Стара пинакотека

Координати: 48°08′54″N 11°34′12″E / 48.14833° СГШ; 11.57000° ИГД / 48.14833; 11.57000
Од Википедија — слободната енциклопедија
Стара пинакотека
Alte Pinakothek
Стара пинакотека, источна фасада
Карта
Основан1836
МестоКунстареал, Минхен, Германија
Координати48°08′54″N 11°34′12″E / 48.14833° СГШ; 11.57000° ИГД / 48.14833; 11.57000
ТипУметнички музеј
ПрипадностБаварски државни ликовни збирки
Збирки/ОдделенијаСтари мајстори
Мреж. местоpinakothek.de

Стара пинакотека (Alte Pinakothek на германски) — уметнички музеј на теренот на Kunstareal во Минхен, Германија. Таа е една од најстарите галерии во светот и во неа се наоѓа важна збирка на стари мајсторски слики. Името Alte (стар) Pinakothek се однесува на временското раздобје опфатено со збирката - од 14 до 18 век.[1] Новата пинакотека (Neue Pinakothek), изградена во 1981 година, опфаќа уметност од 19 век, а Pinakothek der Moderne, отворена во 2002 година, изложува современа уметност. Сите три галерии се дел од Баварската државна сликарска збирка, организација на Слободната држава Баварија.[2]

Градба[уреди | уреди извор]

Кралот Лудвиг I Баварски во 1826 година му нарачал на архитектот Лео фон Кленце да изгради нова зграда за галерија за Вителсбаховата збирка. Alte Pinakothek бил најголемиот музеј во светот и структурно и концептуално напреден, со добро осветлување на просторот.[3] Дури и неоренесансната надворешност на пинакотеката јасно ја издвојува од типот музејски замок што бил вообичаен на почетокот на 19 век. Тоа е тесно поврзано со функцијата и структурата на објектот како музеј. Многу модерна во тоа време, по нејзиното отворање во 1836 година, зградата станала урнек за музејски згради во Германија и Европа и на тој начин станала урнек за нови галерии како што се Ермитаж во Санкт Петербург и галериите во Рим, Брисел и Касел.

Старата пинакотека

Зградата на музејот била сериозно загрозена од бомбардирањата за време на Втората светска војна, но била реконструирана и повторно отворена за јавноста на 7 јуни 1957 година, во присуство на претседателот Теодор Хојс.[4] Директорот Ернст Бакнер го надгледувал проектот за реставрација и се погрижил зградата да остане доследна на своите првични архитектонски основи. Украсната предвоена внатрешност, вклучувајќи ја и големата лоџа кон јужната фасада на последниот кат, не е обновена. Во 2008 година ѕидовите на просториите на горниот кат биле покриени со нова ѕидна покривка со ткаена и обоена свила од Лион. Новата шема на бои на зелена и црвена се темели на дизајнот на просториите од времето на изградбата и истата преовладувала до 20 век. Веќе во времето на кралот Лудвиг I и неговиот архитект Лео фон Кленце, употребата на ѕидни облоги наизменично во црвена и зелена боја покажала продолжување на традицијата што датирала од Изложбата на стари мајстори од крајот на 16 век во многу големи уметнички галерии во Европа (Фиренца, Лондон, Мадрид, Санкт Петербург, Париз, Виена) и постои и денес.

Историја[уреди | уреди извор]

Старата пинакотека, рачнo боена фотографија, околу 1890 година

Вителсбаховата збирка ја започнал војводата Вилијам IV (1508–1550), кој им нарачал на познати современи сликари да насликаат неколку историски слики, вклучувајќи ја и битката на Александар кај Исус, од Албрехт Алтдорфер. Изборниот кнез Максимилијан I (1597–1651) нарачал четири ловечки слики од Рубенс во 1616 година[5] и стекнал многу други слики, особено дела на Албрехт Дирер. Тој дури ги добил и Четворицата апостоли на Дирер во 1627 година поради притисокот врз градските татковци на Нирнберг. Неколку години подоцна, 21 слика биле конфискувани и преместени во Шведска за време на окупацијата на Минхен во Триесетгодишната војна. Внукот на Максимилијан, Максимилијан II Емануел Баварски (1679–1726) купил голем број холандски и фламански слики кога бил гувернер на Шпанска Холандија. Така, во Антверпен во 1698 година, тој купил од Гизберт ван Колен 12 слики од Петер Пол Рубенс и 13 слики на Ван Дајк со слики од Рубенс од личниот имот на уметникот, кои затоа не биле наменети за продажба. За време на наследниците на Макс Емануел, немало купувања главно заради буџетски ограничувања.[6]

Братучедот на Макс Емануел, Јохан Виљем, палатински изборен кнез (1690–1716), исто така собирал холандски слики. Тој го нарачал Големиот последен суд од Рубенс и го добил Каниџјаневото свето семејство на Рафаел како мираз на неговата сопруга. Карел Теодор, изборен кнез на Баварија (1742–1799), исто така ги претпочитал холандските сликари, меѓу другото, го стекнал и Светото семејство Рембрант. До крајот на 18 век, многу слики биле изложени во дворецот Шлајсхајм и биле достапни за јавноста.

Соба IX

По обединувањето на Баварија и Пфалц во 1777 година, галериите Манхајм, Дизелдорф и Цвајбрикен биле преместени во Минхен, делумно за да ги заштитат збирките за време на војните што следеле по Француската револуција. 72 слики, вклучувајќи го и Александар во битката кај Ис, биле пренесени со војската на Наполеон I (1769–1821) [7] во Париз во 1800 година, бидејќи Наполеон бил познат обожавател на Александар Велики. Лувр го имал до 1804 година, кога Наполеон се прогласил за цар на Франција и го зел за своја употреба. Кога Прусите го зазеле замокот Сен Клу во 1814 година како дел од Војната на Шестата коалиција, сликата наводно била пронајдена во бањата на Наполеон.[8] Повеќето од сликите не биле вратени.

Со секуларизацијата, многу слики од цркви и поранешни манастири преминале во државни раце. Кралот Лудвиг I Баварски собирал главно рани германски и рани холандски слики, како и ремек-дела од италијанската ренесанса. Во 1827 година ја стекнал збирката Boisserée од 216 стари германски и стари холандски мајстори. Во 1828 година, кралот успеал да ја купи и збирката на принцот Валерштајн со 219 горногермански и горношвапски слики. Во 1838 година, Јохан Георг фон Дилис го објавил првиот каталог.

По раздобјето на кралот Луј I, купувањата речиси престанале. Само од 1875 година директорите Франц фон Ребер и Хуго фон Чуди обезбедиле важни нови аквизиции, како што се „Мадона со каранфил“ на Леонардо да Винчи и „Отфрлање на Христос“ на Ел Греко.

Наклонетоста на Вителсбаховите владетели кон одредени сликари во голема мера ја зголемила збирката на со нивни дела, додека други биле запоставени. Од 1960-тите, Пинакотеката пополни некои од овие празнини: на пример, недостатокот на слики од 18 век, тој бил спасен со вклучување во збирка дела позајмени од две баварски банки. Меѓу овие слики беа Кафезот за птици на Никола Ланкре и Мадам Помпадур на Франсоа Буше.

Во април 1988 година, серискиот вандал Ханс-Јоаким Болман истурил киселина врз три слики од Албрехт Дирер, Плач за Христос, Олтар на Паумгартнер и Матер Долароса,[9] предизвикувајќи штета проценета на 35 милиони евра. Во 1990 година, била купена Ecse agnus dei [10] на Дирк Баутс.

На 5 август 2014 година, музејот го отфрлил барањето на потомокот на банкарот Карл Хаген за враќање на Das Zitronenscheibchen на Јакоб Охтервелт, бидејќи биле незаконски добиен поради нацистичкиот прогон. Истрагата на музејот открила дека таа била легално купена по поштена цена во тоа време и дека интересот на семејството Хаген бил само во безбедноста на сликата.[11]

Збирка[уреди | уреди извор]

Распнувањето на Христос, Лукас Кранах Постариот
Мадона со каранфил, Леонардо да Винчи

Музејот е под надзор на Баварската државна сликарска збирка, која исто така има голема збирка на илјадници европски слики од 13 до 18 век. Нејзината збирка на рани италијански, старогермански, старохоландски и фламански слики е една од најважните во светот.

Повеќе од 800 од овие слики се изложени во Старата пинакотека. Поради ограничениот простор во зградата, некои поврзани галерии низ Баварија, како што се барокните галерии во дворецот Шлајсхајм и дворецот Нојбург, исто така прикажуваат дела од старите мајстори. Од 2014 до 2017 година, музејските крила биле последователно затворани заради реновирање, а уметничките дела во затворените делови не биле достапни за гледање.[12]

  • Германски слики 14 – 17 век:

Старата пинакотека ја има најобемната збирка на германски стари мајстори во светот. Меѓу многу други, има дела од Стефан Лохнер (Поклонение на кон Христос Младенецот од Дева Марија (раѓање)), Михаел Пахер (дел од олтарот на Црковните отци), Мартин Шонгауер (Свето семејство), Албрехт Дирер (Четири апостоли, олтар Паумгартнер, Автопортрет), Ханс Балдунг Грин (Грофот Кристоф Баденски), Албрехт Алтдорфер (Александровата битка кај Ис), Кранах (Оплакување Христово под крстот), Ханс Холбајн Постариот (Олтарот на Свети Себастијан; средиштен панел: Мачеништво на Свети Себастијан), Матијас Гриневалд (Св. Еразмо и Маврикиј), Ханс фон Ахен (Триумф на вистината), Адам Есхајмер (Бегство во Египет) и Јохан Лис (Смртта на Клеопатра).

  • Рани холандски слики од 15 – 16 век:

Една од највпчатливите збирки во светот, особено раните холандски слики со ремек-дела како што се: Рохир ван дер Вејден (Олтарот на Света Колумбија), Дирк Баутс (Ecce Agnus Dei), Лукас ван Лејден (Богородица и Младенецот со Марија Магдалена и дарител), Хиеронимус Бош (фрагмент од Страшниот суд), Ханс Мемлинг (Седумте радости на Богородица) и Јан Госаер, алијас Мабиз (Данае).

  • Холандски слики 17 – 18 век:

Поради страста на Вителсбаховите владетели, овој дел се состои од многу извонредни слики. Меѓу мајсторите се Рембрант (Симнување од крстот, Свето семејство), Франс Халс (Портрет на Вилем Крос), Питер Ластман (Одисеј и Наусика ), Карел Фабрициус ( Автопортрет), Жерар Терборх (Болва), Качер (Момче со куче), Јакоб ван Руисдаел (Поплава со дабови дрвја) и многу други.

  • Фламански слики 16 – 18 век:

Збирката содржи ремек-дела на сликари како Јан Мабиз (Данае), Питер Бројгел Постариот (Сцена на пристаништето со Христос проповеда, Земја на Кокањ), Јан Бројгел Постариот (Пристаниште со Христос проповедникот), Питер Пол Рубенс (Рубенс и неговата прва сопруга Изабела Брант, Падот на проклетите, Големиот последен суд), Антонис ван Дајк (Положување во гробот, Автопортрет, Сузана и старецот), Џејкоб Џордаенс (Селска сатира ) и Адријан Брувер (Вашка Барбарова) ).

Збирката на Рубенс, со 72 слики, е најголемата постојана збирка во светот.

  • Италијански слики 13 – 18 век:

Италијанските готски слики се најстарите во галеријата, вклучувајќи ја и познатата Тајна вечера на Џото, а потоа сите школи на италијанското ренесансно и барокно сликарство се претставени со делата на Фра Анџелико (Гробницата), Доменико Гирландајо (Марија со Исус и Свети Доминик), Михаил, Јован Крстител и Јован Евангелист), Сандро Ботичели (Оплакувањето на мртвиот Христос), Филипо Липи (Благовештението), Лоренцо Лото (Мистичниот брак на Света Катерина), Рафаел (Светото семејство во куќата на Каниџани, Матијас под превезот, Мадона Темпи), Леонардо да Винчи (Мадона со каранфил), Антонело да Месина (Благовештение), Тицијан (Успение, Чарлс V), Тинторето ( Христос во куќата на Марија и Марта ), Паоло Веронезе ( Амор со две кучиња ), Гвидо Рени ( Успение на Марија ), Лука Џордано ( Циничен филозоф), Тиеполо ( Почит на кралевите ), Франческо Гварди ( Регата на каналот Дела Гуидека ), Каналето (Пјацета во Венеција) и други .

  • Француски слики од 16 – 18 век:

И покрај тесната поврзаност помеѓу Вителсбах и Франција, ова е вториот најмал оддел со дела од, на пример: Клод Лорен (Протерувањето на Агара ), Никола Пусен (Мида и Бахус), Франсоа Буше ( Мадам де Помпадур, Портрет на Марија-Луиз О'Марфи), Никола Ланкре (Кафез за птици), Жан-Батист-Симеон Шарден (Жената чисти репа), Морис-Квентин де ла Тур (Госпоѓа Феран медитира за Њутн), Клод Џозеф Верне (Источното пристаниште в зори) и Жан-Оноре Фрагонар (Девојката со кучиња).

  • Шпански слики, 16 – 18 век:

Иако ова е најмалиот дел, застапени се сите главни мајстори, како Ел Греко (Соблекувањето на Христос ), Де ла Круз (Инфанта Изабела Клара Евгенија од Шпанија ), Веласкез (Млад шпански господин), Јузепе де Рибера (Свети Вартоломеј), Франсиско де Сурбаран (Заробувањето на Света Катерина Александриска на планината Синај, Свети Фрањо во екстаза) и Мурило ( Момчето просјак јаде грозје и дињи ). Сликите на Франсиско Гоја биле преместени во Новата пинакотека.

Галерија[уреди | уреди извор]

Избрани дела:

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ „Alte Pinakothek | DIE PINAKOTHEKEN“ (англиски). Посетено на 2018-05-13.
  2. ↑ „History | DIE PINAKOTHEKEN“ (англиски). Посетено на 2018-05-13.
  3. ↑ muenchen.de. „Alte Pinakothek“ (германски). Посетено на 2018-05-13.
  4. ↑ Voss, Hermann (1957). „The Reopening of the Alte Pinakothek in Munich“. The Burlington Magazine. 99 (654): 312–313. JSTOR 872096.
  5. ↑ „Natural History and History Painting in Rubens' Animals“. Архивирано од изворникот на 2016-11-19. Посетено на 2016-11-19.
  6. ↑ „ALTE PINAKOTHEK REVIEW“. Fodor's. Посетено на 19 July 2014.
  7. ↑ Alte Pinakothek, pp. 24–29
  8. ↑ Wood, p. 22
  9. ↑ Jane Campbell Hutchison (2000). Albrecht Dürer: a guide to research. Taylor & Francis. стр. 283. ISBN 0-8153-2114-7.
  10. ↑ „pinakothek.de – Förderer und Partner“. Pinakothek.de. Архивирано од изворникот на 6 October 2008. Посетено на 29 October 2014.
  11. ↑ „Alte Pinakothek rejects restitution claim for 'Das Zitronenscheibchen' by Jacob Ochtervelt“. codart.nl.
  12. ↑ „Archived copy“. Архивирано од изворникот на 2014-02-22. Посетено на 2014-02-17.CS1-одржување: архивиран примерок како наслов (link)

Литература[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Стара_пинакотека&oldid=5134141“