Прејди на содржината

Кантербериска катедрала

Координати: 51°16′47″N 1°04′59″E / 51.2797° СГШ; 1.0831° ИГД / 51.2797; 1.0831
Од Википедија — слободната енциклопедија
Кантербериска катедрала
Катедрална и митрополитичката Христова црква, Кантербери
Катедралата од влезот на градот
Карта
51°16′47″N 1°04′59″E / 51.2797° СГШ; 1.0831° ИГД / 51.2797; 1.0831
МестоКантербери, Кент
ЗемјаАнглија
ВероисповедЦрква на Англија
Претходен вероисповедРимокатоличка црква
ЦрковништвоЛиберални англо-католици
Мреж. местоМатична страница
Историја
Осветена1070
Архитектура
СтатусКатедрала
Службен статусАктивна
Културнонаследна категоријаI класа
Прогласена3 декември 1949[1]
Архит. типКрстовидна базилика
СтилРоманска, Готска архитектура
Удрен темел1070
Завршена
1834 (последна голема промена)
Физички особености
Должина525 ст (160 м)
Должина на коработ178 ст (54 м)
Должина на хорот180 ст (55 м)
Ширина154 ст (47 м)
Ширина на коработ71 ст (22 м)
Кораб80 ст (24 м)
Висина на хорот71 ст (22 м)
Кули5
Висина на кулата236 ст (72 м) (crossing)[2]
Шилести покриви1 (денес изгуберна)
Висина на шилестиот покрив190 ст (58 м) (северозападна кула, урната 1705 година)
Ѕвона14 (1981)
Тежина на главното ѕвоно34-3-4 (1767 kg)
Управа
ЕпархијаКантербери (од 1072 г.)
МитрополијаКантербери
Свештенство
АрхиепископЏастин Велби, Архиепископ на Кантербери
Епископ(и)Рос Хадсон-Вилкин, Доверски епископ
ДеканДејвид Монтеит
ПреценторВенди Далирмпл (од 5 ноември)
Каноник/циТим Ниш (Библиотекар)
Каноник-мисионерЕма Пенингтон
Каноник-благајникЕндрју Дод
АрхиѓаконВил Адам (Канон Резиденцијал)
Мирјанство
Оргулист/Муз. директорДејвид Њушолм
Службен назив: Кантербериска катедрала, Опатија Свети Августин, и Црква Свети Мартин
Тип:Cultural
Критериуми:i, ii, vi
Прогласено:1988 (12-та сесија)
Број496
Регион:Европа и Северна Америка
Службен назив: Катедрала Крајстчерч
Прогласено:13 декември 1949
Број1336823

Кантербериска катедрала — катедрала на архиепископот од Кантербери, лидерот на Црквата на Англија и симболичен лидер на светската англиканска заедница. Сместена во Кентербери, Кент, таа е една од најстарите христијански структури во Англија и е дел од Светско наследство на УНЕСКО. Нејзиното формално име е катедралата и митрополитичката црква Христова, Кентербери.[3] [б 1]

Катедралата била снована во 597 година, и била целосно обновена помеѓу 1070 и 1077 година. Источниот крај бил значително зголемен на почетокот на 12 век и во голема мера бил обновен во готски стил по пожарот во 1174 година, со значителни проширувања кон исток за да се приспособат на протокот на аџии кои го посетувале светилиштето на Томас Бекет, надбискупот кој бил убиен во катедралата во 1170 година. Норманскиот наос и трансептите опстанале до крајот на 14 век, кога биле урнати за да се направи простор за сегашните структури.

Пред англиската реформација, катедралата била дел од бенедиктинската монашка заедница позната како Христова црква, Кентербери, како и седиште на архиепископот.

Историја

[уреди | уреди извор]
План на катедралата во Кентербери пред пожарот во 1067 година

Римски период

[уреди | уреди извор]

Христијанството во Британија Тертулијан го спомнува уште во 208 г. а Ориген го спомнува во 238 г. Во 314 година на соборот во Арл присуствувале тројца епископи од Британија.

Постои средновековна лондонска традиција дека црквата Свети Петар на Корнхил во Лондон била седиште на англиското христијанство до основањето на Кантербери во 597 година. Дали ова е вистина сè уште не е утврдено. Сепак, Свети Петар е позициониран директно над потенцијалната локација на паганска Аедес (или просторија за светилиште) во големата римска базилика во Лондон, и постои традиција дека британскиот крал, Луциј, го преобратил христијанството во 179 година и ја основал црквата Свети Петар која станала седиште на архиепископот на Англиската црква.[4]

Кентербери поради тоа релативно доцна се појавило во англиското христијанство. Првиот епископ кој седнал во катедралата бил Августин од Кантербери, кој претходно бил игумен на бенедиктинската опатија на Свети Андреј во Рим, испратен на чело на група мисионери кај Англичаните од папата Григориј I во 596 година. Августин ја основал катедралата во 597 година и ја посветил на Исус Христос, Светиот Спас.[5] Кога биле основани други епархии во Англија, Августин бил прогласен за архиепископ.

Августин ја основал и опатијата на Свети Петар и Павле надвор од градските ѕидини на Кентербери. Таа подоцна била повторно посветена на самиот свети Августин и со векови претставувала гробно место на последователните архиепископи. Опатијата е дел од Светското наследство на Кентербери, заедно со катедралата и античката црква Свети Мартин.[6]

Ран средновековен период

[уреди | уреди извор]

Беда Почитуваниот запишал дека Августин користел поранешна римска црква. Најстарите остатоци пронајдени за време на ископувањата под сегашниот наос во 1993 година биле, сепак, делови од темелите на англосаксонската зграда, која била изградена преку римски пат.[7][8] Тие укажуваат дека првобитната црква се состоела од наос, веројатно со нартекс, и странични капели на север и југ. На југозапад од овие темели била пронајдена помала помошна зграда.[8] Во текот на 9 или 10 век оваа црква била заменета со поголема градба (49 метри на 23 метри) со квадрат западен крај. Се смета дека имало квадратна централна кула.[8] Хроничарот од 11 век Едмер, кој ја познавал саксонската катедрала како момче, напишал дека, според нејзиниот аранжман, наликува на Свети Петар во Рим, што покажува дека е во базиликанска форма, со источна апсида. [9]

За време на реформите на Данстан, архиепископ од 960 година до неговата смрт во 988 година,[10] бенедиктинската опатија по име Христова црква била додадена на катедралата. Но, формалното воспоставување како манастир се смета дека датира во ок. 997 и заедницата станала целосно монашка во времето на Ланфранк (со монашките устави упатени од него до претходниот Хенри). Данстан бил погребан на јужната страна на високиот олтар.

Англосаксонскиот крал Етелред и Ема од Нормандија, родена во Норманија, се венчале во катедралата во Кантербери во пролетта 1002 година, а Ема била осветена како „Кралица Елгифа“.[11][12]

Катедралата била тешко оштетена за време на данските напади на Кентербери во 1011 година. Надбискупот, Елфе, бил земен како заложник од напаѓачите и на крајот бил убиен во Гринич на 19 април 1012 година, првиот од петте маченички архиепископи на Кентербери. [б 2] По ова била додадена западна апсида како ораторство на Света Марија, веројатно за време на архиепископот Лајфинг (1013–1020) или Етелнот (1020–1038).

Ископувањата во 1993 година откриле дека новата западна апсида била полигонална и опкружена со шестоаголни кули, формирајќи западна структура. Во неа се наоѓал архиепископскиот престол, со олтарот на Света Марија на исток. Отприлика во исто време кога била изградена западната градба, аркадните ѕидови биле зацврстени и доградени кули на источните агли на црквата.[8]

Нормански период

[уреди | уреди извор]

Катедралата била уништена од пожар во 1067 година, една година по Норманското освојување на Англија. Обновата започнала во 1070 година под првиот нормански надбискуп, Ланфранк (1070–1077). Тој ги расчистил урнатините и ја реконструирал катедралата според дизајнот заснован на опатијата Сен-Етјен во Каен, каде што претходно бил игумен, користејќи камен донесен од Франција. [14] Новата црква, нејзината централна оска околу 5 метри јужно од онаа на нејзиниот претходник,[8] имала крстовидна градба, со кораб од девет заливи, пар кули на западниот крај, безкорабни трансепти со апсидални капели, ниска кула за премин и кратка кула што завршувала на три апсиди. Таа била осветена во 1077 година [14]

Норманската катедрала, по нејзиното проширување од страна на Ернулф и Конрад.

Под наследникот на Ланфранк, Анселмо, кој двапати бил прогонет од Англија, одговорноста за обновата или подобрувањето на ткаенината на катедралата во голема мера била оставена во рацете на приорите. [15] По изборот на Ернулф во 1096 година, несоодветниот источен крај на Ланфранк бил урнат и заменет со источен дел долг 198 стапки, со што се удвоила должината на катедралата. Таа била издигната над голема и детално украсена крипта. Ернулф бил наследен во 1107 година од Конрад, кој ја завршил работата до 1126 година [14] Новиот хор зел форма на целосна црква сама по себе, со свои трансепти; источниот крај бил полукружен во план, со три капели кои го отвораат деамбулаториумот. [14] Самостојна камбанарија била изградена во катедралата околу 1160 година [16]

Како и со многу готски црковни градби, внатрешноста на хорот била богато украсена.[17] Вилијам од Малмсбери напишал: „Ништо слично не можеше да се види во Англија, ниту поради светлината на нејзините стаклени прозорци, сјајот на неговите мермерни тротоари или многу обоените слики што ги водеа очите кон обложениот таван горе“.[17]

Иако е именуван по основачкиот архиепископ од 6 век, Столот на Свети Августин, церемонијалното устоличување на архиепископот од Кентербери, може да потекнува од норманскиот период. Неговата прва забележана употреба е во 1205 година.

Плантагенетски период

[уреди | уреди извор]

Мачеништво на Томас Бекет

[уреди | уреди извор]
Слика на Томас Бекет на прозорец
Хорот од 12 век

Клучен момент во историјата на катедралата било убиството на надбискупот Томас Бекет во северозападниот трансепт (исто така познато како Мачеништво) во вторник на 29 декември 1170 година, од страна на витезите на кралот Хенри II. Кралот имал чести судири со силната волја Бекет и се вели дека фрустрирано извикал: „<i>Дали никој нема да ме ослободи од овој бурен свештеник</i>?“ Четири витези го сфатиле буквално и го убиле Бекет во неговата сопствена катедрала. По англосаксонецот Елфе во 1012 година, Бекет бил вториот архиепископ од Кентербери кој бил убиен.

Постхумното почитување на Бекет довело до трансформирање на катедралата во место за аџилак, барајќи и проширување на зградата и зголемување на богатството, преку приходите од аџиите, со цел да се овозможи проширување.

Обнова на хорот

[уреди | уреди извор]
Гробот на Едвард, црниот принц

Во септември 1174 г., хорот бил сериозно оштетен од пожар, поради што била потребна голема реконструкција, [14] чиј напредок бил детално забележан од монах по име Гервасе. [9] Од пожарот криптата останала недопрена, [9] и било откриено дека е можно да се задржат надворешните ѕидови на хорот, кои биле зголемени во висина за 3,7 метри во текот на обновата, но со тркалезната форма на нивните прозорци кои останале непроменети. [9] Сè друго било заменето во новиот готски стил, со зашилени лакови, ребрести свод и летечки потпори. Користениот варовник бил увезен од Каен во Нормандија, а мермерот Пурбек се користел за окното. Хорот повторно бил во употреба до 1180 година и во таа година остатоците на Данстан и Елфхеа биле преместени таму од криптата. [14]

Мајсторот-масон назначен за обнова на хорот бил Французинот Вилијам од Сенс. По неговата повреда при пад од скеле во 1179 година, тој бил заменет со еден од неговите поранешни помошници, познат како Вилијам Англичанецот. [14]

Капела на Света Троица и храмот на Томас Бекет

[уреди | уреди извор]
Витраж во капелата Троица
Капелата „Бекетова круна“ на крајниот источен крај на катедралата

Во 1180–1184 година, на местото на старата, источна квадратна капела, била изградена сегашната капела посветена на Света Троица, широка екстензија со деамбулаторија, дизајнирана да го смести храмот на Свети Томас Бекет. [14] Понатаму, била додадена и понатамошна капела, кружна на план, во која биле сместени дополнителни мошти на Бекет, [14] за кои се верува дека го вклучувале врвот на неговиот череп, отсечен за време на неговиот атентат. Оваа последна капела станала позната како „Круна“ или „Бекетова круна“. [15] Овие нови делови источно од трансептите на хорот биле подигнати на повисока крипта од онаа на Ернулф, поради што било потребно спуштање доколку се одело од едното на другото ниво. Работата на капелата била завршена во 1184 година, [14] но посмртните останки на Бекет биле преместени од неговиот гроб во криптата дури во 1220 година [15] Понатамошни значајни погребувања во капелата Троица ги вклучиле оние на Едвард Плантагенет (Црниот принц“) и кралот Хенри IV.

Светилиштето во капелата Троица било поставено директно над првобитната гробница на Бекет во криптата. Мермерниот столб, подигнат на столбови, го поддржувал она што еден ран посетител, Валтер од Ковентри, го опишал како „ковчег прекрасно изработен од злато и сребро и прекрасно украсен со скапоцени камења“. [18] Други извештаи јасно покажуваат дека златото било поставено врз дрвен сандак, кој пак содржел кутија врзана со железо во која се чувале посмртните останки на Бекет. [18] Дополнителни заветни богатства биле додадени на украсите со текот на годините, додека други биле поставени на постаменти или греди во близина, или прикачени на висечки драперии. [18] Поголемиот дел од времето, фереторијата се чувала сокриена со дрвена покривка, која театрално би била подигната со јажиња штом ќе се соберат толпата аџии. [15] [18] Холандскиот хуманист Еразмо, кој го посетил во 1512-1514 година, забележал дека, штом се подигнала, „Свештеникот... го истакнал секој скапоцен камен, кажувајќи го неговото име на француски, неговата вредност и името на неговиот донатор; главни од нив беа жртви испратени од суверени кнезови“. [18]

Приходите од аџиите (како оние прикажани во Кантербериските приказни на Џефри Чосер) кои го посетиле светилиштето на Бекет, кое се сметало за место за исцелување, во голема мера плаќало за последователната обнова на катедралата и нејзините придружни згради. Овој приход го вклучувал профитот од продажбата на аџиски значки на кои бил прикажан Бекет, неговото мачеништво или неговото светилиште.

Светилиштето било отстрането во 1538 година. Кралот Хенри VIII, наводно, го повикал мртвиот светец на суд за да се соочи со обвиненијата за предавство. Откако не се појавил, тој бил прогласен за виновен во негово отсуство, а богатствата на неговото светилиште биле конфискувани, однесени со две каси и 26 колички. [15]

Монашки градби

[уреди | уреди извор]
Клаустери
Планот за водоводот следен од оригиналот на Роберт Вилис (1868) [19]

Поглед од птичја перспектива на катедралата и нејзините монашки згради, направен во околу 1165 година и познат како „план за водоснабдување“ е зачуван во псалтерот Идвин во библиотеката на колеџот Тринити, Кембриџ.[20] Детален опис на планот може да се најде во класичниот труд на Вилис. [19][21] Тоа покажува дека Кентербери ги користел истите општи принципи на уредување заеднички за сите бенедиктински манастири, иако, невообичаено, манастирот и манастирските згради биле на север, наместо на југ од црквата. Имало посебно поглавје кое сè уште постои, за кое се вели дека е „најголемото од ваков вид во цела Англија“. Витражот овде ја прикажува историјата на Кентербери.[22]

Витражни прозорци

Градбите формирале посебни групи околу црквата. До нив, на северната страна, се наоѓале манастирот и зградите посветени на монашкиот живот. На исток и на запад од нив биле оние кои биле посветени на гостите. Исто така на исток се наоѓала амбулантата, со своја капела. На север, голем отворен двор ги делел манастирските згради од ниските, како што се шталите, амбарите, пекарницата, пиварницата и пералните, населени со слугите. На најголема можна оддалеченост од црквата, надвор од преградата на манастирот, се наоѓало добротворното одделение. Бадемот за помош на сиромашните, со припоена голема сала, го формирал хоспитумот на сиромашните.

Групата згради посветени на монашкиот живот вклучувале два манастири. Големиот манастир бил опкружен со згради кои се суштински поврзани со секојдневниот живот на монасите: црквата на југ, со трпезаријата поставена како и секогаш на спротивната страна, студентскиот дом, издигнат на засводено подножје и главнината во непосредна близина, и конаците на визбата, одговорна за обезбедување храна и на монасите и на гостите, на запад. Премин под студентскиот дом водел кон исток до помалиот или амбулантски манастир, присвоен за болни и изнемоштени монаси.

Урнатините на капелата на амбулантата

Салата и параклисот на амбулантата се протегале источно од овој манастир, по формата и распоредот наликувале на наосот и капелата на корабна црква. Под студентскиот дом, со поглед на зелениот двор или хербариумот, се наоѓала „pisalis“ , заедничката соба на монасите. На неговиот североисточен агол пристапот бил даден од студентскиот дом до тоалетите, зграда во форма на норманска сала, која била долга 44 метри и 7.6 метри широка, и која содржела 55 места. Изградена е со внимателно почитување на хигиената, со проток на вода што тече низ него од крај до крај.

Кружната кула за миење раце
Поглед на ризницата во околу 1814 година

Вториот помал студентски дом за конвенционалните офицери се протегал од исток кон запад. Блиску до трпезаријата, но надвор од манастирите, биле поврзани домашните канцеларии со неа: на север се наоѓала квадратната кујна со 14 метри должина, со пирамидален покрив и кујнскиот двор; на запад, оставата, итн. Амбулантата имала своја мала кујна. Спроти вратата од трпезаријата во манастирот имало две згради во кои монасите се миеле пред и после јадење. Една од нив е кружната двокатна тоалетна кула. [19] На југ од манастирот, блиску до источниот крај на катедралата, се наоѓа ризницата, со карактеристичен октапартитен свод. [21]

Зградите посветени на гостопримството биле поделени во три групи. Групата на свештеникот била „направена на југоисточниот агол на зелениот двор, поставена во близина на најсветиот дел од катедралата, како што доликува на истакнатите црковни или благородници кои му беа доделени“. Зградите на визбата, каде што се забавувале посетителите од средната класа, се наоѓале во близина на западниот крај на наосот. Инфериорните аџии и сиромаси биле префрлени во северната сала, веднаш во рамките на портата.

Свештениците на Христовата црква го вклучувале Јован Ситингбурн (избран во 1222 година, претходно за монах) и Вилијам Чиленден, (избран во 1264 година, претходно монах и благајник на примарот). Манастирот добил право да избира свој претходник доколку местото било празно од папата, и – од Григориј IX па наваму – право на слободни избори (иако архиепископот ќе го надгледува нивниот избор). Монасите од домот ги вклучуваат Етелрик I, Етелрик II, Валтер д'Ејншам, Реџиналд фиц Џоселин (примен како брачен другар непосредно пред неговата смрт), Најџел де Лонгшамп и Ернулф. Монасите често поставувале кандидати за архиепископ од Кентербери, или од нивниот број или од надвор, бидејќи архиепископот номинално бил нивен игумен, но тоа можело да дове до судири со кралот или папата доколку предложат друг човек. – примери се изборите на Болдвин од Форде и Томас Кобам.

Поглед кон хорот

14 и 15 век

[уреди | уреди извор]

Почетокот на 14 век, Истри подигнал каменски технолошки хор, а неговиот наследник, Оксенден вметнал голем прозорец со пет светла во капелата на Свети Анселм. [14]

Катедралата била сериозно оштетена од земјотресот во Доверскиот теснец во 1382 година, губејќи ги своите ѕвона.[23]

План на катедралата во Кентербери што ги прикажува сложените ребра на перпендикуларниот свод во наосот и трансептите
Податотека:Canterbury-Cathedral-Church-of-England-1890-1900.jpg
Поглед од северозапад, околу 1890–1900 година.

Од крајот на 14 век, наосот и трансептите биле повторно изградени, на норманските темели во перпендикуларен стил под раководство на познатиот мајсторски ѕидар Хенри Јевел. [9] За разлика од современата обнова на наосот во Винчестер, каде што голем дел од постоечката ткаенина била задржана и ремоделирана, столбовите биле целосно отстранети и заменети со помалку гломазни готски стил, а старите ѕидови на патеките биле целосно урнати, освен нискиот „цокол“ лево на јужната страна. [9] [8] Повеќе норманска ткаенина била задржана во трансептите, особено во источните ѕидови, [9] и старите апсидни капели не биле заменети до средината на 15 век. [14] Сводовите на новата корабна аркада биле исклучително високи во однос на клеристоријата. [14] Новите трансепти, патеки и наоси биле покриени со сводови. Поголемиот дел од работата била направена за време на раководството на Томас Чиленден (1391–1411): Чиленден изградил и нов хор на источниот крај од наосот, во кој бил вграден постојниот на Истри. [14] Норманскиот камен под на наосот, сепак, опстанал до неговата замена во 1786 година [8]

Перпендикуларниот кораб
Катедрала во Кантербери

Од 1396 година, манастирите биле поправени и реконструирани од ученикот на Јевел, Стивен Лоте, кој го додал лиеренскиот свод. Во овој период бил создаден вагон-сводот. Недостигот на пари и приоритетот даден на обновата на манастирите и домовите значело дека обновата на западните кули била запоставена. Југозападната кула не била заменета до 1458 година, а Норманската северозападна кула опстанала до 1834 година кога била заменета со реплика. [14]

Во околу 1430 година, јужната трансептна апсида била отстранета за да се отвори простор за капела, основана од Лејди Маргарет Холанд и посветена на Свети Михаил и Сите Ангели. Северната трансептна апсида била заменета со капела Лејди, изградена во 1448–1455 година. [14]

Кулата со висина од 72 метри била започната во 1433 година, иако подготовките веќе биле направени за време на Чиленден кога столбовите биле зацврстени. Понатамошното зацврстување било констатирано неопходно околу почетокот на 16 век кога биле додадени потпорни сводови под јужните и западните сводови на кулата. Кулата честопати е позната како „Ангелска стрмница“, по позлатениот ангел кој некогаш стоел на еден од нејзините врвови. [14]

Современ период

[уреди | уреди извор]
Декоративниот фонт во наосот

Реформација, распуштањето и пуританизмот

[уреди | уреди извор]

Во 1642–1643 година, за време на Англиската граѓанска војна, пуританските иконоборци предводени од Едвин Сандис (парламентарецот) предизвикале значителна штета за време на нивното „чистење“ на катедралата.[24] Во таа кампања било вклучено и уништувањето на статуата на Христос во Портата на црквата Христос и уривањето на дрвените порти од страна на група предводена од Ричард Калмер.[25] Статуата не била заменета до 1990 година, но портите биле обновени во 1660 година и во тоа време започнале многу други поправки; тоа продолжило до 1704 година.[26][27]

Мебел

[уреди | уреди извор]

Во 1688 година, дограмерот Роџер Дејвис, граѓанин на Лондон, ја отстранил мисеротрадијата од 13 век и ги заменил со два реда од неговите дела на секоја страна од хорот. Кога сер Џорџ Гилберт Скот извршил реновирање во 19 век, тој го заменил првиот ред на Дејвис, со нови од негов сопствен дизајн, за кои се смета дека вклучуваат многу копии од оние во катедралата Глостер, катедралата Ворчестер и Њу колеџ, Оксфорд.

Западниот дел во 1821 година ја прикажува норманската северозападната кула лево пред обновата (обоена гравура)

Статуи на западниот дел

[уреди | уреди извор]

Повеќето од статуите кои моментално го красат западниот дел на катедралата биле поставени во 1860-тите кога се реновирал Јужниот трем. Во тоа време нишите биле празни, а деканот на соборниот храм сметал дека изгледот на катедралата ќе се подобри доколку се пополнат. Викторијанскиот скулптор Теодор Фајферс бил нарачан да ги создаде статуите и повеќето од нив биле поставени до крајот на 1860-тите. Во моментов има 53 статуи кои претставуваат различни личности кои биле влијателни во животот на катедралата и Англиската црква, како што се свештенството, членовите на кралското семејство, светците и теолозите. Застапени се архиепископите од Кантербери од Августин Кантербериски и Ланфранк, до Томас Кранмер и Вилијам Лауд. Вклучени се кралевите и кралиците од Етелберхт и Берта од Кент, до Викторија и Елизабета II.[28]

Од 18 век до денес

[уреди | уреди извор]
Портата Крајстчерч со новата (1990) бронзена статуа на Христос; оригиналот бил уништен во 1643 година

Оригиналните кули на портата на црквата Христос биле отстранети во 1803 година и биле заменети во 1937 година. Статуата на Христос била заменета во 1990 година со бронзена скулптура на Христос од Клаус Рингвалд.[26]

Оригиналната норманска северозападна кула, која имала оловен шпиц до 1705 година, [15] била урната во 1834 година поради структурни проблеми. [14] Таа била заменета со близнак во нормален стил на југозападната кула (дизајнирана од Томас Мапилтон), сега позната како кула Арундел, обезбедувајќи посиметричен изглед за катедралата.[27][29] Ова било последната голема структурна промена на катедралата што била направена.

Во 1866 година, постоеле шест резиденцијални канони, од кои еден бил припоен кон архиѓаконијата во Кентербери, а друга кон онаа на Мејдстон. Во септември 1872 година, голем дел од покривот на капелата Света Троица бил целосно уништен од пожар. Немало значителни оштетувања на каменоста и внатрешноста и оштетувањата биле бргу санирани.[30]

Катедралата не претрпела сериозни оштетувања за време на ниту една светска војна

За време на бомбардирањето на Втората светска војна, библиотеката на катедралата била уништена,[31] но катедралата не претрпела голема штета од бомбите; локалните пожарникари го гаснеле пламенот на дрвениот покрив.[32]

Во 1986 година, во северозападниот трансепт, на местото каде што бил убиен Томас Бекет, бил поставен нов маченички олтар, првиот нов олтар во катедралата по цели 448 години. Монтиран на ѕидот над неа, има метална скулптура на скулпторот од Труро, Гилс Бломфилд, која прикажува крст опкружен со два меча обоени со крв, кои заедно со сенките што ги фрлаат ги претставуваат четворицата витези кои го убиле Бекет. Камената плоча, исто така, ја одбележува посетата на папата Јован Павле II на Обединетото Кралство во 1982 година [33] Скулптурата Транспорт на Антони Гормли била откриена во криптата во 2011 година. Изработена е од железни клинци од покривот на југоисточниот трансепт.[34]

Во 2015 година, Сара Мулали и Рејчел Тревик станале првите жени кои биле ракоположени за епископи во катедралата, како бискуп на Кредитон и епископ од Глостер, соодветно.[35] Во 2022 година, било објавено дека Дејвид Монтејт, кој е отворен геј и во граѓанско партнерство, ќе служи како декан на катедралата.[36][37]

Катедралата е полковна црква на кралскиот полк на принцезата од Велс и место за дипломирање на Универзитетот во Кент [38] и Универзитетот Крист во Кантербери.[39]

Конзервација

[уреди | уреди извор]

Голем дел од каменоделството во катедралата во Кентербери е оштетено и се распаѓа, покривите протекуваат и голем дел од витражот е тешко кородиран. Последниот петгодишен структурен преглед [40] открил дека комбинацијата од вековни атмосферски влијанија, загадување и постојана употреба го направиле својот данок врз античката градба и на некои сериозни проблеми им е потребно итно реновирање.

Единствениот најголем предизвик е покривот. Катедралата е покриена со огромно пространство од олово и додека поголемиот дел од дрвената рамка останува здрава, голем дел од оловото треба да биде заменето. Дополнително, голема количина бетон што го обвиткува дното на гредите на покривот треба да се отстрани и да се замени со традиционални дрвени подножја.

Подеднакво важна е и конзервацијата на надворешната ѕидарија, особено на северната страна на објектот. Катедралата е делумно изградена од камен со потекло од Каен. Во изминатиот период биле преземени детални археолошки студии за да се идентификува точно кои камења треба да се заменат или поправат. Дополнително, се користат специјални техники за чистење за отстранување на насобраните хемиски наслаги кои се многу штетни за зградата. Што се однесува до внатрешноста, приоритетите вклучуваат декорација на сводовите на капелата Троица, конзерваторски работи во неколку други капели и големи подобрувања на зградата на Ризницата, која меѓу другото ги содржи и просториите за вежбање на хорот.

Еден од многуте витражи во катедралата во Кантербери

Најраните обоени стаклени прозорци во катедралата датираат од крајот на 12 век, додека другите се нови како четирите прозорци на Ервин Босањи во југоисточниот трансепт (1957). Голем дел од нив веќе биле конзервирани и заштитени од тимот на конзерватори за витраж предводени од Леони Селигер. Но останува да се направи многу поголемо зачувување, особено на окулусовиот прозорецо во југоисточниот трансепт – кружен прозорец од крајот на 12 век.[41]

Во текот на есента 2008 година, била завршена големата реставрација на оловниот покрив над трансептот по цена од приближно 500.000 фунти.[42] Во 2018 година бил заменет оловниот покрив на наосот.[43] Обемната реставрација на катедралата која се одвила во текот во средината на 2018 година била дел од распоредот 2016-2021 година, кој исто така вклучувал подобрено уредување и пристапност, нови капацитети за посетители и општа надворешна реставрација.[44] Таканаречениот проект за патување во Кантербери [45] се очекувало да чини скоро 25 милиони фунти; Финансирањето вклучувало грант од 13,8 милиони фунти од лотаријата за наследство, 10,9 милиони фунти од фондот на катедралата во Кантербери и 250.000 фунти од Пријателите на катедралата.[43]

Историски ознаки

[уреди | уреди извор]

Катедралата и нејзините области опфаќаат голем број на наведени згради. Најголем дел од нив се наведени во Одделението I, како највисока оценка, со многу помал број наведени во Одделение II.

Одделение I

[уреди | уреди извор]

Самата катедрала е наведена во Одделение I [1] Други градби наведени во Одделение I се: Кужата на комората,[46] главната порта во катедралата,[46] манастирот,[46] премин познат како Дарк Ентри,[46] кулата Лаваторија,[46] Библиотеката,[46] Мајстер Омерс, на бр.16 Пределот, првично гостинска куќа за посетители,[46] норманските скалила,[46] портата пред Селинге,[46] капелата на претходникот,[46] остатоците од визбата во градината на архиепископската палата,[46] самата архиепископска палата,[46] архиѓаконот од куќата на Кентербери,[46] Канцеларијата на Апелациониот фонд на катедралата и Деканатот,[46] Волфсоновата библиотека,[46] и областите бр. 22-26 и 27 и 28.[46][46]

Одделение II*

[уреди | уреди извор]

Зградите наведени во Одделение II* вклучуваат; Бр. 17 Катедрални прегради, влезот на аџиите или пентисот прикачен на бројот 29, катедралата и споменикот на војната во округот Кент.

Закажани споменици

[уреди | уреди извор]

Приориатот Крајстчерч и Архиепископската палата и Норманските скалила, Салата на визбата и Влезот на аџиите се исто така назначени споменици, последните три под композитен список, Споменици во пределот на катедралата во Кантербери.[47]

Фондација

[уреди | уреди извор]
Главен западен влез, катедрала во Кантербери

Фондацијата претставува овластен кадровски објект на катедралата, од кои малкумина се свештеници. Поглавар на катедралата е деканот, моментално Дејвид Монтејт, кому му помагаат 30 каноници, од кои четири се резиденцијални, а другите се почесни назначувања на високи свештеници во епархијата. Исто така, постојат голем број лаички каноници кои сите заедно го формираат поголемото поглавје кое ја има правната одговорност и за самата катедрала и исто така и за формалниот избор на архиепископ кога има празно место за претставништво. Според англискиот закон и обичај, тие можат да го изберат само лицето кое е номинирано од монархот по совет на премиерот. Фондацијата, исто така, вклучува хористи, лаици, орагунисти, стипендисти на кралот, шесте проповедници и низа други службеници; некои од овие постови умираат, како онаа на берберот на катедралата. Катедралата има работна сила од над 300 (од кои многу работат со скратено работно време) и приближно 800 волонтери.

Декан и комора

[уреди | уреди извор]

Од 1 август 2022 година:[48]

  • Дин - Дејвид Монтејт (од 17 декември 2022 година)
  • Архиѓакон од Кентербери и Канонски Резиденцијал - Вилијам Адам (Архиѓакон и Канон од 18 јули 2022 година)
  • Канонски Библиотекар – Тим Неиш (од 22 април 2018 година) [49]
  • Канонски Мисионер – Ема Пенингтон (од 16 март 2019 година) [50]
  • Канонски благајник (Епархиски канон) – Ендрју Дод (од инсталацијата на 27 септември 2020 година)

Катедралата користи „Продекан“ не на еден конкретен назначен, туку за да се повика на Канонот во резиденцијата за секој месец.

Мали каноници:

  • Прецентор - Дејвид Ропер (привремен, од 11 септември 2022 година)

Финансии

[уреди | уреди извор]

Катедралата во Кантербери не добива никакво владино или државно финансирање а добива единствено повремени грантови како англискиско наследство. Не е финансирана ниту од Англиската црква. Црковните повереници плаќаат само плата на деканот и двајца од резиденцијалните каноници. Затоа, катедралата главно се самофинансира.

Одржувањето на катедралата чини околу 20.000 фунти дневно. (2023) [51] За да ги исполни овие трошоци, катедралата треба да се потпре на приходите од влезните такси што ги плаќаат посетителите и голем број комерцијални операции како што се изнајмување на своите имоти, продавница на катедралата, како и хотелот и конференцискиот центар Cathedral Lodge.[52]

Апелација

[уреди | уреди извор]

Апелот „Зачувај ја катедралата во Кентербери“ бил лансиран во октомври 2006 година за да се заштити и подобри иднината на катедралата како центар на обожавање, наследство и култура. Целта била да се соберат 50 милиони фунти; до крајот на 2010 година биле собрани 11,5 милиони фунти, и во мај 2014 година над 20 милиони фунти.

Основниот дел од програмата за собирање средства е фокусиран на ткаенината на катедралата. Големите веќе идентификувани проекти за конзервација-реставрација ќе чинат 30 милиони фунти. Зачувувањето е најитниот елемент на кампањата. Апелацијата - трета од ваков вид по големите активности за собирање средства во Кентербери во 1950-тите и 1970-тите – започнала за финансирање на овие проекти. Собирањето средства ќе се одвива во текот на неколку години и на национално и на меѓународно ниво, нагласувајќи ја улогата на катедралата како мајка црква на светската англиканска заедница и како место на светско наследство. Интегрирана програма за конзервација која се однесува на приоритетните области е изготвена од геодетот на катедралата, Џон Бартон.

Големите проекти за поправка и конзервација што ќе бидат финансирани вклучуваат покриви на наосот, патеки и северозападни и југоисточни трансепти; камени резби, врвови и камени облоги на централната Бел Хари Тауер; работа на северната страна на капелата Круна; конзервација на влезот на Христовата црковна порта во пределот; конзервација на витраж и околните камени работи низ катедралата; и зачувување на збирката на историски книги и ракописи.

Дополнително, има планови за реновирање на оргулите на катедралата и веќе се завршени реновирањето на Домот на хорот, обезбедувајќи подобри капацитети за хористите. Планирани се подобрувања на структурата на зградите на библиотеката и на аудио-визуелните и светлосните системи на катедралата, што значително ќе им користи на посетителите, вклучувајќи ги и лицата со посебни потреби, лицата со оштетен вид и наглувите. Апелот, исто така, има за цел да го развие застарениот простор за работилница и студиото за обоено стакло, со цел да се обезбеди опстанок на Кантербери како центар на извонредност за виталните занаетчиски вештини и да се промовира одржлива основа за одржување за работа на катедралата, што може да се види од јавен.

Групата за собирање средства се нарекува Катедрална фондација во Кантербери, независна, регистрирана добротворна организација (1112590) која бара средства за да обезбеди конзервација, занаетчиство, музика и образование. Во средината на 2017 година, главен извршен директор станала Сара Френкланд. Труст успеала да ги добие потребните 24,7 милиони фунти за повеќегодишната програма за реставрација на Патувањето во Кантербери, која била планирана да заврши во 2021 година. Во 2016-2017 година, Фондот добил 3,66 милиони фунти во донации и дополнителни 1,61 милиони фунти биле ветени за идни проекти. Следниот план бил да се соберат средства за обновување и подобрување на оргулата до 2020 година. Во 2017 година, катедралата планирала да го отвори новиот Центар за добредојде во 2019 година, со изложбени простори и галерија за гледање.[53]

Полициска служба

[уреди | уреди извор]

Катедралата има своја полициска служба, позната како блиски полицајци на катедралата во Кантербери. Тие се потврдени полицајци, со овластувања за апсење, кои ја контролираат и штитат катедралата и ја затвораат. Тие исто така соработуваат со полицијата во Кент.

Музика

[уреди | уреди извор]

Полифонична музика напишана за монасите на Христовата црква, денес катедрала во Кантербери, опстојува од 13 век. Катедралата можеби имала оргули уште во 12 век,[54] иако имињата на орагунисти се запишани од почетокот на 15 век.[55] Еден од најраните именувани композитори поврзани со катедралата во Кантербери бил Леонел Пауер, кој бил назначен за мајстор на новиот хор Лејди Капел формиран во 1438 година.

Реформацијата донела период на опаѓање на музиката на катедралата која била оживеана во времето на Томас Невил на почетокот на 17 век. Невил вовел инструменталисти во музиката на катедралата кои свиреле на корнет, веројатно членови на градскиот бенд. Катедралата набавила комплети рекордери, лајти и виоли за употреба на момчињата од хорот.[54]

Оргула

[уреди | уреди извор]

Орагулата во Кентербери е од четири прирачници и се наоѓа и во јужните и на северните патеки, како и на коработ. Изградена е во 1886 година од страна на Хенри Вилис, а потоа повторно изградена во средината на 20 век. Таа била повторно изградена од Х. П. Мандер во 1978 година и се намалила на три прирачници во тоа време. Дејвид Флод, оргулар и мајстор на хористите повеќе од 40 години, го надгледувал редизајнот, спецификацијата и целосното проширување и реконструкција во 2018-2020 година [56] Таа денес е целосно обновена и значително зголемена, вклучително и враќање на четврти прирачник, од Харисон и Харисон со завршена работа во февруари 2020 година [57]

Оргулари

[уреди | уреди извор]

Оргуларите и асистентите во катедралата во Кентербери ги вклучувале композиторите Вилијам Шелби, Клемент Чарлтон Палмер, Џералд Хокен Најт и Филип Мур и музичките директори Алан Викс и Стивен Дарлингтон. По 42 години како помошник оргулар и мајстор на оргулар , Дејвид Флод се пензионирал на 29 декември 2020 година [58] По 10 години како помошник оргулар, а подоцна и директор на хорот за девојки и период како в.д. директор за музика, Дејвид Њусхолм бил назначен за директор за музика во јули 2021 година [59] Помошник оргулар е Џејми Роџерс и тој бил назначен во декември 2021 година [60]

Хорови

[уреди | уреди извор]

Во катедралата во Кантербери постои хорска традиција веќе 1400 години. Хорот на катедралата се состои до 25 момчиња хористи и 12 лаици и хорски научници. Момчињата се на возраст од осум до тринаесет години. Тие добиваат стипендии и го посетуваат училиштето Сент Едмунд во Кентербери. Има седум хорски богослужби неделно со Choral Evensong во 17:30 од понеделник до петок, со момчињата сами во четврток и мажите во среда. Во сабота и недела има вечерна песна во 15:15 или 17:30 часот и Евхаристија во недела во 11 часот. Има бројни дополнителни услуги, особено на Божиќ, Велигден и Педесетница.

Хорот за девојки на катедралата во Кентербери бил основан во 2014 година и нивниот прв настап на Evensong, во јануари, бил посетен од повеќе од 600 луѓе и широко покриен од меѓународниот печат.[61][62] Првиот концерт го одржале во декември истата година.[63] Тие денес подеднакво ги делат своите должности со момчињата од хорот и понекогаш работат заедно. Девојчињата се на возраст од 12 до 18 години. Тие посетуваат локални училишта во Кентербери а некои подалеку.

Во февруари 2023 година било објавено дека целата рамка за детските хористи во катедралата во Кантербери ќе се менува и дека тие повеќе нема да се качуваат или посетуваат во училиштето Сент Едмунд, предизвикувајќи локални и меѓународни коментари.[64][65]

Ѕвона

[уреди | уреди извор]
Големиот Данстан. Recording на YouTube

Катедралата има вкупно 21 ѕвона во трите кули:

Југозападната кула (Оксфордска кула) го содржи главниот прстен на ѕвона на катедралата, обесени за промена на ѕвонење во англиски стил. Има четиринаесет ѕвона – прстен од дванаесет со два полутона, кои овозможуваат ѕвонење на десет, осум или шест ѕвона додека се уште остануваат во склад. Сите ѕвона биле излеани во 1981 година од страна на Леарницата Вајтчепел Бел од седум ѕвона од старите дванаесет ѕвона со додаден нов метал и повторно обесени во нова рамка. Должината на јажињата била зголемена со истовремено спуштање на подот на ѕвонечката комора на нивото на сводот на јужната патека, исто така овозможувајќи новите ѕвона да бидат поставени пониско во камбанаријата од старото, со намера да се намали стресот врз средновековната структура. Најтешкото ѕвоно (тенор) на овој прстен тежи 1.767 килограми.[66]

Северозападната кула (Арунделска кула) го содржи часовникот на катедралата. Ѕвоната од пет четвртини биле земени од старото ѕвонче од дванаесет во Оксфордската кула (каде што првично се наоѓал часовникот) и обесени од греди во кулата Арундел. Ѕвончињата се удираат на осмиот грегоријански тон, кој се користи и на колеџот Мертон, Оксфорд. Часот се удира на Грејт Данстан, најголемото ѕвоно во Кент со 3.179 кг,[67] што исто така се ниша во недела наутро за Матинс.

Во 1316 година, Хенри од Истри дал големо ѕвоно посветено на Свети Тома, кое тежело 3,630 килограми. Подоцна, во 1343 година, претходникот Хатбранд дал ѕвона посветени на Исус и Свети Данстан. Во тоа време, камбаните во кампањи биле повторно обесени и нивните имиња биле запишани како „Исус“, „Данстан“, „Марија“, „Крундејл“, „Елфи“ и „Томас“. Во земјотресот во Доверскиот теснец во 1382 година, кампањот паднал, уништувајќи ги првите три именувани ѕвона. По неговата реконструкција, другите три ѕвона биле повторно ставени, заедно со уште две, од кои нема запис.

Најстарото ѕвоно во катедралата е Хариевото ѕвоно (приближно 400 кг) [68] ), кое виси во кафез на врвот на централната кула на која ѕвоното го дава своето име. Ова ѕвоно било дадено од Џозеф Хеч во 1635 година и ѕвони во 8 наутро и 9 попладне секој ден за да го објави отворањето и затворањето на катедралата, а исто така повремено и за богослужбите.[69]

Катедралата, исто така, го има чуварот на ѕвоното на ХМС <i id="mwAyM">Кантербери</i>, лесен крстосувач од времето на Првата светска војна, закачен во близина на капелата Бафс во југозападниот премин.

Два листови од Библијата на Лигфилд

Библиотека

[уреди | уреди извор]

Библиотеката на катедралата има збирка од околу 30.000 книги и памфлети отпечатени пред 20 век и околу 20.000 подоцнежни книги и серии. Многу од претходните книги биле набавени како дел од донираните збирки. Таа е богата со црковна историја, постара теологија, британска историја (вклучувајќи ја локалната историја), патувања, наука и медицина и движење против ропството. Збирките на библиотеката се вклучени во онлајн каталогот на библиотеката на Универзитетот во Кент.[70]

Во јули 2018 година, катедралата купила на аукција средновековна Библија на Трусел за 100.000 фунти. Оваа Библија, подоцна преименувана во „Лајфилдска Библија“, по монахот Вилијам Лигфилд, претходно била во Кентербери и била отстранета по распуштањето на манастирите.[71]

Забелешки

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ Зборот „метрополитички“ се однесува на улогата на надбискупот од Кантербери како митрополит епископна Провинцијата Кантербери во Црквата на Англија.
  2. ↑ Ælfheah is venerated as St Alphege.[13]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ 1,0 1,1 Historic England. „Повеќе за објектот во базата ({{{num}}})“. National Heritage List for England. Посетено на 6 August 2023.
  2. ↑ „A Walk Around Canterbury Cathedral“. ParadoxPlace.com. Архивирано од изворникот на 3 October 2017. Посетено на 8 December 2017.
  3. ↑ „The Constitution“ (PDF). Canterbury Cathedral. July 2023. Посетено на 3 November 2023.
  4. ↑ Thomas Allen, Thomas Wright The History and Antiquities of London, Westminster, Southwark and Parts Adjacent Vol 3,1839, publisher George Virtue,London,pp 447–450
  5. ↑ „Canterbury Cathedral- A Virtual Tour“. Архивирано од изворникот на 28 December 2008. Посетено на 7 October 2008.
  6. ↑ Labadi, Sophia (2013). UNESCO, Cultural Heritage, and Outstanding Universal Value: Value-based Analyses of the World Heritage and Intangible Cultural Heritage Conventions. Rowman & Littlefield. стр. 170. ISBN 978-0-7591-2256-7.
  7. ↑ „AD 1000 — Canterbury Cathedral“. Current Archaeology. 24 May 2007. Архивирано од изворникот на 17 September 2010. Посетено на 16 March 2012.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 Blockley, Kevin; Bennett, Paul. „Canterbury Cathedral“. Canterbury Archaeological Trust. Архивирано од изворникот на 12 April 2012. Посетено на 12 March 2012.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 Willis 1845.
  10. ↑ „St Dunstan (Biographical details)“. British Museum. Архивирано од изворникот на 14 April 2014. Посетено на 13 April 2014.
  11. ↑ Encomium Emmae Reginae by Alistair Campbell, p. xl, https://archive.org/details/in.ernet.dli.2015.185337/page/n38/mode/1up?q=Imme
  12. ↑ „Emma of Normandy, who was she?“. 3 August 2015. Архивирано од изворникот на 12 February 2022. Посетено на 12 February 2022.
  13. ↑ Farmer 1992, стр. 17–18.
  14. ↑ 14,00 14,01 14,02 14,03 14,04 14,05 14,06 14,07 14,08 14,09 14,10 14,11 14,12 14,13 14,14 14,15 14,16 14,17 Cook 1949.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 Withers 1897.
  16. ↑ „Campanile mount“. Pastscape. English Heritage. Архивирано од изворникот на 4 April 2015.
  17. ↑ 17,0 17,1 English Romanesque Art 1066–1200. Catalogue of an Exhibition held at the Hayward Gallery, London, 5 April-8 July 1984. London: Arts Council of Great Britain. 1984. стр. 33–34.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 Blick 2005.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 —— (1868). „The Architectural History of the Conventual Buildings of the Monastery of Christ Church in Canterbury“. Archaeologia Cantiana. 7: 1–206.
  20. ↑ English Romanesque Art 1066–1200. Catalogue of an Exhibition held at the Hayward Gallery, London, 5 April-8 July 1984. London: Arts Council of Great Britain. 1984. стр. 374.
  21. ↑ 21,0 21,1 Fergusson, Peter (2006). „Modernization and Mnemonics at Christ Church, Canterbury: The Treasury Building“. Journal of the Society of Architectural Historians. 65 (1): 50–67. doi:10.2307/25068238. JSTOR 25068238.
  22. ↑ „The Great Cloister and Chapter House of Canterbury Cathedral“. Atlas Obscura. Архивирано од изворникот на 22 June 2018. Посетено на 30 July 2018.
  23. ↑ „Expert predicts 5.5 magnitude earthquake could hit London at any time“. Independent.co.uk. 23 October 2011. Архивирано од изворникот на 9 June 2019. Посетено на 16 December 2020.
  24. ↑ Spraggon, Julie (30 July 2018). Puritan Iconoclasm During the English Civil War. Boydell Press. ISBN 978-0-85115-895-2. Архивирано од изворникот на 31 July 2018. Посетено на 30 July 2018 – преку Google Books.
  25. ↑ „The missing figures in Canterbury's stained glass – Tate“. Tate.org.uk. Архивирано од изворникот на 12 July 2018. Посетено на 30 July 2018.
  26. ↑ 26,0 26,1 „ccgate – Canterbury History“. Canterbury-archaeology.org.uk. Архивирано од изворникот на 6 August 2018. Посетено на 30 July 2018.
  27. ↑ 27,0 27,1 „1,400 Years of History“. Canterbury-cathedral.org. Архивирано од изворникот на 12 July 2018. Посетено на 30 July 2018.
  28. ↑ „Canterbury Cathedral statues honour Queen and Duke“. BBC. 27 March 2015. Архивирано од изворникот на 31 July 2018. Посетено на 30 July 2018.
  29. ↑ „Engineering Timelines – Canterbury Cathedral“. Engineering-timelines.com. Архивирано од изворникот на 12 July 2018. Посетено на 30 July 2018.
  30. ↑ „The fire in the Canterbury Cathedral 1872“. Illustrated London News. 14 September 1872. Архивирано од изворникот на 4 May 2009. Посетено на 5 December 2014.
  31. ↑ Juergensmeyer, Mark; Roof, Wade Clark (30 July 2018). Encyclopedia of Global Religion. SAGE. ISBN 978-0-7619-2729-7. Архивирано од изворникот на 31 July 2018. Посетено на 30 July 2018 – преку Google Books.
  32. ↑ „The restoration of Canterbury Cathedral“. Bbc.co.uk. Архивирано од изворникот на 27 October 2018. Посетено на 30 July 2018.
  33. ↑ „Thomas Becket Altar (Martyrdom)“. Canterbury Historical & Archaeological Society. Архивирано од изворникот на 17 April 2018. Посетено на 2 April 2019.
  34. ↑ Durrant, Nancy (31 January 2011). „After Angel of the North, a body of nails in a cathedral“. The Times (70170). стр. 11. Архивирано од изворникот на 11 January 2023. Посетено на 24 August 2022.
  35. ↑ „First female diocesan bishop in C of E consecrated“. Anglican News. Архивирано од изворникот на 6 January 2016. Посетено на 23 July 2015.
  36. ↑ „Partnered gay priest appointed dean of Canterbury Cathedral“. Anglican Ink. 12 October 2022. Архивирано од изворникот на 12 October 2022. Посетено на 2022-10-12.
  37. ↑ „New Dean of Canterbury Announced“. Canterbury Cathedral. 2022-10-10. Архивирано од изворникот на 11 October 2022. Посетено на 2022-10-12.
  38. ↑ „Your graduation day“. University of Kent. Архивирано од изворникот на 21 October 2017. Посетено на 8 December 2017.
  39. ↑ „Your Graduation Day at Canterbury Cathedral“. Canterbury Christ Church University. Архивирано од изворникот на 1 January 2018. Посетено на 8 December 2017.
  40. ↑ „Spring/Summer Newsletter 2014“ (PDF). Canterbury Cathedral Trust. Архивирано од изворникот (PDF) на 28 May 2015. Посетено на 28 May 2015.
  41. ↑ „Canterbury Cathedral appeal reaches £11.5m“. BBC News. 12 December 2010. Архивирано од изворникот на 22 November 2018. Посетено на 21 July 2018.
  42. ↑ „Cathedral roof repair work starts“. News.bbc.co.uk. 7 September 2008. Архивирано од изворникот на 12 July 2018. Посетено на 30 July 2018.
  43. ↑ 43,0 43,1 „Canterbury Cathedral £25 million restoration leaves it like a building site“. Kentonline.co.uk. 23 June 2018. Архивирано од изворникот на 12 July 2018. Посетено на 30 July 2018.
  44. ↑ „Physical Works“. Canterbury-cathedral.org. Архивирано од изворникот на 22 June 2018. Посетено на 30 July 2018.
  45. ↑ „Charting the Journey“ (PDF). Canterbury-cathedral.org. 2018. Архивирано од изворникот (PDF) на 12 July 2018. Посетено на 30 July 2018.
  46. ↑ 46,00 46,01 46,02 46,03 46,04 46,05 46,06 46,07 46,08 46,09 46,10 46,11 46,12 46,13 46,14 46,15 46,16 Historic England. „Повеќе за објектот во базата ({{{num}}})“. National Heritage List for England. Посетено на 27 July 2023.
  47. ↑ „Monuments in the precinct of Canterbury Cathedral“. Historic England. Посетено на 27 July 2023.
  48. ↑ „Chapter Members“. Архивирано од изворникот на 2 October 2020. Посетено на 2 October 2020.
  49. ↑ „A New Canon Librarian For Canterbury“ (англиски). Архивирано од изворникот на 15 August 2020. Посетено на 2018-05-31.
  50. ↑ „The Cathedral and Metropolitical Church of Christ, Canterbury“ (PDF). Canterbury Cathedral. March 2019. Архивирано од изворникот (PDF) на Jan 2, 2020.
  51. ↑ „Did you know?“. Canterbury-cathedral.org. Архивирано од изворникот на 12 July 2018. Посетено на 30 July 2018.
  52. ↑ „Conference & Meeting Facilities“. Canterbury-cathedral.org. Архивирано од изворникот на 12 July 2018. Посетено на 30 July 2018.
  53. ↑ „Annual Report“ (PDF). Canterbury-cathedral.org. 2017. Архивирано од изворникот (PDF) на 12 July 2018. Посетено на 30 July 2018.
  54. ↑ 54,0 54,1 Roger Bowers, 'The Liturgy of the Cathedral and its music, c. 1075–1642', In: A History of Canterbury Cathedral, ed. P. Collinson, N. Ramsay, M. Sparks. (OUP 1995, revised edition 2002), pp. 408–450.
  55. ↑ Canterbury Cathedral: organs and organists.
  56. ↑ House, Canterbury Cathedral Cathedral; Canterbury, 11 The Precincts (2018-08-14). „First new pipes arrive for Cathedral organ“. Canterbury Cathedral (англиски). Архивирано од изворникот на 19 April 2022. Посетено на 2022-04-19.
  57. ↑ „The National Pipe Organ Register – NPOR“. Архивирано од изворникот на 6 July 2020. Посетено на 16 December 2020.
  58. ↑ „David Flood, the Cathedral's Director of Music, says farewell after four decades“. The Canterbury Society (англиски). 2020-12-29. Архивирано од изворникот на 26 May 2022. Посетено на 2022-04-19.
  59. ↑ House, Canterbury Cathedral Cathedral; Canterbury, 11 The Precincts (2021-07-02). „New Director of Music announced“. Canterbury Cathedral (англиски). Архивирано од изворникот на 9 July 2022. Посетено на 2022-04-19.
  60. ↑ House, Canterbury Cathedral Cathedral; Canterbury, 11 The Precincts (2021-12-22). „New Assistant Director of Music appointed“. Canterbury Cathedral (англиски). Архивирано од изворникот на 19 April 2022. Посетено на 2022-04-19.
  61. ↑ Meikle, James (9 January 2014). „Schoolgirls end Canterbury Cathedral tradition of male-only choral singing“. The Guardian. Архивирано од изворникот на 8 July 2017. Посетено на 14 December 2016.
  62. ↑ „All-girl choir makes history at Canterbury“. Press Association. 26 January 2014. Архивирано од изворникот на 6 June 2015. Посетено на 9 December 2014.
  63. ↑ Furness, Hannah (28 November 2014). „First Canterbury Cathedral all-girl choir makes its Christmas concert debut“. The Telegraph. Архивирано од изворникот на 11 June 2016. Посетено на 5 April 2018.
  64. ↑ „'It left us in shock and horror - we don't want these changes'“. Kent Online (англиски). 2023-03-04. Посетено на 2023-08-18.
  65. ↑ „Equality and Inclusion Plan for Boys' and Girls' Choirs“. Canterbury Cathedral (англиски). Посетено на 2023-08-18.
  66. ↑ Love, Dickon. „Canterbury Cathedral, Oxford Tower“. Love's Guide to the Church Bells of Kent. Архивирано од изворникот на 27 August 2018. Посетено на 26 August 2018.
  67. ↑ Love, Dickon. „Canterbury Cathedral, Arundel Tower“. Love's Guide to the Church Bells of Kent. Архивирано од изворникот на 27 August 2018. Посетено на 26 August 2018.
  68. ↑ Love, Dickon. „Canterbury Cathedral, Central Tower“. Love's Guide to the Church Bells of Kent. Архивирано од изворникот на 27 August 2018. Посетено на 26 August 2018.
  69. ↑ Stahlschmidt 1887
  70. ↑ „History and heritage; Library“. Canterbury Cathedral. Архивирано од изворникот на 14 September 2010.
  71. ↑ Media, ATG. „Medieval bible bought at auction to return to Canterbury Cathedral after 500 years away“ (англиски). Antiques Trade Gazette. Архивирано од изворникот на 2 August 2018. Посетено на 2 August 2018.

Библиографија

[уреди | уреди извор]

Дополнителна литература

[уреди | уреди извор]

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Кантербериска_катедрала&oldid=5295156“