Железна ѕвезда
Во астрономијата, железна ѕвезда е хипотетички вид на збиена ѕвезда.
Неповрзано, поимот „железна ѕвезда“ е користен и за сините суперџинови кои имаат мноштво од забранети FeII линии во нивните спектри. Тие се потенцијално мирни топло светло сини променливи. Eta Carinae е опишана како прототипен пример.[1][2]
Образување[уреди | уреди извор]
| Вид појава | Образување на хипотетички вид на збиена ѕвезда |
|---|---|
| Датум | ок. 101500 години од сега |
| Траење | ок. 101026 to 101076 години од сега |
| Епоха | Крајно далечна иднина |
| Извор | Соединување кое се случува преку квантно тунелирање предизвикувајќи јадрото да се соедини кон јадрото железо-56 |
| Забележителности | Само можност ако протоните не се распаѓаат. |
| Следи | Образување на неутронски ѕвезди и црни дупки |
Железна ѕвезда е хипотетички вид на збиена ѕвезда што може да се појави во универзумот во крајно далечна иднина, по можеби 101500 години.
Премисата зад образување на железните ѕвезди вели дека ладното соединување кое се случува преку квантно тунелирање би предизвикало светлосните јадра во обичната материја да се спојат во јадра на железо-56. Фисијата и емисијата на алфа-честички потоа би направиле тешките јадра да се распаѓаат во железо, претворајќи ги телата со ѕвездена маса во ладни сфери од железо.[3] Образувањето на овие ѕвезди е можно само доколку протоните не се распаѓаат. Иако површината на неутронската ѕвезда може да биде железна според некои предвидувања, таа се разликува од железната ѕвезда.
До крајот на 101026 до 101076 години, железните ѕвезди би се распаднале во неутронски ѕвезди и црни дупки.[3]
Во популарната култура[уреди | уреди извор]
- Советскиот филм „Маглината Андромеда“ е за ѕвезден брод со малку гориво фатен од гравитацијата на железна ѕвезда, при што самата ѕвезда е толку слаба што може да се види само во инфрацрвената светлина. Се заснова на романот „Маглината Андромеда“ од Иван Јефремов, напишан кога теоријата за стабилна состојба била доминантна и било очекувано железни ѕвезди да постојат на Млечниот Пат.
Поврзано[уреди | уреди извор]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Walborn, Nolan R.; Fitzpatrick, Edward L. (2000). „The OB Zoo: A Digital Atlas of Peculiar Spectra“. The Publications of the Astronomical Society of the Pacific. 112 (767): 50. Bibcode:2000PASP..112...50W. doi:10.1086/316490.
- ↑ Clark, J. S.; Castro, N.; Garcia, M.; Herrero, A.; Najarro, F.; Negueruela, I.; Ritchie, B. W.; Smith, K. T. (2012). „On the nature of candidate luminous blue variables in M 33“. Astronomy & Astrophysics. 541: A146. arXiv:1202.4409. Bibcode:2012A&A...541A.146C. doi:10.1051/0004-6361/201118440.
- ↑ 3,0 3,1 Dyson, Freeman J. (1979). „Time without end: Physics and biology in an open universe“. Reviews of Modern Physics. 51 (3): 447–460. Bibcode:1979RvMP...51..447D. doi:10.1103/RevModPhys.51.447.
| ||||||||||||||||||||||||||