Карло Фонтана

Карло Фонтана

Карло Фонтана (1634/1638–1714) бил италијански архитект со потекло од денешниот кантон Тичино, кој делумно бил одговорен за класициската насока преземена од доцнобарокната римска архитектура.

Биографија

Сан Марчело ал Корсо, од Карло Фонтана, 1682–83.

Се чинело дека немало доказ дека тој припаѓал на истоименото семејство на познати архитекти, меѓу кои бил и Доменико Фонтана. Бил роден во Брусато, во близина на Комо (сега дел од градот Новацано во кантонот Тичино, Швајцарија), Фонтана отишол во Рим пред 1655 година. Тој станал цртач на архитектонските планови на Пјетро да Кортона, Карло Рајналди и Џан Лоренцо Бернини. Бернини го вработил речиси една деценија во различни проекти.

Неговиот прв независен проект можело да биде црквата Сан Бјаџо во Кампители, завршена до 1665 година. Неговата фасада во Сан Марчело ал Корсо (1682–83) била опишана како едно од неговите најуспешни дела. За неговиот покровител, Инокентиј XII, тој ја подигнал огромната зграда на Апостолски институт во Сан Микеле во Рипа Гранде, организирана околу нејзината црква; капелата за крштевање на Свети Петар; и малку изменета и довршена Палацо Монтечиторио, која била започната како Берниниовиот Палацо Лудовизи, за Николо Лудовизи за време на владеењето на лудовизискиот папа Григориј XV, и која тој ја објавил од Дискорсо (1694).

Тој ја дизајнирал библиотеката Казанат во Санта Марија сопра Минерва, ја дизајнирал ребрестата хемисферична купола за дуомото на Монтефиасконе (завршено долго по неговата смрт) и казиното во Ватикан.

Фонтана главно работел во Рим, потпомогнат од неговите внуци Џироламо и Франческо Фонтана (1668–1708), но тој испратил модел за катедралата Фулда, а други во Виена за кралските штали. Помеѓу другите негови странски дела биле и дизајните за језуитски комплекс во Шпанија, во селото Лојола, родно место на свети Игнатиј Лојолски, основачот на Исусовците. Оваа велелепна базилика имала големо влијание врз барокната архитектура на Новиот свет.

Фонтана бил способен уметник и добар дизајнер, но немал иновација што ги карактеризирало архитектите од раниот барок како Кортона и Боромини. Покрај тоа, тој бил поуспешен како архитект отколку како писател. По наредба на Инокентиј XI напишал дифузен историски опис на Templum Vaticanum (1694), кој го вклучувал неговиот проект за завршување на Свети Петар. Во ова дело Фонтана советувала да се урнело тоа густо гнездо од средновековни куќи наречено Ла Спина, кое формирало еден вид остров од Понте Сант Анџело до плоштадот Свети Петар; проектот бил завршен под времето на Мусолини, создавајќи ја Виа дела концилијазионе. Фонтана направила пресметка на целиот трошок на Свети Петар од почетокот до 1694 година, кој изнесувал 46.800.052 круни, без да ги вклучил моделите. Објавил и дела за Колосеумот; Аквадуктите; поплавувањето на Тибар, итн. Понатаму, дваесет и седум ракописни тома од неговите списи и скици биле зачувани во Кралската библиотека во Виндзор.

Фонтана бил директор на Академијата на Сан Лука во 1686 и 1692-1700 година. Студиото на Фонтана било едно од најплодните во Европа; неговите дизајни за фонтани, гробници и олтари честопати биле имитирани или репродуцирани во странство. Меѓу учениците на Фонтана, кои ја прошириле неговата слава низ Европа, беа Џовани Батиста Вакарини во Сицилија, Филипо Јувара во Италија и Шпанија, Џејмс Гибс во Англија, Матеус Даниел Пепелман во Германија, Јохан Лукас фон Хилдебрант и Фишер фон Ерлах во Австрија, Помладиот во Шведска, а Никола Мичети во Италија и Русија. Други ученици на Фонтана биле Џован Батиста Контини и Карло Франческо Бицачери.

Дела во Рим

Таван Свети Апостоли.

Капела во Санта Марија дел Пополо.

• Палацо Џустиниани. Обнова и реновирање, со Франческо Боромини и други
• Санта Марија во Траспонтина. Главен олтар (1674)
• Палацо Монтечиторио (1694–1697)
• Фасада на црквата Сан Марчело ал Корсо (1682–83). Малку конкавната фасада со нагласениот трем, маестрално ритмичката употреба на коринтските столбови и пиластри, суптилната интеграција на горните и долните катови и независниот контрапункт на фризови и корнизи, сето тоа било пример за младешкиот начин на Фонтана, кој работел во органскиот барок што ќе бил заменет од неговиот подоцна воздржан академски барок. Конвенционалните свитоци кои вообичаено го зафаќале горниот централен дел се соодветно заменети со маченичките дланки.
• Црквата Санта Марија деи Мираколи, во соработка со Џан Лоренцо Бернини (1662–79).
• Црквата Сан Биаџо во Кампители (1655).
• Црква Свети Климент, 1713-1919. Реставрации.
• Внатрешноста на Црква Свети Апостоли (Рим) (1702–08).
• Фонтаната лево од Плоштад „Свети Петар“ (1675).
• Фонтана ја обновил фонтаната пред Црква Санта Марија ин Трастевере, една од најстарите фонтани во Рим.
• Капелата во Црква Санта Марија дел Пополо (1682–87).
• Сикстинската капела во базиликата „Голема Богородица“ (1671).
• Капелата Гинети во Црква Сант Андреа Дела Вале (1671).
• Капелата Албани во Сан Себастиано фуори ле мура (1705).
• Библиотека во Црква Санта Марија сопра Минерва (1708). Во прекрасниот салон на Фонтана е сместена библиотеката која била донирана од кардиналот Казанат во 1698 година. Библиотеката била отворена во 1725 година [1].
• Големиот комплекс на Сан Микеле а Рипа, со Матија де Роси.
• Крштеница, базиликата Свети Петар (1692–1698).
• Гробниците на папите Климент XI и Инокентиј XII.
• Гробот на шведската кралица Кристина во базиликата Свети Петар (1702).
• Вила Цетинале во Тоскана.