Староокситански јазик (окситански: occitan ancian) нарекуван и старопровансалски јазик – најраниот облик на окситороманските јазици како што е пренесен во записите од осмиот до четиринаесеттиот век.[1][2] Староокситанскиот вообичаено ги вклучува раноокситанскиот и староокситанскиот јазик. Средноокситанскиот понекогаш е вклучуван во староокситанскиот, а понекогаш во модерниот окситански јазик.[3] Поимот окситан (occitanus) се појавил околу 1300 година[4], па во средновековните текстови староокситанскиот стои како „романски“ или „провансалски“ јазик.
Меѓу најраните записи на окситанскиот јазик се Tomida femina, Boecis, и Cançó de Santa Fe. Староокстинскиот, јазикот кој го користеле трубадурите, бил првиот романски јазик со книжевен корпус и имал огромно влијание на развојот на лирската поезија кај другите европски јазици. Интерпункцијата била одлика на правописот и истата денес преживува во каталонскиот и гасконскиот јазик.
Старокаталонскиот јазик произлегол од староокситанскиот меѓу единаесеттиот и четиринаесеттиот век. Рани текстови на каталонски се Homilies d'Organyà, Cançó de Santa Fe и Greuges de Guitard Isarn.
Староокситанскиот се менувал и еволуирал низ историјата.
Изговорот на староокситанскиот е реконструиран врз основа на последните еволутивни промени на јазикот.[1][2]
↑ 2,02,1André Bianchi et Alan Viaut, La lenga del trobar. Precís de gramatica d'occitan ancian, Извадоци(француски)
↑"Раноокситански период вообичаено се смета периодот од околу 800 до 1000 година, староокситански од 1000 до 1350 година, и средноокситански од 1350 до 1550 година" in William W. Kibler, Medieval France: An Encyclopedia, Routledge, 1995, ISBN 0-8240-4444-4
