Абдикација: Разлика помеѓу преработките
| [непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето |
|||
| Ред 58: | Ред 58: | ||
[[uk:Абдикація]] |
[[uk:Абдикація]] |
||
[[zh:逊位]] |
[[zh:逊位]] |
||
[[Категорија:Кралеви]] |
|||
Преработка од 17:25, 16 ноември 2009
Абдицирање или абдикација (лат. abdicatio = одрекување, одбивање; од ab - од далеку, и dicare, да изјави, да прогласи како да не му припаѓа) е чин на откажување и истапување од официјална служба, особено од врховна служба во државата.
Во Римското право терминот, исто така, се применува за откажување од член на семејството, на пример откажување наследство на синот. Терминот обично се применува за монарси или оние кои официјално се крунисани.
Денес соодветниот израз за избрана или именувана функција е официјална оставка.
Познати абдицирања
- 305 - Диоклецијан
- 1196 - Стефан Немања
- 1399 - Ричард II
- 1444 - Мурат II
- 1556 - Карло V, (цар на Светото римско царство)
- 1567 - Марија I Шкотска
- 1654 - Кристина Шведска
- 1724 - Филип V Шпански
- 1759 - Карло VII Неаполски
- 1806 - Фрањо II, (цар на Светото римско царство)
- 1808 - Карло IV Шпански
- 1814 - Наполеон Бонапарт
- 1815 - Наполеон Бонапарт
- 1830 - Карло X Француски
- 1858 - Александар Караѓорѓевиќ[1]
- 1870 - Изабела II Шпанска
- 1873 - Амадеус I Шпански
- 1893 - Лилиуокалани
- 1917 - Николај II Руски
- 1936 - Едвард VIII