Ново Хоџово
| Ново Хоџово | |
|---|---|
  Ново Хоџово | |
|
Местоположба во областа  Ново Хоџово | |
| Координати: 41°24′N 23°24′E / 41.400°N 23.400°E | |
| Земја | Бугарија |
| Област | Благоевградска област |
| Општина | Свети Врач |
| Површина | |
| • Вкупна | 7,125 км2 (2,751 ми2) |
| Надм. вис. | 133 м |
| Население (2024) | |
| • Вкупно | 35[1]. |
| Час. појас | EET (UTC+2) |
| • Лето (ЛСВ) | EEST (UTC+3) |
| Пошт. бр. | 2831 |
Ново Хоџово (бугарски: Ново Ходжово) — село во Горноџумајско, Пиринска Македонија, во состав на денешната Свети Врач (Сандански) на Благоевградската област, југозападна Бугарија.[2]
Во периодот од 1987 до 1991 година селото се нарекувало Орешник.
Историја
[уреди | уреди извор]
Според месната легенда, во Хоџово немало нови деца. Биле ослободени два вола близнаци кои имале две години. На третиот ден, каде што легнале, таму се направило село. За да не следи болеста во новата населба, со истите два вола истегнале бразда и во неа посадиле тополи, како пченка за силажа. Оваа бразда се уште се наоѓа под селото.
Во селото се собрале да живеат луѓе од околните села кои останале на грчка територија, а кои веќе не постојат: Рајковци (Капнотопос), Вранково (Като Каридија), Хоџово (Ано Каридија). Во 1943 година, во селото биле населени жители од денешното Сенгелово (Ангистро).
Познати фамилии од селото се: Стоеви - единствено месно семејство од Ново Хоџово, Шумантови- Коџабашеви, Попови, Воденови, Дакови, Темелкови, Докулакови, Николови, Мицеви, Тичеви.
Во октомври 1925 година, за време на грчко-бугарскиот граничен судир, познат како Петрички инцидент, селото било окупирано од грчката војска.
Иван Коџабашев - Бензинот од село Ново Хоџово во 1924 година кога дознал за неговата смртна пресуда од Ванчо Михајлов - лидерот на ВМРО и дека се испратени набрзина формираните казнени одреди, тој заедно со Тома Радовски, Ѓорѓи Хазнатарски, Никола Хаџиев и неговиот брат Димитар Хаџиев тргнале во ноќниот период кон планината Алиботуш. По стрмните предели оделе само по светлина која ја добиле од месечината, без да користат фенери. Светлата можеле да ги предадат на грчките гранични пунктови, кои немало да се двоумат да ги застрелат. Предавањето на грчките власти било незамисливо. Коњските патеки на Иван Михаилов ги баралет по маршрутите паралелни со грчката граница. Задачата била секој да биде убиен. По искачувањето на Алиботуш, групата се спуштила кон долината на реката Лехов, движејќи се само во темниот дел од денот. Ним им помагале локални жители кои не ги напуштиле родните места, но останале лојални. Ги хранела леховчанка - роднина на браќата Хаџиеви. И покрај поддршката, нивниот престој во Грција бил многу опасен и по сртот на Алиботуш и Беласица преминале во Србија. Мандаџиев од Чучулигово со чамец на Радовски ги префрлил бегалците преку реката Струма. Се населиле во Горен Милановац, Средна Србија. Тука имало и иселеници од Бугарија. Во Горен Милановац спас пронашле многу членови на ВМРО, кои не се вклопувале во новиот концепт на организацијата на Ванчо Михајлов. По сериозна подготовка и организација, групата била префрлена во Виена преку безбеден и добро функционален канал. Таму ги пречекал Тодор Паница и станале составен дел од неговата свита до неговата смрт во 1925 година[3]. Во 1927 година Иван Коџабашев - Бензин бил уапсен од Михајловистите. Бил одведен во Роженскиот манастир, каде бил претепан и мачен. Бил убиен и погребан во манастирската градина, каде денес се наоѓа и неговиот гроб..[4]
Географија и местоположба
[уреди | уреди извор]Селото се наоѓа веднаш до јужната граница меѓу Бугарија и Грција, која поминува покрај реката Пиринска Бистрица и продолжува на исток кон планината Славјанка.
Население
[уреди | уреди извор]Според пописот на населението од 2011 година, етничкиот состав на селото е следниот:[5]
| Број на население | |
| Вкупно | 67 |
| Бугари | 64 |
| Турци | - |
| Роми | - |
| Останати | - |
| Не се определиле | - |
| Без одговор | 3 |
Религија
[уреди | уреди извор]Жителите на селото се православни христијани. Месната црква се вика „Свети Атанасиј“. Храмовиот празник е на 2 мај - (летен Атанасовден). Изграден е слично на оној од селото Вранково. Црквата е во употреба.
Личности
[уреди | уреди извор]- Родени
- Борис Коџабашев - син на Иван Коџабашев[6]
- Никола Коџабашев - убиен во 1950 година во затворот во Горна Џумаја.[7]
- Поврзани со селото
- Иван Коџабашев /Бензин/ - деец на ВМОРО и ВМРО, убиен во 1927 година по налог на Ванчо Михајлов.[8]
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ www.grao.bg
- ↑ Guide Bulgaria, Accessed May 5, 2010
- ↑ Радовски, Александър (2017). Оцеляло родолюбие. Спомен за Тома Радовски. Велико Търново: Фабер. стр. 22. ISBN 978-619-00-0665-7.
- ↑ Радовски, Александър (2017). Оцеляло родолюбие. Спомен за Тома Радовски. Фабер. стр. 30–31.
- ↑ Попис на населението од 2011 година
- ↑ Радовски, Александър (2017). Оцеляло родолюбие. Спомен за Тома Радовски. Фабер. стр. 45.
- ↑ Радовски, Александър (2017). Оцеляло родолюбие. Спомен за Тома Радовски. Фабер. стр. 71.
- ↑ Радовски, Александър (2017). Оцеляло родолюбие. Спомен за Тома Радовски. Фабер. стр. 31.
| |||||||||||||||||||||||||
