Генетика и археогенетика на Јужна Азија

Од Википедија — слободната енциклопедија

Генетика и археогенетика на Јужна Азија е проучување на генетиката и археогенетиката на етничките групи на Јужна Азија. Таа има за цел да ја открие генетската историја на овие групи. Географската положба на Индискиот Потконтинент го прави неговиот биодиверзитет важен за проучување на раното распространување на анатомски современи луѓе низ Азија.

Врз основа на варијации на митохондриската ДНК (мтДНК), генетското единство кај различни јужноазиски субпопулации покажало дека повеќето од јазлите на предците на филогенетското дрво од сите типови мтДНКпотекнуваат од потконтинентот. [1] Заклучоците од студиите засновани на варијација на хромозомот Y и варијација на автосомната ДНК се различни.

Генетскиот состав на современите јужноазијци може да се опише како комбинација на западноевроазиски предци со раздвоени источноевроазиски предци. Последните првенствено вклучуваат предложена автохтона јужноазиска компонента (наречена Антички предци јужни Индијанци, кратко „ААСИ“) која е далечно поврзана со андаманските народи, како и со источните Азијци и Абориџините Австралијци, и понатаму вклучуваат дополнителни, регионално променлив исток и компоненти од Југоисточна Азија. [2] [3] [4] [5]

Предложеното потекло од типот ААСИ е најблиску до незападноевроазискиот дел, наречен S-компонента, извлечен од јужноазиските примероци, особено оние од племето Ирула, и генерално се наоѓа низ сите јужноазиски етнички групи во различни степени Западноевроазиското потекло, конкретно компонента поврзана со античкиот Иран, го формира главниот извор на јужноазискиот генетски состав и во комбинација со различни степени на потеклото на ААСИ, ја формирал периферијата на Инд околу ~ 5400-3700 п.н.е., што го сочинува главниот предок на повеќето современи јужноазиски групи. Потеклото на периферијата Инд, околу вториот милениум п.н.е., се измешало со друг западноевроазиски бран, дојдовната компонента Јамнаја-степски главно со посредство на мажи формирајќи ги Предците на Северните Индијци (ПСИ), додека во исто време придонела за формирање на Предците на Јужните Индијци (ПЈИ) по мешање со ловци-собирачи кои имаат повисоки пропорции на потекло поврзани со ААСИ. Градиентот ПСИ-ПЈИ, како што е прикажан со повисокиот процент на ПСИ кај традиционално високата каста и кај индоевропските говорители, што резултирало поради мешањето помеѓу ПСИ и ПЈИ по 2000 година п.н.е. во различни размери, се нарекува индиски клин. Коимпонентата на потекло од Источна Азија го формира главното потекло меѓу тибето-бурманските и касиските говорители, и генерално е ограничена на хималајските подножја и североисточна Индија, со значително присуство, исто така, во групите што зборуваат мунда, како и во некои популации од северниот, централниот и источна Јужна Азија. [6] [7] [8] [9] [10] [11] [12]

Преглед[уреди | уреди извор]

  Современите јужноазиски народи се потомци на комбинација на западноевроазиски предци (особено компонентите „антички ирански“ и „ западен степски сточар“) со автохтона јужноазиска компонента (наречена Антички Јужни Индијци, кратко „ААСИ“) најблиску до незападноевроазиското дел извлечен од јужноазиски примероци; далечно поврзани со андаманските народи, како и со источно-азијците и со Абориџините Австралијци, како и со регионалните променливи дополнителни компоненти од Источна/Југоисточна Азија, соодветно.   Предложената лоза на ААСИ, за која се претпоставува дека го претставува потеклото на првите ловци-собирачи и народи на иИндискиот Потконтинент, била формирана околу 40.000 години п.н.е. Било откриено дека ААСИ се разликуваат од западноевроазиските групи и имаат поблизок генетски афинитет со древните источноевроазијци (како што се Андаманските Онги или источноазиските народи). Врз основа на ова, било заклучено дека лозата ААСИ се разликувала од другите источноевроазиски лоза, како што се „Австралазијци“ и „народ од Источна/Југоисточна Азија“, за време на нивното растурање користејќи јужна рута. Андаманскиот народ е меѓу релативно најтесно поврзаните современи популации со компонентата ААСИ но други (Елман и неговите соработници, 2019) забележуваат дека и двете се длабоко отстапени меѓусебно и ги предлагаат јужноиндиските племенски групи, како што се Панија и Ирула како подобри застапници за потеклото на домородните јужноазиски народи (ААСИ), иако забележуваат дека овие племенски групи исто така носат различни степени на антииранска мешавина. [13] [14] [15] Шинде и неговите соработници од 2019 година забележале дека и двете андамански Онги или источносибирските групи може да се користат како прокси за компонентата поврзана со незападна евроазија во моделирањето на мешавини „qpAd “ на поединец поврзан со IVC (означен како „I6113“), бидејќи и двете популации „имаат исти филогенетски однос со незападноевроазискиот однос на I6113 најверојатно поради заедничкото потекло длабоко во времето“. [16] Според Јанг (2022): „ Ова посебно јужноазиско потекло, означено како лоза на древните предци јужноиндиски (AASI), беше пронајдено само кај мал процент од античките и денешните јужноазијци. Денешниот Онге од Андаманските Острови се најдобрата референтна популација досега, но Нарасимхан и соработниците користиле qpGraph за да покажат дека дивергенцијата помеѓу лозата ААСИ и потеклото пронајдена во денешните Онги била многу длабока. сите денешни индиски популации“.

Генетските податоци покажуваат дека главниот настан на западноевроазискиот генелоф се случил за време на неолитскиот период, или веќе за време на холоценот (преднеолитски период). [16] [17] [18] [19] Исто така, постојат докази дека некое западноевроазиско потекло стигнало до Јужна Азија порано, за време на горниот палеолит (околу 40.000-30.000 години п.н.е.). „ [web 1] [20] Неолитот или преднеолитската иранска лоза, која може да биде поврзана со ширењето на дравидските јазици, го формира главниот извор на јужноазискиот генски базен и придонел за основање на сите современи јужноазијци. Спарен со различни степени на мешање на ААСИ, древната иранска лоза дошла до периферијата на Инд, што е карактеристично за современите јужноазијци и централно во јужноазиското генетско наследство. Генетските податоци сугерираат дека специфичната лоза поврзана со античкиот Иран, се разликувала од лозата на неолитското иранско плато пред повеќе од 10.000 години. [21] Според меѓународниот истражувачки тим предводен од палеогенетичарите на Универзитетот Јоханес Гутенберг во Мајнц (JGU), главната компонента на потеклото на Јужноазијците потекнува од населението поврзано со неолитските фармери од источната Плодна Полумесечина и Иран.

Во вториот милениум п.н.е., потеклото поврзано со периферијата Инд се измешало со пристигнатата Јамнаја-степска компонента формирајќи ги предците северни Индијци (ПСИ), додека во исто време придонела за формирање на предците јужни Индијци (ПЈИ) со мешање со ловци-собирачи на југ кои имаат повисоки пропорции на потекло поврзани со ААСИ. Близината до западноевроазиските популации се заснова на градиентот ПСИ-ПЈИ, исто така наречен индиски клин, при што групите кои имаат повисоко потекло од ПСИ се поблиску до западноевроазијците во споредба со популациите кои имаат повисоко потекло од ПЈИ. Племенските групи од јужна Индија имаат главно потекло од ПЈИ и се најдалеку од западноевроазиските групи на PCA во споредба со другите јужноазијци. Пасторалистичката компонента Јамна или Западна Степска се среќава со поголема фреквенција кај индоариевските говорители и е распространета низ Индискиот Потконтинент со помала фреквенција. Одредени заедници и групи на касти од северниот Индиски Потконтинент покажуваат врв на потекло од Западните степски сточари во слични количини како и северноевропејците.

Компонентата на потеклото поврзана со Источна Азија го формира главното потекло меѓу тибето-бурманите и Касите, говорници во хималајските подножји и североисточна Индија, а исто така се наоѓа во значително присуство во групите што зборуваат мундари. Според Чанг и неговите соработници, австроазиските миграции од Југоисточна Азија во Индија се случиле по последниот глацијален максимум, пред околу 10.000 години. [22] Арункумар и сор. сугерираат дека австроазиските миграции од Југоисточна Азија се случиле во североисточна Индија 5,2 ± 0,6 киа и во Источна Индија 4,3 ± 0,2 киа. [23] Тате и сор. во 2019 година процениле дека луѓето што зборуваат австроазиски јазик се измешале со индиската популација пред околу 2000-3800 години, што може да сугерира пристигнување на генетска компонента од Југоисточна Азија во областа. [24]

Било откриено дека јазолот на предците на филогенетското дрво од сите типови mtDNA ( митохондриска ДНК хаплогрупа) обично се наоѓаат во Централна Азија, Западна Азија и Европа, исто така, може да се најдат во Јужна Азија на релативно високи фреквенции. Заклученото раздвојување на овој заеднички јазол на предците се проценува дека се случило пред нешто помалку од 50.000 години. Во Индија, главните мајчини лози се различни М потклади, проследени со R и U потклади. Времето на спојување на овие хаплогрупи е до 50.000 п.с..

Главните татковски лози на Јужноазијците се претставени со западноевроазиските хаплогрупи R1a1, R2, H, L и J2. Едно малцинство припаѓа на источноевроазиската хаплогрупа О-М175. O-M175 е главно ограничен на австроазиски и тибето-бурмански говорници, а исто така е вообичаен кај источните и југоисточните Азијци, додека H е во голема мера ограничен на јужноазијците и R1a1, J2 и L, како и подклада на H (H2) најчесто се наоѓаат меѓу европските и блискоисточните популации. [25] Некои истражувачи тврдат дека Y-ДНК хаплогрупа R1a1 (M17) е од автохтоно јужноазиско потекло. Сепак, предлозите за централноазиско/евроазиско степско потекло за R1a1 се исто така доста чести и поддржани од неколку понови проучувања. [web 2] Други помали хаплогрупи вклучуваат потклади на Q-M242, G-M201, R1b, како и хаплогрупа C-M130. [26] [27]

Генетските студии споредуваат осум STR маркери засновани на Х хромозом користејќи мултидимензионален заговор за скалирање (MDS график), откриле дека денешните јужноазијци како Индијците, Пакистанците, Бангладешаните и Синхалците се групираат блиску еден до друг, но исто така и поблиску до Европејците. За разлика од Југоисточна Азија, Источна Азија и Африканците биле поставени на далечни позиции, надвор од главниот кластер. [28]

мтДНК[уреди | уреди извор]

Најчестите мтДНК хаплогрупи во Јужна Азија се M, R и U (каде U е потомок на R). Тврдејќи се за подолготрајниот „ривалски модел на Y-хромозом“, Стефан Опенхајмер верува дека е многу сугестивно што Индија е местото на потеклото на евроазиските mtDNA хаплогрупи кои тој ги нарекува „евроазиски еви“. Според Опенхајмер, многу е веројатно дека скоро сите човечки мајчини лози во Централна Азија, Блискиот Исток и Европа потекнуваат од само четири мтДНК линии кои потекнуваат од Јужна Азија пред 50.000-100.000 години.

Макрохаплогрупа М[уреди | уреди извор]

Макрохаплогрупата M, која се смета за кластер од протоазиските мајчини лози, претставува повеќе од 60% од јужноазиската мтДНК.

М макрохаплотипот во Индија вклучува многу подгрупи кои длабоко се разликуваат од другите подклади во Источна Азија, особено кај монголските популации. Длабоките корени на M филогенијата јасно ја утврдуваат реликвијата на јужноазиските лози во споредба со другите М потклади (во Источна Азија и на други места) што укажува на „in-situ“ потеклото на овие потхаплогрупи во Јужна Азија, најверојатно во Индија. Овие лози со длабоки корени не се специфични за јазикот и се шират низ сите јазични групи во Индија.

Практично сите современи централноазиски мтДНК M лози се смета дека припаѓаат на источноевроазиските (монголски) наместо јужноазиските подтипови на хаплогрупата М, што укажува дека не се случила голема миграција од денешното турско говорно население од Централна Азија во Индија. Отсуството на хаплогрупата М кај Европејците, во споредба со нејзината подеднакво висока застапеност кај јужноазијците, источноазијците и кај некои популации од Централна Азија е во контраст со западноевроазиските наклонетости на јужноазиските татковски лоза.

Повеќето од постојните граници на мтДНК во Јужна и Југозападна Азија најверојатно биле обликувани за време на првичното населување на Евроазија од анатомски современите луѓе.

Хаплогрупа Важни под-клади Популации
М2 М2а, М2б Низ целиот континент со слабо присуство на северозапад
Врв во Бангладеш, Андра Прадеш, крајбрежните Тамил Наду и Шри Ланка
М3 М3а Концентрирана во северозападна Индија
Највисока меѓу Парсите на Мумбаи
М4 М4а Врв во Пакистан, Кашмир и Андра Прадеш
М6 М6а, М6б Кашмир и во близина на бреговите на Бенгалскиот Залив, Шри Ланка
М18 Низ цела Јужна Азија
Врв во Раџастан и Андра Прадеш
М25 Умерено често во Керала и Махараштра, но прилично ретко на друго место во Индија

Макрохаплогрупа R[уреди | уреди извор]

  Макрохаплогрупата R (многу голема и стара подподелба на макрохаплогрупата N) е исто така широко застапена и ги опфаќа останатите 40% од јужноазиската мтДНК. Многу стара и најважна нејзина подподелба е хаплогрупата U која, иако е присутна и во Западна Евроазија, има неколку подклади специфични за Јужна Азија.

Најважните јужноазиски хаплогрупи во Р:

Хаплогрупа Популации
R2 распространета нашироко низ потконтинентот
R5 широко распространета во поголемиот дел од Индија.
најмногу во крајбрежниот дел на Индија преку ЈЗ
R6 широко распространета со ниски стапки низ Индија.
најмногу меѓу Тамилите и Кашмирите
В Пронајдена во северозападните држави.
најмногу во Гуџарат, Пенџаб и Кашмир, фреквенцијата е мала на друго место.

Хаплогрупа U[уреди | уреди извор]

Хаплогрупата U е под-хаплогрупа на макрохаплогрупата R. Распространетоста на хаплогрупата U е огледална слика на онаа за хаплогрупата М: првата досега не е опишана кај источните Азијци, но е честа кај европските популации, како и кај Јужноазијците. Јужноазиските U лози суштински се разликуваат од оние во Европа и нивното спојување со заеднички предок исто така датира од околу 50.000 години.

Хаплогрупа Популации
U2* (парахаплогрупа) е ретко распространета специјално во северната половина на Јужна Азија.

Ја има и во Југозападна Арабија.

U2a покажува релативно висока густина во Пакистан и северозападна Индија, но и во Карнатака, каде што ја достигнува својата поголема густина.
U2b има најголема концентрација во Утар Прадеш, но се наоѓа и на многу други места, особено во Керала и Шри Ланка.

Ја има и во Оман.

U2c е особено важна во Бангладеш и Западен Бенгал.
U2l е можеби бројчено најважната меѓу U подкладите во Јужна Азија, достигнувајќи специјално високи концентрации (над 10%) во Утар Прадеш, Шри Ланка, Синд и делови од Карнатака. Исто така, има одредена важност во Оман. мтДНК хаплогрупата U2i е наречена „Западна евроазиска“ според Бамшад и соработниците во нивната студија, но и „источноевроазиска (најчесто специфично за Индија)“ според Кивисилд и соработниците, според нивната студија
U7 оваа хаплогрупа има значително присуство во Гуџарат, Пенџаб и Пакистан. Можната татковина на оваа хаплогрупа се протега на Гуџарат (највисока фреквенција, 12%) и Иран бидејќи оттаму нејзината фреквенција нагло опаѓа и на исток и на запад.

Y хромозом[уреди | уреди извор]

Светска карта на раните миграции на современите луѓе врз основа на ДНК на Y-хромозомот.

Главните хаплогрупи на ДНК на Y-хромозомот на Јужна Азија се H, J2, L, R1a1, R2, кои вообичаено се наоѓаат помеѓу другите западноевроазиски популации, како што се жителите на Блискиот Исток или Европејците. Нивното географско потекло е наведено на следниов начин, според најновите иследувања:

Главни јужноазиски Y-хромозомски линии: Х

H-L901

J2

J-M172

Л

L-M20

R1a1a1

R- M417

R2

Р-М479

Басу и сор. (2003) без коментар без коментар без коментар Централна Азија без коментар
Кивисилд и сор. (2003) Индија Западна Азија Индија Јужна и Западна Азија Јужна-Централна Азија
Кордо и сор. (2004) Индија Западна или Централна Азија Блиски Исток Централна Азија Јужна-Централна Азија
Сенгупта и сор. (2006) Индија Блиски Исток и Централна Азија Јужна Индија Северна Индија Северна Индија
Тансем и сор. (2006) Индија Левант Среден Исток Јужна и Централна Азија Јужна и Централна Азија
Саху и сор. (2006) Јужна Азија Блискиот Исток Јужна Азија Јужна или Западна Азија Јужна Азија
Мирабал и сор. (2009) без коментар Немам коментар без коментар Северозападна Индија или Централна Азија без коментар
Жао и сор. (2009) Индија Средниот Исток Среден Исток Централна Азија или Западна Евроазија Централна Азија или Западна Евроазија
Шарма и сор. (2009) без коментар Немам коментар без коментар Јужна Азија без коментар
Тангарај и сор. (2010) Јужна Азија Блиск Исток Блискиот Исток Јужна Азија Јужна Азија

Хаплогрупа H[уреди | уреди извор]

Хаплогрупата H (Y-ДНК) се наоѓа на висока фреквенција во Јужна Азија и се смета дека ја претставува главната татковска лоза. Денес ретко се наоѓа надвор од Јужна Азија, но е честа појава кај популациите со потекло од Јужна Азија, како што се Ромите, особено подгрупата H-M82. H била пронајдена и во некои древни примероци на Европа и сè уште се наоѓа денес на мала застапеност кај одредени југоисточни Европејци и Арапи од Левант. Хаплогрупата H често се среќава меѓу популациите на Индија, Шри Ланка, Непал, Пакистан и Малдиви. Сите три гранки на Хаплогрупата H (Y-ДНК) се наоѓаат во Јужна Азија.

Веројатно место; Јужна Азија или Западна Азија [29] или Јужна Централна Азија . [30] Се смета дека ја претставува главната хаплогрупа на Y-хромозомот на палеолитските жители на Јужна Азија и Европа, соодветно. Некои поединци во Јужна Азија, исто така, се покажало дека припаѓаат на многу поретката подклада H3 (Z5857). Хаплогрупата H во никој случај не е ограничена на одредени популации. На пример, H ја поседуваат околу 28,8% од индоариевските касти а кај племените околу 25–35%.

Хаплогрупа Ј2[уреди | уреди извор]

Хаплогрупата J2 е присутна во Јужна Азија најмногу како J2a-M410 и J2b-M102, уште од неолитот (9500 YBP). [31] [32] J2 кладите достигнуваат врвни фреквенции во Северозападна и Јужна Индија и се наоѓаат на 19% во јужноиндиските касти, 11% во северноиндиските касти и 12% во Пакистан. Во Јужна Индија, присуството на J2 е поголемо кај средните касти со 21%, проследено со горните касти со 18,6% и долните касти со 14%. Меѓу групите на каста, најголемата фреквенција на J2-M172 е забележана кај Тамилските Велалари од Јужна Индија, со 38,7%. J2 е присутна и кај племињата и има фреквенција од 11% кај австро-азиските племиња. Меѓу австро-азиските племиња, доминантниот Ј2 се јавува кај Лодите (35%). J2 е присутна и во јужноиндиското ридско племе Тода со 38,46%, [33] кај андското племе во Телангана со 35,19% и во племето Кол од Утар Прадеш со фреквенција од 33,34%. Утврдено е дека хаплогрупата J-P209 е почеста кај индиските шиитски муслимани, од кои 28,7% припаѓаат на хаплогрупата Ј, со 13,7% во J-M410, 10,6% во J-M267 и 4,4% во J2b. [34]

Во Пакистан, највисоките фреквенции на J2-M172 биле забележани меѓу Парсите со 38,89%, Брахуите кои зборуваат дравидски со 28,18% и Макраните Балоси со 24%. [35] Исто така, се јавува на 18,18% во Макранските Сиди и на 3% во Карнатакските Сиди. [36]

J2-M172 се наоѓа на вкупна фреквенција од 10,3% кај синхалците од Шри Ланка. На Малдиви, 20,6% од популацијата на Малдиви се покажало дека се позитивни на хаплогрупата J2. [37]

Хаплогрупа Л[уреди | уреди извор]

Според д-р Спенсер Велс, L-M20 потекнува или од Индија или од Блискиот Исток, меѓу потомците K-M9 кои мигрирале на југ од Памирскиот јазол и пристигнале до Индија пред околу 30.000 години. [38] [39] Други проучувања предложиле или западно-азиско или јужноазиско потекло за L-M20 и го поврзале нејзиното проширување во долината на Инд (~ 7.000 години пред сегашноста) на земјоделците од неолитот. [40] [41] Генетските студии сугерираат дека L-M20 можеби е една од хаплогрупите на оригиналните креатори на цивилизацијата на долината Инд. [42] [43] Постојат три подгранки на хаплогрупата L: L1-M76 (L1a1), L2-M317 (L1b) и L3-M357 (L1a2), кои се наоѓаат на различни нивоа во Јужна Азија.

Индија[уреди | уреди извор]

Хаплогрупата L покажува време на неолитска експанзија. Кладата е присутна кај индиската популација со вкупна фреквенција од околу. 7-15%. Хаплогрупата L има поголема фреквенција меѓу јужноиндиските касти (околу 17-19%) и достигнува 68% во некои касти во Карнатака, но е нешто поретка во северните индиски касти (околу 5-6%). Присуството на хаплогрупата L е доста ретко помеѓу племенските групи (околу 5,6-7%), сепак 14,6% се забележани кај Ченџусите.

Меѓу регионалните и социјалните групи, умерени до високи застапености се забележани кај Браманите (18,6%), Пенџапите (12,1%), Гуџаратите (10,4%), Ламбадите (17,1%) и Јатите (36,8%).

Пакистан[уреди | уреди извор]

Во Пакистан, L1-M76 и L3-M357 подкладите на L-M20 достигнуваат вкупни фреквенции од 5,1% и 6,8%, соодветно. Хаплогрупата L3 (M357) често се среќава меѓу Бурушо (приближно 12%) и Паштуните (приближно 7% ). Неговата најголема фреквенција може да се пронајде во југозападната провинција Балучистан по должина на брегот на Макран (28%) до делтата на реката Инд. L3a (PK3) се наоѓа во приближно 23% од Нуристанците во северозападен Пакистан.

Кладот е присутен во умерена распространетост меѓу општата пакистанска популација (приближно 14%).

Шри Ланка[уреди | уреди извор]

Во една студија, било откриено дека 16% од Синхалците се позитивни на Хаплогрупата L-M20. [44] Во друга студија, било откриено дека 18% припаѓаат на L1.

Хаплогрупа R1a1[уреди | уреди извор]

Во Јужна Азија, R1a1 е често забележана со висока застапеност во голем број на демографски групи, како и со највисока разновидност на STR што наведува некои да го гледаат како локус на потекло.

Додека R1a потекнува пред околу 22.000 до 25.000 години, нејзината подклада M417 (R1a1a1) се диверзифицирала пред околу 5.800 години. Распространетоста на M417-подклади R1-Z282 (вклучувајќи R1-Z280) во Централна и Источна Европа и R1-Z93 во Азија сугерира дека R1a1a е диверзифицирана во евроазиските степи или регионот на Блискиот Исток и Кавказ. Местото на потекло на овие подклади игра улога во дебатата за потеклото на Индоевропејците.

Индија[уреди | уреди извор]

Во Индија, висок процент од оваа хаплогрупа бил забележан во западнобенгалски Брамини (72%) на исток, гуџаратсикте Лохани (60%) на запад, Катрите (67%) на север, и карнатакиските Медари (39%) на југ. Исто така, пронајдена е во неколку племиња кои зборуваат дравидски на Јужна Индија, вклучувајќи ги Коти (41%) од Тамил Наду, Ченчу (26%) и Валмики од Андра Прадеш како и Јадави и Калари од Тамил Наду што укажува на тоа дека М17 е широко распространета во овие племиња на јужните Индијанци. Покрај овие, студиите покажуваат високи проценти во регионално различни групи како што се Меитејците (50%) на крајниот североисток и кај Пенџаби (47%) до крајниот северозапад.

Пакистан[уреди | уреди извор]

Во Пакистан, се наоѓа на 71% кај Моханците од провинцијата Синд на југ и 46% кај Балти од Гилгит-Балтистан на север.

Шри Ланка[уреди | уреди извор]

23% од Синхалезите од примерок од 87 испитаници биле откриени дека се R1a1a (R-SRY1532) позитивни според истражувањето од 2003 година, додека друго истражување во истата година открило дека 12,8% од 38 примероци припаѓале на оваа специфична хаплогрупа.

Малдиви[уреди | уреди извор]

На Малдивите, 23,8% од жителите на Малдиви се покажале дека се позитивни на R1a1a (M17).

Непал[уреди | уреди извор]

Луѓето во регионот Терај, Непал покажуваат R1a1a на 69%. [45]

Хаплогрупа R2[уреди | уреди извор]

Во Јужна Азија, фреквенцијата на лозата R2 и R2a е околу 10-15% во Индија и Шри Ланка и 7-8% во Пакистан. Најмалку 90% од поединците R-M124 се наоѓаат во Јужна Азија. Пријавена е и во Кавказ и Централна Азија со помала фреквенција. Генетска студија од Мондал и неговите соработници во 2017 година заклучиле дека хаплогрупата R2 потекнува од северна Индија и веќе била присутна пред степската миграција. [46]

Индија[уреди | уреди извор]

Меѓу регионалните групи, се среќава кај Западните Бенгалци (23%), Хиндусите од Њу Делхи (20%), Пенџапите (5%) и Гуџаратите (3%). Меѓу племенските групи, племето Кармали од Западен Бенгал покажало највисоко ниво со 100% проследено со Лодите (43%) [47] на исток, додека Бхилите од Гуџарат на запад имало 18%, Тарусите од север го покажале на 17%, Ченчу и Палан на југ изнесувале на 20% и 14% соодветно. Меѓу групите, високи проценти се прикажани од Џаунпурските Кшатрити (87%), Ками (73%), Бихарски Јадави (50%), Кандајати (46%) и Калари (44%).

Исто така е значително висок кај многу брамински групи, вклучувајќи ги пенџапи браманите (25%), бенгалските брамини (22%), браманите од Конканаста (20%), чатурведите (32%), баргавите (32%), кашмирските пандити (14%) и Ллингајатските брамини (30%).

Северноиндиските муслимани имаат фреквенција од 19% (сунити) и 13% (шиити), додека муслиманите Давуди Бохра во западната држава Гуџарат имаат фреквенција од 16% и муслиманите Мапила од јужна Индија имаат фреквенција од 5%.

Пакистан[уреди | уреди извор]

Хаплогрупата R2 се наоѓа кај 14% од луѓето Бурушо. Кај народот Хунзи се среќава со 18%, додека Парсите го покажуваат со 20%. 

Шри Ланка[уреди | уреди извор]

Според истражувањето од 2003 година, 38% од Синхалците од Шри Ланка биле R2 позитивни.

Малдиви[уреди | уреди извор]

Било откриено дека 12% од Малдивците имаат R2.

Непал[уреди | уреди извор]

Во Непал, процентот на R2 се движи од 2% до 26% во различни групи под различни истражувања. Неварите покажува значително висока фреквенција од 26%, додека жителите на Катманду покажуваат со 10%.

Хаплогрупа О[уреди | уреди извор]

Хаплогрупата О1 (О-F265) и О2 (О-М122), примарните гранки на Хаплогрупата О-М175 се многу чести меѓу популациите што зборуваат австроазиски и тибето-бурмански во Јужна Азија, соодветно.[48]

Хаплогрупата O-M95, подклада на O1-F265, е главно ограничена во групите кои зборуваат австроазиски во Јужна Азија. [49] Според Кумар и неговите соработници од 2007 година, М95 во просек изнесува 55% кај Мундите и 41% од говорниците на касите од североисточна Индија, додека Реди и сор. 2007 година пронашле просечна фреквенција од 53% кај Мундарите и 31% кај Касите. Џанг и сор. во 2015 година, била пронајдена повисок просек од 67,53% и 74,00% кај групите кои зборуваат Мунда и Каси, соодветно. Изобилува на Андаманските и Никобарските Острови (во просек ~ 45%), таа е фиксирана (100%) кај некои популации како Шомпен, Онги и Никобарези.

Хаплогрупата О2-М122 првенствено се наоѓа кај мажите од тибето-бурманско потекло на Хималаите и североисточна Индија. [50] Хаплогрупата О-М122, за која се верува дека потекнува од Јужна Кина покажува многу високи проценти. [51] Се наоѓа на 86,6% кај Таманзите од Непал, со слично високи фреквенции, 75% до 85%, меѓу североисточните индиски тибето-бурмански групи, вклучувајќи ги Ади, Нага, Апатани, Ниши, Качари и Раби. [52] Во североисточна Индија, Барите прикажуваат висока фреквенција и хомогеност на O-M134, што укажува на ефект на тесно грло на населението што се случило за време на миграцијата на запад, а потоа на југ на основачкото население на Тибето-Бурманите за време на неговото разгранување од родителското население. Постои значајно присуство меѓу Касите (29%), и покрај тоа што е генерално отсутна во другите Австроазијати во Индија, и се појавува со 55% меѓу соседните Гароси, тибето-бурманска група.

Белешки[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Srinath Perur (2 December 2014). „The origins of Indians. What our genes are telling us“. Fountain Ink. Посетено на 2023-04-04.

    „The origins of Indians. What our genes are telling us“ (PDF). Fountain Ink. December 2013. стр. 42–55. Архивирано од изворникот (PDF) на 4 March 2016.
  2. ↑ „How genetics is settling the Aryan migration debate“. The Hindu. 16 June 2017.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Singh AK (2007). Science & Technology For Upsc. Tata McGraw-Hill Education. стр. 595. ISBN 978-0-07-065548-5. Архивирано од изворникот на 3 January 2014. Посетено на 24 May 2016.
  2. ↑ „The formation of human populations in South and Central Asia“. Science. 365 (6457): eaat7487. September 2019. doi:10.1126/science.aat7487. PMC 6822619. PMID 31488661.CS1-одржување: display-автори (link)
  3. ↑ „Ancestry-Specific Analyses Reveal Differential Demographic Histories and Opposite Selective Pressures in Modern South Asian Populations“. Molecular Biology and Evolution. 36 (8): 1628–1642. August 2019. doi:10.1093/molbev/msz037. PMC 6657728. PMID 30952160. The two main components (i.e., autochthonous South Asian and West Eurasian) of Indian genetic variation form one of the deepest splits among non-African groups, which took place when South Asian populations separated from East Asian and Andamanese populations, shortly after having separated from West Eurasian populations (Mondal et al. 2016; Narasimhan et al. 2018).CS1-одржување: display-автори (link)
  4. ↑ „A genetic history of migration, diversification, and admixture in Asia“. Human Population Genetics and Genomics (англиски). 2 (1): 1–32. 2022-01-06. doi:10.47248/hpgg2202010001 Проверете ја вредноста |doi= (help). ISSN 2770-5005. The branches predominantly associated with present-day Asian populations include the Ancient Ancestral South Indian (AASI) lineage, Australasian (AA) lineage, and East and Southeast Asian (ESEA) lineage.
  5. ↑ Pathak, Ajai K.; Kadian, Anurag; Kushniarevich, Alena; Montinaro, Francesco; Mondal, Mayukh; Ongaro, Linda; Singh, Manvendra; Kumar, Pramod; Rai, Niraj (2018-12-06). „The Genetic Ancestry of Modern Indus Valley Populations from Northwest India“. The American Journal of Human Genetics. 103 (6): 918–929. doi:10.1016/j.ajhg.2018.10.022. ISSN 0002-9297. PMC 6288199. PMID 30526867. A previous ancient-DNA study has suggested that the Iran_N and Steppe_EMBA groups are the best proxies for the ancient West Eurasian component in South Asians. The study also suggested that most South Asians can be modeled as a mixture of these two groups but also have Onge- and Han-related ancestries.
  6. ↑ „East Asian ancestry in India“ (PDF). Indian Journal of Physical Anthropology and Human Genetics. 34 (2): 193–199. January 2015. Here the analysis of genome wide data on Indian and East/Southeast Asian demonstrated their restricted distinctive ancestry in India mainly running along the foothills of Himalaya and northeastern part.
  7. ↑ „Population genetic structure in Indian Austroasiatic speakers: the role of landscape barriers and sex-specific admixture“. Molecular Biology and Evolution. 28 (2): 1013–1024. February 2011. doi:10.1093/molbev/msq288. PMC 3355372. PMID 20978040.CS1-одржување: display-автори (link)
  8. ↑ „Genetic Affinity of the Bhil, Kol and Gond Mentioned in Epic Ramayana“. PLOS ONE. 10 (6): e0127655. 10 June 2015. Bibcode:2015PLoSO..1027655C. doi:10.1371/journal.pone.0127655. PMC 4465503. PMID 26061398.
  9. ↑ „Investigating the West Eurasian ancestry of Pakistani Hazaras“. Journal of Genetics. 98 (2): 43. June 2019. doi:10.1007/s12041-019-1093-2. PMID 31204712.
  10. ↑ „Genomic insights into the origin of farming in the ancient Near East“. Nature. 536 (7617): 419–424. August 2016. Bibcode:2016Natur.536..419L. doi:10.1038/nature19310. PMC 5003663. PMID 27459054.CS1-одржување: display-автори (link)
  11. ↑ „Unravelling the distinct strains of Tharu ancestry“. European Journal of Human Genetics. 22 (12): 1404–1412. December 2014. doi:10.1038/ejhg.2014.36. PMC 4231405. PMID 24667789.CS1-одржување: display-автори (link)
  12. ↑ „Demographic History and Genetic Adaptation in the Himalayan Region Inferred from Genome-Wide SNP Genotypes of 49 Populations“. Molecular Biology and Evolution. 35 (8): 1916–1933. August 2018. doi:10.1093/molbev/msy094. PMC 6063301. PMID 29796643.CS1-одржување: display-автори (link)
  13. ↑ „Papuan mitochondrial genomes and the settlement of Sahul“. Journal of Human Genetics. 65 (10): 875–887. October 2020. doi:10.1038/s10038-020-0781-3. PMC 7449881. PMID 32483274.CS1-одржување: display-автори (link)
  14. ↑ „Genome-wide data substantiate Holocene gene flow from India to Australia“. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 110 (5): 1803–1808. January 2013. Bibcode:2013PNAS..110.1803P. doi:10.1073/pnas.1211927110. PMC 3562786. PMID 23319617.
  15. ↑ „A genomic view of the peopling and population structure of India“. Cold Spring Harbor Perspectives in Biology. 7 (4): a008540. August 2014. doi:10.1101/cshperspect.a008540. PMC 4382737. PMID 25147176.
  16. ↑ 16,0 16,1 „An Ancient Harappan Genome Lacks Ancestry from Steppe Pastoralists or Iranian Farmers“. Cell. 179 (3): 729–735.e10. October 2019. doi:10.1016/j.cell.2019.08.048. PMC 6800651. PMID 31495572.CS1-одржување: display-автори (link)
  17. ↑ „Genetic study of Dravidian castes of Tamil Nadu“. Journal of Genetics. 87 (2): 175–9. August 2008. doi:10.1007/s12041-008-0027-1. PMID 18776648.
  18. ↑ „Genetic structure in the Sherpa and neighboring Nepalese populations“. BMC Genomics. 18 (1): 102. January 2017. doi:10.1186/s12864-016-3469-5. PMC 5248489. PMID 28103797.CS1-одржување: display-автори (link)
  19. ↑ Petraglia MD, Allchin B (2007-05-22). The Evolution and History of Human Populations in South Asia: Inter-disciplinary Studies in Archaeology, Biological Anthropology, Linguistics and Genetics (англиски). Springer Science & Business Media. ISBN 978-1-4020-5562-1.
  20. ↑ „Genetics and Material Culture Support Repeated Expansions into Paleolithic Eurasia from a Population Hub Out of Africa“. Genome Biology and Evolution. 14 (4). evac045. April 2022. doi:10.1093/gbe/evac045. PMC 9021735 Проверете ја вредноста |pmc= (help). PMID 35445261 Проверете ја вредноста |pmid= (help).
  21. ↑ „A genetic chronology for the Indian Subcontinent points to heavily sex-biased dispersals“. BMC Evolutionary Biology. 17 (1): 88. March 2017. Bibcode:2017BMCEE..17...88S. doi:10.1186/s12862-017-0936-9. PMC 5364613. PMID 28335724.CS1-одржување: display-автори (link)
  22. ↑ Zhang, X.; Liao, S.; Qi, X.; и др. (2015). „Y-chromosome diversity suggests southern origin and Paleolithic backwave migration of Austro-Asiatic speakers from eastern Asia to the Indian subcontinent“. Scientific Reports. 5: 15486. Bibcode:2015NatSR...515486Z. doi:10.1038/srep15486. PMC 4611482. PMID 26482917.
  23. ↑ Arunkumar, G.; и др. (2015). „A late Neolithic expansion of Y chromosomal haplogroup O2a1-M95 from east to west“. Journal of Systematics and Evolution. 53 (6): 546–560. doi:10.1111/jse.12147.
  24. ↑ Tätte, Kai; Pagani, Luca; Pathak, Ajai K.; Kõks, Sulev; Ho Duy, Binh; Ho, Xuan Dung; Sultana, Gazi Nurun Nahar; Sharif, Mohd Istiaq; Asaduzzaman, Md (2019-03-07). „The genetic legacy of continental scale admixture in Indian Austroasiatic speakers“. Scientific Reports (англиски). 9 (1): 3818. Bibcode:2019NatSR...9.3818T. doi:10.1038/s41598-019-40399-8. ISSN 2045-2322. PMC 6405872. PMID 30846778.
  25. ↑ „A late Neolithic expansion of Y chromosomal haplogroup O2a1-M95 from east to west“. Journal of Systematics and Evolution (англиски). 53 (6): 546–560. 2015. doi:10.1111/jse.12147.CS1-одржување: display-автори (link)
  26. ↑ Kivisild, T.; Rootsi, S.; Metspalu, M.; Mastana, S.; Kaldma, K.; Parik, J.; Metspalu, E.; Adojaan, M.; Tolk, H.-V. (February 2003). „The Genetic Heritage of the Earliest Settlers Persists Both in Indian Tribal and Caste Populations“. American Journal of Human Genetics. 72 (2): 313–332. ISSN 0002-9297.
  27. ↑ Singh, Mugdha; Sarkar, Anujit; Nandineni, Madhusudan R. (2018-10-18). „A comprehensive portrait of Y-STR diversity of Indian populations and comparison with 129 worldwide populations“. Scientific Reports (англиски). 8 (1): 15421. doi:10.1038/s41598-018-33714-2. ISSN 2045-2322. PMC 6194109.
  28. ↑ „X-chromosomal STR based genetic polymorphisms and demographic history of Sri Lankan ethnicities and their relationship with global populations“. Scientific Reports. 11 (1): 12748. June 2021. Bibcode:2021NatSR..1112748P. doi:10.1038/s41598-021-92314-9. PMC 8211843 Проверете ја вредноста |pmc= (help). PMID 34140598 Проверете ја вредноста |pmid= (help).
  29. ↑ Mahal, David G.; Matsoukas, Ianis G. (2018). „The Geographic Origins of Ethnic Groups in the Indian Subcontinent: Exploring Ancient Footprints with Y-DNA Haplogroups“. Frontiers in Genetics. 9: 4. doi:10.3389/fgene.2018.00004. PMC 5787057. PMID 29410676.
  30. ↑ Tariq, Muhammad; Ahmad, Habib; Hemphill, Brian E.; Farooq, Umar; Schurr, Theodore G. (2022). „Contrasting maternal and paternal genetic histories among five ethnic groups from Khyber Pakhtunkhwa, Pakistan“. Scientific Reports. 12 (1): 1027. Bibcode:2022NatSR..12.1027T. doi:10.1038/s41598-022-05076-3. PMC 8770644 Проверете ја вредноста |pmc= (help). PMID 35046511 Проверете ја вредноста |pmid= (help).
  31. ↑ „Dissecting the influence of Neolithic demic diffusion on Indian Y-chromosome pool through J2-M172 haplogroup“. Scientific Reports. 6 (1): 19157. January 2016. Bibcode:2016NatSR...619157S. doi:10.1038/srep19157. PMC 4709632. PMID 26754573.CS1-одржување: display-автори (link)
  32. ↑ Herrera RJ, Garcia-Bertrand R (2018). Ancestral DNA, Human Origins, and Migrations (англиски). Academic Press. стр. 250. ISBN 978-0-12-804128-4.
  33. ↑ „Population differentiation of southern Indian male lineages correlates with agricultural expansions predating the caste system“. PLOS ONE. 7 (11): e50269. 2012. Bibcode:2012PLoSO...750269A. doi:10.1371/journal.pone.0050269. PMC 3508930. PMID 23209694.CS1-одржување: display-автори (link)
  34. ↑ „Diverse genetic origin of Indian Muslims: evidence from autosomal STR loci“. Journal of Human Genetics. 54 (6): 340–8. June 2009. doi:10.1038/jhg.2009.38. PMID 19424286.
  35. ↑ „Y-chromosomal DNA variation in Pakistan“. American Journal of Human Genetics. 70 (5): 1107–1124. May 2002. doi:10.1086/339929. PMC 447589. PMID 11898125.CS1-одржување: display-автори (link)
  36. ↑ „Indian Siddis: African descendants with Indian admixture“. American Journal of Human Genetics. 89 (1): 154–161. July 2011. doi:10.1016/j.ajhg.2011.05.030. PMC 3135801. PMID 21741027.CS1-одржување: display-автори (link)
  37. ↑ „Indian Ocean crossroads: human genetic origin and population structure in the Maldives“. American Journal of Physical Anthropology. 151 (1): 58–67. May 2013. doi:10.1002/ajpa.22256. PMC 3652038. PMID 23526367.
  38. ↑ Wells S (20 November 2007). Deep Ancestry: The Landmark DNA Quest to Decipher Our Distant Past (англиски). National Geographic Books. стр. 162. ISBN 978-1-4262-0211-7. This part of the M9 Eurasian clan migrated south once they reached the rugged and mountainous Pamir Knot region. The man who gave rise to marker M20 was possibly born in India or the Middle East. His ancestors arrived in India around 30,000 years ago and represent the earliest significant settlement of India.
  39. ↑ Wells S (28 March 2017). The Journey of Man: A Genetic Odyssey (англиски). Princeton University Press. стр. 111–113. ISBN 978-0-691-17601-7.
  40. ↑ „Presence of three different paternal lineages among North Indians: a study of 560 Y chromosomes“. Annals of Human Biology. 36 (1): 46–59. 2009. doi:10.1080/03014460802558522. PMC 2755252. PMID 19058044.
  41. ↑ „The influence of natural barriers in shaping the genetic structure of Maharashtra populations“. PLOS ONE. 5 (12): e15283. December 2010. Bibcode:2010PLoSO...515283T. doi:10.1371/journal.pone.0015283. PMC 3004917. PMID 21187967.CS1-одржување: display-автори (link)
  42. ↑ „The Geographic Origins of Ethnic Groups in the Indian Subcontinent: Exploring Ancient Footprints with Y-DNA Haplogroups“. Frontiers in Genetics. 9: 4. 23 January 2018. doi:10.3389/fgene.2018.00004. PMC 5787057. PMID 29410676.
  43. ↑ „Y-STR Haplogroup Diversity in the Jat Population Reveals Several Different Ancient Origins“. Frontiers in Genetics. 8: 121. 20 September 2017. doi:10.3389/fgene.2017.00121. PMC 5611447. PMID 28979290.
  44. ↑ Kivisild T, Rootsi S, Metspalu M, Metspalu E, Parik J, Kaldma K, и др. (2003). „The Genetics of Language and Farming Spread in India“ (PDF). Во Bellwood P, Renfrew C (уред.). Examining the farming/language dispersal hypothesis. McDonald Institute for Archaeological Research, Cambridge, United Kingdom. стр. 215–222. Архивирано од изворникот (PDF) на 2006-02-19. Посетено на 2024-02-11.
  45. ↑ „Mitochondrial and Y-chromosome diversity of the Tharus (Nepal): a reservoir of genetic variation“. BMC Evolutionary Biology. 9 (1): 154. July 2009. Bibcode:2009BMCEE...9..154F. doi:10.1186/1471-2148-9-154. PMC 2720951. PMID 19573232.CS1-одржување: display-автори (link)
  46. ↑ „Y-chromosomal sequences of diverse Indian populations and the ancestry of the Andamanese“. Human Genetics. 136 (5): 499–510. May 2017. doi:10.1007/s00439-017-1800-0. PMID 28444560. |hdl-access= бара |hdl= (help)CS1-одржување: display-автори (link)
  47. ↑ „Y-chromosome evidence suggests a common paternal heritage of Austro-Asiatic populations“. BMC Evolutionary Biology. 7 (1): 47. March 2007. Bibcode:2007BMCEE...7...47K. doi:10.1186/1471-2148-7-47. PMC 1851701. PMID 17389048.CS1-одржување: display-автори (link)
  48. ↑ „Austro-Asiatic tribes of Northeast India provide hitherto missing genetic link between South and Southeast Asia“. PLOS ONE. 2 (11): e1141. November 2007. Bibcode:2007PLoSO...2.1141R. doi:10.1371/journal.pone.0001141. PMC 2065843. PMID 17989774.CS1-одржување: display-автори (link)
  49. ↑ „Y-chromosome diversity suggests southern origin and Paleolithic backwave migration of Austro-Asiatic speakers from eastern Asia to the Indian subcontinent“. Scientific Reports. 5 (1): 15486. October 2015. Bibcode:2015NatSR...515486Z. doi:10.1038/srep15486. PMC 4611482. PMID 26482917.CS1-одржување: display-автори (link)
  50. ↑ „Y chromosome haplotypes reveal prehistorical migrations to the Himalayas“. Human Genetics. 107 (6): 582–590. December 2000. doi:10.1007/s004390000406. PMID 11153912.CS1-одржување: display-автори (link)
  51. ↑ „Y-chromosome evidence of southern origin of the East Asian-specific haplogroup O3-M122“. American Journal of Human Genetics. 77 (3): 408–419. September 2005. doi:10.1086/444436. PMC 1226206. PMID 16080116.CS1-одржување: display-автори (link)
  52. ↑ „The Himalayas as a directional barrier to gene flow“. American Journal of Human Genetics. 80 (5): 884–894. May 2007. doi:10.1086/516757. PMC 1852741. PMID 17436243.CS1-одржување: display-автори (link)

Понатамошно читање[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Sub-topics
Генетска историја по регион
Популациона генетика
по група
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Генетика_и_археогенетика_на_Јужна_Азија&oldid=5190820“