Кадиаскер

Кадиаскер, Казаскер (турски: Kazasker - „воен судија“) — позиција на врховен судија за воени и верски работи, воведена во Отоманското Царство во средината на XIV век. Постоело и во Кримското Ханство, каде кадиаскерот бил дел од Диванот.

Со воспоставувањето на функцијата Шеик-ул-ислам во 15 век, тој бил член на Државниот диван (Диван-и Хумајун ), каде се занимавал со судски случаи и поплаки што доаѓале на разгледување, а одлуката на кадиаскерот била конечна. За извршување на своите должности, тие поседувале земјиште (имоти) и добивале паричен додаток.

Во 1481 година, во Отоманското Царство биле основани две места на кадиаскер. Европските поседи на султанот биле подредени на одлуките на Румелијанскиот кадиаскер, азиските и африканските делови на државата од анадолскиот кадиаскер. Пораката на анадолскиот кадиаскер ја извршувал едно време Баќи, дворскиот поет на Сулејман Величествениот. По воено-административните реформи спроведени од султан Махмуд II во 1820 - тите - 1830 - тите, позицијата кадиаскер го изгубила своето поранешно значење, но како една од највисоките османлиски титули постоела до 1922, кога Турција била прогласена за република.

Литература[уреди | уреди извор]

Пакалин МZ „Османли тарих деимилери ве теримлери созлугу“, цилт 2, Истанбул 1951 година.