Мантар
| Мантар Μανιτάρι | |
|---|---|
  Мантар | |
|
Местоположба во областа   Мантар | |
| Координати: 41°13.24′N 23°10.55′E / 41.22067° СГШ; 23.17583° ИГД | |
| Земја | Грција |
| Област | Централна Македонија |
| Округ | Серски |
| Општина | Долна Џумаја |
| Општ. единица | Долна Џумаја |
| Население | |
| • Вкупно | иселено |
| Часовен појас | EET (UTC+2) |
| • Лете (ЛСВ) | EEST (UTC+3) |
Мантар (грчки: Μανιτάρι, Манитари; до 1927 г. Μαντάρι, Мантари[1]) — поранешно село во Серско, Егејска Македонија, на територијата на општината Долна Џумаја на Серскиот округ, Грција. Изворно било населено од Македонци и нешто Роми.[2]
Географија[уреди | уреди извор]
Селото се наоѓало на помалку од 2 км западно од Голема Маала,[2] на тогашниот североисточен брег на Бутковското Езеро.
Историја[уреди | уреди извор]
Во Отоманското Царство[уреди | уреди извор]
Во 1891 г. Георги Стрезов напишал за селото:
| „ | Мантар, чифлик на СЗ од Џумаја, 21⁄2 часа. Му припаѓа на х. Лазови и се наоѓа до самото Бутковско Езеро, од источната страна. Земјоделци и рибари. 10 македонски куќи[3] и 10 ромски.[4] | “ |
Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) од 1900 г. Мантаръ Махала броело 540 жители Македонци христијани и 120 Роми.[5][6]
На почетокот на XX век целото население било под врховенството на Бугарската егзархија. По податоци на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. христијанското население на Мантар (Mantar) се состоело од 80 Македонци егзархисти.[5][7]
Во Грција[уреди | уреди извор]
За време на Првата балканска војна селото е окупирано од бугарска војска, а по Втората балканска војна во 1913 г. е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор. Жителите на селото, заедно со оние на Бурсук и Пурлида им се протиставувале на грчките денационализаторски мерки и одбивале да плаќаат владичина, да се поздравуваат на грчки за Велигден, да признаваат грчки поп и да одат во црква, а децата не ги пуштале во училиште бидејќи во него бил воведен грчкиот јазик.[8] Во 1913 г. селото имало 258 жители, а во 1920 г. населението пораснало на 332 лица.[2]
Не можејќи да ги издржат грчките репресалии, во 1923-1924 г. 65 Македонци (20 семејства) се иселиле во Бугарија, а власта довела грчки колонисти. Така, во 1928 г. селото е забележано како мешана населба со 449 жители.[2]
По поплавата од 1936 г. населението се иселило во Хазнатар и Пурлида, а Мантар е напуштен.[9]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ „Μετονομασίες των Οικισμών της Ελλάδας“. Πανδέκτης: Name Changes of Settlements in Greece. Посетено на 12 април 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Симовски, Тодор Христов (1998). Населените места во Егеjска Македониjа (PDF). II дел. Скопjе: Здружение на децата-бегалци од Егејскиот дел на Македонија, Печатница „Гоце Делчев“. стр. 201. ISBN 9989-9819-6-5.
- ↑ Нарекувајќи ги „бугарски“ под влијание на бугарската пропаганда.
- ↑ Стрезов, Георги (1891). „Два санджака отъ Источна Македония“ (PDF). Периодическо списание на Българското книжовно дружество въ Средѣцъ. Средѣцъ: Държавна печатница. Година Седма (XXXVI): 848–849.
- ↑ 5,0 5,1 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
- ↑ Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 177. ISBN 954430424X.
- ↑ Brancoff, D. M (1905). La Macédoine et sa Population Chrétienne : Avec deux cartes etnographiques (PDF). Paris: Librarie Plon, Plon-Nourrit et Cie, Imprimeurs-Éditeurs. стр. 200–201.
- ↑ Цокова, Полина (2009). „Дейността на Неврокопската митрополия в периода на войните 1912 - 1919 година“. Исторически преглед. София: Институт по история при БАН. 65 (1–2): 95.
- ↑ Иванов, Йордан Н (1982). Местните имена между долна Струма и долна Места : принос към проучването на българската топонимия в Беломорието. София: Издателство на Българската академия на науките. стр. 157.
| ||||||||||||||||||||||