Александар Дероко
Александар Дероко ( 4/16 септември 1894 - 30 ноември 1988 ) бил српски архитект, уметник, писател и академик.
Автор е на бројни книги од областа на архитектурата, но и други области, кои најчесто ги илустрирал самиот. Долги години бил професор на Универзитетот во Белград, а во 1956 година станал член на Српската академија на науките и уметностите.
Создавал во повеќе архитектонски правци, најмногу во српски национален стил и модернизам.[1]
Биографија[уреди | уреди извор]
Потекнува од италијанското семејство Дероко, кое живеело во Венеција. Прадедо Марко Дероко се населил во Дубровник. А дедо Јован се преселил од Дубровник во Белград, каде што работел како учител по „цртање“ во уметничкото училиште на Кутлик.[2] Од бракот со половина Србин-полуГерманец, Катарина го добила синот Евжен.[3] Родителите на Александар биле, таткото на Евгенија, Евжен Дероко, инженер, висок функционер во железницата, и неговата мајка, Ангелина (Анѓа), р. Михајловиќ, родум од банатското село Мокрина. Евзен Дероко бил пионер на српската филателија. Александар во Белград дипломирал и се запишал на Техничкиот факултет.[1] Почетокот на Првата светска војна го дочекала на студии. Учествувал во војната како еден од 1.300 каплари со чин наредник.[1]
По завршувањето на војната, се вратил да студира архитектура и уметност во Рим, Прага (исто така поминал два семестри на Архитектонскиот и Градежниот факултет на Чешкиот технички универзитет во Прага[4]), Брно и Белград, каде што дипломирал во 1926 година. Како стипендист на француската влада се преселил во Париз, каде што се дружел со Пикасо, Шумановиќ, Ле Корбизје, Растко Петровиќ и други, кои тогаш живеле во Париз.[1]
Архитектура[уреди | уреди извор]
Во 1926 година заедно со Богдан Несторовиќ го изработил проектот Храмот на Свети Сава со кој победил на натпреварот. Во раните 1930-ти, тој станал професор на Архитектонско -филозофскиот факултет, каде што предавал до неговото пензионирање во 1974 година.
На Архитектонскиот факултет во Белград, Дероко бил редовен професор по современа архитектура. Амфитеатарот бил претесен за да ги собере сите студенти, и воопшто сите заинтересирани[5]. За време на Втората светска војна бил затворен во логорот Бањица.
На своите патувања во повеќе наврати (1954, 1956 и 1965 г.) престојувал на Света Гора, за чија архитектура и живот оставил вредни информации.[5]
Во негова чест, општина Стари град ја востановила биеналната награда „Александар Дероко“ 2021 година за творци во архитектурата и урбанизмот.[6]
Други области[уреди | уреди извор]
Александар Дероко бил еден од првите сестрани спортисти во Србија. На пливачкиот натпревар организиран од Олимписки комитет на Србија во 1911 година, тој освоил златен медал во пливање на Сава и во пливање во 1000 метри низводно слободно. Се занимавал и со манекенство. Тој дизајнирал и изградил една од првите воздушни едрилици во Србија. Со макетите на неговата конструкција учествувал на натпреварите организирани од првите млади моделари во Србија во 1910-1912 година. Љубовта кон едрилиците и авијацијата го навела да се пријави во војска како студент волонтер, каде што на Солунскиот фронт, како еден од 1.300 каплари, станал еден од првите српски воени пилоти.
Се занимавал и со илустрација Александар Дероко, најмногу во форма на цртежи на приватни честитки кои ја откриваат веселата и хумористична страна на личноста на еден од клучните протагонисти на српската историја на архитектурата 20. век. Илустрациите на неговите лични „разгледници“, создадени во периоди кога спласнувала педантната и мачна дизајнерска активност, ја покажуваат живата белградска атмосфера, дружељубивоста, еротиката, со еден збор - слободоумноста на новообразованите граѓани. Разиграните цртежи на скици на хумористичен начин ги прикажувале народните обичаи за време на традиционалните фестивали. Понекогаш добивале нота на експресивност, на границата на карикатурата, но секогаш со препознатлив стил. Неговата наклонетост кон национализмот и традицијата се огледа во дискретното цртање на украси - знамиња на ракописите на книгите.[7]
Дела[уреди | уреди извор]
Архитектонски[уреди | уреди извор]
- Храмот Свети Сава во Белград, со Богдан Несторовиќ [1]
- Богословскиот интернат во Белград, т.н Теолошката богословија, заедно со Петар Анагностиј
- Споменик на косовските херои на теренот на Косово
- Престој во манастирот Жича
- Епархиска резиденција во Ниш, заедно со Петар Анагностије
- Црквата „Преображение Господово“ во Ново Сараево
- Капелата на Видовданските херои во која е погребан Гаврило Принцип
- Многу цркви
- Куќата на полковник Елезовиќ во Белград
- Куќата на Николајевиќ со аптека
- Куќа во Сремски Карловци на адреса Карловачки Чака 72
Напишано[уреди | уреди извор]
- „Народно неимарство“ - I tom 1939, II to 1940 година.
- „Средновековни градови во Србија, Македонија и Црна Гора“ 1950 година.
- „Монументална и декоративна архитектура во средновековна Србија“ 1953 година.
- „Римски споменици во Џердап“ 1959 година.
- „Архитектура на стариот век“ 1962 година.
- „ Средновековни градови на Дунав“ (1964) година.
- „Света Гора“ 1967 година.
- Атос 1967 година.
- „И потоа еден авион прелета над Белград“ 1983 година.
- „Мангуплуци око Калемегдан“ 1987 година.
Награди и награди[уреди | уреди извор]
- Албански споменик, 1915-1918 година.
- Награда 7 јули, 1965 година
- Орден на трудот со црвено знаме, 1965 година
- Орден на Републиката со златен венец, 1978 година
- Град на заслуги
- Октомвриска награда од Белград, 1988 година
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 „Jedan od 1.300 kaplara i koautor Hrama Svetog Save: Koliko znate o čuvenom Aleksandru Deroku?“. National Geographic (англиски). Посетено на 2021-09-17.
- ↑ Александар Дероко: "А онда је летијо јероплан над Београдом", Београд 1983.
- ↑ Зоран М. Јовановић: "Александре Дероко", Београд 1991.
- ↑ Каталог изложбе Чешко-српске везе у архитектури Београда 1863-1941, март 2014
- ↑ 5,0 5,1 Александар Дероко, „Света гора“, Београд (биографски део)
- ↑ КОНКУРС ЗА НАГРАДУ „АЛЕКСАНДАР ДЕРОКО”: Бијенално признање за ствараоце у архитектури и урбанизму („Вечерње новости”, 9. јул 2021)
- ↑ Marija Ristic, Aleksandar Deroko u: Zlatno pero Beograda, Beograd: ULUPUDS, 2017.
Литература[уреди | уреди извор]
- Александар Дероко, „Света Гора“, Белград (биографски дел)
- Марија Ристиќ, Александар Дероко во: Златно перо од Белград, Белград: УЛУПУДС, 2017 година.
