Карпатска Украина

Карпатска Украина
Карпатська Україна
Автономна област на Чешкословачка (1938–1939) Непризната држава (1939)
Чехословачка|← 30 декември 1938 – 15 март 1939 (1938-12-30 – 1939-03-15) Унгарија|→
Знаме Грб
Химна "Ще не вмерла Україна" "Украина сè уште не умре"
Местоположба на Карпатска Украина
Главен град		Хуст
Уредување		Еднодомна република
Претседател
-	1939	Августин Волошин
Премиер-министер
-	1938–1939	Августин Волошин
-	1939	Јулијан Ревај
Законодавство		Соим
Историски период		Меѓувоен период
-	Прогласена како Карпатска Украина	30 декември 1938
-	Проглас на независност	15 март 1939
-	Аболирана	15 март 1939
Население
-	1939	796,400
Валута		Украинска валута
Денес во		Украина

Дел од темата Украина Историја на Украина
Античка историја
Рана историја Киевска Русија
Среден век
Полско-литванска Државна Заедница Козаци
Современа историја
Прва светска војна Втората светска војна Украинска ССР Украина
Портал:Украина

Карпато-Украина или Карпатска Украина (украински: Карпа́тська Украї́на) — автономен регион во рамките на Втората Чехословачка Република, создаденa во декември 1938 година со преименување на Подкарпатска Русија, чија целосна административна и политичка автономија била потврдена со Уставниот закон од 22 ноември 1938 година 20 години претходно. Таа припаднала на Унгарија, но подоцна била отцепена од Кралството Унгарија и приклучена на новосоздадената Чехословачка со Договорот од Тријанон во 1920 година, а Унгарија се обидела да ги врати своите историски граници и ревизија на Договорот од Тријанон. На 2 ноември 1938 година, Првата награда од Виена ги одвоила териториите од Чехословачка, вклучувајќи ја и јужна Карпатска Русија, која била претежно населена со Унгарци и ги вратила на Унгарија . По распадот на Втората Чехословачка Република, Карпатска Украина прогласила независна република на 15 март 1939 година, на чело со претседателот Августин Волошин, кој апелирал до Хитлер за признавање и поддршка. Нацистичка Германија не одговорила, а краткотрајната држава била нападната од Кралството Унгарија, уништувајќи го целиот локален отпор до 18 март 1939 година.

Регионот останал под унгарска контрола до крајот на Втората светска војна во Европа, по што бил окупиран и припоен од Советскиот Сојуз. Територијата денес се администрира како украинска област Закарпатија.

Историја

Карта на Карпато-Украина

Уставен закон за автономија на Подкарпатска Русија (1938)

Политичка автономија

Набргу по спроведувањето на Минхенскиот договор, потпишан на 30 септември 1938 година, со кој Чехословачка изгубила голем дел од својот пограничен регион за Нацистичка Германија, биле започнати низа политички реформи, кои довеле до создавање на Втората Чехословачка Република, составена од три автономни политички ентитети, вклучително и автономна Словачка и автономна Подкарпатска Русија (русински : Підкарпатьска Русь). Првата локална влада на автономната Подкарпатска Русија била назначена на 11 октомври 1938 година, предводена од премиерот Андреј Броди. Во следните денови, се случила криза помеѓу две локални фракции, проруски и проукраински, што довело до оставка на владата на Броди на 26 октомври. Новата регионална влада, предводена од Августин Волошин, усвоила проукраински курс и иницирала промена на регионалното име, од Подкарпатска Русија во Карпатска Украина.

Тој предлог отворил нова политичка дебата. На 22 ноември 1938 година, властите на Втората Чехословачка одлучиле да го усвојат Уставниот закон за автономија на Подкарпатска Русија (чешки : Ústavní zákon o autonomii Podkarpatské Rusi), со што официјално се потврдиле правата на самоопределување на народот Русини а исто така ја потврдило целосната административна и политичка автономија на Субкарпатска Русија, со свое собрание и влада. Ваквата терминологија се сметала за демонстрација на државната поддршка за проруската фракција, а на 30 декември 1938 година, локалната власт одговорила со издавање привремен декрет со кој се прогласила промена на регионалното име во Карпатска Украина. Тоа довело до создавање на одредена терминолошка двојност. Во уставниот систем на Втората Република Чехословачка регионот продолжил да биде формално познат како Подкарпатска Русија, додека локалните институции продолжиле да ја промовираат употребата на терминот Карпатска Украина.

Политичка криза

Кон крајот на септември 1938 година, Унгарија веќе била подготвена да мобилизира помеѓу 200.000 и 350.000 мажи на чехословачките граници во случај чехословачкото прашање да не може да се реши на дипломатско ниво, во корист на унгарските територијални претензии. По Минхенскиот договор, унгарската армија останала заканувачки подготвена на границата со Чехословачка. Тие наводно имале артилериска муниција за само 36 часовни операции, и очигледно биле вклучени во блеф, но тоа бил блеф што го охрабрувале Германците, и блеф што тие ќе биле обврзани воено да го поддржат доколку многу поголемата, подобро обучена и подобро опремена чехословачка армија одбрала да се бори. Чехословачката војска изградила 2.000 мали бетонски прегради по должината на границата на места каде што реките не служеле како природни пречки.

Унгарскиот министер за внатрешни работи, Миклош Козма, бил роден во Субкарпатија, а во средината на 1938 година неговото министерство ја вооружило Ронгјош Гарда („Парлава гарда“), која почнала да се инфилтрира во герилците по должината најјужните граници на Чехословачка; во Словачка и Субкарпатија. Ситуацијата тогаш се приближувала кон отворена војна, која можела повторно да ја запали цела Европа. Додатокот на Минхенскиот договор заклучил дека Чехословачка и Унгарија требало да ги договорат своите спорови со меѓусебни преговори, кои не можеле да постигнат конечен договор, па унгарската и чехословачката влада ја прифатиле германско-италијанската арбитража во Виена бидејќи Франција и Обединетото Кралство го одбиле учеството. Ова довело до Првата виенска награда.

На 2 ноември 1938 година, ова било во голема мера во корист на Унгарците и ја обврзало владата на Прага да отстапи 11.833 км ² од Словачка и Карпатска Рутенија до Унгарија. Не само што ова ги префрлило домовите од околу 590.000 Унгарци до Унгарија, но и на 290.000 Словаци и 37.000 Русини исто така. Дополнително, тоа ја чинело Словачка нејзиниот втор по големина град, Кошице, и го оставил главниот град Братислава, ранлив на понатамошниот унгарски притисок. Како последица на тоа, словачкиот крај на чехословачката армија морал да се реорганизира. Ги загубил своите природни одбранбени позиции на реката Дунав, речиси целиот појас на утврдувања долж унгарската граница и неколку големи складишта.

На 8 ноември 1938 година, Словачката партија за национално единство добила 97,5% од гласовите на Словачка и била воспоставена еднопартиска држава. Словачката автономија била официјализирана од парламентот во Прага на 19 ноември, и за да ја симболизира оваа нова словачка самоувереност, името на земјата потоа било променето во Чехо-Словачка. Карпато-Украина добила и автономија.

Виенската арбитража во целост не задоволила никого, а следеле 22 гранични судири помеѓу 2 ноември 1938 и 12 јануари 1939 година, при што пет Чехословаци биле убиени, а шестмина биле ранети. Во овие судири учествувала словачката национална милиција Хлинка. Неефикасноста на владата во Прага во заштитата на нивните интереси дополнително го поттикнал словачкиот и украинскиот национализам. На 6 јануари 1939 година, чехословачките трупи наредени од генералот Лев Прхала извршиле ненадеен напад врз градот Мункач (сега Мукачеве), во кој биле вклучени и Карпатските Сечи, но Ронгјос Гарда со помош на локалната полиција ги оттурнала. По овој инцидент Деме Штојај, унгарскиот амбасадор во Берлин пренел порака до германската влада во случај на германска окупација на Чешка и прогласување на независност на Словачка, Унгарија ќе го окупира остатокот од Карпатската Рутенија, без оглед на германското одобрување. На 11 март, германскиот амбасадор во Будимпешта во одговорот на германската влада истакнал дали Унгарија ќе ги задржи и почитува економските договори со Германија, ќе ги почитува правата на локалните Германци и нема да ги прогонува членовите на кабинетот на Волошин, тогаш во случај на Прогласувањето на независна Карпато-Украина би било смирено во однос на унгарските планови.

Прогласување на независност

Словачкиот и украинскиот национализам станал поинтензивен. На 10 март, гардата на Хлинка и Фолксдојче демонстрирале, барајќи независност од Чехо-Словачка. На 13 март, словачкиот водач Јозеф Тисо и Чурчански се сретнале со Адолф Хитлер, Јоаким фон Рибентроп и генералите Валтер фон Браучич и Вилхелм Кајтел во Берлин.

Хитлер апсолутно јасно ставил до знаење дека Словачка може или веднаш да прогласи независност и да се поврзе со Рајхот, или ќе им дозволи на Унгарците да ја преземат земјата – за кои Рибентроп објавил дека се собираат на границата. Во текот на денот и ноќта на 14 март, словачкиот парламент прогласил независност од Чехо-Словачка, а во 05:00 часот на 15 март 1939 година, Хитлер ги прогласил немирите во Чехо-Словачка за закана за германската национална безбедност. Тој ги испратил своите трупи во Бохемија и Моравија, и практично не наишол на отпор.

По словачкото прогласување независност на 14 март и одземањето на чешките земји од страна на нацистите на 15 Март, Карпато-Украина ја прогласила својата независност како Република Карпато-Украина, со пречесниот Августин Волошин како шеф на државата. Волошин тогаш бил поддржан од населението на Субкарпатија. Првиот уставен закон на Карпато-Украина од 15 март 1939 година ја дефинирала новата земја на следниов начин:

1. Карпатска Украина е независна држава
2. Името на државата е: Карпато-Украина
3. Карпатска Украина е република, предводена од претседател избран од парламентот на Карпатска Украина
4. Државниот јазик на Карпатска Украина е украинскиот јазик
5. Боите на националното знаме на Карпатска Украина се сина и жолта, сина на врвот и жолта на дното
6. Државниот амблем на Карпатска Украина е следниов: мечка на црвено поле од една страна, четири сини и три жолти ленти од друга, како и трозабецот на Свети Владимир Велики
7. Националната химна на Карпатска Украина е „Уште не умрела Украина“
8. Овој акт започнал да важи веднаш по неговото објавување

Прогласената карпато-украинска влада била предводена од претседателот Августин Волошин, премиерот Јулијан Ревај, министерот за одбрана Степан Клочурак и министерот за внатрешни работи Јуриј Перевузник. Поглавар станал Авхустин Штефан, негови заменици биле Федир Ревај и Степан Росоха. Словачката декларација за независност предизвикала веднаш да се прекине законот и редот. Унгарците дознале дека Германците нема да се спротивстават на унгарското преземање на Карпатска Украина истиот ден.

Унгарска инвазија

Началникот на Генералштабот на Унгарија Хенрик Верт побарал најмалку една недела за да се подготви за инвазијата, наместо тоа, Кралскиот совет му дал само 12 часа да ја окупира Карпатска Рутенија пред прогласувањето на независноста на Словачка. Одговорен за подготовка на нападот бил назначен за началник на гарнизонот Мункач Лајош Белди кој командувал со 1-та планинска бригада, додека генерал-полковник Ференц Шомбатели (командант на 8-ми корпус во Каса) бил поставен на чело на Карпатската група експедициски сили. Расположливите унгарски сили се состоеле од пешадиски полк, два коњанички полкови, три пешадиски баталјони, еден моторизиран баталјон, два баталјона на граничната стража, еден артилериски баталјон и два оклопни возови. Овие сили броеле повеќе од две дивизии од Втората светска војна. Тие биле поддржани од Fiat CR.32 борбен авион од еден полк. Покрај редовните единици, на Унгарците им помагале и неколку неправилни формации како Ронгјош Гарда и чуварите на црните кошули на Иштван Фенцик, кој претходно бил обвинет од кабинетот на Волосин. Единиците на унгарската гранична стража стационирани околу Мункач, откако ги отфрлиле напаѓачките чехословачки единици за возврат притиснале напред и го зазеле градот Пидоријани како дел од Мукачево. На 15 март 1939 година, редовните трупи на Унгарската армија ја нападнала Карпатска Украина и до вечер стигнале до Солива. Карпато-украинските нередовни трупи, Карпатските Сеч, без дополнителна поддршка, биле брзо разбиени. Најголемата битка помеѓу унгарската армија и неколку стотици украински војници (вооружени со лесни митралези, пушки, рачни гранати и пиштоли) се случиле во близина на Куст. Околу 230 Украинци загинале во битката. Чехословачкиот отпор во Карпатска Украина бил занемарлив, а напредните унгарски трупи не морале да се соочат со добро организиран и централизиран отпор. Унгарската армија, исто така, ја имала предноста на Првата виенска Виена, што им овозможило на Унгарците да ја заземат областа каде што Чесите ги изградиле своите постојани утврдувања против Унгарија. На 16 март 1939 година, Унгарија формално ја анектирала територијата. Премиерот Јулијан Ревај дотогаш им давал отпор на Унгарците. Во ноќта кон 17 март, последните чехословачки трупи го напуштиле Куст и се повлекле до романските граници. Тие и еднодневниот претседател на Карпато-Украина, Волошин, побегнале во Романија. Кралската унгарска армија продолжила со напредувањето, туркајќи напред со најголема брзина и стигнала до полската граница на 17 март. Оние членови кои дојшле од провинцијата Галиција како полски граѓани биле заробени од Унгарците и предадени на полските војници за илегално преминување на границата, додека околу 500-600 биле погубени од полски војници. Последниот отпор во Карпатите бил отстранет на 18 март. Кампањата за инвазија била успешна, но исто така докажала дека унгарската армија сè уште не била подготвена за целосна војна. Хендикепите наметнати од Тријанонскиот договор биле јасно видливи, но моралот и националистичкиот дух на војниците и цивилното население биле високи. Унгарската инвазија била проследена со неколкунеделен терор во кој повеќе од 27.000 луѓе биле застрелани без судење и истрага. Над 75.000 Украинци решиле да побараат азил во СССР; од тие речиси 60.000 се тврди дека умреле во затворските логори на Гулаг.

Втора= светска војна и последици

Вкупно меѓу 1939 и 1944 година загинале 80.000 Карпатски Украинци.

По германската окупација на Унгарија во март 1944 година, Адолф Ајхман ја надгледувал депортацијата на речиси целото унгарско еврејско население; малкумина го преживеале Холокаустот. По завршувањето на битката кај преминот Дукла на 28 октомври 1944 година, Советскиот Сојуз ги избркал Германците и Унгарците назад и ја окупирала Карпатска Рутенија и остатокот од западна Украина. Контролата на Карпатска Рутенија на тој начин „номинално“ ѝ била вратена на Чехословачка. Делегацијата на чехословачката влада во егзил, предводена од министерот Франтишек Немец, пристигнала во Куст за да ја воспостави привремената чехословачка администрација, според договорите меѓу советската и чехословачката влада таа година.

Меѓутоа, по само неколку недели, од причини кои останале нејасни, Црвената армија и Народниот комесаријат за внатрешни работи почнале да ја попречуваат работата на делегацијата и конечно во Мукачево бил формиран марионетски „Национален комитет на Карпатска Украина“ под заштита на Црвената армија. На 26 ноември овој комитет, предводен од Иван Иванович Турјаница, Русин кој дезертирал од чехословачката војска, ја прогласил „волјата на украинскиот народ“ да се одвои од Чехословачка и да се приклучи на Украинската Советска Социјалистичка Република. По два месеци судирот и неуспешните преговори, делегацијата на чехословачката влада го напуштила Куст на 1 февруари 1945 година, оставајќи ја Карпатска Украина под советска контрола.

Советскиот Сојуз извршил притисок врз Чехословачка и на 29 јуни 1945 година, двете земји потпишале договор, со кој официјално Карпато-Рутенија била отстапена на СССР. Во 1946 година, областа станала дел од Украинска ССР како Закарпатска област.

Парламент

Парламентот на Карпатска Украина бил основан на 12 февруари 1939 година со чехословачкиот уставен акт од 22 ноември 1938 година. Се состоел од 32 претставници со 29 Украинци и тројца национални малцинства. Имал само една седница на парламентот што се одржала на 15 март 1939 година во Хуст.

На седницата парламентот го одобрил прогласување на суверенитетот на Карпато-Украина, усвојувајќи го нејзиниот Устав, избрал претседател и ја потврдил новата влада на Јулијан Ревај. Шефот на парламентот станал Аугустин Стефан со неговите заменици, Федир Ревај и Степан Росоха. Президиумот на парламентот емигрирал надвор од земјата по инвазијата на Карпато-Украина од страна на унгарските вооружени сили.

Извори

• Ganzer, C. (2001). "Die Karpato-Ukraine 1938/39: Spielball im internationalen Interessenkonflikt am Vorabend des Zweiten Weltkrieges." (на германски) Hamburg. Die Ostreihe - Neue Folge. (на германски)
• Kotowski, A. S. (2001). '"Ukrainisches Piemont"? Die Karpartenukraine am Vorabend des Zweiten Weltkrieges.' (на германски) in Jahrbücher für Geschichte Osteuropas 49. pp. 67–95.
• Magocsi, Paul R. (1978). The Shaping of a National Identity: Subcarpathian Rus', 1848-1948. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 9780674805798.
• Rosokha, S. (1949). Parliament of Carpatho-Ukraine. (на украински) Ukrainian National Publishing.
• Rychlík, Jan; Rychlíková, Magdaléna (2016). Podkarpatská Rus v dějinách Československa 1918–1946. Praha: Vyšehrad. ISBN 9788074297694.
• Shandor, V. (1997). Carpatho-Ukraine in the Twentieth Century: A Political and Legal History. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 0-916458-86-5.
• Winch, M. (1939). Republic for a day: An eye-witness account of the Carpatho-Ukraine incident. London.

Надворешни врски

• Carpatho-Ukraine, Encyclopedia of Ukraine