Корејско Царство

Од Википедија — слободната енциклопедија
Големо Корејско Царство
대한제국 (大韓帝國)
Техан Чегук
Суверена држава (1897–1905)
Јапонски протекторат (1905–1910)
←
1897 – 1910 Chōsen|→
Знаме Царски печат
Гесло
광명천지
光明天地
"Нека се просветли земјата"
Химна
대한제국 애국가
大韓帝國愛國歌
"„Патриотска химна на Големото Корејско Царство" (1902–1910)
Местоположба на Dai Han Empire
Територијата на Корејското Царство (1903–1905). Спорните региони Гандо и Самџион се со светлозелена боја.
Главен град Хансеонг (денешен Сеул)
Јазици Корејски
Вероисповед Конфуцијанство, Будизам, Шаманизам, Таоизам, Христијанство, Чондоизам (признаен во 1907)
Уредување Унитарна држава апсолутна монархија
Историски период Нов империјализам
 -  Прогласено 13 октомври 1897
 -  Анектирано од Јапонија 29 Август 1910
Население
 -  17,082,000 
Валута Јанг (1897–1902)
Вон (1902–1910)
Денес во Северна Кореја
Јужна Кореја

Корејско Царство (корејски: 대한 제국; Техан Чегук) ― корејска монархија која ја прогласил царот Коџон од династијата Чосон во октомври 1897 година. Царството постоело до јапонската анексија на Кореја во август 1910 година.

За време на Корејското Царство, царот Коџон спровел реформи за модернизација на војската, економијата, аграрот и образовнието во Кореја по западен терк. Во 1905 година, Корејското Царство станало протекторат на Царството Јапонија. По јапонската анексија во 1910 година, Корејското Царство било укинато.

Историја[уреди | уреди извор]

Печат на Корејското Царство

Создавање[уреди | уреди извор]

По победата на Јапонија во Првата кинеско-јапонска војна, Чосон стекнал независност од династијата Ќинг. За одржување на независноста, многу политичари сметале дека треба да се прогласи царство. На барање на многу официјални лица, Коџон од Кореја го прогласил Корејското Царство. [1] Во 1897 година, Коџон бил крунисан во Хвангудан.[1] Коџон новото царство го нарекол Даехан, а владетелската година ја променил во Гвангму, при што 1897 година била првата година од Гвангму. [2] Коџон, во 1898 година, го дефинирал уредувањето на земјата, при што царот имал апсолутна власт.[1]

Реформи[уреди | уреди извор]

Иако царот имал апсолутна власт, народот сѐ повеќе учествувал во креирањето на политиката. Основани биле многу весници и политички организации кои ја промовирале политичка свест. Освен тоа, немало забрана за протести и граѓаните во Сеул барале реформи.[1] Клубот на независноста се обидел да донесе реформи за подобрување на граѓанските права. Во октомври 1898 година, Клубот за независност упатил шест барања до царот: [3]

  1. Државните службеници и луѓето да не зависат од странска помош.
  2. Секој документ потпишан од корејската влада со друга држава да биде потпишан од сите државни министри и претседателот на Советот.
  3. За големи престапи, казни да се изрекуваат само по јавно судење и можност за одбрана.
  4. Царот бил овластен да назначува министри, но во ако мнозинството од Кабинетот не го одобри кандидатот на царот, тој нема да биде назначен.
  5. Сите извори на приходи и методи за зголемување на даноците ќе бидат ставени под контрола на Одделот за финансии, а ниеден друг оддел, службеник или корпорација нема да се меша во тоа; а годишните проценки и биланси се објавуваат јавно.
  6. Постојните закони и прописи ќе се спроведуваат без страв или противуслуга.

Противникот на Клубот на независноста, партијата Сугу, раширила гласини дека Клубот се обидува да го собори царот Коџон, да воведе републиканско уредување и да го постави Бак Јонгјанг за претседател.[4] Поради лажните гласини, Клубот на независноста беше забранет во декември 1899 година.[1] На власт дошол Клубот Хвангук, а некои членови од Клубот на независноста беа уапсени. Бил формиран нов кабинет со многу конзервативни политичари кои не сакале реформи.[4]

Хвангудан во 1906 година

Летото 1888 година избувнале т.н. бебешки немири. [5] Иако Клубот за независност бил забранет, реформите продолжиле. Сепак, кабинетот беше радикално променет и министрите се обиделе да воведат конзервативни реформи.[6] Њујорк Тајмс објавил дека новиот кабинет формиран на почетокот на 1900-тите е проруски. Сепак, сè уште имало министри кои биле пројапонски или профранцуски настроени.[7]

Новиот кабинет сакал да ја зајакне моќта на царот. За ова требало поголеми даноци. Овие зголемени даноци и овозможиле на царската влада да биде доволно богата за да ја води земјата. [6]

Новиот кабинет, исто така, сакал да ја задржи независноста на земјата, што довело до зголемување на Корејската царска армија. [6] За модернизација на армијата од Русија биле испратени некои офицери.[8] Во 1898 година биле формирани уште 10 баталјони.[9] Во 1903 година била основана разузнавачка служба.[10] Новиот кабинет, исто така, сакал да ја модернизира морнарицата преку купување бродови, а KIS <i id="mwhQ">Yangmu</i> бил првиот купен брод.[10]

Владата се обидела да ја индустријализира земјата преку испраќање на студенти во странство за да студираат индустриски науки. Во Кореја биле донесени многу нови технологии и биле основани многу компании.[6] Катастарската евиденција, исто така, овозможила подобро прибирање на данокот на земја.[4] Овие реформи донеле промени во Корејското Царство и ја направиле земјата побогата и посилна.

Надворешни работи[уреди | уреди извор]

Меѓутоа, проблем за Корејското Царство биле надворешните работи. И покрај својата официјална неутралност, според политиките што ги водела земјата, била наклонета кон Русија. Русите често интервенирале, а голем дел од природните ресурси на Кореја биле извезувани во Русија.[4]

Кои биле вистинските намери на Русија за Кореја во тоа време, е непознато. Според пратка испратена од Шангај, Русија се обидела да го направи Корејското Царство протекторат на Руската Империја.[11] Но, царот Николај II не сакал да ја колонизира Кореја. Во 1901 година, Николај на принцот Хенри од Прусија му рекол: „Не сакам да ја заземам Кореја, но под никакви околности не можам да дозволам Јапонија да се вкорени таму. Тоа ќе биде casus belli.“ [12]

Договорот Тафт-Кацура и Руско-јапонската војна[уреди | уреди извор]

Пред Руско-јапонската војна, Кореја се обидела да биде неутрална. На 27 јануари 1904 година, Русија, Франција, Германија и Обединетото Кралство официјално ја пофалиле декларацијата за неутралност на Кореја. [13]

Подоцна истата година, на 22 август, бил потпишан првиот договор меѓу Јапонија и Кореја, познат како Прва јапонско-корејска конвенција. Договорот предвидувал создавање на јапонски гарнизон во Кореја, односно Јапонска корејска армија.[14] Договорот Тафт-Кацура (познат и како Меморандум Тафт-Кацура) бил објавен на 17 јули 1905 година. Тоа всушност не бил таен пакт или договор меѓу САД и Јапонија, туку збир на белешки поврзани со разговорите за американско-јапонските односи меѓу членовите на владите на двете земји.[15] Јапонскиот премиер Таро Кацура ја искористил приликата при посетата на воениот секретар Вилијам Хауард Тафт во Токио за да добие негова изјава за корејското прашање, во својство на претставник на администрацијата на Рузвелт. [15] Тафт изразил во меморандумот дека сузерен однос со Јапонија кој ја води Кореја ќе „придонесе за постојан мир на Далечниот Исток“. [15]

Во септември 1905 година, Русија и Јапонија го потпишале Договорот од Портсмут, со кој завршила Руско-јапонската војна и се воспоставило јапонско влијание во Кореја. Царот Гвангму, есента 1905 година, тајно побарал помош од другите држави за Кореја да го зачува својот суверенитет; нормалните дипломатски канали повеќе не биле опција, затоа што Јапонија вршела постојан надзор врз нив.[16]

Договорот од Еулза[уреди | уреди извор]

Државен погреб на Мин Јанг-хван кој извршил самоубиство во знак на протест против Договорот од Еулза

Со договорот Тафт-Кацура, Америка и Јапонија взаемно се согласиле за американска колонизација на Филипините и јапонска колонизација на Кореја. Со многу договори, Јапонија ја изолирала Кореја. Царот Коџон се спротивставил на Договорот од Еулза, но преговорите продолжиле без него. Во конференциската сала имало осум министри. Освен Хан Кју-сеол, Мин Јеонг-ги и Ји Ха-јеонг, сите министри се согласиле со договорот, со кој се воспоставил јапонски протекторат врз Кореја.[17] По потпишувањето на договорот било распуштено министерство за надворешни работи, и сега биле управувани од Токио. [18] Поради договорот, многу амбасади биле отповикани од Кореја. На 1 февруари 1906 година, Ито Хиробуми, кој ги водел преговорите од јапонска страна, станал првиот јапонски генерал-резидент на Кореја.[19]

Јапонски протекторат и анексија[уреди | уреди извор]

Откако Санџонг станал цар, бил потпишан Јапонско-корејскиот договор од 1907 година . Според договорот, повеќе Јапонци биле вработени во корејската влада и почнале да интервенираат во внатрешните корејските работи. Поголемиот дел од Корејската царска корејска бил распуштен.[20] Ваквите јапонски интервенции поттикнале создавање на месни селански милиции и праведни војски, но тие се бореле против Јапонците без некој значителен успех. [21] Во 1909 година, Јапонците ги потиснале сите праведни војски. Многу нивни членови пребегнале во Манџурија или во други делови од Кина за да се приклучат на Армијата на независност.[22] За време на Тераучи Масатаке, Јапонија се подготвила да ја анектира Кореја. Со договорот од 22 август 1910 година, Корејското Царство било припоено кон Јапонија. Анексијата била објавена на 29 август 1910 година. [23]

Дипломатски односи[уреди | уреди извор]

Галерија[уреди | уреди извор]

  • Државен печат
    Државен печат
  • Грб
    Грб
  • Дел од старата зграда на руската легација во Сеул.
    Дел од старата зграда на руската легација во Сеул.
  • Официјална униформа на корејските државни службеници. Неколку години подоцна, на сите корејски полицајци им било наредено да носат модернизирани униформи.
    Официјална униформа на корејските државни службеници. Неколку години подоцна, на сите корејски полицајци им било наредено да носат модернизирани униформи.
  • Ји Јонг-ик, шеф на Бирото за валути за време на Корејското Царство
    Ји Јонг-ик, шеф на Бирото за валути за време на Корејското Царство
  • Трамвај во Сеул, 1903 година
    Трамвај во Сеул, 1903 година
  • Седиштето на Хенсеонг
    Седиштето на Хенсеонг
  • Јапонска пешадија маршира низ Сеул за време на руско-јапонската војна во 1904 година
    Јапонска пешадија маршира низ Сеул за време на руско-јапонската војна во 1904 година
  • Ји Беом-џин, борец за независност против Јапонците. Тој ги поддржувал тајните емисари испратени од Коџон во Хаг во 1907 година.
    Ји Беом-џин, борец за независност против Јапонците. Тој ги поддржувал тајните емисари испратени од Коџон во Хаг во 1907 година.
  • Тројца тајни емисари, Ји Тјуне, Ји Санг-сеол и Ји Ви-јонг, кои царот Коџон ги испратил во Хаг во 1907 година
    Тројца тајни емисари, Ји Тјуне, Ји Санг-сеол и Ји Ви-јонг, кои царот Коџон ги испратил во Хаг во 1907 година
  • Копија од печатот што Коџон го користел во својство на цар

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Yi 2012.
  2. ↑ „조선왕조실록“. sillok.history.go.kr. Посетено на 2022-06-02.
  3. ↑ Hulbert 1906.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 „대한제국(大韓帝國) - 한국민족문화대백과사전“. encykorea.aks.ac.kr. Посетено на 2022-06-03.
  5. ↑ Neff, Robert D. Korea Through Western Eyes.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 „광무개혁(光武改革) - 한국민족문화대백과사전“. encykorea.aks.ac.kr. Посетено на 2022-06-05.
  7. ↑ „KOREAN CABINET CHANGES.; The Party Now in Power Said to be Pro-Russian -- Seoul a Hotbed of Intrigues“. The New York Times (англиски). 1901-12-09. ISSN 0362-4331. Посетено на 2022-06-20.
  8. ↑ „한국사데이터베이스“. db.history.go.kr. Посетено на 2022-06-05.
  9. ↑ „한국사데이터베이스“. db.history.go.kr. Посетено на 2022-06-05.
  10. ↑ 10,0 10,1 „한국사데이터베이스“. db.history.go.kr. Посетено на 2022-06-20.
  11. ↑ „Russia's Intentions in Corea“. The New York Times (англиски). 1896-02-18. ISSN 0362-4331. Посетено на 2022-06-19.
  12. ↑ Clark, Christopher (2012-09-27). The Sleepwalkers: How Europe Went to War in 1914 (англиски). Penguin Books Limited. стр. 176. ISBN 978-0-7181-9295-2.
  13. ↑ Hulbert 1904.
  14. ↑ „우리역사넷“. contents.history.go.kr. Посетено на 2022-06-20.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Nahm 1985.
  16. ↑ Kim 2006.
  17. ↑ „을사조약(乙巳條約) - 한국민족문화대백과사전“. encykorea.aks.ac.kr. Посетено на 2022-06-10.
  18. ↑ „한국사데이터베이스“. db.history.go.kr. Посетено на 2022-06-14.
  19. ↑ „통감부(統監府) - 한국민족문화대백과사전“. encykorea.aks.ac.kr. Посетено на 2022-06-10.
  20. ↑ „한일신협약(韓日新協約) - 한국민족문화대백과사전“. encykorea.aks.ac.kr. Посетено на 2022-06-20.
  21. ↑ „정미의병(丁未義兵) - 한국민족문화대백과사전“. encykorea.aks.ac.kr. Посетено на 2022-06-20.
  22. ↑ „남한폭도 대토벌작전(南韓暴徒 大討伐作戰) - 한국민족문화대백과사전“. encykorea.aks.ac.kr. Посетено на 2022-06-20.
  23. ↑ „한일합병(韓日合倂) - 한국민족문화대백과사전“. encykorea.aks.ac.kr. Посетено на 2022-06-20.

Извори[уреди | уреди извор]

  • Keltie, J.S., уред. (1900). The Statesman's Year Book: Statistical and Historical Annual of the States of the World for the Year 1900. New York: MacMillan.
  • Dong-no Kim, John B. Duncan, Do-hyung Kim (2006), Reform and Modernity in the Taehan Empire (Yonsei Korean Studies Series No. 2), Seoul: Jimoondang Publishing Company
    • Jae-gon Cho, The Industrial Promotion Policy and Commercial Structure of the Taehan Empire.
  • Kim, Ki-Seok (Summer 2006). „Emperor Gwangmu's Diplomatic Struggles to Protect His Sovereignty before and after 1905“. Korea Journal.
  • Nahm, Andrew (October 1985). „The impact of the Taft-Katsura Memorandum on Korea: A reassessment“. Korea Journal.
  • Pratt, Keith L., Richard Rutt, and James Hoare. (1999). Korea: a historical and cultural dictionary, Richmond: Curzon Press. ISBN 9780700704637ISBN 9780700704637; ISBN 9780700704644; OCLC 245844259
  • The Special Committee for the Virtual Museum of Korean History (2009), Living in Joseon Part 3: The Virtual Museum of Korean History-11, Paju: Sakyejul Publishing Ltd.
  • Yi, Ha-kyoung (2012). „대한제국 시기 군주권 강화와 민권 확대 논의의 전개: 주권론을 중심으로; Power of King and the People in the Daehan Empire: Focusing on the Theory of Sovereignty“ (PDF). Seoul National University: S-Space – преку 서울대학교 한국정치연구소.
  • Hulbert, Homer (1906). The Passing of Korea.
  • Hulbert, Homer B. (1904). The Korea Review.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Корејско_Царство&oldid=4927207“