. 23 (11): 2161–2174. doi:10.1093/molbev/msl088. PMID 16916941.
  63. ↑ 63,0 63,1 63,2 Dulik, M. C.; Owings, A. C.; Gaieski, J. B.; и др. (14 May 2012). „Y-chromosome analysis reveals genetic divergence and new founding native lineages in Athapaskan- and Eskimoan-speaking populations“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 109 (22): 8471–8476. Bibcode:2012PNAS..109.8471D. doi:10.1073/pnas.1118760109. PMC 3365193. PMID 22586127.
  64. ↑ Hammer, Michael F.; Chamberlain, Veronica F.; Kearney, Veronica F.; и др. (December 2006). „Population structure of Y chromosome SNP haplogroups in the United States and forensic implications for constructing Y chromosome STR databases“. Forensic Science International. 164 (1): 45–55. doi:10.1016/j.forsciint.2005.11.013. PMID 16337103.
  65. ↑ 65,0 65,1 Schurr, Theodore G. (May–June 2000). „Mitochondrial DNA and the Peopling of the New World“. American Scientist. 88 (3): 246. doi:10.1511/2000.23.772.
  66. ↑ Zakharov, Ilia A.; Derenko, Miroslava V.; Maliarchuk, Boris A.; и др. (April 2004). „Mitochondrial DNA variation in the aboriginal populations of the Altai-Baikal region: implications for the genetic history of North Asia and America“. Annals of the New York Academy of Sciences. 1011 (1): 21–35. Bibcode:2004NYASA1011...21Z. doi:10.1196/annals.1293.003. PMID 15126280.
  67. ↑ Starikovskaya, Elena B.; Sukernik, Rem I.; Derbeneva, Olga A.; и др. (7 January 2005). „Mitochondrial DNA diversity in Indigenous populations of the southern extent of Siberia, and the origins of Native American haplogroups“. Annals of Human Genetics. 69 (1): 67–89. doi:10.1046/j.1529-8817.2003.00127.x. PMC 3905771. PMID 15638829.
  68. ↑ Felton, James (2023-05-09). „DNA Sheds Light On Mystery About Where Native Americans Came From“. IFLScience (англиски). Посетено на 2023-05-24.
  69. ↑ 69,0 69,1 69,2 Eshleman, Jason A.; Malhi, Ripan S.; Smith, David Glenn (14 February 2003). „Mitochondrial DNA Studies of Native Americans- Conceptions and Misconceptions of the Population Prehistory of the Americas“. Evolutionary Anthropology. 12 (1): 7–18. doi:10.1002/evan.10048.
  70. ↑ 70,0 70,1 70,2 Achilli, Alessandro; Perego, Ugo A.; Bravi, Claudio M.; и др. (12 March 2008). „The Phylogeny of the Four Pan-American MtDNA Haplogroups: Implications for Evolutionary and Disease Studies“. PLOS ONE. 3 (3): e1764. Bibcode:2008PLoSO...3.1764A. doi:10.1371/journal.pone.0001764. PMC 2258150. PMID 18335039.
  71. ↑ Nina G. Jablonski (2002). The first Americans: the Pleistocene colonization of the New World. University of California Press. стр. 301. ISBN 978-0-940228-50-4. Архивирано од изворникот на 2016-01-30. Посетено на 2011-06-15.
  72. ↑ Scatena, Roberto; Bottoni, Patrizia; Giardina, Bruno (8 March 2012). Advances in Mitochondrial Medicine (англиски). Springer Science & Business Media. стр. 446. ISBN 978-94-007-2869-1.
  73. ↑ Raff, Jennifer A.; Bolnick, Deborah A. (October 2015). „Does Mitochondrial Haplogroup X Indicate Ancient Trans-Atlantic Migration to the Americas? A Critical Re-Evaluation“. PaleoAmerica. 1 (4): 297–304. doi:10.1179/2055556315Z.00000000040. ISSN 2055-5563. "These studies have all reached the same conclusion and suggest that haplogroup X2a is likely to have originated in the same population(s) as the other American founder haplogroups, by virtue of having comparable coalescence dates and demographic histories" ... "X2a has not been found anywhere in Eurasia, and phylogeography gives us no compelling reason to think it is more likely to come from Europe than from Siberia. Furthermore, analysis of the complete genome of Kennewick Man, who belongs to the most basal lineage of X2a yet identified, gives no indication of recent European ancestry and moves the location of the deepest branch of X2a to the West Coast, consistent with X2a belonging to the same ancestral population as the other founder mitochondrial haplogroups."
  74. ↑ „The peopling of the Americas: Genetic ancestry influences health“. Scientific American. 14 August 2009. Архивирано од изворникот на 14 September 2011. Посетено на 19 January 2010 – преку Phys.org.
  75. ↑ Fagundes, Nelson J.R.; Kanitz, Ricardo; Eckert, Roberta; и др. (3 March 2008). „Mitochondrial Population Genomics Supports a Single Pre-Clovis Origin with a Coastal Route for the Peopling of the Americas“. American Journal of Human Genetics. 82 (3): 583–592. doi:10.1016/j.ajhg.2007.11.013. PMC 2427228. PMID 18313026.
  76. ↑ Meltzer, David J. (2009). First Peoples in a New World: Colonizing Ice Age America. University of California Press. стр. 162. ISBN 978-0-520-94315-5. Архивирано од изворникот на 2016-01-30. Посетено на 2016-01-05.
  77. ↑ „An mtDNA view of the peopling of the world by Homo sapiens“. Cambridge DNA. 2009. Архивирано од изворникот на 2011-05-11. Посетено на 2010-04-29.
  78. ↑ Reidla, Maere; Kivisild, Toomas; Metspalu, Ene; и др. (November 2003). „Origin and Diffusion of mtDNA Haplogroup X“. American Journal of Human Genetics. 73 (5): 1178–1190. doi:10.1086/379380. PMC 1180497. PMID 14574647.
  79. ↑ „An mtDNA view of the peopling of the world by Homo sapiens“. Cambridge DNA Services. 2007. Архивирано од изворникот на 2011-05-11. Посетено на 2011-06-01.
  80. ↑ Peñaloza-Espinosa, Rosenda I.; Arenas-Aranda, Diego; Cerda-Flores, Ricardo M.; и др. (2007). „Characterization of mtDNA Haplogroups in 14 Mexican Indigenous Populations“. Human Biology. 79 (3): 313–320. doi:10.1353/hub.2007.0042. PMID 18078204.
  81. ↑ 81,0 81,1 Ferrell, Robert E.; Chakraborty, Ranajit; Gershowitz, Henry; и др. (July 1981). „The St. Lawrence Island Eskimos: Genetic variation and genetic distance“. American Journal of Physical Anthropology. 55 (3): 351–358. doi:10.1002/ajpa.1330550309. PMID 6455922.
  82. ↑ 82,0 82,1 Helgason, Agnar; Pálsson, Gísli; Pedersen, Henning Sloth; и др. (May 2006). „mtDNA variation in Inuit populations of Greenland and Canada: Migration history and population structure“. American Journal of Physical Anthropology. 130 (1): 123–134. doi:10.1002/ajpa.20313. PMID 16353217.
  83. ↑ Raghavan, Maanasa; Skoglund, Pontus; Graf, Kelly E.; и др. (January 2014). „Upper Palaeolithic Siberian genome reveals dual ancestry of Native Americans“. Nature. 505 (7481): 87–91. Bibcode:2014Natur.505...87R. doi:10.1038/nature12736. PMC 4105016. PMID 24256729.
  84. ↑ Kashani, Baharak Hooshiar; Perego, Ugo A.; Olivieri, Anna; и др. (January 2012). „Mitochondrial haplogroup C4c: A rare lineage entering America through the ice-free corridor?“. American Journal of Physical Anthropology. 147 (1): 35–39. doi:10.1002/ajpa.21614. PMID 22024980.
  85. ↑ Llamas, Bastien; Fehren-Schmitz, Lars; Valverde, Guido; и др. (29 April 2016). „Ancient mitochondrial DNA provides high-resolution time scale of the peopling of the Americas“. Science Advances. 2 (4): e1501385. Bibcode:2016SciA....2E1385L. doi:10.1126/sciadv.1501385. PMC 4820370. PMID 27051878.
  86. ↑ 86,0 86,1 86,2 „Direct genetic evidence of founding population reveals story of first Native Americans“. University of Cambridge. 2018-01-03. Архивирано од изворникот на 2018-09-25. Посетено на 2018-10-15.
  87. ↑ „Direct genetic evidence of founding population reveals story of first Native Americans“. Архивирано од изворникот на 2018-11-05. Посетено на 2018-10-15.
  88. ↑ García-Bour, Jaume; Pérez-Pérez, Alejandro; Álvarez, Sara; и др. (2004). „Early population differentiation in extinct aborigines from Tierra del Fuego-Patagonia: Ancient mtDNA sequences and Y-Chromosome STR characterization“. American Journal of Physical Anthropology. 123 (4): 361–370. doi:10.1002/ajpa.10337. PMID 15022364.
  89. ↑ Neves, W.A.; Powell, J.F.; Ozolins, E.G. (1999). „Extra-continental morphological affinities of Palli Aike, southern Chile“. Interciencia. 24 (4): 258–263. Архивирано од изворникот на 9 јули 2021. Посетено на 2021-07-08.
  90. ↑ Bonatto, Sandro L.; Salzano, Francisco M. (4 March 1997). „A single and early migration for the peopling of the Americas supported by mitochondrial DNA sequence data“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 94 (5): 1866–1871. Bibcode:1997PNAS...94.1866B. doi:10.1073/pnas.94.5.1866. PMC 20009. PMID 9050871.
  91. ↑ Cinq-Mars, J. (1979). „Bluefish Cave I: A Late Pleistocene Eastern Beringian Cave Deposit in the Northern Yukon“. Canadian Journal of Archaeology (3): 1–32. JSTOR 41102194.
  92. ↑ Bonnichsen, Robson (1978). „Critical arguments for Pleistocene artifacts from the Old Crow basin, Yukon: a preliminary statement“. Во Bryan, Alan Lyle (уред.). Early Man in America from a Circum-pacific Perspective. Archaeological Researches International. стр. 102–118. ISBN 978-0-88864-999-7.
  93. ↑ Dillehay, Tom D.; Ocampo, Carlos (2015). „New Archaeological Evidence for an Early Human Presence at Monte Verde, Chile“. PLOS ONE. 10 (11): e0141923. Bibcode:2015PLoSO..1041923D. doi:10.1371/journal.pone.0141923. PMC 4651426. PMID 26580202.
  94. ↑ Bourgeon, Lauriane; Burke, Ariane; Higham, Thomas (6 January 2017). „Earliest Human Presence in North America Dated to the Last Glacial Maximum: New Radiocarbon Dates from Bluefish Caves, Canada“. PLOS ONE. 12 (1): e0169486. Bibcode:2017PLoSO..1269486B. doi:10.1371/journal.pone.0169486. PMC 5218561. PMID 28060931.
  95. ↑ Gilbert, M. Thomas P.; Jenkins, Dennis L.; Götherstrom, Anders; и др. (9 May 2008). „DNA from Pre-Clovis Human Coprolites in Oregon, North America“. Science. 320 (5877): 786–789. Bibcode:2008Sci...320..786G. doi:10.1126/science.1154116. PMID 18388261.
  96. ↑ Newman, Richard (1999). „Miscegenation“. Во Kwame Appiah and Henry Louis Gates, Jr. (уред.). Africana: The Encyclopedia of the African and African American Experience (1st. изд.). New York: Basic Civitas Books. стр. 1320. ISBN 978-0-465-00071-5. Miscegenation, a term for sexual relations across racial lines; no longer in use because of its racist implications
  97. ↑ Chasteen, John Charles; Wood, James A (2004). Problems in modern Latin American history, sources and interpretations. Sr Books. стр. 4–10. ISBN 978-0-8420-5060-9. Архивирано од изворникот на 2021-08-15. Посетено на 2010-02-24.
  98. ↑ Chasteen (2004:4): "between the White elite and the mass of [Indigenous Americans] and Negroes there existed by 1700 a thin stratum of population subject neither to Negro slavery nor [Indigenous American] tutelage, consisting of the products of racial interbreeding among Whites, [Indigenous Americans], and Negroes and defined as mestizos, mulattoes and zambos (mixture of [Indigenous American] and Negro) and their many combinations."
  99. ↑ Sans, Mónica (2000). „Admixture Studies in Latin America: From the 20th to the 21st Century“. Human Biology. 72 (1): 155–177. JSTOR 41465813. PMID 10721616.
  100. ↑ Sweet, Frank W (2005). Legal History of the Color Line: The Notion of Invisible Blackness. Backintyme Publishing. стр. 542. ISBN 978-0-939479-23-8. Архивирано од изворникот на 2010-02-17. Посетено на 2010-02-24.
  101. ↑ Soong, Roland (1999). „Racial Classifications in Latin America“. Latin American Media. Архивирано од изворникот на 2010-04-30. Посетено на 2010-02-25.
  102. ↑ Brehaut, Harry B (1998). „The Red River Cart and Trails: The Fur Trade“. Manitoba Historical Society. Архивирано од изворникот на 2011-07-09. Посетено на 2010-02-24.
  103. ↑ „Who are Métis ?“. Métis National Council. 2001. Архивирано од изворникот на 2010-02-26. Посетено на 2010-02-24.
  104. ↑ 104,0 104,1 Kimberly TallBear (2003). „DNA, Blood, and Racializing the Tribe“. Wíčazo Ša Review. University of Minnesota Press. 18 (1): 81–107. doi:10.1353/wic.2003.0008. JSTOR 140943.
  105. ↑ Furukawa, Julia (May 22, 2023). „Review of genealogies, other records fails to support local leaders' claims of Abenaki ancestry“. New Hampshire Public Radio. Посетено на 7 July 2023.
  106. ↑ Adams, Paul (July 10, 2011). „Blood quantum influences Native American identity“. BBC News. Архивирано од изворникот на January 29, 2023. Посетено на October 22, 2017.
  107. ↑ Bureau, U.S. Census. „U.S. Census website“. United States Census Bureau. Архивирано од изворникот на December 27, 1996. Посетено на October 22, 2017.
  108. ↑ „Why Do So Many People Claim They Have Cherokee In Their Blood? - Nerve“. www.nerve.com. Архивирано од изворникот на October 22, 2017. Посетено на October 22, 2017.
  109. ↑ Smithers, Gregory D. (October 1, 2015). „Why Do So Many Americans Think They Have Cherokee Blood?“. Slate. Архивирано од изворникот на October 5, 2018. Посетено на October 22, 2017.
  110. ↑ „The Cherokee Syndrome - Daily Yonder“. www.dailyyonder.com. 10 February 2011. Архивирано од изворникот на 21 October 2017. Посетено на October 22, 2017.
  111. ↑ 111,0 111,1 Hitt, Jack (August 21, 2005). „The Newest Indians“. The New York Times. Архивирано од изворникот на October 21, 2017. Посетено на October 22, 2017 – преку www.nytimes.com.
  112. ↑ Nieves, Evelyn (March 3, 2007). „Putting to a Vote the Question 'Who Is Cherokee?'“. The New York Times. Архивирано од изворникот на August 30, 2017. Посетено на October 22, 2017 – преку www.nytimes.com..
  113. ↑ „What Percentage Indian Do You Have to Be in Order to Be a Member of a Tribe or Nation? - Indian Country Media Network“. indiancountrymedianetwork.com. Архивирано од изворникот на October 21, 2017. Посетено на October 22, 2017.. „Disappearing Indians, Part II: The Hypocrisy of Race In Deciding Who's Enrolled - Indian Country Media Network“. indiancountrymedianetwork.com. Архивирано од изворникот на September 22, 2017. Посетено на October 22, 2017.
  114. ↑ 114,0 114,1 Price, Michael (15 November 2016). „European diseases left a genetic mark on Native Americans“. Science. doi:10.1126/science.aal0382.
Фреквенција на О групата кај домородните популации. Забележете ја доминацијата на оваа група кај домородните Американци.

Пред потврдувањето на ДНК како наследен материјал во 1952 година од Алфред Херши и Марта Чејс, научниците користеле крвни протеини за да ги проучуваат човечките генетски варијации.[1][2] Системот на крвната група АБО е широко заслужен дека е откриен од Австриецот Карл Ландштајнер, кој пронашол три различни крвни групи во 1900 година.[3] Крвните групи се наследени од двајцата родители. Крвната група ABO е контролирана од еден ген (генот ABO) со три алели : i, I A и I B.[4]

Истражувањето на Лудвик и Ханка Хершфелд за време на Првата светска војна покажале дека фреквенциите на крвните групи А, Б и О многу се разликуваат од регион до регион.[2] Крвната група „О“ (обично како резултат на отсуството на алелите А и Б) е многу честа ширум светот, со стапка од 63% кај сите човечки популации.[5] Типот „О“ е примарна крвна група меѓу домородните популации на Америка, особено во популацијата на Централна и Јужна Америка, со фреквенција од речиси 100%.[5] Кај домородните северноамерикански популации фреквенцијата на типот „А“ се движи од 16% до 82%.[5] Ова повторно сугерира дека почетните домородни Американци еволуирале од изолирано население со минимален број на поединци.[6][7]

Стандардно објаснување за толку голема популација на домородните Американци со крвна група О е генетски дрифт. Бидејќи популацијата на предците на домородните Американци била нумерички мала, разновидноста на крвните групи можела да се намалува од генерација на генерација со ефектот на основачот.[8] Други поврзани објаснувања го вклучуваат објаснувањето на Тесно грло кое вели дека имало високи фреквенции на крвна група А и Б меѓу домородните Американци, но сериозното намалување на населението во текот на 1500-тите и 1600-тите години предизвикано од воведувањето на болеста од Европа, резултирало со огромен број на смртни случаи на оние со крв типови А и Б. Случајно, голем дел од преживеаните биле од типот О.[8]

Распределба на крвните групи АБО



</br> во различни модерни домородни американски популации



</br> Резултати од тестот Од 2008 </link> </link> [9]
ГРУПА НА ЛУЃЕ О (%) А (%) Б (%) AB (%)
Конфедерација Blackfoot (домородни северноамерикански) 17 82 0 1
Бороро (Бразил) 100 0 0 0
Ескими (Алјаска) 38 44 13 5
Инуити (Источна Канада и Гренланд) 54 36 23 8
Хавајци ( Полинезијци, недомородни Американци) 37 61 2 1
Indigenous North Americans (as a whole Native Nations/First Nations) 79 16 4 1
Маја (модерна) 98 1 1 1
Навахо 73 27 0 0
Перу 100 0 0 0

Антигенот Di a на антигенскиот систем на Диего е пронајден само кај домородните народи од Америка и Источна Азија, како и кај луѓе со потекло од тие групи. Фреквенцијата на Di a антигенот во различни групи на домородните народи на Америка се движи од речиси 50% до 0%.[10]

Исто така види[уреди | уреди извор]

 

Белешки[уреди | уреди извор]


Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ „Independent functions of viral protein and nucleic acid in growth of bacteriophage“. J Gen Physiol. 36 (1): 39–56. 1952. doi:10.1085/jgp.36.1.39. PMC 2147348. PMID 12981234.
  2. ↑ 2,0 2,1 „Rozwój badan nad plejadami grup krwi“ [Development of studies on pleiades of blood groups]. Postępy Higieny i Medycyny Doświadczalnej (полски). 11 (3): 229–33. 1957. OCLC 101713985. PMID 13505351. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „pleiades“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  3. ↑ Landsteiner, Karl (1900). „Zur Kenntnis der antifermentativen, lytischen und agglutinierenden Wirkungen des Blutserums und der Lymphe“ [Knowledge of the antifermentative, lytic and agglutinating effects of blood serum and lymph]. Zentralblatt für Bakteriologie (германски). 27: 357–362. OCLC 11337636. Предлошка:NAID.
  4. ↑ „The cis-AB blood group phenotype: fundamental lessons in glycobiology“. Transfus Med Rev. 20 (3): 207–17. 2006. doi:10.1016/j.tmrv.2006.03.002. PMID 16787828.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 „Distribution of Blood Types“. Behavioral Sciences Department, Palomar College. 2010. Архивирано од изворникот на 2006-02-21. Посетено на 2010-03-14.
  6. ↑ „Blood group O alleles in Native Americans: implications in the peopling of the Americas“. Am. J. Phys. Anthropol. 142 (1): 85–94. May 2010. doi:10.1002/ajpa.21204. PMID 19862808.
  7. ↑ Chown, Bruce; Lewis, Marion (June 1956). „The blood group genes of the Cree Indians and the Eskimos of the ungava district of Canada“. American Journal of Physical Anthropology. 14 (2): 215–224. doi:10.1002/ajpa.1330140217. PMID 13362488.
  8. ↑ 8,0 8,1 Halverson, Melissa S.; Bolnick, Deborah A. (November 2008). „An ancient DNA test of a founder effect in Native American ABO blood group frequencies“. American Journal of Physical Anthropology. 137 (3): 342–347. doi:10.1002/ajpa.20887. PMID 18618657.
  9. ↑ „Racial and Ethnic Distribution of ABO Blood Types“. BloodBook. 2008. Архивирано од изворникот на 2010-03-04. Посетено на 2010-03-31.
  10. ↑ „The Diego blood group system-an update“. Immunohematology. 15 (4): 135–43. 2020. doi:10.21307/immunohematology-2019-635. PMID 15373634.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Генетска_историја_на_домородните_народи_на_Америка&oldid=5179440“