Удо Латек
| Удо Латек | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Лични податоци | |||
| Роден на | 16 јануари 1935 | ||
| Роден во | Босемб, Трет Рајх | ||
| Починал на | 31 јануари 2015 (возр. 80) | ||
| Починал во | Келн, Германија | ||
| Позиција | Напаѓач | ||
| Кариера* | |||
| Години | Клуб | Наст. | (Гол.) |
| ССВ Мариенхајд | |||
| Бајрен Леверкузен | |||
| ВрФ Виперфурт | |||
| 1962–1965 | ВфЛ Оснабрук | 70 | (34) |
| Тренер на екипи | |||
| ВрФ Виперфурт | |||
| 1965–1970 | Западна Германија (тренер асистент) | ||
| 1970–1975 | Бајерн Минхен | ||
| 1975–1979 | Борусија Менхенгладбах | ||
| 1979–1981 | Борусија Дортмунд | ||
| 1981–1983 | Барселона | ||
| 1983–1987 | Бајерн Минхен | ||
| 1991 | 1. ФК Келн | ||
| 1992–1993 | Шалке 04 | ||
| 2000 | Борусија Дортмунд | ||
Удо Латек (16 јануари 1935 – 31 јануари 2015 година) бил германски професионален фудбалер и тренер.
Латек е еден од најуспешните тренери во историјата, со освоени 15 големи титули, a најпозната со Баерн Минхен. Тој исто така освоил големи трофеи со Борусија Менхенгладбах и ФК Барселона. Покрај овие клубови, тој бил тренер и на Борусија Дортмунд, Шалке 04 и 1. ФК Келн пред неговото повлекување. Покрај Италијанецот Џовани Трапатони и Португалецот Жозе Мурињо, тој е единствениот тренер кој ги има освоено сите три големи европски клупски титули, а тој е единствениот што го направил тоа со три тима.
Ран живот
[уреди | уреди извор]Латек е роден во Босемб, Источна Прусија, Германија (сега Боже, Полска).[1] Додека Латек се подготвувал за кариера како учител, тој играл фудбал со ССВ Мариенхајд, Бајер Леверкузен и ВфР Виперфурт. Во 1962 година, тој се приклучил на ВлФ Оснабрик. Ја поминал својата прва сезона во клубот во првата дивизија (северната дивизија на „Оберлигата“), а остатокот од своето време во втората дивизија, бидејќи клубот не се квалификувал за новата Бундес лига на нејзиниот почеток во 1963 година. Тој играл првенствено како центарфор и станал познат по неговата способност за удар со глава. Тој постигнал 34 гола на 70 првенствени натпревари помеѓу 1962 и 1965 година.
На почетокот на 1965 година, Латек бил предвреме ослободен од договорот, за да се приклучи на германската фудбалска асоцијација ДФБ како тренер на младинскиот тим заедно со Детмар Крамер, еден од помошниците на главниот тренер Хелмут Шон. Во оваа улога тој бил и дел од стручниот штаб кој ја одведе Германија во финалето на Светското првенство во 1966 година.[2]
Кариера
[уреди | уреди извор]Баерн Минхен
[уреди | уреди извор]Во март 1970 година, Латек станал тренер Баерн Минхен како наследник на Хрватот Бранко Зебец. Тој бил препорачан на клубот од Франц Бекенбауер, но неговото назначување било контроверзно бидејќи тој никогаш претходно не тренирал клупски тим. На тимот кој веќе може да се пофали со Бекенбауер, Герд Милер и Сеп Маер, Латек ги додал младите таленти на Пол Брајтнер и Ули Хоенс, воведувајќи период на речиси доминација на баварскиот клуб. Латек го предводел Баерн до три последователни титули во лигата, прва во историјата на германскиот фудбал, како и Купот на Германија. Во 1974 година тие станаа првиот германски тим кој ја освоил Европскиот Куп, победувајќи го Атлетико Мадрид во финалето, во реприза. Тоа беше првиот од трите последователни успеси во европските купови за клубот (иако Латек бил таму само за првиот од нив).
.jpg)
Шест играчи од тимот на Баерн исто така беа дел од западногерманската екипа која го освои Светското првенство во 1974 година и Европското првенство во 1972 година. Лошиот почеток на домашната сезона 1974-1975 година доведе до крајот на мандатот на Латек, при што Баерн го замени со Детмар Крамер, кој исто така бил препорачан на клубот од Бекенбауер. Според Латек, откако му кажал на претседателот на клубот Вилхелм Нојдекер дека, со оглед на лошата домашна форма на клубот се неопходни промени, Нојдекер одговорил: „Точно. Отпуштен си“.
Борусија Менхенгладбах
[уреди | уреди извор]На почетокот на сезоната 1975-1976, Латек го наследил Хенес Вајсвајлер во Борусија Менхенгладбах, каде што останал до 1979 година. Тој освоил уште две германски титули, во прилог на постигнување понатамошен европски успех со победата во финалето на Купот на УЕФА во 1979 година, победувајќи ја Црвена ѕвезда. Третото последователно првенство за него, што би било рекордно четврто последователно првенство во лигата за клубот, му избега на Менхенгладбах, завршувајќи втор во трката со 1. ФК Келн, предводени од претходникот на Латек, Хенес Вајсвајлер, тесна разлика од еден гол.
Во 1977 година, клубот стигна до финалето на Купот на европските шампиони против Ливерпул во Рим, кој загуби со 3-1. Ливерпул одби да учествува во следните натпревари за Интерконтиненталниот куп, па Борусија го зазеде местото против јужноамериканскиот шампион Бока Хуниорс во финалето. По ремито 2–2 во Аргентина, Менхенгладбах го загуби домашниот меч во Карлсруе со 3–0.
Борусија Дортмунд
[уреди | уреди извор]На крајот од таа сезона, Латек се откажа од Менхенгладбах и помина две несекојдневни години во Борусија Дортмунд. Во своето време во Менхенгладбах, тој раководел со легендарниот напаѓач Јуп Хејнкес (226 гола во 375 првенствени натпревари / 51 гол во 64 натпревари во европските натпреварувања), заедно со одличниот дански напаѓач Алан Симонсен и таквите репрезентативни старешини како Берти Фогтс, Рајнер Бонхоф, Ули Стилик и Херберт Вимер. Во Дортмунд му недостигало тоа богатство на таленти, а во тоа време неговиот нов клуб немал ресурси или трпение да го развие.
ФК Барселона
[уреди | уреди извор]Во 1981 година, Латек бил назначен за наследник на Хеленио Херера во шпанскиот клуб ФК Барселона. Тој го довел клубот до Европскиот куп на победниците на куповите во 1982 година, победувајќи го Стандард Лиеж со 2–1 во финалето. Тој е единствениот тренер кој довел три клуба до три различни големи европски трофеи.[3] На теренот Барселона ја предводеле Мигели, Алексанко, Рексах, Асенси, Кини, Германецот Бернд Шустер и Данецот Алан Симонсен. Во втората сезона, Диего Марадона, тогаш на 22-годишна возраст, потпишал за рекордна сума за трансфер. Сепак, Барселона не освои ниту една домашна титула таа година, а Латек бил заменет на крајот на сезоната 1982-1983 од аргентинскиот тренер, победникот на Светскиот куп, Цезар Луис Меноти, за кој се надевал дека ќе го извади најдоброто од Марадона.
Враќање во Баерн Минхен
[уреди | уреди извор]Латек го добил своето следно менаџерско назначување од неговиот поранешен играч Ули Хоенес, кој дотогаш бил одговорен како комерцијален менаџер на неговиот стар тим, Баерн Минхен. Латек го наследил унгарскиот тренер Пал Чернаи. Во следните неколку години тој освоил уште еден шампионски хет-трик со клубот и уште два национални купа, „двојката“ во 1986 година била четврти во историјата на германскиот фудбал. Сепак, Баерн го загуби финалето на Купот на европските шампиони во 1987 година со 2-1 од ФК Порто. Одлични играчи за време на неговиот втор престој со Баерн ги вклучија Карл-Хајнц Румениге, Лотар Матеус, Клаус Аугенталер, Дитер Хоенес, данскиот играч Сорен Лерби и белгискиот репрезентативен голман Жан-Мари Пфаф . Како што беше со Борусија Менхенгладбах, неговиот поранешен играч Јуп Хејнкес го следел како тренер и овде.
Келн и Шалке
[уреди | уреди извор]По напорните денови во Баерн, Латек се пензионирал на неколку години. Во 1991 година се приклучил на 1.ФК Келн како спортски директор[4] и бил главен тренер на еден натпревар како тренер, каде што постигнал домашно реми против Баерн. Остатокот од сезоната го поминал со клубот како технички менаџер. Во 1992 година, тој се вратил уште еднаш и го предводел тимот Шалке 04 во првата половина од сезоната. Неговиот последен натпревар во Минхен бил нерешено 1-1 против Баерн.
Враќање во Борусија Дортмунд
[уреди | уреди извор]Латек официјално се пензионирал и ја презел улогата на ТВ коментатор и колумнист во весници во националниот широк лист Die Welt и двонеделниот спортски магазин кикер. Тој бил искушуван од пензија од неговиот стар тим, Борусија Дортмунд. Клубот ја освоил титулата во Лигата на шампионите во 1997 година, но бил во паника кон крајот на сезоната 1999-2000, затоа што бил само еден бод над зоната за испаѓање со уште пет натпревари за играње. За, како што се шпекулирало дека е исклучително профитабилна сума, дури 250.000 евра, тогаш 65-годишниот Латек ја презел улогата на спасител. Неговата магија направи трик, две победи, две нерешени и само еден пораз – од Баерн Минхен – биле доволни да го задржат клубот во лигата. Неговиот последен натпревар бил триумфот на гости со 3-0 против Херта БСЦ пред публика од 75.000 луѓе. Во Дортмунд го наследнил Матијас Замер, кој две години подоцна на 34-годишна возраст станал најмладиот тренер кој раководел со германски тим во првенството.
Подоцнежен живот
[уреди | уреди извор]Латек се пензионирал откако освоил 14 големи трофеи.[4] Тој сè уште го држи рекордот за управување со тимови со најмногу титули во Бундеслигата, шест со Баерн Минхен и две со Борусија Менхенгладбах.
Живеел во старечки дом во Келн,[3] каде бил познат по неговата постојана наклонетост кон пивото („сите големи тренери уживале во пијалок“). Во 2012 година, Латек доживеа мозочен удар.[5] Латек подоцна страдал од Паркинсонова болест и деменција,[2] и починал на 31 јануари 2015 година.[6][7] По веста за неговата смрт, Франц Бекенбауер на Твитер напиша: „Тажна вест: Големиот Удо Латек е мртов. Почивај во мир пријателе.“ [8]
Почести
[уреди | уреди извор]Тренер
[уреди | уреди извор]Баерн Минхен
- Бундес лига: 1971–72, 1972–73, 1973–74, 1984–85, 1985–86, 1986–87
- ДФБ-Покал: 1970–71, 1983–84, 1985–86
- Европски куп: 1973–74
Борусија Менхенгладбах
- Бундес лига: 1975–76, 1976–77
- Куп на УЕФА: 1978–79
Барселона
- Европски куп на победници на купови: 1981–82
Индивидуално
[уреди | уреди извор]- ESPN 19-ти најголем менаџер на сите времиња: 2013 година[9]
- France Football 30-ти најдобар менаџер на сите времиња: 2019 година[10][11][12]
- Светски фудбал 36-ти најдобар менаџер на сите времиња: 2013 година[13][14]
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ „Trainerlegende Udo Lattek ist tot“ (германски). Die Welt. 4 February 2015. Посетено на 4 February 2015.
- ↑ 2,0 2,1 „Udo Lattek: Former Bayern Munich and Barcelona coach dies at 80“. BBC Sport. 4 February 2015. Посетено на 5 February 2015.
- ↑ 3,0 3,1 „Legendary Bayern Munich coach Udo Lattek dies“. Deutsche Welle. 4 February 2015. Посетено на 4 February 2015.
- ↑ 4,0 4,1 „Deutscher Erfolgstrainer: Udo Lattek ist tot“ (германски). Der Spiegel. 4 February 2015. Посетено на 4 February 2015.
- ↑ „Udo Lattek ist tot“ (германски). kicker. 4 February 2015. Посетено на 4 February 2015.
- ↑ „Deutschlands Fußball-Größen erweisen Udo Lattek die letzte Ehre“. Посетено на 10 February 2015.
- ↑ „Udo Lattek: Football coach who won the European Cup, Uefa Cup and Cup-Winners' Cup with three different clubs“. The Independent. 1 May 2015.
- ↑ „Franz Beckenbauer tweeted about Lattek's death“. kicker. 4 February 2015. Посетено на 4 February 2015.
- ↑ Greatest Managers, No. 19: Udo Lattek
- ↑ „Top 50 des coaches de l'histoire“. France Football. 19 March 2019. Посетено на 19 March 2019.
- ↑ „Los 50 mejores entrenadores de la historia“. FOX Sports. 19 March 2019. Архивирано од изворникот на 2019-12-29. Посетено на 29 December 2019.
- ↑ „Los 50 mejores entrenadores de la historia del fútbol“. Madrid: ABC. 19 March 2019. Посетено на 29 December 2019.
- ↑ Jamie Rainbow (4 July 2013). „The Greatest Manager of all time“. World Soccer.
- ↑ Jamie Rainbow (2 July 2013). „The Greatest XI: how the panel voted“. World Soccer. Архивирано од изворникот на 2015-01-01. Посетено на 2023-01-16.
Надворешни врски
[уреди | уреди извор]| Награди и достигнувања | ||
|---|---|---|
| Претходник Стефан Ковач |
Европски куп Победнички тренер 1973–74 |
Наследник Детрмар Крамер |