Симнувањето од крстот (Рубенс, 1600–1602)

Од Википедија — слободната енциклопедија
Симнувањето од крстот
Творец Петер Паул Рубенс
Година 1600-1602
Димензии 203 см × 257 см
Место Оберес шлос[1], Зиген

Симнувањето од крстот — слика масло на платно создадена помеѓу 1600 и 1602 година од сликарот Питер Пол Рубенс. Ова е негово прво големо нарачано дело, создадено за приватната капела на Елеонора де Медичи Гонзага (1567-1611), војвотката од Мантова.

Сликата ја открил историчарот на уметност Јустус Милер Хофстеде, кој е специјализиран за раниот Рубенс.[2]

Опис[уреди | уреди извор]

Олтарното парче со голем формат ги револуционизира вообичаените претстави на Чинквеченто за симнувањето на Исус Христос од крстот и ја продлабочува идејата за светата Евхаристија: клекнатата жена во преден план на сликата, како симболично олицетворение на војвотката, го прима Христовото тело како љубовник за причест.

Стилски, сликата е споредлива со друго рано дело на Рубенс, „Воскреснувањето на крстот“ за капелата Хелена во црквата Санта Кроче во Ерусалем, која е создадена во исто време и ја нуди истата перспектива на ожалостената група на жени.[3]

Покрај тоа, сликата е првата барокна слика на уметник северно од Алпите.

Приказна[уреди | уреди извор]

Рубенс го знаел Симнувањето од крстот на Микеланџело (Pietà Bandini) од гравура на Херубино Алберти и ја видел Пиета која тогаш се наоѓала во Рим за време на неговиот престој. Нарачан од војвотката Елеонора Гонзага да гоприкаже Симнувањето од крстот, Рубенс влегол во намерен натпревар (Парагона) со скулпторот и создал проширена композиција. Нарачаното дело, наменето за ораториумот на војвотката Елеонора де Медичи во Мантова, Рубенс го дотерал како олтар точно на димензиите на ѕидот на олтарот. Рубенс како сликар на сликата е документиран во архивите, бидејќи е копиран во 1611 година по смртта на војвотката по наредба на Паоло Емилио Гонзага од дворскиот сликар Франческо Марколеони за црквата Санта Марија Асунта во Сусано во близина на Кастел д'Арио.

Архивскиот текст ги опишува копијата на Марколеони и оригиналот на Рубенс на следниов начин: [. . . ] Un Christo che togliono di croce, che coppiò messer Francesco Marco Leone che viene da Pietro Paolo Fiamingo, et è originale nella capella di Santa Croce di sopra во Корте [. . . ].

По раните скици (Ермитаж, Санкт Петербург), Рубенс се занимавал и со темата на Симнувањето од крстот и во подоцнежните творечки периоди: вклучувајќи го познатиот Антверпенски триптих за „Колвените“, Слегувањето од крстот во Лил, во Санкт Петербург и во Арас (1610).[4]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ https://www.wp.de/staedte/siegerland/premiere-siegerlandmuseum-stellt-rubens-kreuzabnahme-aus-id213591969.html. Занемарен непознатиот параметар |titel= (се препорачува |title=) (help); Занемарен непознатиот параметар |sprache= (се препорачува |language=) (help); Занемарен непознатиот параметар |zugriff= (се препорачува |access-date=) (help); Занемарен непознатиот параметар |autor= (се препорачува |author=) (help); Отсутно или празно |title= (help)
  2. ↑ Neuer Rubens entdeckt?. News.ch 8. September 2005; Twijfels over nieuwe ontdekte Rubens. In: Nieuwsblad 8. September 2005: Rubens Frühwerk entdeckt. In: Der Standard 13. September 2005.
  3. ↑ Peter Paul Rubens: Die Kreuzaufrichtung (1601)
  4. ↑ „архивски примерок“. Архивирано од изворникот на 2014-10-15. Посетено на 2023-08-08.

Литература[уреди | уреди извор]

  • Hans Gerhard Evers: Peter Paul Rubens. F. Bruckmann, München 1942, 528 S., 272 Abb., 4 Farbtafeln (Flämische Ausgabe bei De Sikkel, Antwerpen 1946). Zum Altarbild Kreuzabnahme in Antwerpen siehe S. 135ff.
  • Hans Gerhard Evers: Rubens und sein Werk. Neue Forschungen. De Lage Landen, Brüssel 1943.
  • Rubens, Eleonora de’ Medici Gonzaga e l’oratorio sopra Santa Croce. Pittura devota a corte. Ausstellungskatalog Mantua, Palazzo Ducale. Electa, Mailand 2005, ISBN 88-370-4007-5.
  • Justus Müller Hofstede: Rubens’ neu entdeckte Kreuzabnahme für Eleonora Gonzaga, Herzogin von Mantua. In: Gerhard Finckh, Ilka Hartje (Hrsg.): Peter Paul Rubens. Von der Heydt-Museum, Wuppertal 2012, ISBN 978-3-89202-085-1, S. 50–65.
  • Jan Braet (2005): Van het donker naar de klaarte. Knack Magazine, 35(36), S. 28–31.
  • Jan Braet (2005): Rubens was een herkauwer. Knack Magazine, 35(37), S. 116–121.
  • Jürgen Hohmeyer (2006): Der Mann mit den zwei rechten Händen. Weltkunst – Die Zeitschrift für Kunst und Antiquitäten, München, 76(8): S. 78–82.
  • Marijnissen, R. H., & Voorde, G. (2009): The masters’ and the forgers’ secrets: x-ray authentication of paintings from early Netherlandish till modern. Mercatorfonds. S. 340–346.
  • Jan Braet (2009): We moeten van onze pretentie af. Knack Magazine, 2. Dezember 2009, S. 74–78.
  • Logan, A. (2007): Rubens's drawings after Julius Held. Oud Holland, 120(3/4), 160–180.
  • Jaffé, D., McGrath, E., Bradley, A., & Ede, M. A. M. (2005): Rubens: a master in the making. National Gallery, S. 128–134
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Симнувањето_од_крстот_(Рубенс,_1600–1602)&oldid=5078952“