Лулу (пејачка)

Од Википедија — слободната енциклопедија
Лулу
Лулу во 1965 на Dutch TV
Животописни податоци
Родено имеМари Мекдоналд Меклафлин Лори
Познат(а) и какоЛулу Кенеди-Кернс
Роден(а)3 ноември 1948(1948-11-03) (75 г.)
Ленокстаун, Стирлингшир, Шкотска, ОК
ПотеклоГлазгов, Шкотска
Жанрови
Занимања
  • Пејачка
  • Глумица
  • ТВ личност
ИнструментиВокал
Период на активност1964–денес
Издавачи
Соработници
Мреж. местоluluofficial.com Уредете го ова на Википодатоците

Лулу Кенеди-Кернс (англ. Lulu Kennedy-Cairns; родена како Мари Мекдоналд Меклафлин Лори (Marie McDonald McLaughlin Lawrie); 3 ноември 1948) ― шкотска пејачка, глумица и телевизиска личност.

Лулу својата кариера ја започнала во Велика Британија, но набрзо станала позната ширум светот. Нејзини најголеми хитови се: „To Sir with Love“ од истоимениот филм од 1967 година, која се искачила на врвот на Billboard Hot 100, и насловната песна од филмот за Џејмс Бонд од 1974 година „Човекот со златен пиштол“ . Во Европа, е позната како победник на Евровизија во 1969 година со песната „Boom Bang-a-Bang“ и по нејзиниот хит „Shout“ од 1964 година, кој го извела на церемонијата на затворањето на Игрите на Комонвелтот во Глазгов во 2014 година.

Живот и кариера[уреди | уреди извор]

Мари Мекдоналд Меклафлин Лори е родена во Ленокстаун, Стирлингшир, а пораснала во Глазгов.[1] На 14-годишна возраст го добила уметничкото име „Лулу“ од нејзиниот иден менаџер Марион Меси.[2]

Рани хитови[уреди | уреди извор]

Реклама за Билборд, 24 јуни 1967 година

Во 1964 година, под закрила на Марион Меси, Лулу потпишала договор со Decca Records. На само петнаесет години, нејзината преработка на песната „Shout“ од Isley Brothers, се искачила на 7-то место на топ-листата во Велика Британија.

По успехот со „Shout“, следниот сингл на Лулу на топ-листата бил „Leave a Little Love“ во 1965 година, повторно во Топ-10 во ОК. Нејзината следна плоча, Try to Understand, влегла во Топ 40.[3] Во 1966 година, Лулу заедно со со The Hollies била на турнеја во Полска, и станала прва британска пејачка која настапила во живо зад Железната завеса.[4]

Во 1966 година, Лулу ја напуштила Decca и потпишала договор со Columbia. Нејзината песна „The Boat That I Row“, напишана од Нил Дајмонд, во април 1967 година се нашла на 6-то место на британската листа за синглови.[3] Сите седум песни кои Лулу ги објавила со продуцентот Мики Мост се пласирале на топ-листата за синглови во Обединетото Кралство, завршувајќи со „Boom Bang-A-Bang“ која стигнала до второ место во 1969 година.[3]

Лулу својата актерска кариера ја започнала во 1967 година во филмот „До учителот, со љубов“ (To Sir, with Love), во кој глумела заедно со Сидни Поатје. За овој филм Лулу ја отпеала насловната песна, која станала голем хит во САД, достигнувајќи го првото место. „To Sir with Love“ станал најпродаван сингл во САД во 1967 година. Се продал во преку милион примероци и бил означен како златен диск;[5] песната била прогласена за песна на годината од Билборд.

Телевизиски емисии[уреди | уреди извор]

Лулу и the Echoes во Глазгов во 1967 година

Кон крајот на 1960-тите, музичката кариера на Лулу во Обединетото Кралство била во нагорна линија и таа имала неколку свои телевизиски серии. Нејзината прва серија на БиБиСи била Gadzooks! It's The In-Crowd емитувана во 1965 година. По неа следувале емисиите Stramash! (1966) и Three of a Kind (1967). Во 1968 година, Лулу добила емисија која под различни наслови се емитувала до 1975 година (некои од насловите биле: Lulu's Back in Град, Happening For Lulu, It's Lulu и Lulu.

Покрај ТВ емисиите, Лулу била водител и на неколку „еднократни“ специјални емисии, како Тие вклучуваат Lulu At Bern's Restaurant во 1969 година, емисија снимена во Шведска со the Young Generation,[6] The Young Generation Meet Lulu (1970, исто така снимена во Шведска), [7] и Bruce Forsyth Meets Lulu (1975).[8]

Избор за песна на Евровизија[уреди | уреди извор]

На 29 март 1969 година, Лулу го претставувала Обединетото Кралство на Изборот за песна на Евровизија, и ја извела песната „Boom Bang-a-Bang“.[9] Една песна, „I Can't Go On...“, напишана од Елтон Џон и Берни Таупин, била последна во гласањето во ОК, но подоцна била снимена од Сила Блек, Сенди Шо, Поли Браун и од самиот Елтон Џон, како и од Лулу.

„Boom Bang-a-Bang“ победила, но заедно со три други песни, од Шпанија, („Vivo cantando „од Саломе), Холандија, („De troubadour“ од Лени Кур) и Франција („Un jour, un enfant“ од Фрида Бокара) кои исто така освоиле 18 гласа.

Само неколку недели пред нејзиниот настап на Евровизија во 1969 година, Лулу се омажила за Морис Гиб од Bee Gees.[10] Постариот брат на Морис, Бери, бил против нивниот брак зошто сметал дека се премлади.[11] Нивниот меден месец во Мексико бил одложен поради учеството на Лулу на Евровизија. Тие се развеле во 1973 година поради посветенст на сопствените кариери и честото пијанење на Гиб, но останале во добри односи.[12]

Од 30 јуни до 2 јули 1967 година, Лулу била гостин на концертите на Monkees во Вембли, а нејзината кратка врска со Дејви Џонс од Monkees за време на концертната турнеја низ САД во март 1968 година добила голем публицитет во печатот во ОК.[13]

1970-ти и тематска песна за Џејмс Бонд[уреди | уреди извор]

Лулу била меѓу најсистакнатите пејачи во тоа време и била поканета да учествува на јубилејната емисија на Би-Би-Си Fifty Years Of Music во 1972 година. Истата година, глумела во божиќната пантомима Петар Пан во Манчестер. Исто така во 1972 година, Лулу имала кратка, но незаборавна улога, заедно со Ринго Стар, во Летечкиот циркус на Монти Пајтон. Лулу и Стар се караат со Мајкл Палин, во неговата улога „It's Man“ како водител на ток-шоу.

Во 1974 година, ја извела насловната песна од филмот за Џејмс Бонд Човекот со златен пиштол.[14] Користени биле две малку поразлични верзии на песната, на почетокот и на крајот соодветно; Џејмс Бонд се споменува во верзијата на крајот на филмот. Откако била издадена како сингл, таа станала единствена насловна песна од филм за Џејмс Бонд која како сингл не се пласирала на топ листите ни во Обединетото Кралство, ни во САД.

Истата година, Лулу ги обработила песните на Дејвид Боуви "The Man Who Sold the World" и "Watch That Man". Боуви и Мик Ронсон ги продуцирале снимките. Боуви свирел саксофон и ги пеел придружните вокали. Гласините за кратка афера меѓу Дејвид Боуви и Лулу, таа ги потврдила во нејзината автобиографија од 2002 година.[15]

Во 1977 година, Лулу се заинтересирала за сида јога,[16] и се омажила за фризерот Џон Фрида. Тие се развеле во 1991 година, [17] и имале еден син, Џордан Фрида.[18]

Во август 1979 година, по еден нејзин настап имала сообраќајна несреќа во која за малку ќе го загубела животот. [19] Истата година, таа сними за издавачката куќа од Елтон Џон , The Rocket Record Company и ја издала „I Love to Boogie“.

1980-1999[уреди | уреди извор]

Успехот на Лулу на топ-листите во 1980-тите бил значително послаб, но таа продолжила да се појавува во јавноста, преку глума во театар и како радио водителка на лондонска радио станица.[20]

Позначајни улоги на лондонската театарска сцена на почетокот од 1980-ти имала во Песна и танц на Ендрју Лојд Вебер и Момчиња и кукли од Кралскиот национален театар. На почетокот од 1982 г., била номинирана за Греми за „Who's Foolin' Who“ од албумот „Lulu“.

Во 1983 година ја освоила наградата задник на годината,[21] и преснимила многу нејзини песни. Меѓу нив била и „Shout“, која стигнала до Топ-10 во 1986 година во ОК. Лулу и Клиф Ричард биле едиствените пејачи кои пееле на Top of the Pops во секоја од петте децении во кои се одржувало шоуто. Во 1985 година била објавена нејзината прва автобиографија, Лулу : нејзината автобиографија (анг: Lulu : Her Autobiography.[22]

На телевизија, во 1987 година глумела во серијата Тајниот дневник на Ејдријан Мол. Во 1989 и 1990 година го позајмила гласот на насловниот лик во анимираната серија Слончето Нели на ITV.

Во 1989 година, Лулу и нејзината менаџерка во претходните 25 години, Мерион Меси, ја поделиле нивната компанија; тие биле рамноправни партнери во претпријатие, но, Лулу поттикната од нејзиниот сопруг Џон Фрида, го прекинала партнерството затоа што немала напредок во кариерата.[23]

Во 1993 година, Лулу го објавила албумот Independence, но песните од албумот немале некој позначаен успех на топ-листите. Истата година, песната „I Don't Wanna Fight“, напишана од Лулу, нејзиниот брат Били Лори и Стив Дубери, станал меѓународен хит за Тина Тарнер.

Подоцна истата година, Лулу гостувала на обработката на песната од Ден Хартман „Relight My Fire“, кај групата Take That. Песната се искачила на прво место на топ-листата за синглови во Обединетото Кралство, а Лулу во 1994 година гостувала на турнејата на Take That. Во тој период, таа исто така ја глумела улогата на Едина Монсун во две епизоди на телевизиската серија Absolutely Fabulous, и често се појавувала во комичната серија Френч и Саундерс, вклучително и во нивното испраќање на Spice Girls (The Sugar Lumps) за Comic Relief во 1997 година, кога ја играла улогата на „Baby Spice“, глумејќи ја Ема Бантон. Албумот, со работен наслов Where the Poor Boys Dance, бил завршен кон крајот на 1997 година и требало биде објавен на почетокот од 1998 година, но издавачката куќа Меркјури го одложила објавувањето.[24]


2000-денес[уреди | уреди извор]

Лулу во 2004 година

Во 2000 година го променила името во Лулу Кенеди-Кернс [25] (презиме на нејзината покојна мајка пред да биде посвоена од семејството Мекдоналд [26]). Истата година кралицата Елизабета II ѝ доделила Орден на Британската Империја. Во 2002, Лулу објавила уште една автобиографија под наслов насловена Не сакам да се борам (I Don't Want to Fight). Насловот бил позајмен од песната која таа ја напишала за Тина Тарнер. Нејзиниот албум од 2002 година, Together, бил збирка дуети кои ги испеала со Елтон Џон и Пол Макартни, меѓу другите.

Во 2000 година, Лулу седнала во 5.387.862-от и воедно последиот произведен класичен Mini Cooper.[27] На церемонијата во фабриката во Бирмингем, Лулу возела црвен Mini Cooper, со регистарски таблички 1959–2000, а во позадина се слушала музика од филмот The Italian Job.

Лулу, заедно со Том Кортни и Стивен Фрај глумела во британскиот филм Што и да му се случило на Харолд Смит? (Whatever Happened to Harold Smith?). Таа била ментор во 6-та сезона од Американски идол.

Лулу на отворањето на Scotland House во Лондон, 2012 година

Во август 2014 година, Лулу ја отворила церемонијата на затворање на Игрите на Комонвелтот во Глазгов во 2014 година.[28]

Во јануари 2023 година, Лулу се појавила во четвртата епизода од Маскирана пејачка насловена како „Piece of Cake“.[29]

Дискографија[уреди | уреди извор]

  • 1965 Something to Shout About
  • 1967 Love Loves to Love Lulu
  • 1967 To Sir, with Love
  • 1969 Lulu’s Album
  • 1969 New Routes
  • 1970 Melody Fair
  • 1970 It’s Lulu
  • 1971 The Most of Lulu
  • 1973 Lulu (aka: The Man Who Sold The World)
  • 1976 Heaven and Earth and the Stars
  • 1978 Don’t Take Love For Granted
  • 1980 The Very Best of Lulu
  • 1981 Lulu
  • 1981 Take Me to Your Heart Again
  • 1984 Shape Up and Dance
  • 1993 Independence
  • 1997 Absolutely Lulu
  • 2002 Together
  • 2003 The Greatest Hits
  • 2004 Back on Track
  • 2005 A Little Soul in Your Heart
  • 2007 The Atco Sessions 1969—1972
  • 2008 The Collection

Филмографија[уреди | уреди извор]

  • Gonks Go Beat (1965)
  • To Sir, with Love (1967) (исто и тематска песна)
  • Cucumber Castle (1970)
  • The Cherry Picker (1972)
  • Alicja (1982) (глас)
  • To Sir, with Love II (1996)
  • Whatever Happened to Harold Smith? (1999)
  • Absolutely Fabulous: The Movie (2016)
  • The Bee Gees: How Can You Mend a Broken Heart (2020)
  • My Old School (2022) (глас и тематска песна)

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Kennedy-Cairns, Lulu (2 December 2010). Lulu: I Don't Want to Fight. Sphere. ISBN 978-0751546255.
  2. ↑ Room, Adrian (2012). Dictionary of Pseudonyms: 13,000 Assumed Names and Their Origins (5th. изд.). McFarland. стр. 298. ISBN 9780786457632.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 „Lulu | full Official Chart History | Official Charts Company“. Officialcharts.com. Посетено на 13 June 2021.
  4. ↑ Kennedy-Cairns, Lulu (2 December 2010). Lulu: I Don't Want to Fight. Sphere. ISBN 978-0751546255.
  5. ↑ Murrells, Joseph (1978). The Book of Golden Discs (2nd. изд.). London: Barrie and Jenkins Ltd. стр. 225. ISBN 0-214-20512-6.
  6. ↑ „Lulu – BBC One London – 8 September 1969 – BBC Genome“. Genome.ch.bbc.co.uk. Посетено на 3 August 2016.
  7. ↑ „The Young Generation meet Lulu – BBC One London – 18 February 1970 – BBC Genome“. Genome.ch.bbc.co.uk. Посетено на 3 August 2016.
  8. ↑ „Bruce Forsyth Meets Lulu – BBC One London – 27 May 1974 – BBC Genome“. Genome.ch.bbc.co.uk. Посетено на 3 August 2016.
  9. ↑ „BBC One – Eurovision Song Contest – Eurovision 1969: Lulu“. BBC. Посетено на 28 January 2016.
  10. ↑ „BBC ON THIS DAY | 18 | 1969: Lulu ties knot with Bee Gee“. BBC News. 18 February 1969. Посетено на 5 September 2011.
  11. ↑ Lulu (2002). I Don't Want to Fight. Time Warner Books. стр. 124. ISBN 0751546259.
  12. ↑ „Maurice Gibb – Obituaries, News“. The Independent. Архивирано од изворникот на 26 August 2011. Посетено на 5 September 2011.
  13. ↑ Lulu (2002). I Don't Want to Fight. Time Warner Books. стр. 118. ISBN 0751546259.
  14. ↑ „The Man with the Golden Gun he“. allmusic.com. Посетено на 5 September 2011.
  15. ↑ Lulu, I Don't Want to Fight, Time Warner Books, 2002. p. 168
  16. ↑ Grice, Elizabeth (4 February 2008). „Lulu:'I think the best is yet to come – even now'“. telegraph.co.uk. Архивирано од изворникот на 10 January 2022. Посетено на 5 September 2011.
  17. ↑ „Lulu“. Glasgow City of Music. Архивирано од изворникот на 19 August 2011. Посетено на 5 September 2011.
  18. ↑ Cassandra Jardine (28 May 2004). „Prince William? I needed the work“. Telegraph. Архивирано од изворникот на 10 January 2022. Посетено на 5 September 2011.
  19. ↑ Lulu, I Don't Want to Fight, Time Warner Books, 2002. p. 194.
  20. ↑ Kennedy-Cairns, Lulu (2 December 2010). Lulu: I Don't Want to Fight. Sphere. ISBN 978-0751546255.
  21. ↑ „Past Winners“. Rear of the Year. Rear of the Year Ltd. Посетено на 20 December 2014.
  22. ↑ Lulu (1985). Lulu : her autobiography. London: Granada. ISBN 0246124768.
  23. ↑ Lulu Kennedy Cairns. Lulu: I Don't Want to Fight. Sphere (2 December 2010). ISBN 978-0751546255
  24. ↑ Lulu, I Don't Want to Fight, Time Warner Books, 2002. p. 290
  25. ↑ Lulu, I Don't Want to Fight, Time Warner Books, 2002. p. 307.
  26. ↑ Lulu, I Don't Want to Fight, Time Warner Books, 2002. p. 5.
  27. ↑ „End of the Mini“. BBC News Online. 4 October 2000. Посетено на 28 January 2016.
  28. ↑ „Minogue sparkles in glittering CWG closing ceremony“. The Pioneer [Glasgow]. 4 August 2014. Посетено на 30 August 2018.
  29. ↑ Bashforth, Emily (7 January 2023). „The Masked Singer reveals pop icon Lulu, 74, behind Piece of Cake's mask in second elimination“. Metro. Посетено на 7 January 2023.

Библиографија[уреди | уреди извор]

  • Лулу, Не сакам да се борам, Time Warner Books, 2002 година
  • Лулу, Тајни за да изгледате добро, HarperCollins, 2010 година

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Лулу_(пејачка)&oldid=5087238“