Херцеговско востание (1596-1597)

Од Википедија — слободната енциклопедија
Српско востание (1596–1597)
Дел од Долгата војна во Унгарија

Карта што ги прикажува револтираните племиња и клучните градови
Датум доцен период на 1596 година - по 10 април 1597 година[b]
Место Источен дел од Херцеговински Санџак и делови од Црногорски Пашалак
Исход отоманска победа;
Бунтот потиснат од Отоманското Царство
Завојувани страни
Српски востаници Отоманско Царство
Команданти и водачи
Грдан
организирани од
Висарион и Јован Кантул 		Дервиш-бег

  

Српското востание од 1596–1597 година [a] познато и како Херцеговско востание од 1596–1597 година — бунт организиран од српскиот патријарх Јован Кантул (с. 1592–1614) и предводен од Грдан, војводата на Никшиќ против Османлиите во Херцеговинскиот Санџак и Црногорскиот вилает, за време на Долгата турска војна (1593–1606). Востанието избувнало по неуспешното Банатско востание во 1594 година и палењето на моштите на Свети Сава на 27 април 1595 година; ги опфаќал племињата Белопавлиќи, Дробњаци, Никшиќи и Пивјани. Востаниците, поразени на полето Гацко (Гатачко Поле) во 1597 година, биле принудени да капитулираат поради недостаток на странска поддршка.

Позадина[уреди | уреди извор]

Палењето на посмртните останки на Свети Сава по Банатското востание ги испровоцирало Србите во другите региони да се побунат против Османлиите. [1]

Во почетокот на 1594 година, Србите во Банат се кренале против Османлиите. [2] Бунтовниците, во карактер на света војна, носеле воени знамиња со иконата на Свети Сава. [3] Воените знамиња биле осветени од патријархот Јован Кантул [4], а востанието било помогнато од српските православни митрополити Руфим Његуш од Цетиње и Висарион од Требиње (с. 1590–1602). [5] Како одговор, османлискиот велики везир Коџа Синан-паша побарал од Дамаск да се донесе зеленото знаме на Мухамед за да се спротивстави на српското знаме и наредил саркофагот со моштите на Свети Сава да се извади од манастирот Милешева и да се пренесе во Белград преку воен конвој. Попатно, османлискиот конвој ги убил сите луѓе на патот како предупредување за бунтовниците. Османлиите јавно ги запалиле моштите на Свети Сава на клада на Врачарската Висорамнина на 27 април 1595 година и ја расфрлале пепелта.

Согорувањето на моштите на Сава ги испровоцирало Србите и го зацврстило српското ослободително движење. Од 1596 година, центар на антиотоманската активност во Херцеговина бил манастирот Тврдош во Требиње, каде што се наоѓал митрополитот Висарион. Голем дел од православните епископи апелирале до Австриското Надвојводство за помош за ослободување на нивните земји. Ускоците, нередовни војници во Хабсбуршка Хрватска, ја поддржувале Австрија, расфрлани низ целата област помеѓу Сењ и Рагуза (денешен Дубровник). Со смел напад на 8 април 1596 година, Ускоците дури успеале да ја окупираат Клиската тврдина, иако не можеле да ја задржат. Во еден момент, австриските власти размислувале да преземат воена акција во Босна, каде што во нивна служба бил малтешкиот витез со далматинско потекло Фрањо Бртучевиќ. Меѓутоа, тие немале сила да се борат со Османлиите во Босна. Претходно, австриските сили заминале во големи должини и сè уште едвај успевале да им се спротивстават на Османлиите во Унгарија. [6]

Востание[уреди | уреди извор]

  Во 1596 година, ослободителното движење се проширило во османлиска Црна Гора и во соседните племиња во Херцеговина, особено оние под влијание на митрополитот Висарион. Од свештениците, патријархот Јован најмногу зависел од Висарион, а од поглаварите најмногу од Грдан, војводата на Никшиќ. [7] Рагузански документ од почетокот на 1596 година тврди дека митрополитот и неколку херцеговачки поглавари се собрале во манастирот во Требиње каде што се заколнале „да се откажат и да даруваат 20.000 херои на светлината на [австриските] цареви“. [8] Бунтовниците побарале помош од Австријците и побарале да им биде предадено австриско знаме за да им покаже на Османлиите дека имаат барем симболична австриска поддршка. Набргу потоа, на 8 април 1596 година, Клис бил освоен од Ускоците, предизвикувајќи бран на возбуда меѓу христијаните од Лика до Херцеговина. Кон крајот на 1596 година, по избувнувањето на Химарската буна, Србите започнале да се бунтуваат против Османлиите. Востанието на чело со Грдан избувнало во Бјелопавлиќи, а потоа се проширило во Дробњаци, Никшиќ, Пива и Гацко. Освен Брѓани, црногорските племиња не учествувале во востанието. [9] Во тоа време, Дервиш-бег, санџак-бег на Црна Гора, им се заканил на Црногорците преку проверителот („надгледувачот“) на Котор.

Двајца српски монаси, Дамјан Љубибратиќ и Павле, биле испратени од патријархот Јован Кантул кај папата Климент VIII во 1597 година. [7] Патријархот Јован го уверил папата во неговата „лојалност и послушност“ кон Римската црква и побарал помош „да се ослободи српскиот народ од Османлиите“. [7] Монасите направиле изложба до папската курија за српската историја и, меѓу другото, побарале од папата да испрати војска во Херцег Нови, која ќе му помогне на војводата Грдан; племињата Зупци, Никшиќ, Пива, Бањани, Дробњаци и Гацко требало да се кренат на востание. Оттаму тие требало да одат во Оногошт (Никшиќ), каде што ќе се собереле сите поглавари на Црна Гора, Дукаѓин и блиските земји. Во случај на акција, тие би можеле да сметаат на 100.000 борци. Се зборувало дека откако Османлиите им го зеле Свети Сава на Србите „Господ веќе не им помага, христијаните ги убиваат од секоја страна“. Куријата потоа ги обвинила монасите дека „[се молат] на Бога за нашето зло“. Монасите побарале од папата, со поддршка на српските духовни и световни водачи, да испрати угледен христијанин да ги надгледува.

Гачко Поле.

Охридскиот архиепископ Атанасиј, откако неговото движење во голема мера пропаднало во Албанија, заминал во Рим. Српското востание немало подобра среќа; Херцеговските племиња, Дробњаци, Никшиќ и Пива почнале да се борат, но биле поразени на полето Гацко (Гатачко Поле) од Дервиш-бег некаде во 1597 година. [b] Според венецијанецот Лазаро Соранзо (1599), Пипери, Кучи, Клименти, Белопавлиќи и други се обиделе да се ослободат од османлиската тиранија и откако го слушнале лажното тврдење [10] дека султанот Мехмед III ја загубил битката и својот живот во Опсада на Егер, „сите се кренаа под команда на војвода Грдан и имаше голем колеж на Турците кои беа на нивната земја. Додека се обидов да дознаам повеќе, слушнав спротивното, дека тие несреќно се повлекле во своите планини“; [11] Црногорскиот историчар Глигор Станојевиќ, врз основа на извештајот на Соранзо, кој тој го опишал како „најинтересна и најконтрадикторна забелешка за движењето на племињата Брда и Херцеговина во ова време“, смета дека бунтот немал размери на народно востание. [7]

[Имаше] спонтани востанија или бунтови кои често избувнуваа предизвикани од некој настан и брзо изумираа. Вакви немири, востанија или бунтови се случувале порано и подоцна во сите делови на Балканот, а Турците многу брзо и ефикасно реагирале на нив. Ако тие бунтови не доведоа до ништо, тоа беа уште една капка омраза меѓу освојувачите и народот.[12]

— Глигор Станоевиќ, Југословенските земји во венецијанско-турските војни XVI–XVIII век

Кога разговорите меѓу бунтовниците и папството не довеле до ништо и не пристигнала странска поддршка, востаниците биле принудени да капитулираат пред Османлиите. [13] [7] Ахмед-паша Дугалиќ, бејлербеј („гувернер“) на Босна, го помилувал Грдан за неговите злосторства, [12] и не му ги одзел ни земјата во Никшиќ. [14]

 

Бунтовниците беа предизвикани пред да се реализира каква било вистинска акција. Австрија не можеше да се движи кон Буда, а камоли Босна или Србија; папската курија не избра да им помогне на бунтовниците; и Шпанија имаше свои проблеми. Дипломатите - различни авантуристи, иако добронамерни - беа аматери и погрешно и живописно ја насликаа сликата на двете страни. На некои им ветуваа повеќе отколку што можеа, а на други им ги претставија можностите како позрели отколку што беа. Беа направени многу лажни пријави. [Бунтовниците] наивно мислеа дека пораките и ветувањата што ги добија ќе им дадат поголем успех отколку што имаа. Единствената научена лекција беше да бидат повнимателни. Османлиите, окупирани во Унгарија, Хрватска и крајбрежјето, беа подготвени донекаде да ги остават сами на себе. Во тоа време, ниту еден од истакнатите водачи во областите на османлиските Срби не беше повреден.

— Владимир Чоровиќ, Пресврт во односот на Србите[6]

Последици и наследство[уреди | уреди извор]

По неуспехот на востанието, многу Херцеговци се преселиле во Заливот Котор и Далмација. [15] Најраните позначајни српски преселби се случиле помеѓу 1597 и 1600 година. [16] Грдан и патријархот Јован продолжиле да планираат бунт против Османлиите и во наредните години. Јован повторно стапил во контакт со папата во 1599 година, но повторно без успех. Српски, грчки, бугарски и албански монаси ги посетиле европските дворови за да побараат помош. [17] Во првата деценија на 17 век биле забележани некои успешни црногорски битки против Османлиите под водство на митрополитот Руфим. Племето Дробњаци ги поразило Османлиите во Горња Буковица на 6 мај 1605 година. Сепак, Османлиите возвратиле истото лето и го фатиле војводата Иван Калуѓеровиќ, кој на крајот бил одведен во Плевља и погубен. [18] Од собранието во манастирот Косиерево, на 18 февруари 1608 година, српските водачи го повикале шпанскиот и неаполскиот двор на конечна енергична акција. Преокупирана, Шпанија не можела многу да направи во Источна Европа. Сепак, шпанската флота навистина го нападнала Драч во 1606 година. Конечно, на 13 декември 1608 година, патријархот Јован Кантул организирал собир во манастирот Морача, на кој се собрале сите бунтовнички водачи на Црна Гора и Херцеговина. Соборот официјално преговарал со Емануел I за испраќање сили за ослободување на Балканот, во замена за „Круната на Македонија“, истовремено барајќи од папата Павле да и додели посебни привилегии на Српската православна црква. „Во нашите делови“, барале тие, „не сакаме ниту еден Језуит, ниту некој друг, кој има намера да го сврти христијанскиот народ кон римскиот закон“. Јован го уверил дека војска од 20.000, 25 пушки и оружје за уште 25.000 што треба да се пренесат на Балканот ќе го совладаат османлискиот султан. По долгогодишно планирање, ништо конкретно не резултирало, бидејќи за таква операција „потребна беше шпанска поморска и логистичка поддршка“. Востанието полека избледувало во текот на 1609 година кон крајот на 1610 година. Востанието од 1596–1597 година станало како модел за повеќекратни антиотомански востанија во Босна и Херцеговина во наредните векови.

Белешки[уреди | уреди извор]

  1. ^ Наречено е Херцеговско востание (српски: херцеговачки устанак) и Востание во Херцеговина (српски: Устанак у Ксерцеговини). Други имиња вклучуваат Востание на Патријарх Јован (српски: устанак патријарха Јована) Грдановско востание (српски: Грданов устанак) и Грданов бунт
  2. ^ Временскиот распон на бунтот бил од крајот или крајот на 1596 година до некаде во 1597 година. Во 1599 година, Лазаро Соранзо тврдел дека бунтовниците се кренале за време на опсадата на Егер.[19][20]

    3. Наводи[уреди | уреди извор]

    1. ↑ Bataković 1996.
    2. ↑ Veselinović 1966.
    3. ↑ Nikolaj Velimirović (January 1989). The Life of St. Sava. St. Vladimir's Seminary Press. стр. 159. ISBN 978-0-88141-065-5.
    4. ↑ Mitja Velikonja (5 February 2003). Religious Separation and Political Intolerance in Bosnia-Herzegovina. Texas A&M University Press. стр. 75–. ISBN 978-1-58544-226-3.
    5. ↑ Editions speciales. Naučno delo. 1971. Дошло ]е до похреаа Срба у Ба- нату, ко]и су помагали тадаппьи црногоски владика, Херувим и тре- бюьски, Висарион. До покрета и борбе против Ту рака дошло ]е 1596. године и у Цр- иэ] Гори и сус]едним племенима у Харцеговгаш, нарочито под утица- ]ем поменутог владике Висариона. Идупе, 1597. године, [...] Али, а\адика Висарион и во]вода Грдан радили су и дал>е на организован>у борбе, па су придобили и тадапньег пеЬког патри^арха 1ована. Ова] ]е папи Клименту VIII послао писмо, у коме каже да би се, у случа^у када би папа организовао напад на Нови, дигла на оруж]е и херцего- вачка племена: Зупци, Никшипи, Пивл>ани, Банъани, Дробшаци, Рудине и Гацко. Пошто ]е папа одговорио само уви]еним рщ'ечнма, патри- ]арх тован му се поново обрайао 1599. године, али без успеха.
    6. ↑ 6,0 6,1 Ćorović 2001
    7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Samardžić 1993.
    8. ↑ Istorisko društvo Bosne i Hercegovine (1959). Annuaire de la Société historique de Bosnie et Herzégovine. Istorisko društvo Bosne i Hercegovine. из Дубровника из почетка 1596 тврди да су се многи херцего- вачки главари са митрополитом састали у требшьском манастиру и заклели »да Ье се дати и поклонити светлости импературови су 20 тисуЪа ]унака«. Устаници траже помоЬ или бар симболично аустриску заставу као доказ везе са Аустри]ом. Ускоро ^е дошло до ускочког осва^ан>а Клиса (8 IV 1596) што ]е изазвало силно узбзфеиье од Лике до Херцеговине. Ускоци су ако развили сво^е походе; на бедемима дубровачким ста^але су отсечене главе цоги- нулих харамбаша"). Шпанско-папска флота била ^е у Месини и очекивала наре1>еNoе за удар против турских обала3"). На новом збору у Требин>у владиха Висарион и главари упутали су Доминика да оде у Грац и Праг. Избавили су да чекану »заповест за устанак«; тада ]е Клис ]ош био ускочки. Из Граца ]е стигао агент Михо ЗлатариЬ те...
    9. ↑ Историски записи. с.н. 1959. У покрету против Турака крајем XVI века не учествуЈу Црногорци, већ само Брђани. То је било у време када је Дервиш- бег Сарвановић претио которском провидуру Црногорцима. 3) Црном Гором влада у духовним стварима ...
    10. ↑ The Ottomans conquered Eger after a siege that lasted from 20 September to 12 October.
    11. ↑ Marko Jačov (1997). I Balcani tra impero ottomano e potenze europee (sec. XVI e XVII): il ruolo della diplomazia pontificia. Periferia. sotto il commando di Gardan Vaivoda
    12. ↑ 12,0 12,1 Stanojević & Vasić 1975.
    13. ↑ Trevor W. Harrison; Slobodan Drakulic (31 August 2011). Against Orthodoxy: Studies in Nationalism. UBC Press. стр. 99–. ISBN 978-0-7748-2096-7.
    14. ↑ Kočić 1936.
    15. ↑ Jovan Cvijić (1987). Sabrana dela: Balkansko Poluostrvo. Srpska akademija nauka i umetnosti. стр. 145. ISBN 9788639100445.
    16. ↑ Radovan Samardžić (1990). Seobe srpskog naroda od XIV do XX veka: zbornik radova posvećen tristagodišnjici velike seobe Srba. Zavod za udžbenike i nastavna sredstva. ISBN 9788617015631.
    17. ↑ Gregory Hanlon; University Research Professor Gregory Hanlon (22 February 2008). The Twilight Of A Military Tradition: Italian Aristocrats And European Conflicts, 1560–1800. Routledge. стр. 86–. ISBN 978-1-135-36143-3.
    18. ↑ „О ДРОБЊАКУ И ДРОБЊАЦИМА“ (PDF). udruzenjedurmitoraca.org.rs (Serbian).CS1-одржување: непрепознаен јазик (link)
    19. ↑ Miomir Dašić (1986). Vasojevići: od pomena do 1860. godine. Narodna knjiga. ISBN 9788633100847. Из pannje спомин>ане представке Kojy су 10. априла 1597. године у име пепког патри^арха Дована предала папи Клименту VIII два српска калуфера, види се да се рачунало и на устанак становништва у Горн>ем Полимл^у („Хас ...
    20. ↑ Историски записи. 39. с.н. 1986. стр. 36. Будимљанску жупу, односно нахију Будимља. То потврђује и молба од 10. априла 1597. године, који су ерпски калуђери Дамњан и Павле, у име пећког патријарха Јована, никшићког војводе Грдана и осталих српских старјешина, предали папи Клименту VIII у Риму, у којој је тражено да се папа заложи да хришћански владари западних држава пошаљу војну помоћ хришћанима покорених наших зе- маља ради вођења борбе за ослобођење од Турака. Найме, у тој молби се набрајају крајеви и области који су спремни за дизање на устанак, почев од Новог преко Оногошта до Сјенице и Новог
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Херцеговско_востание_(1596-1597)&oldid=5192910“