Горан Марковиќ
Горан Марковиќ (р. 24 август 1946 во Белград) е српски режисер.
Животопис[уреди | уреди извор]
Роден е во Белград. Двајцата негови родители Раде Марковиќ и Оливера Марковиќ, биле познати српски глумци. Завршил во Петтото белгратско средно училиште, потоа ФАМУ во Прага. Има направено повеќе од педесет документарци, 11 целовечерни филмови, напишал десетици филмски сценарија, напишал шест театарски парчиња, режирал три театарски претстави, напишал три книги. Добил повеќе од 30 домашни и странски награди и признанија, како и за работата на филмот, и за театарската креативност. Карактеристични: две Златна арена y Базен, наградата за најдобар Режисер на филмот "Тито и мене" во Сан Себастијан.
Тој предава режија на Факултетот за драмски уметности во Белград, член е на Европската Академија на филмската уметности во Брисел. Разведен, без деца.
Комуниста е во дневен весникот „Политика“ , каде најчесто пишува на теми од културата.[1][2]
Филмографија[уреди | уреди извор]
- 1969 - „Бурето држи вода додека мајсторите не си одат“
- Во 1971 - „Без име“
- 1977 - „Специјално образование“
- 1979 година - „Национална класа“
- 1980 - „Мајстори, мајстори“
- 1982 - „Вариола вера“
- 1985 - „Тајванска канаста“
- 1987 - „Веќе видено“
- 1989 - „Собирен центар“
- 1992 - „Тито и јас“
- 1995 - „Урнебесна трагедија“
- 1994 - „Отворена врата “(2 епизоди)
- 1999 - „Најважни херои“
- 2000 - „Србија, година нула“
- 2002 - „Кордон“
- 2008 - „Турнеја“
- 2012 - „Фалсификатор“
- 2014 - „Тајната на Tитовата соба“
- До 2015 - „Константин Koчa Поповиќ“
- 2016 година - „Слеп патник на бродот на лудаци“
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Марковић, Горан. јануари sr.html „Погледи – Горан Марковић“ Проверете ја вредноста
|url=(help). Политика. Посетено на 25 мај 2011.[мртва врска] - ↑ Орден витеза и официра Француске („Политика“, 14. новембар 2012)