Урбино

Од Википедија — слободната енциклопедија
Урбино
општина
Општина Урбино
Урбино
Урбино
Грб на Урбино
ЗемјаИталија
РегионМарке
ПокраинаПезаро и Урбино (PU)
ПоделоциCa' Mazzasette, Canavaccio, Castelcavallino, La Torre, Mazzaferro, Pieve di Cagna, San Marino, Schieti, Scotaneto, Trasanni
Управа
 • ГрадоначалникМаурицио Гамбини
Површина
 • Вкупна226,50 км2 (8,750 ми2)
Надм. вис.&10000000000000451000000451 м
Население (30-4-2017)
 • Вкупно14.786
 • Густина0,65/км2 (1,7/ми2)
ДемонимУрбинати
Часовен појасCET (UTC+1)
 • Лете (ЛСВ)CEST (UTC+2)
Пошт. бр.61029
Повик. бр.0722
Светец-заштитникСвети Кресцентин
СлаваЈуни 1
Мреж. местоМатична страница
Историскиот центар на Урбино
светско наследство на УНЕСКО
Црквата Сан Бернардино во близина на Урбино
КритериумКултурно: ii, iv
Навод828
Запис1998 (XXII заседание)
Површина29.23 ha
Преоден појас3,608.5 ha

Урбино (италијански: Urbino) е познат мал град во централна Италија. Градот е трет по големина град во областа Пезаро и Урбино во италијанската провинција Марке.

Градот Урбино е многу познат по неговата извонредна стара архитектура и богатото културно наследство. За време на ренесансата, градот доживеал ненадеен подем. Најважните ренесансни владетели на Урбино биле Федерико да Монтефелтро (1422 – 1482) и неговиот син Гвидобалдо да Монтефелтро (1472 – 1508). Сето ова довело до тоа Урбино да се најде на листата на светското културно наследство на УНЕСКО.

Градот има и многу стар универзитет во 1564 година.

Географија[уреди | уреди извор]

Градот Урбино се наоѓа во централниот дел на Италија, во областа на североисточните Апенини. Јадранското Море се наоѓа на само 25 километри источно, каде што се наоѓа градот Пезаро, центарот на дадената област и првиот поголем град Урбино. Градот се наоѓа на многу активен терен, што дополнително го прави поинтересен и поживописен.

Историја[уреди | уреди извор]

Многу стрмна улици во Урбино

Малиот град на Римската империја Urvinum Mataurense (лат. „мал град на реката Матаурус“) станал важна тврдина за време на готските војни во 6 век. Готите го зазеле градот во 538 година. На крајот на 12 или почетокот на 13 век, Урбино станал сопственост на благородното семејство Монтефелтро. Граѓаните се бунеле против него во 1228 година, потпомогнати од блискиот Римини, но до 1234 бунтот бил потиснат. Во неколку вековите потоа, благодарение на положбата како административен центар, Урбино добил голем број прекрасни палати и цркви, а градот бил и културно-уметнички центар. Во 17 век, градот ја изгубил својата независност и почнал да опаѓа. До денес, Урбино не ја вратил својата поранешна слава, но во последните децении повторно заживеал како првокласен туристички центар во Италија.

Географија[уреди | уреди извор]

Целата територија на Урбино е класифицирана како област од средно-висок сеизмички ризик. Во базата на податоци за земјотреси елаборирана од Националниот институт за геофизика и вулканологија, пријавени биле 65 потреси во општината помеѓу 26 март 1511 и 26 март 1998 година.

Популација[уреди | уреди извор]

Според резултатите од пописот на населението во 2011 година, во општината живееле 15.501 жител.[1]

Демографија
1931 1936 1951 1961 1971 1981 1991 2001 2011
20 772 22 248 22 986 18 874 16 236 15 917 15 114 15 270 15 501

Денес, Урбино има над 15.000 жители (третиот по големина град во областа), главно Италијанци. Ова е значително помалку од некогашниот број жители.

Градски знаменитости[уреди | уреди извор]

Атриум на војводската палата во Урбино и скулптурата Елиптична колона од британскиот уметник Тони Крег, 2017 година

Благодарение на фактот дека Урбино бил слабо развиен и помалку значаен отколку во претходните векови, градот е целосно зачуван - и улиците и плоштадите и фасадите и внатрешноста на зградите. Денес, Урбино е вистински „музеј на отворено“:

  • Војводата палата: Резиденцијата на војводите од Урбино е најважниот архитектонски споменик во градот. Изграден бил за време на владеењето на Федерико де Монтефелтре. Познато е дека работите биле започнати на темелите на постарата тврдина, според дизајните на фирентинскиот архитект Маса ди Бартоломео. Меѓутоа, набрзо главната улога ја презел Лучијано Лаурана (познат и како Лусијан Мартинов Врањанин), архитект роден во градот Врана во близина на Задар. По неговото заминување од Урбино, работата на замокот ја продолжил Франческо ди Џорџо Мартини од Сиена, архитект, инженер, сликар, скулптор и теоретичар на архитектурата. Во 20 век, зградата се користела за работа на локалните власти. Подоцна била претворена во музеј на антиквитети и архив на уметнички дела. Денес во него се сместени делата на Паоло Учело, Пјеро дела Франческо, Педро Беругете, Јустус ван Гент, Џовани Санти, Рафаел Санти, Тицијан Вечели и многу други уметници.
  • Катедралата се урнала во 1801 година. Зачуван е само еден дел од неа (сакристијата). На готската црква Свети Доменик има репрезентативен релјеф од Лука дела Роби од 1449 година.

Познати личности[уреди | уреди извор]

Градови партнери[уреди | уреди извор]

Галерија[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. „Statistiche I.Stat“. ISTAT. 28. 12. 2012. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)