Диуретик е лек кој го зголемува степенот на уринирање и со тоа обезбедува присилна диуреза. Постојат повеќе групи на диуретици. Сите диуретици го зголемуваат исфрлањето на вода од телото, но секоја група го прави тоа на различен начин.
До 1957 година, единствени ефикасни достапни диуретици биле интравенските и интрамускулни живини агенси, чија употреба била проблематична; нивната употреба била ограничена само на пациенти со срцева слабост.[1] Во 1937 и 1938, истражување за механизмот на ацидемија која ја предизвикуваат сулфонамидите покажало дека тие исто така имаат и диуретичен ефект, при што оралната диуретична терапија станала возможна.[1] Седум години подоцна, развојот на ацетазоламидот, инхибитор на јаглеродната анхидраза, помогнал да се разбере механизмот на ацидификацијата на урината и диурезата во бубрежните тубули.[1]
↑ 1,01,11,2Marvin, Moser.; U. Feig, Peter (November 2009). „Fifty Years of Thiazide Diuretic Therapy for Hypertension“. Arch Intern Med. 169 (20): 1851–1856. doi:10.1001/archinternmed.2009.342.