Отокар I (Чешка)
| Отокар I | |
|---|---|
| Војвода од Бохемија; подоцна Крал на Бохемија | |
 Современ релјеф на Отокар I на тимпанот од манастирот „Св. Ѓорѓи“ во Прага | |
| На престол | 1192–1193 1200[1]–1230[2] |
| Крунисување | 1203, Прага |
| Роден(а) | околу 1155 Бохемија |
| Починал(а) | 15 декември 1230 (возр. 75) Прага |
| Почивалиште | |
| Сопружници | Аделхајд фон Мајсен Констанца Унгарска |
| Деца повеќе... | Вацлав I, Крал на Бохемија Дагмар, Кралица на Данска Ана, Војвотка од Шлеска Владислав II од Моравија Света Агнеса |
| Династија | Пшемисловци |
| Татко | Владислав II |
| Мајка | Јудита од Турингија |
Отокар I (чешки: Přemysl I. Otakar ; околу 1155 – 1230) бил војвода на Бохемија почнувајќи од 1192 година, а потоа ја стекнал титулата крал на Бохемија, најпрво во 1198 година од Филип Швапски, подоцна во 1203 година од Отон IV од Брауншвајг и во 1212 од Фредерик Втори. Тој бил член на династијата Пшемислиди .
Животопис
[уреди | уреди извор]Родители на Отокар биле Владислав II, војвода од Бохемија и Јудит од Тирингија . [3] Неговите први години поминале среде анархијата што владеела насекаде во земјата. По неколку воени удари, тој билпризнат за владетел на Бохемија од страна на Светиот римски цар Хенри VI во 1192 година. Сепак, набрзо бил симнат од власт заради тоа што се приклучил кон заговорот на германските кнезови за уривање на династијата Хоенштауфен. Во 1197 година, Отокар го принудил својот брат, војводата Владислав III Хенри, да му ја препушти Бохемија нему и да се задоволи со Моравија .
Искористувајќи ја граѓанската војна во Германија помеѓу барателот од Хоенштауфен, Филип Швапски и кандидатот за Велф , Ото IV, Отокар се прогласил за крал на Бохемија во 1198 година,[4] и бил крунисан во Мајнц.[5] Оваа титула била поддржана од Филип Швапски, кому му била потребна чешката воена поддршка против Ото.
Во 1199 година, Отокар се развел од сопругата Аделхајд фон Мајсен, [5] член на династијата Ветин, за да се ожени со Констанца Унгарска, младата ќерка на унгарскиот крал Бела III.[5]
Во 1200 година, кога Ото IV имал надмоќ, Отокар го напуштил пактот со Филип Швапски и се изјаснил за фракцијата Велф. Ото IV и подоцна папата Инокентиј III[6] подоцна го прифатиле Отокар за наследен крал на Бохемија. [7]
Златен бик на Сицилија
[уреди | уреди извор]Отокар брзо бил принуден да се врати на страната на Филип со царското прогласување на новиот војвода од Бохемија, Деполт III.[6] Заради неговото признавање за војвода, Отокар морал да дозволи разведената сопруга да се врати во Бохемија.[6] Откако го исполнил овој услов, тој повторно се вброил во приврзаниците на Филип и уште подоцна бил меѓу поддржувачите на младиот крал Фредерик II. Во 1212 година, ФредерикЗлатниот бик на Сицилија и го доделил на Бохемија. Овој документ ги признал Отокар и неговите наследници како кралеви на Бохемија.[4] Кралот повеќе не бил предмет на назначување од страна на царот и од него било потребно само да присуствува на собранија близу до границата со Бохемија. Иако бил поданик на Светото Римско Царство, боемскиот крал требало да биде водечки изборен принц на Светото Римско Царство и да ги снабдува сите наредни императори со телохранители од 300 витези кога оделе во Рим за нивно крунисување.
Владеењето на Отокар било исто така значајно за почетокот на германската имиграција во Бохемија и растот на градовите во она што дотогаш биле шумски земјишта. Во 1226 година, Отокар отишол во војна против војводата Леополд VI Австриски откако тој го раскинал договорот со кој се предвидувало ќерката на Отокар (Света Агнеса од Бохемија) да се омажи за синот на Фредерик II, Хенри II од Сицилија. Тогаш Отокар планирал истата ќерка да се омажи за Хенри III од Англија, но на ова ставил вето царот, кој знаел дека Хенри е противник на династијата Хоенштауфен. И самиот император кој бил вдовец сакал да се ожени со Агнеса, но тогаш таа не сакала да игра улога во договорен брак. Со помош на папата се замонашила.
Семејство
[уреди | уреди извор]
Отокар првпат бил оженет во 1178 година со Аделхајд фон Мајсен (по 1160 година - 2 февруари 1211 година)[3] од кој брак се родиле следниве деца:
- Вратислав од Бохемија (починат пред 1225 година).[3]
- Дагмар од Бохемија (почината на 24 мај 1212 година), [3] омажена за данскиот крал Валдемар II .
- Божислава од Бохемија (почината на 6 февруари п. 1238 година), омажена со грофот Хенри I од Ортенберг.
- Хедвика од Бохемија, станала монахиња во Гернроде .
Во 1199 година вторпат се оженил, втора жена му била Констанца Унгарска (1181 - 6 декември 1240 година),[3] од кој брак се родиле следниве деца:
- Вратислав од Бохемија (околу 1200 година - пред 1209 година).[3]
- Јудит од Бохемија (Јудита) (- 2 јуни 1230 година), омажена со Бернхард фон Спанхајм, војвода од Корушка.[8]
- Ана од Бохемија (Ана Леничка) (1204 - 23 јуни 1265 година), омажена за Хенри II Побожниот, висок војвода од Полска . [9]
- Анешка од Бохемија, починала млада.
- Вацлав I од Бохемија (Вацлав I) (околу 1205 - 23 септември 1253), станал крал на Бохемија.[3]
- Владислав од Бохемија (1207 - 18 февруари 1227 година), Марграв од Моравија . [3]
- Пшемислид од Бохемија (1209 - 16 октомври 1239), Марграв од Моравија, оженет со Маргарет од Меранија, ќерка на Ото I, војвода од Меранија.[3]
- Вилхелмина од Бохемија (Вилемина Чешка, Гугелјемина Боема) (1210 - 24 октомври 1281)
- Света Агнеса од Бохемија (Анешка Чешка) (20 јануари 1211 - 6 март 1282)
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ Sommer, Třeštík & Žemlička 2009, стр. 209.
- ↑ France 2006, стр. 233.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 Wihoda 2015.
- ↑ 4,0 4,1 Merinsky & Meznik 1998.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Lyon 2013.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Berend, Urbańczyk & Wiszewski 2013.
- ↑ Bradbury 2004.
- ↑ Loud & Schenk 2017.
- ↑ Klaniczay 2000.
Извори
[уреди | уреди извор]- Berend, Nora; Urbańczyk, Przemysław; Wiszewski, Przemysław (2013). Central Europe in the High Middle Ages: Bohemia, Hungary and Poland, c.900–c.1300. Cambridge University Press.
- Bradbury, Jim (2004). The Routledge Companion to Medieval Warfare. Routledge.
- France, John (2006). The Crusades and the Expansion of Catholic Christendom, 1000–1714. Routledge. ISBN 978-1134196180.
- Klaniczay, Gábor (2000). Holy Rulers and Blessed Princesses: Dynastic Cults in Medieval Central Europe. Преведено од Palmai, Eva. Cambridge University Press.
- Loud, Graham A.; Schenk, Jochen, уред. (2017). The Origins of the German Principalities, 1100-1350: Essays by German Historians. Taylor & Francis.
- Lyon, Jonathan R. (2013). Princely Brothers and Sisters: The Sibling Bond in German Politics, 1100-1250. Cornell University Press.
- Merinsky, Zdenek; Meznik, Jaroslav (1998). „The making of the Czech state: Bohemia and Moravia from the tenth to the fourteenth centuries“. Во Teich, Mikulas (уред.). Bohemia in History. Cambridge University Press.
- Sommer, Petr; Třeštík, Dušan; Žemlička, Josef (2009). Přemyslovci Budování českého státu. Praha: Nakladatelství Lidové noviny. ISBN 978-80-7106-352-0.
- Wihoda, Martin (2015). Vladislaus Henry: The Formation of Moravian Identity. BRILL. ISBN 978-9004303836.
Надворешни врски
[уреди | уреди извор] |
„Отокар I (Чешка)“ на Ризницата ? |
Оваа статија вклучува текст од објавено дело кое сега е јавна сопственост: Chisholm, Hugh, уред. (1911). . Encyclopædia Britannica. 20 (11. изд.). Cambridge University Press. стр. 367–368.
| Претходник Вацлав II |
Кнез на Чешка/Бохемија 1192–1193 |
Наследник Бретислав III |
| Претходник Владислав III |
Кнез на Чешка/Бохемија 1197–1198 |
Elevated to kingship |
| Незаземено Последен владетел Владислав II
|
Крал на Бохемија 1198–1230 |
Наследник Вацлав I |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
