Француска заедница
| Француска заедница | ||||||
| Communauté française | ||||||
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
 Француската заедница во 1959 година
| ||||||
| Главен град | Париз | |||||
| Јазици | Француски | |||||
| Уредување | Федерација | |||||
| Историски период | Студена војна | |||||
| - | Петта Француска Република | 4 октомври 1958 | ||||
| - | Замрела | 4 август 1995 | ||||
| Валута | Француски франк | |||||
| Денес во |  Франција
| |||||
.svg)
Француска заедница (француски: Communauté française) — уставна организација формирана во 1958 година помеѓу Франција и нејзините преостанати африкански колонии, тогаш во процес на деколонизација. Ја заменило Француската унија, која ја реорганизирала колонијалната империја во 1946 година. Додека Заедницата останала формално во постоење до 1995 година, кога францускиот парламент официјално ја укинал, таа практично престанала да постои и да функционира до крајот на 1960 година, до кога сите африкански членки ја прогласиле својата независност и ја напуштија.
Заедницата имала краток животен век бидејќи, иако африканските членови не ја одбиле, тие се воздржувале да и дадат вистински живот. Под изгледот на еднаквост, уставот на Заедницата го ограничил суверенитетот на дванаесетте африкански држави и ја потврдил предноста на Франција, ставајќи ги во доменот на заедницата критичните функции како што се надворешните работи, одбраната, валутата, економските политики и контролата на суровините.[1]
Позадина[уреди | уреди извор]
Уставот на Петтата република, кој ја создала Француската заедница, била последица на војната во Алжир. Според Француската унија од 1946 година, се вели дека не постоеле француски колонии, туку метрополитенска Франција, прекуморските департмани и прекуокеанските територии наместо тоа би сочинувале единствена француска унија, или само една Франција. Во реалноста, колониите имале мала моќ, а целата моќ останала централизирана во францускиот парламент.[2]
На 31 јануари 1956 година, бил доведен закон кој го сменил системот, напуштајќи ја асимилацијата во корист на автономија, за да им дозволи на териториите да развијат сопствена локална власт и на крајот да ја добијат својата независност. Ова било обид да се смири загриженоста за независноста на Алжир.[3] Но, тоа не ги спречило барањата за независност. Еден милион француски колонисти во Алжир биле решени да се спротивстават на секоја можна алжирска независност и направиле масовни демонстрации во Алжир на 13 мај 1958 година. Неволјата, која се заканувала да стане граѓанска војна, предизвикала политичка криза во Франција и го предизвикало крајот на Четвртата република. Генералот Шарл де Гол бил отповикан на власт и бил напишан нов устав. Првично изгледало дека Де Гол ги потврдил надежите на алжирските доселеници дека ќе им помогне, завршувајќи го говорот пред нив со извикот „Vive l'Algérie française!“, но приватно тој посочил дека нема намера да ја задржи контролата над девет милиони Алжирци во корист на еден милион доселеници.[4] Овој став се манифестирал во новиот устав, кој предвидувал право на прекуморските територии да бараат целосна независност.
На 28 септември 1958 година се одржал референдум низ Француската унија и новиот устав бил одобрен, со универзално гласање, на сите територии освен Француска Гвинеја, која наместо тоа гласала за опцијата за целосна независност. Според овој нов устав, Француската унија била заменета со Француската заедница и Франција сега била федерација на држави со сопствена самоуправа.[5]
Тогаш на територијалните собранија на преостанатите прекуморски територии им било дозволено четири месеци да изберат една од следните опции во согласност со членовите 76 и 91 од уставот:
- Зачувување на статусот на прекуокеанска територија.
- Станување држава на Француската заедница.
- Станување прекуокеански департман (дел од Француската Република).
Само Габон се обидел да стане прекуокеански департман, но француската влада го одвратила од тоа.[6] Прекуморските територии на Коморските Острови, Француска Полинезија, Француски Сомалиланд, Нова Каледонија и Сент Пјер и Микелон се одлучиле да го задржат својот статус, додека Чад, Француски Дахомеј, Француски Судан, Брегот на Слоновата Коска, Мадагаскар, Мавританија, Француско Конго, Нигер, Сенегал, Убанги-Шари и Горна Волта избрале да станат држави на Француската заедница, а некои од нив ги промениле имињата во процесот.[7]
Одбивањето на министерот Корнут-Жентил го одразувало размислувањето на генералот де Гол, кој му се доверил на Ален Пејрефит: „Не можеме да ја држиме оваа плодна популација под рака како зајаци...). Нашите шалтери, нашите постојки, нашите мали територии прекуокеански, добро е, прашина е. Остатокот е премногу тежок“.[8] Генералот де Гол објаснил со овие зборови за „габонската афера“: „Во Габон, Леон М'Ба сакаше да се определи за статус на француски оддел. Среде Екваторијална Африка! Ќе ни останеа приврзани како камења околу вратот на пливач! Имавме тешко време да ги одвратиме од изборот на тој статус“.[9]
Земји членки станале: Чад, Дахомеј, Француски Судан, Брегот на Слоновата Коска, Мадагаскар, Мавританија, Блискиот Конго, Габон, Нигер, Сенегал, Убанги-Шари и Горна Волта.
Француска Гвинеја, која го одбила Уставот, станала независна во 1958 година. Претседателот Де Гол реагирал со наредба на француските државни службеници и техничари веднаш да ја напуштат Гвинеја. Француските доселеници ја понеле со себе сета своја вредна опрема, ги вратиле француските суверени архиви и, пред сè, биле прекинати економските врски. И покрај тешкотиите, Секу Туре изјавува: „подобро слобода во сиромаштија отколку богатство во ропство“.[10]
Независност[уреди | уреди извор]
Заедницата не функционирала целосно до 1959 година. Во април 1960 година, биле потпишани договори за да се дозволи независност на Мадагаскар „воспоставен во републиканска форма“ на 14 октомври 1958 година, и на федерацијата на Мали (која тогаш ги обединил Сенегал и Суданската Република). Оригиналната верзија на Уставот предвидувало дека „земја-членка на Заедницата може да стане независна. Уставниот закон од 4 јуни 1960 година предвидувал дека една држава може да стане независна и „по пат на договори“ да остане членка на Заедницата.[11] Амандманот, исто така, предвидувал дека веќе независна држава може да се приклучи на Заедницата, но оваа одредба никогаш не била применета.
Во текот на 1960 година, сите земји-членки ја прогласиле својата независност:[12]
- Во јуни, федерацијата на Мали и Малагашката Република станале независни во рамките на Заедницата;
- Во август, Дахомеј, Нигер, Горна Волта и Брегот на Слоновата Коска стануваат независни и ја напуштаат Заедницата додека Чад, Габон, Централноафриканската Република и Конго стануваат независни во рамките на Заедницата;
- На 20 август, Сенегал се повлекол од Федерацијата на Мали, а потоа, во септември, Суданската Република станува Република Мали и се повлекува од Заедницата;
- Во ноември, Мавританија станува држава независна и ја напушта Заедницата.
Иако некои држави официјално не се повлекле од Заедницата, таа повеќе не постоела де факто од крајот на 1960 година.
На 16 март 1961 година, францускиот премиер, Мишел Дебре, и претседателот на Сенатот на Заедницата, Гастон Монервил, со размена на писма забележале дека пропаѓаат уставните одредби кои се однесувале на Заедницата.[13]
Меѓутоа, одредбите од Уставот што се однесувале на Заедницата не биле официјално укинати до Глава IV од Уставниот закон бр. 95-880 од 4 август 1995 година.[14]
Членови[уреди | уреди извор]
До почетокот на 1959 година, членовите на Француската заедница биле како што следува:
- Француската Република, која била „една и неделива“. Сите жители биле француски државјани и учествувале во изборот на претседател на републиката и на францускиот парламент. Се состоела од:
- Европска Франција, вклучително и Корзика (метропола).
- Алжир и Сахара. Овие области, кои се сметале за составен дел на Франција, биле поделени на департмани, 13 во Алжир и 2 во Сахара. Сите жители биле француски државјани, но муслиманите го зачувале својот правен статус. Сите испратиле претставници во француските собранија и избраните општини.
- Прекуокеанските департмани. Нивната администрација и законодавство во принцип биле на метрополата, но секој од нив можел да добие индивидуален устав.
- Француска Гвајана.
- Гвадалупе и зависности.
- Мартиник.
- Реунион.
- Прекуокеанските територии. Тие имале своја индивидуална организација со територијално собрание избрано со општо гласање; собранието назначил управен совет, а неговиот претседател бил гувернер назначен од централната власт. Француските јужни и антарктички територии, без постојано население, биле управувани директно од Париз.
- Земјите-членки, кои првично биле:
Иако имало само едно државјанство на Заедницата, териториите што станале земји-членки на Заедницата не биле дел од Француската Република и добиле широка автономија. Имале свои устави и можеле да создаваат синдикати меѓу себе. Надлежноста на Заедницата како целина била ограничена на надворешната политика, одбраната, валутата, заедничката економска и финансиска политика и политика за стратешки прашања и освен посебните договори, контролата на правдата, високото образование, надворешниот и јавниот транспорт и телекомуникациите. Договори за асоцијација, исто така, можела да склучи Заедницата со други држави.
Поврзани со Заедницата биле доверителските територии на Обединетите нации на Француски Камерун и Француска Тоголанд, и англо-француското владеење на Новите Хебриди.
Институции[уреди | уреди извор]
Членот 91 од уставот предвидувал дека институциите на Заедницата требало да бидат основани до 4 април 1959 година.
Претседател на Заедницата бил претседателот на Француската Република. Со неговиот избор учествувале и земјите-членки и тој во секоја држава бил претставен од висок комесар. Во текот на 1958 година, претседателот Де Гол бил избран со апсолутно мнозинство во сите држави. За да промовира автономија во Франција, Де Гол им дал автономија на колониите за да останат во заедницата.[15]
Извршниот совет на Заедницата се состанувал неколку пати годишно, во еден или друг главен град, на покана на претседателот, кој го имал раководството на состанокот. Тој бил составен од шефови на влади на различни држави и министри одговорни за заедничките работи.
Сенатот на Заедницата бил составен од членови на локалните собранија назначени од нив во бројки пропорционални со населението на државата. Ова тело било функционално немоќно,[16] и по одржувањето на две седници било укината во текот на март 1961 година.
Арбитражниот суд на Заедницата, составен од седум судии назначени од претседателот, донесувал одлуки во спорови меѓу земјите-членки.
Бидејќи Франција не сакала да стане „колонија на нејзините колонии“, африканските земји не сочинувале мнозински гласачки блок и од нив се барало функционално да се здружат со француските партии за да добијат гласачка моќ.[17]
Операција[уреди | уреди извор]
Комунауте првично презел тесна соработка меѓу земјите-членки и француската влада. Француската влада била одговорна за безбедноста и до одреден степен за полициското работење во сите држави.[18] Голем број африкански претседатели биле присутни - симболизирајќи го, за континенталните антиколонијалисти, нивното соучесништво - на "Gerboise Bleue", првиот нуклеарен тест на Франција, кој се случил на 4 февруари 1960 година во близина на Реган во пустината Сахара во централен Алжир.[19]
Пад и распаѓање[уреди | уреди извор]
Меѓу државите, Заедницата како што се претпоставувало првично функционирала само во 1959 година кога биле одржани шест седници на извршниот совет во различни главни градови. Веднаш по шестата седница, одржана во Дакар во декември, претседателот Де Гол се согласил со барањето на Мали за национален суверенитет, со што започнал процесот на доделување независност на сите држави во текот на 1960 година.[20] На 4 јуни 1960 година, членовите 85 и 86 биле изменети со Уставниот акт бр. 60-525, дозволувајќи им на земјите-членки да станат целосно независни, сè уште како членки на заедницата или не. Овој амандман, исто така, овозможил држава која веќе била целосно независна да се приклучи на Заедницата без да ја изгуби својата независност.[7] До 1961 година, само Централноафриканската Република, Чад, Конго, Габон, Малагашката Република и Сенегал сè уште припаѓале на Заедницата. Уставните тела повеќе не продолжиле да функционираат и терминот „претседател на заедницата“ исчезнал од официјалните изјави. Се чинело дека единствените преостанати разлики меѓу оние држави кои биле членки на заедницата и оние што ја напуштиле, бил фактот што дипломатските претставници во Париз на првата ја имале титулата висок комесар, а оние на втората „амбасадор“. Покрај тоа, вториот наслов имал тенденција да се користи во сите случаи без разлика.
Иако Француската заедница речиси престанала да постои како институција до раните 1960-ти, преостанатите членови никогаш формално не се повлекле и релевантните членови не биле елиминирани од францускиот Устав додека конечно не биле укинати со Уставен акт број 95-880 од 4 август 1995 година.[21]
Хронологија[уреди | уреди извор]
1958 година[уреди | уреди извор]
- 28 септември - Референдумот за предложениот устав на Петтата република се одржува низ целата француска унија. Тој е одобрен на секоја територија освен Француска Гвинеја, која наместо тоа, со огромно мнозинство се определува за целосна независност. Кампањата за независност била промовирана од Секу Туре и неговата Демократска партија на Гвинеја/Африкански демократски митинг.[22]
- 2 октомври - Француска Гвинеја добива независност и е преименувана во Република Гвинеја.
- 4 октомври - Уставот на Петтата Република стапува во сила.
- 14 октомври - Мадагаскар станува автономна држава во рамките на Заедницата како Малгашка Република.[23]
- 24 ноември - Францускиот Судан станува автономна држава во рамките на Заедницата како Суданска Република.[23]
- 25 ноември - Сенегал станува автономна држава во рамките на Заедницата.[24]
- 28 ноември - Чад, Габон, Блискиот Конго (како Република Конго) и Мавританија (како Исламска Република Мавританија) стануваат автономни држави во рамките на Заедницата.[23]
- 1 декември - Убанги-Шари станува автономна држава во рамките на Заедницата како Централноафриканска Република.[23]
- 4 декември - Дахомеј (како Република Дахомеј) и Брегот на Слоновата Коска стануваат автономни држави во рамките на Заедницата.[23]
- 11 декември - Горна Волта станува автономна држава во рамките на Заедницата.[23]
- 19 декември - Нигер станува автономна држава во рамките на Заедницата.[23]
1959 година[уреди | уреди извор]
- 4 април - Сенегал и Суданската Република формираат унија како Федерација Мали.[25] Дакар е федерален главен град.[26]
1960 година[уреди | уреди извор]
- 1 јануари - Француски Камерун добива целосна независност како Република Камерун.[27][28]
- 27 април - Того добива целосна независност.[29][28]
- 4 јуни – Членовите 85 и 86 се изменети со Уставниот акт бр. 60-525, дозволувајќи им на земјите-членки да станат целосно независни, било сè уште како членка на Заедницата или не. Овој амандман, исто така, дозволува држава која веќе е целосно независна да се приклучи на Заедницата без да ја изгуби својата независност; одредба која никогаш нема да ја избере ниту една држава.[7]
- 20 јуни - Федерацијата Мали стекнува независност, во рамките на Заедницата.[30]
- 26 јуни - Малгашката Република стекнува независност, во рамките на Заедницата.[28]
- 1 август - Република Дахомеј добива целосна независност.[28]
- 3 август - Нигер добива целосна независност.[28]
- 5 август - Горна Волта добива целосна независност.[28]
- 7 август - Брегот на Слоновата Коска добива целосна независност.[28]
- 11 август - Чад добива независност, во рамките на Заедницата.
- 13 август - Централноафриканската Република стекнува независност, во рамките на Заедницата.[28]
- 15 август - Република Конго стекнува независност, во рамките на Заедницата.[28]
- 17 август - Габон добива независност, во рамките на Заедницата.[28]
- 20 август - Сенегал се отцепува од Федерацијата Мали и станува независна држава сама по себе, но сепак во рамките на Заедницата. [30]
- 22 септември - Суданската Република е преименувана во Република Мали,[31] и се повлекува од Заедницата.
- 28 ноември - Мавританија добива целосна независност.[28]
1961 година[уреди | уреди извор]
- 29 јули - Островите Волис и Футуна, досега управувани од владата на Нова Каледонија,[32] стануваат прекуокеанска територија сами по себе.[7]
- 22 декември - Коморските острови добија целосна внатрешна автономија.[7]
1962 и понатаму[уреди | уреди извор]
- 3 јули 1962 година - Алжир стекнува целосна независност од Франција, надвор од Заедницата.[33]
- 3 јули 1967 година – Акт бр. 67-521 му дава на Француски Сомалиланд поширока автономија и го менува името на територијата во Француска територија на Афарите и Исас.[7]
- 6 јули 1975 година - Коморскиот претседател Ахмед Абдалах го прогласи целиот архипелаг независен од Франција, надвор од Заедницата. Меѓутоа, со оглед на тоа што жителите на островот Мајот гласаа на референдум во 1974 година против независноста, Французите одбиваат да го признаат вклучувањето на Мајот во новата држава.[34]
- 19 јули 1976 година - Сент Пјер и Микелон станува прекуокеански департман на Франција.[35]
- 24 декември 1976 година - Мајот станува територијален колектив на Франција.[7]
- 27 јуни 1977 година - Француската територија на Афарс и Исас добива целосна независност, надвор од Заедницата, и е преименувана во Република Џибути.[36]
- 11 јуни 1985 година - Сент Пјер и Микелон станува територијален колектив со посебен статус, локалните власти имаат одговорност за оданочување, царински аранжмани, градско планирање и регистрација на превозот.[7]
- 4 август 1995 година – Уставниот акт број 95-880 ги укинува одредбите од францускиот Устав кои се однесуваат на Заедницата и здружението е формално укината.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Henry Grimal, La décolonisation de 1919 à nos jours, Armand Colin, 1965. Éditions Complexe (revised and updated edition, 1985), p. 335.
- ↑ Simpson, Alfred William Brian (2004). Human Rights and the End of Empire: Britain and the Genesis of the European Convention. Oxford University Press. стр. 285–287. ISBN 0199267898.
- ↑ Simpson, Alfred William Brian (2004). Human Rights and the End of Empire: Britain and the Genesis of the European Convention. Oxford University Press. стр. 285–287. ISBN 0199267898.
- ↑ Doody, Richard. „The Second World War in the French Overseas Empire“. The World at War.
- ↑ Simpson, Alfred William Brian (2004). Human Rights and the End of Empire: Britain and the Genesis of the European Convention. Oxford University Press. стр. 285–287. ISBN 0199267898.
- ↑ Culture, Ecology, and Politics in Gabon's Rainforest, Michael Charles Reed, James Franklin Barnes, E. Mellen Press, 2003, page 321
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 7,7 „Implementation of the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights“ (PDF). United Nations Economic and Social Council. 2000. Архивирано од изворникот (PDF) на 1 July 2015.
- ↑ Charles de Gaulle, cité par Alain Peyrefitte, in C’était de Gaulle, Ed. Fayard, 1994, p. 59.
- ↑ C'était de Gaulle, t. 2, pp. 457-458.
- ↑ Jacques Le Cornec (January 2000). La calebasse dahoméenne ou Les errances du Bénin : Du Dahomey au Bénin (француски). 2. L'Harmattan. стр. 1138. ISBN 978-2-7384-8906-7.
- ↑ „Le projet de loi constitutionnelle tendant à compléter les dispositions du titre XII de la Constitution (mai-juin 1960)“. Assemblée nationale..
- ↑ William Benton, Encyclopædia Britannica World Atlas, Chicago, London, Toronto, Geneva, Sydney, 1963, p. 57 – 58.
- ↑ Stéphane Diemert, L’histoire constitutionnelle de l’outre-mer sous la Ve République, Nouveaux Cahiers du Conseil constitutionnel Предлошка:N° (dossier : « La Constitution et l’outre-mer »), avril 2012, site du conseil constitutionnel.
- ↑ Loi constitutionnelle Предлошка:N°-880 du 4 août 1995, portant extension du champ d'application du référendum, instituant une session parlementaire ordinaire unique, modifiant le régime de l'inviolabilité parlementaire et abrogeant les dispositions relatives à la Communauté et les dispositions transitoires, publiée au Journal officiel de la République française Предлошка:N° du 5 août 1995, p. 11 744 sur legifrance.gouv.fr.
- ↑ Haine, Scott (2000). The History of France (1st. изд.). Greenwood Press. стр. 183. ISBN 0-313-30328-2.
- ↑ De Lusignan, French-Speaking Africa Since Independence (1969), p. 27. "The Senate of the Community lacked any effective power: its function was merely deliberative and consultative."
- ↑ De Lusignan, French-Speaking Africa Since Independence (1969), pp. 60–61.
- ↑ De Lusignan, French-Speaking Africa Since Independence (1969), p. 27.
- ↑ De Lusignan, French-Speaking Africa Since Independence (1969), p. 27. "Many African politicians were invited to be present when the first bomb was exploded on 13 February 1960, at Reggane (in the depths of the Sahara); their presence was intended to demonstrate that they agreed with the French atomic programme, the keystone of their common defence policy. In many African states outside the Community, and among opposition elements within the Community states, this attendance, in fact only a formality, was condemned and reviled."
- ↑ . London. Отсутно или празно
|title=(help) - ↑ „The Revision of the Constitution“. Assemblée Nationale. February 2011. Архивирано од изворникот на 15 September 2014.
- ↑ Празен навод (help)
- ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 23,5 23,6 Hudson, George Donald, уред. (1963). Encyclopædia Britannica World Atlas. London: William Benton. Plates 57-58
- ↑ „Senegal“. WorldStatesmen.org.
- ↑ "Mali Federation." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2010.
- ↑ "Dakar." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2010.
- ↑ "Cameroon, history of." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2010.
- ↑ 28,00 28,01 28,02 28,03 28,04 28,05 28,06 28,07 28,08 28,09 28,10 Hudson, George Donald, уред. (1963). Encyclopædia Britannica World Atlas. London: William Benton. Plates 57-58
- ↑ "Togo." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2010.
- ↑ 30,0 30,1 "Mali Federation." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2010.
- ↑ "Mali." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2010.
- ↑ "Pacific Islands." Encyclopædia Britannica, Volume 17, Page 12. William Benton. London, Chicago, Geneva, Sydney, Toronto. 1963.
- ↑ Hudson, George Donald, уред. (1963). Encyclopædia Britannica World Atlas. London: William Benton. Plates 57-58
- ↑ "Comoros." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2010.
- ↑ „Saint Pierre“. WorldStatesmen.org.
- ↑ "Djibouti." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2010.
Библиографија[уреди | уреди извор]
- Де Лузињан, Гај, Африка што зборува француски од независноста, Њујорк: Прагер, 1969 година.
- „Француска заедница“. Encyclopædia Britannica, том 9, страница 756B и 756C. Вилијам Бентон. Лондон, Чикаго, Женева, Сиднеј, Торонто. 1963 година.
- Енциклопедија Британика Светски атлас. Вилијам Бентон. Чикаго, Лондон, Торонто, Женева, Сиднеј. 1963 Плочи 57-58.