Полицентричен јазик
Прејди на прегледникот
Прејди на пребарувањето
Полицентричен јазик[1][2] или плурицентричен јазик, е јазик кој има повеќе од една стандардна форма, во пишана или говорна форма.
Полицентрични јазици[уреди | уреди извор]
- Англискиот јазик е плурицнричен јазикс со неколку јазични норми. Некои од нормите на англискиот јазик се: американски англиски јазик, британски англиски јазик, ирски англиски јазик, шкотски јазик (германски), австралиски англиски јазик, јужноафрикански англиски јазик и многу други варијанти во регионите каде се протегала Британската Империја.
- Францускиот јазик има три стандардни форми: стандарден француски јазик, канадскофранцуски јазик и меѓународен француски јазик.
- Српскохрватскиот е полицентричен јазик со четири стандардизирани норми: српски јазик, хрватски јазик, босански јазик и црногорски јазик[3][4][5] Овие јазици се разликуваат до одреден степен, но не до тој степен за да не можат да се разберат.[6][7][8]
- Ерменскиот има две литературни норми: источноерменски јазик и западноерменски јазик
- Холандскиот и африканс, иако се посебни јазици, може да се сметаат за две норми на еден јазик.
- Корејскиот јазик има две норми, една со Јужна Кореја, една во Северна Кореја.
- коми, кој е уралски јазик и се зборува во Русија, има две стандардни норми: комиско-зирјански јазик и комиско-пермјачки јазик.
- Курдскиот има две литературни норми: севернокурдски јазик и централнокурдски јазик.
- Малајскиот и индонезискиот се сметаат за две стандардни норми на еден јазик. Двата јазика денес се сметаат за засебни.
- Романскиот и моладавскиот јазик се две норми на еден јазик, иако понекогаш се сметаат за засебни.
- Персискиот има три стандардни норми: дариски јазик, таџички јазик и персиски јазик.
- Каталонскиот и валенсискиот јазик се сметаат за две стандардни норми на еден јазик. Двете норми имаат различен правопис и се користат двете посебни имиња.
- Кинескиот има две пишани стандардни норми: упростено кинеско писмо и традиционално кинеско писмо. Што се однесува за говорниот јазик, стандардни норми на кинескиот јазик се: мандарински јазик и кантонски јазик. Јазикот има поголем број дијалекти кои не се сосема разбирливи меѓу себе.
- Хинди и урду се две стандардни норми на еден јазик.
- Португалскиот јазик има две стандардни норми: европски португалски јазик и бразилски португалски јазик.
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Stewart, William A (1968). Fishman, Joshua A (уред.). Readings in the Sociology of Language. A Sociolinguistic Typology for Describing National Multilingualism. The Hague, Paris: Mouton. стр. 534. OCLC 306499.
- ↑ Kloss, Heinz (1976). Göschel, Joachim; Nail, Norbert; van der Els, Gaston (уред.). Zur Theorie des Dialekts: Aufsätze aus 100 Jahren Forschung. Abstandsprachen und Ausbausprachen. Zeitschrift fur Dialektologie and Linguistik, Beihefte, n.F., Heft 16. Wiesbaden: F. Steiner. стр. 310–312. OCLC 2598722.
- ↑ Brozović, Dalibor (1992). Clyne, Michael G (уред.). Pluricentric Languages: Differing Norms in Different Nations. Serbo-Croatian as a pluricentric language. Contributions to the sociology of language 62. Berlin & New York: Mouton de Gruyter. стр. 347–380. OCLC 24668375. Посетено на 2 August 2012.
- ↑ Bunčić, Daniel (2008). Kempgen, Sebastian (уред.). The (Re-)Nationalisation of Serbo-Croatian Standards. Die (Re-)Nationalisierung der serbokroatischen Standards. Welt der Slaven (германски). Munich: Otto Sagner. стр. 93. OCLC 238795822.
- ↑ Kordić, Snježana (2010). Language and Nationalism. Rotulus Universitas (српскохрватски). Zagreb: Durieux. стр. 69–168. ISBN 978-953-188-311-5. LCCN 2011520778. OCLC 729837512. OL 15270636W. Архивирано од изворникот (PDF) на 8 July 2012. Посетено на 30 July 2012.
- ↑ Pohl, Hans-Dieter (1996). Ohnheiser, Ingeborg (уред.). Serbo-Croatian – Looking backward and forward. Serbokroatisch - Rückblick und Ausblick. Innsbrucker Beiträge zur Kulturwissenschaft, Slavica aenipontana ; vol. 4 (германски). Innsbruck: Non Lieu. стр. 219. OCLC 243829127.
- ↑ Kordić, Snježana (2008). Golubović, Biljana; Raecke, Jochen (уред.). National Varieties of Serbo-Croatian. Nationale Varietäten der serbokroatischen Sprache. Die Welt der Slaven, Sammelbände - Sborniki, Band 31 (германски). Munich: Otto Sagner. стр. 93–102. ISBN 978-3-86688-032-0. Архивирано од изворникот (PDF) на 4 August 2012. Посетено на 7 August 2012.
- ↑ Gröschel, Bernhard (2009). Serbo-Croatian Between Linguistics and Politics: With a Bibliography of the Post-Yugoslav Language Dispute. Lincom Studies in Slavic Linguistics 34 (германски). Munich: Lincom Europa. стр. 451. ISBN 978-3-929075-79-3. LCCN 2009473660. OCLC 428012015. OL 15295665W.
Поврзано[уреди | уреди извор]
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
 |
Оваа статија за од областа на лингвистиката е никулец. Можете да помогнете со тоа што ќе ја проширите. |
| ||||||||||||
